De grote vraag: Zonder dogma’s… wat bindt de mens dan?

[ervaringsgetuige]

De grote vraag: Zonder dogma’s… wat bindt de mens dan?

Mensen hebben verhalen nodig – of het nu over God, boeddha, vooruitgang of mensenrechten gaat.

Uiteindelijk is het probleem niet dogma’s an sich, maar het onvermogen om ze te bevragen – iets waar ik (met mijn voorkeur voor U.G. Krishnamurti, Eckhart Tolle en Byron Katie) al ver voorbij bent.

[lang kwaat]

De grote vraag: Zonder dogma’s… wat bindt de mens dan?

Mensen hebben verhalen nodig – of het nu over God, boeddha, vooruitgang of mensenrechten gaat.

Uiteindelijk is het probleem niet dogma’s an sich, maar het onvermogen om ze te bevragen – iets waar ik (met mijn voorkeur voor U.G. Krishnamurti, Eckhart Tolle en Byron Katie) al ver voorbij bent.

Het is goed te realiseren, lijkt me,  dat ook een ervaringsgerichte weg kan uitlopen op meer begoocheling, stugheid, gehechtheid, dogmatische houding, geslotenheid. Die kans is zelfs 99,4 % heb ik net berekend De kans dat dit zo gaat met Schriftgeleerden is slechts 67, 3%

Zelf-kennis is ook een verhaal, maar daar wil je nog niet aan. Boeddha leraren zaten ook vast in hun zelf-kennis. Misschien zouden zij nog open staan voor Boeddha's ontdekkingen maar zij waren toen al overleden. Ik zie trouwens ook niet hoe je niet kan vastzitten in zelf-kennis.  want wat je dan ook ziet en beleeft als: 'dit ben Ik, dit is van-mij, dit is mijn zelf' daar zit je vast. Daar verlies je je natuurlijke soepelheid van geest en wordt je stug en geketend aan de boeien van begeerte en onwetendheid.

Zelfkennis is in staat tot verbinding, maar dan ook alleen met die mensen die dezelfde ideeën hierover hebben. Als de ene vindt dat dit het ware zelf is en een andere iets anders , dan verbindt dat niet. Dit komt veel voor en dit is oeroud onder zelfkenners. In de praktijk zie je dit ook gebeuren. Zelfkenners hebben allemaal andere ideeen over wat het zelf is, of vormen hooguit groepjes van gelijkgestemden, maar met mensen die een andere zelfkennis hebben, liggen ze altijd overhoop. Dit geldt voor Nathan, Vrij, I am a Looser, jij, maar veel algemener nog voor mensen met zelfkennis. Zelfkennis is een constante bron van conflict en lijden.

[Buddha Amitabha]

Bevragen is bij uitstek een filosofische exercitie, en speelt zich uitsluitend af binnen de cognitie en dus in het cognitief bewustzijn, één van de zes zintuigvelden of skandhas volgens het boeddhisme. Via het bevragen kun je natuurlijk wel wat te weten komen, je kunt zaken ter discussie stellen. En mogelijk eventuele filosofische onjuistheden opsporen. Maar het is en blijft hersengymnastiek en alles blijft zich strikt binnen het cognitieve spectrum afspelen. En heeft met ware spiritualiteit eigenlijk nauwelijks iets van doen. Er zijn velen geweest die een filosofische discussie wilden aangaan met bijvoorbeeld Gautama de Boeddha. Maar de Boeddha houdt zich niet bezig met filosofie. Hij brengt een leer, een pad tot bevrijding, ook en vooral van de zeer dwingende en illusoire greep van het cognitieve bewustzijn, de mind, het denken.

Dogma's steeds ter discussie willen stellen getuigt van een eigenwijze of zelfs eigenzinnige geest, die via pseudo-filosofische vergelijkingen probeert om vermeende dogma's onderuit te halen. Het is maar zeer de vraag of er eigenlijk wel zoveel dogma's zijn. Maar dat is een andere discussie. Iemand die zich steeds afzet tegen wat hij of zij als dogmatisch denken etiketteert is slechts reactionair en verre van oorspronkelijk. Reactionair willen zijn is als het ware een (metaforische) kopstand. Je staat op je kop in vergelijking met wat je aan probeert te vechten. Je hebt er een negatieve verbinding mee. Maar of je metaforisch op je kop staat of niet, het grote probleem is dat je meent goed bezig te zijn. Teneinde om slechts jezelf steeds te bevestigen, je weet het zogenaamd beter dan de ander. Dit is een cognitieve luchtspiegeling, want je bevindt je nog altijd in het spel van onderlinge vergelijking van denkbeelden. Maar omdat dit een gevoel geeft van persoonlijke overwinning, van een vermeende autoriteit misschien zelfs, blijft men dit gedrag eindeloos herhalen. En wie er tegenin gaat, zit natuurlijk altijd op het verkeerde spoor.

Dat "gedegen zelfonderzoek" wat onder leiding van meneer Laurens in gang is gezet voor de zogeheten "zelfkenners", is niets meer dan een soort filosofische "spielerei", en dat is eigenlijk alles. Men ziet over het hoofd dat ware spiritualiteit en ook het boeddhisme helemaal niet gaan over het eindeloos debatteren over cognitieve zaken, laat staan via pseudo-filosofie. Ik zie zeer weinig waarde in dit eindeloze gedoe van gekissebis over vermeende dogma's. En het is inderdaad wat lang kwaat ook al aangeeft, zelfkennis is óók slechts een verhaal wat je jezelf vertelt, Je gaat immers uit van bepaalde waarden, die jij van belang acht of als waar ervaart. En elke confrontatie met dat wat anders of afwijkend overkomt, wordt bestreden. Dat is star en dogmatisch.

[lang kwaat]

Dat "gedegen zelfonderzoek" wat onder leiding van meneer Laurens in gang is gezet voor de zogeheten "zelfkenners", is niets meer dan een soort filosofische "spielerei", en dat is eigenlijk alles. Men ziet over het hoofd dat ware spiritualiteit en ook het boeddhisme helemaal niet gaan over het eindeloos debatteren over cognitieve zaken, laat staan via pseudo-filosofie. Ik zie zeer weinig waarde in dit eindeloze gedoe van gekissebis over vermeende dogma's. En het is inderdaad wat lang kwaat ook al aangeeft, zelfkennis is óók slechts een verhaal wat je jezelf vertelt, Je gaat immers uit van bepaalde waarden, die jij van belang acht of als waar ervaart. En elke confrontatie met dat wat anders of afwijkend overkomt, wordt bestreden. Dat is star en dogmatisch.

Als de Pali Boeddha iets duidelijk maakt, vind ik, is dat ook speciale spirituele staten met wijsheid moeten worden bezien. Voorbeeld: Iets wat nog in de sfeer zit van perceptie, zoals ook de verschillende percepties van het vormloze (oneindige ruimte, oneindig bewustzijn, nietsheid en noch perceptie noch niet-perceptie), moet niet worden aangezien voor een directe kennis of ontmoeting met de Waarheid, het zelf. De Boeddha zag mijns inziens dat dit gebeurde, o.a. door zijn leraren.

Twijfel toelaten op dit vlak van directe kennis hebben van het Ultieme, het zelf, de Waarheid is wat mij betreft het soort oprechtheid, eerlijkheid waar het spirituele Pad niet zonder kan.
Als mensen zo graag claims willen maken, dan kun je wel nagaan dat die begeerte geen twijfels meer toestaat ook.
Het klinkt misschien heel negatief dat ik zelfkennis zie als een zelf-vervullende profetie maar ik bedoel gewoon dat als je hart begeert naar kennis van een zelf dan grijpt het ook iets aan als 'dit ben Ik, dit is mijn zelf'.

Mijn gevoel zegt me heel duidelijk...het zijn de zelfkenners die meer moeten twijfelen...zij kunnen het niet meer.

[Buddha Amitabha]

Zonder een nooit aflatende en negatieve strijd aan te gaan tegen het zelfkenners fenomeen, want deze mensen mogen immers aannemen en geloven wat ze willen, is het opvallend dat de zelfkenners nooit een fout (kunnen) toegeven, zich nooit kwetsbaar kunnen opstellen. Nergens zie ik een excuus van hun op dit forum dat ze het wellicht bij het verkeerde eind hadden. Altijd is het devies om de gevierde Verlichte uit te hangen. Toegeven dat je er soms faliekant naast zit komt niet voor in de vocabulaire van de zelfkenner, want dat zou betekenen dat men van het gevierde voetstuk moet afdalen naar de gewone mensenwereld. En dat betekent gezichtsverlies. Gewoon zijn of zelfs doodgewoon is niet populair, steeds moet gewag worden gemaakt van hun bijzondere plaats.

