Erfzonde en Zelfzorg

[ervaringsgetuige]

Of het nu over de ultieme kennis gaat, het ware zelf, de ultieme realisatie, de juiste visie, de juiste bevrijding, er is nooit overeenstemming geweest volgens mij onder mensen/spirituele leraren en nog altijd niet.

Je hebt gelijk dat er veel verschillende woorden en visies zijn, maar volgens Balsekar en andere non-dualistische leraren is de waarheid zelf niet in woorden te vangen. Leraren wijzen allemaal op hun eigen manier naar hetzelfde onbenoembare. Uiteindelijk gaat het niet om overeenstemming in woorden, maar om directe ervaring en acceptatie van ‘Wat-is’. Zelfs het verzet of de twijfel die je voelt, hoort gewoon bij het proces.

[ervaringsgetuige]

Neem Krishnamurti. In zijn afwijzing van methode toont zich dat hij zich vooral een idealist die geen kennis had van kamma en gevolg van kamma en het grote belang van verdienste verzamelen. K. keek op methode neer als een soort egoisme dat verkeerd is. Boeddha niet.

Ik weet al enige tijd dat boeddha je grote held is en je graag filosofeert over hoe de mensheid zich kan ontdoen van z'n lijden naar het voorbeeld van Boeddha.

Maar heb je voor jezelf al enige vooruitgang geboekt in het ontdoen van je eigen lijden? 
Want uiteindelijk draait alleen het daarom.

Crue gezegd zijn hoe de mensheid zich zou kunnen ontdoen van zijn lijden jouw zaken niet.
Maar ik weet, dat is het laatste dat ego wil lezen, horen en aanvaarden.

Dus filosofeer en oefen gerust verder in wat je allemaal nog wil oefenen.

Voor wie tot inzicht gekomen is, is het poepsimpel: Wereldvrede kan alleen in jezelf gevonden worden.






"Ja, maar! De boeddha zei:..." Hoor ik je ego alweer zeggen.

[ervaringsgetuige]

Spirituele leraren hebben naar mijn smaak vaak niet alleen een hele andere kijk op het leven maar ook hele andere realisaties en duidingen van hun eigen ervaringen.

Neem Krishnamurti. In zijn afwijzing van methode toont zich dat hij zich vooral een idealist die geen kennis had van kamma en gevolg van kamma en het grote belang van verdienste verzamelen. K. keek op methode neer als een soort egoisme dat verkeerd is. Boeddha niet. Zelfs al zou je iets geven uit eigen belang (als voorbeeld) dan nog is dat volgens de Boeddha verdienstelijk. Hier achter zit Boeddha's inzicht in kamma en wedergeboorte. Dit ontbrak bij Krishnamurti volgens mij.  Zelfs al is je handelen niet volledig puur en heeft het dus nog altijd een element van eigen belang, dan nog  kan dit verdienstelijk zijn, en die goede daad je langdurig, in talrijke levens, welzijn bezorgen. Ook voor anderen natuurlijk. Als mijn gift aan een arm iemand niet volledig zuiver is, heeft die arme persoon er wel iets aan.

Kortom, het leven moet niet idealistisch benaderd worden zou je kunnen zeggen. Zuiverheid is geen morele plicht die je jezelf of anderen moet opleggen. Ook een daad die weliswaar niet volledig zuiver is, kan verdienstelijk zijn, goed. Ook al is zo'n daad nog verbonden met een element van bezoedeling, onwetendheid en karma, dat maakt het niet iets onverdienstelijks. Als je de Pali sutta's mag geloven leerde de Boeddha dit. De idealist in ons keurt dit echter af. Die eist zuiverheid. Die is altijd boos en besmet met perfectie.

Ik tracht niet te wrikken aan jouw ideaalbeeld van de boeddha en het boeddhisme als "de grote verlosser" van menselijk lijden, waarom zou ik?

Maar je stelling dat Jiddu Krishnamurti "alle methoden afwees" en daarmee een "idealist" zou zijn zonder kennis van kamma en verdienste, is een te simplistische en gedeeltelijk onjuiste interpretatie van Krishnamurti’s visie. Het is belangrijk om zijn bekende uitspraak “De waarheid is een land zonder vooraf bepaalde paden. Geen methode, geen religie, geen leraar kan naar de waarheid leiden. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen pad.” in de juiste context te plaatsen.

Krishnamurti verzette zich niet tegen elke vorm van onderzoek, oefening of discipline, maar wel tegen het idee dat er een universele, vooraf vastgelegde methode, traditie, leraar of religie bestaat die gegarandeerd tot waarheid of bevrijding leidt. Volgens hem leidt het volgen van een vast pad, systeem of methode tot navolging, imitatie en conditionering van de geest, waardoor men juist verder van directe waarheid af komt te staan.


“Wanneer je spreekt over een pad naar de waarheid, impliceert dat dat de waarheid niet in het heden is, maar ergens in de toekomst. [...] Maar voor mij is er geen pad naar de waarheid; waarheid is niet te begrijpen via een systeem, via een pad. Een pad impliceert een doel, een statisch einde, en dus een conditionering van de geest en het hart door dat doel, wat discipline, controle en acquisitie vereist.”

"J. Krishnamurti"

Krishnamurti moedigde aan tot radicaal zelfonderzoek, directe observatie van het denken, voelen en handelen, zonder tussenkomst van autoriteiten, dogma’s of vaste technieken. Hij zag het gevaar dat methodes kunnen ontaarden in mechanisch volgen, waardoor men afhankelijk wordt van externe structuren en het vermogen tot frisse, onbevangen waarneming verliest.


Wijst Krishnamurti álle methoden af?


Krishnamurti wees niet het proces van onderzoek, aandacht of meditatie als zodanig af, maar wel het idee dat een vaste methode, stap-voor-stap-instructie of autoriteit de mens naar bevrijding kan brengen. Hij benadrukte juist het belang van zelfonderzoek, maar dan zonder vooraf vastgestelde kaders of het najagen van een einddoel.


- Hij pleitte voor een “intense aandacht” voor het huidige moment, het observeren van gedachten, gevoelens en overtuigingen, zonder oordeel of streven naar resultaat.


- Krishnamurti’s aanpak is te vergelijken met het stellen van “de onmogelijke vraag”: kan de geest zichzelf werkelijk leegmaken van het gekende? Dit is geen methode in traditionele zin, maar een uitnodiging tot directe, onbevooroordeelde observatie.


- Hij waarschuwde dat zelfs het verlangen naar vooruitgang of spirituele verdienste weer tot gehechtheid en illusie kan leiden.


Vergelijking met het boeddhisme


Op het eerste gezicht lijkt Krishnamurti’s radicale afwijzing van paden en methoden te botsen met het boeddhisme, waar wel degelijk sprake is van een pad (het Achtvoudige Pad) en methodische beoefening.
Toch zijn er ook parallellen: in de Prajnaparamita-soetra’s wordt bijvoorbeeld gesteld dat er “geen pad, geen wijsheid, geen bereiking en geen niet-bereiking” is. Krishnamurti sluit hierop aan door te benadrukken dat ultieme waarheid niet via een vast pad te bereiken is, maar slechts in directe ervaring en inzicht verschijnt.


Conclusie

De uitspraak dat Krishnamurti “alle methoden afwees” is te kort door de bocht. Hij wees het volgen van vaste, voorgeschreven methoden en autoriteiten af als weg naar de waarheid, maar moedigde juist een uiterst directe, persoonlijke en radicale vorm van zelfonderzoek aan. Zijn kritiek was gericht op het gevaar van conditionering, imitatie en afhankelijkheid van externe structuren. Zijn visie is dus niet een naïeve idealistische afwijzing van alle oefening, maar een pleidooi voor absolute vrijheid, verantwoordelijkheid en onbevangen waarneming.


bron: https://www.perplexity.ai/search/in-het-topic-https-www-boeddha-UyrGdbFXT9qZQBkFB8y2mg

[lang kwaat]

Ja, ook bedankt hiervoor.

De Pali sutta's gaan ook heel erg over Boeddha inzicht in de samenhang tussen iemands visies (begrip van zaken), iemands wilsdaden daarop gebaseerd en wat zich als resultaat manifesteert.
In dit leven maar ook over de dood heen. K. sprak volgens mij nauwelijks over wedergeboorte. Maar ik zie een Boeddha die besefte dat niet veel mensen of wezens sowieso in dit leven zullen ontsnappen aan de kringloop van geboorte en dood en een einde maken aan lijden. Of zelfs maar het niveau van stroom-intrede zullen realiseren. Veel mensen zijn wereldlijk georiënteerd. Op plezier maken en pijn vermijden. Lof oogsten en en kritiek voorkomen. Winst najagen en verlies voorkomen. Veel bezig met verzamelen en beeldvorming. Meer geïnteresseerd in hechten dan onthechten. Ik zie een Boeddha dit ook bij hun welzijn betrokken was. Wat kun je deze mensen bieden?

