Verschillende paden, zelfde doel: De ervaring van innerlijke vrijheid en vrede

[ervaringsgetuige]

Welke spirituele traditie, filosofie of methode je ook volgt, uiteindelijk draait het om bevrijding van mentaal lijden. Dit is de rode draad die je terugvindt in vrijwel alle grote wijsheidstradities, van het boeddhisme en hindoeïsme tot het christendom, soefisme en moderne non-dualiteit.


Verschillende paden, zelfde doel

• Boeddhisme: Hier draait het om het beëindigen van dukkha (lijden) door inzicht in de ware aard van het zelf en de werkelijkheid.
  
  
• Advaita Vedanta: Hier gaat het om het doorzien van de illusie van afgescheidenheid en het herkennen van je ware natuur als bewustzijn.
  
  
• Christendom en mystiek: Hier wordt gesproken over innerlijke vrede, overgave en liefde als weg uit het lijden.
  
  
• Moderne spiritualiteit (zoals Eckhart Tolle): Hier ligt de nadruk op het loslaten van identificatie met gedachten en emoties om zo in het Nu te leven, vrij van psychisch lijden.

Wat betekent bevrijding van mentaal lijden?

Bevrijding van mentaal lijden betekent niet dat er nooit meer moeilijke emoties of gedachten zullen zijn, maar wel dat je er niet meer door beheerst wordt. Je vindt een diepere rust, acceptatie en helderheid, waardoor je niet langer gevangen zit in automatische patronen van angst, verlangen en verzet.

Jouw pad is uniek

Het mooie is dat ieder mens zijn eigen weg mag vinden. Wat voor de één werkt, werkt misschien niet voor de ander. Soms is het een combinatie van inzichten uit verschillende tradities die jou verder helpt. Uiteindelijk gaat het om de ervaring van innerlijke vrijheid en vrede – en dat is universeel.

Kortom:

Welke weg je ook kiest, het belangrijkste is dat het je helpt om vrij te worden van mentaal lijden en meer te leven vanuit rust, helderheid en mededogen. Dat is de ware bevrijding!

 

[lang kwaat]

Wat betekent bevrijding van mentaal lijden?[/size]

Bevrijding van mentaal lijden betekent niet dat er nooit meer moeilijke emoties of gedachten zullen zijn, maar wel dat je er niet meer door beheerst wordt. Je vindt een diepere rust, acceptatie en helderheid, waardoor je niet langer gevangen zit in automatische patronen van angst, verlangen en verzet.

In de Pali suttas verwijst het wel naar de afwezigheid van agressie, jaloezie, lust, eigenwaan, hebzucht, zintuiglijk verlangen, haat, afkeer, voorkeur, sceptische twijfels/onzekerheid.
Als begeerte en onwetendheid werkelijk verdwenen is, kunnen zulke emoties niet ontstaan. Dat lijkt het idee.

Er is geen sutta die leert dat de juiste bevrijding is gerealiseerd zolang nog zulke emoties bij je ontstaan, zelfs al beheersen ze je niet.
Ik vind ook wel dat je je kunt afvragen in hoeverre emoties die ontstaan je helemaal niet kunnen beheersen.
Zou een gevoelig iemand bijvoorbeeld werkelijk niet zien gebeuren dat er bij je emoties ontstaan?
Ik denk dat het zich wel toont via lichaamstaal, uitstraling, non-verbaal. En dat komt ook over bij andere mensen. Die reageren daar op, die voelen dat aan.
Ik denk dat het is altijd wel degelijk beinvloedt.

Onthechting is naar mijn mening ook niet iets mentaals, zoals het loslaten of bevrijden van emoties of neigingen terwijl ze ontstaan. Nee, het feit dat er emoties en neigingen ontstaan, wijst er op dat je hart nog niet bevrijd is van begeerte en dat het nog via hechten functioneert.

Er wordt wel gezegd dat zelfs al zou je de mooiste verleidelijke vrouwen voor de Boeddha plaatsen, er ontstaat geen enkel verlangen en lust. @Ervaringsgetuige die hapt meteen toe als ie een stukje naakt bil ziet, draait dol, een eruptie van lust komt los, zo typisch aan de Belgische Zelfkenners, die ouwe geile Maar tegen mij zegt ie dat ie volledig bevrijd is, verlicht, want hij kan de begeerte immers prima beheersen.

En daarna, als ik weg ben, hapt ie alsnog toe, duikt op de vrouw, met instemming dat wel, en komt op het boeddhaforum later vertellen dat er geen doener was in deze daad.
Later kijkt @ervaringsgetuige in de spiegel, is blij, trots, en denkt...dat was echt een fijne daderloze daad. Ik ben dol op Egoloze sex. Morgen weer.

[ervaringsgetuige]

Er wordt wel gezegd dat zelfs al zou je de mooiste verleidelijke vrouwen voor de Boeddha plaatsen, er ontstaat geen enkel verlangen en lust.

Ja, er werd en wordt veel gezegd over de boeddha, de suttas staan er vol van en jij verspreid de kennis en verhalen uit de suttas zoals "Hiri en otappa" verder via o.a. dit forum.

Over Jezus en Mohammed werd en wordt ook veel gezegd, de bijbel en de koran staan er ook vol van en de gelovigen op aarde groeien als kool.
het aantal religieuze gelovigen groeien het snelst in Afrika ten zuiden van de Sahara, Azië (met name India en Indonesië) en Latijns-Amerika. Dit komt door een combinatie van hoge geboortecijfers, sterke religieuze gemeenschappen en evangelisatie-inspanningen.

@Ervaringsgetuige die hapt meteen toe als ie een stukje naakt bil ziet, draait dol, een eruptie van lust komt los, zo typisch aan de Belgische Zelfkenners, die ouwe geile   Maar tegen mij zegt ie dat ie volledig bevrijd is, verlicht, want hij kan de begeerte immers prima beheersen.

Hahaha!
Weet je wat het begin van mijn ontwaken een vijfendertig jaar geleden was?
Verbonden ademen à la Stanislav Grof, rebirthing à la Leonard Orr, in begeerte.

Concreet betekend dit je begeerte letterlijk uitspreken en er dan verbonden in doorademen.
Mijn toenmalige vriendin die ik toen aan het penetreren was snapte geen bal van wat er gaande was toen ik dat deed en totaal lichamelijk slap als een vod van haar afgleed (nee, niet na een zaadlozing).

Manlief, ik ging nogal een gang. Ik bevond me plotsklaps in het "niets", verbonden met alles! Total bliss!!!
Hoe kon dit?
Dat ben ik beginnen uitpluizen tot op het bot - ervaringsgericht als ik ben natuurlijk - en nu als oude wijze "verlichte" man kan ik daar allemaal glimlachend in totaal begrijpen op terug kijken.


Kan ik daar iets zinnigs meer over zeggen dan wat ik nu deed?
Nee, met wat ik nu weer schreef kan het intellect die dit leest niets mee zonder het te ervaren.
Ja, natuurlijk, er zijn boeken volgeschreven hierover.
Maar dit ervaren is een eerste "light" ego-dood en daar valt niets zinnigs over te zeggen.


Het bleef daar niet bij natuurlijk, dat was maar het eerste begin voor mij. Het zou nog bijna dertig jaar duren vooraleer de totale "verlichting" (nee Buddha Amitabha, die bezit ik niet) zich aandiende, nu bijna zes jaar geleden.

[ervaringsgetuige]

Onthechting is naar mijn mening ook niet iets mentaals, zoals het loslaten of bevrijden van emoties of neigingen terwijl ze ontstaan. Nee, het feit dat er emoties en neigingen ontstaan, wijst er op dat je hart nog niet bevrijd is van begeerte en dat het nog via hechten functioneert.

Deze visie is vrij streng en perfectionistisch. In de meeste spirituele tradities, inclusief het boeddhisme en advaita, wordt erkend dat emoties en neigingen blijven opkomen zolang je mens bent. Het verschil zit hem in de mate van identificatie ermee, niet in hun volledige afwezigheid.

Dit is een vrij absolute en theoretische benadering van je die vaak voorkomt bij mensen die nog weinig ervaring hebben met daadwerkelijke beoefening of integratie van spirituele inzichten in het dagelijks leven.
Rijpere beoefenaars erkennen meestal dat gevoelens en impulsen blijven opkomen, maar dat je relatie ermee verandert.

- Balsekar zou zeggen: Het opkomen van emoties is geen teken van onvrijheid, maar het identificeren ermee wel.
- Nisargadatta zou zeggen: Emoties komen en gaan. Vrijheid is weten dat ze jou niet definiëren.
- Ramana zou zeggen: Zoek naar de bron van het ‘ik’ dat zich hecht. Onthechting is het verdwijnen van de identificatie, niet van de emoties zelf.


Het boeddhisme leert niet dat je emoties moet onderdrukken of vermijden. Emoties komen en gaan als natuurlijke verschijnselen in de geest. Het probleem ontstaat wanneer je je eraan hecht—je identificeert je met emoties, klampt je eraan vast of probeert ze koste wat kost te vermijden. Deze gehechtheid aan emoties, positief of negatief, is wat lijden veroorzaakt.

@Lang kwaat:

Zoek liever een waarachtige Leraar of Meester, en laat zij die valse hoop proclameren met hun oeverloze praatjes achterwege.

Ja, ik denk ook dat lang kwaat best is een waarachtige Leraar of Meester moet zoeken.
Ik geef hem alvast geen valse hoop.
Nee, volgens mij loopt hij nog met een korte broek rond. 

[lang kwaat]

Onthechting is naar mijn mening ook niet iets mentaals, zoals het loslaten of bevrijden van emoties of neigingen terwijl ze ontstaan. Nee, het feit dat er emoties en neigingen ontstaan, wijst er op dat je hart nog niet bevrijd is van begeerte en dat het nog via hechten functioneert.

Deze visie is vrij streng en perfectionistisch. In de meeste spirituele tradities, inclusief het boeddhisme en advaita, wordt erkend dat emoties en neigingen blijven opkomen zolang je mens bent. Het verschil zit hem in de mate van identificatie ermee, niet in hun volledige afwezigheid.

Dit is een vrij absolute en theoretische benadering van je die vaak voorkomt bij mensen die nog weinig ervaring hebben met daadwerkelijke beoefening of integratie van spirituele inzichten in het dagelijks leven.
Rijpere beoefenaars erkennen meestal dat gevoelens en impulsen blijven opkomen, maar dat je relatie ermee verandert.

- Balsekar zou zeggen: Het opkomen van emoties is geen teken van onvrijheid, maar het identificeren ermee wel.
- Nisargadatta zou zeggen: Emoties komen en gaan. Vrijheid is weten dat ze jou niet definiëren.
- Ramana zou zeggen: Zoek naar de bron van het ‘ik’ dat zich hecht. Onthechting is het verdwijnen van de identificatie, niet van de emoties zelf.

Kijk hier geloof ik nou niks van. Wat jij beschrijft is juist het gebrek aan spirituele rijpheid. Het is juist typisch voor spirituele onrijpheid dat er eigenlijk niks verandert en dat nog altijd die hele riks emoties en neigingen blijft opkomen in jezelf. Het is een teken dat je hart niet echt meedoet en niet echt bekoelt.  Het beschrijft eigenlijk een gebrek aan realisatie. Realisatie verwijst juist altijd naar merkbare veranderingen op het vlak van emoties en neigingen. Die zwakken af of ze verdwijnen compleet.

Ik geloof ook dat het opkomen van emoties en neigingen niet onopgemerkt blijft bij een Ander. Ook al zou je je er niet mee identificeren.
Bij zulke mensen voel je meteen dat hun spraak en handelen  niet overeenstemt met wat er echt in omgaat en wat ze uitzenden. Ze doen bijvoorbeeld vriendelijk terwijl hun hart reageert met veroordeling. Ze zenden dubbele boodschappen uit. En als je zou vragen...ben je boos...dan zeggen ze...welnee joh... terwijl er wel boosheid is...De wereld wordt steeds onwaarachtiger zo. Ik ben er tegen. Je moet niet een meester worden in liegen over wat er echt in je hart omgaat.

Ik zie het nut er niet van in om jezelf rijp te noemen terwijl je hart nog functioneert op een onrijpe manier. Bevrijding is niet iets van het bewustzijn alleen. Dat van onthechting iets mentaals is gemaakt, iets van het hoofd, is een fout. Bevrijding gaat over het daadwerkelijk afkoelen van het hart, het bedaren, het afzwakken en uiteindelijk eindigen van de gebruikelijk driften, passies hartstocht die wij ervaren als opkomende emoties en neigingen.

Dus nee, praat maar niet over rijpere beoefenaars want het zijn juist onrijpe beoefenaars wiens hart maar nooit echt meedoet en nooit echt afkoelt, en in wie de vuren van haat, hebzucht en begoocheling nooit echt doven. 

Nou dan weet je dat ook weer.

[ervaringsgetuige]

Nou dan weet je dat ook weer.

Héhé, wat een gedachten alweer.

Het is een teken dat je hart niet echt meedoet en niet echt bekoelt.  Het beschrijft eigenlijk een gebrek aan realisatie. Realisatie verwijst juist altijd naar merkbare veranderingen op het vlak van emoties en neigingen. Die zwakken af of ze verdwijnen compleet.

Ben jij gerealiseerd dan?
Anders kan je dit toch niet weten, tenzij je het alweer in de pali-sutta teksten gelezen hebt.

Ik geloof ook dat het opkomen van emoties en neigingen niet onopgemerkt blijft bij een Ander. Ook al zou je je er niet mee identificeren.
Bij zulke mensen voel je meteen dat hun spraak en handelen  niet overeenstemt met wat er echt in omgaat en wat ze uitzenden. Ze doen bijvoorbeeld vriendelijk terwijl hun hart reageert met veroordeling. Ze zenden dubbele boodschappen uit. En als je zou vragen...ben je boos...dan zeggen ze...welnee joh... terwijl er wel boosheid is...De wereld wordt steeds onwaarachtiger zo. Ik ben er tegen. Je moet niet een meester worden in liegen over wat er echt in je hart omgaat.

Ik zie het nut er niet van in om jezelf rijp te noemen terwijl je hart nog functioneert op een onrijpe manier.

Dat is beeldspraak hé.
Het hart veroordeelt helemaal niet, het hart functioneert niet rijp of onrijp.
Het hart is een vitale spier in het lichaam dat fungeert als een pomp om bloed door de bloedsomloop te sturen. Het zorgt ervoor dat zuurstof en voedingsstoffen naar alle weefsels en organen worden gebracht, terwijl het ook afvalstoffen (zoals koolstofdioxide) afvoert, meer niet.
We gaan hier niet de new-age kant op gaan hé!

Apropo, ik heb je al meerdere keren dat boeddhistische concept "het hart bekoelen' en varianten als "afkoelen van het hart" erop zien gebruiken.
Nou heb ik is gevraagd aan Artificiële-intelligentie wat dit eigenlijk betekend en vroeg dan of er in het christendom iets gelijkaardigs is. En jawel, net als bij Hiri & Otappa zijn er weer parallellen!
Toch wel opvallend.
Zou die Jezus in zijn jeugd of vroege volwassenheid (tussen ongeveer 12 en 30 jaar,  een periode die nauwelijks in de Bijbel wordt beschreven) nou toch niet naar het Verre Oosten hebben gereisd?
Er is zelfs een video op YouTube dat hij in Kashmir zou begraven zijn.
Zie > (Tomb of Jmmanuel (Jesus) in Srinagar, Kashmir, India, who survived the crucifixion - YouTube

[ervaringsgetuige]

Onthechting is naar mijn mening ook niet iets mentaals, zoals het loslaten of bevrijden van emoties of neigingen terwijl ze ontstaan. Nee, het feit dat er emoties en neigingen ontstaan, wijst er op dat je hart nog niet bevrijd is van begeerte en dat het nog via hechten functioneert.

Deze visie is vrij streng en perfectionistisch. In de meeste spirituele tradities, inclusief het boeddhisme en advaita, wordt erkend dat emoties en neigingen blijven opkomen zolang je mens bent. Het verschil zit hem in de mate van identificatie ermee, niet in hun volledige afwezigheid.

Dit is een vrij absolute en theoretische benadering van je die vaak voorkomt bij mensen die nog weinig ervaring hebben met daadwerkelijke beoefening of integratie van spirituele inzichten in het dagelijks leven.
Rijpere beoefenaars erkennen meestal dat gevoelens en impulsen blijven opkomen, maar dat je relatie ermee verandert.

- Balsekar zou zeggen: Het opkomen van emoties is geen teken van onvrijheid, maar het identificeren ermee wel.
- Nisargadatta zou zeggen: Emoties komen en gaan. Vrijheid is weten dat ze jou niet definiëren.
- Ramana zou zeggen: Zoek naar de bron van het ‘ik’ dat zich hecht. Onthechting is het verdwijnen van de identificatie, niet van de emoties zelf.

Kijk hier geloof ik nou niks van. Wat jij beschrijft is juist het gebrek aan spirituele rijpheid. Het is juist typisch voor spirituele onrijpheid dat er eigenlijk niks verandert en dat nog altijd die hele riks emoties en neigingen blijft opkomen in jezelf. Het is een teken dat je hart niet echt meedoet en niet echt bekoelt.  Het beschrijft eigenlijk een gebrek aan realisatie. Realisatie verwijst juist altijd naar merkbare veranderingen op het vlak van emoties en neigingen. Die zwakken af of ze verdwijnen compleet.

Hier zie,

Wat is spirituele rijpheid volgens Ramesh Balsekar, Eckhart Tolle en Stanislav Grof?


Ramesh Balsekar
Balsekar, als non-dualistisch leraar in de Advaita Vedanta-traditie, beschouwt spirituele rijpheid als het volledig doorzien van de illusie van het persoonlijke ego. Volgens hem ontstaat ware rijpheid wanneer men inziet dat er geen individuele doener is; alles gebeurt volgens de universele wil of het goddelijke bewustzijn. Spirituele volwassenheid betekent het einde van identificatie met het persoonlijke zelf en het accepteren van het leven zoals het zich ontvouwt, zonder weerstand of gehechtheid. Dit leidt tot innerlijke vrede en een moeiteloze overgave aan het leven.


Eckhart Tolle
Voor Tolle is spirituele rijpheid het vermogen om volledig aanwezig te zijn in het huidige moment, zonder te worden meegesleept door gedachten, emoties of egoïsche patronen. Hij benadrukt het belang van bewustzijn van het 'Nu' als de sleutel tot verlichting en innerlijke rust. Spirituele rijpheid betekent volgens Tolle het doorbreken van identificatie met het denken en het ego, waardoor men een diepe verbondenheid met het leven en een gevoel van innerlijke stilte en vrede ervaart.


