Recente berichten11
Theravada Boeddhisme / Re: hechten en het zelf
« Laatste bericht door Buddha Amitabha Gepost op Vandaag om 13:10 »
Het is allemaal vrij eenvoudiger, volgens mij:-) Ik zal jullie eens vertellen hoe het zit. Luister goed, wees aandachtig, een en al oor:-)!@
Jij en ik, geen enkel wezen zou volgens mij bestaan als er geen identificatie was en geen enkel besef van: 'Dit ben Ik, dit is van mij, dit is mijn zelf'. Dan overleef je gewoonweg niet. Een levensvorm dat ter wereld komt zonder enig besef van 'dit ben Ik, dit is van mij, dit is mijn zelf' is heel snel dood. Het is kansloos in het leven. Zoiets selecteert zich evolutionair vanzelf uit volgens mij.
Daarom, elke unieke levensvorm heeft volgens mij wel ergens een besef van "dit ben Ik, dit is van mij, dit is mijn zelf'. Anders was het er niet.
Het is dus een levensvoorwaarde voor een wezen. Het is niet ego ofzo dat dit allemaal regelt en doet, het is eerder de natuur (of God) dat het allemaal zo organiseert.
Tuurlijk komt identificatie en mijn-maken met lijden, maar is identificatie en mijn maken op zich zelf onwetendheid?
Volgens mij is het een levensvoorwaarde. Het is denk ik hoe de natuur of wat dan ook dit allemaal organiseert.
Maar alles komt in een ander licht of perspectief te staan als je doel is om nooit meer te lijden en nooit meer tot welk bestaan dan ook te komen, zoals de Boeddha deed volgens de overlevering. Want geboorte komt altijd met lijden volgens de Boeddha en daarom moet geboorte eindigen om lijden te eindigen.
Dat is toch ook zo? De levenskiem zorgt ook voor lijden, onvermijdelijk. Als je niet meer tot persoonlijk bestaan wilt komen (samsara), dan moet je jezelf aanleren dat je het lichaam niet bent en de geest. Je moet afleren wat de natuur voor je heeft geregeld.
Dan moet je jezelf dus terugtrekken in een soort louter beschouwend contemplatief leven. Want alleen in zo'n leven kun je waarmaken dat je lichaam en geest niet bent, volgens mij. In een gewoon leven kan dat niet. Dan moet je een doener zijn, geidentificeerd, een persoon, iets of iemand voorstellen en blijk je altijd maar beperkt.
Nou, dat is hoe de meeste mensen ook willen leven, als doener, als uniek persoon vorm en richting geven aan hun leven. Mensen willen niet leven als een louter gewaarzijn, als een pure spiegel. Ik hou er wel van, maar niet steeds en voortdurend. BA heeft wel eens gezegd dat het leven ook bedoeld is om te leven. Dat voel ik ook zo. Je mag toch ook wel eens blij zijn en genieten dat je nu bestaat, op een persoonlijke en unieke manier? Mensen kunnen wel doen alsof dat maar een droom is, een illusie, jaja...angsthaasjes zijn dat. Boehhhh...Ze zijn bang het persoonlijk bestaan te leven, bang voor alles wat hun uniek maakt en onderscheid van anderen, ze zijn bang om te bestaan denk ik, bang voor het persoonlijke, bang voor het subjectiviteit, bang om mens te zijn in de wereld, bang om emoties te uiten, kwetsbaar te zijn, onwetend. En daarom vluchten ze in en naar een onpersoonlijk gewaarzijn in een puur beschouwend bestaan. Dat zijn angsthaasjes zoals Ik, het grootste angsthaasje.
Al die wijsheid van het pure beschouwende contemplatief bestaan waarin je nog nauwelijks mens of persoon genoemd kan worden, waarin je bent gevlucht, wat je tot toevlucht hebt gemaakt uit angst, daar heeft een gewoon mens eigenlijk helemaal niks aan. Sorry, dat klinkt negatief maar ik meen het wel. Ik denk dat dit ook de reden was dat de Boeddha niet wilde onderwijzen in eerste instantie. Want mensen willen helemaal niet zo puur contemplatief leven als de Boeddha en dat is wel degelijk een voorwaarde om een einde te maken aan samsara en lijden. Dan moet je een puur beschouwend leven verkiezen, en als je dat niet wilt, dan heb je eigenlijk ook weinig tot niks aan de lessen.
En het is volgens mij echt zo dat wat in een puur beschouwend leven wijs is, is in een gewoon leven niet wijs. Het is heel perspectief afhankelijk.
Naar mijn gevoel is een contemplatief leven ook niet echt onthecht want het raakt gehecht aan contemplatie. Als gevolg krijg je steeds meer moeite en weerzin bij een doener zijn, iemand, een persoon in de wereld. Je wordt dat zat. Dat is denk ik geen teken van wijsheid maar van groeiende gehechtheid aan contemplatie.
Nou, nu weten jullie het ook he. Eindelijk, de waarheid. Meer kan een dwaas niet doen voor een andere dwaas. Uit medelijden met de angstangst heeft de opper angsthaas gesproken. Zonder liefde, zonder mededogen en wijsheid, natuurlijk. Dat spreekt voor zich. Dat weten jullie wel.
Wellicht is dat "louter beschouwend contemplatief leven" grotendeels van toepassing op het Theravada boeddhisme. Echter, in het Mahayana boeddhisme is het gewone dagelijkse leven de ware beoefening. Uiteraard gecombineerd met de meditatie.
