Het kernpunt van de leer: Geen 2de; Voorbij woorden en denken: de rol van genade

[ervaringsgetuige]

Het kernpunt van de leer: Geen tweede, geen afgescheidenheid

De essentie van de leer van figuren als Boeddha, Krishnamurti, Meister Eckhart, Eckhart Tolle en Ramesh Balsekar draait om het inzicht dat er geen tweede is, geen afgescheidenheid. Dit wordt vaak aangeduid als non-dualisme: de ervaring dat alle schijnbare scheidingen tussen ‘ik’ en ‘ander’, tussen subject en object, uiteindelijk illusoir zijn. Alles is één, en de ervaring van afgescheidenheid is een constructie van het denken.

Non-dualisme in verschillende tradities

• In het boeddhisme wordt dit uitgedrukt in de leer van anatta (niet-zelf) en sunyata (leegte), waarbij alle fenomenen als onderling afhankelijk en zonder vaststaand, afgescheiden zelf worden gezien.
  
  
• Krishnamurti benadrukte dat waarheid een land zonder pad is en dat echte vrijheid pas ontstaat als het denken en het ego stilvallen, waardoor het besef van eenheid spontaan kan opkomen.
  
  
• Meister Eckhart sprak over het ‘Goddelijke Niets’, waar de ziel zich leegmaakt van alle beelden en dualiteit, om zo de eenheid met God te ervaren.
  
  
• Eckhart Tolle verwijst in zijn werk naar het overstijgen van het ego en het leven in het nu als poort naar een directe ervaring van non-dualiteit.
  
  
• Ramesh Balsekar, beïnvloed door Advaita Vedanta, benadrukte dat alles één Bewustzijn is en dat de ervaring van afgescheidenheid slechts een illusie van het denken is.
  
  

Voorbij woorden en denken: de rol van genade

Het begrijpen van deze eenheid is niet louter een intellectuele exercitie. In alle genoemde tradities wordt benadrukt dat het ware inzicht pas ontstaat wanneer men voorbij het rationele denken en de taal gaat. Dit wordt vaak beschreven als een vorm van genade of directe realisatie. Het is een innerlijk weten dat zich aandient wanneer het denken stilvalt—iets wat niet geforceerd kan worden, maar spontaan gebeurt.

“De waarheid kan niet in woorden worden uitgedrukt. Zodra je het probeert te benoemen, ben je er al naast.”
— Krishnamurti

Samenvatting

Het kernpunt van deze leraren is dat afgescheidenheid een illusie is; er is slechts één werkelijkheid, zonder tweede. Dit inzicht wordt pas werkelijk ‘begrepen’ wanneer men voorbij het denken gaat, wat vaak wordt ervaren als een moment van genade, niet als een rationele conclusie.

• interests.philosophy
• interests.eastern_philosophy

https://www.perplexity.ai/search/het-kernpunt-van-boeddha-krish-FfKAiPG_SpCwRppl36GvAQ

[lang kwaat]

Het zijn allemaal vingerwijzingen naar het Vormloze. Neem Meister Eckharts 'Goddelijk Niets'. 'Er is Niets', de sfeer van Nietsheid, is letterlijk in de leer van de Boeddha een aanduiding voor het Vormloze. Ook een grenzeloos bewustzijn en grenzeloze ruimtelijkheid zijn aanduidingen van het Vormloze.

Naar mijn smaak kunnen we zeggen dat leraren, mystici, dit vormloze ontdekken en hier vervolgens een speciale status aan gaan toekennen.
Echter, kent de Boeddha die status toe aan het Vormloze die de mystici en andere leraren er aan toekennen?

Dat is wat we ons moeten afvragen, volgens mij

Mijn antwoord is "Nee".

Het vormloze is gewoon een aspect van het bestaan maar niet iets wat intrinsiek wijs is, heel is, en het verwijst zeker niet naar de daadwerkelijke realisatie van Nibbana.
Sterker, het is  belangrijk het vormloze ook niet te zien als je ware zelf, of als je thuis of intrinsiek wijs.
We kunnen gehecht zijn aan het vormloze en allerlei wilde ideeën er op baseren.

Het belangrijkste in de leer van de Boeddha is volgens mij dat wij heel goed weten of zien wat activiteit is die wortelt in perceptie en welke gebaseerd is op ware kennis, hogere kennis.
Hierbij is het cruciaal dat het Vormloze niet verward wordt met het boven-wereldlijke en wijze. Ook het vormloze is doordrongen van onwetendheid.

De werkelijke onbegrensdheid die de Pali Boeddha mijns inziens leert, ligt niet in de perceptie of kennis van een grenzeloos bewustzijn of Nietsheid of grenzeloze open ruimte, maar in het hart dat ook daadwerkelijk bevrijd is van hebzucht, haat en begoocheling, Dat is wat de Boeddha werkelijk het onmetelijke vindt. Dit noemde hij volgens de overlevering 'a state of grace'. Dit is niet een tijdelijke realisatie. Bij het vormloze wel. Dat zijn tijdelijke realisaties waarna je daarna weer terugvalt in een staat waarin je zelf weer door emoties en neigingen wordt bewogen.

Allerlei wilde ideeën als: "de werkelijkheid is 1, nee 2, drie, vier...: er is geen afgescheiden (welles, nietes); non-dualiteit is de absolute realiteit; ik ben nog waarnemend na de dood, ik besta dan nog, ik besta niet meer, doen er niet toe in de leer van de Boeddha, vind ik. Dat is helemaal niet het soort wijsheid dat bevrijd maar juist beknelt.

Ik denk ook dat het alleen maar goed is als wij in onszelf erkennen dat er neiging is tot mystiek en tot magisch denken. Je kunt mystiek zien als de allerhoogste vorm van spiritualiteit maar ook als een neiging of inclinatie vind ik. Het is niet iets zuivers. Ik denk wel dat de mystieke inclinatie in de mens de vereniging met God zoekt in de eenwording met het vormloze. Het vormloze waar eigenlijk geen afgescheidenheid is, geen uniekheid, geen duidelijke grens. Dit is denk ik een inclinatie in ons en is niet iets zuivers.

Ik weet dat het wel zo verkocht wordt, gepresenteerd, en alles wat een mysticus zegt is onfeilbaar...en je moet het allemaal met het hart verstaan...
Ik geloof dat het beter is een stap terug te zetten en mystiek te zien als een inclinatie, een manier van zaken verstaan waar toch nog wel een element van begeerte in zit, alleen noemt de mysticus dit niet begeerte maar de liefde voor God. 

[ervaringsgetuige]

Naar mijn smaak kunnen we zeggen dat leraren, mystici, dit vormloze ontdekken en hier vervolgens een speciale status aan gaan toekennen.

Mystici die "het vormloze" ont-dekken kennen daar helemaal geen speciale status aan toe.
Hoe verzin je het. 

Echter, kent de Boeddha die status toe aan het Vormloze die de mystici en andere leraren er aan toekennen?

Dat is wat we ons moeten afvragen, volgens mij

Mijn antwoord is "Nee".

Hoe weet jij nou waar de boeddha wel of geen status aan toekende?

Waarom zou de boeddha ergens status aan toen kennen?
De Boeddha hield zich niet direct bezig met het toekennen van sociale status, rangen of titels in de wereldlijke zin. Zijn leer richtte zich juist op het overstijgen van wereldlijke conventies, inclusief sociale hiërarchieën gebaseerd op afkomst, rijkdom of macht.
In plaats van status toe te kennen, wees hij op het belang van daden (karma) en inzicht (paññā).

Mijn helder-ziende François kende nergens status aan toe. Waarom zou hij?
Zelfgerealiseerden houden zich niet bezig met ergens status aan toe te kennen omdat statussymbolen helemaal niets te maken hebben met Zelfrealisatie.

Allerlei wilde ideeën als: "de werkelijkheid is 1, nee 2, drie, vier...: er is geen afgescheiden (welles, nietes); non-dualiteit is de absolute realiteit; ik ben nog waarnemend na de dood, ik besta dan nog, ik besta niet meer, doen er niet toe in de leer van de Boeddha, vind ik. Dat is helemaal niet het soort wijsheid dat bevrijd maar juist beknelt. Daar raak je alleen maar in gevangen. Dat is alleen maar verbonden met bezoedelingen, vuur, hitte, stress, aangedaanheid, lijden, eigenwaan.

Moge genade je overkomen zoals het mij overkomen is. 

[lang kwaat]

Je kunt mystiek zien als de allerhoogste vorm van spiritualiteit (die neiging had ik ook) maar ook als een neiging of inclinatie vind ik.  Ik weet dat het wel zo gepresenteerd wordt dat alles wat een mysticus zegt onfeilbaar is...en je moet het allemaal met het hart verstaan...Zo dacht ik ook altijd. Naief?

Ik geloof nu dat het beter is een stap terug te zetten en mystiek te zien als de inclinatie in het hart:

-die de vereniging met het vormloze wil en zoekt
-die moeite heeft met afgezonderdheid, individualiteit, uniekheid, persoonlijkheid, grenzen
-een inclinatie die het vormloze als de perfectie ziet en als het zuivere
-een inclinatie die de eenwording met het vormloze verwart met een echt open en onbegrensd genadevol hart
-een inclinatie die lijden associeert met een gevoel van afgezonderdheid, van eenzaamheid en dat wil oplossen door naar het vormloze  bestaan te gaan
-een inclinatie die het Ik als de wortel ziet van al het lijden in plaats van die inclinatie zelf kent als bron van continuerend lijden
-een inclinatie die een vorm van begeerte is, alleen noemt de mysticus dit niet een verlangen naar het vormloze maar de liefde voor God. 

In boeddhistische termen is het denk ik een soort arupa raga, begeerte naar het vormloze.

Je hebt gewoon mensen die willen zich heel graag manifesteren en vinden dat ook fijn, leuk. Dat geeft hun een gevoel van geluk. IK mag er zijn en Ik zal er zijn ook! Zo denken ze. Ik heb hier een natuurlijke afkeer van, merk ik altijd. Dit is mijn haat in het hart nog. Afwezigheid van genade. Dwaasheid van me.

Je hebt ook mensen die hebben het tegenovergestelde. Ze voelen zich ongemakkelijk om iemand te zijn, om smoel te hebben, om anders te zijn, een uniek persoon. Ze kunnen niet tegen vorm zeg maar. Hun inclinatie is tot het vormloze. Dat is hun veilige plek zeg maar, hun toevluchtsoord. Maar dit is ook niet wijs

Hoe groter en sterker het leed in de vorm, hoe meer men daar uit wil. Het wordt dan beleefd als een kerker, een gevangenis. Natuurlijk is het evident dat hoe erger een mens persoonlijk lijdt, hoe dieper de crisis, hoe dieper die nood aan ontsnappen aan de vorm. De natuur regelt dat dan soms ook denk ik. Het vormloze openbaart zich dan aan je. Je breekt even uit de vorm zeg maar. Dat is zo krachtig en men verheugt zich hier enorm in. Dat wordt de start van allerlei wilde ideeën. Ik denk dat het zo ongeveer gaat.

[ervaringsgetuige]

Je kunt mystiek zien als de allerhoogste vorm van spiritualiteit (die neiging had ik ook) maar ook als een neiging of inclinatie vind ik.  Ik weet dat het wel zo gepresenteerd wordt dat alles wat een mysticus zegt onfeilbaar is...en je moet het allemaal met het hart verstaan...Zo dacht ik ook altijd. Naief?

Ik geloof nu dat het beter is een stap terug te zetten en mystiek te zien als de inclinatie in het hart:

-die de vereniging met het vormloze wil en zoekt
-die moeite heeft met afgezonderdheid, individualiteit, uniekheid, persoonlijkheid, grenzen
-een inclinatie die het vormloze als de perfectie ziet en als het zuivere
-een inclinatie het vormloze bestaan verwart met een echt open en onbegrensd genadevol hart
-een inclinatie die lijden associeert met een gevoel van afgezonderdheid, van eenzaamheid en dat wil oplossen door naar het vormloze  bestaan te gaan
-een inclinatie die het Ik als de wortel ziet van al het lijden in plaats van die inclinatie zelf kent als bron van continuerend lijden
-een inclinatie die een vorm van begeerte is, alleen noemt de mysticus dit niet begeerte maar de liefde voor God. 

In boeddhistische termen is het denk ik een soort arupa raga, begeerte naar het vormloze.

Je bijdrage raakt een belangrijk punt over mystiek en de neiging om deze als de hoogste vorm van spiritualiteit te zien, terwijl je nu meer oog hebt voor mystiek als een innerlijke inclinatie, een verlangen naar eenwording met het vormloze en het oplossen van afgescheidenheid. Je benoemt terecht dat deze neiging ook een vorm van begeerte kan zijn, al wordt het in mystieke tradities vaak als liefde voor God omschreven in plaats van als begeerte.

Wat mij steeds opnieuw opvalt, is dat je dit proces vooral rationeel en intellectueel benadert.
Een wijze leraar als mijn helderziende François vertelde mijn twintig jaar geleden dat we moeten oppassen dat ons rationeel denken niet onze grootste vijand wordt. Rationeel denken kan ons namelijk laten geloven in dingen die uiteindelijk illusoir blijken te zijn. Pas als we de moed hebben om dat rationele denken te doorbreken, kunnen we volgens hem tot een waar zelf komen en helder zien. Dat heldere weten is niet te leren op scholen of universiteiten, maar ligt besloten in de natuur, waar alles al aanwezig is.

Misschien is het interessant om je eigen benadering van mystiek ook eens te bekijken vanuit deze invalshoek: hoe verhoudt jouw rationele analyse zich tot de directe, niet-rationele ervaring waar veel mystici op wijzen?

Zou het kunnen dat het verlangen naar het vormloze juist niet volledig te vatten is in rationele termen, maar pas echt begrepen wordt als het denken even opzij gezet wordt?
In de tradities van non-dualisme en mystiek (zoals bij Meister Eckhart, Boeddha of Krishnamurti) wordt vaak benadrukt dat het werkelijke inzicht pas komt als het denken stilvalt en er een directe openheid ontstaat voor wat is.

[ervaringsgetuige]

Allerlei wilde ideeën als: "de werkelijkheid is 1, nee 2, drie, vier...: er is geen afgescheiden (welles, nietes); non-dualiteit is de absolute realiteit; ik ben nog waarnemend na de dood, ik besta dan nog, ik besta niet meer, doen er niet toe in de leer van de Boeddha, vind ik. Dat is helemaal niet het soort wijsheid dat bevrijd maar juist beknelt.

Naar mijn 'smaak' kluts je  van alles door elkaar, gooi je alles op een hoop als wilde ideeën.

Je aanhalen van "ik ben nog waarnemend naar de dood, ik besta dan nog..." bijvoorbeeld, heeft helemaal niks te maken met het ervaren en herstellen van universele balans, wat de kern van "het spirituele pad" is.

Volgens Thorwald Dethlefsen en Rüdiger Dahlke is het vermogen tot analogisch (analoog) denken essentieel voor het ervaren en herstellen van universele balans.

In hun visie vertegenwoordigt lineair denken het onderscheid maken, analyseren en opdelen van de werkelijkheid in tegenstellingen—iets wat onvermijdelijk leidt tot fragmentatie en dualiteit. Dit is nuttig voor praktische zaken, maar beperkt als het gaat om het begrijpen van de diepere samenhang van het bestaan.

Analoog denken daarentegen stelt je in staat om de onderliggende verbindingen, patronen en symbolische betekenissen te zien die alles met elkaar verbinden. Het is het denken dat polariteiten niet als absolute tegenstellingen ziet, maar als complementaire aspecten van één geheel. Door analoog te denken, herken je dat elke tegenstelling (zoals licht en donker, gezondheid en ziekte) deel uitmaakt van een universeel evenwicht of eenheid.