Stanislav Grof
Grof ziet spirituele rijpheid als het resultaat van diepe transpersoonlijke ervaringen waarin het persoonlijke zelf wordt overstegen en men eenheid ervaart met het kosmische of creatieve principe van het universum. Volgens Grof kan spirituele rijpheid ontstaan via spirituele crises of 'spiritual emergencies', waarbij het oude zelfbeeld uiteenvalt en plaatsmaakt voor een ruimer bewustzijn. Hij onderscheidt holotropische (op heelheid gerichte) bewustzijnstoestanden waarin men de illusie van afgescheidenheid doorziet en de diepste identiteit ervaart als samenvallend met het universele bewustzijn. Grof stelt dat deze ervaringen, mits goed begeleid, kunnen leiden tot heling, transformatie en een gevoel van mystieke eenheid.


"De psyche van ieder van ons is wezenlijk samenvallend met alle bestaan en uiteindelijk identiek met het kosmische creatieve principe zelf. – Stanislav Grof"

[lang kwaat]

Onthechting is naar mijn mening ook niet iets mentaals, zoals het loslaten of bevrijden van emoties of neigingen terwijl ze ontstaan. Nee, het feit dat er emoties en neigingen ontstaan, wijst er op dat je hart nog niet bevrijd is van begeerte en dat het nog via hechten functioneert.

Deze visie is vrij streng en perfectionistisch. In de meeste spirituele tradities, inclusief het boeddhisme en advaita, wordt erkend dat emoties en neigingen blijven opkomen zolang je mens bent. Het verschil zit hem in de mate van identificatie ermee, niet in hun volledige afwezigheid.

Als emoties ontstaan dan ben je natuurlijk wel degelijk in het hart geraakt en wel degelijk aangedaan.

Stel dat ik naar iemand luister en opeens merk ik een vlaag van ergernis opkomen bij wat die persoon zegt. Ik merk een opwelling van driftigheid in mezelf. Ook al doe ik er niks mee in woord en gebaar naar de persoon, je gaat dan toch niet jezelf wijsmaken dat je echt onaangedaan bent, bevrijd, edel, smetteloos?
Tuurlijk ben je wel  aangedaan. Je gloeit van vergiften, van haat.

In boeddhisme noemen ze dit de situatie van iemand die van buiten weliswaar rijp lijkt (want hij/zij vertoont geen reacties van driftigheid in uiterlijk gedrag) maar van binnen is deze persoon niet rijp ( want diens hart loopt nog over van driftigheid). Een beetje leraar ziet recht in je hart hoor en ziet wat daar speelt.

Dus nee beste @ervaringsgetuige vergeet maar dat zo iemand spiritueel rijp is.

[ervaringsgetuige]

Dus nee beste @ervaringsgetuige vergeet maar dat zo iemand spiritueel rijp is.

Jij stelt:

• Het opkomen van emoties als ergernis of driftigheid betekent dat je niet onaangedaan bent, en dus niet spiritueel rijp.
• Uiterlijk beheerst gedrag is niet voldoende; innerlijke zuiverheid is de maatstaf.
• Een leraar of 'de Boeddha' zou direct kunnen zien of je van binnen nog 'vergiften' hebt.

Dit is een klassieke benadering die vaak te zien is bij mensen die spiritualiteit als een soort perfectie-ideaal beschouwen, waarbij emoties als 'fout' of 'onzuiver' worden gezien. Het gevaar hiervan is dat het leidt tot onderdrukking, ontkenning van het menselijke, en een soort spiritueel perfectionisme dat niet alleen onrealistisch is, maar ook schadelijk kan zijn voor persoonlijke groei.

Zoals ik al aanhaalde, zijn er andere, meer genuanceerde visies:

• Balsekar, Nisargadatta en Ramana benadrukken allemaal dat emoties opkomen als onderdeel van het mens-zijn. Spirituele rijpheid betekent niet dat emoties niet meer ontstaan, maar dat je je er niet meer mee identificeert. Je herkent ze, je laat ze toe, maar je weet dat ze jou niet definiëren.
  
  
• Boeddha zelf onderwees niet dat emoties volledig moeten verdwijnen, maar dat je inzicht ontwikkelt in hun ontstaan, hun vergankelijkheid en hun niet-zelf-karakter. Het gaat om het doorzien van de processen, niet om het krampachtig willen uitroeien ervan.

Jij lijkt te geloven in een soort 'binnen- en buitenkant'-model: uiterlijk rustig, maar innerlijk nog 'onzuiver' = niet rijp. Dit is een begrijpelijk, maar beperkt beeld:

• Spirituele rijpheid betekent niet dat er nooit meer een emotie opkomt, maar dat je deze emoties kunt zien voor wat ze zijn, zonder erdoor meegesleept te worden of ze te onderdrukken.
  
  
• Zelfinzicht en acceptatie zijn essentieel: je erkent je emoties, je onderzoekt ze, maar je weet dat ze niet jouw ware aard zijn.
  
  
• Projectie en spiritueel ego liggen op de loer bij mensen die geloven dat verlichting een soort emotionele steriliteit is. Dit leidt vaak tot ontkenning van de eigen schaduwkant en tot oordelen over anderen.
  

Jij neemt een gelovige houding aan wat een vorm van spiritueel idealisme is die voorbijgaat aan de diepere inzichten van de non-duale tradities én van het boeddhisme zelf.
Werkelijke spirituele rijpheid is niet het ontbreken van emoties, maar het ontbreken van identificatie ermee. Het is een volwassen, liefdevolle omgang met alles wat zich aandient, van binnen én van buiten.

Kortom:
Spirituele rijpheid is niet het ontbreken van emoties, maar het vermogen om ze te doorzien, te accepteren en er niet door gedefinieerd te worden.
Wie denkt dat een 'verlichte' nooit meer boos, verdrietig of geïrriteerd is, begrijpt de essentie van spirituele groei niet, maar hangt een mythisch ideaalbeeld aan.

[lang kwaat]

Wat is spirituele rijpheid volgens Ramesh Balsekar

Ramesh Balsekar
Balsekar, als non-dualistisch leraar in de Advaita Vedanta-traditie, beschouwt spirituele rijpheid als het volledig doorzien van de illusie van het persoonlijke ego. Volgens hem ontstaat ware rijpheid wanneer men inziet dat er geen individuele doener is; alles gebeurt volgens de universele wil of het goddelijke bewustzijn. Spirituele volwassenheid betekent het einde van identificatie met het persoonlijke zelf en het accepteren van het leven zoals het zich ontvouwt, zonder weerstand of gehechtheid. Dit leidt tot innerlijke vrede en een moeiteloze overgave aan het leven.

Dat alles gebeurt volgens de universele wil of het goddelijk bewustzijn dat smaakt voor mij als geen Boeddha-Dhamma. Zoiets zou de Boeddha volgens mij nooit onderwijzen. Net zoals er al geen Ik of Ego zit als aanstichter van activiteit, zo zit er ook geen universele wil van een goddelijk bewustzijn achter wat er op macro-schaal gebeurt of met jou. Ik denk dat dit de visie is die de Boeddha had.

Dit idee van een goddelijke wil achter de dingen die gebeuren, wordt zelfs min of meer bespot in een sutta door de Boeddha. Dit wordt onder andere besproken in Anguttara Nikaya 3.61 (1). Ik zal alleen de laatste doctrine, Gods scheppende activiteit is de oorzaak, hieruit vertalen.

(...) “Er zijn andere asceten en brahmanen die een leer en visie als deze er op na houden: ‘Wat deze persoon dan ook ervaart- ofwel plezier, pijn, of noch-plezier-noch-pijn- al dat wordt veroorzaakt door Gods scheppende activiteit’ “(...)

(...) “Daarna, bhikkhu’s, benaderde ik die asceten en brahmanen die een leer en visie als deze er op na houden; ‘Wat deze persoon dan ook ervaart- ofwel plezier, pijn, of noch-plezier-noch-pijn- al dat wordt veroorzaakt door God’s scheppende activiteit’, en ik zei tegen hen: ‘Is het waar dat jullie eerwaarden zo’n leer en visie er op na houden?’. Toen ik ze dit vroeg, bevestigden ze dit. Toen zei ik tegen ze: ‘In zo’n geval is het door God’s scheppende activiteit dat je levende wezens zou kunnen doden, stelen, je zou kunnen overgeven aan sexuele activiteit, zou kunnen liegen, verdeeldheid zaaiende woorden uitspreken, grof/ruw spreken, je overgeven aan zinloos geklets; dat je vol verlangen zou kunnen zijn, een geest van kwade wil hebt, en verkeerde visie er op na houdt’.
Diegenen die op Gods scheppende activiteit terugvallen als de essentiele waarheid hebben geen verlangen [om te doen] wat gedaan dient te worden en [om te vermijden] wat niet gedaan dient te worden, noch spannen ze zich hiervoor in. Aangezien ze niet als waar en geldig begrijpen alles wat gedaan en niet gedaan dient te worden, zijn ze beneveld/verward (muddle-minded), ze bewaken zichzelf niet en zelfs de persoons aanduiding ‘asceet’ kan niet op een legitieme manier op hen van toepassing zijn”(...).

Het is toch ook zo? Als je gelooft dat alles wat er gebeurt in deze wereld een expressie is van Gods wil, dan natuurlijk ook alle wandaden, al het kwaad, al het immorele. Als jij iemand uit woede doodt, stel, ...Gods wil...Tja...Wat is dan de rol van de Duivel in deze levensbeschouwing? Is die er dan nog wel?

Zoals ik het begrijp is het geloof dat God overal achter zit, of een goddelijk bewustzijn, een goddelijke wil, ook nu nog aanwezig bij bepaalde christenen. Zij laten zich bijvoorbeeld niet inenten. Waarom zou je? Als het Gods wil is dat je ziek wordt en sterft, dan moet dat maar gebeuren. Je kunt dit zien als een teken van vertrouwen. Maar is het dat?

Ik denk wel dat als je overal Gods wil achter ziet, dan ga je ook niet onderzoeken wat de medische, klimatologisch, chemische, biologisch, natuurkundige oorzaken en condities zijn die een rol spelen bij het ontstaan van van ziekten, rampen, pijn etc. Ik denk dat zoiets niet wijs is.
Al net zo niet wijs is het volgens mij als je overal het lot achter ziet, of geen oorzaak, of overal toeval achter ziet, of je eigen negatieve karma achter alles ziet aan narigheid wat je meemaakt.

Het is een soort dogmatisch denken vind ik. Het kan best geruststellen en zo blijft alles lekker simpel, maar ik heb er niet zoveel mee. Als je zulke absolute en dogmatische vormen van verklaren gebruikt dan kom je er ook nooit achter wat de rol is van dna, virussen, voeding, bacteriën etc bij het ontstaan van ziekten, en je komt nooit achter de oorzaken en condities die spelen bij misoogsten, natuurrampen etc.

Naar mijn smaak schiet dat ook allemaal niet echt op in het voorkomen van lijden. Eigenlijk roep je met die absolute manier van verklaren alleen maar ellende over jezelf en anderen af, vind ik.

Zoals we eerder bespraken had ook de mysticus Meister Echkart de levensvisie dat als je bijvoorbeeld ziek wordt, dit altijd Gods wil is, of met Gods instemming plaatsvindt, want anders zou het niet gebeuren. Naar mijn smaak heeft dit niks met mystiek te maken.

Dat de Boeddha zoiets als spirituele rijpheid zou zien? Nou, nee, dat lijkt me heel sterk.

Trouwens, de Pali sutta's portretteren een Boeddha die wel degelijk de macht en invloedsfeer erkende van een liefdevol wezen in een hemelse wereld, een Brahma wereld, Maha Brahma. Maar dit wezen kent zichzelf en diens wereld als eeuwig, Schepper, Vader, Beschikker, Alwetend, en andere wezens kennen hem ook zo, maar dit berust volgens de geportretteerde Boeddha op een misverstand (DN1).

Bedankt voor je visie van spirituele rijpheid. Misschien vind je het wel vervelend dat ik je inbreng  gebruik om de verschillen met Boeddha's leer te verduidelijken, althans zoals ik dit begrijp, maar ik hang ook beslist niet de visie aan dat alle asceten hetzelfde realiseren en onderwijzen. Dit is zonder twijfel niet waar.

[lang kwaat]

Dus nee beste @ervaringsgetuige vergeet maar dat zo iemand spiritueel rijp is.

Jij stelt:

• Het opkomen van emoties als ergernis of driftigheid betekent dat je niet onaangedaan bent, en dus niet spiritueel rijp.
• Uiterlijk beheerst gedrag is niet voldoende; innerlijke zuiverheid is de maatstaf.
• Een leraar of 'de Boeddha' zou direct kunnen zien of je van binnen nog 'vergiften' hebt.

Dit is een klassieke benadering die vaak te zien is bij mensen die spiritualiteit als een soort perfectie-ideaal beschouwen, waarbij emoties als 'fout' of 'onzuiver' worden gezien. Het gevaar hiervan is dat het leidt tot onderdrukking, ontkenning van het menselijke, en een soort spiritueel perfectionisme dat niet alleen onrealistisch is, maar ook schadelijk kan zijn voor persoonlijke groei.

Als de Dhamma mij iets heeft bijgebracht, echt waar, is alles gaan zien als compleet normaal. Vooral ook zaken als woede, haat, driftigheid, hebzucht, eigenwaan etc. Iemand die meent dat het afwezig is, droomt.

Er zijn mensen die brengen menselijkheid alleen maar in verband met alles wat mooi is: Empathie, warmte, vriendelijkheid, mededogen, begrip voor elkaar, maar dat vind ik zo onnozel. Menselijk is ook iemand in tweeën hakken onder invloed van woede dat iemand je dierbaren wat aangedaan heeft. Menselijk is denken in termen van vrienden en vijanden. Vrienden bevoordelen en vijanden een kopje kleiner willen maken. Menselijk is de belangen van je eigen bedrijf, dierbaren, eigen land, clubje centraal stellen. Zeer menselijk is Trump en al zijn streken. Eigenwaan is zeer menselijk. Het is zeer menselijk om te liegen en bedriegen. De corrupties in het hart zijn zeer menselijk.

De Pali sutta's beschrijven ook iets heel normaals.  Misschien was je vroeger een fel en fanatiek aanhanger van een voetbalclub. Je zat op de tribune of aan de tv gekluisterd en je leefde enorm mee, met alle emoties, felheid, partijdigheid die daar bij komt kijken. Maar op een dag, je bent ouder geworden, is je interesse weg. Je emoties, je felheid, je spanningen, je begaanheid met die club is helemaal weg. Je hebt je interesse in voetbal zelfs helemaal verloren. Het boeit je letterlijk en figuurlijk voor geen meter meer.
Opeens is er helemaal geen grond, geen basis meer voor die partijdigheid, dat fanatisme, die emotie en passies die je eerst had voor die club. Misschien vind je het zelfs merkwaardig dat je vroeger zo fanatiek was?

Het is een interessant mechanisme dat zoiets kan gebeuren. Ik zie de Pali sutta's hetzelfde soort mechanisme beschrijven. Als het oog van wijsheid opengaat dan verliest alle hartstocht ogenblikkelijk of geleidelijk zijn ontstaansgrond. Als dit niet gebeurt is het wijsheidsoog ook niet echt geopend. De natuur van wijsheid in de discipline van de Pali Boeddha is dat het afkoelt, anders hoef je het ook niet wijsheid te noemen.

Het heeft allemaal niks te maken met perfectionisme en oordelen maar daadwerkelijk zien, begrijpen, dat al die passie in jezelf, dat vuur, die gretigheid, dat fanatisme, die gretigheid dat wordt wel degelijk door iets aangewakkerd. Het is duidelijk dat dit radicaal kan veranderen, zoals  de passie voor een club. Wat de Pali suttas beschrijven is dat het geheel kan verdwijnen en dat de ontstaansgrond voor gretigheid, fanatisme, hartstocht, emoties, neigingen, verdwijnt.

Het is een nare manier van oordelen, vind ik, om te oordelen dat iemand zonder haat, hebzucht, hartstocht geen echt mens is, steriel, een on-mens en ergens niet deugt.
Ik weet dat heel veel mensen zo oordelen. Ik vind dit er van getuigen hoe gehecht wij zijn aan die emoties en hartstochten. Hoe enorm sterk ons gevoel van 'dit ben Ik' en 'Ik ben' van het bestaan van emoties en hartstocht afhangt. " "Er zijn emoties en er is hartstocht, dus Ik ben...Ik ben want er zijn emoties en er is hartstocht". Dat is de gedachten en beleving achter dit soort oordelen over steriliteit, onmenselijkheid etc.

Daarom is de Boeddhas ontwaken ook extreem diepgaand, mooi en uitzonderlijk, vind ik. Ergens moet je ook bereid zijn om al je ideeen los te laten over wat wel of niet normaal menselijk is.
Ik heb juist veel eerbied hoe ver de Boeddha hierin gegaan is.

[lang kwaat]

Spirituele rijpheid is niet het ontbreken van emoties, maar het vermogen om ze te doorzien, te accepteren en er niet door gedefinieerd te worden. [/size]
Wie denkt dat een 'verlichte' nooit meer boos, verdrietig of geïrriteerd is, begrijpt de essentie van spirituele groei niet, maar hangt een mythisch ideaalbeeld aan.

Ik denk eerder dat het realistischer is dat het ook echt zeldzaam is, zelfs onder boeddhisten, dat mensen die wijsheid hebben, dat geopend oog van wijsheid, dat ook echt een einde maakt aan de ontstaansvoorwaarden van emoties en neigingen als onzekerheid en twijfels, haat, hebzucht, jaloezie, eigenwaan, verdriet etc

En omdat men dit oog mist, en het hart dus ook nooit echt bekoelt,  en al die emoties en neigingen nooit werkelijk hun ontstaans/bestaansgrond (=onwetendheid) verliezen, worden de doelpalen maar verzet. Hun idee wordt...Boeddha heeft ook gewoon nog al die emoties en neigingen...want bij mij eindigen ze ook niet... en dit is ook onmogelijk.
 
Ik denk dat dit toont dat iemand nog niet de soort wijsheid heeft die echt afkoelt en de ontstaansvoorwaarden van emoties en neigingen daadwerkelijk wegneemt.

[ervaringsgetuige]

...
Daarom is de Boeddhas ontwaken ook extreem diepgaand, mooi en uitzonderlijk, vind ik.

Wel bijzonder dat je dat allemaal denkt te weten over boeddha's ontwaken terwijl je enkele dagen geleden nog schreef...

De wereld van de Boeddha's is mij nog onbekend.

Wat komt dan uit je verstand (ego) en wat komt nou uit je hart (of het diepere bewustzijn) ?

