Het kernpunt van de leer: Geen 2de; Voorbij woorden en denken: de rol van genade

[ervaringsgetuige]

Het kernpunt van de leer: Geen tweede, geen afgescheidenheid

De essentie van de leer van figuren als Boeddha, Krishnamurti, Meister Eckhart, Eckhart Tolle en Ramesh Balsekar draait om het inzicht dat er geen tweede is, geen afgescheidenheid. Dit wordt vaak aangeduid als non-dualisme: de ervaring dat alle schijnbare scheidingen tussen ‘ik’ en ‘ander’, tussen subject en object, uiteindelijk illusoir zijn. Alles is één, en de ervaring van afgescheidenheid is een constructie van het denken.

Non-dualisme in verschillende tradities

• In het boeddhisme wordt dit uitgedrukt in de leer van anatta (niet-zelf) en sunyata (leegte), waarbij alle fenomenen als onderling afhankelijk en zonder vaststaand, afgescheiden zelf worden gezien.
  
  
• Krishnamurti benadrukte dat waarheid een land zonder pad is en dat echte vrijheid pas ontstaat als het denken en het ego stilvallen, waardoor het besef van eenheid spontaan kan opkomen.
  
  
• Meister Eckhart sprak over het ‘Goddelijke Niets’, waar de ziel zich leegmaakt van alle beelden en dualiteit, om zo de eenheid met God te ervaren.
  
  
• Eckhart Tolle verwijst in zijn werk naar het overstijgen van het ego en het leven in het nu als poort naar een directe ervaring van non-dualiteit.
  
  
• Ramesh Balsekar, beïnvloed door Advaita Vedanta, benadrukte dat alles één Bewustzijn is en dat de ervaring van afgescheidenheid slechts een illusie van het denken is.
  
  

Voorbij woorden en denken: de rol van genade

Het begrijpen van deze eenheid is niet louter een intellectuele exercitie. In alle genoemde tradities wordt benadrukt dat het ware inzicht pas ontstaat wanneer men voorbij het rationele denken en de taal gaat. Dit wordt vaak beschreven als een vorm van genade of directe realisatie. Het is een innerlijk weten dat zich aandient wanneer het denken stilvalt—iets wat niet geforceerd kan worden, maar spontaan gebeurt.

“De waarheid kan niet in woorden worden uitgedrukt. Zodra je het probeert te benoemen, ben je er al naast.”
— Krishnamurti

Samenvatting

Het kernpunt van deze leraren is dat afgescheidenheid een illusie is; er is slechts één werkelijkheid, zonder tweede. Dit inzicht wordt pas werkelijk ‘begrepen’ wanneer men voorbij het denken gaat, wat vaak wordt ervaren als een moment van genade, niet als een rationele conclusie.

• interests.philosophy
• interests.eastern_philosophy

https://www.perplexity.ai/search/het-kernpunt-van-boeddha-krish-FfKAiPG_SpCwRppl36GvAQ

[lang kwaat]

Het zijn allemaal vingerwijzingen naar het Vormloze. Neem Meister Eckharts 'Goddelijk Niets'. 'Er is Niets', de sfeer van Nietsheid, is letterlijk in de leer van de Boeddha een aanduiding voor het Vormloze. Ook een grenzeloos bewustzijn en grenzeloze ruimtelijkheid zijn aanduidingen van het Vormloze.

Naar mijn smaak kunnen we zeggen dat leraren, mystici, dit vormloze ontdekken en hier vervolgens een speciale status aan gaan toekennen.
Echter, kent de Boeddha die status toe aan het Vormloze die de mystici en andere leraren er aan toekennen?

Dat is wat we ons moeten afvragen, volgens mij

Mijn antwoord is "Nee".

Het vormloze is gewoon een aspect van het bestaan maar niet iets wat intrinsiek wijs is, heel is, en het verwijst zeker niet naar de daadwerkelijke realisatie van Nibbana.
Sterker, het is  belangrijk het vormloze ook niet te zien als je ware zelf, of als je thuis of intrinsiek wijs.
We kunnen gehecht zijn aan het vormloze en allerlei wilde ideeën er op baseren.

Het belangrijkste in de leer van de Boeddha is volgens mij dat wij heel goed weten of zien wat activiteit is die wortelt in perceptie en welke gebaseerd is op ware kennis, hogere kennis.
Hierbij is het cruciaal dat het Vormloze niet verward wordt met het boven-wereldlijke en wijze. Ook het vormloze is doordrongen van onwetendheid.

De werkelijke onbegrensdheid die de Pali Boeddha mijns inziens leert, ligt niet in de perceptie of kennis van een grenzeloos bewustzijn of Nietsheid of grenzeloze open ruimte, maar in het hart dat ook daadwerkelijk bevrijd is van hebzucht, haat en begoocheling, Dat is wat de Boeddha werkelijk het onmetelijke vindt. Dit noemde hij volgens de overlevering 'a state of grace'. Dit is niet een tijdelijke realisatie. Bij het vormloze wel. Dat zijn tijdelijke realisaties waarna je daarna weer terugvalt in een staat waarin je zelf weer door emoties en neigingen wordt bewogen.

Allerlei wilde ideeën als: "de werkelijkheid is 1, nee 2, drie, vier...: er is geen afgescheiden (welles, nietes); non-dualiteit is de absolute realiteit; ik ben nog waarnemend na de dood, ik besta dan nog, ik besta niet meer, doen er niet toe in de leer van de Boeddha, vind ik. Dat is helemaal niet het soort wijsheid dat bevrijd maar juist beknelt.

Ik denk ook dat het alleen maar goed is als wij in onszelf erkennen dat er neiging is tot mystiek en tot magisch denken. Je kunt mystiek zien als de allerhoogste vorm van spiritualiteit maar ook als een neiging of inclinatie vind ik. Het is niet iets zuivers. Ik denk wel dat de mystieke inclinatie in de mens de vereniging met God zoekt in de eenwording met het vormloze. Het vormloze waar eigenlijk geen afgescheidenheid is, geen uniekheid, geen duidelijke grens. Dit is denk ik een inclinatie in ons en is niet iets zuivers.

Ik weet dat het wel zo verkocht wordt, gepresenteerd, en alles wat een mysticus zegt is onfeilbaar...en je moet het allemaal met het hart verstaan...
Ik geloof dat het beter is een stap terug te zetten en mystiek te zien als een inclinatie, een manier van zaken verstaan waar toch nog wel een element van begeerte in zit, alleen noemt de mysticus dit niet begeerte maar de liefde voor God. 

[ervaringsgetuige]

Naar mijn smaak kunnen we zeggen dat leraren, mystici, dit vormloze ontdekken en hier vervolgens een speciale status aan gaan toekennen.

Mystici die "het vormloze" ont-dekken kennen daar helemaal geen speciale status aan toe.
Hoe verzin je het. 

Echter, kent de Boeddha die status toe aan het Vormloze die de mystici en andere leraren er aan toekennen?

Dat is wat we ons moeten afvragen, volgens mij

Mijn antwoord is "Nee".

Hoe weet jij nou waar de boeddha wel of geen status aan toekende?

Waarom zou de boeddha ergens status aan toen kennen?
De Boeddha hield zich niet direct bezig met het toekennen van sociale status, rangen of titels in de wereldlijke zin. Zijn leer richtte zich juist op het overstijgen van wereldlijke conventies, inclusief sociale hiërarchieën gebaseerd op afkomst, rijkdom of macht.
In plaats van status toe te kennen, wees hij op het belang van daden (karma) en inzicht (paññā).

Mijn helder-ziende François kende nergens status aan toe. Waarom zou hij?
Zelfgerealiseerden houden zich niet bezig met ergens status aan toe te kennen omdat statussymbolen helemaal niets te maken hebben met Zelfrealisatie.

Allerlei wilde ideeën als: "de werkelijkheid is 1, nee 2, drie, vier...: er is geen afgescheiden (welles, nietes); non-dualiteit is de absolute realiteit; ik ben nog waarnemend na de dood, ik besta dan nog, ik besta niet meer, doen er niet toe in de leer van de Boeddha, vind ik. Dat is helemaal niet het soort wijsheid dat bevrijd maar juist beknelt. Daar raak je alleen maar in gevangen. Dat is alleen maar verbonden met bezoedelingen, vuur, hitte, stress, aangedaanheid, lijden, eigenwaan.