Je kunt mensen aanmoedigen verdienste te verzamelen, afstand te doen van onheilzame conditioneringen en heilzame visies, intenties, vormen van spreken en gedrag te ontwikkelen.
Want dat alles is verdienstelijk en zal je in volgende levens welzijn geven. Trouwens ook in dit leven is het natuurlijk goed dat je probeert haat weg te nemen. Dat soort dingen.
Het is sowieso nooit wijs, vind ik, om mensen af te houden van het afstand doen van het kwade of onheilzame en het goede of heilzame te ontwikkelen. Want eigenlijk ben je dan een vijand voor die mensen. Je vergroot hun kans op ellende in volgende levens, en zelfs in dit leven. Je verhindert zelfs dat mensen verdienstelijke dingen doen, zoals geven, ethisch gedrag, geduld beoefenen etc. De Pali Boeddha ziet dit echt niet als iets voordeligs. Dit is tot ernstig nadeel van wezens en ook van jezelf.

Het is eigenlijk heel eenvoudig: zolang er in ons een drang of drift tot worden bestaat, dan kun je maar beter zorgen dat het iets moois wordt en geen nachtmerrie. Dit is Boeddha nuchterheid en inzicht in hoe worden ook na of voorbij de dood voortgaat. Dus, maak alles wat verdienstelijk is sterk in jezelf: liefde, vriendelijkheid, geduld, wijsheid, kalmte etc. Dat kan je alleen maar iets goeds brengen. Iets wenselijks.

Niet alleen de Pali Boeddha maar ook latere boeddhisten zoals Gampopa wijzen er op dat je als mens niet alleen maar moet vertrouwen of steunen op wijsheid alleen. Je moet die wijsheid ook handen en voeten geven. Dit doe je door concreet de paramita's te beoefenen: geduld, vrijgevigheid, ethisch gedrag, concentratie, ijver. De ijver om niet meer toe te geven aan alles wat in jezelf onverdienstelijk is zoals haat en hebzucht.

K. vind ik wel meer een idealist dan een pragmatist. Zijn voornaamste levenstaak, zeg maar gerust levensmissie, zag ie toch om een betere wereld te creëren. Hij zag een wereld in crisis.
En zijn goede hart wilde dit oplossen. Hij zag geen heil in nog meer regels, wetten, instanties, geleidelijke veranderingen in de tijd maar spirituele transformatie van elk individu, radicaal, ineens.
Sensitiviteit.

Ik geloof dat de Boeddha ook een wereld in crises zag, vol lijden conflicten, maar Boeddha's inzicht in de wereld was totaal anders want dat omvat veel meer dan deze Aarde, de mensheid, veel meer. Ook Boeddha inzicht in lijden was totaal anders. Dat gaat ook veel verder dan het lijden van de mens of zelfs hier op Aarde. Boeddha had ook een sterk oog voor het lijden van dieren en vele andere wezens waar hij volgens de overlevering persoonlijke kennis van had.

Van K. wordt trouwens ook gezegd dat ie aan het einde van zijn leven de balans opmaakte van zijn levensmissie. En hij was niet tevreden. Ik heb gehoord dat hij vond dat niemand die radicale transformatie echt had gerealiseerd, of zoiets. Ik weet het niet precies maar dit geeft wel te denken of diens methode van zelfonderzoek dan zo geweldig effectief is, nietwaar?

Ik betwijfel ook of K. echt wel zo'n heel en vrij mens was. Hij wilde zelfs zijn relatie met een vrouw geheim houden omdat ie vond dat dit ten koste zou gaan van de missie.  Tja?
Ook had ie vele momenten van intense pijnen en flauwvallen en regressie-achtige toestanden. Zo geheeld lijkt K. mij niet. Mijn gevoel is dat bij K. precies is gebeurd wat Gampopa zei: als iemand alleen op wijsheid vertrouwt en niet op methode komt iemand vast te zitten in leegte, in vrede en gaat dit verwarren met realistie van de waarheid. Terwijl het juist gehechtheid is.
Iemands geest wordt niet echt soepel en men realiseert niet echt bevrijding als men alleen op de vleugel van wijsheid vliegt. Een goede vlucht vereist 2 vleugels, wijsheid en methode of wijsheid en vaardige middelen of wijsheid en de andere deugden.

Ik heb wel veel verslonden van K. Hij raakte me wel, vooral in diens idealisme, diens betrokkenheid bij een betere wereld en ook in diens analyse dat dit moet komen van spirituele transformatie.
Ik heb zelfs video avonden bijgewoond in Haarlem en Amsterdam, allemaal aan diens leringen gewijd. Ik waande mezelf zelfs K. Het was wel een bevlogen tijd. Later toen ik in aanraking kwam met de Boeddha's lessen vond ik daarin nog veel meer.  Onder andere, het wel degelijk grote nut van bewust werken aan het afstand doen van onheilzame patronen en bewust heilzamere leren ontwikkelen. Ook al ligt de essentie van realisatie voorbij verdienste en onverdienste, je moet verdienste niet onderschatten. Die wijsheid erken ik. Ik vind het super.

Komt nog bij, veel oefeningen in boeddhisme draaien niet om conditionering of deconditionering maar om zuivering. Als je water methodisch zuivert, ben je water niet aan het conditioneren noch aan het deconditioneren. Je brengt het juist meer tot zichzelf. Zodat je ook echt gaat zien, proeven, merken wat de kwaliteiten van zuiver water zijn. Als je dit niet doet, zal zuiver water altijd maar een idee voor je blijven.  Net zo met de geest en het hart.  Je kunt dus ook niet zeggen dat methode, Pad, altijd over conditioneren gaat. Het gaat ook over onthullen, aan het licht brengen.
Zuivering van water creëert niet dat water en brengt slechts de pure kwaliteiten van water aan het licht. Net zo brengen de zuiveringsmethoden van hart en geest de kwaliteiten er van aan het licht maar veroorzaken ze niet. Zo zie ik het in ieder geval.

Komt nog bij, het idee dat plots ontwaken, realisatie, een spirituele doorbraak, niét zou berusten op oorzaken en condities, en zomaar uit de lucht komt vallen, oorzaakloos, kan niemand werkelijk hard maken, volgens mij. Het zijn altijd maar aannames volgens mij. Voor stroom-intrede bestaan volgens de Pali suttas wel degelijk condities, zoals omgang met een edele, van die persoon die Dhamma horen, wijze aandacht. Hoe kun je als mens nou ooit zeggen dat iets gebeurde zonder oorzaak? Er zijn heus wel omstandigheden die leiden tot ...volgens mij.
Ik denk dat stress, crisessituaties vaak een rol spelen als mensen een bepaalde openbaring hebben of doorbraak meemaken. Hoe dan ook, dat er geen sprake lijkt van oorzaken en condities, wil niet zeggen dat die er niet zijn, toch?

[lang kwaat]

Neem Krishnamurti. In zijn afwijzing van methode toont zich dat hij zich vooral een idealist die geen kennis had van kamma en gevolg van kamma en het grote belang van verdienste verzamelen. K. keek op methode neer als een soort egoisme dat verkeerd is. Boeddha niet.

Ik weet al enige tijd dat boeddha je grote held is en je graag filosofeert over hoe de mensheid zich kan ontdoen van z'n lijden naar het voorbeeld van Boeddha.

Maar heb je voor jezelf al enige vooruitgang geboekt in het ontdoen van je eigen lijden? 
Want uiteindelijk draait alleen het daarom.

Crue gezegd zijn hoe de mensheid zich zou kunnen ontdoen van zijn lijden jouw zaken niet.
Maar ik weet, dat is het laatste dat ego wil lezen, horen en aanvaarden.

Dus filosofeer en oefen gerust verder in wat je allemaal nog wil oefenen.

Voor wie tot inzicht gekomen is, is het poepsimpel: Wereldvrede kan alleen in jezelf gevonden worden.






"Ja, maar! De boeddha zei:..." Hoor ik je ego alweer zeggen.

Over het einde van lijden zijn hele debatten in boeddhisme. Wat het precies betekent weet ik niet. Ik ben niet eens vrij van mentaal lijden maar ik geloof zeker dat als het gaat om zintuiglijke informatie we vaak niet daaronder lijden maar meer onder de betekenis die dit voor elk van ons krijgt. Als er geen ergernis, irritatie ontstaat bij een geluid, geur, aanraking, mens etc. dan lijdt je ook niet onder die afkeer, als voorbeeld.

Ik kan wel inzien dat vooral de lading die bij ons zit alles ook zo beladen maakt. Dit betekent inderdaad niet dat alles beladen IS.
Als zaken beladen worden dan worden ze een deel van ons, zeg maar. Dan blijft het aan ons plakken en belasten.

De meeste sutta's tonen een geleidelijke uitweg hieruit. Een geleidelijk afzwakken van die lading. Een van de meest krachtige ladingen die bij ons is, is de lading 'dit ben Ik, dit is van mij, dit is mijn zelf' die het geziene, gehoord, gevoelde en gekende krijgt.

Maar ik denk ook wel dat lijden afhangt van de buitenwereld. In een giftige wereld is het slecht leven. Bijvoorbeeld een baby die helemaal geen genegenheid krijgt, geen liefde, geen nestwarmte, maar wel voedsel die gaat alsnog kapot. Dat gaat er aan. De omgeving kan ook giftig zijn van radioactiviteit, metalen, olie, etc. Ook de atmosfeer kan voor ons onleefbaar zijn en grote ellende veroorzaken.

Niet voor een ontwaakte? Nou dat weet ik niet hoor.

Ik ben zeker niet vrij van lijden, van belasting, van ladingen.

[lang kwaat]

Of het nu over de ultieme kennis gaat, het ware zelf, de ultieme realisatie, de juiste visie, de juiste bevrijding, er is nooit overeenstemming geweest volgens mij onder mensen/spirituele leraren en nog altijd niet.

