Boeddha Forum

Je stelt dat Jezus Christus de huidige wereld zou verachten, ik denk dat je daarin toch een denkfout maakt, sorry. God had het in het Oude Testament talloze malen via de profeten geprobeerd, om het volk van Israël te redden (lees: naar Hem te laten terugkeren), te beginnen met Mozes. Maar het volk verviel onafgebroken terug naar afgoderij en de menselijke onhebbelijkheden. Toen zond Hij Zijn eigen Zoon, Jezus, om aanvankelijk het volk van Israël te redden, en uiteindelijk de wereld. Volgens mij heeft God de wereld lief, maar is de mens zo verdomd eigenzinnig om te menen dat hij alles zelf wel kan. Ik zeg niet dat iemand in God zou moeten geloven, absoluut niet. Ik leg uit hoe de zaken er volgens mij voorstaan. Christus probeerde de zwakkere, de verstotene, de arme terug te brengen naar het leven. Zodat men niet meer als verschoppeling hoefde te bestaan.

En Jezus Christus veegde de vloer aan met de joodse religieuze leiders, en beschouwde hun als addergebroed en hypocrieten. Niet omdat ze de wereld vertegenwoordigden, nee. Maar vanwege het feit, dat ze de Wet van Mozes hadden geïnterpreteerd in meer dan 600 regels waar je je als mens aan zou moeten houden. En Christus constateerde dat de religieuze leiders de mensen daarmee een zwaar juk oplegden, maar zichzelf niet of niet geheel aan hun eigen regels hielden. Zijn missie liep dus analoog met de wil van God de Vader: breng de mens terug naar het heil, naar Gods liefde. Het woord “zonde” betekent letterlijk: "je afkeren van God").

Ik ben het dus niet eens met je, dat Christus de hedendaagse wereld zou verachten, omdat de wereld ten tijde toen Hij op aarde rondwandelde, feitelijk niet veel beter was dan de wereld van nu. Destijds zuchtte het joodse volk onder de Romeinse overheersing. Dat was geen pretje, integendeel. Er is gewoon erg weinig veranderd, de mens is nog altijd dezelfde. Misschien is de wereldbevolking toegenomen, is onze medische wetenschap verbeterd, worden we ouder, zijn we gezonder, hebben we meer gemak van de technische ontwikkelingen. Maar in wezen zijn we nog dezelfde mens als toen. Lees de Bijbel maar eens, je kunt begrijpen wat er staat, over welke cultuur het gaat, enzovoort. Natuurlijk zijn er veel verschillen, maar nogmaals: wij zijn in wezen nauwelijks veranderd. Ik durf zelfs te stellen dat de mensheid geen steek is veranderd.

Jezus was heel duidelijk: "Meent niet, dat Ik gekomen ben om vrede te brengen op de aarde; Ik ben niet gekomen om vrede te brengen, maar het zwaard. Want Ik ben gekomen om tweedracht te brengen tussen een man en zijn vader en tussen een dochter en haar moeder en tussen een schoondochter en haar schoonmoeder; en iemands huisgenoten zullen zijn vijanden zijn. Wie vader of moeder liefheeft boven Mij, is Mij niet waardig; en wie zoon of dochter liefheeft boven Mij, is Mij niet waardig; en wie zijn kruis niet opneemt en achter Mij gaat, is
Mij niet waardig. Wie zijn leven vindt, zal het verliezen, maar wie zijn leven verliest om Mijnentwil, zal het vinden".

Jezus kwam hier niet zoete broodjes bakken.

Liefde verdraagt niet alles. Liefde verdraagt deze wereld eigenlijk amper. Liefde brandt met het licht van hoe het allemaal hoort te zijn.
Het is een verschrikkelijk licht. En uit zijn aard wil en zal het alles wegbranden wat niet deugt, het plan is, bedoeld, en niet god-gelijkend is. Het kan er niet mee door 1 deur.