Als we even logisch denken kan wat je hier over de boeddha's ontwaken denkt te weten niet komen uit je hart, want...

"het verstaan van het hart is bedriegelijk, het hart analyseert en verdeelt"
(Reactie #76 Gepost op: Vandaag om 10:14)

Ik sta hier anders in, jazeker. Eigen ervaring speelt hierin zeker wel wat mee!
...

Het Hart, de Grote Verdeler

Er niks wat meer verdeelt dan het passionele hart. Het hart oordeelt met hartstocht. Het  oordeelt alsmaar als een dolle over alles en iedereen, en verdeelt alles en iedereen. Alleen een echt bekoelt hart doet dit niet meer.

Onderstaand beeld zal je toch wel bekend zijn. Denk je dat Jezus daarmee wees naar "het passionele hart" in de zin van: Hijg, hijg, begeerte najagen?

Ergens moet je ook bereid zijn om al je ideeen los te laten over wat wel of niet normaal menselijk is.
Ik heb juist veel eerbied hoe ver de Boeddha hierin gegaan is.

Ach ja, niks mis mee toch de verhalen over wat er in Lourdes gebeurt is te geloven?
Was dat nou wel of niet normaal menselijk?
Je weet misschien wel:

"In Lourdes, een stadje in het zuiden van Frankrijk, vonden in 1858 de beroemde Mariaverschijningen plaats. Het veertienjarige meisje Bernadette Soubirous verklaarde dat zij tussen 11 februari en 16 juli van dat jaar achttien keer een in het wit geklede vrouw zag in de grot van Massabielle, net buiten het dorp. Tijdens de zestiende verschijning maakte deze vrouw zich bekend als "de Onbevlekte Ontvangenis", wat door de katholieke kerk wordt geïnterpreteerd als de Heilige Maagd Maria."

Uitzonderlijk toch al die straffe verhalen uit het rijke repertoire van het christendom zoals het boeddhisme ook de zijne heeft.
Jaarlijks bezoeken tussen de 3 en 6 miljoen mensen Lourdes, afhankelijk van de bron en het jaar. Volgens officiële informatie van het heiligdom kwamen er in 2023 meer dan 3 miljoen bezoekers.

Moeten die miljoenen mensen bereid zijn om al hun ideeën los te laten over wat wel of niet normaal menselijk is?
Helemaal niet!
Waarom zouden ze? Ze doen er niemand mee kwaad en vinden troost in zulke verhalen.

Van verhalen over boeddha's ontwaken geloof je dus ook maar wat je wilt ook al is de wereld van de Boeddha's je nog onbekend.

[lang kwaat]

Ik denk dat Balsekar en Boeddha het inzicht delen dat er geen innerlijk ego/Ik/atta is als een soort entiteit, als doener, als eerste oorzaak van activiteit, als initiatiefnemer. Er is zeg maar geen entiteit Ik-in-ons-en-anderen-met-eigen-kracht. Mensen die dus zo'n Ego zien in zichzelf en anderen zijn dus verward.

Maar Balsekar borduurde hier zo te lezen op verder. Hij kwam tot de gedachte, zo lijkt het (in mijn eigen woorden): Als het niet Atta is als aanstichter dan is het wel Brahman, God, de Goddelijke wil die heerst en alles laat gebeuren zoals het gebeurt, inclusief ons eigen gedrag. Wikipedia zegt over zijn leer: All that happens is predetermined (“ God’s Will Be Done” ) as in a film The Source had written the script , directs it and plays all the parts and props'.

Hier scheiden de wegen tussen deze leraren, vind ik.

[ervaringsgetuige]

Ik denk dat Balsekar en Boeddha het inzicht delen dat er geen innerlijk ego/Ik/atta is als een soort entiteit, als doener, als eerste oorzaak van activiteit, als initiatiefnemer. Er is zeg maar geen entiteit Ik-in-ons-en-anderen-met-eigen-kracht. Mensen die dus zo'n Ego zien in zichzelf en anderen zijn dus verward.

Maar Balsekar borduurde hier zo te lezen op verder. Hij kwam tot de gedachte, zo lijkt het (in mijn eigen woorden): Als het niet Atta is als aanstichter dan is het wel Brahman, God, de Goddelijke wil die heerst en alles laat gebeuren zoals het gebeurt, inclusief ons eigen gedrag. Wikipedia zegt over zijn leer: All that happens is predetermined (“ God’s Will Be Done” ) as in a film The Source had written the script , directs it and plays all the parts and props'.

Hier scheiden de wegen tussen deze leraren, vind ik.

Wat je schrijft over het verschil tussen Boeddha en Balsekar is interessant, maar voor mij is het juist de essentie van hun inzicht dat er uiteindelijk geen werkelijk verschil is – behalve misschien in de woorden en culturele context. Zowel de Boeddha als Balsekar, Ramana, Byron Katie, Eckhart Tolle, Mooji, Thich Nhat Hanh en anderen wijzen allemaal op hetzelfde: de bevrijding van identificatie met het persoonlijke ‘ik’ en het doorzien van het ego als bron van lijden.

Het blijft fascinerend hoe het denken – of het nu het verstand is of het ‘passionele hart’ – steeds weer zoekt naar verschillen, naar analyse, naar het benoemen van ‘dit is anders dan dat’. Maar zoals Balsekar en Ramana benadrukken: zodra je de diepste waarheid ziet, vallen alle schijnbare verschillen weg. Dan is er alleen nog het ene Bewustzijn, dat zich in talloze vormen uitdrukt.

Voor mij is het niet belangrijk of een leraar zich Boeddha, Advaita-leraar, zenmeester of gewoon ‘vriend’ noemt. Waar het om gaat is de directe ervaring van vrijheid, openheid en inzicht – en dat vind je terug bij al deze mensen, in verleden en heden, in Oost en West. De Boeddha is een prachtig referentiepunt, maar beslist niet de enige. Het is dezelfde essentie die door iedereen heen straalt die werkelijk ontwaakt is.

Misschien is het de kunst – zoals Byron Katie het zegt – om steeds minder te geloven wat het denken (of het hart) allemaal beweert over verschillen, en steeds meer te rusten in de eenvoud van wat nu is. Dan verdwijnt de behoefte om te vergelijken, te analyseren of te verdelen, en blijft alleen de openheid van het Zijn over.



Kort samengevat:

Voor mij is er geen werkelijk verschil tussen Boeddha, Balsekar, Byron Katie, Tolle, Ramana, of wie dan ook die de waarheid leeft. De vormen verschillen, de essentie is één. Misschien is het mooiste wat we kunnen doen: stoppen met vergelijken en simpelweg herkennen wat ons verbindt – het tijdloze, stille bewustzijn dat in iedereen aanwezig is.

[lang kwaat]

Kort samengevat:

Voor mij is er geen werkelijk verschil tussen Boeddha, Balsekar, Byron Katie, Tolle, Ramana, of wie dan ook die de waarheid leeft. De vormen verschillen, de essentie is één. Misschien is het mooiste wat we kunnen doen: stoppen met vergelijken en simpelweg herkennen wat ons verbindt – het tijdloze, stille bewustzijn dat in iedereen aanwezig is.

Ik geloof niet in het frame dat als je onderscheid erkent en ziet, je verdeeldheid zaaiend bezig bent.

Uit wat jij post over Balsekar zie ik het volgende: Hij zag dat de gebeurtenissen met jezelf en in de wereld niet verklaart kunnen worden uit het bestaan van een innerlijke doener, dus poneerde hij kennelijk God als doener, de wil van God, de wil van een universeel bewustzijn als doener, als eerste oorzaak. Die regeert en zit overal achter.

Nou, sorry, dat leert de Boeddha echt niet. Mag dat gezegd worden en waar zijn? Voor mij zegt dit alles. Deze leraar leert andere dingen dan de Boeddha.

Ik zie ook wel dat Balsekar eigenlijk de mensen een Pad naar vrede wilde tonen/brengen door de mens te leren dat alles conform de wil van God of het kosmische bewustzijn gebeurt. Dus geef je maar over, want het is gewild ook. Of je nu kanker krijgt of gezond blijft, of je nu ellende meemaakt of voorspoed, of je kinderen nu omkomen van ellende of niet, het is allemaal gewild ten diepste en wel zelfs door de Allerhoogste of het Allerhoogste. Het script door Hem geschreven wordt alleen maar uitgevoerd. Dus verzet je maar niet. Geef je maar over.  Dat lijkt zijn Pad naar Vrede eigenlijk.

De vrede van de Boeddha zit daar niet, vind ik. Dat is heel ergens anders op gebaseerd. De Pali Boeddha verklaart pijn en plezier, ziekte, gezondheid, rampspoed en voorspoed etc. nooit op die wijze. Hij leert dat er allerlei soorten oorzaken kunnen bestaan: klimatologische, biologische, medische en karma maar nooit een wil van God of kosmisch soort bewustzijn als oorzaak.

Zoiets moedigt ook aan tot fatalisme. Ik heb er al op gewezen maar de sutta's behandelen ook dit idee dat de wil van God overal achter zit. De Boeddha komt tot de conclusie dat dit dus ook betekent dat God wil dat mensen anderen vermoorden, verkrachten, leed toebrengen, martelen, misoogsten wil, aardbevingen etc. Eigenlijk is gewoon altijd alles gewild en het heilige script van de Schepper, God.

Oke, zo kun je zaken bekijken, maar weet wel, er is geen enkele aanwijzing dat de Boeddha het zo bekeek of zelfs maar wilde bekijken. Hij vond dit kennelijk maar een raar idee en die overgave is eigenlijk een soort fatalisme lijkt me.

[Buddha Amitabha]

Kort samengevat:

Voor mij is er geen werkelijk verschil tussen Boeddha, Balsekar, Byron Katie, Tolle, Ramana, of wie dan ook die de waarheid leeft. De vormen verschillen, de essentie is één. Misschien is het mooiste wat we kunnen doen: stoppen met vergelijken en simpelweg herkennen wat ons verbindt – het tijdloze, stille bewustzijn dat in iedereen aanwezig is.

Ik geloof niet in het frame dat als je onderscheid erkent en ziet, je verdeeldheid zaaiend bezig bent.

Uit wat jij post over Balsekar zie ik het volgende: Hij zag dat de gebeurtenissen met jezelf en in de wereld niet verklaart kunnen worden uit het bestaan van een innerlijke doener, dus poneerde hij kennelijk God als doener, de wil van God, de wil van een universeel bewustzijn als doener, als eerste oorzaak. Die regeert en zit overal achter.

Nou, sorry, dat leert de Boeddha echt niet. Mag dat gezegd worden en waar zijn? Voor mij zegt dit alles. Deze leraar leert andere dingen dan de Boeddha.

Ik zie ook wel dat Balsekar eigenlijk de mensen een Pad naar vrede wilde tonen/brengen door de mens te leren dat alles conform de wil van God of het kosmische bewustzijn gebeurt. Dus geef je maar over, want het is gewild ook. Of je nu kanker krijgt of gezond blijft, of je nu ellende meemaakt of voorspoed, of je kinderen nu omkomen van ellende of niet, het is allemaal gewild ten diepste en wel zelfs door de Allerhoogste of het Allerhoogste. Het script door Hem geschreven wordt alleen maar uitgevoerd. Dus verzet je maar niet. Geef je maar over.  Dat lijkt zijn Pad naar Vrede eigenlijk.

De vrede van de Boeddha zit daar niet, vind ik. Dat is heel ergens anders op gebaseerd. De Pali Boeddha verklaart pijn en plezier, ziekte, gezondheid, rampspoed en voorspoed etc. nooit op die wijze. Hij leert dat er allerlei soorten oorzaken kunnen bestaan: klimatologische, biologische, medische en karma maar nooit een wil van God of kosmisch soort bewustzijn als oorzaak.

Zoiets moedigt ook aan tot fatalisme. Ik heb er al op gewezen maar de sutta's behandelen ook dit idee dat de wil van God overal achter zit. De Boeddha komt tot de conclusie dat dit dus ook betekent dat God wil dat mensen anderen vermoorden, verkrachten, leed toebrengen, martelen, misoogsten wil, aardbevingen etc. Eigenlijk is gewoon altijd alles gewild en het heilige script van de Schepper, God.

Oke, zo kun je zaken bekijken, maar weet wel, er is geen enkele aanwijzing dat de Boeddha het zo bekeek of zelfs maar wilde bekijken. Hij vond dit kennelijk maar een raar idee en die overgave is eigenlijk een soort fatalisme lijkt me.

Klopt, maar ervaringsgetuige praat anderen graag na, een teken aan de wand dat hij spirtueel maar wat bij elkaar shopt. En teert op de inzichten van anderen. Dat geklets dat alle religies naar hetzelfde verwijzen zei Ramakrishna ook al: "Zoveel geloven, zoveel wegen. De waarheid is één, wijzen noemen haar met verschillende namen." Misschien heeft Ramakrishna zelfs nog wel enigszins een punt, maar er is wel degelijk een verschil tussen de benaderingswijze van de verschillende Meesters en Leraren. En niet alles is onderling uitwisselbaar of zelfs even waar. Balsekar is de naprater van Sri Nisargadatta Maharaj, en je kunt beter de geschriften van de laatstgenoemde lezen als je daar interesse in hebt. Balsekar brengt een zeer zwak en slap aftreksel van wat zijn Leraar leerde. Zoals gezegd een ordinaire naprater. En een Leraar was Balsekar in mijn ogen absoluut niet, daarvoor wauwelt hij te veel onzin. Natuurlijk presenteerde hij zichzelf als een Meester, maar ik zou erg oppassen voor zijn geklets.

[lang kwaat]

Klopt, maar ervaringsgetuige praat anderen graag na, een teken aan de wand dat hij spirtueel maar wat bij elkaar shopt. En teert op de inzichten van anderen. Dat geklets dat alle religies naar hetzelfde verwijzen zei Ramakrishna ook al: "Zoveel geloven, zoveel wegen. De waarheid is één, wijzen noemen haar met verschillende namen." Misschien heeft Ramakrishna zelfs nog wel enigszins een punt, maar er is wel degelijk een verschil tussen de benaderingswijze van de verschillende Meesters en Leraren. En niet alles is onderling uitwisselbaar of zelfs even waar. Balsekar is de naprater van Sri Nisargadatta Maharaj, en je kunt beter de geschriften van de laatstgenoemde lezen als je daar interesse in hebt. Balsekar brengt een zeer zwak en slap aftreksel van wat zijn Leraar leerde. Zoals gezegd een ordinaire naprater. En een Leraar was Balsekar in mijn ogen absoluut niet, daarvoor wauwelt hij te veel onzin. Natuurlijk presenteerde hij zichzelf als een Meester, maar ik zou erg oppassen voor zijn geklets.

Ik ga me niet verdiepen in deze leraren BA. Maar je boodschap komt luid en duidelijk over.

Als het over de Boeddha gaat, iedereen leest en ziet toch een ander onderricht en Boeddha, is mijn ervaring.
Maar wat ik zie is een Boeddha die niet leert dat het bij de bevrijding van het hart door wijsheid, niet uitmaakt welke visie of ideeen over de realiteit je hebt.
Je kunt net zo makkelijk een materialistische visie hebben als een godsdienstige, een sceptische als een eternalistische,  etc?  Is dat wel zo? Maakt het allemaal niks uit?

Mensen in de tijd van de Boeddha hadden allerlei uiteenlopende spirituele visies:
-er bestaat een Schepper, Vader, Beschikker over alle wezens, Almachtig
-pijn en plezier, voorspoed en tegenspoed die je ervaart zijn je lot en al bij geboorte voor je afgemeten als het ware
-wezens kunnen zichzelf niet bezoedelen noch reinigen
-er bestaan geen andere werelden
-wijzen of dwazen, hun lot is gelijk. Ze vergaan met de dood allemaal gewoon weer tot stof
-er is geen vrucht van geven, geen wilsdaad en gevolg van wilsdaad
-toeval heerst, God heerst, het lot heerst
-het imiteren van het leven van dieren is de weg naar de hemel
-ware kennis is niet mogelijk
-alle pijn is het gevolg van je eigen negatief kamma
-je moet al je negatief kamma uitboeten door zelfkastijding
-en andere waar ik even niet opkom

De Pali Boeddha leert wel degelijk dat er verkeerde visies zijn en juiste. Waarom is het dan zo modern om alles maar even goed en geschikt te vinden?

Ik denk dat dit komt omdat mensen denken dat de bevrijding van het hart door wijsheid berust op 1 universele collectieve ervaring, of 1 enkel universeel moment van zien van het Ene, van het universele bewustzijn, van God, van het Absolute, maar dit leert de Boeddha naar mijn smaak niet. Alles moet altijd met wijsheid worden bezien anders leidt het alsnog niet naar bevrijding van
het hart door wijsheid. Want misschien brengt die ' kennis van God, het Absolute' je wel verder weg van huis dan ooit en ben je meer verward en bedwelmd door eigenwaan dan ooit.

Ook, als er dan geen dader is, geen bezitter ook, hoe kan het dan dat mensen zich na ontwaken opeens de bezitter gaan voelen van speciale kennis. Neemt het gevoel van een bezitter te zijn af of wordt dat alleen maar sterker? Ik denk sterker. Ego groeit als kool.

[Buddha Amitabha]

Klopt, maar ervaringsgetuige praat anderen graag na, een teken aan de wand dat hij spirtueel maar wat bij elkaar shopt. En teert op de inzichten van anderen. Dat geklets dat alle religies naar hetzelfde verwijzen zei Ramakrishna ook al: "Zoveel geloven, zoveel wegen. De waarheid is één, wijzen noemen haar met verschillende namen." Misschien heeft Ramakrishna zelfs nog wel enigszins een punt, maar er is wel degelijk een verschil tussen de benaderingswijze van de verschillende Meesters en Leraren. En niet alles is onderling uitwisselbaar of zelfs even waar. Balsekar is de naprater van Sri Nisargadatta Maharaj, en je kunt beter de geschriften van de laatstgenoemde lezen als je daar interesse in hebt. Balsekar brengt een zeer zwak en slap aftreksel van wat zijn Leraar leerde. Zoals gezegd een ordinaire naprater. En een Leraar was Balsekar in mijn ogen absoluut niet, daarvoor wauwelt hij te veel onzin. Natuurlijk presenteerde hij zichzelf als een Meester, maar ik zou erg oppassen voor zijn geklets.

Ik ga me niet verdiepen in deze leraren BA. Maar je boodschap komt luid en duidelijk over.

