Stroom-intrede(r), Een Verkennend Onderzoek

[teksten Siebe]

Volgens mij praten we langs elkaar. Ik ontken nergens dat mensen in uiteenlopende geloven, levensvisies, kijk op de wereld, steun vinden, betekenis, geluk, gemoedsrust, maar wil dat dan zeggen dat het allemaal wel waarachtig moet zijn, waar, werkelijk? Die vraag stel jij jezelf kennelijk niet. Ik wel.
Jij lijkt te denken dat het allemaal niks uitmaakt, als je maar in dit leven gelukkig wordt en gemoedsrust, steun en betekenis er in kunt vinden.
Ik denk dat het wel wat uitmaakt.

Is jou inzicht in wedergeboorte, waar ? waarachtig ? precies ? nauwkeurig ? met kennis van zaken ?
Stel dat je zegt, neen, mijn inzicht omtrent wedergeboorte is niet precies, nauwkeurig, met kennis van zaken. Denk je dat het gebrek aan inzicht in zaken zoals wedergeboorte een obstakel is om tot bevrijding te komen ?

Het is moeilijk praten met elkaar als je zo op een andere lijn zit en zaken zo anders begrijpt. Maar het kan best met respect. Dat gaat goed vind ik.

Bevrijding wijst mijns inziens niet naar elke vrede of gemoedsrust want vrede en gemoedsrust kan zich voordoen op basis van verschillende oorzaken en voorwaarden. De gemoedsrust die steunt op een geloof (in wat/wie dan ook) heeft niks te maken met de gemoedsrust van een Boeddha want die steunt nergens op. Ik denk dat het belangrijk is dit te zien en uit elkaar te houden. Soms lijken zaken hetzelfde maar zijn ze het niet.

Als het over bevrijding gaat in boeddhisme gaat het natuurlijk niet zomaar over elke gemoedsrust. Het gaat sowieso niet over een gemoedsrust die ergens op steunt.

Zo kunnen mensen natuurlijk ook betekenis vinden in een bepaald geloof, geluk, zin, steun etc. maar dat heeft niks te maken met bevrijding. Sterker, dat heeft te maken met gehechtheid.

[Bodhiboom]

Een baby is beslist geen tabula rasa want naast dit mechanisme heeft een baby ook al voorkeur en afkeer en allerlei andere dingen in aanleg, zoals identiteitsbesef. Alleen dat moet nog rijpen.

Dat is helemaal niet bekend. Het gevoel van identiteit groeit langzaam over de eerste periode van een baby’s leven, het is conditionering die word gedreven door het hebben van een lichaam. Het is niet een kwestie van rijpen, als de baby in een womb verder zou groeien zou dit nooit gebeuren. Het is een kwestie van conditionering door uiterlijke omstandigheden.

En ik neem het je kwalijk dat je zomaar de wetenschap onterecht gebruikt om je argument te staven.

Wat Jezus bedoelde is dat als mensen ouder worden, dan hebben ze met alles wat ze doen en laten hun eigen voordeel of profijt op het oog. Ze doen nooit meer iets op een ongecalculeerde manier. Of het nu bidden is, God vereren, een vriendschap met iemand aanknopen, altijd heeft iemand zijn eigen voordeel op het oog.
Dit wordt erger hoe ouder je wordt. De handelaar in onszelf moet uit de tempel van de ziel, leerde Jezus. Kinderen zijn veel minder handelaar dan ouderen.

Dat is niet wat er in de tekst staat, hoe weet jij nou wat Jezus bedoelde, was je er misschien bij? De tekst zegt “onschuldig als kinderen”. Jij probeert je er onder uit te wurmen, je eigen interpretatie te geven aan wat andere mensen schrijven in plaats van op te nemen wat er staat. Het is geen goede gewoonte, Siebe.

[teksten Siebe]

Dat is helemaal niet bekend. Het gevoel van identiteit groeit langzaam over de eerste periode van een baby’s leven, het is conditionering die word gedreven door het hebben van een lichaam. Het is niet een kwestie van rijpen, als de baby in een womb verder zou groeien zou dit nooit gebeuren. Het is een kwestie van conditionering door uiterlijke omstandigheden.

De Pali Boeddha leert in MN64 dat zaken rondom identiteit zoals identiteitsvisie, twijfel, zintuiglijk verlangen en kwade wil, gehechtheid aan regels en rituelen, al in aanleg aanwezig zijn bij een zuigeling als latente neigingen.