Daarom ligt een mens ook zo overhoop met zichzelf. In hem brandt het meest vreselijk vuur van liefde. Een hels vuur voor alles wat scheef is aan jezelf, corrupt, onzuiver, laag, gemeen, kwaadaardig.

Het is verschrikkelijk om levend in dat vagevuur te zitten en gezuiverd te worden door Liefde. Alsof je in een put met hete kolen bent gevallen.

Liefde heeft niet vrede met alles. Misschien wijsheid wel, en een ongeboren gewaarzijn, maar niet Liefde.

Ik heb me ook vergist. Alweer? Ja, alweer.
Ik zag Liefde als een soort tegenhanger van lijden maar dit was verkeerd.
Liefde is wat je doet lijden. Liefde is als een hete kool op je ziel. Het brandt er altijd maar in. Het is verschrikkelijk.
Pas als je godgelijkend bent geworden brandt liefde je niet meer.

Ja, ik snap het wel. Mensen willen niet lijden en willen dus ook af van hun besef van hoe het allemaal hoort te zijn.
Dat vindt men te oordelend en men wil juist in vrede leven met alles. Alles en iedereen tolereren. Jezus niet. Dat weet ik gewoon.

Liefde is verbonden met hoe het hoort te zijn maar op een merkwaardige niet conceptuele gedachteloze manier.
Ik weet ook niet hoe dan kan dat je weet wat de bedoeling is, het plan, hoe het hoort te zijn.

Door liefde lijdt je.

Citaat van: Gouden middenweg & de wilde natuur op Gisteren om 11:24

hoe doorbreekt men die spiraal  ?

In vrede, vrij van egoïsme,(angst om ("ik" ) te verliezen)
omarmt hij niet, wijst hij niet af
de steeds veranderende werkelijkheid

Maar geloof jij echt dat je dit kan realiseren als je een gewoon leven leidt? Jij kunt toch nooit waarmaken dat je niks afwijst en niks omarmt en zo verlangenloos leeft? Jij wilt toch ook ergens heen, met je forum, je bedrijf, je gezin, je bankrekening, je bezit? Ik bedoel dit trouwens niet zo persoonlijk maar meer algemeen. Laten we wel wezen, we omarmen toch alleen maar wat ons bevalt en naar de zin is, en wijzen af wat niet naar onze zin is?

Het idee dat we zo verlangen loos kunnen omgaan met de steeds veranderende werkelijkheid, ach, het zit gewoon niet in ons. Het past niet bij het leven als mens, als persoon, als individu, als levensvorm. Misschien wel als pure beschouwer, puur beschouwend, maar als doener niet, als levend wezen niet, als persoon niet.

Ik zie niet goed waarom het proberen realiseren van perfectionistische ambities iets zou toevoegen aan "jezelf zijn". Dat jezelf zijn is toch juist die overbodige ambities links laten liggen. Geen interesse hebben in die overbodige ambities. Zelfs al zou die ambitie zijn, heel precies en nauwkeurig vanuit alle invalshoeken bekeken onderzoeken wat dat "jezelf zijn" nu is.

Dat voel je toch, wanneer je niet jezelf bent, dat ongemak. Juist door geen aandacht te geven aan al die zaken die dat ongemak veroorzaken kom je toch terug bij jezelf. Dat wil toch zeggen omarmt hij niet, wijs hij niet af.
Het is er wel, maar je laat het links liggen, je laat je er niet door boeien en je gaat er ook niet tegen vechten.

Citaat van: Buddha Amitabha op Vandaag om 11:09

We hebben het wel eens gehad over het verschil tussen behoeften en verlangens. Een natuurlijke behoefte hoeft nog geen verlangen te zijn. Er zijn ook minder natuurlijke behoeften, dan komen we op de nogal grijze scheidingslijn waar natuurlijke behoeften wellicht ophouden en verlangens beginnen.