Dethlefsen en Dahlke benadrukken dat het herstel van balans—zowel innerlijk als in de wereld—alleen mogelijk is als we deze eenheid leren zien en ervaren. Ziekte bijvoorbeeld wordt door hen gezien als een signaal van verstoorde balans, en de symbolische betekenis ervan kan alleen met analogisch denken worden begrepen. Wie uitsluitend lineair denkt, mist deze diepere laag en blijft steken in symptoombestrijding in plaats van echte heling.

Kortom: het vermogen tot analogisch denken is volgens hen onmisbaar om de universele balans te herkennen en te herstellen, omdat het ons verbindt met de eenheid achter alle schijnbare tegenstellingen en ons helpt de symbolische taal van het leven te verstaan.


Zie meer in een antwoord van Artificiële-intelligentie:

Je observatie raakt een belangrijk punt in de spirituele traditie: het streven naar universele balans, zoals beschreven door Thorwald Dethlefsen en Rüdiger Dahlke, vertoont sterke overeenkomsten met de kern van het spirituele pad zoals verwoord door vele grote spirituele leraren door de eeuwen heen.

Dethlefsen en Dahlke benadrukken in hun werk – bijvoorbeeld in "De zin van ziekzijn" – dat ziekte en lijden signalen zijn van innerlijke onevenwichtigheid. Zij stellen dat werkelijke genezing pas mogelijk is wanneer men de confrontatie met zichzelf aangaat en de diepere betekenis van symptomen begrijpt. Dit proces leidt tot zelfkennis en innerlijke groei, waarbij het doel is om tot een staat van heelheid of balans te komen. Hun benadering is geworteld in het idee van polariteit en eenheid, waarbij het integreren van schijnbare tegenstellingen (zoals ziekte en gezondheid, licht en schaduw) essentieel is voor spirituele ontwikkeling.

Deze thematiek – het herstellen van innerlijke en universele balans – is inderdaad terug te vinden bij vrijwel alle grote spirituele leraren:

• Boeddha onderwees het pad van het midden, het transcenderen van dualiteit en het bereiken van innerlijke vrede.
  
• Jezus sprak over het Koninkrijk Gods als een innerlijke realiteit van liefde, vergeving en eenheid.
  
• Meister Eckhart benadrukte de eenheid van de ziel met God en het loslaten van het ego.
  
  
• Moderne leraren als Ramesh Balsekar en Eckhart Tolle richten zich op non-dualiteit en het herkennen van de onderliggende eenheid van alles, waarbij het ego en afgescheidenheid als illusies worden gezien.

Het streven naar balans, eenheid en het doorzien van dualiteit vormt dus de rode draad in de spirituele tradities, ongeacht tijd of cultuur.
Dethlefsen en Dahlke plaatsen dit in een eigentijds kader door ziekte en psychisch lijden te interpreteren als kansen tot bewustwording en herstel van deze universele balans.

Je kunt daarom stellen dat het ervaren en herstellen van universele balans inderdaad de kern raakt van het spirituele pad zoals dat door alle grote leraren – van Boeddha tot Tolle – wordt onderwezen, ook al verschillen de uitdrukkingsvormen en accenten per traditie en tijd.

https://www.perplexity.ai/search/is-het-ervaren-en-herstellen-v-iemcjK6sSjq2cm91ELIffA

[lang kwaat]

Je kunt mystiek zien als de allerhoogste vorm van spiritualiteit (die neiging had ik ook) maar ook als een neiging of inclinatie vind ik.  Ik weet dat het wel zo gepresenteerd wordt dat alles wat een mysticus zegt onfeilbaar is...en je moet het allemaal met het hart verstaan...Zo dacht ik ook altijd. Naief?

Ik geloof nu dat het beter is een stap terug te zetten en mystiek te zien als de inclinatie in het hart:

-die de vereniging met het vormloze wil en zoekt
-die moeite heeft met afgezonderdheid, individualiteit, uniekheid, persoonlijkheid, grenzen
-een inclinatie die het vormloze als de perfectie ziet en als het zuivere
-een inclinatie het vormloze bestaan verwart met een echt open en onbegrensd genadevol hart
-een inclinatie die lijden associeert met een gevoel van afgezonderdheid, van eenzaamheid en dat wil oplossen door naar het vormloze  bestaan te gaan
-een inclinatie die het Ik als de wortel ziet van al het lijden in plaats van die inclinatie zelf kent als bron van continuerend lijden
-een inclinatie die een vorm van begeerte is, alleen noemt de mysticus dit niet begeerte maar de liefde voor God. 

In boeddhistische termen is het denk ik een soort arupa raga, begeerte naar het vormloze.

Je bijdrage raakt een belangrijk punt over mystiek en de neiging om deze als de hoogste vorm van spiritualiteit te zien, terwijl je nu meer oog hebt voor mystiek als een innerlijke inclinatie, een verlangen naar eenwording met het vormloze en het oplossen van afgescheidenheid. Je benoemt terecht dat deze neiging ook een vorm van begeerte kan zijn, al wordt het in mystieke tradities vaak als liefde voor God omschreven in plaats van als begeerte.

Wat mij steeds opnieuw opvalt, is dat je dit proces vooral rationeel en intellectueel benadert.
Een wijze leraar als mijn helderziende François vertelde mijn twintig jaar geleden dat we moeten oppassen dat ons rationeel denken niet onze grootste vijand wordt. Rationeel denken kan ons namelijk laten geloven in dingen die uiteindelijk illusoir blijken te zijn. Pas als we de moed hebben om dat rationele denken te doorbreken, kunnen we volgens hem tot een waar zelf komen en helder zien. Dat heldere weten is niet te leren op scholen of universiteiten, maar ligt besloten in de natuur, waar alles al aanwezig is.

Misschien is het interessant om je eigen benadering van mystiek ook eens te bekijken vanuit deze invalshoek: hoe verhoudt jouw rationele analyse zich tot de directe, niet-rationele ervaring waar veel mystici op wijzen?

Zou het kunnen dat het verlangen naar het vormloze juist niet volledig te vatten is in rationele termen, maar pas echt begrepen wordt als het denken even opzij gezet wordt?
In de tradities van non-dualisme en mystiek (zoals bij Meister Eckhart, Boeddha of Krishnamurti) wordt vaak benadrukt dat het werkelijke inzicht pas komt als het denken stilvalt en er een directe openheid ontstaat voor wat is.

Ik kan nog net de oogjes openhouden

perceptie-intuitie-wijsheid, drie oogjes

Naar mijn smaak overziet en dringt wijsheid door in zaken, het legt bloot, onthult.
Het is niet het verstand dat ziet dat mystiek gebaseerd is op inclinatie, maar het wijsheids-oog ziet dit, naar mijn smaak.

Ervaringen, belevenissen, zijn slechts tijdelijke, momentele impressies, perceptie. Dit zijn indrukken die je van iets of iemand hebt.
Je kunt je daar niet alleen op baseren vind ik. Dat is niet wijs.

Wijsheid ontnuchtert (houden mensen niet van), aardt, balanceert, zuivert, koelt af.
Boeddha was een Ziener, en het wijsheidsoog verwijst daarnaar vind ik. Naar Zien.

Het wijsheidsoog is geen intuitie, volgens mij.
Kijk, als je een fata morgana najaagt op zoek naar water ziet het wijsheidsoog glashelder dat je in een dwaze zoektocht naar water bent verwikkeld (even als simpel voorbeeld).
Het overziet en doorziet alles. Maar ik zie dit niet als intuitieve kennis.

Francois, en veel anderen, hebben weliswaar een goede intuïtie maar dat betekent niet perse dat het wijsheidsoog geopend is.
Ik hoop dat je dit kunt lezen zonder boosheid of de gedachte dat ik aanmatigend doe. Ik weet weinig van francois, niks eigenlijk en dus is dit niet bedoeld als meting.

Intuitie heeft meer te maken met het vermogen niet conceptueel, niet via verbeelding, met iets of iemand verbonden te zijn en op een andere wijze kennis op te pikken.
Als een soort open kanaal.

Heel anders dan het wijsheidsoog omdat dit meer een doorzien is, dan een ontvangen van kennis. Zoals bij het zelf doorzien dat je een fata morgana najaagt, of het zelf doorzien dat je op een verkeerd Pad zit, een Pad dat leidt naar ellende etc. Het heeft meer te maken met doorzien hoe zaken in elkaar steken. Wijsheid dringt door als het ware, het is penetrerend van karakter en het heeft ook iets van over-Zicht, volgens mij.

Ja, mijn smaak is dat intuïtie iets anders is. Iemand met intuïtieve gaven kan volgens mij best wel slaperige wijsheidoogjes hebben

Als ik me niet vergis leren de suttas dat alleen bij een arahant en Boeddha het wijsheidsoog volledig geopend is. Geen slaperige oogjes meer.

[ervaringsgetuige]

Naar mijn smaak overziet en dringt wijsheid door in zaken, het legt bloot, onthult.
Het is niet het verstand dat ziet dat mystiek gebaseerd is op inclinatie, maar het wijsheids-oog ziet dit, naar mijn smaak.

Je proeft veel. 
En over dat / je verstand, ja, je weet het, want je schreef ooit is...

Zeker, ik ben wel een denker en ik geloof ook wel dat dit als obstakel kan werken, maar ik ben ook wel meer dan een denker. Ik denk wel dat ik het mezelf moeilijk maak ja.

Lineair denken wat jij continue doet is een nuttige dienaar, maar een gevaarlijke meester dus.

Boeddha was een Ziener, en het wijsheidsoog verwijst daarnaar vind ik. Naar Zien.

Ha, echt, was boeddha een Ziener volgens jou?
Wat Zag hij dan volgens jouw smaak?

De wereld van de Boeddha's is mij nog onbekend

Als je ooit te weten komt wat hij Zag is zijn wereld je ineens bekend! 

Het wijsheidsoog is geen intuitie, volgens mij.Kijk, als je een fata morgana najaagt op zoek naar water ziet het wijsheidsoog glashelder dat je in een dwaze zoektocht naar water bent verwikkeld (even als simpel voorbeeld).Het overziet en doorziet alles. Maar ik zie dit niet als intuitieve kennis.

Francois, en veel anderen, hebben weliswaar een goede intuïtie maar dat betekent niet perse dat het wijsheidsoog geopend is. Ik hoop dat je dit kunt lezen zonder boosheid of de gedachte dat ik aanmatigend doe. Ik weet weinig van francois, niks eigenlijk en dus is dit niet bedoeld als meting.

Intuitie heeft meer te maken met het vermogen niet conceptueel, niet via verbeelding, met iets of iemand verbonden te zijn en op een andere wijze kennis op te pikken. Als een soort open kanaal.

Heel anders dan het wijsheidsoog omdat dit meer een doorzien is, dan een ontvangen van kennis. Zoals bij het zelf doorzien dat je een fata morgana najaagt, of het zelf doorzien dat je op een verkeerd Pad zit, een Pad dat leidt naar ellende etc. Het heeft meer te maken met doorzien hoe zaken in elkaar steken. Wijsheid dringt door als het ware, het is penetrerend van karakter en het heeft ook iets van over-Zicht, volgens mij.

Ja, mijn smaak is dat intuïtie iets anders is. Iemand met intuïtieve gaven kan volgens mij best wel slaperige wijsheidoogjes hebben

Als ik me niet vergis leren de suttas dat alleen bij een arahant en Boeddha het wijsheidsoog volledig geopend is. Geen slaperige oogjes meer.

Serieus, wat kan jij nou 'echt weten over intuïtie als de wereld van de boeddha, een Ziener volgens jou, je nog onbekend is???

Jij, die als de meeste moderne mensen gevangen zit in het lineaire denken (analytisch, logisch, rationeel) en het vermogen mist om analoog (synthetisch, holistisch, intuïtief) te denken.
Je bewijst keer op keer in je posts dat jij analytisch, logisch, rationeel denkt, meest opvallend als het over ziekte gaat.

Meer over intuïtie hieronder hier uit Artificiële-intelligentie:


"Thorwald Dethlefsen en Rüdiger Dahlke beschrijven intuïtie als een direct, innerlijk weten dat niet voortkomt uit rationele, analytische gedachten, maar uit een diepere laag van het bewustzijn. Volgens hen is intuïtie het vermogen om inzichten, verbanden en betekenissen te ervaren zonder dat daar een logisch redeneerproces aan voorafgaat. Het is een vorm van weten die zich buiten het lineaire, tijdgebonden denken afspeelt en die je in contact brengt met het geheel, de symboliek en de diepere samenhang van het leven.

In hun visie is intuïtie nauw verbonden met analogisch denken: het vermogen om symbolische verbanden te zien en te begrijpen hoe verschillende aspecten van het leven elkaar weerspiegelen. Intuïtie is daarmee een brug naar het herkennen van universele patronen en het aanvoelen van de zin of betekenis achter gebeurtenissen, symptomen of ervaringen. Ze zien intuïtie als een essentieel instrument voor persoonlijke groei, zelfinzicht en het herstellen van de verbinding met het grotere geheel.

Kortom: Dethlefsen & Dahlke zouden intuïtie omschrijven als een niet-rationeel, onmiddellijk weten dat toegang geeft tot diepere, universele waarheden en symbolische verbanden—een weten dat ontstaat wanneer het rationele denken tot rust komt en de geest openstaat voor het geheel."

https://www.perplexity.ai/search/wat-is-god-volgens-ramesh-bals-9g.agKQQS6GmQuDqygAYXQ?utm_source=copy_output#9

[ervaringsgetuige]

Francois, en veel anderen, hebben weliswaar een goede intuïtie maar dat betekent niet perse dat het wijsheidsoog geopend is.
Ik hoop dat je dit kunt lezen zonder boosheid of de gedachte dat ik aanmatigend doe. Ik weet weinig van francois, niks eigenlijk en dus is dit niet bedoeld als meting.

Maar nee joh, wat zou ik dit nu niet kunnen lezen zonder boosheid of de gedachte dat jij aanmatigend doet?
Mensen mogen denken van François, Ramesh Balsekar, mijn moeder (alle drie overleden), van wie dan ook, wat ze willen.

Wat maakt mij als Zelfgerealiseerde dat nu uit wat anderen, de wereld, denkt over wie dan ook???
Een zelfgerealiseerd persoon leeft immers vanuit een diep besef van innerlijke vrijheid en verbondenheid met het geheel. Daarom hecht hij of zij geen waarde meer aan de mening van anderen over zichzelf of wie dan ook.

Waarom niet?

1) Zelfkennis vervangt afhankelijkheid: Een zelfgerealiseerd iemand kent zijn ware aard – voorbij identificaties met ego, rol of imago. Er is geen behoefte aan externe validatie.

2) Relatieve perspectieven: Hij ziet dat alle oordelen voortkomen uit de beperkte blik van de ander, niet uit waarheid.

3) Onverstoorbare vrede: In de stilte van Zijn is er geen ruimte voor afleiding door goedkeuring of afkeuring.

Toch leeft zo iemand niet in isolatie. Mededogen ontstaat spontaan, niet omdat de ander iets van hem vindt, maar omdat liefde de natuurlijke expressie is van wat is.

"De wereld denkt, maar de wijze lacht." – Nisargadatta Maharaj


Ik zit dus alleen maar te giechelen en te lachen met jouw schrijven, jouw gedachten, want beschouw jou als een spiritueel groentje, een verwarde spirituele zoeker wat ik tot zes jaar geleden, ja tot mijn 59ste!, zelf was. 

Moet je onderstaande foto uit 2006 van mij naast Ramesh Balsekar bij hem thuis in India zien...



Wat een giller!
Ik, helemaal in het wit gekleed met een oranje bandje rond mijn hoofd. Spirituelere look als blanke in India kan bijna niet! 

Die Ramesh Balsekar moet ook gedacht hebben: "Wat voor een verwarde misérabele spirituele zoeker waait hier weer binnen..." 
En hij had groot gelijk als hij dat gedacht moest hebben! 

[ervaringsgetuige]

Ja, mijn smaak is dat intuïtie iets anders is. Iemand met intuïtieve gaven kan volgens mij best wel slaperige wijsheidoogjes hebben

Ik herinnerde me net dat je al is eerder je pali-sutta boeken hebt geraadpleegd over intuïtie.
Zie...