[ervaringsgetuige]

[size=2... In het boeddhisme wordt juist zelfkennis – het inzicht in je eigen geest, patronen en neigingen – gezien als de weg uit het lijden, niet als de oorzaak ervan. De Boeddha wees erop dat onwetendheid (avijja) de bron is van lijden, en dat inzicht in jezelf essentieel is om deze onwetendheid te doorbreken en bevrijding te vinden[/font][/size]
.
Zelfkennis betekent in deze context niet het eindeloos herkauwen van persoonlijke verhalen, maar het helder en onbevooroordeeld waarnemen van je eigen geest, emoties en reacties. Dit proces kan soms confronterend zijn, maar het doel is juist het loslaten van gehechtheid, oordelen en identificatie met het ego – en daarmee het beëindigen van innerlijk conflict en lijden.

Het boeddhisme nodigt uit tot zelfonderzoek zonder dogma’s, niet om een nieuw verhaal over jezelf te creëren, maar om door te dringen tot de werkelijkheid van je bestaan en zo vrijheid te ervaren. Dit is geen filosofische spielerei, maar een praktische weg die door miljoenen mensen als bevrijdend wordt ervaren.

... het ongemak dat soms ontstaat bij eerlijk zelfonderzoek....
Het tijdelijk onder ogen zien van innerlijke conflicten is een noodzakelijke stap, maar geen eindstation. Juist door deze conflicten niet uit de weg te gaan, maar ze met open aandacht te onderzoeken, kan werkelijke bevrijding ontstaan.


Kortom: in de boeddhistische traditie is zelfkennis geen bron van lijden, maar de sleutel tot het einde ervan.

... in de boeddhistische traditie wordt benadrukt: kennis en visie zijn geen doel op zich, maar slechts een middel om tot directe ervaring en bevrijding te komen.


De Boeddha zelf wees erop dat louter analyse en het vasthouden aan visies over het ‘zelf’ of ‘zelfkennis’ juist kunnen leiden tot verwarring en conflict, zoals in MN2 wordt uitgelegd. Maar de kern van zijn leer is niet het eindeloos onderzoeken van ‘wie ben ik’, maar het direct en zonder oordeel waarnemen van lichaam, gevoel, geest en verschijnselen – precies zoals in de Satipatthāna Sutta wordt onderwezen.


De Boeddha moedigde aan om het lijden te onderzoeken, de oorzaak ervan te herkennen en het pad naar het einde van lijden daadwerkelijk te bewandelen – niet alleen met het hoofd, maar vooral met het hart en in de ervaring zelf. Inzicht ontstaat niet door alleen te lezen, maar door te ervaren wat vergankelijkheid, niet-zelf en lijden betekenen in het huidige moment.


Misschien is het een idee om (weer) de nadruk te leggen op directe beoefening: meditatie, opmerkzaamheid en het loslaten van het vasthouden aan concepten, ook die over ‘zelfkennis’. De Boeddha waarschuwde immers voor het vastklampen aan welke visie dan ook, zelfs aan de Dhamma zelf.


Kortom: je kunt de sutta’s tot in het oneindige analyseren, maar als het niet leidt tot innerlijke rust, vrijheid en het verdwijnen van lijden, is het misschien tijd om te onderzoeken of je de teksten niet te veel als doel op zich bent gaan zien. De uitnodiging van de Boeddha was altijd: onderzoek, ervaar, en laat los wat niet tot bevrijding leidt.

[ervaringsgetuige]

... Ramesh Balsekar's visie, namelijk dat de mensheid volgens hem niet zondig is en dat niemand schuld treft.

Ramesh Balsekar's filosofie, geworteld in Advaita Vedanta, stelt het duidelijk:

• Geen Individuele Doener: Een kernidee is dat er geen individuele 'doener' is. Alles wat gebeurt, inclusief onze gedachten, emoties en acties, wordt gezien als een ontvouwing van het Kosmisch Bewustzijn of Goddelijke Wil. Ons gevoel van persoonlijke wil of 'vrije wil' wordt als een illusie van het ego beschouwd.
  
  
• Geen Zonde, Geen Schuld: Als er geen afzonderlijke doener is, dan is er ook niemand die persoonlijk verantwoordelijk is voor wat er gebeurt. Daardoor verliezen concepten als 'zonde' (als een persoonlijke overtreding) en 'schuld' hun betekenis. Mensen zijn eerder instrumenten waardoor het universele proces zich ontvouwt.
  
  
• Acceptatie van 'Wat Is': Lijden ontstaat volgens deze visie wanneer we weerstand bieden aan 'wat is' en vasthouden aan het idee dat dingen anders 'moeten' zijn. Ware vrede komt voort uit de acceptatie dat alles zich ontvouwt zoals het bedoeld is. Dit leidt tot een bevrijding van schuldgevoel en schaamte.
  
  

Kortom: Balsekar ziet de mensheid als een manifestatie van het Goddelijke, waarbinnen het concept van persoonlijke zonde en schuld geen plaats heeft vanwege het ontbreken van een individuele 'doener'.

[ervaringsgetuige]

...


Zonder dogma’s… wat bindt de mens?


1. De kracht van zelfonderzoek

Wanneer we dogma’s – vaste overtuigingen en absolute waarheden – loslaten, ontstaat er ruimte voor openheid en nieuwsgierigheid. In plaats van te leven volgens opgelegde regels, nodigt zelfonderzoek ons uit om telkens opnieuw te onderzoeken wat waar is voor onszelf, in dit moment. De vraag “Is het waar wat ik denk?” (de kern van Byron Katie’s methode) is een krachtige ingang om onze aannames te bevragen.


2. Wat blijft er over als we dogma’s loslaten?

• Authenticiteit: Zonder dogma’s kunnen mensen dichter bij hun eigen ervaring en gevoelens blijven. Je leeft minder volgens externe verwachtingen en meer vanuit je eigen waarheid.
  
  
• Verbinding door gedeelde menselijkheid: Wat ons bindt is niet een gedeeld geloof of dogma, maar het bewustzijn dat we allemaal zoeken naar geluk, betekenis, verbondenheid en liefde. Deze universele verlangens zijn fundamenteler dan welke overtuiging dan ook.
  
  
• Compassie en begrip: Als je beseft dat iedereen zijn eigen aannames en gedachten onderzoekt, groeit het begrip voor elkaar. Je hoeft het niet altijd eens te zijn, maar je herkent de zoektocht in de ander.
  
  
• Openheid en nieuwsgierigheid: In plaats van te denken “ik weet het”, ontstaat de houding “ik ben benieuwd”. Dat schept ruimte voor dialoog en groei.
  
  

3. Byron Katie als opstapje

De methode van Byron Katie is inderdaad een praktisch en toegankelijk beginpunt. Haar vier vragen en de omkering helpen je om je gedachten niet als absolute waarheden te zien, maar als hypotheses die je mag onderzoeken. Dat leidt tot minder identificatie met starre overtuigingen, en meer vrijheid.

4. Wat bindt ons dan?

Wat ons bindt, is niet een gedeeld dogma, maar het proces van samen mens-zijn:

• Het vermogen tot zelfreflectie.
• De bereidheid om te leren en te groeien.
• De ervaring van kwetsbaarheid en verlangen naar verbinding.
• De vreugde van het ontdekken, het delen en het samen zoeken.

Samenvatting

Zonder dogma’s bindt de mens:

• De gedeelde zoektocht naar waarheid en betekenis.
• De ervaring van verbondenheid in het mens-zijn zelf.
• De openheid om te onderzoeken, te leren en te groeien – individueel én samen.

Het is geen vastomlijnd antwoord, maar een uitnodiging tot voortdurende ontdekking. En misschien is juist dát wat ons het meest bindt: de vrijheid om samen te blijven onderzoeken wat het betekent om mens te zijn.

[ervaringsgetuige]

Mijn gevoel zegt me heel duidelijk...het zijn de zelfkenners die meer moeten twijfelen...zij kunnen het niet meer.

