Beste Moesa,
Ik reageer nu pas op je antwoord, had het namelijk niet gezien.
Geen probleem, maakt niet uit, maar toch fijn dat je alsnog reageert.
Inmiddels weet ik dat het zelf, het ik een illusie is.
Dat is schitterend.
Toch neemt het ego mij nog geregeld in de maling. Wat er werkelijk gebeurd is namelijk voor mij moeilijk te zien als je ego die steeds in blijft kleuren.
Wie neemt eigenlijk wie in de maling, kan je je dan afvragen. Of je kan het zo bekijken, ego's doen wat ze doen, maar verschijnen in en worden gekend door iets dat geen ego is. Rara, wat is het? En kan dat ooit in de maling genomen worden? Als het antwoord hierop nee is, wie neemt dan eigenlijk wie in de maling?
Waar ik op het moment mee worstel is, dat anderen eigenlijk niet zien dat het zelf niet bestaat. Mijn ik worstelt ermee, want die wil zichzelf dan duidelijk maken. Zoals Siebe dat mooi verwoord; iets neer moeten zetten. Ik kom daar maar moeilijk los van.
Mooi toch. Je geeft jezelf de oplossing: je schrijft "mijn ik worstelt ermee". M.a.w. je merkt het op dat het gebeurd, en dat is de enige oplossing die er is, daar bij te blijven, bij het opmerken (en bij wat het opmerkt).
Het is illusie (als het niet opgemerkt wordt en dus illusie kan blijven) die zichzelf altijd in stand wil houden (andere woorden voor zichzelf duidelijk maken). Het ik (illusie) kan daar onmogelijk los van komen. Illusie kan zichzelf niet bevrijden van illusie. Illusie (ik) kan alleen maar zichzelf bevrijden als het waargenomen wordt door dat wat zelf geen illusie is, maar waar alle illusies in verschijnen. Met ander woorden: het "ik dat er mee worstelt" wordt door iets gekend, dat wat kent, er getuige van is, bewust van is, worstelt dat ook?
Eerst houdt illusie zichzelf in stand door te geloven dat het echt bestaat (de normale menselijke conditie), dan houdt illusie zich in stand door te geloven dat het zelf het probleem is en dus moet worden bestreden, er los van moet gekomen worden en dat anderen dat ook moeten doen, er is dan nog steeds iets dat afgescheiden is en zich los ziet van illusie, zich los ziet van zelf en ander en dat is nog steeds een illusie. Vandaar illusie kan zich niet ontdoen van illusie, een droomfiguur kan zich zelf niet ontdoen van de droom, het is enkel dat waar illusie in verschijnt dat de illusie zichzelf kan laten bevrijden door het gewoon te zien, er bewust van te zijn (dat het maar illusie is), het is enkel dat waarin de droom verschijnt dat de droom verschijnselen zichzelf kan laten bevrijden, door ze gewoon te zien, er bewust van te zijn (dat het maar een droom is).
Zo voer ik innerlijk gesprekken met anderen in mijn hoofd ( of het er ook daadwerkelijk is 
?)
Goeie opmerking. Ik heb alleszins nog nooit mijn hoofd rechtstreeks gezien, vele beelden ervan wel ja, in spiegels, maar nog nooit rechtstreeks.
Of ik het nu nog hilarisch zie?
Ja, het is best hilarisch als je gesprekken met anderen voert, die er niet zijn werkelijk.
En nog meer hilarisch als de jij die de gesprekken voert in werkelijkheid ook niet echt bestaat.
Misschien wat onsamenhangend, maar zo dacht ik even
Geen probleem, ik kan je volgen, denk ik, dat is het belangrijkste. Hopelijk jij mij ook, maar ik vrees dat dat niet altijd evident is, ik hou mij meestal niet erg aan de normale taal-afspraken en andere conventies van het converseren.
Forumleden? Is het normaal die gesprekken 
Mijn antwoord: wat is normaal? Normaal heeft een norm nodig. Werkelijkheid zoals die is, heeft geen norm nodig, het is gewoon zoals die is. Het is niet willen wat er is, en willen wat er niet is, dat maakt dat het een probleem wordt, net zoals met de regen, weet je nog? Is het normaal dat het regent? Goh, whaterver, het regent gewoon en welk gevoel dit geeft, is ook gewoon wat het geeft, maar het wordt door iets gekend, door bewustzijn en als hier de aandacht komt op te liggen in plaats van op wat gekend wordt (regen, gevoel, ...) dan kan die regen zichzelf bevrijden (gewoon zijn voor wat het is, zonder meer), en kan dat gevoel erbij zichzelf bevrijden (gewoon zijn voor wat ze is, zonder meer, zonder daar gevolg aan te geven: het af te stoten of ernaar te verlangen, actie/reactie, karma, lijden...).
En zo ook met die gesprekken in je hoofd: door ze te willen hebben, hou je ze in stand, door ze niet te willen hebben, hou je ze ook in stand, alleen maar door ze waar te nemen vanuit de openheid en oordeelloosheid, bewustzijn op zich, kun je ze zichzelf laten bevrijden en geven ze geen aanleiding meer tot actie, reactie, karma en lijden.
Warme groet Moesa!