Ik denk dat het iets heel moois is als mensen de gave van intuïtie hebben maar in boeddhisme betekent dit niet dat je bevrijd bent of verlicht. Je moet ook weer niet raar opkijken als diezelfde mensen immorele of lage dingen doen.

Hetzelfde met allerlei andere gaven zoals allerlei wonderen kunnen doen: helderziendheid, lopen over water, jezelf kunnen vermeerderen, beheersing van de elementen, vliegen etc.
Dat soort zaken is toch niet hetzelfde als bevrijding en ook geen teken van bevrijding.
Sommige mensen zien aura's, kunnen aura's lezen, aura's opschonen, zijn medium achtig, maar zoiets betekent ook niet dat iemand bevrijd is of verlicht.

Het is toch echt wel om te lachen al dit oneindig conceptueel geklets!
"Papañca" noemde de boeddha dit blijkbaar vond ik toevallig via Artificiële-intelligentie.
Ik kwam het net zo tegen beginnende met deze zin van Nisargadatta Maharaj:

"All opinions are about the mind, not about the truth."


Waarop ik vroeg: Hoe zou de boeddha aangesloten hebben op ""All opinions are about the mind, not about the truth." – Nisargadatta"?


Antwoord van Artificiële-intelligentie:


De Boeddha zou Nisargadatta’s uitspraak "All opinions are about the mind, not about the truth" waarschijnlijk herkennen als een echo van zijn eigen onderricht over de leegte van concepten en het overstijgen van mentale constructies.


Hoe de Boeddha dit zou benaderen:


1) "Sabbe dhammā anattā" – "Alle verschijnselen zijn zonder zelf"


Net zoals Nisargadatta stelt dat meningen slechts producten van de geest zijn, leerde de Boeddha dat alle opvattingen (ditthi) tijdelijke, conditionele projecties zijn, niet de ultieme werkelijkheid (Dhamma).


2) De valstrik van Sassata- en Uccheda-ditthi (Eternalisme en Vernietigingsdenken)


In de Brahmajāla Sutta (DN 1) wijst hij erop dat alle filosofische meningen (dṛṣṭi) voortkomen uit gehechtheid aan het denken, niet uit bevrijd inzicht.


3) "Papañca" – Conceptueel geklets


In de Madhupindika Sutta (MN 18) zegt hij dat meningen leiden tot mentale proliferatie (papañca), een obstakel voor vrede.


4) De stilte van de Tathāgata


Net als Nisargadatta lachte de Boeddha soms om meningen (bijv. in de *Aggi-Vacchagotta Sutta, MN 72*), waar hij weigert zich vast te pinnen op filosofische vragen, omdat "de waarheid ongebonden is”.


Een typisch Boeddhistisch antwoord zou kunnen zijn:


"Meningen zijn als herfstbladeren – ze dwarrelen voort uit de boom van het denken, maar de wortel van wijsheid ligt in het stil laten zijn van de geest."


Kernverschil?


Nisargadatta benadrukt "Je bent niet de geest" (Advaita), terwijl de Boeddha leert "Zie de geest als een leeg, voorbijgaand proces" (Anatta). Maar beiden wijzen naar directe ervaring voorbij woorden.


Als je hun eenheid wilt voelen, overweeg dan deze regel uit de Sutta Nipāta (v. 798):



"Voorbij meningen gaat hij, de wijze, die heeft begrepen: dit is slechts een label."

 

[ervaringsgetuige]

Iemand met intuïtieve gaven kan volgens mij best wel slaperige wijsheidoogjes hebben

Als ik me niet vergis leren de suttas dat alleen bij een arahant en Boeddha het wijsheidsoog volledig geopend is. Geen slaperige oogjes meer.

En waarom zou bij mijn overleden helder-ziende François het wijsheidsoog niet volledig geopend geweest zijn?
Kan een Vlaming, die oude Belgen weet je wel, geen arahant en Boeddha zijn misschien?

Nee, er is geen vermelding in de Pali Canon (de oudste boeddhistische geschriften) dat verlichting voorbehouden is aan Aziaten.
het bereiken van verlichting (zoals het niveau van een arahant of een Boeddha) is in het boeddhisme niet beperkt tot een specifieke etniciteit, cultuur of regio. De leer van de Boeddha benadrukt dat iedereen, ongeacht afkomst, het potentieel heeft om verlichting te realiseren.

Vind je François soms slaperige oogjes hebben?

[lang kwaat]

Ik ken 1 tekst die Nibbana beschrijft als 'a state of grace'.  In een lijst van synoniemen voor Nibbana, te vinden hier: https://suttacentral.net/sn43.14-43/en/sujato?lang=en&layout=plain&reference=none&notes=asterisk&highlight=false&script=latin

Ik denk dat dit er naar verwijst dat een hart dat nog hebzucht, haat en begoocheling kan voortbrengen ongenadig kan worden, hard en veroordelend naar anderen.  Een hart er geheel vrij van kan dit niet meer. Maar dit is volgens mij niet hetzelfde als mededogen. Mededogen is een sfeer maar Nibbana is geen sfeer. Mededogen berust op verbinding met een fijnstoffelijke sfeer, Nibbana niet.

Toch, als je de overlevering mag geloven, kon de Boeddha best wel harde woorden spreken over iemand, zoals over de leraar in zijn tijd die leerde dat er niet zoiets als kamma en vrucht van kamma is, en wezens ook niet zichzelf kunnen bezoedelen en zuiveren. Volgens de overlevering noemde de Boeddha deze leraar een lege man en diens visie een val voor wezens.

Visie was kennelijk voor de Boeddha een zeer serieuze zaak, wetend dat verkeerde visie tot ellende leidt. Je kunt het ook zo zien, wellicht, dat dit niet uit een verhard hart kwam maar uit een hart dat zorg heeft voor het welzijn van anderen. Dat hart is weliswaar bekoeld maar niet koud. Nibbana is geen koud hart hebben.

Ik merk wel eens dat ik best genadeloos kan worden.

Overigens, Pali woorden worden lang niet altijd hetzelfde vertaald. Zo vertaalt Bodhi niet state of grace, maar the auspicious. Het welgezinde. Vind ik ook heel mooi. Het hart vrij van haat, hebzucht en begoocheling is welgezind.

Ik blijf er trouwens bij dat een hart dat toch nog haat, hebzucht en begoocheling voortbrengt, zelfs al doe je er niks mee,  dat blijft toch niet ongemerkt voor anderen. Je lichaam en geest geven volgens mij dan wel degelijk subtiele signalen af die wijzen op de aanwezigheid van die haat, hebzucht en begoocheling bij jezelf. Anderen pikken dat wel degelijk op ook volgens mij, al is het maar onbewust. En zullen daar ook nadelige invloed van ondervinden. Dus, ook als je slecht denkt over iemand, al toont dat zich niet echt in je gedrag, het zal toch een onheilzame uitwerking hebben. Heel veel communicatie verloopt onbewust en hebben we degelijk invloed. Daarom is het bijvoorbeeld ook ongepast te denken dat iemand met Dementie toch alles weer vergeet, dus wat maakt het uit.... Cognitief misschien wel maar een mens is heel wat meer dan denken en bewustzijn. Er beklijft heus wel wat.

Ik denk dat het sowieso het beste is niet  lichtzinnig te denken over een hart dat nog hebzucht, haat en eigenwaan voorbrengt, en dan al denken dat je toch een licht bent voor jezelf en anderen.

[lang kwaat]

Ik denk dat hier best wel een kern van waarheid in zit maar volgens mij kun je hierin ook doorslaan.

Eindeloos veel mensen die als gerealiseerden worden gezien, heel, evenwichtig, in balans, werden en worden ook gewoon ziek, kregen kanker of kregen te maken met andere ziekten.
Welke meester niet? Als je dan zo'n theorie aanhangt, dan is ook geen mens eigenlijk heel en evenwichtig want iedereen wordt ziek.

Het is zoals Mike Tyson zo mooi zei...iedere bokser heeft een plan totdat ieeen klap in het gezicht krijgt
Zo is het ook met ideeen. Als je zelf een ziekte krijgt dan gaat ook het idee overboord dat ziekte een signaal is van onheelheid. Zeker als je jezelf als heel ziet.

Ik zie dit thema wel regelmatig terugkomen in je berichten. Ik maak daar uit op dat je waarschijnlijk nog aardig gezond bent en ook dit beleefd als teken/bewijs van je spirituele heelheid.

Kanker wordt wel geleerd als een soort fout in het delen van gezonde lichaamscellen. Maar is dat nou een signaal van spirituele onheelheid?
Het gaat wel een enge kant op vind ik. De Jomanda kant. Het idee dat je kanker best kan genezen op een geestelijke manier omdat de oorzaak een geestelijke onbalans is.

Ik sluit me er niet helemaal voor af maar ook in deze kwestie kun je maar beter voorzichtig zijn vind ik.

[ervaringsgetuige]

Ik merk wel eens dat ik best genadeloos kan worden.

Ha, echt, sluit je dan je hart of zoiets?

Overigens, Pali woorden worden lang niet altijd hetzelfde vertaald. Zo vertaalt Bodhi niet state of grace, maar the auspicious. Het welgezinde. Vind ik ook heel mooi. Het hart vrij van haat, hebzucht en begoocheling is welgezind. Ik blijf er trouwens bij dat een hart dat toch nog haat, hebzucht en begoocheling voortbrengt, zelfs al doe je er niks mee,  dat blijft toch niet ongemerkt voor anderen.

Als iemand genadeloos is door geen medelijden of vergeving te tonen, kun je zeggen dat die persoon "zijn/haar hart heeft gesloten" voor de gevoelens of het lijden van een ander, wat die ander sowieso opvalt.

Ik denk dat het sowieso het beste is niet  lichtzinnig te denken over een hart dat nog hebzucht, haat en eigenwaan voorbrengt, en dan al denken dat je toch een licht bent voor jezelf en anderen.

Jij denkt over boeddhistische onderwerpen na op een manier die ik totaal anders zie en ook wetenschappers het mee eens zijn:
Een hart brengt helemaal niets voort.
Een hart is een spier die bloed pompt door een lichaam, meer niet.

Wil je toch op een symbolische manier spreken over wat het hart doet, waarvoor het staat, dan kan je evengoed de chakra's-leer erbij halen inplaats van dat boeddhistische jargon.

In de chakra-leer staat het hartchakra (Anahata in het Sanskriet) centraal als het vierde van de zeven hoofdchakra’s. Het bevindt zich in het midden van de borst, ter hoogte van het fysieke hart, en wordt vaak geassocieerd met de kleur groen (soms ook roze of goud).

Betekenis en symboliek van het hartchakra:


Liefde en Verbinding


Het hartchakra staat voor onvoorwaardelijke liefde, mededogen, empathie en verbinding met anderen.
Het verbindt de lagere (aardsere) chakra’s met de hogere (spirituele) chakra’s.
Balans tussen geven en ontvangen
Het gaat om evenwicht in relaties, zowel in het geven van liefde als het ontvangen ervan.
Innerlijke vrede & vergeving
Een open hartchakra helpt bij het loslaten van pijn, wrok en emotionele blokkades.
Het staat voor zelfliefde en acceptatie.
Fysieke verbinding
Het wordt geassocieerd met het hart, de longen, de thymusklier en het immuunsysteem.


Kenmerken van een geblokkeerd vs. gebalanceerd hartchakra:


Geblokkeerd:

Angst voor intimiteit, eenzaamheid, jaloezie, hartzeer of emotionele afstandelijkheid.
Fysieke symptomen kunnen o.a. hartproblemen, hoge bloeddruk of ademhalingsmoeilijkheden zijn.
Gebalanceerd:
Harmonie in relaties, diepe compassie, gevoel van eenheid met anderen en de natuur.
Een sterk gevoel van innerlijke vrede en vertrouwen.
Manieren om het hartchakra te openen:


-Meditatie met focus op groen licht of affirmaties ("Ik geef en ontvang liefde vrijelijk").
- Yoga-houdingen zoals de Cobra (Bhujangasana) of Opening van het Hart (Anahatasana).
-Het dragen of gebruiken van groene edelstenen (bv. jade, rozenkwarts of smaragd).
- Ademhalingsoefeningen (pranayama) en het uiten van dankbaarheid.


Het hartchakra is dus het centrum van liefde, heling en spirituele verbinding in de chakra-leer. 💚

Ja, aura-healing, intuïtieve ontwikkeling, ik heb het vijfendertig jaar geleden ook nog gedaan!
Ademhalingsoefeningen (pranayama) was mijn favoriet wat me bij Stanislav Grof's holotropisch ademwerk bracht.

[lang kwaat]

Iemand met intuïtieve gaven kan volgens mij best wel slaperige wijsheidoogjes hebben

Als ik me niet vergis leren de suttas dat alleen bij een arahant en Boeddha het wijsheidsoog volledig geopend is. Geen slaperige oogjes meer.

En waarom zou bij mijn overleden helder-ziende François het wijsheidsoog niet volledig geopend geweest zijn?
Kan een Vlaming, die oude Belgen weet je wel, geen arahant en Boeddha zijn misschien?

Nee, er is geen vermelding in de Pali Canon (de oudste boeddhistische geschriften) dat verlichting voorbehouden is aan Aziaten.
het bereiken van verlichting (zoals het niveau van een arahant of een Boeddha) is in het boeddhisme niet beperkt tot een specifieke etniciteit, cultuur of regio. De leer van de Boeddha benadrukt dat iedereen, ongeacht afkomst, het potentieel heeft om verlichting te realiseren.

Vind je François soms slaperige oogjes hebben?

Ik ken een vrouw die intuïtieve gaven heeft en tegelijkertijd heeft ze ook nog gewelddadige ideeen. Het hebben van een wijsheidsoog is echt wat anders. Prima als jij hier anders over denkt maar ik zie het zo. Het wijsheidsoog is ook niet een ogenblikkelijk weten maar meer juist een doorziend en door en door gerijpt en beproefd weten. Die hou je niet meer voor de gek zeg maar.
Een beetje zoals een oude man die kijkt hoe serieus kinderen hun spel nemen maar weet hoe alles maar een spel is. Dat is natuurlijk geen intuitieve gave maar eerder een soort doorleefd weten. Het is maar een voorbeeld maar het brengt een beetje de gedacht over.

Ik zou graag iemand als Francois gekend hebben. Maar ik geloof wel dat het goed is intuïtieve begaafdheid niet te verwarreen met de soort wijsheid die het hart bevrijdt zoals de Pali sutta's dat belichten.

Je hebt ook wel mediums die info kunnen oppikken over iemand zonder dat ze die persoon echt kennen, maar ook dit is toch wel wat anders dan dat zo'n medium dan bevrijding heeft gerealiseerd, ontwaakt is, verlicht, heel, spiritueel rijp of gevorderd. Dat zijn hele andere zaken. Maar het gebeurt wel dat deze personen zelf hun begaafdheid zien als teken of bewijs van hun spirituele ouderdom of wijsheid of rijpheid of dat anderen dit doen.

Sommige mensen hebben nou eenmaal gaven, maar dat zegt helemaal niet dat hun hart bevrijd is van haat, hebzucht en eigenwaan. Het bekendste voorbeeld hiervan in de sutta's is Devadatta. Het steeg deze ultieme spiritueel begaafde persoon zo naar het hoofd dat ie wilde wedijveren met de Boeddha wie de leider van de Sangha moet zijn.
Zo worden gaven ook weer een aanleiding tot waanzin.

[ervaringsgetuige]

Ik ken een vrouw die intuïtieve gaven heeft en tegelijkertijd heeft ze ook nog gewelddadige ideeen.

Ik ken je verhaal over die vrouw, heb je al is geschreven.

Ik merk wel eens dat ik best genadeloos kan worden.

Die volgens jou intuïtieve vrouw heeft nog gewelddadige ideeën (vertel misschien is een detail), jij bent wel is genadeloos.
Gewelddadige ideeën en genadeloosheid hangen vaak samen, omdat beide voortkomen uit een gebrek aan empathie en een bereidheid om anderen schade toe te brengen.
Projecteer je misschien op haar?