Als het over de Boeddha gaat, iedereen leest en ziet toch een ander onderricht en Boeddha, is mijn ervaring.
Maar wat ik zie is een Boeddha die niet leert dat het bij de bevrijding van het hart door wijsheid, niet uitmaakt welke visie of ideeen over de realiteit je hebt.
Je kunt net zo makkelijk een materialistische visie hebben als een godsdienstige, een sceptische als een eternalistische,  etc?  Is dat wel zo? Maakt het allemaal niks uit?

Mensen in de tijd van de Boeddha hadden allerlei uiteenlopende spirituele visies:
-er bestaat een Schepper, Vader, Beschikker over alle wezens, Almachtig
-pijn en plezier, voorspoed en tegenspoed die je ervaart zijn je lot en al bij geboorte voor je afgemeten als het ware
-wezens kunnen zichzelf niet bezoedelen noch reinigen
-er bestaan geen andere werelden
-wijzen of dwazen, hun lot is gelijk. Ze vergaan met de dood allemaal gewoon weer tot stof
-er is geen vrucht van geven, geen wilsdaad en gevolg van wilsdaad
-toeval heerst, God heerst, het lot heerst
-het imiteren van het leven van dieren is de weg naar de hemel
-ware kennis is niet mogelijk
-alle pijn is het gevolg van je eigen negatief kamma
-je moet al je negatief kamma uitboeten door zelfkastijding
-en andere waar ik even niet opkom

De Pali Boeddha leert wel degelijk dat er verkeerde visies zijn en juiste. Waarom is het dan zo modern om alles maar even goed en geschikt te vinden?

Ik denk dat dit komt omdat mensen denken dat de bevrijding van het hart door wijsheid berust op 1 universele collectieve ervaring, of 1 enkel universeel moment van zien van het Ene, van het universele bewustzijn, van God, van het Absolute, maar dit leert de Boeddha naar mijn smaak niet. Alles moet altijd met wijsheid worden bezien anders leidt het alsnog niet naar bevrijding van
het hart door wijsheid. Want misschien brengt die ' kennis van God, het Absolute' je wel verder weg van huis dan ooit en ben je meer verward en bedwelmd door eigenwaan dan ooit.

Ook, als er dan geen dader is, geen bezitter ook, hoe kan het dan dat mensen zich na ontwaken opeens de bezitter gaan voelen van speciale kennis. Neemt het gevoel van een bezitter te zijn af of wordt dat alleen maar sterker? Ik denk sterker. Ego groeit als kool.

Correct, de bezitters van speciale kennis, dat zijn figuren die menen na een sprankje spiritualiteit voor eens en voor altijd Verlicht te zijn. En men gaat vervolgens de mooie presentator en Leraar uithangen en de ander vertellen of zelfs inpeperen hoe het toch allemaal zit, onder herhaalde verwijzing van hun persoonlijke verworven Verlichting. Dit zijn lui waar je erg voor moet oppassen, want dergelijke lieden zijn niet slechts charlatans, maar ze scheppen enkel en alleen verwarring en chaos. Het zijn blinden die veinzen "wetend" te zijn door hun "inzichten". Over het algemeen behelst dat hooguit en uitsluitend geleende kennis, die opeens "eigen" gemaakt is. Ik heb al eerder aangegeven dat je de Verlichting niet kunt "bezitten" of verwerven, het is geen persoonlijke verworvenheid. Zij die zo denken leven onafgebroken in illusies.

[ervaringsgetuige]

Kort samengevat:

Voor mij is er geen werkelijk verschil tussen Boeddha, Balsekar, Byron Katie, Tolle, Ramana, of wie dan ook die de waarheid leeft. De vormen verschillen, de essentie is één. Misschien is het mooiste wat we kunnen doen: stoppen met vergelijken en simpelweg herkennen wat ons verbindt – het tijdloze, stille bewustzijn dat in iedereen aanwezig is.

Ik geloof niet in het frame dat als je onderscheid erkent en ziet, je verdeeldheid zaaiend bezig bent.

Uit wat jij post over Balsekar zie ik het volgende: Hij zag dat de gebeurtenissen met jezelf en in de wereld niet verklaart kunnen worden uit het bestaan van een innerlijke doener, dus poneerde hij kennelijk God als doener, de wil van God, de wil van een universeel bewustzijn als doener, als eerste oorzaak. Die regeert en zit overal achter.

Nou, sorry, dat leert de Boeddha echt niet. Mag dat gezegd worden en waar zijn? Voor mij zegt dit alles. Deze leraar leert andere dingen dan de Boeddha.

Ik zie ook wel dat Balsekar eigenlijk de mensen een Pad naar vrede wilde tonen/brengen door de mens te leren dat alles conform de wil van God of het kosmische bewustzijn gebeurt. Dus geef je maar over, want het is gewild ook. Of je nu kanker krijgt of gezond blijft, of je nu ellende meemaakt of voorspoed, of je kinderen nu omkomen van ellende of niet, het is allemaal gewild ten diepste en wel zelfs door de Allerhoogste of het Allerhoogste. Het script door Hem geschreven wordt alleen maar uitgevoerd. Dus verzet je maar niet. Geef je maar over.  Dat lijkt zijn Pad naar Vrede eigenlijk.

De vrede van de Boeddha zit daar niet, vind ik. Dat is heel ergens anders op gebaseerd. De Pali Boeddha verklaart pijn en plezier, ziekte, gezondheid, rampspoed en voorspoed etc. nooit op die wijze. Hij leert dat er allerlei soorten oorzaken kunnen bestaan: klimatologische, biologische, medische en karma maar nooit een wil van God of kosmisch soort bewustzijn als oorzaak.

Zoiets moedigt ook aan tot fatalisme. Ik heb er al op gewezen maar de sutta's behandelen ook dit idee dat de wil van God overal achter zit. De Boeddha komt tot de conclusie dat dit dus ook betekent dat God wil dat mensen anderen vermoorden, verkrachten, leed toebrengen, martelen, misoogsten wil, aardbevingen etc. Eigenlijk is gewoon altijd alles gewild en het heilige script van de Schepper, God.

Oke, zo kun je zaken bekijken, maar weet wel, er is geen enkele aanwijzing dat de Boeddha het zo bekeek of zelfs maar wilde bekijken. Hij vond dit kennelijk maar een raar idee en die overgave is eigenlijk een soort fatalisme lijkt me.

Klopt, maar ervaringsgetuige praat anderen graag na, een teken aan de wand dat hij spirtueel maar wat bij elkaar shopt. En teert op de inzichten van anderen.

Ik getuig vanuit mijn vele ervaringen en diepe inzichten.

[ervaringsgetuige]

Heeft Ramesh Balsekar zichzelf als een Meester gepresenteerd?


Erkenning als Meester door anderen


Ramesh Balsekar wordt wereldwijd erkend als een vooraanstaand leraar en meester in de Advaita Vedanta-traditie. Hij wordt vaak aangeduid als een "Advaita Master" of "non-dualiteit meester" en wordt beschouwd als een van de belangrijkste hedendaagse wijzen op dit gebied[1][2][4]. Zijn officiële website en diverse andere bronnen beschrijven hem als een meester en wijzen op zijn rol als leraar na zijn pensionering, waarbij hij dagelijks bezoekers ontving voor spirituele gesprekken en onderricht[2][6][7].


Zijn eigen houding ten opzichte van het meesterschap


Hoewel Balsekar door zijn volgelingen en in de spirituele gemeenschap als een meester werd gezien, is er geen direct bewijs dat hij zichzelf expliciet als "Meester" presenteerde in de zin van een autoritaire of verheven positie. Zijn benadering was juist gekenmerkt door bescheidenheid en toegankelijkheid. Hij benadrukte vaak dat "niemand iets doet" en dat alles gebeurt door het Bewustzijn, waarmee hij zichzelf eerder als doorgeefluik of instrument zag dan als een persoonlijke autoriteit. Zijn bijeenkomsten stonden open voor iedereen: "No one is invited, and everyone is welcome".


Start van zijn leraarschap


Balsekar begon met het geven van lezingen en gesprekken op uitdrukkelijk verzoek van zijn eigen meester, Sri Nisargadatta Maharaj. Volgens meerdere bronnen kreeg hij op het sterfbed van Nisargadatta de opdracht: "And now you speak!" Vanaf dat moment begon hij met het ontvangen van bezoekers en het delen van zijn inzichten, maar altijd vanuit de houding dat hij slechts een instrument was van het Bewustzijn en niet de persoonlijke bron van wijsheid.


Conclusie


Ramesh Balsekar werd door zijn omgeving en volgelingen als een Meester gezien en zo gepresenteerd, maar hijzelf trad op als een bescheiden leraar die de Advaita-boodschap doorgaf zonder aanspraak te maken op persoonlijke verhevenheid of exclusiviteit. Hij zag zichzelf eerder als een doorgeefluik van het universele Bewustzijn dan als een traditionele goeroe of meester in hiërarchische zin.


https://www.perplexity.ai/search/presenteerde-ramesh-balsekar-z-1J1z3GNQQO2xlLPMG8oaQA#0

[lang kwaat]

Correct, de bezitters van speciale kennis, dat zijn figuren die menen na een sprankje spiritualiteit voor eens en voor altijd Verlicht te zijn. En men gaat vervolgens de mooie presentator en Leraar uithangen en de ander vertellen of zelfs inpeperen hoe het toch allemaal zit, onder herhaalde verwijzing van hun persoonlijke verworven Verlichting. Dit zijn lui waar je erg voor moet oppassen, want dergelijke lieden zijn niet slechts charlatans, maar ze scheppen enkel en alleen verwarring en chaos. Het zijn blinden die veinzen "wetend" te zijn door hun "inzichten". Over het algemeen behelst dat hooguit en uitsluitend geleende kennis, die opeens "eigen" gemaakt is. Ik heb al eerder aangegeven dat je de Verlichting niet kunt "bezitten" of verwerven, het is geen persoonlijke verworvenheid. Zij die zo denken leven onafgebroken in illusies.

Ik denk wel dat wij iets kunnen zien en ontdekken dat werkelijk als doorbraak gaat/kan functioneren, en ons echt koers laat zetten naar de beeindiging van lijden. Geloof jij dat zoiets bestaat en mogelijk is?

Maar dan moet het wel richting het daadwerkelijk beëindigen van haat, hebzucht en begoocheling gaan, en niet richting de groei van eigenwaan, vind ik. De bevrijding van het hart door wijsheid is binnen de Pali overlevering ook niet een bepaalde incidentele staat ofzo. Het hart heeft die bevrijding gerealiseerd of niet.

Ik las laatst dat een leraar verwees naar een sutta die het voorbeeld gebruikt van hoe uit melk kaas/boter kan ontstaan. De kaas/boter zit niet AL in de melk. Hij gebruikte deze sutta om aan te geven dat de Boeddha dat soort denken ook niet gebruikt. De vrucht, het gevolg, de boter of kaas, moet nog ontstaan! Het moet niet zo bekeken worden dat het al aanwezig is in de melk. Dit is een irreële voorstelling.

Zo lijkt de Boeddha ook bevrijding van het hart te zien, althans dat suggereerde deze leraar. Ik ben het daar wel mee eens. Het is niet juist te denken dat de bevrijding van het hart al aanwezig is terwijl het hart nog hartstochtelijk functioneert en haat, hebzucht en begoocheling voortbrengt. De boter/kaas is niet Al aanwezig in de melk.

Het schijnt dat filosofen altijd allerlei ideeën hebben ontwikkeld over het gelijktijdig bestaan van oorzaak en gevolg, verleden, heden en toekomst, of de vrucht al aanwezig is, of het gelijktijdig bestaan en niet-bestaan van verschijnselen, eindeloos, oeverloos. Maar het schijnt dat de Pali Boeddha hierin niet geïnteresseerd was. Dit woud van ideeën en visies.
Op een praktische manier is er gewoonweg niet al kaas/boter in de melk. En er is ook niet al bevrijding van het hart zolang haat, hebzucht en begoocheling nog ontstaan.

Ik hou hier wel van. Lekker nuchter. Geen gedoe. Geen gekunstelde ideeën en het gaat dan tenminste ergens over. Kaas is gewoon wat anders dan melk, Punt. He, he...lekker duidelijk.

[lang kwaat]

Wat je schrijft over het verschil tussen Boeddha en Balsekar is interessant, maar voor mij is het juist de essentie van hun inzicht dat er uiteindelijk geen werkelijk verschil is – behalve misschien in de woorden en culturele context. Zowel de Boeddha als Balsekar, Ramana, Byron Katie, Eckhart Tolle, Mooji, Thich Nhat Hanh en anderen wijzen allemaal op hetzelfde: de bevrijding van identificatie met het persoonlijke ‘ik’ en het doorzien van het ego als bron van lijden.

Wat leren de Pali suttas nou als de bron van lijden?

“Now this, bhikkhus, is the noble truth of the origin of suffering: it is this craving which leads to renewed existence, accompanied by delight and lust, seeking delight here and there; that is, craving for sensual pleasures, craving for existence, craving for extermination. (SN56.11)

Ze leren niet dat het Ego de bron is van lijden maar net als haat, hebzucht, jaloezie is ook eigenwaan een belasting voor lichaam en geest. Er wordt gezegd dat wanneer eigenwaan verdwenen is, dan is de vlag gestreken. Wel een leuk beeld.

Ego is een vorm van eigenwaan en berust op de neiging tot meten, spiegelen.  Het meten of spiegelen wordt beschreven als een neiging, mana-anusaya, net als afkeer ook een neiging is. Met het verdwijnen van Ego gaat dus een neiging verloren, geen entiteit ofzo, geen innerlijke bestuurder, beslisser, heerser.

Deze mana-anusaya is ook niet hetzelfde als de neiging tot onwetendheid, de avijja anusaya.  Ze worden onderscheiden in ieder geval. De neiging tot onwetendheid kun je denk ik meer zien als de neiging de werkelijke aard van het geziene, gehoorde, gevoelde en gekende te overdrijven en er voor verblind te zijn, namelijk:  het is voorwaardelijk ontstaan en niet duurzaam, het eindigt ook weer. Het is niet 'out there' en constant aanwezig, (anicca); het belastend, onbetrouwbaar, onbevredigend, lijden (dukkha) en niet betrouwbaar, niet geluk. Het is ook niet substantieel of van zichzelf bestaand, leeg, hol, als een reflectie in water, ijl, niet-zelf (anatta) en allemaal niet zo substantieel.

De neiging tot onwetendheid verwijst denk ik dus naar die neiging om toch deze bestaanswijze van verschijnselen, (externe en interne, van ver weg en nabij, subtiele en grove, van verleden, heden en toekomst), uit het oog te verliezen en er weer een belastende en verwarde belevingswereld wordt opgebouwd van nicca, sukha, atta.

Onwetendheid is dus ook vrijwel nooit weg met 1 slag (incident, ontdekking, realisatie). Dat lijkt wel het idee van de zelfkenners maar in de Pali sutta bestaat onwetendheid ook als neiging en die is zelden tot nooit meteen weg. Hierdoor blijft de neiging bestaan om het geziene, gehoorde, gevoelde en gekende toch weer te beschouwen en beleven als duurzaam, als gelukzalig en bevredigend en betrouwbaar, als substantieel, zelf etc.

Denk aan het volgende: je verlangt er naar straks iets aangenaams te beleven, iets zintuiglijks, een aangenaam gevoel even te krijgen van wat lekkers, en je verheugt je er in, je kijkt er naar uit. Dan weet je dat onwetendheid als neiging nog in jezelf actief is. Want dan zie je nog altijd een weg naar geluk die een weg naar lijden is. En zelfs als je zo helder bent dat je die neiging niet volgt, dan nog is die neiging er nog wel natuurlijk.

Het blijft fascinerend hoe het denken – of het nu het verstand is of het ‘passionele hart’ – steeds weer zoekt naar verschillen, naar analyse, naar het benoemen van ‘dit is anders dan dat’. Maar zoals Balsekar en Ramana benadrukken: zodra je de diepste waarheid ziet, vallen alle schijnbare verschillen weg. Dan is er alleen nog het ene Bewustzijn, dat zich in talloze vormen uitdrukt.

Voor mij is het niet belangrijk of een leraar zich Boeddha, Advaita-leraar, zenmeester of gewoon ‘vriend’ noemt. Waar het om gaat is de directe ervaring van vrijheid, openheid en inzicht – en dat vind je terug bij al deze mensen, in verleden en heden, in Oost en West. De Boeddha is een prachtig referentiepunt, maar beslist niet de enige. Het is dezelfde essentie die door iedereen heen straalt die werkelijk ontwaakt is.

Misschien is het de kunst – zoals Byron Katie het zegt – om steeds minder te geloven wat het denken (of het hart) allemaal beweert over verschillen, en steeds meer te rusten in de eenvoud van wat nu is. Dan verdwijnt de behoefte om te vergelijken, te analyseren of te verdelen, en blijft alleen de openheid van het Zijn over.

Ik snap niet dat jij er niet aan wilt dat het hart oordeelt over het geziene, gehoorde, gevoelde en gekende met hartstochten zoals afkeer en voorkeur.  Emoties en neigingen zijn oordeelsvormen. Oordelen gaat dieper dan het mentaal bewustzijn en diens bewuste gedachten en overwegingen bij iets. Oordelen is niet alleen maar iets verstandelijks. Niet alleen maar iets intellectueels. Het is ook iets emotioneels en iets gevoelsmatigs. Waarom wil je daar niet aan? Waarom zou oordelen en verdeeldheid alleen iets verstandelijks zijn?

[ervaringsgetuige]

Wat je schrijft over het verschil tussen Boeddha en Balsekar is interessant, maar voor mij is het juist de essentie van hun inzicht dat er uiteindelijk geen werkelijk verschil is – behalve misschien in de woorden en culturele context. Zowel de Boeddha als Balsekar, Ramana, Byron Katie, Eckhart Tolle, Mooji, Thich Nhat Hanh en anderen wijzen allemaal op hetzelfde: de bevrijding van identificatie met het persoonlijke ‘ik’ en het doorzien van het ego als bron van lijden.

Wat leren de Pali suttas nou als de bron van lijden?

Exact hetzelfde als hedendaagse leraars als Jan Geurtz, Eckhart Tolle, Byron Katie en Diederik Wolsak Eckhart Tolle.: Lijden komt voort uit verzet tegen wat is, niet uit de wereld zelf.

Lijden ontstaat niet door de wereld zelf, maar door ons innerlijk verzet, onze gehechtheid aan gedachten, verlangens of verwachtingen, en het niet accepteren van “wat is”. Het verschil zit vooral in terminologie en context, maar de kern — lijden komt voort uit innerlijk verzet en gehechtheid, niet uit de buitenwereld — is in beide tradities vrijwel identiek

[ervaringsgetuige]

Oordelen gaat dieper dan het mentaal bewustzijn en diens bewuste gedachten en overwegingen bij iets. Oordelen is niet alleen maar iets verstandelijks. Niet alleen maar iets intellectueels. Het is ook iets emotioneels en iets gevoelsmatigs. Waarom wil je daar niet aan? Waarom zou oordelen en verdeeldheid alleen iets verstandelijks zijn?