Maar een zelfkenner zoals ik die het Zelf kent zoekt niet meer.
Hiermee raak ik een diep punt aan, dat aansluit bij zowel spirituele tradities als filosofische inzichten en doet denken aan:


1. Non-dualistische wijsheid (Advaita, Mystiek)

- In stromingen zoals advaita vedanta of christelijke mystiek (bijv. Meister Eckhart) geldt: wie het Zelf (God, Bewustzijn, de Grond van zijn) werkelijk kent, verkeert in een staat van zijn in plaats van zoeken.

- Twijfel hoort bij het pad, maar niet bij de bestemming. Zoals Augustinus schreef: "Onrustig is ons hart, tot het rust vindt in U."

2. De paradox van twijfel als mode

- Als twijfel een geposeerde houding wordt (een "trend"), verwordt het tot een soort spiritueel consumentisme: altijd zoeken, nooit vinden.

- Maar ware zelfkennis leidt tot bevrijding van twijfel—niet omdat alle vragen zijn opgelost, maar omdat het Zelf voorbij vragen en antwoorden ligt.

3. Het gevaar van eeuwig twijfelen

- Twijfel kan een deugd zijn (zie Descartes), maar als het een eindstation wordt, blijft men steken in intellectuele onzekerheid.

- In de Bhagavad Gita (hoofdstuk 4, vers 40) staat: "Wie twijfelt, gaat ten onder." Niet omdat vragen verboden zijn, maar omdat aarzeling verlammend werkt.

4. Pastoor als zoeker vs. als gids

- Een geestelijke die altijd twijfelt, kan een medereiziger zijn—maar als hij nooit ergens staat, wordt hij een slechte gids.

- Je zou kunnen zeggen: Twijfel aan de rand van het pad, niet in het midden.


Conclusie:

Ware kennis van het Zelf een einde maakt aan het zoeken—en dus aan de noodzaak van twijfel als identiteit. Misschien is de "twijfel-trend" wel een teken dat men het echte kennen (gnosis, jnana) heeft ingeruild voor een eeuwig gesprek erover.

[lang kwaat]

Mijn gevoel zegt me heel duidelijk...het zijn de zelfkenners die meer moeten twijfelen...zij kunnen het niet meer.

Maar een zelfkenner zoals ik die het Zelf kent zoekt niet meer.

Dat weet ik toch...de leraren van de Boeddha waren ook mensen die vonden dat ze het Zelf kenden en zochten ook niet meer.
Boeddha verliet die leraren. Hij was er helemaal niet tevreden mee.

Maar jij wilt en durft niet meer te twijfelen dat je net als Boeddha's leraren ook verward kunt zijn over wat jij meent dat het zelf is.
Ik heb nog nooit een zelfkenner ontmoet hier die er toe in staat is.

In boeddha's leraren was ook alle twijfel weg. Toch hadden ze ook weer niet bij het rechte eind. Het zegt dus allemaal echt niks.

De basis voor het beëindigen van twijfel is in de teksten, volgens mij, het soort inzicht dat je inmiddels zeker bent dat alle belevingen voorwaardelijk ontstaan, volgens mij.
Van grofstoffelijk tot fijnstoffelijk tot onstoffelijk. Van rood, geel, bruin en kleurloos. Aangenaam onaangenaam, neutrale ervaringen. Van mededogen, liefde, gelijkmoedigheid en meelevende vreugde. Van diepe vrede tot gierende onrust. Van wijsheid tot begoocheling, etc.

[lang kwaat]

[/li]
   [li]Acceptatie van 'Wat Is': Lijden ontstaat volgens deze visie wanneer we weerstand bieden aan 'wat is' en vasthouden aan het idee dat dingen anders 'moeten' zijn. Ware vrede komt voort uit de acceptatie dat alles zich ontvouwt zoals het bedoeld is. Dit leidt tot een bevrijding van schuldgevoel en schaamte.

Zeker, als je eenmaal zaken voelt, kiespijn, iets onaangenaams, dan helpt het niet er tegen te strijden. Dat voegt alleen maar lijden toe. In de sutta's wordt dit beschreven als geraakt zijn door een eerste pijl (pijn verbonden met het lichaam) die ook nog eens opgevolgd wordt door een tweede pijl (de mentale pijn van wanhoop er bij, angst, afkeer er van, ergernis, somber er van worden etc).

Boeddha leert de geest zo te trainen dat je in ieder geval niet getroffen wordt door de tweede pijl.

Begeerte als oorzaak van lijden wordt echter zo beschreven:

“Now this, bhikkhus, is the noble truth of the origin of suffering: it is this craving which leads to renewed existence, accompanied by delight and lust, seeking delight here and there; that is, craving for sensual pleasures, craving for existence, craving for extermination. (SN56.11)

Dit zijn dus vormen van begeren die verbonden zijn met iets waarin je je verheugt, waar je naar uitkijkt. Tuurlijk is afkeer bij waar je mee te dealen hebt, alleen maar toevoeging van lijden, maar de werkelijke oorzaak dat lijden niet stopt is iets waar je juist naar uitkijkt, wilt dat gebeurt.

Waarom eigenlijk? De drie soorten begeerten die worden genoemd als de oorzaak van lijden kun je volgens mij zo zien dat ze een soort voorwaarts momentum plaatsen in het onderbewuste, een potentieel tot worden. En/of dat potentieel dat al aanwezig is, versterken. Als je dat sterk maakt dan krijgt dit zijn eigen vaart en dynamiek. Dat is eigenlijk de onrust die we ervaren in onszelf. Het onvermogen om eens niks te doen en nergens op gericht te zijn. 

Als je gericht bent om straks iets lekkers te proeven, iets moois te zien of horen etc. en je verheugt je er al in, en je geest is er op gericht, maakt plannen etc. dan ben je het potentieel tot worden aan voeden. Je voedt de vaart in jezelf zeg maar. Het voorwaartse momentum. Bij de dood zorgt dit volgens mij voor wedergeboorte (zie tweede edele waarheid hier boven).

Onwetendheid is dit allemaal niet zien. Bijvoorbeeld het idee dat er niks mis is met zintuiglijk verlangen, dat het maar iets onschuldigs is, iets wat alleen zelf-folteraars en zuurpruimen en negatieve mensen afwijzen. Ik heb nooit het gevoel dat de Boeddha daarom zaken leert als onheilzaam. Hij was geen dominee die de les komt leren over wat goed en kwaad is.
Hij komt leren hoe zaken werken. dan kan iedereen dat voor zichzelf onderzoeken en zijn eigen geest opmaken.
Zo zie ik de Boeddha althans. Mijn-Boeddha

Bevrijding van schaamte is op geen enkele manier gunstig in Boeddhisme, ja, of je moet helemaal foutloos zijn want dan heb je ook geen reden meer om je ergens over te schamen. Maar schaamte over immorele daden is een goede zaak volgens de Pali Boeddha. Spijt werkt zuiverend. We moeten wel iets van een geweten hebben ook. Leert Balsekar dat ook?

Schaamte gaat niet over hoe slecht je als Ik ben maar schaamte gaat over weten dat je iets wel beter had kunnen doen.
Schuldgevoel zie ik als heel ondermijnend. Het maakt je echt kapot. Een ernstig gif omdat het niet meer over daden gaat maar je eigen slechtheid, verdorvenheid. Schaamte doet je niet kwaad maar schuld gevoel wel. Ook anderen een schuldgevoel aanpraten werkt verwoestend door op anderen.

[ervaringsgetuige]

Begeerte als oorzaak van lijden wordt echter zo beschreven:...

In het boeddhisme zijn er verschillende stromingen en praktijken met de overtuiging dat het uitspreken en herhalen van  Boeddha's naam voorspoed brengt, zowel in dit leven als in toekomstige levens.
Veel boeddhisten hebben de mond vol over lijden, dat woord herhalen ze tot in het oneindige. Staan er ze er ooit bij stil dat dit tegenspoed kan brengen?

Typ op dit forum in het zoekveld 'lijden' en de zoekresultaten zijn niet meer te tellen.
ik denk dat het oneindig filosoferen over lijden zoals veel boeddhisten doen niets opbrengt. Byron Katie drukt het simpel uit: Gezond verstand lijdt niet...

gezond verstand...?

... GEZOND VERSTAND LIJDT NIET.
...