Moge genade je overkomen zoals het mij overkomen is. 

[lang kwaat]

Je kunt mystiek zien als de allerhoogste vorm van spiritualiteit (die neiging had ik ook) maar ook als een neiging of inclinatie vind ik.  Ik weet dat het wel zo gepresenteerd wordt dat alles wat een mysticus zegt onfeilbaar is...en je moet het allemaal met het hart verstaan...Zo dacht ik ook altijd. Naief?

Ik geloof nu dat het beter is een stap terug te zetten en mystiek te zien als de inclinatie in het hart:

-die de vereniging met het vormloze wil en zoekt
-die moeite heeft met afgezonderdheid, individualiteit, uniekheid, persoonlijkheid, grenzen
-een inclinatie die het vormloze als de perfectie ziet en als het zuivere
-een inclinatie die de eenwording met het vormloze verwart met een echt open en onbegrensd genadevol hart
-een inclinatie die lijden associeert met een gevoel van afgezonderdheid, van eenzaamheid en dat wil oplossen door naar het vormloze  bestaan te gaan
-een inclinatie die het Ik als de wortel ziet van al het lijden in plaats van die inclinatie zelf kent als bron van continuerend lijden
-een inclinatie die een vorm van begeerte is, alleen noemt de mysticus dit niet een verlangen naar het vormloze maar de liefde voor God. 

In boeddhistische termen is het denk ik een soort arupa raga, begeerte naar het vormloze.

Je hebt gewoon mensen die willen zich heel graag manifesteren en vinden dat ook fijn, leuk. Dat geeft hun een gevoel van geluk. IK mag er zijn en Ik zal er zijn ook! Zo denken ze. Ik heb hier een natuurlijke afkeer van, merk ik altijd. Dit is mijn haat in het hart nog. Afwezigheid van genade. Dwaasheid van me.

Je hebt ook mensen die hebben het tegenovergestelde. Ze voelen zich ongemakkelijk om iemand te zijn, om smoel te hebben, om anders te zijn, een uniek persoon. Ze kunnen niet tegen vorm zeg maar. Hun inclinatie is tot het vormloze. Dat is hun veilige plek zeg maar, hun toevluchtsoord. Maar dit is ook niet wijs

Hoe groter en sterker het leed in de vorm, hoe meer men daar uit wil. Het wordt dan beleefd als een kerker, een gevangenis. Natuurlijk is het evident dat hoe erger een mens persoonlijk lijdt, hoe dieper de crisis, hoe dieper die nood aan ontsnappen aan de vorm. De natuur regelt dat dan soms ook denk ik. Het vormloze openbaart zich dan aan je. Je breekt even uit de vorm zeg maar. Dat is zo krachtig en men verheugt zich hier enorm in. Dat wordt de start van allerlei wilde ideeën. Ik denk dat het zo ongeveer gaat.

[ervaringsgetuige]

Je kunt mystiek zien als de allerhoogste vorm van spiritualiteit (die neiging had ik ook) maar ook als een neiging of inclinatie vind ik.  Ik weet dat het wel zo gepresenteerd wordt dat alles wat een mysticus zegt onfeilbaar is...en je moet het allemaal met het hart verstaan...Zo dacht ik ook altijd. Naief?

Ik geloof nu dat het beter is een stap terug te zetten en mystiek te zien als de inclinatie in het hart:

-die de vereniging met het vormloze wil en zoekt
-die moeite heeft met afgezonderdheid, individualiteit, uniekheid, persoonlijkheid, grenzen
-een inclinatie die het vormloze als de perfectie ziet en als het zuivere
-een inclinatie het vormloze bestaan verwart met een echt open en onbegrensd genadevol hart
-een inclinatie die lijden associeert met een gevoel van afgezonderdheid, van eenzaamheid en dat wil oplossen door naar het vormloze  bestaan te gaan
-een inclinatie die het Ik als de wortel ziet van al het lijden in plaats van die inclinatie zelf kent als bron van continuerend lijden
-een inclinatie die een vorm van begeerte is, alleen noemt de mysticus dit niet begeerte maar de liefde voor God. 

In boeddhistische termen is het denk ik een soort arupa raga, begeerte naar het vormloze.

Je bijdrage raakt een belangrijk punt over mystiek en de neiging om deze als de hoogste vorm van spiritualiteit te zien, terwijl je nu meer oog hebt voor mystiek als een innerlijke inclinatie, een verlangen naar eenwording met het vormloze en het oplossen van afgescheidenheid. Je benoemt terecht dat deze neiging ook een vorm van begeerte kan zijn, al wordt het in mystieke tradities vaak als liefde voor God omschreven in plaats van als begeerte.

Wat mij steeds opnieuw opvalt, is dat je dit proces vooral rationeel en intellectueel benadert.
Een wijze leraar als mijn helderziende François vertelde mijn twintig jaar geleden dat we moeten oppassen dat ons rationeel denken niet onze grootste vijand wordt. Rationeel denken kan ons namelijk laten geloven in dingen die uiteindelijk illusoir blijken te zijn. Pas als we de moed hebben om dat rationele denken te doorbreken, kunnen we volgens hem tot een waar zelf komen en helder zien. Dat heldere weten is niet te leren op scholen of universiteiten, maar ligt besloten in de natuur, waar alles al aanwezig is.

Misschien is het interessant om je eigen benadering van mystiek ook eens te bekijken vanuit deze invalshoek: hoe verhoudt jouw rationele analyse zich tot de directe, niet-rationele ervaring waar veel mystici op wijzen?

Zou het kunnen dat het verlangen naar het vormloze juist niet volledig te vatten is in rationele termen, maar pas echt begrepen wordt als het denken even opzij gezet wordt?
In de tradities van non-dualisme en mystiek (zoals bij Meister Eckhart, Boeddha of Krishnamurti) wordt vaak benadrukt dat het werkelijke inzicht pas komt als het denken stilvalt en er een directe openheid ontstaat voor wat is.

[ervaringsgetuige]

Allerlei wilde ideeën als: "de werkelijkheid is 1, nee 2, drie, vier...: er is geen afgescheiden (welles, nietes); non-dualiteit is de absolute realiteit; ik ben nog waarnemend na de dood, ik besta dan nog, ik besta niet meer, doen er niet toe in de leer van de Boeddha, vind ik. Dat is helemaal niet het soort wijsheid dat bevrijd maar juist beknelt.

Naar mijn 'smaak' kluts je  van alles door elkaar, gooi je alles op een hoop als wilde ideeën.

Je aanhalen van "ik ben nog waarnemend naar de dood, ik besta dan nog..." bijvoorbeeld, heeft helemaal niks te maken met het ervaren en herstellen van universele balans, wat de kern van "het spirituele pad" is.

Volgens Thorwald Dethlefsen en Rüdiger Dahlke is het vermogen tot analogisch (analoog) denken essentieel voor het ervaren en herstellen van universele balans.

In hun visie vertegenwoordigt lineair denken het onderscheid maken, analyseren en opdelen van de werkelijkheid in tegenstellingen—iets wat onvermijdelijk leidt tot fragmentatie en dualiteit. Dit is nuttig voor praktische zaken, maar beperkt als het gaat om het begrijpen van de diepere samenhang van het bestaan.

Analoog denken daarentegen stelt je in staat om de onderliggende verbindingen, patronen en symbolische betekenissen te zien die alles met elkaar verbinden. Het is het denken dat polariteiten niet als absolute tegenstellingen ziet, maar als complementaire aspecten van één geheel. Door analoog te denken, herken je dat elke tegenstelling (zoals licht en donker, gezondheid en ziekte) deel uitmaakt van een universeel evenwicht of eenheid.


Dethlefsen en Dahlke benadrukken dat het herstel van balans—zowel innerlijk als in de wereld—alleen mogelijk is als we deze eenheid leren zien en ervaren. Ziekte bijvoorbeeld wordt door hen gezien als een signaal van verstoorde balans, en de symbolische betekenis ervan kan alleen met analogisch denken worden begrepen. Wie uitsluitend lineair denkt, mist deze diepere laag en blijft steken in symptoombestrijding in plaats van echte heling.