Jij hebt een dualistische opvatting (bv. Descartes): Verstand en emotie zijn aparte "systemen".
Ik heb een holistische opvatting (bv. Spinoza, moderne neurowetenschap): Alles is verweven; emoties zijn een vorm van cognitie.

Oordelen komt voort uit een dynamisch samenspel van rede, emotie en automatische patronen—allemaal mogelijk gemaakt door het (brede) functioneren van het verstand.

het verstand (in brede zin) is de bron is van oordelen, het verstand is nauw verbonden met het ego, dus elk oordeel is een uiting van het ego.

Stanislav Grof zou stellen:

"Oordelen" komt uit het beperkte ego, maar bewustzijn is groter.


- Het gewone oordelen (zoals "goed/slecht", "juist/fout") is een functie van het rationele, gefragmenteerde ego, dat vastzit in dualistische perceptie.


- Maar het menselijk bewustzijn is veel groter dan dit dagelijkse ego. In niet-gewone bewustzijnstoestanden (bijv. tijdens holotrope ademhaling, psychedelische ervaringen of diepe meditatie) verdwijnt het oordelende ego tijdelijk, en ervaren mensen eenheid, heelheid en compassie zonder oordeel.


👉 "Het ego oordeelt, maar het transpersoonlijke Zijn ervaart zonder te splitsen."


Reinen van hart hebben geleerd te vertrouwen zoals ik je al eerder schreef, zie...

@lang kwaat:
...
Ja, ja, als mysticus, wijze oude monnik, mens die “het leven is gaan vertrouwen” in plaats van alles te willen controleren, moet ik toch wel weer flink lachen met al de fenomenale verzinsels des mensendom!  
Maar ik lach je geloof niet uit hoor.
Nee, ik begrijp nu volledig de fase van intensieve studie en morele ernst die universeel is bij gelovigen, ongeacht de religie.
Daarom blijf ik mild.

[ervaringsgetuige]

Ik snap niet dat jij er niet aan wilt dat het hart oordeelt over het geziene, gehoorde, gevoelde en gekende met hartstochten zoals afkeer en voorkeur.

Ik herhaal nogmaals: Het hart oordeelt niet.
Oordelen is puur een functie van het ego.


Als je psychiater Stanislav Grof zou vragen: "Is oordelen puur een functie van het ego?", zou hij zeggen:
✅ Ja, in het gewone bewustzijn is oordelen een ego-mechanisme.
🔥 Maar nee, want het ego is maar een klein deel van wie we zijn. In hogere staten van bewustzijn kunnen we observeren zonder te oordelen – en dat is onze diepere natuur.

Zijn advies? Ademwerk, psychedelische therapie (waar legaal), meditatie – alles wat het ego tijdelijk kan ontmantelen om diepere lagen van bewustzijn te ervaren.

[lang kwaat]

Mijn ervaring is dat mindfulness, indachtigheid, oplettendheid, introspectie, meditatie onthult dat het niet zo is dat je zelf bewust beslist om afkeer te laten ontstaan of eigenwaan of dat je in je verbeeldingswereld opgaat. Nee, introspectie onthult dat je onderhevig bent aan bepaalde gewoontekrachten, anusaya. Die regeren. Iemand die mediteert ziet snel genoeg dat het idee dat je als soort innerlijk Ik/Ego zelf alles regelt en alles conform je eigen wil gebeurt, een dwaling is. Net zo min als Ego de hartslag of ademhaling regelt, regelt het emotionele reacties en neigingen.

Oordelen en betekenis heeft ook allerlei lagen volgens mij. Alles wat we gewaarwordingen aan geuren, kleuren, vormen, smaken, geluiden, mentale verschijnselen als de indruk van eenheid etc. dat is nooit niet een interpretatie volgens mij. Het lijkt misschien voor ons alsof het gewoon een soort natuurlijk gegeven is dat gras groen is, maar dit is een geïnterpreteerde realiteit die op dat moment voorwaardelijk ontstaat.

Bewustzijn presenteert ons ruwe zintuiglijke data die al van betekenis is voorzien. Voorbeeld: bepaald weerkaatst zonlicht valt op het netvlies, veroorzaakt allerlei chemische reacties in het oog, en er ontstaat een soort elektrisch stroompjes dat via de oog-zenuw naar het visuele centrum van het brein gaat. Als er dan een bepaalde drempel van neurologische activiteit wordt overschreven, zien we bijvoorbeeld groen gras. Maar groen gras valt niet als zintuiglijke data op het oog. Het is niet dat het systeem groen gras is bezig te verwerken cognitief.  Maar het besluit tot de waarneming van groen gras.

Het systeem van andere wezens werkt anders en brengt niet groen gras voort als waarneming maar grijs gras. Boeddha vergeleek in de schuim-sutta bewustzijn met een magier die een magische illusies opvoert. Ik denk dat de illusie van bewustzijn is dat het met zich meebrengt dat je gelooft te leven in een-wereld-zoals-ie-is, ipv zoals-ie-voor-jou-persoonlijk-voorwaardelijk- ontstaat.
Hierdoor zijn we zo geneigd altijd maar te denken...dat alles zo is zoals wij dat waarnemen.....denkend dat onze belevingswereld een objectieve wereld is, de waarheid. Ik denk dat de Boeddha zag dat dit nooit zo is, welke beleving dan ook, het ontstaat voorwaardelijk. Ik heb het gevoel dat de Boeddha deze grens nog verder verlegde dan in zijn tijd gebruikelijk was.

[lang kwaat]

Je kunt je systeem (lichaam en geest) in andere staten brengen; met drugs, met ademhalingswerk, met concentratie oefeningen. En eigenlijk dwing je dan af dat het onderbewuste (het systeem) anders omgaat met zintuiglijke info. Het gaat andere betekenissen geven. Het kan ook gebeuren dat de stroom info uit de vijf zintuiglijke domeinen (oog, oor, neus, tong, tactiel) stilvalt en je alleen de verwerking van de zintuiglijk info van het zesde mentale zintuig nog waarneemt. Dit heet arupa jhana, de vormloze werelden of sferen. De leraren van de Boeddha zagen dit als hun ware zelf of als het Zijn, het  ultieme. De Boeddha begreep dit echter als tijdelijke staten die niet het einde van lijden vertegenwoordigen wat hij zocht.

Er zijn vier van deze vormloze staten: de sfeer van oneindige ruimte; van een oneindig bewustzijn, van nietsheid, en van noch perceptie noch niet perceptie. Ik vermoed dat zelfkenners dit ook hebben ervaren en  dit ook zien als hun ontwaken of als het ultieme, net als de leraren van de Boeddha.

Zoals ik het begrepen heb waren de yogi's in de tijd van de Boeddha op zoek naar wat voorbij grove en subtiele vorm gaat en zij zagen het vormloze of onstoffelijke als het ultieme en daarin de oplossing van lijden. Maar Boeddha leerde dat ook het vormloze niet het ultieme is en niet het einde van lijden. Het vormloze is ook nog iets wat voorwaardelijk ontstaat en behoort tot samsara. Ook wezens geboren na de dood in vormloze sferen zijn niet bevrijd van lijden. Na hun bestaan in die vormloze sferen vallen ze weer terug in de wereld van vorm, grove werelden, met grove lichamen en relatief intens lijden, tenminste als hun hart niet echt gezuiverd is.

De bevrijding van het hart door wijsheid wordt beschreven als de volledige ontmanteling van 3 soorten begeerte, 4 soorten instromingen, 7 soorten latente neigingen want die zorgen voor verdere geboorte in ofwel: een grove zintuiglijke wereld, een subtielere fijnstoffelijke wereld en een vormloze wereld. Dit alles is niet voorbij samsara, niet voorbij lijden en diens oorzaak.

Mijn indruk  is dat het vormloze door yogi's verward kan worden met het ultieme. Of beschouwd kan worden als 'de ontmoeting met de waarheid'.
Verblijven in het vormloze tijdens dit leven wordt dan door hen gezien als leven in de waarheid. Dat vormloze noemt men dan oordeelloos en helder verwijlen.
Maar Boeddha leert dat het vormloze niet het einde van begoocheling en begeerte is en lijden. Niet in de Pali sutta's. Misschien goed om te weten.

Leven in de waarheid in boeddhistische zin is eerder als nergens op een soort vaste manier verwijlen. Niet in het zintuiglijke, niet in het fijnstoffelijke en niet in het vormloze of lege. Dan ben je in ware zin onthecht en nergens te vinden ook, volgens mij. Je kunt het denk ik ook zo zien: Je bent bevrijd als je overal kunt verwijlen waar je maar wilt en daar niet dwangmatig naartoe gevoerd wordt. Het idee dat je constant in een soort vormloze wereld moet verblijven om bevrijd te zijn is volgens mij niet juist. Ook het idee dat het vormloze werkelijk egoloos is, is volgens mij dwaling. Het kent wellicht een minder grof Ik gevoel maar het is er wel degelijk. Het vormloze wordt dan denk ik als Ik beleefd. Ook het idee dat je alsmaar in een soort mentale leegte moet verwijlen, berust denk ik op het misverstand dat het vormloze je ware zelf is, het ultieme, de waarheid.

Wat je dan ook ziet en beleeft als 'dit ben Ik, dit is van mij, dit is mijn zelf', daar is volgens mij geen sprake van bevrijding. Het vormloze is ook niet het boven-wereldlijke, volgens mij.

Wat mensen echt bedoelen met het Ene, het Zijn, het Non-Duale, het Hele...zijn dat eigenlijk niet namen voor het vormloze?

[lang kwaat]

Ja, ja, als mysticus, wijze oude monnik, mens die “het leven is gaan vertrouwen” in plaats van alles te willen controleren, moet ik toch wel weer flink lachen met al de fenomenale verzinsels des mensendom!  
Maar ik lach je geloof niet uit hoor.
Nee, ik begrijp nu volledig de fase van intensieve studie en morele ernst die universeel is bij gelovigen, ongeacht de religie.
Daarom blijf ik mild.

Vertrouwen in het leven is denk ik cruciaal voor het welzijn. Toch is het ook heel normaal, vind ik, dat vertrouwen te verliezen als dierbaren van ellende opkomen, als je geconfronteerd wordt met het kwaad in de wereld, de ellende, ziekte, aftakeling...Dat je gaat twijfelen aan de liefde of goedheid van God en dit leven is heel normaal vind ik. Het schudt je flink overhoop.
Ik zie dat ook als een vorm van gevoeligheid, van sensitiviteit, openheid. Een bereidheid tot echt zien en niet romantiseren en dromen, zelfs als dat pijnlijk en confronterend is.

Ik vind dat je er uiteindelijk alleen voor staat. Voor sommige mensen is de existentiële schok ook te groot. Zij verliezen elk vertrouwen en worden bitter, cynisch. Of plegen zelfmoord.
Maar dat er een soort existentiële schok plaatsvindt is naar mijn smaak precies wat Boeddha overkwam toen het lijden van wezens pas echt goed tot hem doordrong en ook vooral dat ie zelf van dezelfde natuur was. Want het is relatief makkelijk om vertrouwen te hebben als je nog gezond bent, maar het wordt totaal anders als de dingen niet meer gaan zoals je wilt. Als je niet meer kunt lopen wanneer je wilt lopen, wanneer pijnen ontstaan, wanneer het liefste wat je altijd deed niet meer mogelijk is, wanneer het lichaam geen comfort meer biedt, etc.

Ik zie het boeddhisme als een weg die alles open legt, ontbloot van franje en gekunsteldheid. Jij denkt dat het gaat om geloof en afsluiten maar ik ervaar dat als precies omgekeerd. De beoefening vraagt openheid en wel steeds meer. Het vraagt oprechtheid, eerlijkheid, kritisch onderzoek, integriteit, geen zelfbedrog, een liefde voor waarheid. Het vraagt niet maar blind vertrouwen in wat een leraar zegt, een school leert, of in geschriften staat. Je moet er zelf mee aan de slag, en alles zelf doorwerken.

[lang kwaat]

Wat je schrijft over het verschil tussen Boeddha en Balsekar is interessant, maar voor mij is het juist de essentie van hun inzicht dat er uiteindelijk geen werkelijk verschil is – behalve misschien in de woorden en culturele context. Zowel de Boeddha als Balsekar, Ramana, Byron Katie, Eckhart Tolle, Mooji, Thich Nhat Hanh en anderen wijzen allemaal op hetzelfde: de bevrijding van identificatie met het persoonlijke ‘ik’ en het doorzien van het ego als bron van lijden.

Wat leren de Pali suttas nou als de bron van lijden?

Exact hetzelfde als hedendaagse leraars als Jan Geurtz, Eckhart Tolle, Byron Katie en Diederik Wolsak Eckhart Tolle.: Lijden komt voort uit verzet tegen wat is, niet uit de wereld zelf.

Lijden ontstaat niet door de wereld zelf, maar door ons innerlijk verzet, onze gehechtheid aan gedachten, verlangens of verwachtingen, en het niet accepteren van “wat is”. Het verschil zit vooral in terminologie en context, maar de kern — lijden komt voort uit innerlijk verzet en gehechtheid, niet uit de buitenwereld — is in beide tradities vrijwel identiek

Mijns inziens leert de Boeddha echt wat anders. Lijden gaat door zolang er een soort voorwaartse momentum is. Een potentieel tot worden. En dit hangt samen met je ergens in verheugen, naar uitkijken. Neem zintuiglijk verlangen. Het vertegenwoordigt een potentieel tot worden want je wilt dan dit of dat gaan ervaren aan lekkers, moois, aangenaams, bent daar op gericht, streeft dat na, verheugt je er in, en realiseert dat.

Je kunt aanvoelen dat dit zintuiglijk verlangen een soort voortwaarts momentum is, een potentieel tot worden, tot het ontstaan van weer toekomstige ervaringen. Zie je?
Boeddha zag dat er op deze manier drie soorten begeerte zijn van waaruit ook weer toekomstige  ervaringen zullen ontstaan, ook na de dood, tenminste als dit potentieel tot worden niet echt ontmanteld is.

Dit zijn de volgende begeerten: 1. naar zintuiglijke ervaringen, daar naar uitkijken met plezier, je er in verheugen. 2. Uitkijken en je verheugen en begeren van toekomstige ervaringen van geluk in hemelse wereld. 3. En ook, de begeerte, het uitkijken, het verheugen en gericht zijn op de dood, als het einde van je lijden. Deze drie wortels voor de neus hebben vrijwel alle mensen voortdurend. Het is zo goed als wat ons constant drijft. Vooral zintuiglijk genot ook maar ook veel mensen kijken uit naar een hemels bestaan. En als je erg lijdt kijk je erg uit naar de dood.

De Boeddha zag dat onze natuurlijke drijfveren ons ook werkelijk voort-drijven, zelfs na de dood, en van daaruit wordt er weer een nieuw moment van bewustzijn in een andere wereld, in een andere geboorte opgebouwd als het ware. En volgens de Boeddha gaat dit al eindeloos lang zo.

De oorzaak van lijden is dus primair iets waar we naar uitkijken te gaan meemaken. Waar we ons in verheugen en zien als het einde van lijden. Als een wortel voor de neus. Primair is de oorzaak van lijden dus niet verbonden met iets negatiefs maar juist wat je ziet als positief, als leuk, als iets om in te verheugen, als oplossing, de uitweg uit je lijden.

Wat gezien wordt als uitweg, leert de Pali Boeddha, is niet echt een uitweg. Dezelfde begeerte, dezelfde verheugenis, dezelfde gerichtheid op die toekomst is juist de oorzaak van lijden en niet de oplossing. Dus de wezens dolen rond in samsara. Wat ze zien als de uitweg is geen uitweg.

Het belangrijkste is het niet zien en begrijpen dat dezelfde begeerten die je volgt omdat je gelooft dat ze een einde maken aan lijden, lijden alleen maar bestendigen en nooit de lijdenspiraal doorbreken.

Of in sutta taal:

“Now this, bhikkhus, is the noble truth of the origin of suffering: it is this craving which leads to renewed existence, accompanied by delight and lust, seeking delight here and there; that is, craving for sensual pleasures, craving for existence, craving for extermination.

“Now this, bhikkhus, is the noble truth of the cessation of suffering: it is the remainderless fading away and cessation of that same craving, the giving up and relinquishing of it, freedom from it, nonreliance on it. (SN56.11)

Om het einde van lijden te realiseren moet afstand worden gedaan van die drie begeerten. In sutta taal:

“‘This noble truth of the origin of suffering is to be abandoned’: thus, bhikkhus, in regard to things unheard before, there arose in me vision, knowledge, wisdom, true knowledge, and light.
(SN56.11)

En dat is de bevrijding van het hart door wijsheid. Het daadwerkelijk ontmantelen van deze drie begeerten:

“‘This noble truth of the origin of suffering has been abandoned’: thus, bhikkhus, in regard to things unheard before, there arose in me vision, knowledge, wisdom, true knowledge, and light.

Kijk, als je bewusteloos sterft is er natuurlijk geen ego-besef. Volgens jouw en andermans ideeën is er dan het einde van lijden. Maar dat wordt niet ondersteund door de suttas.
Ook in een bewusteloos iemand is er evengoed een potentieel tot worden. Dat zit dieper dan het bewustzijn.
En bewusteloos sterven, zonder enig Ik besef, betekent niet dat er geen opnieuw worden is na de dood, en opnieuw lijden.

Zeg eens eerlijk: wie van de spirituele leraren heeft nou dit zicht op lijden, de oorzaak, de beëindiging en de weg?

[lang kwaat]

Ramesh Balsekar werd door zijn omgeving en volgelingen als een Meester gezien en zo gepresenteerd, maar hijzelf trad op als een bescheiden leraar die de Advaita-boodschap doorgaf zonder aanspraak te maken op persoonlijke verhevenheid of exclusiviteit. Hij zag zichzelf eerder als een doorgeefluik van het universele Bewustzijn dan als een traditionele goeroe of meester in hiërarchische zin.

Maar leert Balsekar niet dat je ook een doorgeefluik bent van het universele bewustzijn als je verkracht, moord, steelt, liegt? Want immers er is geen doener in iemand en alles is Gods wil en slechts Gods script is bezig te worden afgedraaid via ons? Of ligt het toch wat genuanceerder dan jij vertelt? Moet je toch een zuivering doormaken? Is toch niet iedereen doorgeefluik? En is dan toch niet alle activiteit een expressie van de wil van het Universele bewustzijn maar alleen bepaalde soorten activiteit?