Dat we van prettige zaken houden en vermijden wat onprettig aanvoelt, is mijns inziens niet verkeerd. Het gaat mis, als we gaan overdrijven, door desnoods via strijd te verkrijgen wat we begeren.

Laten we al dat onthechten dus a.u.b. in perspectief blijven zien. Gautama de Boeddha leert de weg van het Midden, en hij stelt slechts dat we het beste de extremen kunnen vermijden. Overdrijven is zo'n extreem. Vrede zoekt de balans, is een balans. Het waarlijk onthechten is slechts het besef dat je soms iets kunt bezitten, bijvoorbeeld, maar als je het in deze veranderlijke wereld toch misschien weer kwijt zal raken, is het geen regelrechte ramp.

Het boeddhisme is eenvoudiger dan we soms denken.

Ik zie het meer zo dat wat de wereld drijft, wat de samenleving drijft, en ook de visies er achter, de visies die de wereld als waarheid verkoopt (zus en zo wordt je gelukkig) dat wordt steeds meer ook wat jou drijft, jouw visie. Want waar je mee omgaat daar wordt je mee besmet. Als je vrienden rottigheid uithalen is de kans groot dat je er in mee gaat want zo is de mens. De drijfveren van de wereld, van de samenleving, de visies, het wordt langzamerhand ook van jou.

Zo worden goede harten en levens verpest. Mensen worden meer egocentrisch, hebzuchtig, ongeduldig, begeertevol, want dat alles stimuleert de samenleving, dag in dag uit.

Het wereldlijke leven matcht gewoon niet met het spirituele en heilige leven. Het matcht eigenlijk ook niet met ons ge-weten. Het maakt mensen ook ziek. Je kunt eigenlijk het compleet zuivere leven niet leiden in de samenleving. Dat leren de sutta's ook en dat is volgens mij ook echt waar.

Jezus zou onze wereld verachten, denk ik. Wat wij er van gemaakt hebben. Hoe wij alles opzij zetten voor wat tijdelijke genoegens. Hoe we onze ziel verkopen aan de duivel.
Hoe wij enkel het tijdelijke eren. De toorn van God komt misschien ook wel. Als een samenleving (of mens) zo corrupt en pervers wordt dan wordt het ergens ook zelf-destructief. God slaat toe en vernietigt dan de corruptheid, de perversie.

Jezus predikt ook deze extreme weg dat je als mens niet zo listig moet worden en zijn, zo strategisch, zo sluw, zo werelds wijs, zo onderhandelend met je geweten, en altijd maar schippert.

Ik weet het allemaal niet zo zeker. De wereld, de samenleving, de maatschappij. Dat zijn allemaal grootheden, waar ik niet zoveel mee kan. Wij maken met zijn allen de samenleving, de maatschappij, het wereldse, en daar is iedereen een onderdeel van. Ik houd me niet bezig met grootheden, ik houd het liever dichtbij huis. Alhoewel ik met je eens ben, dat de huidige wereld er niet zo rooskleurig uitziet. Maar ook in klassieke tijden zag men de wereld als een toneel van grote ellende. Oorlog en ziekte, ouderdom en dood waren toen ook aan de orde van de dag. Ik zie niet zoveel verschil met de huidige maatschappij, omdat ook in vroeger tijden de rijken en machtigen veelal aan het woord en in daad prominent aanwezig waren.