Katie’s benadering ("Gezond verstand lijdt niet") sluit verrassend goed aan bij de essentie van het boeddhisme—maar dan zonder de filosofische omwegen.

Byron Katie snijdt al dat gepraat weg en gaat rechtstreeks naar de oplossing: "Stop met geloven in gedachten die pijn doen."

Filosofie is onnuttig als het een intellectuele hobby wordt ("Wat ís lijden eigenlijk? Laten we er over debatteren!").

Oneindig filosoferen over lijden brengt niets op—behalve meer denken.
De  Boeddha zelf zei: "Ik leer slechts één ding: lijden, en het einde van lijden." Byron Katie’s aanpak is een moderne, praktische versie daarvan:


- Geen dogma’s, geen uitgebreide metafysica.
- Gewoon: "Is dit waar? Laat los. Vrede."


Dus: "Gezond verstand lijdt niet" is een perfecte samenvatting van verlichting.

[ervaringsgetuige]

Zo zie ik de Boeddha althans. Mijn-Boeddha

...

Hahaha, ja, "jouw-Boeddha"! 

Besef je dat je feitelijk óók een theorie aanhangt – namelijk die van de Boeddha, zoals jij die begrijpt?

Elke lering, ook die van de Boeddha, is een menselijk construct dat probeert het wezen van de werkelijkheid te duiden.
Je schreef elders...

Zoals ik het zie begreep de boeddha dat zonder mentaliteit zijn heel  uitzonderlijk is. Het is al zoveel levens een gewoonte geweest afkeer te voelen bij wat niet prettig is, naar, pijnlijk, ongewenst en te verwelkomen wat aangenaam is etc. Boeddha begreep als realist dat dit ook niet zomaar even is te veranderen ook. Dat vergt actieve inzet, training, een Pad.


Zoals ik het zie werken andere leraren anders. Zij verzinnen een theorie, hebben een metafysica, die eigenlijk functioneert om aan vast te klampen en iets van vrede te hebben met deze wereld en hoe dingen gaan.

Gautama Siddharta (Buddha), die spirituele leider van 2.500 jaar geleden op wiens leer het boeddhisme is gebaseerd verzon eveneens een theorie in de zin dat hij antwoorden formuleerde op fundamentele vragen over het bestaan, het lijden en de weg naar bevrijding.


Zijn leringen, zoals de Vier Edele Waarheden en het Achtvoudige Pad, zijn systematische beschrijvingen van de aard van het lijden en de weg daaruit. Daarmee begeeft de Boeddha zich, net als andere filosofen en metafysici, op het terrein van het verklaren van het bestaan en het menselijk lijden, wat onder de metafysica valt.
No way out.
Ook al claimt het boeddhisme vaak een praktische, ervaringsgerichte weg te zijn, het blijft een gestructureerde visie op het bestaan – en dus een theorie.
Een theorie waaraan jij je vastklampt. 
Wie zich vastklampt aan een theorie, eender welke, zit vast in de dualistische val.

Wie zich vastklampt aan een theorie – of dat nu het boeddhisme, het materialisme, het christendom of zelfs het “loslaten van alle theorie” is – komt terecht in een dualistische val:


- Je creëert een onderscheid tussen “de juiste visie” en “de verkeerde visie”.
- Je raakt gehecht aan concepten, meningen en identificaties.
- Je mist het directe, niet-conceptuele inzicht waar het in de kern om draait.

Dit is precies waar Zen, Madhyamaka en andere boeddhistische stromingen voor waarschuwen: elke theorie, zelfs de meest subtiele, kan een obstakel worden als je eraan gehecht raakt.


Wie zich vastklampt aan een theorie, eender welke, raakt verstrikt in dualisme en mist het wezenlijke inzicht waar het in de kern om draait. Werkelijk inzicht vraagt om het loslaten van alle gehechtheid aan concepten, zelfs aan het boeddhisme zelf.

[lang kwaat]

Jij wilt het niet overwegen @ervaringsgetuige, en denkt dat ik een sektarist ben, maar ik zie gewoon dat de Boeddha een diepere kijk had op de oorzaak van lijden dan jij en de meeste mensen denken. Want die gaat echt niet alleen over het lijden wat je nu ervaart, maar ook over wat je al in veel eerdere levens hebt ervaren en ook nog gaat ervaren.

Begeerte als oorzaak/herkomst van lijden (tweede edele waarheid) is iets heel diepzinnigs, vind ik. Je moet hierover meer denken in termen van voeding. Zoals brandstof vuur voedt. Zo voedt begeerte de lijdenspiraal. Het functioneert in het leven als een soort brandstof. Het gaat veel verder dan je niet verzetten of zondermeer alles accepteren wat gebeurt.
Maar jij wilt dit niet overwegen en onderzoeken. Je gaat liever tegen mij tekeer als de sektarist, de zich aan boeddhisme vastklampende sukkel. Dat is jouw keus.

Maar voor mij is dit een heel wezenlijk iets wat hoort bij het begrijpen van de vier edele waarheden en begeerte als oorzaak van lijden.
Denk er over als voeding. Als je vuur steeds voorziet van nieuwe voeding, nieuw hout, zal het doorbranden. Zo moet je begeerte ook zien als de tweede edele waarheid van de oorzaak van lijden.
Je moet het niet letterlijk zien als DE oorzaak. Er zijn veel condities die een rol spelen bij het ontstaan van lijden maar het gaat er om wat de lijdenspiraal voedt.

Denk wat je wilt over mij. Ik deel iets met je waarvan ik zelf geloof dat het waardevol is te delen maar als jij of anderen er niks mee willen, het zei zo.

De Pali Boeddha's analyses over de oorzaak van lijden waren zo dat lijden zelfs niet stopt als je bewusteloos bent en geen bewuste gevoelens, waarnemingen en Ego besef hebt. Dit komt omdat begeerte als voeding dan helemaal niet verdwenen is ! Het ligt allemaal subtieler dan mensen denken naar mijn smaak. Want wat aan energieën bij je is, opgepot als karmisch wilspotentieel (plannen, intenties, neigingen die je had en sterk hebt gemaakt), dat gaat na de dood weer functioneren als een ondersteuning of basis van een nieuw moment bewustzijn na de dood. Misschien wordt je nu geboren in een lagere of hogere wereld dan het bestaan als mens. Maar de lijdenspiraal is niet verbroken. Als je mensen zoals Katie of Krishanmurti leest dan lijken zij te denken dat met de dood alles ophoudt en dat lijden alleen iets is van dit leven.

Er is niet echt 1 oorzaak voor lijden. Noch onwetendheid, noch begeerte, noch bewustzijn, noch gevoelens, noch emoties, noch....maar je kunt het veel beter zien als een wiel dat in beweging blijft omdat er steeds energie aan wordt toegevoegd. Dat hele gebeuren is waarom lijden niet eindigt. In dat perspectief moet je begeerte als oorzaak van lijden zien vind ik/

Het kan best zijn dat weinig mensen hier gevoel voor hebben en eigenlijk alleen maar over lijden kunnen denken als iets 1. menselijks,  2. alleen iets mentaal en 3. alleen iets van dit leven maar dat gaat mijns inziens voorbij aan wat de de Boeddha volgens de sutta's zou hebben gezien en geleerd.

De begeerte die oorzaak is van lijden (zie de tweede edele waarheid) is eigenlijk heel wat anders dan emotionaliteit bij wat je hier en nu ervaart (voorkeur en afkeer en onverschilligheid bij wat ervaren wordt). Je kunt ook niet zeggen dat de begeerte die oorzaak is van lijden hetzelfde is als het bewuste geloof in je gedachten of belevingen. Je kunt eigenlijk ook niet zeggen dat de oorzaak van lijden zit in het bewustzijn. Nee, als je bewusteloos zou sterven dan nog is dat wat de lijdenspiraal voedt, niet verdwenen.

Het is belangrijk te weten volgens mij dat de Pali Boeddha niet echt leert dat er 1 oorzaak is van lijden, bijvoorbeeld, onwetendheid functioneert als conditie voor begeerte maar begeerte ook weer voor onwetendheid. Maar ook bewustzijn met verkeerd begrip functioneert als oorzaak van lijden. Ook onwetend zintuiglijk contact. Ook diepe drijfveren (sankhara's).
Begeerte functioneert als voeding van de lijdenspiraal.