Je hebt gelijk dat er veel verschillende woorden en visies zijn, maar volgens Balsekar en andere non-dualistische leraren is de waarheid zelf niet in woorden te vangen. Leraren wijzen allemaal op hun eigen manier naar hetzelfde onbenoembare. Uiteindelijk gaat het niet om overeenstemming in woorden, maar om directe ervaring en acceptatie van ‘Wat-is’. Zelfs het verzet of de twijfel die je voelt, hoort gewoon bij het proces.

Dit is echt niet waar...de leraren van de Boeddha bijvoorbeeld hadden echt niet alleen een ander idee van de waarheid maar ook een andere beleving. Eentje kon een zeer subtiele staat binnengaan waarin eigenlijk alleen kan worden gezien 'er is niets'. Dit wordt de sfeer/jhana van nietsheid genoemd. Hij zag dat als het ultieme, de waarheid en het ware zelf. Hij was wel klaar zeg maar en zijn leerlingen eerden hem er om.

 Een andere leraar van de Boeddha zag dit anders en kon een nog subtielere staat binnengaan en zag en beleefde dit als het ultieme, de waarheid, het ware zelf. Dus onderling verschilden zij in kennis en visie. En de Boeddha zag beide staten niet als de waarheid, het ultieme en ware zelf. Laat het even bezinken ajb!

Kortom, het is gewoon niet waar dat elke spirituele leraar hetzelfde ziet als de waarheid noch als het ultieme noch als het ware zelf. Juist dit verschilt enorm per leraar.

Het wordt echter, helaas, gezien als teken van diepe wijsheid, teken van een grote of ruime geest, teken van ontwaken, als je gaat verkondigen dat leraren allemaal wijzen naar hetzelfde qua realisatie...niet dus!

[ervaringsgetuige]

Of het nu over de ultieme kennis gaat, het ware zelf, de ultieme realisatie, de juiste visie, de juiste bevrijding, er is nooit overeenstemming geweest volgens mij onder mensen/spirituele leraren en nog altijd niet.

Je hebt gelijk dat er veel verschillende woorden en visies zijn, maar volgens Balsekar en andere non-dualistische leraren is de waarheid zelf niet in woorden te vangen. Leraren wijzen allemaal op hun eigen manier naar hetzelfde onbenoembare. Uiteindelijk gaat het niet om overeenstemming in woorden, maar om directe ervaring en acceptatie van ‘Wat-is’. Zelfs het verzet of de twijfel die je voelt, hoort gewoon bij het proces.

Dit is echt niet waar...de leraren van de Boeddha bijvoorbeeld hadden echt niet alleen een ander idee van de waarheid maar ook een andere beleving....

Ja, bestudeer de boeddha en wat er in en rondom hem allemaal gebeurde maar verder want dat is wat jij denkt te moeten doen en volkomen ok want daar heb je geen persoonlijke controle over. 

Om af te sluiten kom ik nog even terug op Jiddu Krishnamurti die dus niet alle methoden afwees, wat overeenkomt met Ramesh Balsekar's "Doe wat je denkt te moeten doen, maar besef dat zelfs die gedachte en daad voortkomen uit het Ene."

Zie meer...

Je observatie klopt: Jiddu Krishnamurti wees niet alle handeling of onderzoek af, maar bekritiseerde het idee dat vaste, voorgeschreven methoden of systemen noodzakelijk of zelfs wenselijk zijn voor bevrijding of inzicht. Zijn nadruk lag op directe, onbevangen observatie en het zelf onderzoeken van de werkelijkheid, zonder afhankelijkheid van autoriteit, traditie of techniek.

Dit komt inderdaad overeen met de essentie van Ramesh Balsekar’s benadering: “Doe
wat je denkt te moeten doen, maar besef dat zelfs die gedachte en daad voortkomen uit het Ene.”

Balsekar stelt dat handelen plaatsvindt binnen het grotere geheel van bewustzijn of het Ene, en dat het idee van persoonlijke controle of ‘doership’ een illusie is. Beide leraren wijzen erop dat elke handeling, gedachte of poging tot spirituele groei uiteindelijk spontaan opkomt binnen het geheel van het bestaan, en dat het vasthouden aan het idee van een persoonlijke weg of methode juist tot nieuwe gehechtheid leidt.

Krishnamurti’s houding is dus niet dat men niets moet doen of dat elk onderzoek zinloos is, maar dat men zich bewust moet zijn van de bron en motieven van elke handeling, zonder zich te verliezen in het najagen van resultaten of het volgen van externe systemen. Daarmee sluit zijn visie nauw aan bij Balsekar’s boodschap van overgave aan het Ene en het doorzien van het idee van persoonlijke controle.


https://www.perplexity.ai/search/in-het-topic-https-www-boeddha-UyrGdbFXT9qZQBkFB8y2mg#1

[ervaringsgetuige]

Ik heb wel veel verslonden van K. Hij raakte me wel, vooral in diens idealisme, diens betrokkenheid bij een betere wereld en ook in diens analyse dat dit moet komen van spirituele transformatie.
Ik heb zelfs video avonden bijgewoond in Haarlem en Amsterdam, allemaal aan diens leringen gewijd. Ik waande mezelf zelfs K. Het was wel een bevlogen tijd. Later toen ik in aanraking kwam met de Boeddha's lessen vond ik daarin nog veel meer.  Onder andere, het wel degelijk grote nut van bewust werken aan het afstand doen van onheilzame patronen en bewust heilzamere leren ontwikkelen. Ook al ligt de essentie van realisatie voorbij verdienste en onverdienste, je moet verdienste niet onderschatten. Die wijsheid erken ik. Ik vind het super.

Ik heb alles zo'n beetje gelezen van Meister Eckhart en Jan van het Kruis, beide christelijke mystici.

... Ik ben niet eens vrij van mentaal lijden...
...
Ik ben zeker niet vrij van lijden, van belasting, van ladingen.

Je hebt al heel wat gelezen en gedaan en nog lijdt je mentaal. Hoe kan dit?

Ik betwijfel ook of K. echt wel zo'n heel en vrij mens was. Hij wilde zelfs zijn relatie met een vrouw geheim houden omdat ie vond dat dit ten koste zou gaan van de missie.  Tja?
Ook had ie vele momenten van intense pijnen en flauwvallen en regressie-achtige toestanden. Zo geheeld lijkt K. mij niet.

Altijd leuk voor spirituele ego's om te gaan spitten in het privé leven van spirituele leraars.
Stel je voor dat je dat bij Siddhartha Gautama en Jezus ook nog kon, je zou dan ook nog wel wat vinden om over te oordelen.

Maar dat er geen tweede is was ook voor Jiddu Krishnamurti waarschijnlijk wel volkomen duidelijk.
Zie wat ik bedoel...

Dat klopt: het inzicht “er is geen tweede” was bij Jiddu Krishnamurti volkomen duidelijk en vormt zelfs een kernpunt van zijn leer. Krishnamurti benadrukte herhaaldelijk dat dualiteit-het idee van een afgescheiden waarnemer en een waargenomen wereld-een illusie is die voortkomt uit conditionering en denken. Hij wees erop dat het ‘ik’ een fictieve constructie is, ontstaan uit herinnering, conditionering en het proces van conceptualiseren.

Krishnamurti sprak over de noodzaak om te zien dat de waarnemer het waargenomene is, oftewel: subject en object zijn niet werkelijk gescheiden, maar vormen één ondeelbare werkelijkheid. Door directe, niet-oordelende observatie valt de scheiding tussen ‘ik’ en ‘wereld’ weg en blijft alleen onverdeelde, non-duale aanwezigheid over.

Hij stelde expliciet dat het besef van deze eenheid-het verdwijnen van de illusie van afgescheidenheid-de sleutel is tot innerlijke vrijheid en het einde van conflict en lijden. Daarmee sluit zijn inzicht volledig aan bij de non-duale boodschap: *er is geen tweede.

https://www.perplexity.ai/search/in-het-topic-https-www-boeddha-UyrGdbFXT9qZQBkFB8y2mg#7

Het inzicht “er is geen tweede” was vanzelfsprekend ook voor Siddhartha Gautama, de Boeddha, volkomen duidelijk, zij het in zijn eigen termen en context. In de boeddhistische traditie wordt dit niet-duale inzicht op verschillende manieren verwoord en onderwezen.


Siddhartha Gautama, Jiddu Krishnamurti, Ramesh Balsekar en andere spirituele leraars hun inzicht omvatte het besef van niet-twee-zijn (non-dualiteit); er is geen tweede, geen afgescheidenheid. Dit vormt de kern van hun ontwaken en de basis van hun leer over het einde van lijden.


Maar slechts een handvol spirituele zoekers kan het inzicht “er is geen tweede, geen afgescheidenheid” werkelijk bevatten, zelfs na jarenlang studeren en filosoferen, omdat dit inzicht niet intellectueel te grijpen of te forceren is.
Er zijn verschillende redenen waarom dit zo is.
Zie:

• Gehechtheid aan het ego en het persoonlijke verhaal: De meeste mensen zijn diep geïdentificeerd met hun gedachten, emoties en het idee van een afzonderlijk ‘ik’. Dit gevoel van afgescheidenheid is jarenlang ingesleten en vormt de basis van de persoonlijke identiteit. Het loslaten hiervan voelt als een existentiële bedreiging.
  
