Hi Steve, je bent altijd erg kritisch naar mij toe. Soms was dat best behulpzaam. Mag ik ook kritisch zijn naar jou?
Waarom niet?
Ik vind dat het bij jou altijd maar moet gaan over hele grote thema's zoals: 'de wezenlijke natuur', 'de Werkelijkheid kennen', 'een ongeboren gewaarzijn', 'de basis ontmoeten van alle ervaringen' etc. Het kan nooit eens gaan over normale nuchtere dingen zoals de invloed van visies, de invloed van perceptie op hoe je lijden ontstaat en oplost.
Waarom zou dat niet mogen?
Het enige waarop ik reageer is als je iets dat je voor jezelf belangrijk vindt ook automatich als belangrijk maakt voor iedereen, dat is gewoon niet zo.
Ik merk aan alles dat jij dit allemaal veel te gewoon vindt en oninteressant. Je leest het ook niet.
Misschien kun jij wat meer respect opbrengen dat dit voor anderen wel belangrijk is?
Waar zou ik dat niet doen dan?
Ik ben een beetje voorbij de fase dat al het gepraat over een ongeboren gewaarzijn , een wezenlijke natuur, non-dualiteit, de Werkelijkheid, mij inspireert. Het boeit me niet meer. Ik kan er gewoon ook niks mee. Ik sta met lege handen. Op die manier kan ik de Dhamma hier en nu niet beoefenen. Misschien zal ik het eens ontdekken en zien. Maar nu kan ik er niks mee. Het zwakt echt de koorts niet af, sterker, het maakt het eerder erger.
Alle begrip voor. Daarom schrijf ik altijd bij wat ik schrijf: ben je er niets mee, de prullemand in.
Maar als je er liever tegen schoppen gaat, dan blijf je mij wel aan de lijn hebben.
Wat mij inspireert is het leren van een concrete Dhamma die direct zichtbaar en toepasbaar is, bijvoorbeeld het zien welke wereld er in mezelf eigenlijk achter de koorts en gehechtheid zit. Dat kun je in jezelf zien. Welke visies, welke percepties. Ik voel het zo dat ik hier echt wat mee kan, en dat het ook echt hout snijdt wat de Boeddha leert over de vier edele waarheden. Dat inspireert me.
Ik vind ook dat je respect moet hebben voor gehechtheid. Je kunt wel degelijk gek worden van controleverlies, en spirituele ervaringen. Je zal echt niet de eerste zijn hoor die hierdoor in het gesticht belandt of aan zware pillen moet. Het kan wel degelijk leiden tot ernstig trauma en ernstige ontregeling waar je je hele leven, en misschien nog vele andere, de nadelen van moet dragen.
Sorry, Siebe, maar wat je hier beschrijft heeft niets te maken met wat er mij is overkomen. Het was geen geforceerde of uitgelokte spirituele ervaring. De geest was gewoon door een 10 daagse Vipassana uiterst rustig geworden, daar is nog nooit iemand gek van geworden, er was ook geen sprake van controleverlies, er was sprake van verlies van de controleur en dit was maar mogelijk door in de eerste plaats een volledig tot rust gekomen geest en in tweede plaats door iets gelezen te hebben waardoor een spontane dissectie van die geest plaats vondt, tot er niets meer overbleef, alles viel vanzelf uit elkaar, inclusief de controleur, er was helemaal geen controleverlies, er was alleen maar helderheid en vrede. Het is maar als de controleur weer op de proppen kwam, dat er sprake was van gevoelens die er voor zorgde dat er afgewend werd van deze helderheid en vrede. Maar dit spontaan uit elkaar vallen gaat heus niet gebeuren in een onrustige, koortsachtig angstige geest. Wat jij er hier op projecteert heeft niets te maken met wat er is gebeurd. Er had zich geen psychotisch controleverlies voorgedaan, integendeel was het allemaal zeer helder, vredig en zeer stabiel.
Angst deed zich voor achteraf, de angst was een afzetten tegen wat er zich aangediend had, het had de kwaliteit van doodsangst omdat er iets terug in gang geschoten was dat het einde van zijn heerschappij zag aankomen, maar er was ook nog steeds die helderheid, er was geen geest totaal in paniek. Er werd gewoon het gevoel geïnduceerd dat hetgeen zich aangediend had vermeden moest worden. En dan kunnen er twee dingen gebeuren:
1. als dat gevoel geloofd wordt, hetgeen er in mijn geval gebeurd is, omdat ik hier geen handvaten voor had om zoiets te begrijpen, dan wend je je er gewoon van af, daar kom je niet van in een gesticht, integendeel, het oude pratroon installeert zich weer en alles gaat weer gewoon verder als normaal, bijna toch, want wat gezien is kan niet meer ont-zien zijn, alleen het oude patroon komt gewoon weer terug, het is nog niet weg.
2. als dat gevoel en het mechanisme er achter doorzien is, dan komt het oude patroon niet meer terug, ook dan gaat, weet ik nu, alles weer gewoon verder als normaal, je verdwijnt dan niet (de angst had mij gewoon iets anders wijs gemaakt), de ervaring gaat gewoon verder dan, alleen is het patroon van het al te voor Werkelijk houden er dan uit.