Kortom: het vermogen tot analogisch denken is volgens hen onmisbaar om de universele balans te herkennen en te herstellen, omdat het ons verbindt met de eenheid achter alle schijnbare tegenstellingen en ons helpt de symbolische taal van het leven te verstaan.


Zie meer in een antwoord van Artificiële-intelligentie:

Je observatie raakt een belangrijk punt in de spirituele traditie: het streven naar universele balans, zoals beschreven door Thorwald Dethlefsen en Rüdiger Dahlke, vertoont sterke overeenkomsten met de kern van het spirituele pad zoals verwoord door vele grote spirituele leraren door de eeuwen heen.

Dethlefsen en Dahlke benadrukken in hun werk – bijvoorbeeld in "De zin van ziekzijn" – dat ziekte en lijden signalen zijn van innerlijke onevenwichtigheid. Zij stellen dat werkelijke genezing pas mogelijk is wanneer men de confrontatie met zichzelf aangaat en de diepere betekenis van symptomen begrijpt. Dit proces leidt tot zelfkennis en innerlijke groei, waarbij het doel is om tot een staat van heelheid of balans te komen. Hun benadering is geworteld in het idee van polariteit en eenheid, waarbij het integreren van schijnbare tegenstellingen (zoals ziekte en gezondheid, licht en schaduw) essentieel is voor spirituele ontwikkeling.

Deze thematiek – het herstellen van innerlijke en universele balans – is inderdaad terug te vinden bij vrijwel alle grote spirituele leraren:

• Boeddha onderwees het pad van het midden, het transcenderen van dualiteit en het bereiken van innerlijke vrede.
  
• Jezus sprak over het Koninkrijk Gods als een innerlijke realiteit van liefde, vergeving en eenheid.
  
• Meister Eckhart benadrukte de eenheid van de ziel met God en het loslaten van het ego.
  
  
• Moderne leraren als Ramesh Balsekar en Eckhart Tolle richten zich op non-dualiteit en het herkennen van de onderliggende eenheid van alles, waarbij het ego en afgescheidenheid als illusies worden gezien.

Het streven naar balans, eenheid en het doorzien van dualiteit vormt dus de rode draad in de spirituele tradities, ongeacht tijd of cultuur.
Dethlefsen en Dahlke plaatsen dit in een eigentijds kader door ziekte en psychisch lijden te interpreteren als kansen tot bewustwording en herstel van deze universele balans.

Je kunt daarom stellen dat het ervaren en herstellen van universele balans inderdaad de kern raakt van het spirituele pad zoals dat door alle grote leraren – van Boeddha tot Tolle – wordt onderwezen, ook al verschillen de uitdrukkingsvormen en accenten per traditie en tijd.

https://www.perplexity.ai/search/is-het-ervaren-en-herstellen-v-iemcjK6sSjq2cm91ELIffA

[lang kwaat]

Je kunt mystiek zien als de allerhoogste vorm van spiritualiteit (die neiging had ik ook) maar ook als een neiging of inclinatie vind ik.  Ik weet dat het wel zo gepresenteerd wordt dat alles wat een mysticus zegt onfeilbaar is...en je moet het allemaal met het hart verstaan...Zo dacht ik ook altijd. Naief?

Ik geloof nu dat het beter is een stap terug te zetten en mystiek te zien als de inclinatie in het hart:

-die de vereniging met het vormloze wil en zoekt
-die moeite heeft met afgezonderdheid, individualiteit, uniekheid, persoonlijkheid, grenzen
-een inclinatie die het vormloze als de perfectie ziet en als het zuivere
-een inclinatie het vormloze bestaan verwart met een echt open en onbegrensd genadevol hart
-een inclinatie die lijden associeert met een gevoel van afgezonderdheid, van eenzaamheid en dat wil oplossen door naar het vormloze  bestaan te gaan
-een inclinatie die het Ik als de wortel ziet van al het lijden in plaats van die inclinatie zelf kent als bron van continuerend lijden
-een inclinatie die een vorm van begeerte is, alleen noemt de mysticus dit niet begeerte maar de liefde voor God. 

In boeddhistische termen is het denk ik een soort arupa raga, begeerte naar het vormloze.

Je bijdrage raakt een belangrijk punt over mystiek en de neiging om deze als de hoogste vorm van spiritualiteit te zien, terwijl je nu meer oog hebt voor mystiek als een innerlijke inclinatie, een verlangen naar eenwording met het vormloze en het oplossen van afgescheidenheid. Je benoemt terecht dat deze neiging ook een vorm van begeerte kan zijn, al wordt het in mystieke tradities vaak als liefde voor God omschreven in plaats van als begeerte.

Wat mij steeds opnieuw opvalt, is dat je dit proces vooral rationeel en intellectueel benadert.
Een wijze leraar als mijn helderziende François vertelde mijn twintig jaar geleden dat we moeten oppassen dat ons rationeel denken niet onze grootste vijand wordt. Rationeel denken kan ons namelijk laten geloven in dingen die uiteindelijk illusoir blijken te zijn. Pas als we de moed hebben om dat rationele denken te doorbreken, kunnen we volgens hem tot een waar zelf komen en helder zien. Dat heldere weten is niet te leren op scholen of universiteiten, maar ligt besloten in de natuur, waar alles al aanwezig is.

Misschien is het interessant om je eigen benadering van mystiek ook eens te bekijken vanuit deze invalshoek: hoe verhoudt jouw rationele analyse zich tot de directe, niet-rationele ervaring waar veel mystici op wijzen?

Zou het kunnen dat het verlangen naar het vormloze juist niet volledig te vatten is in rationele termen, maar pas echt begrepen wordt als het denken even opzij gezet wordt?
In de tradities van non-dualisme en mystiek (zoals bij Meister Eckhart, Boeddha of Krishnamurti) wordt vaak benadrukt dat het werkelijke inzicht pas komt als het denken stilvalt en er een directe openheid ontstaat voor wat is.

Ik kan nog net de oogjes openhouden

perceptie-intuitie-wijsheid, drie oogjes

Naar mijn smaak overziet en dringt wijsheid door in zaken, het legt bloot, onthult.
Het is niet het verstand dat ziet dat mystiek gebaseerd is op inclinatie, maar het wijsheids-oog ziet dit, naar mijn smaak.

Ervaringen, belevenissen, zijn slechts tijdelijke, momentele impressies, perceptie. Dit zijn indrukken die je van iets of iemand hebt.
Je kunt je daar niet alleen op baseren vind ik. Dat is niet wijs.

Wijsheid ontnuchtert (houden mensen niet van), aardt, balanceert, zuivert, koelt af.
Boeddha was een Ziener, en het wijsheidsoog verwijst daarnaar vind ik. Naar Zien.

Het wijsheidsoog is geen intuitie, volgens mij.
Kijk, als je een fata morgana najaagt op zoek naar water ziet het wijsheidsoog glashelder dat je in een dwaze zoektocht naar water bent verwikkeld (even als simpel voorbeeld).
Het overziet en doorziet alles. Maar ik zie dit niet als intuitieve kennis.

Francois, en veel anderen, hebben weliswaar een goede intuïtie maar dat betekent niet perse dat het wijsheidsoog geopend is.
Ik hoop dat je dit kunt lezen zonder boosheid of de gedachte dat ik aanmatigend doe. Ik weet weinig van francois, niks eigenlijk en dus is dit niet bedoeld als meting.

Intuitie heeft meer te maken met het vermogen niet conceptueel, niet via verbeelding, met iets of iemand verbonden te zijn en op een andere wijze kennis op te pikken.
Als een soort open kanaal.

Heel anders dan het wijsheidsoog omdat dit meer een doorzien is, dan een ontvangen van kennis. Zoals bij het zelf doorzien dat je een fata morgana najaagt, of het zelf doorzien dat je op een verkeerd Pad zit, een Pad dat leidt naar ellende etc. Het heeft meer te maken met doorzien hoe zaken in elkaar steken. Wijsheid dringt door als het ware, het is penetrerend van karakter en het heeft ook iets van over-Zicht, volgens mij.