[lang kwaat]

Ik snap niet dat jij er niet aan wilt dat het hart oordeelt over het geziene, gehoorde, gevoelde en gekende met hartstochten zoals afkeer en voorkeur.

Ik herhaal nogmaals: Het hart oordeelt niet.
Oordelen is puur een functie van het ego.

Als je psychiater Stanislav Grof zou vragen: "Is oordelen puur een functie van het ego?", zou hij zeggen:
✅ Ja, in het gewone bewustzijn is oordelen een ego-mechanisme.
🔥 Maar nee, want het ego is maar een klein deel van wie we zijn. In hogere staten van bewustzijn kunnen we observeren zonder te oordelen – en dat is onze diepere natuur.

Voor mij is het toch wel duidelijk dat emoties zoals afkeer, eigenwaan, zintuiglijk verlangen etc. niet opkomen als initiatief van een klein mensje in ons hoofd, het ingebeelde Ego. Het Ik en mijn maken is ook niet het initiatief van een Ego maar zijn ook neigingen ingebed in de geest die worden getriggerd als een soort opwellingen, hartstochten, die vrijkomen tijdens het cognitieve proces. Een Ego regelt dit alles niet.

Al vanaf geboorte zijn allerlei neigingen, heilzame en onheilzame, verdienstelijke en onverdienstelijke, latent bij ons. We komen niet als onbeschreven bladeren ter wereld is het idee.
Bepaalde programma's, zoals lust-neigingen, gaan niet meteen lopen maar vragen wat tijd. Het brein moet ook nog rijpen immers. Dus niet alle neigingen bij ons komen meteen tot expressie. Een voorbeeld hiervan is ook Ego. Het komt niet meteen zo duidelijk tot expressie in een pasgeborene  maar het is allemaal al latent aanwezig.

Ego wordt als neiging niet aangeleerd maar is al latent aanwezig. Tuurlijk kun je omstandigheden proberen te creëren dat bepaalde vervelende, voor jezelf en anderen onheilzame neigingen, niet tot expressie komen, maar dat valt nog niet mee. Het blijkt toch in de praktijk niet zo maakbaar allemaal. Men probeert het wel met speciale scholen, speciale manieren van opvoeden, maar lukt het nou eenmaal echt?

Ook Ego besef, Ego verlangens, Ego latente neigingen zijn nauwelijks tot niet te bedwingen door opvoeding, cultuur, volgens mij. Later in ons leven komt die Ego-indruk, Ego-verlangens, Ego-onderliggende neigingen steeds meer tot expressie. Ook in zogenaamde 'primitieve' culturen of volkeren gaat het om macht, en is net zo goed allerlei conflict en gedoe, oorlog, intolerantie, heb ik althans begrepen.

Maar de romantische ideeen over de Egoloze mens zijn grenzeloos. Zijn het niet kinderen, dan wel primitieven, dan wel culturen waarin het collectief centraal staat en niet het individu, dan wel een terug naar de natuurlijke staat,  dan wel van een speciale religie...ach...romantiek volgens mij. Boeddha heeft wat mij betreft gelijk dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten qua Ego verlangens, Ego-noties, Ego beleving, Ego-onderliggende neiging (asmi mana). Niemand uitgezonderd, behalve de volledig verlichten.

Het is dus ook niet zo dat een kind het zuivere leven of handelen belichaamt in boeddhisme. Nee, de kind-fase is alleen die fase waarbij bepaalde voor jezelf en anderen onheilzame neigingen nog niet zo erg tot expressie komen die je wel al heel duidelijk ziet bij pubers en volwassenen. Maar dat komt vanzelf wanneer we neurologisch rijpen.

Er is volgens mij zeker niet een soort innerlijk klein mensje in ons, een heerser die aan de touwtjes zit en besluit maar eens afkeer te laten ontstaan, of lust, of voorkeur of eigenwaan etc. Zo werkt het niet. Neigingen, anusaya, heersen. Niet een Ik of Ego heerst maar condities. Dat vind ik realistisch althans.

Voorbeeld: Zelfs al zou je willen dat je je volledig kan ontspannen, zonder enige verkramping bij hevige pijn, de ervaring leert dat dit niet gaat. Je systeem kiest anders. De patigha anusaya, de onderliggende neiging van afkeer bij onaangename gevoelens, is sterk en regeert en bepaalt de relatie tot  de pijn. Althans zo zie ik dit.
Mensen kunnen ook wel makkelijk zeggen...laat los, geef je over aan de pijn of aan dit of dat....ja, ja...

Ze zeggen wel dat een gerealiseerde meester zelfs van de ergst pijnen totaal niet onder indruk komt. Ik kan zeggen: Deze wereld ken ik niet. Ik ken wel heel goed de patigha anusaya, de afkeer van pijn en andere onaangename gevoelens. Eén van de 7 latente neigingen die de belevingswereld vormgeven en dicteren, verwarren, beklemmend maken.

In ieder geval beschrijven de Pali sutta's dat zelfs zoiets als de onderliggende neiging tot afkeer bij onaangename gevoelens; voorkeur bij aangename gevoelens; en onwetendheid bij neutrale gevoelens (die je geneigd bent te negeren, geen aandacht krijgen, en die je ook niet kent  en begrijpt als ook niet-duurzaam, ontstaand en eindigend) helemaal kan verdwijnen. Het hart bevrijd door wijsheid.

[ervaringsgetuige]

Ja, ja, als mysticus, wijze oude monnik, mens die “het leven is gaan vertrouwen” in plaats van alles te willen controleren, moet ik toch wel weer flink lachen met al de fenomenale verzinsels des mensendom!  
Maar ik lach je geloof niet uit hoor.
Nee, ik begrijp nu volledig de fase van intensieve studie en morele ernst die universeel is bij gelovigen, ongeacht de religie.
Daarom blijf ik mild.

Vertrouwen in het leven is denk ik cruciaal voor het welzijn. Toch is het ook heel normaal, vind ik, dat vertrouwen te verliezen als dierbaren van ellende opkomen, als je geconfronteerd wordt met het kwaad in de wereld, de ellende, ziekte, aftakeling...Dat je gaat twijfelen aan de liefde of goedheid van God en dit leven is heel normaal vind ik. Het schudt je flink overhoop.

Een mysticus verliest nooit het vertrouwen in het leven.

Maar wat ik daar als mysticus over getuig zal nooit bij je binnenkomen om deze reden..

De wereld van de Boeddha's is mij nog onbekend

De boeddha kan men een mysticus noemen (what's in a name?) en zijn en mijn wereld, die van mijn helder-ziende François en nog zovele mystici ken je dus niet.
De Boeddha zijn ontwaken (bodhi) onder de Bodhi-boom was een transformatieve ervaring van volledige bevrijding, die verder ging dan intellectueel begrip. Dit heeft parallellen met mystieke verlichting.
De persoon Gautama Siddharta beschreef nirvana als "ongeboren, ongeschapen, onvoorwaardelijk" (Udana 8.1), wat mystieke kenmerken draagt—een realiteit die het gewone denken overstijgt.
Een "mysticus" staat voor iemand die ultieme waarheid ervaart via contemplatie. Contemplatie is een intieme, onderzoekende houding die verder reikt dan denken alleen—het verbindt hoofd en hart, en kan een poort zijn naar transformatie.

Ik vind dat je er uiteindelijk alleen voor staat.

Nee, je staat er nooit alleen voor als het inzicht ingedaald is in elke cel van je lichaam dat alles met alles verbonden is.

Als je in elke cel van je lichaam ervaart dat alles met alles verbonden is, bevind je je op mystiek terrein. Mystici kenmerken zich vaak door:


- Een direct, niet-conceptueel besef van eenheid (of verbondenheid) die alle dualiteit overstijgt.
- Het vervagen van grenzen tussen "zelf" en "ander" of "zelf" en "universum".
- Een ervaring die transformeert in plaats van alleen intellectueel begrepen wordt.

 Vanzelfsprekend is het belangrijk om niet te hechten aan de ervaring zelf. Het ultieme doel is vrijheid van alle concepten, inclusief "eenheid" of "ik ben een mysticus". Vandaar mijn eerdere "what's in a name?".

Voor sommige mensen is de existentiële schok ook te groot. Zij verliezen elk vertrouwen en worden bitter, cynisch. Of plegen zelfmoord.

Alleen voor mensen die de spirituele lijnen om te onwaken NIET hebben kan de existentiële schok te groot zijn.

Maar dat er een soort existentiële schok plaatsvindt is naar mijn smaak precies wat Boeddha overkwam toen het lijden van wezens pas echt goed tot hem doordrong en ook vooral dat ie zelf van dezelfde natuur was.

Dat zijn allemaal aannames, geloof, speculaties en oneindig gefilosofeer van jou want de wereld van de boeddha's is jou nog onbekend.

[ervaringsgetuige]

Ze zeggen wel dat een gerealiseerde meester zelfs van de ergst pijnen totaal niet onder indruk komt. Ik kan zeggen: Deze wereld ken ik niet.

Man, geef toch geen aandacht aan zulks folkloristisch bijgeloof. 
Straks reis je als gelovige nog naar boeddhistische bedevaartsoorden die vergelijkbaar zijn met Lourdes!

En over hoe vrij we zijn heeft Erich Fromm in zijn bekendste werk "de angst voor vrijheid" al alles geschreven in 1941.
Ik heb dat boek vijfendertig jaar geleden al verslonden.

https://www.perplexity.ai/search/hoe-vrij-zijn-we-volgens-erich-CsQPkC7bQjWW1EAdlq.JDg

[lang kwaat]

Ik snap niet dat jij er niet aan wilt dat het hart oordeelt over het geziene, gehoorde, gevoelde en gekende met hartstochten zoals afkeer en voorkeur.

Ik herhaal nogmaals: Het hart oordeelt niet.
Oordelen is puur een functie van het ego.

Als je psychiater Stanislav Grof zou vragen: "Is oordelen puur een functie van het ego?", zou hij zeggen:
✅ Ja, in het gewone bewustzijn is oordelen een ego-mechanisme.

Maar dan zeg je dus eigenlijk dat Ego de innerlijke doener is, toch? Dat idee steunde je toch niet?

Ja, jij beperkt oordelen tot iets rationeels, iets intellectueels, iets van het verstand terwijl de bevrijding van het hart door wijsheid verwijst naar een hele andere staat van oordeelloze aanwezigheid in de wereld. De soort oordeelloze aanwezigheid die de Boeddha belichaamt mijns inziens is die van een bekoeld hart en geest. De totale afwezigheid van hartstocht. De definitieve en volledige vrijheid van oordelen met voorkeur, afkeer, onverschilligheid bij het geziene, gehoorde, gevoelde en gekende.

Dat is in de Pali suttas echte oordeelloze aanwezigheid in de wereld. De state of grace, Nibbana. Hier is het hart volledig afgekoeld en oordeelt niet meer hartstochtelijk over het geziene, gehoorde, gekende, gevoelde. Maar dit is niet hetzelfde als het loslaten of verliezen van alle onderscheidende wijsheid. Een ontwaakte heeft evengoed nog besef van wat moreel is en immoreel, afkeurenswaardig en prijzenswaardig, heilzaam en onheilzaam, Pad en geen Pad, dwaas en wijs, voordelig en niet voordelig, leidend tot welzijn en leidend tot ellende.
Dat zie je juist bij ontwaken nog helderder. Ontwaken is ook de perfectie van onderscheidende wijsheid.

Hogere staten van bewustzijn zijn trouwens meestal maar momentopnames, geconditioneerd, komend en gaand, zeer tijdelijk van karakter. Vaak berusten ze op het tijdelijk onderdrukt zijn van hartstocht. Maar iemand die Nibbana heeft gerealiseerd is niet tijdelijk vrij van hebzucht, haat en begoocheling maar volledig en definitief. Zo wordt het beschreven.

Naar mijn smaak is dit een hele andere realisatie dan van mensen die onderscheidende wijsheid problematiseren en menen dat je leeg moet worden van alle ideeën over goed en kwaad, heilzaam en onheilzaam, wijs en dwaas etc.  Onderscheidende wijsheid is geen probleem maar wordt geperfectioneerd en is geperfectioneerd bij Ontwaken.

[lang kwaat]

“Reverends, the venerable named Puṇṇa son of Mantāṇī was very helpful to me when I was just ordained. He gave me this advice: ‘Reverend Ānanda, the thought “I am” occurs because of grasping, not by not grasping. Grasping what? The thought “I am” occurs because of grasping form, feeling, perception, choices, and consciousness, not by not grasping. (SN22.83)

Het beschrijft volgens mij dat je het niet zo moet zien dat een Ik/Ego grijpt of zich identificeert met form, feeling, perception, choices, and consciousness. Nee, dit grijpen en identificeren is ook een gewoontekracht in de geest/hart die niet uitgaat van een Ik, Ego.  Als resultaat van dit grijp-gebeuren ontstaat juist de notie Ik ben (asmi mana).
En vestigt zich eenmaal die notie 'Ik ben' dan werkt dat als voeding. Dan versterkt dat het eerste initiele grijpen/de betrokkenheid bij het geziene, gehoorde, gevoelde en gekende.

De Pali Boeddha zag dit allemaal niet als iets wat een Ego doet or regelt, volgens mij.

Overigens, een leraar verstaat/vertaalt dit anders en leert dat asmi mana niet zozeer de notie "Ik ben" is maar nog algemener de notie "Ben/Besta" dat uit gewoonten aan iets toegekend wordt wat wordt ervaren. Asmi mana is dus in zijn ogen de ultieme vorm van denken in termen van substantie en duurzaamheid. Het voegt als het ware (tijdelijk in de perceptie) een absoluut bestaan toe aan iets wat helemaal niet zo bestaat. Bijvoorbeeld: een moment-opname van iemand komt met indrukken en die maak je zo substantieel, zo belangrijk dat je het ziet als wat die persoon echt definieert. Je bent eigenlijk kwijt, op dat moment, dat alles wat je denkt en beleeft  maar je perceptie is.  Je verwart perceptie met hogere kennis of inzicht op dat moment.

Je kunt denk ik ook zeggen dat deze leraar leert dat in de neiging van asmi mana alles samenkomt wat vertekent: een perceptie van nicca, sukhha en atta bij iets. Zaken worden veel te belangrijk gemaakt. Opgeblazen. Overdreven zou Marcel zeggen. Het besef van voorwaardelijkheid, van betrekkelijkheid van perceptie, is dan wel helemaal foetsie.

Zo bezien, asmi mana brengt de geest in een extreme staat waarin ie niet anders meer kan dan denken in termen van...wat ik beleef zo is het...Perceptie wordt dan beleefd als ware kennis.
Het verdwijnen van asmi mana betekent in deze lezing ook niet het verdwijnen van een Ik notie maar niet langer perceptie verwarren met ware kennis. Het overdrevenene is helemaal weg uit de geest. Het neigen naar een extreem.

Dat lijkt zijn lezing. Althans zo mijn geest het oppikt.  Vind ik een hele interessante lezing. Ik raad trouwens iedereen het boek aan "Nibbana, de mind stilled", 33 lezingen over Nibbana met uitleg en verwijzing naar de Pali sutta's. Het is als pdf gratis te downloaden. Daarin las ik deze lezing. (in sermon 13)

Het klinkt simpel maar ik geloof dat het wel essentieel is dat we perceptie moeten kunnen onderscheiden van ware kennis en inzicht. Je kennis alleen maar baseren op perceptie kan nooit de uitweg uit lijden zijn.  En de sutta's gaan ook heel erg over de grens van perceptie kennen (hoogste arupa jhana).

Een sutta leert dat we het lijden ook niet moeten begrijpen als iets wat we zelf of anderen veroorzaken, maar moeten begrijpen in termen van oorzaken en condities...met onwetendheid als conditie ontstaan drijfveren. Met drijfveren als condities, bewustzijn. Met bewustzijn als conditie ontstaat naam en vorm, met dat als condities is er een zintuiglijke basis, met dat als conditie zintuiglijk contact. Met dat als conditie gevoelens...begeerte...verder voeding van die begeerte....worden...geboorte, verouderen en dood, deze hele berg lijden. Het is allemaal geen initiatief van een innerlijke entiteit-zelf of ego. Het is een Pad wat ontstaat, een route, een soort sneeuwbal-effect.

De uitdading is om lijden en diens oorzaak en oplossing te verstaan in termen van voorwaardelijkheid, oorzaken en condities, het doorbreken van patronen, maar niet in termen van een innerlijke entiteit, of doener, die alles wil en regelt en dus weg moet om bevrijd te worden van lijden. Het is niet zo dat er echt een Ego weg moet en in de weg staat tot bevrijding. 

Maar ik denk dat we als mens al heel lang animistisch denken en overal een soort entiteiten achter zoeken die alles willen en in beweging brengen. Dit heeft ook heel veel te maken met het verbeelden van hoe zaken gaan. Het voorstellen creeert ook zijn eigen verwarde realiteit. Denk bijvoorbeeld aan de zin ...de zon schijnt...Alsof de zon dit doet en alsof schijnen 1 ding is en de zon iets anders, wat niet zo is natuurlijk. Het is een voorbeeld van hoe taal een soort werkelijkheid creëert die er niet is. Ook als je ego's in mensen ziet als de doener,  is dat enkel je eigen verwardheid vind ik. Je kunt hooguit neigingen zien maar als je een soort innerlijk entiteiten ziet, ben je zelf in de war geloof ik. Laat staan dat je slechte of goede Ikken ziet in iemand.

Mijn indruk is dat de Boeddha dit denken in termen van zo'n doener met eigen wil en eigen kracht, intern en extern, en welke naam je ook aan de doener geeft, helemaal heeft losgelaten. Het lijkt alsof hij tot het inzicht kwam dat activiteit ook wel ontstaat zonder een doener die het wil. Het lijden ontstaat niet door een doener en eindigt ook niet als de doener weg is maar eindigt door voorwaardelijk ontstaan te zien en begrijpen en dit kettingproces dat richting lijden voert en lijden bestendigt, te ontmantelen. Zoiets.

Moet er wel een doener zitten achter alles? Hoe zien jullie dit? Zag de Boeddha iets over het hoofd? Hebben we wel degelijk nood aan een doener om zaken te verklaren?

[ervaringsgetuige]

Moet er wel een doener zitten achter alles? Hoe zien jullie dit? Zag de Boeddha iets over het hoofd? Hebben we wel degelijk nood aan een doener om zaken te verklaren?

Ramesh Balsekar zou zeer duidelijk antwoorden dat er géén individuele doener achter de handelingen en gebeurtenissen zit.