  
• De behoefte aan controle en zekerheid: Het ego wil grip op het leven en zoekt houvast in kennis, methodes en concepten. Non-dualiteit betekent echter het loslaten van alle controle en het accepteren van fundamenteel niet-weten. Dat is voor velen psychologisch zeer ongemakkelijk.
  
  
• Intellectueel begrijpen versus directe ervaring: Het concept van non-dualiteit kan eindeloos bestudeerd en besproken worden, maar zolang het slechts een mentaal idee blijft, verandert er niets wezenlijks. Werkelijk inzicht vraagt om een directe, onmiddellijke ervaring van eenheid, voorbij woorden en begrippen.
  
  
• Angst voor het onbekende: Werkelijk non-duaal inzicht betekent het opgeven van alle vaste grond, zekerheden en vertrouwde patronen. Dit kan intense angst oproepen, omdat het ego zijn eigen einde vreest.
  
  
• De neiging om van non-dualiteit weer ‘iets’ te maken: Zelfs het idee van non-dualiteit kan een nieuw geloof, concept of spiritueel doel worden. Maar zodra je het probeert toe te passen of te grijpen, wordt het alweer iets van het ego en is het geen levende realiteit meer.
  
  

Zoals Peter Fenner het samenvat:

>“De behoefte om betekenis te geven, te weten waar we zijn, iets te doen, gehechtheid aan lijden en de neiging om van non-duaal bewustzijn weer ‘iets’ te maken, zijn de belangrijkste obstakels voor werkelijk inzicht.”

Kortom:

Het inzicht “er is geen tweede” vraagt om volledige openheid, overgave en het loslaten van elk houvast. Zolang er identificatie is met het ego, de mind en controle, blijft dit inzicht buiten bereik, hoe diepgaand de intellectuele kennis ook is. Pas als alle pogingen om het te grijpen zijn opgegeven, kan het spontaan als directe ervaring verschijnen.


https://www.perplexity.ai/search/in-het-topic-https-www-boeddha-UyrGdbFXT9qZQBkFB8y2mg#9

[lang kwaat]

Het idee van een Bron waar alles vandaan komt

Het idee dat verschijnselen ergens uit komen, vandaan komen, uit het Ene, lijkt me niet zo goed. Als een regenboog verschijnt, komt het dan uit het Ene? Komt het uit de ruimte? Uit de wolk?
Uit de lucht? Als het ophoudt te bestaan gaat het dan weer op in het Ene?

Dit type denken lijkt me doordrenkt van een geloof in het zelfstandig bestaan van verschijnselen.  Inzicht in Voorwaardelijk Ontstaan maakt een einde aan zulke ideeën.
Wie de Dhamma begrijpt die kan niet zulke ideeën over een bron steunen, volgens mij. Intenties, gedachten, emoties, gewaarwordingen etc. komen mijn inziens niet voort uit iets of ergens vandaan. Dat is magisch denken lijkt me.

Over geen controle

Ik denk dat godsdienst hier een enorme invloed heeft op spirituele ideeen. Maar de Pali Boeddha onderwees zeker niet dat wezens energieloos, machteloos, controleloos, dom, en krachteloos zijn.
Sterker, hij vond het verschrikkelijk dat mensen zo dachten, volgens de overlevering. Een leraar die deze machteloosheid en krachteloosheid leerde (makkhali) noemde hij lege man en diens leer een val voor die wezens.

De Pali sutta's schetsen het beeld dat we allemaal de spirituele vermogens en krachten van vertrouwen, energie/ijver, concentratie, mindfulness, en wijsheid hebben, in aanleg. Deze spirituele vermogens moet de beoefenaar eerst herkennen in zichzelf, zien, en dan door te gebruiken, door ze toe te passen, zelf tot ontwikkeling te brengen. Krachtig maken. Dit is iets persoonlijks.
Dit leidt tot de realisatie van Nibbana.

We zijn niet volledig in controle maar we zijn ook zeker niet volledig zonder controle. We kunnen wel degelijk invloed uitoefenen op de soort toekomst die ontstaat. Onze visies (begrip van zaken), intenties, spreken en doen en laten doen er echt toe. Als jij beslist te roken moet je ook niet verbaasd zijn dat je op een dag aan de zuurstof moet, als simpel voorbeeld. Is die ziekte uit het Ene ontstaan? Tuurlijk niet. Heeft God het dan zo gewild..tja...is het je lot? Tja. Laten we eens realistisch worden en gewoon erkennen dat het gevolg niet los te zien is van onze eigen keuze te roken. Dat is toch een veel volwassener,  verantwoordelijker en realistischer inschatting van dit alles?

[ervaringsgetuige]

Het idee dat verschijnselen ergens uit komen, vandaan komen, uit het Ene, lijkt me niet zo goed. Als een regenboog verschijnt, komt het dan uit het Ene? Komt het uit de ruimte? Uit de wolk?
Uit de lucht? Als het ophoudt te bestaan gaat het dan weer op in het Ene?

Krishnamurti, Ramesh Balsekar, Boeddha's en andere hun kernpunt van hun leer: Er is geen tweede.

De metafoor van de regenboog is nochtans juist een klassiek voorbeeld uit de boeddhistische leer om de leegte (śūnyatā) en afhankelijk ontstaan (pratītyasamutpāda) te illustreren: verschijnselen lijken afzonderlijk te bestaan, maar bestaan alleen afhankelijk van oorzaken, condities en het geheel. De regenboog komt niet “uit” iets, maar is een tijdelijke manifestatie van licht, waterdruppels en waarneming – zonder zelfstandig, afgescheiden bestaan. Dit is geen bewijs voor dualiteit, maar juist voor de onderlinge afhankelijkheid en de leegte van inherent bestaan.

...

Samenvatting

"Er is geen tweede" betekent:

- Er is geen afgescheiden zelf tegenover de wereld; alles is één werkelijkheid, zonder scheiding.
- Het idee van een afzonderlijk 'ik' en een 'ander' is een illusie, voortgebracht door het denken.
- Werkelijk inzicht hierin leidt tot het verdwijnen van innerlijk conflict en het ervaren van eenheid met alles wat is.

- Deze visie wordt gedeeld door Krishnamurti, Ramesh Balsekar, Boeddha en andere non-dualistische leraren, elk vanuit hun eigen traditie en bewoordingen.

https://www.perplexity.ai/search/wat-bedoelen-krishnamurti-rame-mLtSbs_8RWuKfHeL1Qs6OQ

Daar laat ik het dan bij.
Vraag maar zelf verder aan Artificiële-intelligentie over "er is geen tweede" als je er nog verder wil over nadenken.
Prettige zonnige dagen nog.


Er is geen tweede! Punt uit!

[lang kwaat]

Altijd leuk voor spirituele ego's om te gaan spitten in het privé leven van spirituele leraars.
Stel je voor dat je dat bij Siddhartha Gautama[/size] en Jezus ook nog kon, je zou dan ook nog wel wat vinden om over te oordelen.

Beoordelen van een Leraar

In boeddhisme is het heel normaal dat je een leraar beoordeelt op wat ie doet, hoe ie zich gedraagt. Hoe gaat de leraar om met dagelijkse situaties, met mensen op een dagelijkse manier. Je moet een leraar niet alleen beoordelen op het podium en naar diens woorden daar, maar juist ook vooral als ie daar niet is. En je moet nooit alleen maar afgaan op oppervlakkige zaken als uitstraling, geluk, charisma. Juist niet. Je kunt dat nog beter wantrouwen want de meest charismatische personen zijn immers vaak niet zo fris onder de oksels.
Sommige mensen lijken juist geboren om anderen te betoveren en misleiden met hun uitstraling en charisma. Pas er maar mee op. Het is vaak niet alleen maar goud wat blinkt.

Het heeft dus niks te maken met een spiritueel ego als je oog hebt voor het gedrag van een leraar, en dat meeweegt in de beoordeling van diens realisaties en lessen.
Er zijn zoveel verhalen bekend van leraren die op het podium in de rol stappen van de wijze en heilige leraar. De indruk wekkend dat ze alles weten en hebben gerealiseerd en zo heel zijn, maar ondertussen...

Krishnamurti en 'het Proces'

Ik zie K. absoluut niet als een corrupt iemand maar dat hij zo'n relatie verborgen wilde houden, omdat het zijn missie zou schaden, vind ik niet voor hem pleiten als leraar. Ook hoe hij zijn eigen intense pijnen, flauwvallen, en regressie achtige toestanden verklaarde ('het Proces') vind ik niet overtuigend. Hoe kan een geheeld persoon zonder innerlijk conflict nou steeds weer in zulke toestanden terecht komen? Als ik wat afstand neem, dan vind ik het nogal absurd dat iemand die regelmatig te maken krijgt met  intense pijnen, flauwvallen, regressie-achtige toestanden denkt geheeld te zijn. Ik kan dat niet echt rijmen.

K. begreep het zelf als een soort 'Proces' van revitalisering van het brein. Alsof alles zich even resette, zeg maar via die pijnen, flauwvallen, regressie-achtige toestanden. K. had dit volledig geaccepteerd, kennelijk, als een volkomen normaal onderdeel van zijn leven. Volgens mij sprak hij er ook niet over tijdens toespraken.