Ja, mijn smaak is dat intuïtie iets anders is. Iemand met intuïtieve gaven kan volgens mij best wel slaperige wijsheidoogjes hebben

Als ik me niet vergis leren de suttas dat alleen bij een arahant en Boeddha het wijsheidsoog volledig geopend is. Geen slaperige oogjes meer.

[ervaringsgetuige]

Naar mijn smaak overziet en dringt wijsheid door in zaken, het legt bloot, onthult.
Het is niet het verstand dat ziet dat mystiek gebaseerd is op inclinatie, maar het wijsheids-oog ziet dit, naar mijn smaak.

Je proeft veel. 
En over dat / je verstand, ja, je weet het, want je schreef ooit is...

Zeker, ik ben wel een denker en ik geloof ook wel dat dit als obstakel kan werken, maar ik ben ook wel meer dan een denker. Ik denk wel dat ik het mezelf moeilijk maak ja.

Lineair denken wat jij continue doet is een nuttige dienaar, maar een gevaarlijke meester dus.

Boeddha was een Ziener, en het wijsheidsoog verwijst daarnaar vind ik. Naar Zien.

Ha, echt, was boeddha een Ziener volgens jou?
Wat Zag hij dan volgens jouw smaak?

De wereld van de Boeddha's is mij nog onbekend

Als je ooit te weten komt wat hij Zag is zijn wereld je ineens bekend! 

Het wijsheidsoog is geen intuitie, volgens mij.Kijk, als je een fata morgana najaagt op zoek naar water ziet het wijsheidsoog glashelder dat je in een dwaze zoektocht naar water bent verwikkeld (even als simpel voorbeeld).Het overziet en doorziet alles. Maar ik zie dit niet als intuitieve kennis.

Francois, en veel anderen, hebben weliswaar een goede intuïtie maar dat betekent niet perse dat het wijsheidsoog geopend is. Ik hoop dat je dit kunt lezen zonder boosheid of de gedachte dat ik aanmatigend doe. Ik weet weinig van francois, niks eigenlijk en dus is dit niet bedoeld als meting.

Intuitie heeft meer te maken met het vermogen niet conceptueel, niet via verbeelding, met iets of iemand verbonden te zijn en op een andere wijze kennis op te pikken. Als een soort open kanaal.

Heel anders dan het wijsheidsoog omdat dit meer een doorzien is, dan een ontvangen van kennis. Zoals bij het zelf doorzien dat je een fata morgana najaagt, of het zelf doorzien dat je op een verkeerd Pad zit, een Pad dat leidt naar ellende etc. Het heeft meer te maken met doorzien hoe zaken in elkaar steken. Wijsheid dringt door als het ware, het is penetrerend van karakter en het heeft ook iets van over-Zicht, volgens mij.

Ja, mijn smaak is dat intuïtie iets anders is. Iemand met intuïtieve gaven kan volgens mij best wel slaperige wijsheidoogjes hebben

Als ik me niet vergis leren de suttas dat alleen bij een arahant en Boeddha het wijsheidsoog volledig geopend is. Geen slaperige oogjes meer.

Serieus, wat kan jij nou 'echt weten over intuïtie als de wereld van de boeddha, een Ziener volgens jou, je nog onbekend is???

Jij, die als de meeste moderne mensen gevangen zit in het lineaire denken (analytisch, logisch, rationeel) en het vermogen mist om analoog (synthetisch, holistisch, intuïtief) te denken.
Je bewijst keer op keer in je posts dat jij analytisch, logisch, rationeel denkt, meest opvallend als het over ziekte gaat.

Meer over intuïtie hieronder hier uit Artificiële-intelligentie:


"Thorwald Dethlefsen en Rüdiger Dahlke beschrijven intuïtie als een direct, innerlijk weten dat niet voortkomt uit rationele, analytische gedachten, maar uit een diepere laag van het bewustzijn. Volgens hen is intuïtie het vermogen om inzichten, verbanden en betekenissen te ervaren zonder dat daar een logisch redeneerproces aan voorafgaat. Het is een vorm van weten die zich buiten het lineaire, tijdgebonden denken afspeelt en die je in contact brengt met het geheel, de symboliek en de diepere samenhang van het leven.

In hun visie is intuïtie nauw verbonden met analogisch denken: het vermogen om symbolische verbanden te zien en te begrijpen hoe verschillende aspecten van het leven elkaar weerspiegelen. Intuïtie is daarmee een brug naar het herkennen van universele patronen en het aanvoelen van de zin of betekenis achter gebeurtenissen, symptomen of ervaringen. Ze zien intuïtie als een essentieel instrument voor persoonlijke groei, zelfinzicht en het herstellen van de verbinding met het grotere geheel.

Kortom: Dethlefsen & Dahlke zouden intuïtie omschrijven als een niet-rationeel, onmiddellijk weten dat toegang geeft tot diepere, universele waarheden en symbolische verbanden—een weten dat ontstaat wanneer het rationele denken tot rust komt en de geest openstaat voor het geheel."

https://www.perplexity.ai/search/wat-is-god-volgens-ramesh-bals-9g.agKQQS6GmQuDqygAYXQ?utm_source=copy_output#9

[ervaringsgetuige]

Francois, en veel anderen, hebben weliswaar een goede intuïtie maar dat betekent niet perse dat het wijsheidsoog geopend is.
Ik hoop dat je dit kunt lezen zonder boosheid of de gedachte dat ik aanmatigend doe. Ik weet weinig van francois, niks eigenlijk en dus is dit niet bedoeld als meting.

Maar nee joh, wat zou ik dit nu niet kunnen lezen zonder boosheid of de gedachte dat jij aanmatigend doet?
Mensen mogen denken van François, Ramesh Balsekar, mijn moeder (alle drie overleden), van wie dan ook, wat ze willen.

Wat maakt mij als Zelfgerealiseerde dat nu uit wat anderen, de wereld, denkt over wie dan ook???
Een zelfgerealiseerd persoon leeft immers vanuit een diep besef van innerlijke vrijheid en verbondenheid met het geheel. Daarom hecht hij of zij geen waarde meer aan de mening van anderen over zichzelf of wie dan ook.

Waarom niet?

1) Zelfkennis vervangt afhankelijkheid: Een zelfgerealiseerd iemand kent zijn ware aard – voorbij identificaties met ego, rol of imago. Er is geen behoefte aan externe validatie.

2) Relatieve perspectieven: Hij ziet dat alle oordelen voortkomen uit de beperkte blik van de ander, niet uit waarheid.

3) Onverstoorbare vrede: In de stilte van Zijn is er geen ruimte voor afleiding door goedkeuring of afkeuring.

Toch leeft zo iemand niet in isolatie. Mededogen ontstaat spontaan, niet omdat de ander iets van hem vindt, maar omdat liefde de natuurlijke expressie is van wat is.

"De wereld denkt, maar de wijze lacht." – Nisargadatta Maharaj


Ik zit dus alleen maar te giechelen en te lachen met jouw schrijven, jouw gedachten, want beschouw jou als een spiritueel groentje, een verwarde spirituele zoeker wat ik tot zes jaar geleden, ja tot mijn 59ste!, zelf was. 

Moet je onderstaande foto uit 2006 van mij naast Ramesh Balsekar bij hem thuis in India zien...



Wat een giller!
Ik, helemaal in het wit gekleed met een oranje bandje rond mijn hoofd. Spirituelere look als blanke in India kan bijna niet! 

Die Ramesh Balsekar moet ook gedacht hebben: "Wat voor een verwarde misérabele spirituele zoeker waait hier weer binnen..." 
En hij had groot gelijk als hij dat gedacht moest hebben! 

[ervaringsgetuige]

Ja, mijn smaak is dat intuïtie iets anders is. Iemand met intuïtieve gaven kan volgens mij best wel slaperige wijsheidoogjes hebben

Ik herinnerde me net dat je al is eerder je pali-sutta boeken hebt geraadpleegd over intuïtie.
Zie...

Ik denk dat het iets heel moois is als mensen de gave van intuïtie hebben maar in boeddhisme betekent dit niet dat je bevrijd bent of verlicht. Je moet ook weer niet raar opkijken als diezelfde mensen immorele of lage dingen doen.