[lang kwaat]

Ook al claimt het boeddhisme vaak een praktische, ervaringsgerichte weg te zijn, het blijft een gestructureerde visie op het bestaan – en dus een theorie.
Een theorie waaraan jij je vastklampt. 

Ik geloof zelf dat wat de Boeddha zag niet iets theoretisch en cultureels is, zoals wedergeboorte, andere bestaansvormen.

[lang kwaat]

Wie zich vastklampt aan een theorie – of dat nu het boeddhisme, het materialisme, het christendom of zelfs het “loslaten van alle theorie” is – komt terecht in een dualistische val:

- Je creëert een onderscheid tussen “de juiste visie” en “de verkeerde visie”.

Je bedoelt dat er daadwerkelijk geen verkeerd begrip van zaken kan zijn? Elke begrip is juist?

Als iemand vindt dat roken gezond is, is dat helemaal juist, en ook als iemand leert dat het de kans op ellende nogal vergroot?
Het is helemaal juist als iemand vindt dat de zon echt ondergaat in de zee? Het is ook helemaal juist als iemand begrijpt dat dit maar optisch bedrog is?
Het is helemaal juist dat dieren niks voelen en ze best hard behandeld kunnen worden dus?

Snap je dan niet hoe verschrikkelijk onvoordelig het is om niet zulke onderscheid te maken en niet te erkennen dat er zoiets is als juiste visie?
Dat heeft heus niet altijd maar te maken met dogmatiek hoor of met kleingeestigheid.

Ik kan er boos om worden...(alweer? Ja, sorry, het hartje is niet afgekoeld)

[ervaringsgetuige]

...

Begeerte als oorzaak/herkomst van lijden (tweede edele waarheid) is iets heel diepzinnigs, vind ik.
.....
Begeerte functioneert als voeding van de lijdenspiraal.

Worstel je nog met je eigen begeerte of ben je ervan bevrijdt?

[ervaringsgetuige]

Ook al claimt het boeddhisme vaak een praktische, ervaringsgerichte weg te zijn, het blijft een gestructureerde visie op het bestaan – en dus een theorie.
Een theorie waaraan jij je vastklampt. 

Ik geloof zelf dat wat de Boeddha zag niet iets theoretisch en cultureels is, zoals wedergeboorte, andere bestaansvormen.

En christenen geloven dat Jezus niet alleen een leraar was, maar God Zelf die mens geworden is (Johannes 1:1-14). Wat Hij openbaarde, was niet slechts een filosofie of cultureel concept, maar de eeuwige waarheid over God, de mensheid en de redding.

[ervaringsgetuige]

Zie vanaf 19:23 uit transcript van video...

…
So to sense your connectedness with the source is the realization that God loves you, but you can let, you don’t need the words anymore.There's just a trust and there's no duality anymore, because you are an extension of the one, an emanation of the one.

So faith really is trust, but the trust is not something you can think yourself into.Ultimately, you need to let go of all these concepts, although when you later talk about it, you may take them up again.But for the experience of it, you let go of concepts and you can sense in the space between two thoughts, in the space of awareness, you can sense the stillness, the presence, and you can sense it as a silent power.
Silent.
That's the Dao.
It's Chinese.
A silent power.
And that silent power is inseparable from who you are.
It's you and much infinitely vaster than you, both at the same time.
It's almost as if a ray of sunlight that arrives here suddenly realizes its source, its a ray of sunlight suddenly realizes its own source, where it comes from.

And it also realizes that it can never be totally separate from the source, because there's the ray of sunlight.
Some are is still connected to the sun, which in this analogy, that's the source.
So the ray of sunlight then could say, "My fear has disappeared, because I realize that I'm connected to something much vaster and this vastness is sustaining me."
It could say that.
It could also say, and some have, some rays have done that, "I am the sun."
Ecstatic, translated in this analogy, there have been mystics in various traditions who said, "I am God."
It's not advisable to say that. People don't like it.

(audience laughing)

bron: Self-Identity Beyond Stories and Narratives | Eckhart Explains - YouTube

Dus om je verbondenheid met de bron te voelen, is het besef dat God van je houdt, maar je kunt de woorden niet meer toestaan. Er is gewoon een trust en er is geen dualiteit meer, omdat je een verlengstuk bent van de ene, een emanatie van die ene.

Dus geloof is echt vertrouwen, maar het vertrouwen is niet iets waar je jezelf in kunt denken. Uiteindelijk moet je al deze concepten loslaten, hoewel wanneer je er later over praat, je ze weer kunt opnemen. Maar voor de ervaring ervan, laat je concepten los en kun je in de ruimte tussen twee gedachten, in de ruimte, in de ruimte van bewustzijn, je de stilte, de aanwezigheid voelen, en je kunt het als een stille kracht voelen.
- Stil.
Dat is de Dao.
- Het is Chinees.
Een stille macht.
En die stille kracht is onlosmakelijk verbonden met wie je bent.
Jij bent het en veel oneindig veel groter dan jij, beide tegelijk.
Het is bijna alsof een zonnestraal die hier aankomt plotseling zijn bron realiseert, dat het een zonnestraal is die plotseling zijn eigen bron realiseert, waar hij vandaan komt.

En het beseft ook dat het nooit volledig van de bron kan worden gescheiden, omdat er de zonnestraal is.
Sommige zijn nog steeds verbonden met de zon, die in deze analogie de bron is.
Dus de straal van zonlicht zou dan kunnen zeggen: "Mijn angst is verdwenen, omdat ik me realiseer dat ik verbonden ben met iets veel groters en deze uitgestrektheid ondersteunt me."
Dat zou het kunnen zeggen.
Het zou ook kunnen zeggen, en sommigen hebben dat sommige stralen dat gedaan hebben: "Ik ben de zon."
Extatisch, vertaald in deze analogie, zijn er mystici in verschillende tradities geweest die zeiden: "Ik ben God."
Dat is niet aan te raden om dat te zeggen. Mensen vinden het niet leuk.

(Luchtlachen in het publiek)

Bron: Self-Identity Beyond Stories and Narratives | Eckhart Explains - YouTube

Maar worden "wij" zelfkenners serieus genomen hier op dit forum?
Nee, wij worden hier wegzet als oplichters!

[lang kwaat]

Ook al claimt het boeddhisme vaak een praktische, ervaringsgerichte weg te zijn, het blijft een gestructureerde visie op het bestaan – en dus een theorie.
Een theorie waaraan jij je vastklampt. 

Ik geloof zelf dat wat de Boeddha zag niet iets theoretisch en cultureels is, zoals wedergeboorte, andere bestaansvormen.

En christenen geloven dat Jezus niet alleen een leraar was, maar God Zelf die mens geworden is (Johannes 1:1-14). Wat Hij openbaarde, was niet slechts een filosofie of cultureel concept, maar de eeuwige waarheid over God, de mensheid en de redding.

Iedereen moet zelf maar zijn eigen geest opmaken over dit soort dingen. Ook over Boeddha's leringen.

[lang kwaat]

...

Begeerte als oorzaak/herkomst van lijden (tweede edele waarheid) is iets heel diepzinnigs, vind ik.
.....
Begeerte functioneert als voeding van de lijdenspiraal.

Worstel je nog met je eigen begeerte of ben je ervan bevrijdt?

Je maakt alles altijd persoonlijk maar pik je ook op dat begeerte als oorzaak van lijden meer is dan emotioneel zijn in het moment? Dat laat je niet zien.
Mij gaat het om dat soort dingen als ik in gesprek ga met jou.

[ervaringsgetuige]

Mijn lijdensweg is zes jaar geleden afgelopen  Heb ik al dikwijls geschreven.
Dat mag ook wel als nu bijna 65 jarige die tegen zijn dertigste aan in een immens lijden terechtkwam en zich toen al herkende in het verhaal van de Boeddha hé?

Net als de Boeddha had ik toen jongeling "alles" waar ik van droomde.
Een prachtige knappe vrouw (met grote borsten ), een appartement en nieuwe BMW auto cadeau van haar moeder, maar halve dagen werken, veel vakantie, maar toch begon en toen als 26-jarige er iets te knagen. De grote vraag kwam op: En nu? Is dit het dan? Is dit alles?