Je tijdelijk terugtrekken uit de wereld is op zich geen slechte zaak, als het je kan helpen om dichter bij jezelf te komen. Kloosters bestaan niet voor niets. Alhoewel ook daar de menselijke maat en de menselijke streken voorkomen. De woestijn wordt bijvoorbeeld in het Oude en Nieuwe Testament van de Bijbel erkend als een plaats waar je God kan ontmoeten. Alleen en afgezonderd van de sociale verbanden. Maar dat is steeds een tijdelijke situatie (geweest), ook Christus verbleef langere tijd in de woestijn. En daar werd hij volgens Mattheüs 4 op de proef gesteld door de Duivel (vergelijk dit met de tijdelijk afgezonderde toestand van Gautama de Boeddha onder de bodhiboom, waar hij op de proef werd gesteld door de duivel Mara). In de woestijn dus, niet op de markt van alledag. Dus de vergelijking wereld en afgezonderd zijn is zeer relatief. Je kunt er zeker van leren, wellicht zelfs meer, maar uiteindelijk keer je toch weer terug naar de wereld. Kluizenaars uitgezonderd, maar geen enkele grote Meester zondert zich voor altijd af van de wereld. Want ook dat is een illusie, de mens is eenmaal een sociaal wezen. Ook Gautama de Boeddha raadt het kluizenaarschap af, hij geeft aan dat het niet de bedoeling is dat je altijd maar alleen zult blijven, afgezonderd van alles en iedereen.

Je stelt dat Jezus Christus de huidige wereld zou verachten, ik denk dat je daarin toch een denkfout maakt, sorry. God had het in het Oude Testament talloze malen via de profeten geprobeerd, om het volk van Israël te redden (lees: naar Hem te laten terugkeren), te beginnen met Mozes. Maar het volk verviel onafgebroken terug naar afgoderij en de menselijke onhebbelijkheden. Toen zond Hij Zijn eigen Zoon, Jezus, om aanvankelijk het volk van Israël te redden, en uiteindelijk de wereld. Volgens mij heeft God de wereld lief, maar is de mens zo verdomd eigenzinnig om te menen dat hij alles zelf wel kan. Ik zeg niet dat iemand in God zou moeten geloven, absoluut niet. Ik leg uit hoe de zaken er volgens mij voorstaan. Christus probeerde de zwakkere, de verstotene, de arme terug te brengen naar het leven. Zodat men niet meer als verschoppeling hoefde te bestaan.

En Jezus Christus veegde de vloer aan met de joodse religieuze leiders, en beschouwde hun als addergebroed en hypocrieten. Niet omdat ze de wereld vertegenwoordigden, nee. Maar vanwege het feit, dat ze de Wet van Mozes hadden geïnterpreteerd in meer dan 600 regels waar je je als mens aan zou moeten houden. En Christus constateerde dat de religieuze leiders de mensen daarmee een zwaar juk oplegden, maar zichzelf niet of niet geheel aan hun eigen regels hielden. Zijn missie liep dus analoog met de wil van God de Vader: breng de mens terug naar het heil, naar Gods liefde. Het woord “zonde” betekent letterlijk: "je afkeren van God").

Ik ben het dus niet eens met je, dat Christus de hedendaagse wereld zou verachten, omdat de wereld ten tijde toen Hij op aarde rondwandelde, feitelijk niet veel beter was dan de wereld van nu. Destijds zuchtte het joodse volk onder de Romeinse overheersing. Dat was geen pretje, integendeel. Er is gewoon erg weinig veranderd, de mens is nog altijd dezelfde. Misschien is de wereldbevolking toegenomen, is onze medische wetenschap verbeterd, worden we ouder, zijn we gezonder, hebben we meer gemak van de technische ontwikkelingen. Maar in wezen zijn we nog dezelfde mens als toen. Lees de Bijbel maar eens, je kunt begrijpen wat er staat, over welke cultuur het gaat, enzovoort. Natuurlijk zijn er veel verschillen, maar nogmaals: wij zijn in wezen nauwelijks veranderd. Ik durf zelfs te stellen dat de mensheid geen steek is veranderd.

Het spontaan opkomen van mededogen heeft een invloed op het denken.   Het maakt een einde aan veroordelende gedachten.  Het maakt het contrast zichtbaar/voelbaar tussen de hebbende natuur (conditionering) en de ontvangende natuur (ongeconditioneerd).   Het ongeconditioneerde kan zich dan ook alleen in het moment voordoen.  Dat is vreugde.  Op het moment dat je gaat bedenken wat voor troostende woorden je tegen iemand gaat spreken ben je al geconditioneerd.   Over het ongeconditioneerde kun je geen controle hebben.  Je kunt het alleen ontvangen om het vervolgens weer weg te geven.