Hetzelfde met allerlei andere gaven zoals allerlei wonderen kunnen doen: helderziendheid, lopen over water, jezelf kunnen vermeerderen, beheersing van de elementen, vliegen etc.
Dat soort zaken is toch niet hetzelfde als bevrijding en ook geen teken van bevrijding.
Sommige mensen zien aura's, kunnen aura's lezen, aura's opschonen, zijn medium achtig, maar zoiets betekent ook niet dat iemand bevrijd is of verlicht.

Het is toch echt wel om te lachen al dit oneindig conceptueel geklets!
"Papañca" noemde de boeddha dit blijkbaar vond ik toevallig via Artificiële-intelligentie.
Ik kwam het net zo tegen beginnende met deze zin van Nisargadatta Maharaj:

"All opinions are about the mind, not about the truth."


Waarop ik vroeg: Hoe zou de boeddha aangesloten hebben op ""All opinions are about the mind, not about the truth." – Nisargadatta"?


Antwoord van Artificiële-intelligentie:


De Boeddha zou Nisargadatta’s uitspraak "All opinions are about the mind, not about the truth" waarschijnlijk herkennen als een echo van zijn eigen onderricht over de leegte van concepten en het overstijgen van mentale constructies.


Hoe de Boeddha dit zou benaderen:


1) "Sabbe dhammā anattā" – "Alle verschijnselen zijn zonder zelf"


Net zoals Nisargadatta stelt dat meningen slechts producten van de geest zijn, leerde de Boeddha dat alle opvattingen (ditthi) tijdelijke, conditionele projecties zijn, niet de ultieme werkelijkheid (Dhamma).


2) De valstrik van Sassata- en Uccheda-ditthi (Eternalisme en Vernietigingsdenken)


In de Brahmajāla Sutta (DN 1) wijst hij erop dat alle filosofische meningen (dṛṣṭi) voortkomen uit gehechtheid aan het denken, niet uit bevrijd inzicht.


3) "Papañca" – Conceptueel geklets


In de Madhupindika Sutta (MN 18) zegt hij dat meningen leiden tot mentale proliferatie (papañca), een obstakel voor vrede.


4) De stilte van de Tathāgata


Net als Nisargadatta lachte de Boeddha soms om meningen (bijv. in de *Aggi-Vacchagotta Sutta, MN 72*), waar hij weigert zich vast te pinnen op filosofische vragen, omdat "de waarheid ongebonden is”.


Een typisch Boeddhistisch antwoord zou kunnen zijn:


"Meningen zijn als herfstbladeren – ze dwarrelen voort uit de boom van het denken, maar de wortel van wijsheid ligt in het stil laten zijn van de geest."


Kernverschil?


Nisargadatta benadrukt "Je bent niet de geest" (Advaita), terwijl de Boeddha leert "Zie de geest als een leeg, voorbijgaand proces" (Anatta). Maar beiden wijzen naar directe ervaring voorbij woorden.


Als je hun eenheid wilt voelen, overweeg dan deze regel uit de Sutta Nipāta (v. 798):



"Voorbij meningen gaat hij, de wijze, die heeft begrepen: dit is slechts een label."

 

[ervaringsgetuige]

Iemand met intuïtieve gaven kan volgens mij best wel slaperige wijsheidoogjes hebben

Als ik me niet vergis leren de suttas dat alleen bij een arahant en Boeddha het wijsheidsoog volledig geopend is. Geen slaperige oogjes meer.

En waarom zou bij mijn overleden helder-ziende François het wijsheidsoog niet volledig geopend geweest zijn?
Kan een Vlaming, die oude Belgen weet je wel, geen arahant en Boeddha zijn misschien?

Nee, er is geen vermelding in de Pali Canon (de oudste boeddhistische geschriften) dat verlichting voorbehouden is aan Aziaten.
het bereiken van verlichting (zoals het niveau van een arahant of een Boeddha) is in het boeddhisme niet beperkt tot een specifieke etniciteit, cultuur of regio. De leer van de Boeddha benadrukt dat iedereen, ongeacht afkomst, het potentieel heeft om verlichting te realiseren.

Vind je François soms slaperige oogjes hebben?

[lang kwaat]

Ik ken 1 tekst die Nibbana beschrijft als 'a state of grace'.  In een lijst van synoniemen voor Nibbana, te vinden hier: https://suttacentral.net/sn43.14-43/en/sujato?lang=en&layout=plain&reference=none&notes=asterisk&highlight=false&script=latin

Ik denk dat dit er naar verwijst dat een hart dat nog hebzucht, haat en begoocheling kan voortbrengen ongenadig kan worden, hard en veroordelend naar anderen.  Een hart er geheel vrij van kan dit niet meer. Maar dit is volgens mij niet hetzelfde als mededogen. Mededogen is een sfeer maar Nibbana is geen sfeer. Mededogen berust op verbinding met een fijnstoffelijke sfeer, Nibbana niet.

Toch, als je de overlevering mag geloven, kon de Boeddha best wel harde woorden spreken over iemand, zoals over de leraar in zijn tijd die leerde dat er niet zoiets als kamma en vrucht van kamma is, en wezens ook niet zichzelf kunnen bezoedelen en zuiveren. Volgens de overlevering noemde de Boeddha deze leraar een lege man en diens visie een val voor wezens.

Visie was kennelijk voor de Boeddha een zeer serieuze zaak, wetend dat verkeerde visie tot ellende leidt. Je kunt het ook zo zien, wellicht, dat dit niet uit een verhard hart kwam maar uit een hart dat zorg heeft voor het welzijn van anderen. Dat hart is weliswaar bekoeld maar niet koud. Nibbana is geen koud hart hebben.

Ik merk wel eens dat ik best genadeloos kan worden.

Overigens, Pali woorden worden lang niet altijd hetzelfde vertaald. Zo vertaalt Bodhi niet state of grace, maar the auspicious. Het welgezinde. Vind ik ook heel mooi. Het hart vrij van haat, hebzucht en begoocheling is welgezind.

Ik blijf er trouwens bij dat een hart dat toch nog haat, hebzucht en begoocheling voortbrengt, zelfs al doe je er niks mee,  dat blijft toch niet ongemerkt voor anderen. Je lichaam en geest geven volgens mij dan wel degelijk subtiele signalen af die wijzen op de aanwezigheid van die haat, hebzucht en begoocheling bij jezelf. Anderen pikken dat wel degelijk op ook volgens mij, al is het maar onbewust. En zullen daar ook nadelige invloed van ondervinden. Dus, ook als je slecht denkt over iemand, al toont dat zich niet echt in je gedrag, het zal toch een onheilzame uitwerking hebben. Heel veel communicatie verloopt onbewust en hebben we degelijk invloed. Daarom is het bijvoorbeeld ook ongepast te denken dat iemand met Dementie toch alles weer vergeet, dus wat maakt het uit.... Cognitief misschien wel maar een mens is heel wat meer dan denken en bewustzijn. Er beklijft heus wel wat.

Ik denk dat het sowieso het beste is niet  lichtzinnig te denken over een hart dat nog hebzucht, haat en eigenwaan voorbrengt, en dan al denken dat je toch een licht bent voor jezelf en anderen.

[lang kwaat]

Ik denk dat hier best wel een kern van waarheid in zit maar volgens mij kun je hierin ook doorslaan.

Eindeloos veel mensen die als gerealiseerden worden gezien, heel, evenwichtig, in balans, werden en worden ook gewoon ziek, kregen kanker of kregen te maken met andere ziekten.
Welke meester niet? Als je dan zo'n theorie aanhangt, dan is ook geen mens eigenlijk heel en evenwichtig want iedereen wordt ziek.

Het is zoals Mike Tyson zo mooi zei...iedere bokser heeft een plan totdat ieeen klap in het gezicht krijgt
Zo is het ook met ideeen. Als je zelf een ziekte krijgt dan gaat ook het idee overboord dat ziekte een signaal is van onheelheid. Zeker als je jezelf als heel ziet.

Ik zie dit thema wel regelmatig terugkomen in je berichten. Ik maak daar uit op dat je waarschijnlijk nog aardig gezond bent en ook dit beleefd als teken/bewijs van je spirituele heelheid.