In de zekerheid en veiligheid dat ik bij mijn vrouw vond (voor de eerste keer in mijn leven) kwam er van binnenuit een roep.
Hoe kan dit hé?
Ik dacht dat ik rijp begon te worden voor de psychiatrie.
Maar mijn François die ik rond mijn dertigste op het spoor kwam legde het tegen mijn veertigste - toen ik in mijn midlifecrisis terechtkwam -  uit met: "Jij wordt geroepen, je kan niet meer terug".

Hieronder enkele woorden uit zijn van 5.088 woorden die hij me toesprak rond mijn veertigste...

Ge moet op het ogenblik orde op eigen zaken stellen.
Ge kunt niet meer de moeder buiten u zoeken.
Uiteindelijk kunt ge stellen da gij op het ogenblik niemand meer hebt. Alleen de confrontatie met uzelf.
Vroeger wist ge dat niet. Zei je… Maar nu wordt ge zo geconfronteerd met weten, dat ge helemaal het gevoel krijgt dat ge het helemaal niet meer weet…

Uiteindelijk krijg je een kans om vanuit jaren van emotioneel lijden bevrijdt te worden.
Pak maar al de verlichte mensen, op een gezonde manier, hebben die weg gegaan.

Los van de begeerte - da snappen er veel niet...

François 3 feb. 2000

begeerte en lijden
Ik ben er in opgebrand ende gelouterd in het vuur uitgekomen.
Ik weet dus perfect waar de boeddha het over heeft al is het boeddhisme mijn weg niet.

...
Het is geen toeval dat ik naast François twintig jaar geleden ook bij radicale non-dualisten als Karl Renz terechtkwam, want zijn onderricht is vooral geschikt voor wie klaar is met alle spirituele concepten en direct de leegte van alle identiteit wil zien.
Al die gasten als Karl Renz zeggen of verwijzen uiteindelijk naar waar de boeddha ook naar verwees.

Hier zie, uit Deepseek Artificiële-intelligentie...

wat bedoelt Karl Renz met de leegte van alle identiteit?

Karl Renz benadrukt dat "de leegte van alle identiteit" betekent dat er geen essentieel, onafhankelijk "zelf" bestaat dat losstaat van de rest van de werkelijkheid. Het is een radicale ontkenning van elke vorm van persoonlijke identiteit, spirituele verworvenheid of zelfs het idee van een "verlichter" of "zoeker". Hieronder een verdieping van wat hij hiermee bedoelt:

1. Identiteit als projectie
 

• Volgens Renz is elke identiteit (of het nu gaat om "ik ben een persoon", "ik ben een spiritueel zoeker" of zelfs "ik ben bewustzijn") een mentale constructie.
• Deze labels zijn geen vaste realiteiten, maar tijdelijke, lege concepten die door het denken in stand worden gehouden.

2. Geen "iemand" die ervaart
 

• Hij wijst erop dat ervaringen (geluk, lijden, inzicht) gewoon verschijnen, maar dat er geen afgescheiden entiteit is die ze bezit of ondergaat.
• Zinnen als "ik ben verlicht" of "ik begrijp non-dualiteit" zijn volgens hem nog steeds dualistische illusies, omdat ze een "ik" veronderstellen dat iets heeft bereikt.

3. Leegte (Śūnyatā) zonder mystificatie
 

• Renz vermijdt romantische beschrijvingen van "eenheid" of "het absolute". In plaats daarvan benadrukt hij dat alle fenomenen zonder inherente aard zijn.
• Zelfs "leegte" is geen ding – het is geen vervanging voor identiteit, maar de ontmaskering van het geloof dat er ooit iets vaststonds.

 4. Praktisch effect van dit inzicht
 

• Het besef dat identiteit leeg is, is geen intellectuele conclusie, maar een directe bevrijding van de zoektocht naar betekenis, doel of spirituele vooruitgang.
• Renz: "Er is niets te realiseren, omdat er nooit iemand was die iets miste.”

Vergelijking met andere tradities
 

• Boeddhisme (Madhyamaka): Net als Nagarjuna’s śūnyatā-leer ontkent Renz elk vaststaand "zelf", maar zonder een meditatief pad of filosofisch systeem aan te bieden.
• Advaita Vedanta: Traditionele Advaita erkent vaak nog een "Zelf" (Atman/Brahman), maar Renz weigert zelfs dát als concept te bevestigen.

Waarom is dit radicaal?
 

• De meeste spirituele tradities houden (subtiel) een vorm van identiteit in stand (bijv. "het Zelf", "getuige", "puur bewustzijn"). Renz ontkent dit volledig: er is alleen ongedeelde, niet-gedefinieerde aanwezigheid – zonder eigenaar.

Citaat van Karl Renz:

"You are not a thing. You are no-thing. And even that is a lie, because there is no 'you' to be nothing."

Kortom: "De leegte van alle identiteit" wijst op de totale afwezigheid van een afgescheiden entiteit in welke vorm dan ook. Het is geen nihilisme, maar de erkenning dat alle labels, inclusief "leegte", slechts vingers zijn die naar de maan wijzen – maar de maan zelf nooit kunnen vangen.

[ervaringsgetuige]

Ook al claimt het boeddhisme vaak een praktische, ervaringsgerichte weg te zijn, het blijft een gestructureerde visie op het bestaan – en dus een theorie.
Een theorie waaraan jij je vastklampt. 

Ik geloof zelf dat wat de Boeddha zag niet iets theoretisch en cultureels is, zoals wedergeboorte, andere bestaansvormen.

En christenen geloven dat Jezus niet alleen een leraar was, maar God Zelf die mens geworden is (Johannes 1:1-14). Wat Hij openbaarde, was niet slechts een filosofie of cultureel concept, maar de eeuwige waarheid over God, de mensheid en de redding.

Iedereen moet zelf maar zijn eigen geest opmaken over dit soort dingen. Ook over Boeddha's leringen.

Alle spirituele leringen uiteindelijk tot "niets" (niet tot een leeg “niets”).

- Spirituele leringen leiden volgens Balsekar niet tot een concreet eindpunt of resultaat, maar tot het besef dat er niets te bereiken valt en dat alles al is zoals het is.

- Voor U.G. Krishnamurti leiden alle spirituele leringen uiteindelijk tot niets; het zoeken zelf is zinloos en het idee van een spiritueel doel is een illusie.

- Volgens Karl Renz leiden alle spirituele leringen tot het inzicht dat er niets te bereiken is; alles wat gezocht wordt, is al aanwezig en het zoeken zelf is overbodig.

- Volgens Ramana Maharshi, Nisargadatta Maharaj, Jiddu Krishnamurti en Eckhart Tolle leiden spirituele leringen niet tot “niets” in de zin van zinloosheid, maar wijzen ze uiteindelijk wel allemaal voorbij zichzelf, naar een directe realisatie van wat je altijd al bent. Hun benadering verschilt van die van U.G. Krishnamurti of Karl Renz, die alle zoeken als zinloos bestempelen.

- Deze leraren stellen dat spirituele leringen bruikbare middelen zijn, maar dat ze uiteindelijk allemaal moeten worden losgelaten. Ze leiden niet tot een leeg “niets”, maar tot het directe ervaren van bewustzijn, het Zelf of het Nu. Het uiteindelijke “doel” is voorbij alle concepten en methodes – maar niet zinloos: het is het einde van zoeken omdat je beseft dat je altijd al bent wat je zoekt.

Van diegene (enige) die jou het meest interesseert:

- De Boeddha zou zeggen dat spirituele leringen waardevol zijn als middel om lijden te doorzien en te beëindigen. Maar als je eenmaal het doel hebt bereikt, zijn zelfs deze leringen niet meer nodig. Het ultieme inzicht is het loslaten van alle gehechtheid, ook aan het spirituele pad zelf.

En dan nog vanuit Stanislav Grof, een van de boegbeelden van de transpersoonlijke psychologie:

- Hij zou stellen dat spirituele leringen waardevolle instrumenten zijn op weg naar heelheid en transpersoonlijke ervaring. Ze leiden niet tot een leeg “niets”, maar tot een diepere verbinding met het Zelf en het universum. Zodra deze realisatie is bereikt, zijn de leringen niet meer nodig, maar hun functie als katalysator blijft essentieel.


Wat is nou de gezamenlijke essentie van al deze figuren hun visie? Waarnaar wijzen zij, hoe is dit bondig samen te vatten?