Kern van Balsekars visie:

• Balsekar’s centrale boodschap is: “Dingen gebeuren, handelingen worden verricht, maar er is niemand die iets doet.”
• Volgens hem zijn handelingen onpersoonlijke reacties op onpersoonlijke gebeurtenissen. Het idee dat ‘wij’ handelen, is een illusie die voortkomt uit identificatie met het lichaam-geest mechanisme.
• Alles wat gebeurt, is het resultaat van het functioneren van Bewustzijn of de Bron (het Absolute). De individuele wil of de ‘doener’ bestaat niet werkelijk; alles gebeurt volgens de universele wetmatigheden en conditioneringen.

Toelichting met betrekking tot de Boeddha:

• Balsekar verwees regelmatig naar een uitspraak die aan de Boeddha wordt toegeschreven: “Gebeurtenissen vinden plaats, daden worden verricht, maar er is geen individuele doener daarvan.”
  
  
• Hiermee sluit zijn visie nauw aan bij bepaalde boeddhistische inzichten, namelijk dat het idee van een zelfstandig handelend ‘ik’ een projectie van de geest is.

Over de behoefte aan een doener:

• Volgens Balsekar is het menselijke verlangen om een ‘doener’ achter alles te plaatsen, een gevolg van conditionering en het zoeken naar controle of verklaring.
• In werkelijkheid is er slechts het Ene, het Bewustzijn, dat zich uitdrukt in alle fenomenen. Het idee van een afzonderlijke doener is een concept van de geest, niet van de werkelijkheid.
• Zodra men werkelijk inziet dat er geen persoonlijke doener is, ontstaat er overgave en acceptatie, wat leidt tot innerlijke vrede.

Samengevat:

“Er is geen afzonderlijke doener – alle handelingen ontstaan spontaan uit Bewustzijn (het ‘Bronprincipe’). Individualiteit is een concept – het idee van een ‘ik’ dat keuzes maakt en lijdt, is een projectie van de geest.”

Dus op de vraag of er een doener nodig is om zaken te verklaren, zou Balsekar antwoorden: nee, er is geen individuele doener. Alles gebeurt als een uitdrukking van het Ene Bewustzijn; het idee van een persoonlijke doener is een illusie.

[ervaringsgetuige]

Ik snap niet dat jij er niet aan wilt dat het hart oordeelt over het geziene, gehoorde, gevoelde en gekende met hartstochten zoals afkeer en voorkeur.

Ik herhaal nogmaals: Het hart oordeelt niet.
Oordelen is puur een functie van het ego.

Als je psychiater Stanislav Grof zou vragen: "Is oordelen puur een functie van het ego?", zou hij zeggen:
✅ Ja, in het gewone bewustzijn is oordelen een ego-mechanisme.

Maar dan zeg je dus eigenlijk dat Ego de innerlijke doener is, toch? Dat idee steunde je toch niet?

Volgens zowel Stanislav Grof als Ramesh Balsekar is het ego niet de ultieme innerlijke doener. Grof ziet het ego als een psychologisch mechanisme dat oordeelt en onderscheidt, maar niet als de bron van handelen. In diepere bewustzijnstoestanden valt het gevoel van een persoonlijke doener zelfs weg.
Balsekar stelt expliciet dat er géén persoonlijke doener is: alles gebeurt volgens de universele wil of het totale bewustzijn. Het ego is slechts een functioneel verschijnsel, niet de bron van handelen. Het gevoel van ‘ik doe dit’ is uiteindelijk een illusie.


Dus: oordelen is een functie van het ego, maar het ego is niet de ultieme doener. Werkelijk handelen gebeurt spontaan, als expressie van het geheel – niet als daad van een afzonderlijk ‘ik’.

[ervaringsgetuige]

Ja, jij beperkt oordelen tot iets rationeels, iets intellectueels, iets van het verstand...

Ha, nu ga je de situatie omdraaien, nu ben jij de intuïtieve mysticus en ik de rationele intellectueel! 

...terwijl de bevrijding van het hart door wijsheid verwijst naar een hele andere staat van oordeelloze aanwezigheid in de wereld.

De ‘wereld’ waarin we leven is in hoge mate subjectief: wat je gelooft, bepaalt wat je waarneemt en ervaart. Werkelijke vrijheid ontstaat door verantwoordelijkheid te nemen voor je innerlijke beleving en niet door te proberen de uiterlijke wereld te veranderen.

Voor mij en mijn collega mysticus Eckhart Tolle is de wereld zoals wij die gewoonlijk ervaren slechts de oppervlakte; op een dieper niveau is er alleen het tijdloze Zijn, het ongemanifesteerde Leven waar alles uit voortkomt. De wereld verschijnt in bewustzijn en is vergankelijk en relatief. Werkelijk geluk en vrede worden gevonden door je te verbinden met het tijdloze, niet door je te hechten aan de vormen en gebeurtenissen van de wereld.

De wereld is dus niet een vaststaand, objectief gegeven, maar een ervaring die voortkomt uit onze gedachten, overtuigingen en bewustzijn. Op het diepste niveau is er slechts bewustzijn of Zijn, en de wereld zoals wij die kennen is een projectie of interpretatie daarvan.

[ervaringsgetuige]

Het lijden ontstaat niet door een doener en eindigt ook niet als de doener weg is maar eindigt door voorwaardelijk ontstaan te zien en begrijpen en dit kettingproces dat richting lijden voert en lijden bestendigt, te ontmantelen. Zoiets.

Lijden ontstaat door identificatie met het idee van een afgescheiden zelf en het geloof in een subject-object-scheiding. Zodra we verschijnselen als onze objecten gaan beschouwen, ontstaat er een kunstmatige scheiding tussen ‘ik’ en ‘de wereld’, wat de bron is van veel menselijke ellende.

Werkelijke vrede en harmonie ontstaan als we inzien dat alles onpersoonlijk gebeurt en dat er geen zelfstandig handelend ego is. Dan verdwijnt schuld, schaamte, haat en jaloezie, en wordt het leven ervaren als een spontane manifestatie in Bewustzijn.

Ramesh Balsekar bevestigt dat de wereld, zoals wij die ervaren, geen vaste, objectieve realiteit is, maar een verschijning in Bewustzijn. Het lijden komt niet uit de wereld zelf, maar uit onze identificatie met het ego en het idee van afgescheidenheid. Daarmee sluit hij naadloos aan bij de inzichten van Byron Katie, Eckhart Tolle en Diederik Wolsak: de wereld is niet het probleem, maar onze interpretatie en identificatie ermee wel.

[ervaringsgetuige]

Maar leert Balsekar niet dat je ook een doorgeefluik bent van het universele bewustzijn als je verkracht, moord, steelt, liegt? Want immers er is geen doener in iemand en alles is Gods wil en slechts Gods script is bezig te worden afgedraaid via ons? Of ligt het toch wat genuanceerder dan jij vertelt?

Ik heb je al dikwijls in geuren en kleuren uitgelegd dat er geen 2de is.
Nog maar is: Er is geen hemel waar het goede uit voorkomt en geen hel waar het slechte uit voortkomt.

Er is maar één bron, het Ene, waaruit alles ontstaat, voortkomt.

De essentie van Advaita Vedanta, namelijk "er is geen tweede" (non-dualiteit), sluit direct aan bij het idee dat alles Bewustzijn is en dat er uiteindelijk geen afzonderlijke doener bestaat. In Advaita betekent dit dat er geen fundamentele scheiding is tussen 'ik' en 'ander', tussen dader en daad, of tussen het individuele en het universele. Alles wat verschijnt, inclusief gedachten, handelingen en ervaringen, is een manifestatie van één en hetzelfde universele Bewustzijn.

Ramesh Balsekar verwoordt dit kernachtig: alles gebeurt als uitdrukking van dat ene Bewustzijn, zonder een afzonderlijk individu dat autonoom handelt. Het gevoel van een persoonlijke doener is, volgens deze visie, slechts een verschijnsel binnen het geheel van Bewustzijn; in werkelijkheid is er alleen het Ene dat zich in talloze vormen uitdrukt.


Deze non-duale visie betekent echter niet dat morele onderscheidingen of persoonlijke groei irrelevant zijn in het dagelijks leven. Op het relatieve niveau blijven verantwoordelijkheid, ethiek en zuivering belangrijk, maar op het absolute niveau is er slechts het Ene dat zichzelf ervaart in alle vormen en handelingen.

Kortom: de uitspraak "er is geen tweede" vormt het hart van Advaita en onderstreept dat alles – inclusief handelen, denken en ervaren – een expressie is van het ene universele Bewustzijn, zonder een afzonderlijke doener of tweede entiteit.

Moet je toch een zuivering doormaken? Is toch niet iedereen doorgeefluik? En is dan toch niet alle activiteit een expressie van de wil van het Universele bewustzijn maar alleen bepaalde soorten activiteit?

Voor jou en veel mensen - zeg maar de meerderheid op deze planeet -  is het lastig te bevatten dat alle activiteit – zonder uitzondering – een expressie is van de wil van het Universele Bewustzijn, zoals Advaita en Ramesh Balsekar onderwijzen.


Waarom is dit zo moeilijk te vatten?

• Duale conditionering: We zijn van jongs af aan geconditioneerd om de werkelijkheid op te delen in tegenstellingen: goed/slecht, ik/ander, dader/slachtoffer. In dat kader lijkt het logisch dat sommige handelingen “meer” of “minder” uit het universele voortkomen, of dat sommige daden “meer” van het ego zijn dan andere. Non-dualiteit zegt echter: deze scheidingen zijn illusoir, alles is één veld van Bewustzijn en alles wat gebeurt, gebeurt door dat Ene.
  
  
• Het idee van persoonlijke verantwoordelijkheid: In het duale denken geloven we dat “ik” keuzes maak en verantwoordelijk ben voor mijn daden. Advaita stelt dat het gevoel van een persoonlijke doener slechts een verschijnsel is binnen het geheel van Bewustzijn, en dat alle handelingen spontaan ontstaan uit de Bron, ongeacht hun aard.
  
  
• Moeilijkheid met overgave: Het ego vindt het bedreigend om te accepteren dat zelfs gedachten, impulsen en daden die als “onwenselijk” worden gezien, niet losstaan van het universele proces. Dit botst met diepgewortelde overtuigingen over controle, schuld en trots.
  
  
• Verwarring tussen niveau’s: Veel mensen verwarren het absolute (non-duale) niveau met het relatieve (duale) niveau. Op het relatieve niveau zijn er nog steeds gevolgen, ethiek en verantwoordelijkheid, maar op het absolute niveau is er alleen Bewustzijn, waarin alles verschijnt zonder uitzondering.
  
  

Samengevat:

Het is moeilijk te bevatten omdat ons denken en voelen diep geworteld zijn in dualiteit. Non-dualiteit vraagt een radicaal andere kijk: alles, zonder uitzondering, is een expressie van het Ene. Dit inzicht vraagt niet om het negeren van verantwoordelijkheid in het dagelijks leven, maar om het doorzien van de illusie van afgescheidenheid op het diepste niveau.

[lang kwaat]

Naar mijn begrip er van toont Balsekar mensen een weg naar 'vrede' via een soort fatalistische of godsdienstige levensbeschouwing. Zo komt het bij mij binnen althans.  Leg je overal maar bij neer want wat gebeurt is gewild door het Universele Bewustzijn. Alle activiteit, niks uitgezonderd, is de expressie van die wil van het Universele Bewustzijn. Het is eigenlijk dat Universele Bewustzijn wat de doener is en alles gebeurt naar diens Script. Leg je maar bij alles neer, heb er vrede mee, want zo is het bedoeld en bestemd?

Boeddha zegt wat mij betreft wat anders, namelijk, dat we wel degelijk ook ons eigen script schrijven zeg maar. Als we beslissen onheilzame dingen te doen, stel, dan kun je ook verwachten dat het leven het script voor jou zo schrijft dat je ellende gaat oogsten. Simpel voorbeeld: als je beslist te roken, dan moet je ook niet opkijken dat het leven niet zo'n fijn script voor je schrijft en te maken krijgt met de nare gevolgen van die keuze. Minimaal vergroot je de kans op ziekte en ellende. Voor eindeloos veel mensen is dit ook bewaarheid.

Stel dat je nu door dat roken 1 of andere longkwaal krijgt en aan de zuurstof moet, moet je nu dan je eigen verantwoordelijk afleggen? Misschien troost zo'n idee dat het niks te maken heeft met je eigen keuze, oke. Maar is dat waar? Boeddha leert in ieder geval dat wezens erfgenaam en eigenaar zijn van hun kamma (wilsdaden). Als je kiest voor onheilzame dingen moet je ook niet opkijken als je te maken krijgt met akelige ervaringen.

Deze visie stimuleert tenminste dat mensen 1. de moeite doen te ontdekken wat voor soort activiteit (mentaal, verbaal en fysiek) heilzaam is en heilzame gevolgen heeft en dus welzijn bevordert en wat niet; 2.  het stimuleert om afstand te doen van onheilzame activiteiten. In dit kader leerde Boeddha, wees een licht voor jezelf, je eigen meester. Dit onderscheidingsvermogen is ook gewoon een vorm van wijsheid.

Kamma en vrucht van kamma is ook wel geldig als er geen doener is. Want activiteiten die ontstaan, ontstaan zonder doener maar hebben wel gevolgen. Beslissingen om te roken hebben wel gevolgen. In boeddhisme is het super belangrijk dat je kamma en vrucht van kamma erkent en niet toevlucht neemt in een soort fatalisme of idee dat alles al voorbestemd is te gebeuren of wel moet gebeuren.

Dat alle handelingen of activiteiten spontaan ontstaan uit 'de Bron'.  Wat betekent hier het woord 'spontaan'?

AI vindt steeds een Balsekar die alle activiteit ziet als 'de expressie van de wil van het Universele Bewustzijn'...dan is het toch ook eigenlijk duidelijk dat hij dit ziet als de doener?
Hij is nooit gestopt om afstand te doen van het idee van een doener maar heeft dit concept van de doener alleen verlegd van iets individueels naar iets grenzeloos?

[lang kwaat]

Ik pleit voor een hele anderen analyse dan die jij constant maakt beste @ervaringsgetuige.

Mensen kunnen best dingen ervaren hebben, waarnemen, ontdekken, zien, maar naar mijn weten en smaak gaan mensen er vervolgens intellectueel mee aan de haal. Het moet namelijk ook betekenis krijgen. Er moet een heel verhaal omheen verzonnen worden. Dus mensen verzinnen concepten, geven namen ....maken een model, en vervolgens verliest men zich daar totaal in. Men gaat een puur talige werkelijkheid, een verhaal, zien en verkopen als ware kennis van zaken. Terwijl er eigenlijk alleen maar een verhaal in elkaar geknutseld is naar aanleiding van is ervaren.

In deze zin geloof ik dat mensen, zeker niet alleen Ik, veel intellectueler zijn dan ze ooit willen toegeven.

Eigenlijk is het zo dat het verhaal iets heel anders is dan wat ooit ervaren is en gezien. Dat bijvoorbeeld alles gaat volgens een wil van een universeel bewustzijn is alleen maar een element of thema binnen een verhaal. Het is geen kennis maar het wordt wel zo gepresenteerd. Waarom eigenlijk?

Verder, je kunt je ook afvragen of er geen andere weg is naar vrede van het hart dan het idee dat alles wat gebeurt, met jezelf of anderen, gewild is door het kosmisch Bewustzijn, dus geef je er maar aan over. Dat dit het soort Pad naar vrede is wat de Boeddha in de Pali suttas onderwijst? Niet bepaald, vind ik.

[lang kwaat]

Stel je neemt een of ander lust opwekkende middel, en je wilt nu maar ding, seks. Dus je doet van alles om een vrouw aan de haak te slaan. Is het Universele Bewustzijn nou lustig en onder invloed? Dat drijft ons toch? Het is toch de expressie van diens wil dat we nu alleen maar aan seks denken en willen?

[ervaringsgetuige]

Naar mijn begrip er van toont Balsekar mensen een weg naar 'vrede' via een soort fatalistische of godsdienstige levensbeschouwing. Zo komt het bij mij binnen althans.

Ja, dat is mij intussen al wel lang duidelijk dat je niks van Advaita en dus Ramesh Balsekar's onderricht begrijpt of niet wil begrijpen. 

Maar volgens Balsekar is het precies zoals het moet zijn dat jij zijn onderricht zo interpreteert en er je vragen bij hebt. In zijn visie is alles – ook verwarring, kritiek of het niet snappen – een uitdrukking van het universele bewustzijn. Er is geen doener die het ‘anders’ had kunnen doen. Alles verschijnt zoals het verschijnt, en dat is volmaakt. Dus zelfs als je zijn visie niet deelt, is dat precies wat er nu moet zijn. In die zin is er niets om te corrigeren of te verbeteren – alles is al zoals het bedoeld is.

Deze benadering kan natuurlijk als frustrerend of zelfs als een ‘dooddoener’ overkomen voor iemand als jij die juist waarde hecht aan persoonlijke verantwoordelijkheid, oefening en het maken van onderscheid, zoals in het boeddhisme sterk benadrukt wordt.

Voor mij en Balsekar is dus het niet snappen of afwijzen van zijn leer een volmaakte uitdrukking van het geheel. Alles is precies zoals het is – en dat geldt ook voor dit forumgesprek.


Maar het inzicht dat "alles precies is zoals het is" hoeft niet hetzelfde te zijn als fatalisme. In de visie van onder andere Ramesh Balsekar betekent dit inzicht niet dat je passief moet zijn of dat je geen enkele invloed hebt. Het wijst eerder op een diepgaand accepteren van het huidige moment en het loslaten van het idee van een individuele doener, zonder dat dit leidt tot apathie of onverschilligheid.


Fatalisme impliceert dat alles vastligt en dat menselijke inspanning zinloos is. Het inzicht waar Balsekar op wijst, gaat echter over het herkennen dat alles spontaan verschijnt vanuit het universele bewustzijn, maar dat handelen, keuzes en zelfs het streven naar inzicht daar óók deel van uitmaken. Het is een uitnodiging tot volledige acceptatie van wat zich aandient, zonder de neiging tot verzet of schuld, maar het sluit niet uit dat er handelen en verandering plaatsvindt—alleen wordt dat handelen niet meer persoonlijk geclaimd.


Kortom: accepteren dat alles is zoals het is, betekent niet dat je je machteloos moet voelen of niets meer hoeft te doen; het betekent dat je inziet dat alles, inclusief jouw handelen en streven, deel is van het grotere geheel en precies op zijn plaats is. Dat is wezenlijk anders dan fatalisme.