Het hebben van een wijsheidsoog is echt wat anders. Prima als jij hier anders over denkt maar ik zie het zo. Het wijsheidsoog is ook niet een ogenblikkelijk weten maar meer juist een doorziend en door en door gerijpt en beproefd weten. Die hou je niet meer voor de gek zeg maar.

Nou, vertel dan maar is wat de boeddha zag volgens jou, want dat heb je nog niet gedaan.

Boeddha was een Ziener, en het wijsheidsoog verwijst daarnaar vind ik. Naar Zien.

Ha, echt, was boeddha een Ziener volgens jou? Wat Zag hij dan volgens jouw smaak?  

I'm waiting.

Een beetje zoals een oude man die kijkt hoe serieus kinderen hun spel nemen maar weet hoe alles maar een spel is. Dat is natuurlijk geen intuitieve gave maar eerder een soort doorleefd weten. Het is maar een voorbeeld maar het brengt een beetje de gedacht over.

Zoals ik vorig jaar geschreven heb is intuïtie de taal van de natuur.
Zie terug...

ps: Bodhiboem,
...

Mijn helder-ziende François deed vooral enkel deels het laatste, waarbij je goed moet begrijpen dat hij geen voorspellingen deed. Hij gaf enkel inzicht in het verleden, het heden en de toekomst.
Veel mensen kwamen bij hem met de vraag om hun toekomst voorspeld te krijgen maar daar ging hij dus nooit op in en zo gebeurde het dat hij nog maar heel weinig mensen over hield waarmee hij nog wou spreken, waaronder ik.
In feite was ik - zo vertelde hij me - de enige die hem begreep, zijn taal verstond.

Zo vatte hij dan samen: Intuïtie is de taal van de natuur.  
Knoop het in jullie oren jongens!
Intuïtie is een belangrijk hulpmiddel op het pad naar verlichting, ook in het Boeddhisme.
Met rationeel denken en meditatie alleen kom je er niet!

Nou kan het best zijn dat die oude man in je voorbeeld de taal van de natuur kende, maar oud zijn (geworden) is geen garantie voor verworven wijsheid.

Ik zou graag iemand als Francois gekend hebben. Maar ik geloof wel dat het goed is intuïtieve begaafdheid niet te verwarreen met de soort wijsheid die het hart bevrijdt zoals de Pali sutta's dat belichten.

Ja, cool hoor, Pali sutta concepten als "bevrijding van het hart" is waar je mond van overloopt en dus je hart vol van is.
Tegelijk schrijf je dat je best nog wel is genadeloos kan worden. Je hart is dus nog niet bevrijd.

Want als iemand zou beweren dat zijn hart bevrijd is, maar tegelijkertijd aangeeft nog genadeloos te kunnen worden, is dat een contradictie met het traditionele begrip van 'bevrijding van het hart' in het boeddhisme. Een bevrijd hart zou juist gekenmerkt worden door de afwezigheid van genadeloosheid en de aanwezigheid van grenzeloze liefde en mededogen.

Je hebt ook wel mediums die info kunnen oppikken over iemand zonder dat ze die persoon echt kennen,...

Ja, mijn helder-ziende François was zo iemand. Tot aan de andere kant van de wereld kon hij dat, wat vanzelfsprekend was, want hij werd niet gehinderd door tijd en ruimte.

...maar ook dit is toch wel wat anders dan dat zo'n medium dan bevrijding heeft gerealiseerd, ontwaakt is, verlicht, heel, spiritueel rijp of gevorderd. Dat zijn hele andere zaken.

Als specialist ter zake kan jij dus uitmaken, vaststellen, wie gerealiseerd, ontwaakt is, verlicht, heel, spiritueel rijp of gevorderd is.

Maar het gebeurt wel dat deze personen zelf hun begaafdheid zien als teken of bewijs van hun spirituele ouderdom of wijsheid of rijpheid of dat anderen dit doen.

Ja, dat gebeurt, er loopt allerlei pluimage rond in de spirituele wereld, de zogenaamde schijn-heiligen.

En de Boeddha was een Ziener, die had het wijsheidsoog, zo lees jij in de Pali Sutta's.

Sommige mensen hebben nou eenmaal gaven,...

Mijn François noemde zijn helder-zien geen gave maar de taal van de natuur, die iedereen kent als zijn intellect er niet voor zit, als het rationele denken wegvalt.

....maar dat zegt helemaal niet dat hun hart bevrijd is van haat, hebzucht en eigenwaan.

Maar jouw hart is dus ook nog niet bevrijd, getuige je best nog wel is genadeloos kunnen worden.

Het bekendste voorbeeld hiervan in de sutta's is Devadatta. Het steeg deze ultieme spiritueel begaafde persoon zo naar het hoofd dat ie wilde wedijveren met de Boeddha wie de leider van de Sangha moet zijn.
Zo worden gaven ook weer een aanleiding tot waanzin.

Oh, concurrentie voor de boeddha!
Maar daar moest de boeddha toch wel is mee lachen veronderstel ik.
Wacht, ik heb het opgezocht in Artificiële-intelligentie hoe de boeddha reageerde...

Devadatta is een bekend figuur in de boeddhistische Pali-canon, vooral vanwege zijn spirituele gaven én zijn ambitie om de leider van de Sangha te worden, wat leidde tot conflict met de Boeddha. Volgens de sutta’s was Devadatta inderdaad een begaafd monnik, maar zijn spirituele vermogens stegen hem naar het hoofd. Hij probeerde de Sangha te splitsen en stelde voor om strengere regels in te voeren, zogenaamd uit zuiverheid, maar in werkelijkheid uit ambitie en rivaliteit met de Boeddha.


De Boeddha doorzag deze motieven en weigerde Devadatta’s voorstellen. In de teksten wordt beschreven dat de Boeddha zijn kalmte en wijsheid behield en Devadatta’s pogingen met mededogen en inzicht tegemoet trad. Er zijn geen directe passages waarin de Boeddha letterlijk lacht om Devadatta’s pogingen, maar de toon van de sutta’s suggereert dat de Boeddha niet uit het veld geslagen was en met een zekere lichtheid en inzicht reageerde op Devadatta’s gedrag.


Dit verhaal wordt vaak aangehaald als illustratie dat spirituele gaven op zichzelf geen garantie zijn voor wijsheid of morele ontwikkeling; ze kunnen juist aanleiding geven tot ego, rivaliteit en zelfs waanzin als ze niet gepaard gaan met nederigheid en inzicht. De Boeddha’s houding tegenover Devadatta wordt in de traditie gezien als een voorbeeld van onverstoorbaarheid en compassie, eerder dan spot of minachting.


https://www.perplexity.ai/search/in-de-sutta-s-staat-geschreven-krHPxnmaSbOpA8OvZfBonw#0

Ja, je kent de boeddhistische bijbel heel goed Siebe! 
Ken je toevallig ook het verhaal van koning saul en helderzienden in de christelijke bijbel? Hier zie..

Verbinding tussen het verhaal van Devadatta en koning Saul & helderzienden

Overeenkomsten in thema’s


Zowel het boeddhistische verhaal van Devadatta als het Bijbelse verhaal van koning Saul illustreren hoe spirituele gaven, macht of bijzondere inzichten kunnen leiden tot hoogmoed, verwarring en uiteindelijk tot de val van een mens wanneer deze niet gepaard gaan met nederigheid en moreel besef.


Koning Saul en de waarzegster van Endor


Koning Saul was oorspronkelijk door God gezalfd, maar verloor gaandeweg Gods gunst door ongehoorzaamheid, jaloezie en eigenzinnigheid. Toen hij zich in het nauw gedreven voelde door de dreiging van de Filistijnen en geen antwoord meer kreeg van God via profeten, dromen of de urim, zocht hij wanhopig hulp bij een waarzegster—de geestenbezweerster van Endor—ondanks dat hij zelf zulke praktijken eerder had verboden. Dit was een daad van wanhoop en spirituele verwarring: Saul zocht bovennatuurlijke raad, maar vond uiteindelijk alleen bevestiging van zijn ondergang, wat hem nog verder in wanhoop stortte.


Helderziendheid en spirituele gaven als valkuil


De waarzegster van Endor wordt in sommige uitleggingen gezien als iemand met een bepaalde vorm van helderziendheid of psychologisch inzicht: ze doorziet wie Saul is en speelt in op zijn angsten en wensen. Toch brengt deze spirituele gave geen verlossing, maar juist meer verwarring en ellende. Saul krijgt geen hoop of verlichting, maar een sombere voorspelling van zijn dood en ondergang.


Parallellen met Devadatta


Net als bij Devadatta, die zijn spirituele vermogens gebruikte om te wedijveren met de Boeddha en zo zijn eigen ondergang bewerkstelligde, laat het verhaal van Saul zien dat het zoeken naar spirituele macht of bovennatuurlijke kennis zonder innerlijke zuiverheid en nederigheid leidt tot isolatie, wanhoop en uiteindelijk tragiek.


Conclusie


Beide verhalen waarschuwen voor de gevaren van spirituele hoogmoed en het misbruik van bijzondere gaven. Zowel in het boeddhisme als in de Bijbel wordt duidelijk dat ware spirituele groei niet ligt in het najagen van macht of bijzondere vermogens, maar in nederigheid, overgave en het loslaten van ego en controle.


https://www.perplexity.ai/search/in-de-sutta-s-staat-geschreven-krHPxnmaSbOpA8OvZfBonw#1

Ja, echt, die Jezus moet toch wel in de leer zijn geweest in het verre Oosten. De parallellen zijn toch te opvallend. 
Sommige teksten, waaronder zelfs die van boeddhistische geschiedschrijvers, suggereren dat Jezus daadwerkelijk een periode in het Verre Oosten doorbracht.

[lang kwaat]

Je hoeft er niet steeds op te hameren dat mijn hart nog een wildernis is, want daar ben ik open over. Mijn hart wekt nog haat, hebzucht en begoocheling op.
Je wilt het waarschijnlijk tegen me gebruiken, maar is niet nodig. We kunnen heus wel normaal met elkaar spreken, toch?

Intuitie en Wijsheid

Ik weet niet hoe het kan dat sommige mensen een bepaalde spirituele gave hebben. Het schijnt zich te kunnen ontwikkelen maar veelal hoor je van mensen dat ze van kindsafaan al bepaalde niet normaal gedeelde ervaringen hadden. Ik weet niet of dit ook voor Francois gold?

Kennelijk waarschuwt ook de Bijbel met het verhaal van koning Saul, zoals je aanhaalde, naar de kans dat gaven alleen maar leiden tot meer eigenwaan. Dank voor delen. De groei van begoocheling en corruptie van het hart, in boeddhistische termen. In de Pali suttas staat hetzelfde over kennis en visie. Het stijgt makkelijk naar het hoofd. Het lijkt me ook alleen maar goed dat iemand hier zelf oog van heeft. Ook dat is wakker leven, mindfulness, bewustheid.

Dat intuïtie de taal van de natuur is zegt mij niet zoveel. Ook verlangen, verleiding en bedwelming en begoocheling zijn de taal van de natuur. Wat zegt zoiets? Wijsheid is juist niet de taal van de natuur maar overstijgt dat. Het ziet de listen van Mara die over heel de natuur heerst, de hele wereld. Het is niet dat ik intuïtie niet speciaal vindt, en mooi, maar het wijsheidsoog is mijns inziens niet intuïtief.

Kennis die Boeddhas ontwaken behelst

Je vraagt me wat de Boeddha zag. In de Pali overlevering wordt hierover verteld dat de Boeddha tijdens het ontwaken onder de Bodhiboom drie soorten ware kennis opkwam:

-kennis van zijn eigen vorige levens, toen heette ik zus en zo, leefde zus en zo, maakte dit en dat mee etc.
-kennis van hoe wedergeboorte werkt op basis van de combinatie van visie en wilsformaties zoals plannen intenties en neigingen/inclinatie die wezens hebben (niet alleen mensen).
-kennis van de vier edele waarheid: het lijden in samsara (van alle wezens en niet alleen mensen), de herkomst of oorzaak (drie soorten begeerte), de beëindiging van diezelfde begeerten realiseerde hij, en hij zag het Pad dat lijden beeindigd. Dit is hetzelfde als kennis van de bezoedeling, de oorzaak, het einde, en de weg om de corruptie uit het hart te halen, de pijl uit het hart te trekken.

Boeddhisten leggen dit alles verschillend uit. Net zoals in elke religie zijn er allemaal scholen ontstaan, en is de gemeenschap versplinterd. De situatie is nou eenmaal zo dat als je wilt horen, weten, wat de Boeddha onderwees en realiseerde je verschillende verhalen te horen krijgt. Ik vond dit nogal vervelend maar zo is het nou eenmaal.

Wat is Lijden in de Sutta's?

In de Pali sutta's wordt niet overgeleverd dat Boeddha alleen sprak over het specifiek soort lijden van mensen. Hij zag lijden ook niet alleen als het mentale leed wat mensen kunnen hebben. Zoals het leed dat samenhangt met de afkeer/weerzin als de zaken niet zo gaan als we willen. De sutta's leren nergens dat dit het enige lijden is dat eindigt bij volledige verlichting.

Als je lijden ziet als enkel iets psychologisch, bijvoorbeeld:
1.  de afkeer/wanhoop/verdriet wat je voelt als je iets verliest wat je dierbaar is,
2. het mentaal lijden wat je ervaart als je gevoegd wordt bij wat je niet wilt,
3. de druk van leven met een Ego-besef

...tuurlijk, dan is overgave de oplossing en moet dat Ego besef weg. Maar lijden is wat anders in de Pali overlevering dan alleen maar dat soort lijden. En ook de oorzaak ligt anders. De oorzaak zijn drie begeertem. Deze zijn altijd gericht of gebaseerd op een positief soort toekomstscenario voor onszelf...iets waar we naar uitkijken: Straks lekker zintuiglijk genieten van dit of dat, straks na de dood eindelijk in de hemel  en alleen maar gelukzaligheid ervaren of eeuwig bestaan, en straks lekker dood en eindelijk niks meer voelen. Een vrouw op tv. (dementie dacht ik) die euthanasie wilde plegen sprak hierover als foetsie weg. Het idee dat met de dood alle ervaringen voor altijd stoppen. Samengevat, hedonisme, eternalisme, en annihilationisme drijft ons dan.
De begeerte die lijden juist niet eindigt maar continueert, is verbonden met die verkeerde levensinstellingen of begrip van zaken. Het is altijd verbonden met iets waar we naar uitzien, ons in verheugen. Dat is het gekke. Wat we zien als oplossing voor lijden is juist de oorzaak dat de lijdenspiraal waarin we zitten, niet eindigt.

Boeddha's leer maakt ook een einde aan reactiviteit volgens de sutta's maar het belangrijkste is dat de drie soorten begeerte die alle gebaseerd zijn op onjuist begrip van zaken stoppen, volledig eindigen. Met wortel en tak worden uitgetrokken. Begoocheling is eigenlijk je in iets verheugen wat je eigenlijk helemaal niet goed doet. Wat helemaal geen oplossing is.

Maar het lijkt er wel op dat niet veel mensen verbinding voelen met dit onderricht maar wel met lijden als iets psychologisch ipv iets existentieels. Ik denk dat het existentiele niveau het meest diepzinnig begrip van de Dhamma is. De oorzaak van lijden is niet reactiviteit maar die verkeerde visies, die vorm van verheugenis, dat uitkijken naar iets, die begeerte wat helemaal niet lijden eindigt en verbonden is met verkeerde visie.

Scenario's

Als ik in staat zou zijn, stel, om verzet tegen mijn persoonlijke aftakeling, ziekte, verlies, dood op te geven, maar ondertussen me verheug en verlang naar mijn geboorte in een eeuwige hemel of de vereniging met God, dan geloof ik er niks van dat de Boeddha hier leert dat dit een werkelijk doorbreken van de lijdenspiraal is. En als iemand vrede heeft met wat er met hem/haar gebeurt, zich vastklampend aan het perspectief dat straks met de dood eindelijk voor altijd alle ellende zal eindigen, dan geloof ik niet dat de Boeddha zou zeggen dat deze persoon werkelijk de lijdenspiraal heeft doorbroken.

