Het gaat hierom het einde van geestelijk lijden wel te verstaan.
Waarom zuigen we verdriet, eenzaamheid, haat, jaloezie e.d. zo in onszelf op of onderdrukken we het meteen als het opduikt in ons leven?
Wie of wat doet dat in ons?
Het antwoord ligt in het ervaren. Als iets voor je geen bepaalde ervaring is, waarin jij de denker het middelpunt vormt, is er geen uitvlucht of hechten aan maar ervaren van simpelweg wat is. In ervaren ligt tevens de vrijheid en schoonheid van wat is. Wanneer de waarnemer het waargenomene is, is er geen sprake van ik en mijn ervaring. Dit kan als er in het geheel geen sprake is van een zelfbeeld. Want het zelfbeeld doet ons verlangen naar... of vluchten voor... Iets manipuleert ons waardoor we eigenlijk 'nee' zeggen tegen wat is, zoals het is. Het ervaren zijn we namelijk zelf. En wanneer er sprake is van ervaren zijn we een licht voor onszelf. Omdat het niet onze wezenlijke natuur is om geestelijk te lijden.
