Ergens dienen we deze keten te onderbreken en bóven deze wet te gaan staan.
Aaah, vergeef mij Siebe voor de verwarring die dit geeft, maar het jeukt mij nu toch weer te fel om vanuit het niets weer iets te willen zijn en mijn hoofd weer te vullen met onzin, om het dan weer lekker uit te spuwen over jullie. Ik kan het niet helpen, Siebe, vergeef mij zo'n slecht voorbeeld voor niets te zijn (en vooral blijven).
Dit is waarschijnlijk zo niet bedoeld, maar het klinkt haast gruwelijk, net zo gruwelijk als de gezegde "de mens kan boven de natuur staan", hetgeen ons als mensheid toch wel dik in de problemen heeft gebracht.
Dus laat ik mijn hoofd nog maar eens vullen met beelden, woorden en concepten, die hier misschien wat rek aan kunnen geven en mijn populariteit hier, die niet zo bijster hoog is, nog wat meer in de dieperik kan duwen. Hier gaan we:
Het gaat er niet om boven deze wet te staan, het gaat er om deze wet te doorzien als van toepassing op dat wat komt en gaat. Dat wat komt en gaat (ik, jij, Siebe, mijn buurman, iets) kan deze wet niet ontspringen, noch er boven geraken: in wat komt en gaat is alles gevolg van een oorzaak, en is dat gevolg weer oorzaak voor een ander gevolg, daarom komt en gaat het juist. Dit zien, dit werkelijk zien, neemt schuld weg, maar geen verantwoordelijkheid.
Neem nu Leegte die die man mishandeld heeft en die vrouw verkracht heeft. Daar heeft Leegte "in werkelijkheid" geen schuld aan, nee hoor, hij zou er schuld aan hebben als hij helemaal los stond van zijn verleden, helemaal los zou staan van zijn herinneringen, trauma's, complexe gevoelens, pijnlijke gebeurtenissen, haat, woede en lust die hebben geleid tot het gevolg dat zich heeft voorgedaan, dus... als hij daar helemaal los van zou staan en gewoon voor de fun die man had mishandeld en die vrouw had verkracht, dan was hij er schuldig aan. Dus, schuld, hoef je niet mee te dragen, verantwoordelijkheid voor wat er gebeurd is, wel, vooral in het tot "zien" komen voor wat tot dit onheil heeft kunnen leiden, en als je die verantwoordelijkheid niet kunt nemen, dan neemt de staat die wel voor jou. Dus een straf, maar dan liefst één waarin dit zien tot ontwikkeling kan komen en niet nog dieper ondergedolven wordt (wat jammer genoeg wel vaak het geval is), is dus wel terecht.
Hoe meer je schuld mee sleurt, hoe troebelder jouw zicht wordt. Hoe meer je ziet dat wat er gebeurd was ook maar het spel van oorzaak en gevolg was (een verknalde jeugd, een mishandelende of seksueel misbruikende vader, noem maar op...), hoe meer schuld oplost en verantwoordelijkheid groeit: verantwoordelijkheid om niet meer weg te kijken van deze oorzaken (hetgeen je je hele leven hebt gedaan, waardoor je geen verantwoordelijkheid nam om er iets mee te doen), maar het aan te pakken (zuivering) of er door te zien (wijsheid).
De zuivering werkt, het zuivert jouw niet van je verantwoordelijkheid, het zuivert jou van het wegkijken van je verantwoordelijkheid. Wijsheid werkt, het ziet oorzaak en gevolg zoals het is, en dat er geen ontsnappen aan is, maar het ziet dat er iets is dat onaangetast is door al die oorzaak en dat gevolg, en hoe meer het dit ziet, hoe meer het verantwoordelijkheid neemt, niet enkel om jouzelf daarmee in contact te brengen, maar ook anderen tot zien te brengen.
Als er zien is van oorzaak en gevolg, dan wordt de keten onderbroken voor wat toekomstige gevolgen betreft, maar niet om gevolgen die al gebeurd zijn. Het gevolg is dan gewoon geen nieuwe oorzaak meer, dat betekend het doorbreken van de keten, het gevolg daar had niemand schuld aan, maar er moet wel iemand voor opdraaien. Maar wat ook gezien wordt is, dat die iemand en het opdraaien ervoor, geen impact heeft op dat wat niet komt en gaat en niet onderhevig is aan oorzaak en gevolg. En door dit zien ontstaat er geen nieuwe oorzaak uit het gevolg dat al ontstaan was uit eerdere oorzaken en gevolgen.
Zoiets