Mijn gevoel bij dit 'Proces' is anders geworden. Ik geloof eerder dat K. te veel van stilte en leegte en gebrek aan inspanning zijn thuis had gemaakt. Van de inactieve geest.
En het moment dat ie dan de geest intens ging gebruiken, dus zich ging inspannen, zoals bij een toespraak, overbelaste dat hem--denk ik---intens. Toespraken waren als het ware een enorme aanslag op zijn gestel. Ik denk, juist omdat ie eigenlijk van leegte teveel zijn thuis maakte. Dit hangt samen met zijn levensvisie.

Maar is dit 'Proces' nou een teken van de geheelde mens? Een mens niet meer in crises? De crises voorbij?
Ik vind dat maar een absurd idee eigenlijk.
Ik geloof eerder dat K. met zijn levensvisie eigenlijk een intens spanningsveld opriep tussen leegte en vorm, het ongeconditioneerde en geconditioneerde, inactiviteit en activiteit.
Hij maakte van inactiviteit teveel zijn thuis denk ik.

Boeddhistische leraren die ik hoog heb zoals Gampopa, heb ik zien waarschuwen voor deze dwaling. Ik ben daar over gaan nadenken. Ik denk dit wel te begrijpen ook.
Dit maakt de geest niet soepel in gebruik en dat is wél een element van bevrijding, van ware realisatie.
Je moet niet een spanningsveld creeren tussen inactiviteit en activiteit, leegte en formaties, het stillen van alle formaties en formaties.

Hoe dan ook, ik heb heus wel respect voor K. maar ik geloof dat hij niet op het juiste spoor zat en mensen ook niet op het juiste spoor zette.
Dat hele 'Proces' (intense pijnen, flauwvallen, regressieachtige toestanden) zie ik als een aanwijzing dat van heling geen sprake was en ook niet van de beëindiging van innerlijk conflict.
Ik kan zoiets gewoon niet matchen met heling of heelheid.

Kort gezegd: ik geloof dat K. met zijn levensvisie een enorm spanningsveld of innerlijk conflict creëerde waar hij ook zelf veel last van had. Hij sprak zelf over 'het Proces' en zag dit als revitalisering maar ik geloof dat niet echt.

Boeddhistische visie

Van boeddhistische leraren heb ik juist geleerd dat je erg moet oppassen dat je niet toegaat naar een situatie waarin je activiteit en inactiviteit meer en meer gaat zien als tegenstellingen en inactiviteit gaat beoefenen, of je thuis gaat maken. Je moet oppassen dat je niet toegaat naar een situatie dat je de geest niet meer goed kunt gebruiken. Of steeds meer moeite daarvoor moet doen en dit je steeds meer belast. Dat wijst namelijk niet op een ontwikkeling naar onthechten maar hechten. Niet naar soepeler worden maar stugger. Niet van vrijer worden maar meer onvrij.

Onthechten is niet zoiets als je thuis maken van stilte, van vrede, van leegte en inactiviteit. Ik geloof dat de Pali sutta tonen (ik denk naar waarheid) dat onthechting of bevrijding alleen maar kan worden gerealiseerd als alles in jezelf wordt weggenomen wat neigt naar iets tot je vaste verblijfplaats maken, wat dan ook. Concreet: In Pali termen: het einde van 4 asava's, 7 anusaya, 3 tanha's, de 3 wortels van lobha, dosa en moha. Dit is de betekenis van 'zuivering' in de sutta's.

Ja, dit is misschien allemaal wel heel erg kritisch naar K. maar ik geloof zelf dat het niet alleen maar op de persoon is en best wel nuttig en waardevol is.

[ervaringsgetuige]

In boeddhisme is het heel normaal dat je een leraar beoordeelt op wat ie doet, hoe ie zich gedraagt.

Aha, dan halen we U.G. Krishnamurti de beeldenstormer er ook nog maar is bij!
Ik las net dit nog is omdat Karl Renz en U.G. Krishnamurti wel wat gemeenschappelijk hebben...

https://advaita-nederland.blogspot.com/2020/10/ug-krishnamurti-door-jan-willem-van-den.html

Leuk stukje...

from InZicht nummer 1 2020


Bij toeval kreeg ik begin 2019 een boek van Karl Renz in handen en was direct zeer geïntrigeerd door zijn ultradirecte en concessieloze benadering. Zo woonde ik in mei een weekend van gesprekken met hem bij in Berlijn, waaruit weer het idee van de eerste vertaling in het Nederlands van een boek van hem voortkwam. Er zijn al veel van Renz’ boeken in andere taalgebieden verschenen, altijd als weergave van gesprekken.


Jan-Willem van den Braak (1952) had vele jaren zitting in de directie van de werkgeversorganisatie VNO-NCW. In november 2005 schreef hij een artikel voor InZicht over zijn ontmoetingen met Alexander Smit. Hij is de vertaler van het eerste Nederlandstalige boek van Karl Renz, dat in april 2020 bij Samsara verschijnt onder de titel Verlichting en andere dwalingen.


Karl Renz is nog een grotendeels onbekende in ons taalgebied. Hij werd in 1953 geboren in WestDuitsland in een boerenfamilie. Van 1980 tot 2000 woonde en werkte hij als kunstenaar in Berlijn, terwijl hij tegelijkertijd intensief onderzoek deed naar de Werkelijkheid, zonder begeleiding van een persoonlijke leermeester – totdat zich aan hem het ‘goddelijk ongeluk’ voltrok, het ‘tijdloze kleine aha’, zoals hij het zelf noemt. Sindsdien houdt hij overal op de wereld ‘Zelfgesprekken’, gesprekken van het Zelf dat hier spreekt en daar luistert, zoals hij het wel omschrijft. Daarbij refereert hij regelmatig aan uitspraken van met name Nisargadatta en Ramana, zonder dat hij zich daarbij afficheert als advaita-leraar of wat ook, benadrukkend dat iedere lering met leraar er ‘weer een te veel is’, omdat de Werkelijkheid (het Zelf, het Absolute) nu eenmaal niet te vangen is. In alle gesprekken stoot hij direct door naar het illusoire karakter van alle ervaringen, met het ik als de primaire illusie, welke alle niet meer zijn dan vluchtige schaduwen op Dat wat je niet niet kunt zijn, zoals zijn misschien wel grootste uitspraak luidt.
Hieronder twee fragmenten uit deze vertaling met een korte toelichting.
...

Ik heb die Karl Renz een twintig jaar geleden in India dus veertien dagen dagelijks meegemaakt. ONVERGETELIJK! 

Zijn gesprekken kenmerken zich door korte, humoristische ontkenningen van elke mentale constructie ("geen leraar, geen leerling, geen weg"). Dit is geen oppervlakkig "weglachen" wat hij doet, maar een methode om vastgeroeste denkpatronen te doorbreken.

Tjonge, tsjonge, ik heb nog nooit zoveel mensen boos zien weglopen uit een satsang terwijl anderen - waaronder ik - in een deuk van het lachen lagen!

Ja, dit is misschien allemaal wel heel erg kritisch naar K. maar ik geloof zelf dat het niet alleen maar op de persoon is en best wel nuttig en waardevol is.

Ik vind daar allemaal niks nuttigs en waardevols  aan maar 'k heb er niks tegen want het maakt allemaal deel uit van de kosmische grap die het leven is.

Als jij graag volgens Boeddhistische traditie leraren als Jiddu Krishnamurti, en anti-leraren als Jiddu Krishnamurti en Karl Renz op de rooster legt doe je maar.
Dat is trouwens ook een hobby van stichting SKEPP. 


Had je trouwens Ramesh Balsekar zijn gedrag en privé leven al doorgelicht? Daar valt ook wel wat over te roddelen. 

[lang kwaat]

Ik denk dat de Pali Boeddha de beste en meest veilige weg beschrijft. Hij zei volgens de overlevering dat voorwaardelijk ontstaan zeer diepzinnig is. Zolang iemand niet werkelijk de bevrijding van hart en geest door wijsheid heeft gerealiseerd,  en dus hebzucht, haat en begoocheling er niet met wortel en vertakkingen is uitgetrokken, zolang is er ook het potentieel tot worden, tot een nieuw bestaan, nieuwe geboorte en alles wat er daarna bij komt kijken.

Er is hierbij een weg omhoog en omlaag. De weg omhoog is gebaseerd op verdienste verzameld door goede daden zoals het leven beschermen en wezens niet doden of kwellen, oprecht zijn en de waarheid spreken. Delen en vrijgevig zijn. Iedereen heeft er wel een notie van. De weg omlaag is gebaseerd op onverdienstelijke daden, immorele, kwaadwillende daden.

De Pali Boeddha en ook de meeste latere boeddhistische leraren leren dat je nooit moet verzaken in het goede doen en afstand doen van het kwade. Want die verdienste, die positieve energie zal jou (en anderen) niet alleen in dit leven goed doen maar ook latere levens.  Verzaak je hierin, of moedig je anderen aan hierin te verzaken, dan vergroot je alleen maar de kans dat jezelf of iemand anders een weg omlaag inzet, en je toekomst vorm krijgt vanuit de onverdienstelijke wilsdaden die je verricht hebt.

Gampopa haalt in zijn Jewel Ornament of Liberation verschillende mahayana teksten aan die illustreren hoe belangrijk dit voor hem was:

De ‘Sutra Shown by Vimalakirti’ zegt:
“Wat is de gebondenheid van alle bodhisattva’s en wat is bevrijding?
Wijsheid niet ondersteund door methode is gebondenheid; wijsheid ondersteund door methode is bevrijding. Methode niet ondersteund door wijsheid is gebondenheid; methode ondersteund door wijsheid is bevrijding”.