Mālunkyāputta, to whom do you remember my having taught these five lower fetters in that way? Would not the wanderers of other sects confute you with the simile of the infant? For a young tender infant lying prone does not even have the notion ‘identity,’ so how could identity view arise in him? Yet the underlying tendency to identity view lies within him. A young tender infant lying prone does not even have the notion ‘teachings,’ so how could doubt about the teachings arise in him? Yet the underlying tendency to doubt lies within him. A young tender infant lying prone does not even have the notion ‘rules,’ so how could adherence to rules and observances arise in him? Yet the underlying tendency to adhere to rules and observances lies within him. A young tender infant lying prone does not even have the notion ‘sensual pleasures,’ so how could sensual desire arise in him? Yet the underlying tendency to sensual lust lies within him. A young tender infant lying prone does not even have the notion ‘beings,’ so how could ill will towards beings arise in him? Yet the underlying tendency to ill will lies within him. ”

Die latente neigingen gaan zich gedurende de jaren manifesteren. Ze worden dan gevolgd en sterker, ze rijpen. Dus wat wat rudimentair in aanleg aanwezig was, wordt steeds concreter merkbaar in je leven.

[lushan3]

In de sociologie (via de moderne wetenschap) wordt beschreven dat een mens van kinds af aan zowel "nature"- als "nurture"-bepaald is. Hij heeft een natuurlijke aanleg, en wordt tevens gevoed en gevormd door de wereld om hem heen door voeding, opvoeding, cultuur, en dergelijke. We kunnen heden ten dage niet klakkeloos uitgaan van de Pali-Canon wat dit aangaat, omdat men in het India van die dagen niet exact wist hoe het een en ander in elkaar steekt wat dit onderwerp betreft. Destijds wist men ook niet hoe de conceptie (versmelting van zaadcel met eicel) werkt. Ook de Boeddha wist dat niet.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

... Is het voor jou nou wel of niet belangrijk ...? Gaat het jou er alleen om dat ...?
Doet ...er niet toe bij jou?
... maar doet het er nog toe of doet het er helemaal niet toe ...?

Waarom zou ik moeten kiezen tussen ofwel dit ofwel dat.

Ik zie dat mijn mening sommige zaken niet verandert. Ik word ouder, ik zal sterven.
Ik zie ook dat mijn gedachten wel een grote invloed hebben op mijn innerlijke wereld.
Ik zie ook dat een mens zichzelf kan beliegen en bedriegen.


Ik denk dat bevrijding niet is voorbehouden voor mensen die enkel de juiste mening hebben. Maar soms zijn meningen wel een obstakel voor je zelf in het transcendente bevrijdingsproces. Maar dat is ook maar een mening, want wat weet ik nu veel zinnige dingen te vertellen over het transcendente bevrijdingsproces.

het valt wel op dat de eigenliefde, je zelf belangrijk maakt. Een logische gevolgtrekking is dat anderen dit net zo ervaren. Hoewel het inlevingsvermogen toch te beperkt is om dat zo te ervaren zoals de ander dat ervaart.
Een ander logisch gevolg is ook : wat is waarachtig als je een beperkt inlevingsvermogen hebt.

Maar voor het universum is het toch een andere kwestie, omdat zowel ik als jij deel uitmaken van het universum. En waarom zou het universum enkel gericht zijn op mijn bevrijding en niet op jou bevrijding, gewoonweg omdat jij een verkeerde mening hebt ? Of een verkeerd geloof, of een verkeerde zienswijze. Maar dat is ook maar een mening, wat weet ik veel zinnige dingen te vertellen over de gerichtheid van het universum.

ik ben in absolute zin gesproken, toch niet de denker, de kapitein.
Dus in die zin moet ik waarschijnlijk spreken over :  ik maak deel uit van het bevrijdingsproces, dan dat ik de kapitein ben van het bevrijdingsproces. Daarom transcendente bevrijdingsproces.

Ik denk dat bepaalde emotionele toestanden te zelf kwellend zijn. Ik denk dat gelijkmoedigheid een innerlijke toestand is die minder zelf kwellend is in het transcendente bevrijdingsproces. De middenweg is zowel goed in het begin, het midden en op het eind. Als je de middenweg volgt heb je achteraf ook geen spijt van. En waarom de middenweg ? Omdat het per definitie binnen de mogelijkheden valt. Als het buiten jou mogelijkheden valt is het transcendent en moet je gewoonweg afwachten.
Maar ja, wat ik weet ik nu daar allemaal van.