Zoals ik het begrijp komt alles op in de geest en als de geest op een zuivere manier functioneert, en dat zou je leeg kunnen noemen, leeg van bezoedelingen, leeg van verkeerde visies en perceptie, leeg van tanha, asava, anusaya en kilesa, dan brengen sankhara's je in beweging, je denken, spreken en doen. En als de geest niet zuiver functioneert dan zijn dat abhisankhara's, meer emotionele of reactieve formaties. Maar in beide gevallen is het volgens mij een persoonlijk cognitief gebeuren of proces. Iets wat voorwaardelijk geschied. Je kunt niet handelen zonder oorzaken en condities. Het is niet dat het ongeconditioneerde je in beweging brengt maar meer een zuiver cognitief proces.

We hebben het wel eens gehad over het verschil tussen behoeften en verlangens. Een natuurlijke behoefte hoeft nog geen verlangen te zijn. Er zijn ook minder natuurlijke behoeften, dan komen we op de nogal grijze scheidingslijn waar natuurlijke behoeften wellicht ophouden en verlangens beginnen.

Dat we van prettige zaken houden en vermijden wat onprettig aanvoelt, is mijns inziens niet verkeerd. Het gaat mis, als we gaan overdrijven, door desnoods via strijd te verkrijgen wat we begeren.

Laten we al dat onthechten dus a.u.b. in perspectief blijven zien. Gautama de Boeddha leert de weg van het Midden, en hij stelt slechts dat we het beste de extremen kunnen vermijden. Overdrijven is zo'n extreem. Vrede zoekt de balans, is een balans. Het waarlijk onthechten is slechts het besef dat je soms iets kunt bezitten, bijvoorbeeld, maar als je het in deze veranderlijke wereld toch misschien weer kwijt zal raken, is het geen regelrechte ramp.

Het boeddhisme is eenvoudiger dan we soms denken.

Ik zie het meer zo dat wat de wereld drijft, wat de samenleving drijft, en ook de visies er achter, de visies die de wereld als waarheid verkoopt (zus en zo wordt je gelukkig) dat wordt steeds meer ook wat jou drijft, jouw visie. Want waar je mee omgaat daar wordt je mee besmet. Als je vrienden rottigheid uithalen is de kans groot dat je er in mee gaat want zo is de mens. De drijfveren van de wereld, van de samenleving, de visies, het wordt langzamerhand ook van jou.

Zo worden goede harten en levens verpest. Mensen worden meer egocentrisch, hebzuchtig, ongeduldig, begeertevol, want dat alles stimuleert de samenleving, dag in dag uit.

Het wereldlijke leven matcht gewoon niet met het spirituele en heilige leven. Het matcht eigenlijk ook niet met ons ge-weten. Het maakt mensen ook ziek. Je kunt eigenlijk het compleet zuivere leven niet leiden in de samenleving. Dat leren de sutta's ook en dat is volgens mij ook echt waar.

Jezus zou onze wereld verachten, denk ik. Wat wij er van gemaakt hebben. Hoe wij alles opzij zetten voor wat tijdelijke genoegens. Hoe we onze ziel verkopen aan de duivel.
Hoe wij enkel het tijdelijke eren. De toorn van God komt misschien ook wel. Als een samenleving (of mens) zo corrupt en pervers wordt dan wordt het ergens ook zelf-destructief. God slaat toe en vernietigt dan de corruptheid, de perversie.

Jezus predikt ook deze extreme weg dat je als mens niet zo listig moet worden en zijn, zo strategisch, zo sluw, zo werelds wijs, zo onderhandelend met je geweten, en altijd maar schippert.