Maar ook deze zoveelste uitleg van hetzelfde door mij ga jij als pali-sutta student weer niet begrijpen en zo is het bedoeld te gebeuren. 
Vanuit het perspectief van Balsekar is dus zelfs het herhaaldelijk uitleggen van mij en het feit dat jij, als Pali-sutta student, het niet begrijpt of niet wil begrijpen, simpelweg wat er op dat moment verschijnt en dus precies zoals het moet zijn.
In deze visie is zelfs het voortdurende misverstand, de herhaling en het verschil in inzicht een volmaakte expressie van het geheel—zonder dat daar iets fout aan is of anders zou moeten zijn. Alles verloopt volgens het 'script' van het universele bewustzijn, inclusief de dynamiek van uitleggen en niet begrijpen.

[ervaringsgetuige]

Ik pleit voor een hele anderen analyse dan die jij constant maakt beste @ervaringsgetuige.

Daar moeten we geen tekeningetje bij maken hé. 
Vanuit het perspectief van non-dualisme en het gedachtegoed van Balsekar, waarin ik me verdiep is het logisch dat er uiteenlopende analyses bestaan—en dat zelfs het blijven verschillen van inzicht precies is wat zich moet voordoen.

Verschillen in benadering en interpretatie maken nu eenmaal deel uit van het gesprek en het proces van bewustzijnsverruiming. Het hoeft niet opgelost of gladgestreken te worden; het mag er gewoon zijn zoals het is. Dat maakt het gesprek juist levendig en filosofisch interessant.


Dat jij blijft vasthouden aan je analyse, ondanks mijn reacties, is heel begrijpelijk en menselijk. Er zijn verschillende factoren die hieraan bijdragen:

1. Verschillende denkkaders en achtergrond

Jij benadert het onderwerp duidelijk vanuit een boeddhistische (Pali-sutta) invalshoek, waarin persoonlijke verantwoordelijkheid, kamma (karma), en het belang van morele keuzes centraal staan. Dit staat op gespannen voet met het radicaal non-dualistische perspectief van Advaita en dus Balsekar, waarin het idee van een individuele doener wordt losgelaten. Mensen zijn vaak geneigd vast te houden aan het denkkader waarin ze zich thuis voelen en dat voor hen logisch en vertrouwd is.

2. Cognitieve dissonantie

Wanneer iemand geconfronteerd wordt met een visie die haaks staat op hun eigen overtuigingen, kan dat ongemak veroorzaken (cognitieve dissonantie). De natuurlijke reactie is dan om de eigen analyse te verdedigen en te blijven herhalen, zodat het wereldbeeld consistent blijft.

3. Identificatie met het eigen pad

Voor veel mensen is hun spirituele of filosofische pad een belangrijk deel van hun identiteit. Jij haalt je inzichten uit de Pali-sutta’s en het boeddhisme, en zal daarom geneigd zijn deze bron te blijven vertrouwen en verdedigen.

4. Verschillende doelen in het gesprek

Ik deel inzichten vanuit een non-dualistisch perspectief, terwijl jij vooral wil laten zien dat het boeddhistische pad praktische waarde heeft voor het dagelijks leven (door het benadrukken van kamma en morele keuzes). Hierdoor praten we deels langs elkaar heen.

5. Het script van het bewustzijn (volgens Balsekar)

Vanuit het perspectief van Balsekar is zelfs het vasthouden aan een bepaalde analyse, het niet willen of kunnen begrijpen, en het herhalen van het eigen standpunt, simpelweg wat zich voordoet in het universele script. Niemand kiest dat bewust; het gebeurt gewoon.



Samenvattend

Jij blijft vasthouden aan je analyse omdat dit past bij je achtergrond, overtuigingen en de manier waarop je betekenis geeft aan spiritualiteit. Vanuit mijn visie is ook dit precies zoals het moet zijn—zelfs het niet overeenkomen is een perfecte uitdrukking van het geheel.
 

[ervaringsgetuige]

Dat alle handelingen of activiteiten spontaan ontstaan uit 'de Bron'.  Wat betekent hier het woord 'spontaan'?

"Spontaan" betekent dat handelingen en gedachten opkomen zonder dat er een persoonlijke doener aan te pas komt. Ze ontstaan moeiteloos, als uitdrukking van het universele proces, net zoals een bloem vanzelf bloeit of een vogel vanzelf zingt—zonder dat zij daarover beslissen of het plannen.

Dit is fundamenteel anders dan willekeur of chaos; het is juist een uitdrukking van de natuurlijke orde van het geheel, waarin alles precies zo verschijnt als het verschijnt, zonder individuele tussenkomst.

AI vindt steeds een Balsekar die alle activiteit ziet als 'de expressie van de wil van het Universele Bewustzijn'.

Dat vind Artificiële-intelligentie heel juist maar kan en wil jij niet begrijpen.

...dan is het toch ook eigenlijk duidelijk dat hij dit ziet als de doener?
Hij is nooit gestopt om afstand te doen van het idee van een doener maar heeft dit concept van de doener alleen verlegd van iets individueels naar iets grenzeloos?

Het klopt dat Balsekar alle activiteit ziet als een expressie van het Universele Bewustzijn, maar hij zou nadrukkelijk stellen dat het Universele Bewustzijn niet een “doener” is in de zin zoals wij dat doorgaans begrijpen. In zijn visie is er geen persoonlijke, intentionele entiteit—niet individueel en ook niet universeel—die keuzes maakt of handelt met een doel voor ogen. Wat wij “wil” noemen, is slechts het spontaan verschijnen van gebeurtenissen binnen het veld van bewustzijn, zonder een persoonlijke auteur of controleur.

Balsekar benadrukt steeds de uitspraak:

“Dingen gebeuren, handelingen worden verricht, maar er is niemand die iets doet.”

Het Universele Bewustzijn is geen “doener” zoals een persoon dat zou zijn; het is de bron waaruit alles spontaan verschijnt. Het idee van een “doener” impliceert een entiteit met intentie en controle, terwijl Balsekar juist leert dat alles gebeurt volgens een universele wetmatigheid, zonder dat er iemand—ook geen universeel “iemand”—achter zit die beslist of stuurt.

Hij zou dus zeggen: het concept van de doener is volledig opgeheven, niet verplaatst van het individuele naar het universele. Het Universele Bewustzijn is geen persoon, geen agent, geen “iemand” die doet. Alles verschijnt als een natuurlijk, onpersoonlijk proces—zoals golven op de oceaan verschijnen zonder dat de oceaan een “doener” is.


Samengevat:

Balsekar ziet het Universele Bewustzijn niet als een doener, maar als de bron waaruit alles spontaan en onpersoonlijk opkomt. Het idee van een doener—individueel of universeel—is volgens hem een misvatting.


Maar de uitspraak van Ramesh Balsekar “Dingen gebeuren, handelingen worden verricht, maar er is niemand die iets doet” werkt vaak als olie op het vuur voor iemand die, zoals jij, boeddhistische Pali-sutta’s bestudeert. In het boeddhisme ligt namelijk sterk de nadruk op persoonlijke verantwoordelijkheid, kamma (karma) en het effect van bewuste keuzes. Balsekar daarentegen ontkent het bestaan van een individuele doener volledig en stelt dat alles onpersoonlijk gebeurt, als expressie van Bewustzijn.

Balsekar legt uit dat deze visie niet betekent dat er niet gehandeld wordt, maar dat het idee dat “ik” iets doe een illusie is die voortkomt uit conditionering. Handelingen en gebeurtenissen zijn volgens hem onvermijdelijk en verlopen volgens een universele wetmatigheid, niet volgens een persoonlijke wil of keuze. Dit botst fundamenteel met het boeddhistische idee dat intentie en wilsdaden bepalend zijn voor het leven en toekomstige ervaringen.

Dat deze uitspraak weerstand oproept bij een Pali-sutta student als jij is logisch: het raakt precies het punt waar de boeddhistische en non-dualistische zienswijzen uit elkaar lopen.

Maar voor mij en Balsekar is zelfs die weerstand, het vasthouden aan het idee van een doener, en het verlangen naar een andere analyse, simpelweg wat zich op dat moment in het Bewustzijn manifesteert—en dus ook precies zoals het moet zijn.

Kortom: Balsekar’s uitspraak ondergraaft het fundament van persoonlijke verantwoordelijkheid, wat voor een boeddhist als jij moeilijk te accepteren is.

[ervaringsgetuige]

Balsekar’s uitspraak “Dingen gebeuren, handelingen worden verricht, maar er is niemand die iets doet” ondergraaft dus het fundament van persoonlijke verantwoordelijkheid, wat voor een boeddhist als lang kwaat moeilijk te accepteren is.

Echter: het loslaten van de doener betekent niet dat men geen verantwoordelijkheid meer neemt—maar dat verantwoordelijkheid een andere, diepere betekenis krijgt

In zijn boek "Advaita and the Buddha" (waaruit ik al vaak geciteerd heb) laat Ramesh Balsekar in gesprek met een boeddhist die hem bezoekt zien dat er nuance is binnen het debat over persoonlijke verantwoordelijkheid, zelfs binnen non-dualistische tradities.
Zo dit fragment eruit:

How does the ego come to the conclusion that he is not the doer? From personal experience!
In fact the only spiritual practice I recommend is what I call “self-investigation”, exactly the same thing that Ramana Maharshi called “self-inquiry”.
I use the word a little stronger: “self-investigation.” So who does the investigation? The ego does the investigation. How does the ego do this investigation? The only spiritual practice I recommend is that at the end of the day sit back for 10, 20 or 30 minutes and think of one action you are convinced is your action, and after that take as many actions as you like. Then, investigate it thoroughly and honestly, that action which you thought was your action, and find out: “How much control did I have over something which I consider was my action? Is it truly my action so that I had control over it at all stages, or has it really in fact been a ‘happening’?”

These are Lord Buddha’s words: “Events happen…” Was it only a happening? “I went somewhere, did I go somewhere, what made me go there? I heard someone say something, I saw something, which made me go there, and what I heard or what I saw was not in my control.” So, this is investigated on these lines: “After the talk, I went to a restaurant. I went to a particular restaurant – or did I? How did I manage to go to the restaurant? I was hungry, and after the talk several people were talking about going to a restaurant where the food is reasonably clean, reasonably good and reasonably inexpensive. So, why don’t I go myself? And so I went to the restaurant. Then I asked for the menu, and from the menu I selected a vegetarian dish. Why? Because I am not a non-vegetarian. Why? Because I can’t stand non-vegetarian food. My programming is such that non-vegetarian food makes me ill, I can’t even think of it. So I selected a vegetarian dish, and the vegetarian dish which I had selected was not available so I had to take another vegetarian dish. I had to take…” You see, that is what the investigation means. And I guarantee, any action, if you investigate it thoroughly and honestly, you will have to come to the conclusion that there are too many uncertainties, too many improbabilities, too many “it so happened’s” for it to have been my action. Therefore, it was not my action.

So, action after action is investigated by the ego – by the ego, remember – and each time the ego comes to the conclusion: “It was not my action”. And if this happens time after time, day after day, the ego comes to the conclusion: “What I was convinced was my action turns out to be not my action. In fact, if I were to relate any action, I would probably begin with the words ‘it so happened that’ – ‘I happened to be standing there, it so happened.’” So the ego comes to the conclusion action after action: “No action is my action”.

So the ego asks itself: “If so many events have happened, so many deeds have happened, without my being in control at any stage, is the “me” really necessary for actions to happen, is the “me” really necessary?” And day after day the ego, coming to the conclusion that no action is his or her action, becomes weaker and weaker and weaker. That is the big advantage of this practice which I suggest. In the case of other practices, the danger, and I repeat not every time, the danger is that as there is progress, the ego gets stronger.
In any system or practice, progress has to be there if it has been done honestly and thoroughly: “I sit in meditation; I sat in meditation half an hour, now I am able to sit in meditation for four hours, and I don’t see many people able to sit in meditation for four hours. Therefore, I am superior to others.” So there is progress, and the ego gets stronger. That is the danger. For example, japa, doing japa: “I used to do only 10,000 a day; now I do 500,000 a day.

Fragment uit Advaita And The Buddha
Ramesh S. Balsekar

https://www.bol.com/be/nl/p/advaita-and-the-buddha/9200000034501223/

In het hierboven door mij geciteerde fragment beschrijft Balsekar een praktijk van “self-investigation” (zelfonderzoek), waarbij het ego wordt uitgenodigd om eerlijk te onderzoeken in hoeverre het werkelijk controle heeft over zijn daden. Zijn conclusie: bij grondig onderzoek blijkt dat wat als “mijn actie” wordt gezien, in werkelijkheid een aaneenschakeling is van omstandigheden, conditioneringen en gebeurtenissen waarover het ego geen controle heeft.

Balsekar wijst erop dat zelfs deze zelfonderzoekende praktijk door het ego wordt ondernomen, maar dat het resultaat is dat het ego steeds zwakker wordt in zijn overtuiging de doener te zijn. Uiteindelijk komt het ego tot de conclusie dat geen enkele handeling echt “mijn” handeling is, maar dat alles “gebeurt”—zoals ook de Boeddha volgens Balsekar zegt: “Events happen…”

Dit fragment laat zien dat Balsekar persoonlijke verantwoordelijkheid niet simpelweg ontkent, maar haar juist onderwerpt aan diepgaand onderzoek. Het is een uitnodiging tot eerlijk zelfonderzoek, waarbij het idee van een autonome doener stap voor stap wordt losgelaten, niet als dogma, maar als ervaringsfeit. Daarmee biedt Balsekar een brug tussen Advaita en bepaalde boeddhistische inzichten, en nuanceert hij het beeld dat non-dualisme per definitie fatalistisch of onpraktisch zou zijn.

[ervaringsgetuige]

Stel je neemt een of ander lust opwekkende middel, en je wilt maar ding, seks.

Dat moet Viagra zijn dan waar je aan denkt. 

Is het Universele Bewustzijn nou lustig en onder invloed? Dat drijft ons toch? Het is toch de expressie van diens wil dat we nu alleen maar aan seks denken en willen?

Hier het antwoord op je vraag uit Artificiële-intelligentie:


Ramesh Balsekar zou op de vraag van lang kwaat als volgt antwoorden:

Volgens Balsekar is alles wat zich voordoet—dus ook het verlangen, het gebruik van middelen, en de daaropvolgende lust—een uitdrukking van het onpersoonlijke Universele Bewustzijn. Dit betekent echter niet dat het Universele Bewustzijn “lustig” is of “onder invloed” raakt, zoals een persoon dat zou zijn. In zijn visie zijn het lichaam-geest-instrument en zijn programmering (genen, opvoeding, omstandigheden) simpelweg het kanaal waardoor het Bewustzijn zich uitdrukt.

Balsekar vergelijkt mensen vaak met computers: wat eruit komt, is het resultaat van de programmering en de input van het leven. Het verlangen naar seks onder invloed van een middel is dus niet “jouw” verlangen, maar een gebeurtenis die spontaan verschijnt als gevolg van die totale programmering en omstandigheden. Het Universele Bewustzijn is niet persoonlijk, heeft geen voorkeuren of emoties, en is niet gehecht aan de uitkomst. Het is de bron waaruit alles opkomt, zonder oordeel of intentie.

Dus:

>“Het is niet het Universele Bewustzijn dat ‘lustig’ wordt of onder invloed raakt, maar het zijn de geprogrammeerde reacties van het lichaam-geest-instrument die zich uitdrukken via verlangens en impulsen. Het Bewustzijn zelf is onpersoonlijk en neutraal; het observeert slechts wat zich afspeelt, zonder zich ermee te identificeren.”

Kortom, volgens Balsekar zijn alle verlangens en impulsen expressies van het geheel, maar het Universele Bewustzijn zelf is niet persoonlijk betrokken, niet lustig, en niet onder invloed—het is enkel de bron van alles wat verschijnt.

• https://www.bol.com/be/nl/p/bewustzijn-spreekt/666834066/
• https://www.standaardboekhandel.be/c/contributor/ramesh-s-balsekar-0427d334
• https://www.samsarabooks.com/boeken/ontsnappen-is-onmogelijk/
• https://www.advaita.org/nl/product/consciousness-writes-by-ramesh-s-balsekar/
• https://www.knappers.nl/bewustzijn-spreekt-ramesh-s-balsekar/
• https://www.reddit.com/r/AdvaitaVedanta/comments/1ccsi4g/something_about_ramesh_balsekar_keeps_resonating/
• https://www.bol.com/be/nl/b/boeken-ramesh-s-balsekar/506903+8299/
• https://www.advaita.org/nl/product/who-cares-the-unique-teaching-of-ramesh-s-balsekar/

https://www.perplexity.ai/search/in-dit-topic-https-www-boeddha-w1ZAGtN.Tsi4eC6EMpA.rg#10


Komt altijd op hetzelfde neer hé lang kwaat / Siebe: "het Universele bewustzijn is enkel de bron van alles wat verschijnt".
Wat voor vragen je ook verzint. 


Ramesh Balsekar’s antwoord draait altijd terug naar hetzelfde centrale inzicht—het Universele Bewustzijn is de bron van alles wat verschijnt, en er is geen afzonderlijke doener of entiteit die handelt.

Balsekar benadrukt consequent dat alles wat zich voordoet, inclusief verlangens, gedachten, keuzes en zelfs het stellen van vragen of het voeren van discussies, simpelweg manifestaties zijn van het onpersoonlijke functioneren van Bewustzijn. Het idee van een persoonlijke doener is volgens hem een illusie die voortkomt uit identificatie met het lichaam-geest-mechanisme.

Zelfs het vasthouden aan een bepaald standpunt, het zoeken naar nuance of het niet accepteren van deze visie, is precies wat er op dat moment verschijnt in het spel van Bewustzijn. In die zin verandert het antwoord nooit wezenlijk, ongeacht de vorm van de vraag: alles is een expressie van dat ene, onpersoonlijke principe—hoezeer het ego daar ook tegenin blijft gaan.

https://www.perplexity.ai/search/in-dit-topic-https-www-boeddha-w1ZAGtN.Tsi4eC6EMpA.rg#11

[lang kwaat]

Volgens Balsekar is het menselijke verlangen om een ‘doener’ achter alles te plaatsen, een gevolg van conditionering en het zoeken naar controle of verklaring.[/li][/list]

Oke, maar in hoeverre is dit dan anders dan een Wil van het Universele Bewustzijn achter alles te plaatsen zoals Balsekar doet? Dat is toch evengoed iets wat de mensheid als eindeloos lang doet in zijn hunkering naar controle en verklaringen? Waarom zijn Balsekars ideeen, Verhaal, hierin anders? Hij maakt immers van het Universele Bewustzijn iets wat een Wil heeft en zelfs de Doener is.
Hoe kan het Universele Bewustzijn nou én iets Onpersoonlijks zijn en toch iets met een Wil? Hoe ziet hij die Wil dan voor zich?