In geen van beide gevallen kan je in een gesticht terecht komen, dat kan maar moest zoiets zich opeens voor gaan doen in een turbulente geest, maar dat gebeurt gewoon niet, toch niet zonder hulp van psychedelische middelen of zeer intrusieve sprirituele praktijken (bvb. kundalini opwekken). Dus, nogmaals, laat dit nu toch gewoon rusten. Daar gaat het om, ik vraag je niet al je houvasten los te laten, ik vraag je gewoon los te laten dat wat voor jou zo belangrijk is, dat dit voor iedereen zo belangrijk moet zijn. Dat, alleen dat.
Het is denk ik zeer uitzonderlijk dat mensen hele vreemde ervaringen, zoals wegvallen van lichaamsbesef of geest, zonder angst en paniekreacties kunnen beleven. Dit kan grote gevolgen hebben.
Dit kan zich (buiten bovestaande uitgelokte situaties) maar voordoen in een tot grote stabiliteit gebrachtte geest. En op die manier kan het geen nadelige gevolgen hebben. Het kan alleen een tijdje desoriënterend zijn, het kan je even goed door elkaar schudden, het kan zijn dat er een nieuw evenwicht moet gevonden worden, en dat is allemaal niet negatief.
Ik ben zelf iemand van de angst-natuur. Angst voor het onbekende. Ik geloof, en heb zoiets ook zelf meegemaakt, dat je er niet van uit mag gaan dat er vanzelf wel een soort wijsheid is om alles in totale openheid en zonder enige angst te beleven.
Dan weet je toch wat je te doen staat: eerst van die angst af geraken, eerst de angstige geest bekoelen, op jouw manier, alle respect voor, maar niet iedereen staat er zo in zoals jij er in staat, als je dat nu eens gewoon zou kunnen loslaten dat dit wel zo is.
De hele tijd van jou maar horen dat ik moet loslaten vind ik helemaal niet inspirerend of behulpzaam. Laat mij nou maar de Dhamma beoefenen op mijn manier. Ook al vindt jij dat zwaar inferieur en oppervlakkig.
Dat vind ik toch helemaal niet. Ik heb het over 'één iets' loslaten, niet 'alles' loslaten. Ja, uiteindelijk moet dat wel gebeuren, maar daar gaat het hier helemaal niet over, dat mag ook gezegd worden, dat is gewoon waar het ultiem naar toe gaat. Ultiem... alles op zijn tijd. Maar wie een dicussie niet kan loslaten, zal iets veel groter ook nooit kunnen loslaten. Dus laten we beginnen bij het begin, hier en nu, oefenen met wat zich hier op dit forum voordoet.
Jij wilt niet meepraten over gewone dingen. Prima
Bedankt.
maar dan moet je ook wat respect opbrengen dat ik dit wel wil.
Waar doe ik dat dan niet? Is dit een gevoel van jou? Of is het werkelijk? Indien je echt dit laatste gelooft, gelieve het dan aan te tonen met een citaat van mij?
Ik hoef echt niet in elk gesprek maar weer te horen over een wezenlijke natuur, over een grondeloze grond etc. Als jij daar over wilt posten, begin een eigen onderwerp.
Ik begin geen onderwerpen, heb ik haast nooit gedaan, ik ga in interactie, dat boeit mij veel meer: hoe reageer ik, hoe reageert een ander, wat kunnen we daar uit leren. Dat bedoel ik met levende Dhamma, direct hier en nu in de praktijk brengen waar we anders liever alleen maar bladzijden over vol van willen schrijven.
En die wezenlijke natuur is gewoon als tegenpool voor je stelling dat visie hoe dan ook altijd en voor iedereen nodig is. Hier heeft dit aangevangen:
"Als je nog bleek bent en te lang in de felle zon blijft, verbrand je".
Daar heb je wel een punt!
Hoe verder je afstaat van je wezenlijke natuur, hoe waarschijnlijker de kans dat je tegen die natuur in gaat handelen, en hoe groter de nood aan visie om dat tegen die natuur in te gaan te corrigeren. Dat is het typische aan het fenomeen mens.
Maar in plaats van allerlei visies nodig te hebben, kan je ook gewoon terug dichter bij je wezenlijke natuur komen, dan heb je geen visies nodig om verkeerde visies "dat je als mens los staat van de natuur" te corrigeren.
Maar waar het schoentje echt wringt is hier:
En nu maar eens ontdekken of je er in vastbijten om een punt te halen jou nu zo veel bijbrengt, of dat het misschien juist meer olie op het vuur is. En of het loslaten hiervan niet meer kan bijbrengen. Maar om dat te kunnen ontdekken moet je eerst wel eens tot loslaten kunnen komen.
Wie niet experimenteert zal niet ontdekken.
Over dat loslaten heb ik het, over geen enkel ander.
En kijk… we zijn weer enkele volle bladzijden verder, ik ook… loslaten… oh zo moeilijk.
Maar als jij het niet doet, dan ga ik het nu echt wel zelf doen.
Het ga je goed Siebe, en probeer het gewoon ook eens, welk gevoel van verongelijkt zijn jou dit in de eerste plaats ook moge geven, als je door dat eerste gevoel dat altijd meer olie op het vuur gooit, heen geraakt, dan zal je misschien ontdekken dat het een misleidend gevoel is, een gevoel dat jou alleen maar gaande wil houden. Loslaten kan aanvankelijk pijn doen, zoals die verkrampte hand pijn doet om tot ontspanning te brengen, maar op den duur zie je het voordeel er wel van in en kan je genieten van de ontspanning die het geeft.
Dat wens ik je toe!