Kanker wordt wel geleerd als een soort fout in het delen van gezonde lichaamscellen. Maar is dat nou een signaal van spirituele onheelheid?
Het gaat wel een enge kant op vind ik. De Jomanda kant. Het idee dat je kanker best kan genezen op een geestelijke manier omdat de oorzaak een geestelijke onbalans is.

Ik sluit me er niet helemaal voor af maar ook in deze kwestie kun je maar beter voorzichtig zijn vind ik.

[ervaringsgetuige]

Ik merk wel eens dat ik best genadeloos kan worden.

Ha, echt, sluit je dan je hart of zoiets?

Overigens, Pali woorden worden lang niet altijd hetzelfde vertaald. Zo vertaalt Bodhi niet state of grace, maar the auspicious. Het welgezinde. Vind ik ook heel mooi. Het hart vrij van haat, hebzucht en begoocheling is welgezind. Ik blijf er trouwens bij dat een hart dat toch nog haat, hebzucht en begoocheling voortbrengt, zelfs al doe je er niks mee,  dat blijft toch niet ongemerkt voor anderen.

Als iemand genadeloos is door geen medelijden of vergeving te tonen, kun je zeggen dat die persoon "zijn/haar hart heeft gesloten" voor de gevoelens of het lijden van een ander, wat die ander sowieso opvalt.

Ik denk dat het sowieso het beste is niet  lichtzinnig te denken over een hart dat nog hebzucht, haat en eigenwaan voorbrengt, en dan al denken dat je toch een licht bent voor jezelf en anderen.

Jij denkt over boeddhistische onderwerpen na op een manier die ik totaal anders zie en ook wetenschappers het mee eens zijn:
Een hart brengt helemaal niets voort.
Een hart is een spier die bloed pompt door een lichaam, meer niet.

Wil je toch op een symbolische manier spreken over wat het hart doet, waarvoor het staat, dan kan je evengoed de chakra's-leer erbij halen inplaats van dat boeddhistische jargon.

In de chakra-leer staat het hartchakra (Anahata in het Sanskriet) centraal als het vierde van de zeven hoofdchakra’s. Het bevindt zich in het midden van de borst, ter hoogte van het fysieke hart, en wordt vaak geassocieerd met de kleur groen (soms ook roze of goud).

Betekenis en symboliek van het hartchakra:


Liefde en Verbinding


Het hartchakra staat voor onvoorwaardelijke liefde, mededogen, empathie en verbinding met anderen.
Het verbindt de lagere (aardsere) chakra’s met de hogere (spirituele) chakra’s.
Balans tussen geven en ontvangen
Het gaat om evenwicht in relaties, zowel in het geven van liefde als het ontvangen ervan.
Innerlijke vrede & vergeving
Een open hartchakra helpt bij het loslaten van pijn, wrok en emotionele blokkades.
Het staat voor zelfliefde en acceptatie.
Fysieke verbinding
Het wordt geassocieerd met het hart, de longen, de thymusklier en het immuunsysteem.


Kenmerken van een geblokkeerd vs. gebalanceerd hartchakra:


Geblokkeerd:

Angst voor intimiteit, eenzaamheid, jaloezie, hartzeer of emotionele afstandelijkheid.
Fysieke symptomen kunnen o.a. hartproblemen, hoge bloeddruk of ademhalingsmoeilijkheden zijn.
Gebalanceerd:
Harmonie in relaties, diepe compassie, gevoel van eenheid met anderen en de natuur.
Een sterk gevoel van innerlijke vrede en vertrouwen.
Manieren om het hartchakra te openen:


-Meditatie met focus op groen licht of affirmaties ("Ik geef en ontvang liefde vrijelijk").
- Yoga-houdingen zoals de Cobra (Bhujangasana) of Opening van het Hart (Anahatasana).
-Het dragen of gebruiken van groene edelstenen (bv. jade, rozenkwarts of smaragd).
- Ademhalingsoefeningen (pranayama) en het uiten van dankbaarheid.


Het hartchakra is dus het centrum van liefde, heling en spirituele verbinding in de chakra-leer. 💚

Ja, aura-healing, intuïtieve ontwikkeling, ik heb het vijfendertig jaar geleden ook nog gedaan!
Ademhalingsoefeningen (pranayama) was mijn favoriet wat me bij Stanislav Grof's holotropisch ademwerk bracht.

[lang kwaat]

Iemand met intuïtieve gaven kan volgens mij best wel slaperige wijsheidoogjes hebben

Als ik me niet vergis leren de suttas dat alleen bij een arahant en Boeddha het wijsheidsoog volledig geopend is. Geen slaperige oogjes meer.

En waarom zou bij mijn overleden helder-ziende François het wijsheidsoog niet volledig geopend geweest zijn?
Kan een Vlaming, die oude Belgen weet je wel, geen arahant en Boeddha zijn misschien?

Nee, er is geen vermelding in de Pali Canon (de oudste boeddhistische geschriften) dat verlichting voorbehouden is aan Aziaten.
het bereiken van verlichting (zoals het niveau van een arahant of een Boeddha) is in het boeddhisme niet beperkt tot een specifieke etniciteit, cultuur of regio. De leer van de Boeddha benadrukt dat iedereen, ongeacht afkomst, het potentieel heeft om verlichting te realiseren.

Vind je François soms slaperige oogjes hebben?

Ik ken een vrouw die intuïtieve gaven heeft en tegelijkertijd heeft ze ook nog gewelddadige ideeen. Het hebben van een wijsheidsoog is echt wat anders. Prima als jij hier anders over denkt maar ik zie het zo. Het wijsheidsoog is ook niet een ogenblikkelijk weten maar meer juist een doorziend en door en door gerijpt en beproefd weten. Die hou je niet meer voor de gek zeg maar.
Een beetje zoals een oude man die kijkt hoe serieus kinderen hun spel nemen maar weet hoe alles maar een spel is. Dat is natuurlijk geen intuitieve gave maar eerder een soort doorleefd weten. Het is maar een voorbeeld maar het brengt een beetje de gedacht over.

Ik zou graag iemand als Francois gekend hebben. Maar ik geloof wel dat het goed is intuïtieve begaafdheid niet te verwarreen met de soort wijsheid die het hart bevrijdt zoals de Pali sutta's dat belichten.

Je hebt ook wel mediums die info kunnen oppikken over iemand zonder dat ze die persoon echt kennen, maar ook dit is toch wel wat anders dan dat zo'n medium dan bevrijding heeft gerealiseerd, ontwaakt is, verlicht, heel, spiritueel rijp of gevorderd. Dat zijn hele andere zaken. Maar het gebeurt wel dat deze personen zelf hun begaafdheid zien als teken of bewijs van hun spirituele ouderdom of wijsheid of rijpheid of dat anderen dit doen.

Sommige mensen hebben nou eenmaal gaven, maar dat zegt helemaal niet dat hun hart bevrijd is van haat, hebzucht en eigenwaan. Het bekendste voorbeeld hiervan in de sutta's is Devadatta. Het steeg deze ultieme spiritueel begaafde persoon zo naar het hoofd dat ie wilde wedijveren met de Boeddha wie de leider van de Sangha moet zijn.
Zo worden gaven ook weer een aanleiding tot waanzin.

[ervaringsgetuige]

Ik ken een vrouw die intuïtieve gaven heeft en tegelijkertijd heeft ze ook nog gewelddadige ideeen.

Ik ken je verhaal over die vrouw, heb je al is geschreven.

Ik merk wel eens dat ik best genadeloos kan worden.

Die volgens jou intuïtieve vrouw heeft nog gewelddadige ideeën (vertel misschien is een detail), jij bent wel is genadeloos.
Gewelddadige ideeën en genadeloosheid hangen vaak samen, omdat beide voortkomen uit een gebrek aan empathie en een bereidheid om anderen schade toe te brengen.
Projecteer je misschien op haar?

Het hebben van een wijsheidsoog is echt wat anders. Prima als jij hier anders over denkt maar ik zie het zo. Het wijsheidsoog is ook niet een ogenblikkelijk weten maar meer juist een doorziend en door en door gerijpt en beproefd weten. Die hou je niet meer voor de gek zeg maar.