Ik wil niet verdelen en veroordelen maar dat iemand vrede heeft met zaken wil niet zeggen dat het hart echt gezuiverd is van hebzucht, haat en begoocheling.

[ervaringsgetuige]

Je hoeft er niet steeds op te hameren dat mijn hart nog een wildernis is, want daar ben ik open over. Mijn hart wekt nog haat, hebzucht en begoocheling op.
Je wilt het waarschijnlijk tegen me gebruiken, maar is niet nodig. We kunnen heus wel normaal met elkaar spreken, toch?

Heb je gelezen dat ik schreef dat mijn hart een jungle was?
Zie uit afgesplitst topic door de moderatie aangemaakt...

...
Sindsdien ben ik definitief geheel bekend met de wereld van de Boeddha's wat dus die van het ongebroken geheel is. Voorheen zag ik maar enkel af en toe de zon door het dikke bladerdek komen vanwege de jungle die mijn hart was, om die metafoor dan ook maar is te gebruiken.
Genade was mij overkomen.

[ervaringsgetuige]

Intuitie en Wijsheid

Ik weet niet hoe het kan dat sommige mensen een bepaalde spirituele gave hebben. Het schijnt zich te kunnen ontwikkelen maar veelal hoor je van mensen dat ze van kindsafaan al bepaalde niet normaal gedeelde ervaringen hadden. Ik weet niet of dit ook voor Francois gold?

Ja dat gold voor François ook.
In 1984 is hij geïnterviewd door de Vlaamse Ivan Heylen >  https://nl.wikipedia.org/wiki/Ivan_Heylen
Dat vier pagina's tellen interview heeft in de krant gestaan toen en zijn vrouw heeft me dat na zijn overlijden in 2019 bezorgd.

Zie mijn post van enkele jaren geleden...

Maar wat is intuïtie?

Intuïtie verbind wat prima  zonder binding kan,  gevoel en voorstelling.. M.a.w. ook Intuïtie is illusoir.

"Met denken en redeneren kun je trouwens maar een klein deel van de waarheid achterhalen. Door intuïtie ontdekt je álles".

Bovenstaande vertelde mijn helderziende François in 1984 in een interview door Ivan Heylen. (https://nl.wikipedia.org/wiki/Ivan_Heylen)

Zie schermafbeelding van eerste van vier delen hieronder.
Als iemand interesse heeft voor de overige drie delen laat hij het maar weten, dan post ik die ook.

Als je het hele interview wilt lezen stuur je me maar een privé bericht met een email adres van je in, dan stuur ik je de pdf wat ik al eerder gedaan heb hier aan formlid Bodhiboem.

Kennelijk waarschuwt ook de Bijbel met het verhaal van koning Saul, zoals je aanhaalde, naar de kans dat gaven alleen maar leiden tot meer eigenwaan.

Die Jezus, de zogenaamde enige zoon van god, moet toch echt in de jaren tussen zijn kindertijd en zijn optreden als volwassene, ongeveer vanaf zijn 13e tot zijn 30e levensjaar. - de jaren die niet in de bijbel beschreven worden -  India bezocht hebben en tijdens deze periode daar het hindoeïsme én of boeddhisme  bestudeerd hebben.

Dank voor delen.

Graag gedeeld.
Daar hangt nog een verhaaltje aan ook. Een jaar of tien geleden vroeg een kennis Norbertijner monnik me naar zijn abdij te komen om zijn Apple computers is op punt te zetten. Er was zoveel werk aan het systeem op zijn Mac-computers die hij als computer-dummie weer om zeep geholpen had dat ik het in één dag niet voor elkaar kreeg, dus liet hij me overnachten bij hen in de abdij.

Die avond in het bed daar, laag ernaast op een kastje, niet verrassend een bijbel. Ik denk dat ik tot dan nooit een bijbel heb vast gehad en sloeg dat boek wat "het woord van god" schijnt te zijn willekeurig is open en zo viel mijn oog toevallig op dat verhaal van koning Saul.

's morgens vroeg ik aan de Norbertijn computer-dummie en nog enkele van de weinig overgebleven norbertijnen in dat klooster of ze dat verhaal kenden. Geen van heb knikte bevestigend. En de computer-dummie die ik kwam helpen zei al grappend: "Zulke verhalen slaan wij over".
Hilarisch onvergetelijk antwoord! 

Dat intuïtie de taal van de natuur is zegt mij niet zoveel. Ook verlangen, verleiding en bedwelming en begoocheling zijn de taal van de natuur.

NEE, verlangen, verleiding en bedwelming en begoocheling zijn NIET de taal van de natuur maar van het EGO.
Lees...

...

Samenvatting

De taal van de natuur volgens mystici is:

- Symbolisch, metaforisch en poëtisch, niet rationeel of analytisch.
- Gericht op het uitdrukken van eenheid, verbondenheid en het onzegbare.
- Gegrond in directe ervaring, intuïtief weten en het ervaren van het heilige in de natuur.
- In veel tradities verbonden aan ritmes, cycli en het creatieve proces van de natuur zelf.

Mystici nodigen uit om de gewone taal en het intellect los te laten, en je open te stellen voor de diepere, vaak woordeloze boodschap van de natuur.

- Verlangen, verleiding, bedwelming en begoocheling worden in mystieke tradities doorgaans toegeschreven aan het ego, niet aan de natuur.
- De taal van de natuur wordt gezien als puur, spontaan en waarachtig, terwijl het ego zich uit in illusie, gehechtheid en het najagen van tijdelijke genoegens.
- Dit onderscheid wordt benadrukt in oosterse filosofieën zoals het boeddhisme en non-dualisme, waar het loslaten van egoïsche impulsen centraal staat op het pad naar bevrijding.


https://www.perplexity.ai/search/wat-is-de-taal-van-de-natuur-v-UtjoHVdLQgq8v5I1D_7o0A

Het feit dat jij ervan maakt dat verlangen, verleiding en bedwelming en begoocheling de taal van de natuur zijn geeft bevestigd alweer dat analoog denken je totaal vreemd is en dus ook je bewustzijn zeer beperkt is.

Wat zegt zoiets? Wijsheid is juist niet de taal van de natuur maar overstijgt dat. Het ziet de listen van Mara die over heel de natuur heerst, de hele wereld. Het is niet dat ik intuïtie niet speciaal vindt, en mooi, maar het wijsheidsoog is mijns inziens niet intuïtief.

- Wie uitsluitend letterlijk en materialistisch denkt, mist de toegang tot de rijkdom van de natuur als symbool en openbaring van het Ene.


- Het niet herkennen van het onderscheid tussen ego en natuur wijst op een beperkt bewustzijn en een gebrek aan analoog denken.

- Analoog denken wordt gezien als een kenmerk van een verruimd bewustzijn en is essentieel om de diepere betekenis van natuur en bestaan te doorgronden.

- Wie verlangen, verleiding en begoocheling als de taal van de natuur ziet, blijft gevangen in een oppervlakkige, egocentrische benadering van de werkelijkheid.

https://www.perplexity.ai/search/wat-is-de-taal-van-de-natuur-v-UtjoHVdLQgq8v5I1D_7o0A#2

[ervaringsgetuige]

Ik wil niet verdelen en veroordelen maar dat iemand vrede heeft met zaken wil niet zeggen dat het hart echt gezuiverd is van hebzucht, haat en begoocheling.

“Als de deuren van de waarneming zouden worden gereinigd, dan zou alles verschijnen voor wat het is; oneindig.”
— William Blake


bron > https://www.perplexity.ai/search/wat-is-de-taal-van-de-natuur-v-UtjoHVdLQgq8v5I1D_7o0A

[lang kwaat]

De ervaringswereld van de Boeddha

Ik denk dat het niet handig is om op basis van 1 ervaring of moment, hoe dan ook geïnduceerd (door drugs, ademtechnieken, grote druk tijdens een crises, extern door breinstimulatie etc.) te gaan denken dat je de wereld van de Boeddha kent. De wereld van een Boeddha is namelijk de definitieve en volledig afwezigheid van alle hebzucht, haat en begoocheling. Dat is geen incident, maar een gedurende het leven blijvende vrucht.

Het Vormloze als je Thuis

Ik denk wel dat er ook zoiets bestaat in een mens als moeite hebben met vorm. Sommige mensen willen denk ik het liefst vormloos zijn, mentaal leeg, niemand, niets. Daarin voelt men zich het meest comfortabel, veilig, thuis. Anderen hebben juist het omgekeerde. Ik denk dat het wel goed is te zien dat zoiets bestaat. Voordat je er, zeg maar, een heel spiritueel verhaal van maakt terwijl hele gewone psychologie speelt.

Vormloosheid heeft iets comfortabels. Als wandelen in een bos waar je niemand tegenkomt. Alles ontspant, er valt van alles van je af, en je voelt je op een soort natuurlijke manier 1 met het bos. En dan kom je weer in de mensenwereld, het geratel begint weer. Het oordelen en beoordeeld worden, het meten van elkaar, het gedoe. Alleen al daarom zijn er mensen die niet graag onder mensen zijn. Zij hechten aan het vormloze, denk ik. En van het vormloze wordt dan iets heel spiritueels gemaakt, zelfs het ongeconditioneerde, zelfs het Pad.
Ik geloof niet dat dit handig is en het ook wel goed is te doorzien, want dit is denk ik toch meer een escapistische tendens. Je verlangt dan naar een comfortabel verwijlen.

Ik associeer het vormloze niet met echte afwezigheid van grenzen, een echt eenheidsbewustzijn, echte afwezigheid van Ego, echt analoog denken, echt een verruimd bewustzijn, echte non-dualiteit maar dus eerder een vorm van jezelf veilig stellen, comfortabel willen verwijlen, gehechtheid, verwardheid, identificatie. Hartstocht drijft dit leven nog altijd.
Het vormloze mag door diens vormloosheid worden beschouwd als egoloos, als zonder grenzen maar dit is niet echt waar, want verwijlen in vormloosheid is toch heel wat anders dan werkelijk een open geledigd genadevol hart hebben. Totaal anders eigenlijk. Dat toont zich ook als je weer in de mensenwereld komt.

Ik vind het mooi, en het komt op mij waarachtig over, dat de Pali suttas leren dat zowel verwijlen in het grofstoffelijk zintuiglijk domein/dimensie, als in het fijnstoffelijke, als in het vormloze geen oplossing is van lijden. Waar je je comfortabel voelt en in verheugt te verwijlen, daar raak je  ook aan gehecht.

Het zou me niet verbazen als Krishnamurti eigenlijk ook het vormloze aanzag voor het ongeconditioneerde, en daarom ook zo'n moeite had met vorm, zo erg zelfs dat hij het leerde als geweld. Maar geweld zit niet daar maar evengoed in de gehechtheid aan vormloos bestaan. Het zou me ook niet verbazen dat dit typisch is voor veel Indiase leraren omdat die traditioneel het vormloze zien als het allerhoogste, het ware Thuiskomen.

Identificatie verschuift vaak alleen maar. Oke, dan komen mentale formaties even tot een einde en is er een soort mentale stilte. Nou dan ga je dat wel weet zien en beleven als 'dit ben Ik, dit is van mij, dit is mijn zelf'. Of anders maakt het denken van die stilte wel weer een altijd aanwezige grond waarin formaties opkomen.

[ervaringsgetuige]

De ervaringswereld van de Boeddha

Ik denk dat...

Denken, denken, denken...
Ga is voelen.
Nee, niet voelen wat je denkt, écht voelen.
Maar ik weet dat écht voelen niet simpel is voor de moderne mens die gevangen zit in het lineaire dualistische denken, zelfs onmogelijk, tot genade hem overkomt.

[ervaringsgetuige]

Vormloosheid heeft iets comfortabels.

Vormloosheid kan comfortabel zijn voor mensen die gevoelig zijn voor sociale druk, oordelen of eenzaamheid, maar deze neiging is niet per se spiritueel verheven; het kan ook een vorm van escapisme zijn.

Psychiater Stanislav Grof zou het verlangen naar het vormloze herkennen als een diep menselijke zoektocht, maar zou benadrukken dat integratie en onderscheid tussen gezonde spiritualiteit en escapisme cruciaal zijn. Het doel is niet om te vluchten in het vormloze, maar om de inzichten daaruit te integreren in het gewone leven.


Grof en ik beschouwen het Vormloze niet als je ultieme of ware Thuis. In zijn werk benadrukt hij dat ervaringen van het vormloze—zoals het opgaan in eenheid, leegte of het transcenderen van het ego—weliswaar diepgaand, transformerend en helend kunnen zijn, maar dat ze vooral waardevol zijn als onderdeel van een groter psychospiritueel proces. Grof ziet deze ervaringen als toegangspoorten tot een bredere identiteit en als middelen om de nauwe grenzen van het alledaagse ego te overstijgen, maar niet als een eindbestemming of permanent toevluchtsoord.


Grof zijn concept van holotrope bewustzijnstoestanden draait om het bewegen richting heelheid: het integreren van alle lagen van de psyche—biografisch, perinataal en transpersoonlijk—waarbij het vormloze slechts één aspect is van een veelomvattender menselijk potentieel.
Grof waarschuwt impliciet voor het spiritueel “bypassen” van psychologische groei door te vluchten in het vormloze. Werkelijke transformatie, volgens Grof, ontstaat pas als inzichten uit het vormloze geïntegreerd worden in het persoonlijke en intermenselijke leven.


Kortom: voor Grof en mij is het vormloze een belangrijke, maar tijdelijke en instrumentele staat binnen het proces van bewustwording en heling, niet het uiteindelijke Thuis van de mens.


Stanislav Grof ziet het ware Thuis van de mens niet als een permanente staat van vormloosheid, maar als een toestand van heelheid waarin alle aspecten van het mens-zijn geïntegreerd zijn. In zijn visie is het ware Thuis een ervaring van diepe verbondenheid—met jezelf, met anderen, en met het universum—waarbij je niet alleen het vormloze, maar ook het persoonlijke, relationele en lichamelijke volledig omarmt.


Grof beschrijft in zijn werk dat mensen tijdens diepgaande bewustzijnservaringen (zoals in holotrope toestanden) vaak een gevoel van thuiskomen ervaren, maar dat deze ervaringen pas werkelijk transformerend zijn als ze geïntegreerd worden in het dagelijks leven. Het ware Thuis is dus geen vlucht uit de wereld of het ego, maar een toestand waarin je alle lagen van je bestaan—biografisch, perinataal, transpersoonlijk—kunt accepteren en verbinden tot een zinvol geheel.


Samengevat: voor Grof is het ware Thuis de staat van innerlijke heelheid en verbondenheid, niet het blijvend verblijven in het vormloze, maar het volledig mens-zijn in al zijn dimensies.

[lang kwaat]

NEE, verlangen, verleiding en bedwelming en begoocheling zijn NIET de taal van de natuur maar van het EGO.[/size][/font]

Net zoals een geest waarin boosheid, woede zich heeft gevestigd ook haar eigen sterk gekleurde begrip van zaken heeft, haar eigen perceptie, zo ook de geest waarin begoocheling (moha) zich heeft gevestigd. De geest in een bepaalde staat is de voorloper van intenties, plannen, spreken en doen en laten en niet een Ego.
Een geest met de eigenwaan Ik ben (of Ben) heeft ook zo haar eigen soort gekleurde begrip van zaken, en brengt ook haar eigen soort intenties en plannen en gedrag voort.

Wanneer je iemands gedrag ziet, zie je eigenlijk diens staat van geest. Maar als je een Ego ziet als voorloper en niet de geest in een bepaalde staat, ben je zelf enorm in de war.
Hatelijk waarschijnlijk, veroordelend, afwijzend, vervreemd van de Ander.