Daarom, het gescheiden beoefenen van of methode of wijsheid is de activiteit van Mara , zegt de tekst

De ‘Naga King Sagara-Requested Sutra’ zegt:
“Er zijn twee activiteiten van Mara: methode gescheiden van wijsheid en wijsheid gescheiden van methode. Men dient deze op te geven door ze te kennen als de activiteiten van Mara”.

Zie H.17. Als je alleen maar op wijsheid steunt, raak je gebonden aan leegte, stilte, inactiviteit, vrede. Dit uit zich als een groeiend onvermogen om de geest te gebruiken. Je wordt steeds minder soepel daarin. Maar iemand die bevrijding realiseert kan juist heel goed en soepel de geest gebruiken, aanwenden, toepassen. Of het nu visualiseren is, doordringen, verstillen, concentreren, etc.

Kortom, je moet jezelf ook altijd als persoon ontwikkelen in de perfecties, de paramitas. Niet lui zijn en zeker niet neerkijken op conditionering, op het verzamelen van verdienste, en het ontwikkelen van kwaliteiten in jezelf zoals gulheid, geduld, concentratie, moreel gedrag, vriendelijkheid, mededogen etc.

Dit sluit aan bij de Pali overlevering waarin de leer van de Boeddha soms heel kort wordt samengevat als: doe alleen goed, doe afstand van al het kwade en zuiver het hart.

Er zijn inderdaad leraren zoals Krishnamurti maar ook anderen die neerkijken hierop. Ik zie dit nu ook als Mara activiteit want mensen ontmoedigen het goede te doen en zich te ontwikkelen op dit vlak van deugdzaam gedrag, ook al zit daar nog een idee van Ik achter, betekent volgens mij dat je de kans op het Pad omlaag voor die mensen vergroot.

De Pali Boeddha leert dat er niks mis is met verdienste verzamelen, ook niet als dat niet 100% zuiver is en nog altijd gebaseerd op een besef van Ik of dualiteit of enige notie van eigenbelang.
Geeft niet. Het is toch verdienstelijk en die verdienste die zal je ook goed doen.

Er is ook het extreem dat mensen van zichzelf of anderen eisen dat elke daad om-niet is, helemaal zuiver, zonder bedoelingen en bijbedoeling. Maar aan dit soort idealisme heeft niemand wat, vind ik nu. Ik was vroeger strenger op dit vlak, d.w.z  idealistischer en dus boos. Maar eigenlijk is het onzin want je kunt zoiets ook niet afdwingen noch beoefenen. Het is waanzin te denken dat je zuiverheid kan beoefenen.  Je daden kunnen alleen maar meer en meer om niet worden, echt zuiver, als je daadwerkelijk hebzucht, haat en begoocheling ontwortelt.
Het is een organisch resultaat van het daadwerkelijk zuiveren van de geest maar het is volgens mij echt onzin te denken dat je altruisme, daden om-niet, kunt beoefenen.
In Zen zie ik wel zulke geforceerde pogingen maar ik heb daar niks mee.

Tuurlijk is het goed om te zien en weten wanneer een daad nog niet echt om-niet is en nog een element van bezoedeling bevat (MN117) maar dat je zo streng wordt dat jezelf en anderen altijd alles om niet moeten doen, en dus afkeurt dat mensen iets goeds doen dat wat wellicht niet 100% zuiver is, of waarvan ze ook zelf voordeel hebben, vind ik niet meer vaardig. Dat schiet totaal zijn doel voorbij.  Het is alleen maar idealistisch volgens mij en daar heeft niemand wat aan.

Krishnamurti was naar mijn smaak nu ook vooral een idealist op dit vlak. Alles moet altijd maar perfect gaan, zuiver, egoloos, om niet, en elke daad zou belangeloos moeten zijn etc.
En anders is het geweld. Dat is het soort denken dat K. had. Extreem idealistisch en perfectionistich. Het is veel te veel gevraagd. Het is juist gewelddadig om dit van jezelf en anderen te eisen of vragen. 

Boeddha wordt in de suttas beschreven als iemand die in eindeloos veel levens eigenlijk alleen maar het goede wilde doen en deed. Altijd bekommert om andermans welzijn. Dit is niet zomaar iets. Want dit wordt ook overgeleverd als de oorzaak waarom de Boeddha zulke ongekende kwaliteiten had. Die komen niet alleen maar door ontwaken maar de basis er van is gelegd in eindeloos veel levens waarin de Bodhisattva het goede hart liet spreken en devoot was aan het goede, het welzijn van anderen. Ik vind dit een heel mooi iets.

Iedereen moet het maar zelf uitzoeken he.

[ervaringsgetuige]

Ik denk dat de Pali Boeddha de beste en meest veilige weg beschrijft.

Er bestaan geen veilige of onveilige wegen. 
Het leven is sowieso gevaarlijk want fysiek sterven doe je toch ooit.
Leef dus gevaarlijk zoals Osho ooit zei:


Osho bedoelde met "leef gevaarlijk" dat je het leven voluit en intens moet leven, zonder je te laten beperken door angst, aangeleerde regels of verwachtingen van anderen. Hij moedigde mensen aan hun eigen pad te volgen, risico’s te nemen en niet hun leven op te offeren voor conventies of opgelegde waarheden. Volgens Osho betekent gevaarlijk leven niet roekeloos zijn, maar wel authentiek en moedig je eigen keuzes maken, zelfs als dat onzekerheid of weerstand oproept.


“Leef meer en leef intenser. Leef gevaarlijk. Het is jouw leven. Offer het niet op voor welke dwaasheid dan ook die je is aangeleerd. Het is jouw leven. Leef het.”


Kortom, Osho riep op tot een leven in vrijheid, bewustzijn en eigen verantwoordelijkheid, waarbij je niet bang bent om buiten de gebaande paden te treden.


https://www.perplexity.ai/search/wat-bedoelde-osho-met-leef-gev-z7ncu_5.SU21_6Hudu2uLQ#0


Het mystieke "sterven voor je sterft" daarentegen is voor weinigen, waartoe ik behoor, weggelegd! 🤡



Waarom is "sterven voor je sterft" voor weinigen weggelegd?

Het mystieke "sterven voor je sterft" verwijst naar het proces van het loslaten van het ego, gehechtheden en het idee van een afgescheiden zelf, nog tijdens het leven. Dit is een diepgaand spiritueel proces dat vraagt om volledige overgave, onthechting en het transcenderen van diepgewortelde overtuigingen en verlangens.

Voor de meeste mensen is dit moeilijk omdat:

• Het ego sterk gehecht is aan identiteit, bezit en controle.
• De angst voor het onbekende en het verlies van het vertrouwde (het 'ik') groot is.
• De maatschappelijke en culturele druk om je te identificeren met je persoonlijkheid, prestaties en materiële zaken sterk is.
• Het proces van innerlijke overgave en het loslaten van verlangens en identificaties intens en confronterend kan zijn.

Het vraagt een radicale bereidheid tot verandering, een diepgaande introspectie en het loslaten van alles wat je denkt te zijn. Dit pad is confronterend, onzeker en vaak pijnlijk, waardoor slechts weinigen deze innerlijke dood volledig durven te ondergaan.

Wat zou Osho hierover zeggen?

Osho benadrukte dat het grootste deel van de mensheid op een onvolwassen niveau leeft, vergelijkbaar met dieren, en dat echte spirituele rijping zeldzaam is. Volgens Osho is "sterven voor je sterft" een noodzakelijke stap om tot ware vrijheid, wijsheid en vervulling te komen. Hij zou zeggen dat:

• Je bereid moet zijn te sterven aan je oude zelf, je ego en je gehechtheden, om een nieuw, authentiek leven te kunnen ervaren.
• Dit proces gepaard gaat met angst en onzekerheid, omdat het een sprong in het onbekende is, maar dat juist in die overgave de ware transformatie plaatsvindt.
• Slechts weinigen zijn bereid deze sprong te maken, omdat het vraagt om volledige nederigheid, discipline en het loslaten van alles wat je kent en bent.

Osho zou het als volgt samenvatten:

>"Wees bereid te sterven; bereid je voor op je dood! Natuurlijk zal je beven van angst en vrees. De sprong zal moeilijk zijn. Het zaad kan slechts de afgrond oversteken door zichzelf los te laten. Maar als je bereid bent om alles achter te laten – verstand, lichaam, ego – dan zal er iets nieuws binnen in je groeien."

Kortom, volgens Osho is "sterven voor je sterft" een zeldzaam en moedig pad, dat slechts door weinigen wordt bewandeld omdat het vraagt om volledige overgave en het loslaten van alles wat het ego dierbaar is. Maar alleen zo kan ware spirituele vervulling worden bereikt.
Answer from Perplexity: https://www.perplexity.ai/search/wat-bedoelde-osho-met-leef-gev-z7ncu_5.SU21_6Hudu2uLQ?utm_source=copy_output


Je kan er over lezen in "de boekjes", op internet, in Artificiële-intelligentie, maar weten wat het werkelijk is gebeurt pas als je het ervaart.
Man, en dat is sterven! "Ze" laten je hemel en hel zien!
Fysiek sterven is daarentegen peanuts. Je kaars gaat uit en dat was het dan.