Nou, vertel dan maar is wat de boeddha zag volgens jou, want dat heb je nog niet gedaan.

Boeddha was een Ziener, en het wijsheidsoog verwijst daarnaar vind ik. Naar Zien.

Ha, echt, was boeddha een Ziener volgens jou? Wat Zag hij dan volgens jouw smaak?  

I'm waiting.

Een beetje zoals een oude man die kijkt hoe serieus kinderen hun spel nemen maar weet hoe alles maar een spel is. Dat is natuurlijk geen intuitieve gave maar eerder een soort doorleefd weten. Het is maar een voorbeeld maar het brengt een beetje de gedacht over.

Zoals ik vorig jaar geschreven heb is intuïtie de taal van de natuur.
Zie terug...

ps: Bodhiboem,
...

Mijn helder-ziende François deed vooral enkel deels het laatste, waarbij je goed moet begrijpen dat hij geen voorspellingen deed. Hij gaf enkel inzicht in het verleden, het heden en de toekomst.
Veel mensen kwamen bij hem met de vraag om hun toekomst voorspeld te krijgen maar daar ging hij dus nooit op in en zo gebeurde het dat hij nog maar heel weinig mensen over hield waarmee hij nog wou spreken, waaronder ik.
In feite was ik - zo vertelde hij me - de enige die hem begreep, zijn taal verstond.

Zo vatte hij dan samen: Intuïtie is de taal van de natuur.  
Knoop het in jullie oren jongens!
Intuïtie is een belangrijk hulpmiddel op het pad naar verlichting, ook in het Boeddhisme.
Met rationeel denken en meditatie alleen kom je er niet!

Nou kan het best zijn dat die oude man in je voorbeeld de taal van de natuur kende, maar oud zijn (geworden) is geen garantie voor verworven wijsheid.

Ik zou graag iemand als Francois gekend hebben. Maar ik geloof wel dat het goed is intuïtieve begaafdheid niet te verwarreen met de soort wijsheid die het hart bevrijdt zoals de Pali sutta's dat belichten.

Ja, cool hoor, Pali sutta concepten als "bevrijding van het hart" is waar je mond van overloopt en dus je hart vol van is.
Tegelijk schrijf je dat je best nog wel is genadeloos kan worden. Je hart is dus nog niet bevrijd.

Want als iemand zou beweren dat zijn hart bevrijd is, maar tegelijkertijd aangeeft nog genadeloos te kunnen worden, is dat een contradictie met het traditionele begrip van 'bevrijding van het hart' in het boeddhisme. Een bevrijd hart zou juist gekenmerkt worden door de afwezigheid van genadeloosheid en de aanwezigheid van grenzeloze liefde en mededogen.

Je hebt ook wel mediums die info kunnen oppikken over iemand zonder dat ze die persoon echt kennen,...

Ja, mijn helder-ziende François was zo iemand. Tot aan de andere kant van de wereld kon hij dat, wat vanzelfsprekend was, want hij werd niet gehinderd door tijd en ruimte.

...maar ook dit is toch wel wat anders dan dat zo'n medium dan bevrijding heeft gerealiseerd, ontwaakt is, verlicht, heel, spiritueel rijp of gevorderd. Dat zijn hele andere zaken.

Als specialist ter zake kan jij dus uitmaken, vaststellen, wie gerealiseerd, ontwaakt is, verlicht, heel, spiritueel rijp of gevorderd is.

Maar het gebeurt wel dat deze personen zelf hun begaafdheid zien als teken of bewijs van hun spirituele ouderdom of wijsheid of rijpheid of dat anderen dit doen.

Ja, dat gebeurt, er loopt allerlei pluimage rond in de spirituele wereld, de zogenaamde schijn-heiligen.

En de Boeddha was een Ziener, die had het wijsheidsoog, zo lees jij in de Pali Sutta's.

Sommige mensen hebben nou eenmaal gaven,...

Mijn François noemde zijn helder-zien geen gave maar de taal van de natuur, die iedereen kent als zijn intellect er niet voor zit, als het rationele denken wegvalt.

....maar dat zegt helemaal niet dat hun hart bevrijd is van haat, hebzucht en eigenwaan.

Maar jouw hart is dus ook nog niet bevrijd, getuige je best nog wel is genadeloos kunnen worden.

Het bekendste voorbeeld hiervan in de sutta's is Devadatta. Het steeg deze ultieme spiritueel begaafde persoon zo naar het hoofd dat ie wilde wedijveren met de Boeddha wie de leider van de Sangha moet zijn.
Zo worden gaven ook weer een aanleiding tot waanzin.

Oh, concurrentie voor de boeddha!
Maar daar moest de boeddha toch wel is mee lachen veronderstel ik.
Wacht, ik heb het opgezocht in Artificiële-intelligentie hoe de boeddha reageerde...

Devadatta is een bekend figuur in de boeddhistische Pali-canon, vooral vanwege zijn spirituele gaven én zijn ambitie om de leider van de Sangha te worden, wat leidde tot conflict met de Boeddha. Volgens de sutta’s was Devadatta inderdaad een begaafd monnik, maar zijn spirituele vermogens stegen hem naar het hoofd. Hij probeerde de Sangha te splitsen en stelde voor om strengere regels in te voeren, zogenaamd uit zuiverheid, maar in werkelijkheid uit ambitie en rivaliteit met de Boeddha.


De Boeddha doorzag deze motieven en weigerde Devadatta’s voorstellen. In de teksten wordt beschreven dat de Boeddha zijn kalmte en wijsheid behield en Devadatta’s pogingen met mededogen en inzicht tegemoet trad. Er zijn geen directe passages waarin de Boeddha letterlijk lacht om Devadatta’s pogingen, maar de toon van de sutta’s suggereert dat de Boeddha niet uit het veld geslagen was en met een zekere lichtheid en inzicht reageerde op Devadatta’s gedrag.


Dit verhaal wordt vaak aangehaald als illustratie dat spirituele gaven op zichzelf geen garantie zijn voor wijsheid of morele ontwikkeling; ze kunnen juist aanleiding geven tot ego, rivaliteit en zelfs waanzin als ze niet gepaard gaan met nederigheid en inzicht. De Boeddha’s houding tegenover Devadatta wordt in de traditie gezien als een voorbeeld van onverstoorbaarheid en compassie, eerder dan spot of minachting.


https://www.perplexity.ai/search/in-de-sutta-s-staat-geschreven-krHPxnmaSbOpA8OvZfBonw#0

Ja, je kent de boeddhistische bijbel heel goed Siebe! 
Ken je toevallig ook het verhaal van koning saul en helderzienden in de christelijke bijbel? Hier zie..

Verbinding tussen het verhaal van Devadatta en koning Saul & helderzienden

Overeenkomsten in thema’s


Zowel het boeddhistische verhaal van Devadatta als het Bijbelse verhaal van koning Saul illustreren hoe spirituele gaven, macht of bijzondere inzichten kunnen leiden tot hoogmoed, verwarring en uiteindelijk tot de val van een mens wanneer deze niet gepaard gaan met nederigheid en moreel besef.


Koning Saul en de waarzegster van Endor


Koning Saul was oorspronkelijk door God gezalfd, maar verloor gaandeweg Gods gunst door ongehoorzaamheid, jaloezie en eigenzinnigheid. Toen hij zich in het nauw gedreven voelde door de dreiging van de Filistijnen en geen antwoord meer kreeg van God via profeten, dromen of de urim, zocht hij wanhopig hulp bij een waarzegster—de geestenbezweerster van Endor—ondanks dat hij zelf zulke praktijken eerder had verboden. Dit was een daad van wanhoop en spirituele verwarring: Saul zocht bovennatuurlijke raad, maar vond uiteindelijk alleen bevestiging van zijn ondergang, wat hem nog verder in wanhoop stortte.


Helderziendheid en spirituele gaven als valkuil


De waarzegster van Endor wordt in sommige uitleggingen gezien als iemand met een bepaalde vorm van helderziendheid of psychologisch inzicht: ze doorziet wie Saul is en speelt in op zijn angsten en wensen. Toch brengt deze spirituele gave geen verlossing, maar juist meer verwarring en ellende. Saul krijgt geen hoop of verlichting, maar een sombere voorspelling van zijn dood en ondergang.