Jaloezie, haat, hebzucht, eigenwaan, begoocheling, zintuiglijke verlangens, etc. zijn als kleurstoffen die de heldere natuur van geest kleuren. 1 druppel kan genoeg zijn.
Als de geest eenmaal gekleurd is geraakt, jaloers, hebzuchtig, vol eigenwaan, etc. dan raakt alles daarmee besmet. Helderheid van geest wordt nu perceptie. De activiteit die deze geest voortbrengt, diens intenties, verbale en fysiek daden worden ook onzuiver.

Het is niet dat Ego als een soort innerlijke doener dit allemaal regelt en voortbrengt maar gewoon de geest in een bepaalde staat brengt zaken voort.

Ego zien als een soort innerlijke doener, wat Balsekar niet doet heb ik van je begrepen, doe jij nog altijd volgens mij. Het lijkt er althans op.

Mind precedes thoughts, mind is their chief, their quality is made by mind,
if with a base mind one speaks or acts,
through that suffering follows him like a wheel follows the ox’s foot.

Mind precedes thoughts, mind is their chief, their quality is made by mind,
if with pure mind one speaks or acts,
through that happiness follows him like a shadow which does not depart. (Dhp 1 en 2)

[Marcel]

...als er geen doener is, is er ook niemand verantwoordelijk...
dat lijkt me geen verstandige insteek...

[lang kwaat]

...als er geen doener is, is er ook niemand verantwoordelijk...
dat lijkt me geen verstandige insteek...

Zoals ik het zie:

Als we zeggen...Een auto rijdt...dan begrijpen we het rijden niet als een daad die de auto doet. Er zijn gewoon processen bezig en die allemaal samen veroorzaken activiteit, beweging. Rijden is niet het initiatief van de auto. 

Volgens mij zag de Boeddha het ook zo bij activiteit die in ons opkomt en die tot spreken en fysieke handelingen leiden. We zeggen weliswaar dingen als... Marcel deed dit en dat...maar eigenlijk zijn er net zo alleen processen gaande die leiden tot handelingen. Er is geen innerlijke doener, entiteit, zelf, ego die hierover heerst en alles regelt en als eerste oorzaak functioneert.
We zijn gewend het zo te zien dat handelingen het initiatief zijn van een persoon, maar wat bedoelen we daar eigenlijk mee? Ik geloof dat de Boeddha hetzelfde leert bij de Persoon als bij de Auto, namelijk, eigenlijk is er geen Persoon die optreedt als initiatiefnemer. Die wereld kan wel in ons hoofd bestaan, als voorstelling, maar ook alleen daar.

Maar Boeddha ontmoedigt zeker niet om mindful en wijs met de ontstane activiteit om te gaan en te bekijken wat voor gevolgen ze hebben en je ervoor verantwoordelijk te voelen. Maar ook weer niet te...Als je je verantwoordelijk zou voelen op een manier dat je gelooft dat je daden voortkomen uit een slecht zelf, zondig zelf of persoon, dat je slecht bent, zoiets is ook weer niet de bedoeling, zoals je wel weet.

Het idee van een innerlijke doener komt neer op het idee dat er bijvoorbeeld zoiets is als een soort innerlijke entiteit/instantie/baas ( Ego, Ik, Zelf,) dat bijvoorbeeld beslist dat afkeer opkomt, voorkeur, eigenwaan, en allerlei andere mentale zaken. Het poneert een instantie in ons dat optreedt als eerste oorzaak (als een God maar nu innerlijke, een eerste beweger). Het is mij wel duidelijk geworden dat het zo niet werkt.

Het idee dat verlangen, neigingen, verleiding, bedwelming de taal van Ego is, of iets wat je aan het bestaan van Ego moet toeschrijven, is precies wat de Boeddha verwerpt, vind ik.
Je kunt wel zeggen dat de Pali Boeddha het de taal vindt van begoocheling, vind ik. Maar het is niet Ego wat begoocheld is maar de geest, het kennen of begrip van zaken raakt begoocheld, bijvoorbeeld met de indruk dat er een Ego is die ziet, hoort, voelt, kent, eigenaar en initiatiefnemer (veroorzaker) van activiteit. Dit is gewoon hoe de onwetende en begeertevolle geest functioneert. Het is diens belevingswijze. Hoe die veroorzaakt wordt leren de sutta's.

[Marcel]

Okay, zoals ik het zou formuleren: ...Een hard ego,  "dat bijvoorbeeld beslist dat afkeer opkomt, voorkeur, eigenwaan, en allerlei andere mentale zaken. Het poneert een instantie in ons dat optreedt als eerste oorzaak (als een God maar nu innerlijke, een eerste beweger)," mag dan een illusie zijn, maar dat wil niet zeggen dat er helemaal geen ego/persoon/individu is dat keuzes kan maken/ beslissingen kan nemen.
Want dan zouden we totaal overgeleverd zijn aan onze conditioneringen, haat, verlangen en begoocheling.
En dat lijkt me ook niet wat de geportretteerde Boeddha leert.

[lang kwaat]

Okay, zoals ik het zou formuleren: ...Een hard ego,  "dat bijvoorbeeld beslist dat afkeer opkomt, voorkeur, eigenwaan, en allerlei andere mentale zaken. Het poneert een instantie in ons dat optreedt als eerste oorzaak (als een God maar nu innerlijke, een eerste beweger)," mag dan een illusie zijn, maar dat wil niet zeggen dat er helemaal geen ego/persoon/individu is dat keuzes kan maken/ beslissingen kan nemen.
Want dan zouden we totaal overgeleverd zijn aan onze conditioneringen, haat, verlangen en begoocheling.
En dat lijkt me ook niet wat de geportretteerde Boeddha leert.

zoals ik het zie leert de Boeddha dat de geest de voorloper is

Mind precedes all mental states. Mind is their chief; they are all mind-wrought (dhp1)

Als wij zeggen dat iets in ons opkomt als persoon, leert de Boeddha mijn inziens...het komt op in de geest, het heeft de geest als voorloper, en worden ook gecreeerd door de geest.
Gras IS niet groen maar de groenheid van gras is de creatie binnen een specifiek soort cognitief proces.

Als er mentale aandacht is voor wat is opgekomen, en een bewustzijn van wat is ontstaan, is dat niet een persoon of ego wat dit doet of bewust is, maar ook weer de geest die nu mindful is, opmerkzaam. Als wat opgekomen is vervolgens met wijsheid wordt gezien, is het niet een persoon of ego dat met wijsheid ziet maar de geest is nu met wijsheid.

Volgens mij zag de Boeddha dat nergens hierin een soort entiteit functioneert die iets doet, aansticht, veroorzaakt, bewust is, wijs is, aandacht heeft, keuzes maakt, eigen kracht heeft etc.
De stellige indruk in onze beleving dat er een mentale entiteit Ik is die ziet, hoort, voelt, kent, kiest, leeft en sterft en avonturen beleeft, is ook een bouwwerk van de geest, een creatie, voorwaardelijk ontstaan, het resultaat van de begoochelde geest.

Ook als er wordt besloten om niet in te gaan op bijvoorbeeld een zintuiglijk verlangen, is dit niet een entiteit Ik of Ego dat dit doet. Het is een combinatie van een geest met herinnering (van de lessen), mindfulness, wijsheid.
Zo zie IK het

[Marcel]

...nou dat was me al wel een tijdje duidelijk ...
en ik vind het een te absolute opvatting maar ja
...wie ben ik...

in ieder geval heeft deze lunchgeest zojuist geluncht
en gaat deze biljartgeest zo dadelijk een potje biljarten
met andere biljartgeesten

[ervaringsgetuige]

...als er geen doener is, is er ook niemand verantwoordelijk...
dat lijkt me geen verstandige insteek...

onderscheid tussen conventionele en ultieme waarheid wordt ook in het boeddhisme gemaakt: op het niveau van de conventionele waarheid zijn er personen, handelingen en verantwoordelijkheid, terwijl op het niveau van ultieme waarheid alles leeg is van een inherent, zelfstandig bestaan.


Voor boeddhisten is het vreemd om te zeggen dat er helemaal geen doener of denker is, als zou er niets zijn. Maar Boeddha onderwees wel dat wat wij als ‘ik’ ervaren – inclusief de doener en denker – geen blijvende kern heeft en voortdurend verandert. Er is geen absoluut, onafhankelijk zelf dat handelt of denkt, maar wel een proces van oorzaken en gevolgen. Het verschil met Advaita is dat boeddhisme ook geen absoluut Zelf aanneemt; alles is leeg van een vaste kern. Dus: het idee van ‘geen doener’ is niet helemaal vreemd, maar het boeddhisme vult het anders in dan Advaita. Het is goed om deze nuance te zien, zodat we niet in het misverstand vervallen dat boeddhisme leert dat er ‘niets’ is of dat verantwoordelijkheid niet bestaat.”

[lang kwaat]

...nou dat was me al wel een tijdje duidelijk ...
en ik vind het een te absolute opvatting maar ja
...wie ben ik...

in ieder geval heeft deze lunchgeest zojuist geluncht
en gaat deze biljartgeest zo dadelijk een potje biljarten
met andere biljartgeesten

Toen ik de vorige reactie schreef begon ik er een gevoel voor te ontwikkelen waarom later boeddhisme 8 soorten bewustzijn onderscheidt.
Misschien kun je hiermee meer?
https://www.boeddhaforum.nl/index.php?topic=1977.msg15097#msg15097

met name:

In the Mahayana teachings the Buddha described two additional consciousnesses. The seventh consciousness is called the afflicted consciousness and it functions basically as clinging to a self. This consciousness is very subtle in that it does not need to specifically think, “Is this me?” Instead, it is continuously and latently present, clinging to a self whether a visual, auditory, gustatory, olfactory, or kinesthetic perception is taking place. This contrasts with the mental consciousness where the feeling of self is very conscious and discernible. The afflicted seventh consciousness is a neutral obscuration and in itself is neither positive nor negative. It does not create good or bad karma. However, the belief in a self directly opposes the wisdom of realizing egolessness.6 This affliction is the principle obstacle that must be removed to attain liberation.

Ik wil hier nog eens wat over nadenken. Ik vind termen als geest, natuur van geest, bewustzijn, hart, lastig omdat iedereen er vaak wat anders mee bedoelt. Ik vind ook dat de sutta's hier niet duidelijk over zijn.

Hoe dan ook, het mahayana poneert dus een 7e soort bewustzijn wat aangedaan is, en eigenlijk constant een subtiel soort besef van zelf heeft, grover dan het mentale bewustzijn heeft, maar toch noch positief noch negatief is, en veroorzaakt geen goed of slecht kamma...

[Buddha Amitabha]

...als er geen doener is, is er ook niemand verantwoordelijk...
dat lijkt me geen verstandige insteek...

Dit lijkt me, zoals je het formuleert met het gevaar dat mensen hun persoonlijke verantwoordelijkheid zouden kunnen gaan afschuiven op het niet-bestaan van wie of wat ze zijn en welke neigingen ze al dan niet hebben, een juiste constatering.

[ervaringsgetuige]

Toen ik de vorige reactie schreef begon ik er een gevoel voor te ontwikkelen waarom later boeddhisme 8 soorten bewustzijn onderscheidt.

Maar beschouwt boeddhisme duaal denken dan niet als een vorm van onbewust zijn?
Want de overgang van duaal naar non-duaal denken is toch precies waar het de boeddha en zelfs jezus christus om te doen was?
'k heb het is aan Artificiële-intelligentie gevraagd.
Zie...


"Duaal denken—het ervaren van een scheiding tussen ‘ik’ en ‘ander’, subject en object—is volgens het boeddhisme inderdaad een vorm van onwetendheid of illusie, maar niet per se “onbewust zijn” in de zin van volledig onbewust handelen. Het is eerder een beperkt, conditioneel bewustzijn waarin men de werkelijkheid als verdeeld en afgescheiden beleeft.

Het boeddhisme leert dat deze dualiteit voortkomt uit diepgewortelde mentale patronen en conditioneringen (zoals sanna, het onderscheidende en labelende aspect van de geest). Hierdoor ontstaat de illusie van een afzonderlijk zelf, wat leidt tot lijden en verwarring. Dit duale perspectief is dus een vorm van ‘niet volledig bewust zijn’ van de ware aard van de werkelijkheid, namelijk haar non-duale, ondeelbare karakter.

De overgang van duaal naar non-duaal bewustzijn—het doorzien van deze illusie en het direct ervaren van de eenheid van alles—is inderdaad het kernpunt van boeddhistische ontwaking (bodhi). Boeddha’s onderricht draait om het doorbreken van deze dualiteit en het realiseren van non-duaal bewustzijn, waarin geen afgescheidenheid meer wordt ervaren tussen zelf en ander, waarnemer en waargenomene. Dit wordt gezien als de bevrijding uit het lijden en de kern van verlichting.

Ook in sommige interpretaties van het christendom, vooral mystieke stromingen, wordt verwezen naar een soortgelijk proces van eenheidservaring, hoewel de terminologie verschilt.

Kortom:

Duaal denken is volgens het boeddhisme een beperkte, geconditioneerde vorm van bewustzijn, die voortkomt uit onwetendheid en leidt tot lijden. Het is geen volledig onbewustzijn, maar wel een staat van niet-volledig-weten of niet-volledig-zien. De overgang naar non-duaal bewustzijn—het directe inzicht in de eenheid van alles—is inderdaad het doel van boeddhistische beoefening en wordt gezien als bevrijding."

https://www.perplexity.ai/search/boeddhisme-onderscheidt-8-soor-ezdKS1OyT.uxPc50d61_Gw

[ervaringsgetuige]

...als er geen doener is, is er ook niemand verantwoordelijk...
dat lijkt me geen verstandige insteek...

Het is een hardnekkig misverstand om uit de Advaita-visie te concluderen dat persoonlijke verantwoordelijkheid zomaar kan worden afgeschoven. Wie dat doet, gebruikt non-dualiteit als een intellectueel excuus om zijn eigen gedrag niet onder ogen te hoeven zien. Werkelijk inzicht in ‘er is geen doener’ leidt niet tot vrijblijvendheid of morele luiheid, maar tot het besef dat handelen en de gevolgen daarvan onvermijdelijk met elkaar verbonden zijn.

Het idee dat Advaita een vrijbrief zou geven voor onverantwoordelijk gedrag, getuigt van een oppervlakkig begrip van de leer. Zolang er identificatie is met een lichaam-geestcomplex, blijven ethiek, verantwoordelijkheid en compassie vanzelfsprekend centraal staan. Wie dat ontkent, verschuilt zich achter woorden en heeft de essentie van Advaita niet begrepen.

[ervaringsgetuige]

Filosofisch nadenken en waarachtig voelen


Kernvraag:

Kan veel nadenken over filosofische kwesties ertoe leiden dat een mens bij zijn waarachtig voelen (authentieke gevoel, diepste zelf) terechtkomt?


Filosofie en het denken

• Filosofie is bij uitstek een rationeel, conceptueel en vaak analytisch proces. Het draait om het onderzoeken van fundamentele vragen over bestaan, kennis, waarden, rede, geest en taal.
  
  
• Veel filosofische tradities, vooral in het Westen, benadrukken het belang van kritisch denken, logische analyse en het bevragen van vanzelfsprekendheden.

Grenzen van het denken

• In spirituele en mystieke tradities wordt vaak gesteld dat puur rationeel denken niet tot de diepste waarheid of het “waarachtig voelen” leidt.
  
  
• Ramesh Balsekar, een bekende non-duale leraar, stelt bijvoorbeeld dat waarheid niet met het verstand begrepen kan worden. Waarheid is simpelweg “Wat-is” en de acceptatie daarvan. Het verstand kan het niet grijpen; het is eerder het loslaten van conceptueel denken dat toegang geeft tot diepere lagen van ervaring en gevoel.
  
  
• Eckhart Tolle en andere mystici benadrukken dat de directe, innerlijke ervaring van het Zijn of het universele bewustzijn voorbij het denken ligt. Het denken kan een obstakel vormen voor het direct ervaren van het ware zelf.