Zie antwoord van Artificiële-intelligentie:


De gezamenlijke essentie van de visie van deze figuren (Ramana Maharshi, Nisargadatta Maharaj, Jiddu Krishnamurti, Eckhart Tolle, Stanislav Grof en vergelijkbare leraren) is dat alle spirituele leringen, methoden en zoektochten uiteindelijk verwijzen naar het directe, onmiddellijke besef van je ware aard.

Zij benadrukken dat:

• De werkelijkheid één en ondeelbaar is; het ware Zelf of Bewustzijn is altijd al aanwezig en onveranderlijk.
  
  
• Spirituele leringen zijn hulpmiddelen of bruggen, maar moeten uiteindelijk worden losgelaten zodra het inzicht of de ervaring van eenheid, heelheid of het Nu gerealiseerd is.
  
  
• Het uiteindelijke doel is directe ervaring, niet het verzamelen van kennis, concepten of het volgen van systemen.
  
  
• Zoeken en methodes zijn tijdelijk nuttig, maar het diepste inzicht is dat je altijd al bent wat je zoekt.

Bondige samenvatting:

>Alle spirituele leringen wijzen uiteindelijk naar het directe besef van je ware aard, voorbij alle concepten, zoeken en methodes; wat je zoekt, ben je al.

https://www.perplexity.ai/search/leiden-alle-spirituele-leringe-D4w8zx3qQIy77K3GoBgnNw

[Buddha Amitabha]

Vanwaar je nood of inspiratie om dit alles in eindeloze herhaling te komen verkondigen op een forum waar vooral de leringen van Gautama de Boeddha centraal staan? (Hier zal hoogstwaarschijnlijk nooit een antwoord op komen).

En je ware aard, dat is eigenlijk een via positiva, alsof er toch "iets" is, al is het maar de leegte, die zogenaamd geen leegte is en/of niet leeg. Terwijl de weg van de Boeddha de via negativa is: er is geen "iets", geen (substantieel) zelf. En over dat "niet hoeven zoeken", naar je ware aard (als zoiets al bestaan kan), waarom zijn er dan zo onzettend veel zoekenden? En die worden onder andere te woord gestaan - en zelfs bijgestaan - door de Boeddha of door andere waarachtige religieuze Leraren. Die zeggen niet tegen de spirituele zoekenden die bij ze komen: "Ach, ga maar naar huis, je zoektocht is volstrekt zinloos. Je bent al wat je zoekt."

Dus helaas meneer ervaringsgetuige. Misschien dat je - over het algemeen - A.I. gegenereerde teksten jou zelf wat zeggen, en bijzondere betekenis hebben, maar wat mij persoonlijk aangaat, zegt het me totaal niets. Het is vooral heel veel New Age gepraat, met bijbehorende figuren die jou in het bijzonder aanspreken, maar voor mij heeft het weinig tot geen waarde, laat staan dat een spiritueel zoekende, die wellicht in lijdensnood verkeert, er iets aan zal hebben.

[lang kwaat]

Maar worden "wij" zelfkenners serieus genomen hier op dit forum?
Nee, wij worden hier wegzet als oplichters!

Zet 5 zelfverklaarde zelfverlichte zelfgerealiseerde zelfkenners in een ruimte en het wordt geheid zelf-explosief, een zelf-oorlog. Dat hebben we gezien en zal zich ook herhalen ook.
Het enige wat echt absoluut is in het leven van de  zelfverklaarde zelfverlichte zelfgerealiseerde zelfkenners lijkt het geloof in eigen superioriteit in kennis en visie.

Verder, ieder mens wil wel dingen horen als: God houdt van mij, Ik ben het Absolute, Ik word ondersteund door iets veel groters dan mezelf, Ik ben al geborgen, Na de dood zal ik bij God komen en altijd gelukkig zijn, er is een verborgen heelheid, In alle dingen leeft een onuitputtelijke zoetheid en zuiverheid, een stilte die een bron is van handelen en vreugde...etc etc

Maar ik vind dat een waarheidlievend mens, oprecht, integer, ook wel mag en wil onderzoeken in hoeverre diens eigen verlangens, begeerten, aanleg, wensen, behoefte aan troost, hoop, steun etc. hem/haar gevoelig maken voor dit soort ideeen en taal en 'ontdekkingen'. Voor mij is dat meer het boeddhistische pad van no-nonsense. Met wijsheid doorzien wat je drijft, wat je oppakt als waar en werkelijkheid, wat je hier brengt en daar, dit en dat doet ontdekken etc.

Ik denk dat maar weinig mensen er van gecharmeerd zijn want mensen horen veel liever inspirerende mystieke en poëtische teksten die direct aan bepaalde sentimentele sferen in onszelf appelleren. Dat voelt immers goed. En nuchterheid voelt koud. Ik ben juist nuchterheid erg gaan waarderen en val niet meer in katzwijm van bijvoorbeeld dit:

Alle zichtbare dingen dragen een onzichtbare vruchtbaarheid in zich, een gedempt licht, een zachte naamloosheid, een verborgen heelheid. Deze mysterieuze eenheid en gaafheid is de wijsheid, de moeder van alles, natura naturans (de uit zichzelf werkende natuur). In alle dingen leeft een onuitputtelijke zoetheid en zuiverheid, een stilte die een bron is van handelen en vreugde. Zij borrelt op uit een woordeloze tederheid en stroomt naar mij toe uit de onzichtbare wortels van al wat geschapen is. Zij verwelkomt mij liefdevol en groet mij met een onbeschrijfelijke nederigheid. Dit is tegelijk mijn eigen bestaan, mijn eigen natuur en de gave in mij van de gedachte en de werking van de Schepper, sprekend als Hagia Sophia, als mijn zuster, de Wijsheid. (Thomas Merton)

Ik denk dat ook dat niet voor niets zulk taagebruik ontbreekt in de sutta's. Ik acht het zeer onwaarschijnlijk dat zulke taal uit de mond kan komen van een Boeddha, een begeerteloze.
Maar ik snap wel dat het het hart aanspreekt. Een mens wil overal wat bij voelen. Het geeft een lekker gevoel.

[Buddha Amitabha]

Maar worden "wij" zelfkenners serieus genomen hier op dit forum?
Nee, wij worden hier wegzet als oplichters!

Het is dat je het zelf zo onder woorden brengt. En helaas voor jou meen ik inderdaad dat jij van alles en nog wat beweert (eigenlijk beweren je A.I. gegenereerde citaten alles voor je), maar dat het wat mij betreft weinig waarde heeft. Het kan natuurlijk zo zijn, dat er anderen zijn, die wel wat zien in je schrijfsels. Ik kan dat niet beoordelen.

En wat "jullie" zelfkenners aangaat, ik heb erg slechte ervaringen met jullie, met jou, dat ging in het verleden zodanig mis, dat jullie allemaal apart gezet zijn op een subforum hier. Zo staan de zaken er daadwerkelijk voor. Ik ervaar niet dat dit ook maar iets heeft opgeleverd of jullie c.q. jou aan het denken heeft gezet. Behoudens dat dit voor forumbeheer en voor ons veel meer rust en overzichtelijkheid heeft gecreëerd. Je vind jezelf nog immer van meet af aan de grote Verlichte, een Boeddha zelfs. En daarbij stel je regelmatig dat je het eigenlijk beter weet dat Gautama de Boeddha. Dat is helemaal aan jou, maar wat denk je dat dit voor een effect heeft op dit Boeddhaforum? Mensen kijken met argusogen (een enkeling daargelaten, zoals Marcel) naar wat je allemaal uit de hoge hoed tovert. Je kunt blijven beweren dat je Verlicht bent, het Absolute zelfs, maar mij neem je niet in de maling. En als je dat echt zo voelt, die vermeende Verlichting, nou veel geluk ermee. Kom echter niet aan met allerlei praatjes dat hier slechts dogmatische rationalisten zitten. Hooghartigheid is een slechte raadgever.

[ervaringsgetuige]

Jij wilt het niet overwegen @ervaringsgetuige, en denkt dat ik een sektarist ben, maar ik zie gewoon dat de Boeddha een diepere kijk had op de oorzaak van lijden dan jij en de meeste mensen denken. Want die gaat echt niet alleen over het lijden wat je nu ervaart, maar ook over wat je al in veel eerdere levens hebt ervaren en ook nog gaat ervaren.