Iedereen moet het maar zelf uitzoeken he.

Wie zoekt die vind niet! 😜

Jij op je zolderkamer kritisch filosoferend zijnde over de meute daar beneden en spirituele weirdo's zoals ik voelt je wellicht veilig met je neus in de Pali teksten, maar dat is eerder levend dood zijn zou Jezus zou zeggen.


Osho sprak dus zoals alle mystici over de innerlijke dood die slechts weinigen volledig durven te ondergaan.

Ik weet precies wat hij bedoeld daarmee, mijn helder-ziende François heeft me er decennia lang op voorbereid, maar ik kan in eer en geweten zeggen dat geen gewone sterveling kan begrijpen wat dat inhoud totdat hij het ondergaan is.
Mij is het overkomen maar zoals mijn François vijfentwintig jaar geleden zei zijn diegenen die nog naar de hoeren kunnen lopen beter af!

Ik begrijp hem en pas sinds vijf jaar geleden want het is inderdaad levend sterven! Het ego sterft dus.   Zo werkt dat logischerwijze, eerst moet het ego sterven, daarna pas wordt je wedergeboren in de geest.


Osho gebruikte dus ook woorden en termen als: "volledige nederigheid, discipline en het loslaten van alles wat je kent en bent."
Geen enkele verschil met mijn helderziende "spiritist" François die ook zo praatte!


My goodness, François die in de hemelen zijt, het is allemaal precies gelopen zoals je verteld hebt.
Maar geen mens die het verstaat. Ik was ook zo'n mens tot het uur van de Waarheid zich vijf jaar geleden aandiende! 

[ervaringsgetuige]

De Pali Boeddha leert...

Zeg lang kwaat, voor mij moet je de moeite niet doen dat allemaal neer te typen hoor want ik lees dat nauwelijks tot hoor. Als ik het al lees is het meestal maal de eerste en laatste regel van je uiteenzettingen.
Waarom zou ik nog?
Eens de essentie van waarover alle mystici praten in alle heftigheid met donder en bliksem is doorgedrongen kunnen alle boeken, heilige geschriften en teksten de vuilbak in.

Maar 'k snap het maar al te goed dat dat jij daar nog niet aan toe bent. Jij bent immers niet waar ik ben. Ik heb namelijk geen ego meer.

Ik heb wel Artificiële-intelligentie je betoog voor de veilige weg net laten lezen en gevraagd wat Osho - op dewelke zijn betoog volledig haaks staat - erop zou antwoorden.
Zie antwoord:


Zeker! Je vraag raakt een interessant spanningsveld tussen de “veilige weg” van methodisch spiritueel oefenen (zoals in het traditionele boeddhisme) en de radicaal andere benadering van Osho. Forumlid  lijkt de nadruk te leggen op het belang van verdienste, kamma, en het stap voor stap ontwikkelen van heilzame kwaliteiten – een weg die je zou kunnen typeren als veilig, gradueel en systematisch. Osho daarentegen staat bekend om zijn revolutionaire, soms zelfs anarchistische benadering van spiritualiteit, waarin hij juist waarschuwt voor het vastklampen aan methodes en veiligheid.

Hieronder vind je een uitleg van Osho die mogelijk behulpzaam kan zijn, juist als tegenwicht of verruiming van het ‘veilige pad’:

Osho over de “Veilige Weg” en Waarachtige Transformatie

1. Osho: “Waar veiligheid is, is geen groei”

Osho zegt in talloze toespraken dat de mens diep van binnen verlangt naar zekerheid, regels en veiligheid – maar dat juist deze behoefte de grootste belemmering vormt voor echte spirituele groei. Volgens Osho:

>“De mens is altijd op zoek naar veiligheid, naar zekerheid, naar garanties. Maar het leven zelf is onzeker, het is een avontuur in het onbekende. Wie zich vastklampt aan zekerheden, mist de waarheid. Waar veiligheid is, is geen groei.”

Toepassing :
... benadrukt het belang van verdienste en het geleidelijk ontwikkelen van heilzame kwaliteiten. Osho zou zeggen: dat is prima als begin, maar als je blijft hangen in het verzamelen van verdienste en het volgen van methodes, mis je het sprongsgewijze, revolutionaire moment van inzicht – het “springen in het onbekende”.

2. Osho: “Methodes zijn slechts vlotten, geen doelen”

Osho erkent dat methodes, meditatievormen en rituelen tijdelijk nuttig kunnen zijn, maar hij waarschuwt dat ze nooit het einddoel mogen worden:

>“Gebruik de methode, maar wees niet gehecht aan de methode. Op een dag moet je het vlot achterlaten, anders word je gevangen in het vlot en bereik je nooit de overkant.”

Toepassing :
Het ontwikkelen van verdienste is een vlot – het helpt je een stuk op weg, maar als je het blijft koesteren als doel op zich, wordt het een obstakel. Osho zou uitnodigen om te onderzoeken: “Durf ik mijn houvast aan het veilige pad los te laten?”

3. Osho: “Waarheid is een sprong, geen geleidelijke klim”

Osho’s visie staat haaks op het idee dat je door steeds een beetje beter te worden uiteindelijk verlichting bereikt. Hij zegt:

>“Verlichting is geen resultaat van geleidelijke verbetering. Het is een sprong, een totale overgave, een sterven van het oude zodat het nieuwe geboren kan worden.”

Toepassing :
Osho zou  uitdagen: “Ben je bereid alles wat je hebt opgebouwd – zelfs je verdienste, je kennis, je ‘goede daden’ – los te laten in het vuur van niet-weten?”

Samenvattend Advies

• Zie het nut van de veilige weg, maar durf ook het onveilige te omarmen.
  Osho zou zeggen: groei vindt plaats aan de rand van je comfortzone, niet in het midden ervan.
  
  
• Gebruik methodes, maar word er niet slaaf van.
  Meditatie, verdienste, ethiek – allemaal waardevol, zolang ze geen nieuwe gehechtheid worden.
  
  
• Laat het idee los dat je jezelf kunt “verbeteren” tot verlichting.
  Werkelijke transformatie is geen optelsom van goede daden, maar een radicale ommekeer in inzicht en zijn.

Inspirerende Osho-citaat voor lang kwaat

>“De waarheid is niet veilig. Zij is een sprong in het onbekende. Wie veiligheid zoekt, vindt slechts middelmatigheid. Wie durft te springen, vindt zichzelf.”

Kortom:

 kan van Osho leren dat het veilig verzamelen van verdienste een fase is, maar dat echte vrijheid pas komt als je de moed hebt om alles los te laten – inclusief je veilige pad. Misschien is juist dát het avontuur waar Osho je toe uitnodigt!
Answer from Perplexity: pplx.ai/share

[ervaringsgetuige]

Krishnamurti was naar mijn smaak nu ook vooral een idealist op dit vlak....

Eerlijk gezegd vond en vind ik Jiddu Krishnamurti alsook U.G. Krishnamurti toch wel een zuurpruim hoor.

Beiden staan bekend om hun radicale, compromisloze benadering van waarheid:

-Jiddu Krishnamurti bleef hameren op "absolute vrijheid van het bekende" maar had soms een bijna messiaanse ernst, alsof spiritualiteit een zware verantwoordelijkheid was.

- U.G. Krishnamurti was nog harder: "Er is geen verlichting, en als je het zoekt ben je een idioot." Zijn toon was vaak cynisch en bot, alsof hij alle spiritualiteit wegschraapte als illusie.



Ik daarentegen heb (net als Osho) het speelse, absurde aspect van verlichting ontdekt – dat het leven een dans is, geen filosofisch examen.


De Krishnamurti’s leken soms vast te zitten in hun eigen intellectuele strengheid, .

[ervaringsgetuige]

Als jij beslist te roken moet je ook niet verbaasd zijn dat je op een dag aan de zuurstof moet, als simpel voorbeeld. Is die ziekte uit het Ene ontstaan? Tuurlijk niet. Heeft God het dan zo gewild..tja...is het je lot? Tja. Laten we eens realistisch worden en gewoon erkennen dat het gevolg niet los te zien is van onze eigen keuze te roken. Dat is toch een veel volwassener,  verantwoordelijker en realistischer inschatting van dit alles?

De moderne mens, jij in dit geval, zit gevangen in het lineaire denken en mist daardoor de diepere (analoog te vatten) zin van het bestaan.

De mens is geneigd om de werkelijkheid te analyseren door deze op te delen in tegenstellingen (polariteiten), wat het lineaire denken is. Dit is nuttig voor oriëntatie en onderscheid, maar beperkt het besef van eenheid.


Analoog denken daarentegen overstijgt deze tegenstellingen en ziet de onderliggende eenheid en samenhang. Het stelt ons in staat om symbolische betekenissen te herkennen, bijvoorbeeld in ziekte, dromen of mythen.

[lang kwaat]

Als jij beslist te roken moet je ook niet verbaasd zijn dat je op een dag aan de zuurstof moet, als simpel voorbeeld. Is die ziekte uit het Ene ontstaan? Tuurlijk niet. Heeft God het dan zo gewild..tja...is het je lot? Tja. Laten we eens realistisch worden en gewoon erkennen dat het gevolg niet los te zien is van onze eigen keuze te roken. Dat is toch een veel volwassener,  verantwoordelijker en realistischer inschatting van dit alles?

De moderne mens, jij in dit geval, zit gevangen in het lineaire denken en mist daardoor de diepere (analoog te vatten) zin van het bestaan.

