Krishnamurti schreef zijn eigen belevingen al wandelend in de natuur in de Je-vorm. Dat vind ik echt een gekke keuze.
"Je ziet een mooie bloem en je voelt je blij en verrukt over diens schoonheid" (gewoon zelf verzonnen voorbeeld)
Dat is dan hoe hij zijn eigen belevingen beschrijft.
Ik vind dit nogal geforceerd overkomen. Alsof je jezelf als uniek individu, en unieke stroom van ervaringen, loopt te ontkennen.
Om dit te voorkomen onderwijst de Boeddha denk ik ook dat het een verkeerde visie is dat je geen vader en moeder hebt.
Oftewel, (zo interpreteer ik het), je moet niet naar dat extreem gaan dat je als het ware meent iets te zijn wat losstaat van lichaam en geest en nooit geboren is.
Alsof je geen rekenschap geeft dat je in deze wereld ook als persoon leeft, keuzes maakt, handelingen verricht die consequenties hebben etc. Alsof je daarvoor geen verantwoordelijkheid neemt, omdat je meent dat je het ongeborene bent. Die kant wil de Boeddha niet op. Dat is vrij zeker.
Kennelijk willen de teksten ons mee geven dat je niet over de realisatie van onthechting of over bevrijding moet denken alsof je tijdens dit leven helemaal los komt te staan van lichaam en geest.
Alsof onthechting een totale dissociatie zou betekenen van het geconditioneerde.
Dat idee dat het Zelf als het ware helemaal losstaat van gevoel, waarnemingen, zintuiglijk bewustzijn, het lichamelijke, (de khandha's) etc. is een voorbeeld van een sakkaya ditthi. De teksten leren ook niet dat dit de aard is van de Boeddha, de Tathagata, maar vermijden dit juist.
Maar wie het snapt mag het uitleggen.