Parallellen met Devadatta


Net als bij Devadatta, die zijn spirituele vermogens gebruikte om te wedijveren met de Boeddha en zo zijn eigen ondergang bewerkstelligde, laat het verhaal van Saul zien dat het zoeken naar spirituele macht of bovennatuurlijke kennis zonder innerlijke zuiverheid en nederigheid leidt tot isolatie, wanhoop en uiteindelijk tragiek.


Conclusie


Beide verhalen waarschuwen voor de gevaren van spirituele hoogmoed en het misbruik van bijzondere gaven. Zowel in het boeddhisme als in de Bijbel wordt duidelijk dat ware spirituele groei niet ligt in het najagen van macht of bijzondere vermogens, maar in nederigheid, overgave en het loslaten van ego en controle.


https://www.perplexity.ai/search/in-de-sutta-s-staat-geschreven-krHPxnmaSbOpA8OvZfBonw#1

Ja, echt, die Jezus moet toch wel in de leer zijn geweest in het verre Oosten. De parallellen zijn toch te opvallend. 
Sommige teksten, waaronder zelfs die van boeddhistische geschiedschrijvers, suggereren dat Jezus daadwerkelijk een periode in het Verre Oosten doorbracht.

[lang kwaat]

Je hoeft er niet steeds op te hameren dat mijn hart nog een wildernis is, want daar ben ik open over. Mijn hart wekt nog haat, hebzucht en begoocheling op.
Je wilt het waarschijnlijk tegen me gebruiken, maar is niet nodig. We kunnen heus wel normaal met elkaar spreken, toch?

Intuitie en Wijsheid

Ik weet niet hoe het kan dat sommige mensen een bepaalde spirituele gave hebben. Het schijnt zich te kunnen ontwikkelen maar veelal hoor je van mensen dat ze van kindsafaan al bepaalde niet normaal gedeelde ervaringen hadden. Ik weet niet of dit ook voor Francois gold?

Kennelijk waarschuwt ook de Bijbel met het verhaal van koning Saul, zoals je aanhaalde, naar de kans dat gaven alleen maar leiden tot meer eigenwaan. Dank voor delen. De groei van begoocheling en corruptie van het hart, in boeddhistische termen. In de Pali suttas staat hetzelfde over kennis en visie. Het stijgt makkelijk naar het hoofd. Het lijkt me ook alleen maar goed dat iemand hier zelf oog van heeft. Ook dat is wakker leven, mindfulness, bewustheid.

Dat intuïtie de taal van de natuur is zegt mij niet zoveel. Ook verlangen, verleiding en bedwelming en begoocheling zijn de taal van de natuur. Wat zegt zoiets? Wijsheid is juist niet de taal van de natuur maar overstijgt dat. Het ziet de listen van Mara die over heel de natuur heerst, de hele wereld. Het is niet dat ik intuïtie niet speciaal vindt, en mooi, maar het wijsheidsoog is mijns inziens niet intuïtief.

Kennis die Boeddhas ontwaken behelst

Je vraagt me wat de Boeddha zag. In de Pali overlevering wordt hierover verteld dat de Boeddha tijdens het ontwaken onder de Bodhiboom drie soorten ware kennis opkwam:

-kennis van zijn eigen vorige levens, toen heette ik zus en zo, leefde zus en zo, maakte dit en dat mee etc.
-kennis van hoe wedergeboorte werkt op basis van de combinatie van visie en wilsformaties zoals plannen intenties en neigingen/inclinatie die wezens hebben (niet alleen mensen).
-kennis van de vier edele waarheid: het lijden in samsara (van alle wezens en niet alleen mensen), de herkomst of oorzaak (drie soorten begeerte), de beëindiging van diezelfde begeerten realiseerde hij, en hij zag het Pad dat lijden beeindigd. Dit is hetzelfde als kennis van de bezoedeling, de oorzaak, het einde, en de weg om de corruptie uit het hart te halen, de pijl uit het hart te trekken.

Boeddhisten leggen dit alles verschillend uit. Net zoals in elke religie zijn er allemaal scholen ontstaan, en is de gemeenschap versplinterd. De situatie is nou eenmaal zo dat als je wilt horen, weten, wat de Boeddha onderwees en realiseerde je verschillende verhalen te horen krijgt. Ik vond dit nogal vervelend maar zo is het nou eenmaal.

Wat is Lijden in de Sutta's?

In de Pali sutta's wordt niet overgeleverd dat Boeddha alleen sprak over het specifiek soort lijden van mensen. Hij zag lijden ook niet alleen als het mentale leed wat mensen kunnen hebben. Zoals het leed dat samenhangt met de afkeer/weerzin als de zaken niet zo gaan als we willen. De sutta's leren nergens dat dit het enige lijden is dat eindigt bij volledige verlichting.

Als je lijden ziet als enkel iets psychologisch, bijvoorbeeld:
1.  de afkeer/wanhoop/verdriet wat je voelt als je iets verliest wat je dierbaar is,
2. het mentaal lijden wat je ervaart als je gevoegd wordt bij wat je niet wilt,
3. de druk van leven met een Ego-besef

...tuurlijk, dan is overgave de oplossing en moet dat Ego besef weg. Maar lijden is wat anders in de Pali overlevering dan alleen maar dat soort lijden. En ook de oorzaak ligt anders. De oorzaak zijn drie begeertem. Deze zijn altijd gericht of gebaseerd op een positief soort toekomstscenario voor onszelf...iets waar we naar uitkijken: Straks lekker zintuiglijk genieten van dit of dat, straks na de dood eindelijk in de hemel  en alleen maar gelukzaligheid ervaren of eeuwig bestaan, en straks lekker dood en eindelijk niks meer voelen. Een vrouw op tv. (dementie dacht ik) die euthanasie wilde plegen sprak hierover als foetsie weg. Het idee dat met de dood alle ervaringen voor altijd stoppen. Samengevat, hedonisme, eternalisme, en annihilationisme drijft ons dan.
De begeerte die lijden juist niet eindigt maar continueert, is verbonden met die verkeerde levensinstellingen of begrip van zaken. Het is altijd verbonden met iets waar we naar uitzien, ons in verheugen. Dat is het gekke. Wat we zien als oplossing voor lijden is juist de oorzaak dat de lijdenspiraal waarin we zitten, niet eindigt.

Boeddha's leer maakt ook een einde aan reactiviteit volgens de sutta's maar het belangrijkste is dat de drie soorten begeerte die alle gebaseerd zijn op onjuist begrip van zaken stoppen, volledig eindigen. Met wortel en tak worden uitgetrokken. Begoocheling is eigenlijk je in iets verheugen wat je eigenlijk helemaal niet goed doet. Wat helemaal geen oplossing is.

Maar het lijkt er wel op dat niet veel mensen verbinding voelen met dit onderricht maar wel met lijden als iets psychologisch ipv iets existentieels. Ik denk dat het existentiele niveau het meest diepzinnig begrip van de Dhamma is. De oorzaak van lijden is niet reactiviteit maar die verkeerde visies, die vorm van verheugenis, dat uitkijken naar iets, die begeerte wat helemaal niet lijden eindigt en verbonden is met verkeerde visie.

Scenario's

Als ik in staat zou zijn, stel, om verzet tegen mijn persoonlijke aftakeling, ziekte, verlies, dood op te geven, maar ondertussen me verheug en verlang naar mijn geboorte in een eeuwige hemel of de vereniging met God, dan geloof ik er niks van dat de Boeddha hier leert dat dit een werkelijk doorbreken van de lijdenspiraal is. En als iemand vrede heeft met wat er met hem/haar gebeurt, zich vastklampend aan het perspectief dat straks met de dood eindelijk voor altijd alle ellende zal eindigen, dan geloof ik niet dat de Boeddha zou zeggen dat deze persoon werkelijk de lijdenspiraal heeft doorbroken.

Ik wil niet verdelen en veroordelen maar dat iemand vrede heeft met zaken wil niet zeggen dat het hart echt gezuiverd is van hebzucht, haat en begoocheling.