Boeddhistische visie

• In het boeddhisme wordt het rationele denken gezien als een nuttig instrument, maar niet als de ultieme weg naar verlichting of waarachtig voelen. Meditatie en directe ervaring worden als belangrijker beschouwd dan louter intellectueel nadenken.
  
  
• Het stilvallen van het rationele denken wordt in sommige tradities juist gezien als voorwaarde voor ware wijsheid en diep inzicht.

Conclusie

Veel nadenken over filosofische kwesties kan leiden tot meer zelfinzicht, bewustwording van aannames en het loslaten van beperkende overtuigingen. Maar volgens veel spirituele en filosofische tradities is het rationele denken op zichzelf niet toereikend om tot het waarachtig voelen of de diepste waarheid te komen. Werkelijk contact met het authentieke gevoel ontstaat vaak juist als het denken tot rust komt en men zich openstelt voor directe ervaring, acceptatie en zijn.


https://www.perplexity.ai/search/zou-een-mensvia-veel-nadenken-gls05zMGTIWrzye08jmcZg

[lang kwaat]

...als er geen doener is, is er ook niemand verantwoordelijk...
dat lijkt me geen verstandige insteek...

onderscheid tussen conventionele en ultieme waarheid wordt ook in het boeddhisme gemaakt: op het niveau van de conventionele waarheid zijn er personen, handelingen en verantwoordelijkheid, terwijl op het niveau van ultieme waarheid alles leeg is van een inherent, zelfstandig bestaan.

Ter info: De Pali Boeddha bespreekt dit iets anders. Ik zie dat in de sutta's benadrukt wordt dat er een verschil is tussen 1. begrip wat berust op hoe we zaken voorstellen te gaan en bestaan en 2.  hoe het echt, met wijsheid bezien, zit. Dat laatste is het object van het wijsheidsoog.

Eigen Voorbeelden: In het voorstellen kan een wolk een vaste vorm hebben, maar zulke wolken zijn niet waarneembaar via het oog. Veranderlijk van vorm is het kenmerk. In het voorstellen zitten er grote en kleine ego's in mensen maar deze zijn eigenlijk ook alleen maar in het voorstellen te vinden.  Al ontleedt je de mens in alle waaruit ie samengesteld is, kleine en grote ego zijn al net zo min in een mens te vinden dan een bestuurder in je pc. In het voorstellen gaat activiteit uit van een Persoon die kiest voor die activiteit, maar ook dit is een imaginaire werkelijkheid. Te denken dat activiteit uitgaat van een Persoon is als denken dat rijden uitgaat van de auto. In het voorstellen kan een emotie beschouwd en beleefd worden als: 'dit ben Ik, dit is van mij, dit is mijn zelf' maar volgens mij ook alleen maar in het voorstellen.

In de sutta's lees ik dat het een enorm sterke gewoonte is om op basis van iets wat gezien, gehoord, gevoeld, gekend wordt te gaan voorstellen. Niet alleen in termen van Ik en mijn maar evengoed in termen van duurzaamheid, gelukmakend, mooi, lelijk, belangrijk, gevaar, veilig, betrouwbaar of juist niet etc. Begoocheling gaat niet alleen maar over beschouwen in termen van Ik en mijn maar dat is wel een nogal wezenlijk aspect van begoocheling.

Laten we wel wezen, is het niet vaak zo dat wij de stroom van voorstellingen beleven als de werkelijkheid?

En wat is dan precies voorstelling en wat niet? Als wij als mensen gras zien als groen, is dat dan voorstelling of niet? Oftewel, als er geen mentale uitweidingen zijn over iets, leven we dan niet evengoed in een voorgestelde wereld? Wanneer is er eigenlijk geen sprake van voorstelling?

Ik zie een Boeddha die beseft dat voor vrijwel iedereen er geen echt verschil is tussen voorstelling of wat beleefd wordt als de werkelijkheid en hoe zaken echt gaan en bestaan.
Hier kun je ook gebruik van maken. Want er zijn voorstellingen die leiden tot afkoelen, tot bedaren, tot minder hysterie, drama en razernij in jezelf. Maar de Boeddha die ik zie leert niet dat ware afkoeling, Nibbana, berust op  voorstellingen maar op het daadwerkelijk beëindigen van hebzucht, haat en begoocheling.
Maar als methode kan in de beoefening ook gebruik gemaakt worden van voorstellingen.

Iets gaan voorstellen is niet zomaar een neutrale onschuldige daad want in het voorstellen zelf veranderen zaken. Ze worden anders dan ze zijn.

Ergens ligt de crux, vind ik, bij het feit dat wij mensen geneigd zijn voorstelling te verwarren met werkelijkheid, of perceptie te houden voor hoe iets echt is.
Steeds weer komt de mens uit bij iets waarvan ie denkt dat het niet langer voorstelling is maar de werkelijkheid an sich, het ultieme.

Ik kan alleen zien dat de Boeddha hierin afweek van zijn eigen spirituele leraren. Zij ontmoetten niet het ultieme maar dachten van wel.

Voor mij is het een vraag of de Boeddha überhaupt wel leert dat er zoiets is als het Ultieme of dat we als mens eigenlijk niet kunnen ontsnappen aan het dictaat van de geest.
Hoe de geest ons altijd maar weer voorspiegelt hoe zaken gaan en bestaan maar altijd als voorstelling. 
Sommige boeddhisten hebben een duidelijk antwoord: er is geen ontsnapping mogelijk. Alles wat we beleven of kennen, wat dan ook, is voorwaardelijk ontstaan. Ook de geest.  Voor hen is de absolute waarheid dat er eigenlijk alleen maar relatieve waarheid is. Ik ben hier geen fan van...maar dat kan mijn begeerte zijn.

Anderen introduceren een natuur van geest die er altijd was, is en zal zijn. En zien dit als het enige wat voorbij voorstelling en perceptie ligt. De waarheid. Het ultieme.

Hoe dan ook denk ik niet dat het te rechtvaardigen valt dat als je maar geen gedachten hebt, mentaal leeg bent, zonder mentale uitweidingen, je nu verkeert in een staat voorbij perceptie. Nee, alles wat dan wordt beleefd is alsnog een voorstelling, omdat de zes soorten bewustzijn nou eenmaal niet de wereld presenteert zoals ie van zichzelf is.

[lang kwaat]

Kan veel nadenken over filosofische kwesties ertoe leiden dat een mens bij zijn waarachtig voelen (authentieke gevoel, diepste zelf) terechtkomt?

Ik wil je er aan herinneren dat ook de leraren van de Boeddha dachten dat zij bij hun diepste zelf waren terechtgekomen in extreem verstilde en lege staten. Toch erkende de Boeddha dit niet als kennis van het Ultieme of als de Waarheid of als diepste zelf. Hij kon op een bepaald moment ook in deze staten tijdelijk verwijlen en zijn leraren beschouwden de Boeddha als hun gelijken.
Maar Boeddhas was niet tevreden en zou gezegd hebben:

Bij Alara Kalama

But it occurred to me: 'This Dhamma (van zijn leraar Alara Kalama) does not lead to disenchantment, to dispassion, to cessation, to peace, to direct knowledge, to enlightenment, to Nibbana, but only to reappearance in the base of nothingness.' (dit is een arupa jhana)  Not being satisfied with that Dhamma, I left it and went away. (MN26)

Boeddha kwam toen bij zijn volgende leraar, Uddaka Ramaputta. Van hem leerde hij nog verder te gaan dan de sfeer van nietsheid waarin de perceptie is 'er is niets'. Hij leerde de staat kennen die wordt genoemd noch perceptie noch niet perceptie. Boeddha was echter weer niet tevreden en zou gezegd hebben:

Bij Udakka Ramaputta

But it occurred to me: 'This Dhamma does not lead to disenchantment, to dispassion, to cessation, to peace, to direct knowledge, to enlightenment, to Nibbana, but only to reappearance
in the base of neither-perception-nor-non-perception.' Not being satisfied with that Dhamma, I left it and went away. (MN26)

Ik wil je er dus aan herinneren dat juist over dit zaken als wat dan het ultieme is , verschil van mening is onder spirituele leraren. Bij zelfkenners is dit heel normaal. Dat heeft ook jullie groep van zelfkenners laten zien. Een permanente oorlog over wie dan de ware zelfkennis heeft en wie niet en wat dit dan is. Een verbale oorlogsvoering tot gevolg. Allemaal claimend: ik ken het ware zelf en jouw idee van het ware zelf is een waan... Hoe moet dit dan tot afkoelen leiden, tot vrede, tot het einde van lijden. Is zelfkennis niet altijd een oorzaak van conflict?

Hoe dan ook, het is duidelijk een waanidee dat iedere spirituele leraar hetzelfde leert over wat het ware zelf is of ultieme.

Het Ultieme voor de Pali Boeddha was Nibbana, maar voor latere boeddhisten is zelfs dit niet meer het Ultieme

Oh oh, oh....wat een verwarring en gedoe alom,.

[lang kwaat]

Werkelijk contact met het authentieke gevoel ontstaat vaak juist als het denken tot rust komt en men zich openstelt voor directe ervaring, acceptatie en zijn.

Directe ervaring is vaak juist misleidend omdat je vaak niet realiseert dat die directe beleving/ervaring op dat moment voorwaardelijk ontstaat en bestaat. Er zijn allerlei condities die op elkaar inwerken en samen veroorzaken dat je dit of dat ervaart. Een creatie van de combinatie werking van zintuigen, brein, zenuwen en geest. Verandert er iets in die lichamelijke condities, bijvoorbeeld door drugs inname, dan verandert ook de beleving. Hier zie je dat wat op een bepaalde moment direct wordt ervaren, voorwaardelijk ontstaat, bestaat en eindigt ook.
Voordat je het echter weet ga je geloven of claimen dat het niet voorwaardelijk ontstaat, bestaat en eindigt.

Zien met Wijsheid lees ik als de beslissende factor in de Pali sutta's. De altijd aanwezige disclaimer in de sutta's. Alleen zien met wijsheid leidt tot de beëindiging van bezoedelingen en tot vrede, afkoeling, Nibbana, het ultieme doel in de leer van de Boeddha en ook de Waarheid genoemd.

[Marcel]

...als er geen doener is, is er ook niemand verantwoordelijk...
dat lijkt me geen verstandige insteek...

Het is een hardnekkig misverstand om uit de Advaita-visie te concluderen dat persoonlijke verantwoordelijkheid zomaar kan worden afgeschoven. Wie dat doet, gebruikt non-dualiteit als een intellectueel excuus om zijn eigen gedrag niet onder ogen te hoeven zien. Werkelijk inzicht in ‘er is geen doener’ leidt niet tot vrijblijvendheid of morele luiheid, maar tot het besef dat handelen en de gevolgen daarvan onvermijdelijk met elkaar verbonden zijn.

Het idee dat Advaita een vrijbrief zou geven voor onverantwoordelijk gedrag, getuigt van een oppervlakkig begrip van de leer. Zolang er identificatie is met een lichaam-geestcomplex, blijven ethiek, verantwoordelijkheid en compassie vanzelfsprekend centraal staan. Wie dat ontkent, verschuilt zich achter woorden en heeft de essentie van Advaita niet begrepen.

zoals je kunt nalezen was mijn reactie niet gericht aan jou of op advaita...
het was een reactie op de voorgaande bijdrage van Siebe...
dat is de context  ...

[Marcel]

[...]
Zien met Wijsheid lees ik als de beslissende factor in de Pali sutta's. De altijd aanwezige disclaimer in de sutta's. Alleen zien met wijsheid leidt tot de beëindiging van bezoedelingen en tot vrede, afkoeling, Nibbana, het ultieme doel in de leer van de Boeddha en ook de Waarheid genoemd.

maar wat is dat...die wijsheid...
de zo-heid der dingen...

[lang kwaat]

[...]
Zien met Wijsheid lees ik als de beslissende factor in de Pali sutta's. De altijd aanwezige disclaimer in de sutta's. Alleen zien met wijsheid leidt tot de beëindiging van bezoedelingen en tot vrede, afkoeling, Nibbana, het ultieme doel in de leer van de Boeddha en ook de Waarheid genoemd.

maar wat is dat...die wijsheid...
de zo-heid der dingen...

Stel we bezoeken een illusionist. Zes soorten bewustzijn presenteren ons als het ware de trucs die gebeuren op het toneel. We zien dingen, horen dingen, ruiken misschien dingen, voelen dingen, denken er bij, er zijn verlangens, emoties etc. Maar bewustzijn kan niet doorzien wat er echt gebeurt tijdens de illusie. Wijsheid moet het doorzien. Wijsheid moet doorgronden wat er nou eigenlijk echt gebeurt op dat toneel.

Naar mijn idee is zien met wijsheid vergelijkbaar als de truc doorzien. Zien wat er echt gebeurt zeg maar. Voorbij de sluier die de illusionist in het leven wekt en zijn publiek probeert te misleiden. De fascinatie, verbijstering, ontluistering, betovering, valt meteen totaal weg als de illusie is doorzien. Zien met wijsheid is dat soort perspectief en beleving volgens mij. Het koelt af.
Het heeft iets overstijgend, alsof het zaken doorgrondt doordat het ook afstand kan nemen.

De leraren van de Boeddha doorgronden eigenlijk niet hun eigen ervaringen. Zij dachten dat ze het ultieme hadden gevonden, het zelf. Maar Boeddha ging nog een stap verder dan hen, en was op die manier ook in staat te doorgronden dat ze niet voorbij perceptie waren gekomen. Zien met wijsheid heeft iets van ergens bovenuit stijgen en doorgronden. Het is overziend van karakter en ook doordringend zeg maar. Dat is mijn gevoel er bij.

[Marcel]

het blijft
glad ijs
alsook
een beetje
luchtfietserij

zelf weet ik niet

[lang kwaat]

het blijft
glad ijs
alsook
een beetje
luchtfietserij

zelf weet ik niet

Is het niet zo dat wij eigenlijk best vaak de soort wereld die de 6 soorten bewustzijn ons voorspiegelt, geneigd zijn te beleven als de ultieme werkelijkheid, de waarheid, het echte, de realiteit, zoals het werkelijk is? Wijsheid ziet dat dit niet klopt. Wijsheid ziet en kent het voorwaardelijke ontstaan van deze hele belevingswereld. Wijsheid ziet ook wat de condities zijn waardoor wij onze eigen belevingswereld die puur een tijdelijke constructie is, en zonder enige duurzaamheid en essentie, toch beleven als heel werkelijk en essentieel en waarom we ook aan vasthouden.

Wat je ook kunt zien is dat wanneer deze hele belevingswereld zo belangrijk wordt gemaakt, er constant drama is, conflict, botsing van belevingswerelden. Dat steunt eigenlijk op het feit dat de betrekkelijkheid van de hele belevingswereld, van uiterst grof en wereldlijk tot zeer subtiel en spiritueel, niet echt wordt gekend zoals het werkelijk is: Als niet duurzaam, voorwaardelijk ontstaan, onbetrouwbaar, zonder essentie, harde kern, leeg. Het wijsheidsoog ziet en kent dit. Maar het wijsheidsoog moet wel ontwikkeld worden want het is makkelijk het soort besef te verliezen dat je belevingswereld niet de werkelijkheid is.

Ik heb zelf ook vele momenten gehad ook dat ik aandacht vroeg en vraag voor mijn belevingswereld. Ik kan wel zien dat hierachter begeerte zit. Ik snap ook wel waarom de Boeddha zegt dat er onwetendheid achter zit.

We leven nu in een wereld die misschien wel meer dan ooit aanmoedigt om die belevingswereld heel serieus te nemen van elkaar. Als mensen kunnen we hierin zelfs heel eisend worden ook.
Je mag amper meer lachen om elkaars belevingswereld. Het moet allemaal bloedserieus.