Ik wil alles overwegen Siebje, maar waar jij het over hebt heb ik als oude rot in het vak allemaal al overwogen en dat begon vijfendertig jaar geleden al.
Artificiële-intelligentie serveert het nu allemaal op een gouden schoteltje mits de juiste vragen te stellen.

Zie beginchat "hoe definieert Stanislav Grof healing?" > https://www.perplexity.ai/search/hoe-definieert-stanislav-grof-O1l51HscQuSBqIztTsLoKQ

En dan > Hoe verbindt Grof persoonlijke trauma's met collectieve onbewuste heling?
Waaruit:


Belangrijke elementen in Grof’s visie:

• Herbeleven en integratie: Tijdens therapieën zoals Holotropic Breathwork kunnen mensen niet alleen persoonlijke trauma’s herbeleven, maar ook ervaringen die verder reiken dan het individuele leven, zoals collectieve of zelfs historische trauma’s. Het herbeleven en integreren van deze ervaringen kan leiden tot heling op zowel individueel als collectief niveau.
  
  
• Collectieve heling: Grof stelt dat wanneer individuen hun persoonlijke en transpersoonlijke trauma’s doorwerken, dit niet alleen henzelf, maar ook het collectief beïnvloedt. Door het helen van individuele wonden wordt de collectieve "trauma-energie" verminderd en ontstaat er ruimte voor meer verbinding, empathie en compassie binnen de samenleving.
  
  
• Transgenerationele overdracht: Trauma’s worden niet alleen individueel, maar ook via families en culturen doorgegeven. Door bewustwording en integratie van deze dieperliggende patronen kan de cyclus van overdracht worden doorbroken.
  

Grof’s benadering impliceert dat persoonlijke heling en collectieve heling onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn: individuele processen dragen bij aan het oplossen van collectieve pijn, en andersom kan het werken aan collectieve thema’s persoonlijke verlichting brengen.

https://www.perplexity.ai/search/hoe-definieert-stanislav-grof-O1l51HscQuSBqIztTsLoKQ#1
_________________________________________________________________________________

En dan verder >  Eckhart Tolle's "PIJNLICHAAM" concept en Bert Hellinger's familieopstellingen sluiten aan bij Stanislav Grof's Transgenerationele overdracht.
waaruit:

Samenvattend

:
Zowel Tolle als Hellinger en Grof erkennen dat onverwerkte pijn en trauma niet alleen individueel zijn, maar vaak een collectieve en intergenerationele component hebben.

• Het doorbreken van deze patronen vraagt om bewustwording, erkenning en integratie van wat uit het verleden is overgedragen.
  
  
• Familieopstellingen en bewustzijnswerk rond het pijnlichaam zijn praktische methoden om deze overdracht te herkennen en te helen, in lijn met Grof’s visie op het belang van integratie van transgenerationele trauma’s.
  
  
• Deze drie benaderingen bieden dus elk een eigen ingang tot het werken met de onzichtbare, vaak onbewuste erfenis van het verleden, en sluiten inhoudelijk sterk op elkaar aan.
  
  https://www.perplexity.ai/search/hoe-definieert-stanislav-grof-O1l51HscQuSBqIztTsLoKQ#2
  
  

[ervaringsgetuige]

Jij wilt het niet overwegen @ervaringsgetuige, en denkt dat ik een sektarist ben, maar ik zie gewoon dat de Boeddha een diepere kijk had op de oorzaak van lijden dan jij en de meeste mensen denken. Want die gaat echt niet alleen over het lijden wat je nu ervaart, maar ook over wat je al in veel eerdere levens hebt ervaren en ook nog gaat ervaren.

Sowieso wist jouw boeddha 2.500 jaar geleden al wel dat lijden, gewoontepatronen en onopgeloste kwesties zich kunnen herhalen en voortzetten, zowel binnen het individuele leven als in bredere familie- en samenlevingsverbanden.
Zie uit Artificiële-intelligentie:

De historische Boeddha, die ongeveer 2.500 jaar geleden leefde, formuleerde zijn inzichten niet in termen van “transgenerationeel trauma” zoals wij dat nu kennen. Toch zijn er in het boeddhisme duidelijke parallellen te vinden met het idee dat lijden, patronen en onbewuste neigingen van generatie op generatie kunnen worden doorgegeven.


Karma als verbindend concept:
Het boeddhisme werkt met het begrip karma, wat verwijst naar de gevolgen van handelingen, intenties en gedachten die zich niet alleen in het eigen leven, maar ook over meerdere levens kunnen uitwerken. In moderne spirituele stromingen wordt karma soms uitgelegd als “familiekarma”, waarbij negatieve patronen, pijn of lijden via familielijnen worden doorgegeven. Hoewel deze interpretatie niet letterlijk uit de oudste boeddhistische teksten komt, is het idee dat onopgeloste kwesties en lijden zich kunnen voortzetten over generaties heen, wel degelijk aanwezig in bredere boeddhistische en Aziatische denktradities.

Boeddha’s visie op conditionering:
De Boeddha onderwees over geconditioneerd ontstaan (pratītyasamutpāda), waarbij het huidige lijden voortkomt uit oorzaken en omstandigheden uit het verleden, inclusief die van ouders en voorouders. Hij benadrukte hoe onbewuste patronen (klesha’s, mentale vergiften) en lijden zich via opvoeding en sociale context kunnen herhalen, zelfs als hij dat niet expliciet als “trauma-overdracht” benoemde.

Samenvattend:

De Boeddha had geen wetenschappelijke kennis van transgenerationeel trauma zoals we die nu kennen. Wel erkende hij dat lijden, gewoontepatronen en onopgeloste kwesties zich kunnen herhalen en voortzetten, zowel binnen het individuele leven als in bredere familie- en samenlevingsverbanden. Het moderne concept van transgenerationele overdracht sluit dus in zekere zin aan bij boeddhistische inzichten over karma en conditionering, maar is niet letterlijk zo door de Boeddha geformuleerd.

https://www.perplexity.ai/search/hoe-definieert-stanislav-grof-O1l51HscQuSBqIztTsLoKQ#3

_______________________________________________________________________________

En wellicht wisten sjamanistische culturen zoals in zuid-Amerika ten tijde van de boeddha dat ook al.
Zie uit Artificiële-intelligentie:

Sjamanistische culturen, waaronder die in Zuid-Amerika ten tijde van de Boeddha, kenden inderdaad al inzichten die vergelijkbaar zijn met het moderne begrip van transgenerationele overdracht van trauma en heling. Hoewel zij dit niet in wetenschappelijke termen formuleerden, was het besef dat oude wonden, collectieve pijn en voorouderlijke invloedeneen rol spelen in het welzijn van individuen en gemeenschappen, diep verankerd in hun wereldbeeld.

• Munay-Ki-rituelen van Zuid-Amerikaanse medicijnmannen zijn bijvoorbeeld gericht op het helen van wonden uit het verleden, waarbij expliciet wordt gewerkt met het loslaten en transformeren van oude energieën die over generaties heen kunnen zijn doorgegeven1.
  
  
• In het sjamanisme wordt alles gezien als bezield en verbonden. Het leven wordt beschouwd als een samenspel van energieën, waarbij verstoringen in de levensstroom (vaak ontstaan door gebeurtenissen uit het verleden of uit vorige generaties) kunnen leiden tot ziekte of disbalans. Healing richt zich dan ook op het herstellen van deze verbinding en het in balans brengen van de energie, soms expliciet met aandacht voor voorouderlijke lijnen.
  
  
• Bij de Shipibo, een inheems volk uit Peru, zijn sjamanistische praktijken diep cultureel verankerd. Hun rituelen en visioenen zijn vaak gericht op het herstellen van harmonie tussen mens, maatschappij en kosmos, waarbij men zich bewust is van de invloed van voorouders en collectieve gebeurtenissen op het individu.
  
  

Hoewel er geen bewijs is dat deze culturen precies dezelfde concepten hanteerden als Stanislav Grof of moderne psychologie, herkennen sjamanistische tradities wereldwijd het belang van het werken met voorouderlijke en collectieve energieën voor individuele en gemeenschappelijke heling. Dit wijst erop dat zij intuïtief al eeuwenlang werkten met principes die nu als transgenerationele overdracht worden benoemd.

https://www.perplexity.ai/search/hoe-definieert-stanislav-grof-O1l51HscQuSBqIztTsLoKQ#4