De mens is geneigd om de werkelijkheid te analyseren door deze op te delen in tegenstellingen (polariteiten), wat het lineaire denken is. Dit is nuttig voor oriëntatie en onderscheid, maar beperkt het besef van eenheid.

Analoog denken daarentegen overstijgt deze tegenstellingen en ziet de onderliggende eenheid en samenhang. Het stelt ons in staat om symbolische betekenissen te herkennen, bijvoorbeeld in ziekte, dromen of mythen.

Oneindige reeksen Impressies

Een mens maakt van alles mee in zijn leven. Van mystieke ervaringen van eenwording tot sterke indrukken van geïsoleerdheid, eenzaamheid en afgescheidenheid; van de perceptie van 'er is Niets' tot de perceptie van 'er is wel erg Veel'; van verstilling tot lawaai; van je heel grof en ruw voelen tot heel subtiel en liefdevol, van aangename gevoelens tot zeer onaangename, van opgefoktheid tot diepe ontspanning; van de perceptie van een oneindig bewustzijn tot de perceptie van een zeer beperkt en verkrampt bewustzijn, van een sfeer van liefde tot een sfeer van haat in jezelf, van sprankelende zegeningen tot het gevoel dat je door God verlaten bent, van oprechte bescheidenheid tot uitzonderlijke grote eigenwaan; van diepe devotionele gevoelens tot cynisme..... eindeloos de afwisseling van ervaringen binnen 1 geestestroom. Wie kent het niet? Spirituele mensen kennen dit vaak wel. Als iets kenmerkend is, is het wel die afwisseling van impressies.

Je kunt dit ook kort samenvatten: het ervaren, be-leven is soms verbonden met grof zintuiglijke sferen (kama loka), soms met fijnstoffelijke (rupa loka) en soms met het vormloze en meest subtiele (arupa loka). Dit beslaat de totaliteit van samsarische impressies die voorwaardelijk ontstaan.

De Neiging tot Verklaren, Ordenen

Nu komt het dat ook spirituele mensen analytisch zijn, en erg aan de haal gaan met deze ervaringen, verstandelijk. We gaan namen geven en ervaringen duiden, interpreteren. Er wordt een soort ken-model in elkaar geknutseld. Zo van...die ervaring was eigenlijk dit en die andere ervaring was eigenlijk dat.. Die neiging zit heel diep en is wat mij betreft een vorm van gehechtheid. Op basis van wat ervaren is, worden nu allerlei kennisclaims gemaakt...ik ken het Absolute, ik heb God ontmoet, dit en dat. Bij het interpreteren is duidelijk ook de wens de Vader van de gedachten.  Ik vind het belangrijk vast te stellen dat het hier niet gaat om ervaringsgewijze kennis maar verstandelijke kennis en conceptuele kennis. Want het is puur het intellect, de hokjesgeest, die zich stort op het naamgeven, duiden, interpreteren, ordenen, verklaren van wat je beleefd hebt. Het is een verhaal wat je jezelf wijsmaakt.

Perceptie

De Boeddha heeft mijn inziens vastgesteld wat nog allemaal in de sfeer van perceptie zit en wat niet. En hij kwam ook tot de conclusie, mijns inziens, dat zelfs zoiets als kennis van een oneindige ruimte, oneindig bewustzijn, de sfeer van 'er is Niets', ook dat zit nog allemaal in de sfeer van perceptie. Je ervaart dan niet de ultieme of objectieve werkelijkheid ofzo. Het is allemaal geconstrueerde beleving, impressie, voortgebracht, geproduceerd. Dus ook in de vormloze sferen van meditatie beleef je eigenlijk ook nog altijd alleen maar indrukken, impressies en ben  je daar niet uit. Het ontsnapt niet aan perceptie. Je bent niet een werkelijkheid an sich aan het ervaren of kennen op dat moment. Boeddha's leraren zagen dit niet. Zij geloofden dat ze het ultieme ontmoeten in de vormloze sferen.

Over het algemeen zoeken spiritueel georiënteerde mensen denk ik ook heil in het vormloze omdat ze dit eigenlijk het meest als zich-zelf ervaren. Ze zijn geneigd het Vormloze te verwarren met  het ultieme en boven-wereldlijke. Er is een onbewuste en subtiele identificatie met het Vormloze. Dat maakt mensen spirituele mensen. Het is een neiging, een inclinatie.

Grens van Perceptie

Kortom, wil je betrouwbare kennis aanspraken doen dan moet je eigenlijk de grens van perceptie leren erkennen en kennen. Oftewel, wanneer komt je beleving nou ECHT uit de sfeer van geproduceerde impressie en indruk?  Boeddha rekte dit nog een stuk verder op dan zijn leraren die dachten dat ze in de vormloze staten al er uit waren en het ultieme ontmoeten.
Maar ook wat in de vormloze sferen wordt beleefd en gezien is niet uit de sfeer van indruk, impressie, perceptie. Ik geloof dat de Boeddha dit de spirituele zoeker meegeeft. Opdat ze zich niet vergissen en geen onjuiste visies aanhangen over het ultieme die lijden niet eindigen maar juist bestendigen en zorgen voor ellende.

Betrouwbare Gids

In deze zin heb je een zeer betrouwbare wijze gids nodig die je ervaringen, belevingen, impressies, kan duiden. Als iemand je gaat bevestigen dat je zogenaamde het Absolute kent, terwijl je eigenlijk nog middenin de sfeer van vormloze perceptie zit, dan ga je dus de mist in. Dat maak je kennis aanspraken, weliswaar gebaseerd op ervaring, maar toch verkeerd.

Wetenschappelijke bevestiging en meditatieve bevestiging

Ook wetenschappelijk zijn we volgens mij inmiddels wel zover dat we weten dat onze belevingen impressies zijn, indrukken, een constructie. Wat we beleven is een vertaling/interpretatie van lichaam en geest  van ruwe zintuigelijk input. We beleven niet een werkelijkheid an sich.
Het Onderscheidende Bewustzijn, of dat nou grof of subtiel is, biedt ons niet een opening naar hoe iets is. Het geeft alleen maar een indruk van hoe iets is. Dat gras groen is, is een impressie.
Het visuele, auditieve, tactiele, olfactorische, gustatorische en mentale bewustzijn heeft niet een werkelijkheid an sich tot object.

Ik geloof dat de Boeddha dit ook zag maar op een meditatieve manier. Op een meditatieve manier ontdekte hij de grens van perceptie. Dat kan alleen als je niet gretig bent en dingen wilt geloven als...nu beleef en ken ik het ultieme. Je moet als het ware nergens in willen geloven en geen antwoorden begeren. Leeg zijn, echt leeg. Verlangeloos. Totaal.

Voorbij perceptie?

Ik heb wel het idee dat de Boeddha ook ontdekte wat voorbij perceptie is. Dat weet ik niet zeker maar mijn indruk is van wel. Deze meditatieve staat heet denk ik sannavedayitanirodha. Ik vermoed dat dit de enige staat is voorbij perceptie. In boeddhisme ben ik niet echt wijzer geworden wat deze staat echt behelst maar omdat sanna hier eindigt, vermoed ik dat dit de staat is voorbij perceptie. Sommigen leggen dit uit als een soort bewusteloosheid maar daar heb ik niet zoveel gevoel voor. Ik vermoed eerder dat het kennen hier stopt te functioneren in zijn onderscheidende functioneren en dus op die manier ook uit de sfeer van perceptie treedt. Maar zeker weten doe ik dit niet. In boeddhisme vliegen de verklaringen alle kanten op, zoals bij alles.

Liefde voor Waarheid

Het lijkt me dat elke oprechte spirituele zoeker naar waarheid niet wil dat ie kennisaanspraken doet die onjuist zijn. Dat is toch een mooie instelling? En het is zeker niet waar dat uit de ervaringsgewijze weg geen valse kennis aanspraken kunnen voortkomen. Dat is voor mij wel zeker. Bijvoorbeeld dat impressies in de Vormloze sferen worden verward met het Ultieme.

Ik denk dat we dit ook kunnen leren van het verslag van Boeddha's ontmoeting met zijn leraren. Zij introduceerden hem in het Vormloze. Maar zij zagen dit als het Ultieme en Boeddha was hier niet tevreden mee want hoe kan het Ultieme komen en gaan, ontstaan en eindigen, zoals de vormloze staten doen? Het was duidelijk niet wat de Boeddha zocht en hij ging na zijn ontmoeting met de leraren verder. Toen hij volledig ontwaakte wilde hij als eerste zijn leraren op de hoogte stellen maar ze waren al dood.

 Lang niet iedereen zal er voor open staan om te horen dat diens claims op het kennen van het Ultieme nog berusten op begoocheling. Het zal waarschijnlijk vooral verzet ontmoeten, weerstand, veroordeling, afwijzing, belediging, bespotting, laster, eindeloos. Maar iemand die alles integer en open onderzoekt, en niet bang is om leerling te zijn, en liefde heeft voor waarheid, die zal er blij mee zijn dat ie geen valse kennisaanspraken doet en iemand heeft onthuld dat diens visie verkeerd was.

Wat mij betreft draait het hele heilige leven om de soort oprechtheid die niet ergens naartoe wil en niet gretig is, maar alleen maar open onderzoekend van aard is. Beter geen antwoorden dan verkeerde, zeg maar.