Een vraag zou kunnen zijn, wat maakt het nu uit voor een mens of je al dan niet gepassioneerde toewijding hebt aan juwelen, sieraden, zonen en vrouwen...
Want of je wel of niet gepassioneerde toewijding hieraan hebt of niet, op een dag ben je dood...
Ik denk in de eerste plaats dat het de bedoeling is om gelukkig te zijn.
Als iedereen gelukkig is, dan leeft de wereld in vrede.
Bevrijding van het lijden.
Geluk is een toestand van te-vrede-nheid, rust.
Een gemoedstoestand waarin geen onrustige verlangens of ketens zijn.
Je denkt: als je dat hebt, dan ben je gelukkig.
Dat is dus een keten, je houdt dat vast om je geluk te bewaren.
Als je het verliest, dan doet het pijn.
Het object/subject is de oorzaak van je gemoedstoestand.
Je bent afhankelijk van... en dus onvrij.
Geluk is niet het resultaat van iets/iemand.
Geluk is niet het bezitten van dat.
Gelukkig ben je niet omdat je iets hebt.
Het is een gevoel dat net niets nodig heeft om in vervulling te gaan.
Geen passie, geen lust, geen verlangens, geen keten, geen object, geen mens... Niets.
Als je dat weet en je bent tevreden, dan ben je gelukkig en bevrijd.
Als je denkt dat dit een onjuiste visie is, dan denk of zeg je dat maar gerust.
Morgen of overmorgen of ... ben je dood en dan maakt het allemaal ook niet meer uit...
Hoe zit het dan met de wedergeboorte?
Als je denkt dat dit een onjuiste visie is, dan denk of zeg je dat maar gerust.
Mijn reactie is niet zozeer dat ik denk dat het een onjuiste of juiste visie is maar een weerspiegeling van vragen die het oproept...
Een vraag die het oproept...
Theoretisch kun je natuurlijk zeggen dat wanneer je er in slaagt om "niets" nodig te hebben om gelukkig te zijn dat dit een hogere "waarde" heeft dan "iets" nodig te hebben om gelukkig te zijn...
Wanneer we echter naar de realiteit kijken dan lijkt het mij dat het net zo moeilijk is om geluk te vinden in "niets" nodig te hebben als om geluk te vinden in een gepassioneerde toewijding...
Zich bevrijden/onthechten kost net zo goed moeite, inspanning, men ontmoet net zo goed frustraties, grenzen... Maar langs de andere zijde ontmoet men ook bevrediging in het zich bevrijden/onthechten... Toch lijkt het mij op grond van mijn waarnemingen van anderen dat er niemand is die kan beweren "ik ben er"...
Bij een gepassioneerde toewijding aan bv. een familie, kost het ook moeite, inspanning en ontmoet men ook frustraties, grenzen, maar kan men ook niet ontkennen dat het haar momenten van geluk brengt...
Een uitdrukking dat dit denkbeeld ondersteunt is bv. "It ain't what you do, it's the way you do it"...
----------
De tekst uit de dhammapada
"Maar gepassioneerde toewijding
Aan juwelen, sieraden, zonen en vrouwen:"
stigmatiseert een bepaalde levenswijze...
Men kan dit op een zeer strikte, misschien zefs religieus fanatieke manier in de praktijk brengen dus door een totale, radicale afwijzing...
Maar om dit zo in de praktijk te brengen moet men toch boven elke twijfel verheven, dus met zekerheid weten en objectief aantoonbaar kunnen waarnemen dat de "andere" levenswijze inderdaad zoveel te beter is...
Ik ben er van overtuigd dat voor sommige mensen inderdaad de "geestelijke" levenswijze voor deze persoon de geschikte levenswijze is... Maar in hoeverre kan men dit absoluteren en dit voor iedereen zo stellen ?
-------------
Toch denk ik dat Gautama inderdaad een zeer radicale levenswijze practiseerde en aanbevool, maar niet zozeer voor het persoonlijke gelukservaren...
Want als we het hebben over het persoonlijke gelukservaren mag men denk ik, de eerste edele waarheid niet vergeten, namelijk "de waarheid van het lijden"... En dit impliceert ook, wat men ook kiest, met of zonder sieraden, zonen of dochters, vrouwen of mannen, lijden maakt deel uit van het leven...
Maar als het niet voor het persoonlijke gelukservaren is, voor wat dan wel ?