Een wereld waarin geen gevoel meer is voor de betrekkelijkheid van beleving, is een verharde wereld. Daar gaat de zon van wijsheid wel onder. Die wereld wordt ook niet leuker. Ik snap wel dat mensen denken dat als je maar recht doet aan iemands belevingswereld, dat die persoon goed doet. Dat zal tot op zekere hoogte ook wel even goed doen, maar uiteindelijk is het veel beter dat we allemaal leren om veel losser om te gaan met onze belevingswereld, en ook minder serieus kunnen nemen, vind ik. Niet omdat we zonodig goede mensen moeten spelen, onzelfzuchtig, en niet vanuit angst , niet vanuit afkeer maar vanuit de wijsheid die ziet en kent hoe belevingswerelden ontstaan, waar ze op berusten, dat ze eindigend zijn, niet duurzaam, dat er geen enkele kern of essentie in zit en eigenlijk niks in die belevingswereld de moeite waard is om aan te hechten. Het zal noch je eigen noch andermans welzijn dienen.

Ik denk dat het goed bedoeld is dat zelfs kleine kinderen tegenwoordig zich als volwassenen moeten openen over hun belevingswereld (deden wij echt niet als kind). Ieders belevingswereld moet worden erkend. Maar dit gaat een hele rare wereld veroorzaken en doet dat al. Mensen denken dat dit de weg is naar geluk, naar vrijheid, naar gezondheid, maar ik weet wel zeker dat dit als een boemerang zich tegen ons zal keren als individu en als samenleving. 

We kunnen veel beter elkaar introduceren in de soort wijsheid die de belevingswereld kent als anicca, dukkha en anatta. De weg naar welzijn ligt in het vrij en flexibel kunnen omgaan met belevingen. Het allemaal niet zo serieus meer nemen. Nogmaals, niet als houding, niet als reactie, maar omdat we door en door beseffen dat beleving iets tijdelijks is, niet duurzaam, het is niet de waarheid die je verdedigt, het is niet betrouwbaar, het is zo belangrijk als je het zelf maakt.

Waar vraag je eigenlijk aandacht voor als je aandacht vraagt voor je belevingen? Nogmaals, ik wil niet ontmoedigen dat we onszelf openen en een vlucht nemen in geslotenheid, in nooit over je eigen belevingen praten etc. Dat is ook weer een ander extreem. Ik hoop dat het overkomt.

[lang kwaat]

   

• Eckhart Tolle en andere mystici benadrukken dat de directe, innerlijke ervaring van het Zijn of het universele bewustzijn voorbij het denken ligt. Het denken kan een obstakel vormen voor het direct ervaren van het ware zelf.

Hoe weet jij of Eckhart hier niet spreekt over een meditatieve staat waarin de perceptie is...bewustzijn is eindeloos? Waarom zou het niet perceptie zijn, een tijdelijk beleving die voorwaardelijk ontstaat? Waarom denkt Eckhart dat ie de werkelijkheid an sich kent?

Voorbij het denken en gedachten is van alles te beleven maar waarom zou je denken dat je nu de werkelijkheid an sich, het ultieme, beleeft? Omdat er geen grove formaties zijn?
Dat is wel naief hoor.

Het lijkt er op dat dit soort bezinning te bedreigend is voor mensen die aan tijdelijke gedachteloze staten zoveel ophangen dat ze dan zelfs het ultieme zien en ontdekken.
Dat maakt gesprekken hierover moeizaam en beladen. Maar in boeddhisme is het heel normaal om ook gedachteloze staten en wat dan wordt beleefd, te zien als voorwaardelijk ontstaan, steunend op ontstaansvoorwaarden. Het zijn evengoed bouwwerken, constructies die zoals elke constructie onderhevig zijn aan verval en eindigen.

[Buddha Amitabha]

Gedachteloze staten of zogenaamd voorbij het denken komen heeft niets van doen met de werkelijkheid of zelfs de Verlichting. Eckhart Tolle doet net alsof als je zo ongeveer gedachteloos bent, je dan automatisch de waarheid kent. Er zijn diverse goeroes die dit ook beweren. Maar dit is mijns inziens eerder het aankweken van domheid die verward wordt met realisatie, wijsheid en zelfs Verlichting. Voor zover ik weet zegt Gautama de Boeddha nergens dat het denken per definitie onjuist is, en dat je gedachteloos zou moeten worden. Eerder geeft hij aan dat mensen onjuiste gedachtegangen kunnen hebben of zelfs koesteren, die uiteindelijk tot lijden uitwerken. Terwijl de aantrekkingskracht van dat wat de zintuigen waarnemen zich aanvankelijk lijkt voor te doen als zeer begerenswaardig. De mens is over het algemeen blind voor de uitwerking van dat wat hem of haar aantrekt of afstoot.

Daarom wordt meditatie aangeboden als een manier om het denken te observeren. Dan kun je merken dat het gedachteproces inderdaad een proces is dat altijd maar doorgaat, het is een functie van het brein dat in dienst staat van het overleven. Natuurlijk kan het denken minder bewolkt zijn op een bepaald moment. Dat kan ontspanning opleveren. Maar dit is slechts tijdelijk van aard. Het gaat er om in wijsheid het denken te bezien, waar te nemen. Niet om het uitschakelen ervan, iets wat sowieso onmogelijk is. Hoe meer je onderdrukt, des te sterker het wordt.

Dat Eckhart Tolle meent dat gedachteloze staten zo ongeveer de waarheid zouden vertegenwoordigen, is een ernstige misvatting zijnerzijds. En het is een leugen dat "de mystici" dit volgens meneer ervaringsgetuige uitdragen. Ja, misschien een paar idioten, maar de echte en waarachtige mystici leren niet dat het gedachteloos zijn automatisch de realisatie zou vertegenwoordigen. Als je domheid wilt realiseren, probeer dan vooral om gedachteloos te worden. Een heilloze weg, mijns inziens.

[ervaringsgetuige]

   

• Eckhart Tolle en andere mystici benadrukken dat de directe, innerlijke ervaring van het Zijn of het universele bewustzijn voorbij het denken ligt. Het denken kan een obstakel vormen voor het direct ervaren van het ware zelf.

Hoe weet jij of Eckhart hier niet spreekt over een meditatieve staat waarin de perceptie is...bewustzijn is eindeloos? Waarom zou het niet perceptie zijn, een tijdelijk beleving die voorwaardelijk ontstaat? Waarom denkt Eckhart dat ie de werkelijkheid an sich kent?

Voorbij het denken en gedachten is van alles te beleven maar waarom zou je denken dat je nu de werkelijkheid an sich, het ultieme, beleeft? Omdat er geen grove formaties zijn?
Dat is wel naief hoor.

Het lijkt er op dat dit soort bezinning te bedreigend is voor mensen die aan tijdelijke gedachteloze staten zoveel ophangen dat ze dan zelfs het ultieme zien en ontdekken.
Dat maakt gesprekken hierover moeizaam en beladen. Maar in boeddhisme is het heel normaal om ook gedachteloze staten en wat dan wordt beleefd, te zien als voorwaardelijk ontstaan, steunend op ontstaansvoorwaarden. Het zijn evengoed bouwwerken, constructies die zoals elke constructie onderhevig zijn aan verval en eindigen.

 je noemt jezelf een denker, en dat is prima. Maar besef dat het “wijsheidsoog” waar je naar verwijst, niet exclusief is voor rationele analyse. Werkelijk inzicht kan zich ook manifesteren als een directe, onbemiddelde ervaring – en die verdient respect, ook als ze niet in jouw denkkader past.

[lang kwaat]

Gedachteloze staten of zogenaamd voorbij het denken komen heeft niets van doen met de werkelijkheid of zelfs de Verlichting. Eckhart Tolle doet net alsof als je zo ongeveer gedachteloos bent, je dan automatisch de waarheid kent. Er zijn diverse goeroes die dit ook beweren. Maar dit is mijns inziens eerder het aankweken van domheid die verward wordt met realisatie, wijsheid en zelfs Verlichting.

Voor zover ik weet zegt Gautama de Boeddha nergens dat het denken per definitie onjuist is, en dat je gedachteloos zou moeten worden. Eerder geeft hij aan dat mensen onjuiste gedachtegangen kunnen hebben of zelfs koesteren, die uiteindelijk tot lijden uitwerken. Terwijl de aantrekkingskracht van dat wat de zintuigen waarnemen zich aanvankelijk lijkt voor te doen als zeer begerenswaardig. De mens is over het algemeen blind voor de uitwerking van dat wat hem of haar aantrekt of afstoot.

Daarom wordt meditatie aangeboden als een manier om het denken te observeren. Dan kun je merken dat het gedachteproces inderdaad een proces is dat altijd maar doorgaat, het is een functie van het brein dat in dienst staat van het overleven. Natuurlijk kan het denken minder bewolkt zijn op een bepaald moment. Dat kan ontspanning opleveren. Maar dit is slechts tijdelijk van aard. Het gaat er om in wijsheid het denken te bezien, waar te nemen. Niet om het uitschakelen ervan, iets wat sowieso onmogelijk is. Hoe meer je onderdrukt, des te sterker het wordt.

Dat Eckhart Tolle meent dat gedachteloze staten zo ongeveer de waarheid zouden vertegenwoordigen, is een ernstige misvatting zijnerzijds. En het is een leugen dat "de mystici" dit volgens meneer ervaringsgetuige uitdragen. Ja, misschien een paar idioten, maar de echte en waarachtige mystici leren niet dat het gedachteloos zijn automatisch de realisatie zou vertegenwoordigen. Als je domheid wilt realiseren, probeer dan vooral om gedachteloos te worden. Een heilloze weg, mijns inziens.

Mee eens. De Pali sutta's leren het zo:

5. "It is possible here that with the stilling of applied and sustained thought, some bhikkhu enters upon and abides in the second jhana, which has self-confidence and singleness of mind
without applied and sustained thought, with rapture and pleasure born of concentration. (MN28)


In de eerste meditatieve verdieping (1e jhana) zijn nog wel gedachten maar niet meer in de 2e jhana. In verdere meditatieve verdieping (3-4 jhana) eindigen ook andere mentale formaties.
Tot je op een punt komt dat de geest niet meer mentale formaties tot object van kennis kan nemen, want die zijn tijdelijk gestild. Zoals ik dit begrijp, neemt de geest nu het vormloze tot object van kennis. Het vormloze is er nog. Boeddha leert 4 percepties die behoren tot het vormloze: 1, een perceptie van een oneindige ruimte, 2. dat overstegen, ontstaat de perceptie van een eindeloos bewustzijn, 3. en dat overstegen, ontstaat de perceptie 'er is niets' en 4. dat overstegen hebbend kom je een staat waarin je eigenlijk niet meer goed iets kan onderscheiden, op de grens van perceptie. Althans zo versta ik het.

De geest heeft niet alleen grove formaties, grove manifestaties tot ken-object maar kan ook vormloosheid tot object van kennis nemen. Zoals ik het begrijp keert de aandacht nu naar haar eigen  vormloze mentale basis: Zoals ik het begrijp moet dit vormloze ook niet verward worden met een altijd aanwezige oergrond waarin alles opkomt, noch aangezien worden voor leegte. Het vormloze moet ook niet moet worden gezien als kennis van het ultieme of het zelf (zoals de leraren van de Boeddha deden).  Het vormloze is evengoed een bestaanssfeer van samsara (arupa loka). https://www.accesstoinsight.org/ptf/dhamma/sagga/loka.html. Het is niet iets eeuwigs.

Op de site kun je zien dat de capaciteit om via meditatie te verwijlen in de vormloze sferen, samenhangt met het soort kamma dat zorgt voor wedergeboorte in de vormloze bestaanssfeer van samsara. Dan besta je alleen maar uit geest. Er is geen grofstoffelijke noch fijnstoffelijke lichaam dan. De bestaansduur schijnt enorm lang te zijn en overwegend gelukzalig maar niet eeuwig.

Het is heel moeilijk hierover met mensen uit te wisselen, vind ik, omdat spirituele mensen zoals @ervaringsgetuige, directe ervaring zien als een onfeilbare manier om tot betrouwbare ware kennis te komen, terwijl de boeddhistische traditie van oudsher leert dat juist dit goede begeleiding vereist van een vergevorderde bekwame leraar die dingen kan duiden.
Het hart van de spirituele zoeker is immers veel te hijgerig om de conclusie te kunnen weerstaan dat men nu eindelijk kennis heeft van het ware zelf, het ultieme, de waarheid.

[ervaringsgetuige]

...

"Er is geen universeel erkende "waarachtige religie". Waarachtig religieus leven wordt eerder gekenmerkt door openheid, zoeken, het geleefde geloof en de ervaring van het transcendente dan door het strikt vasthouden aan één exclusieve waarheid. Religieuze tradities bieden diverse wegen en inzichten, en het begrip ‘waarachtig’ hangt sterk af van interpretatie, context en persoonlijke ervaring.

... de vraag naar de waarachtige religie nodigt uit tot bescheidenheid, dialoog en respect voor de veelvormigheid van religieuze ervaringen en overtuigingen."

[ervaringsgetuige]

Je schrijft:

“Het is heel moeilijk hierover met mensen uit te wisselen, vind ik, omdat spirituele mensen zoals @ervaringsgetuige, directe ervaring zien als een onfeilbare manier om tot betrouwbare ware kennis te komen, terwijl dit juist vrijwel nooit zo is.”

... Niemand hier beweert dat elke ervaring per definitie onfeilbare kennis oplevert. Wat ik wél stel, is dat er een directe, niet-conceptuele wijze van kennen bestaat die niet gereduceerd kan worden tot een mentale constructie of ...analyse. De Boeddha zelf sprak over “ehipassiko” – kom en zie zelf – als uitnodiging tot directe toetsing, niet tot slaafse navolging van teksten of leraren.

... is het niet juist de Boeddha die iedereen uitnodigde om zelf te verifiëren, in plaats van zich te onderwerpen aan andermans autoriteit?

... Werkelijk inzicht vraagt om openheid, ...

Met vriendelijke groet,
ervaringsgetuige

[ervaringsgetuige]

[...]
Zien met Wijsheid lees ik als de beslissende factor in de Pali sutta's. De altijd aanwezige disclaimer in de sutta's. Alleen zien met wijsheid leidt tot de beëindiging van bezoedelingen en tot vrede, afkoeling, Nibbana, het ultieme doel in de leer van de Boeddha en ook de Waarheid genoemd.

maar wat is dat...die wijsheid...
de zo-heid der dingen...

Stel we bezoeken een illusionist. Zes soorten bewustzijn presenteren ons als het ware de trucs die gebeuren op het toneel. We zien dingen, horen dingen, ruiken misschien dingen, voelen dingen, denken er bij, er zijn verlangens, emoties etc. Maar bewustzijn kan niet doorzien wat er echt gebeurt tijdens de illusie. Wijsheid moet het doorzien. Wijsheid moet doorgronden wat er nou eigenlijk echt gebeurt op dat toneel.

Naar mijn idee is zien met wijsheid vergelijkbaar als de truc doorzien. Zien wat er echt gebeurt zeg maar. Voorbij de sluier die de illusionist in het leven wekt en zijn publiek probeert te misleiden. De fascinatie, verbijstering, ontluistering, betovering, valt meteen totaal weg als de illusie is doorzien. Zien met wijsheid is dat soort perspectief en beleving volgens mij. Het koelt af.
Het heeft iets overstijgend, alsof het zaken doorgrondt doordat het ook afstand kan nemen.

De leraren van de Boeddha doorgronden eigenlijk niet hun eigen ervaringen. Zij dachten dat ze het ultieme hadden gevonden, het zelf. Maar Boeddha ging nog een stap verder dan hen, en was op die manier ook in staat te doorgronden dat ze niet voorbij perceptie waren gekomen. Zien met wijsheid heeft iets van ergens bovenuit stijgen en doorgronden. Het is overziend van karakter en ook doordringend zeg maar. Dat is mijn gevoel er bij.

Beste lang kwaat,

...

Echte wijsheid is... het vermogen ... open te blijven voor het mysterie van ervaring – .

Met vriendelijke groet,
ervaringsgetuige