Waar ik wel zeker van ben dat is het volgende  : Het rare is, je wordt echt geen ander mens natuurlijk. Je blijft gewoon jezelf (Siebe)

Ik zou nog uren en uren kunnen doorgaan om zaken te formuleren, gewoon om te zeggen, waarom geef je me slechts twee keuze mogelijkheden.

[lushan3]

Inderdaad geeft het de denken dat het universum ons allen geboren laat worden. Waarom zou datzelfde universum de één dan bevrijding schenken en de ander niet. Dat is een waandenkbeeld. Eenieder die leeft, is een geschenk van het universum, een opbloeien. En bevrijding is voor eenieder mogelijk, zelfs in dit ene leven. De één heeft dit talent, de ander dat. Maar wij waarderen bepaalde talenten en gaven op, geven die meer aandacht en geld. Terwijl andere talenten en gaven worden veronachtzaamd. Dat heeft niets met het universum te maken, maar meer met wat wij zoal belangrijk vinden.

Het criterium in de mensenwereld (b)lijkt te zijn, dat je de ander geen schade toebrengt, het leven niet hindert of misbruikt. Omdat dit lijden veroorzaakt. Alle grote godsdiensten en religies stellen dat de liefde of het respect voor de naaste het allerhoogste goed is. Dit lijkt me een mooie ethiek, maar zelfs dat lukt ons niet. En het ego krijgt natuurlijk de schuld. Maar datzelfde ego ontstaat bij iedereen, niemand uitgezonderd. Ik zeg niet dat het goed is of slecht. Ik constateer slechts.

Er bestaat een oud Oosters verhaal, een metaforische duiding van hoe de mens in elkaar steekt. De mens is als een koets met paardenspan. In de koets zit de meester. De koets wordt bestuurd door de koetsier. Maar de meester is niet degene die de koetsier vertelt waar men heengaat. Nee, de koetsier heeft de leiding overgenomen van de meester. Hij is het ego, dat het paardenspan en de koets (het lichaam) aanstuurt. De meester kan roepen wat hij wil vanuit de koets, maar de koetsier lijkt hem merkwaardig genoeg helemaal niet te verstaan of zelfs maar te horen. Daardoor is de koets als het ware stuurloos voor de meester en rijdt de koetsier, die feitelijk een onderdaan is, maar rond zoals hij denkt dat het goed is. Maar dat is niet goed, want slechts de meester is degene die de juiste richting weet. Dat is de situatie zoals hij er voor staat. Het is niet goed of slecht, het is zoals het is. De taak van Leraren en Meesters is om de mens te helpen om weer zelf meester te zijn over de koets via de koetsier. De koetsier is niet kwaadaardig, maar eerder onwetend. Waardoor hij de koets, de meester, het paardenspan en zichzelf in hachelijke en zelfs zeer gevaarlijke situaties kan manoeuvreren.

[teksten Siebe]

Inderdaad geeft het de denken dat het universum ons allen geboren laat worden. Waarom zou datzelfde universum de één dan bevrijding schenken en de ander niet. Dat is een waandenkbeeld. Eenieder die leeft, is een geschenk van het universum, een opbloeien.

Is geboorte niet een kwestie van voldoen aan allerlei voorwaarden en dan gebeurt het? Moet je om geboorte te verklaren nou echt een beroep doen op een universum dat ons wel of niet geboren wil laten worden? Hoezo dan? Dat snap ik niet. Kun je eens uitleggen waarom je dit zo ziet?

Begrijp ik het nou echt goed dat als ik een lucifer ontsteek bij mijn geopende gaspit dat deze niet zal ontbranden als God of het universum dit niet wil? En als er een vlam ontstaat, ik het zo moet begrijpen dat dit komt omdat God of het universum dit ook wilde?
Hebben de zaken in de wereld nou echt te maken met een soort transcendente wil van het universum of God?
Hoezo dan?

[teksten Siebe]

Ik zou nog uren en uren kunnen doorgaan om zaken te formuleren, gewoon om te zeggen, waarom geef je me slechts twee keuze mogelijkheden.

Voor mij is het belangrijkste in ons gesprek dat gemoedsrust, vrede, geluk op verschillende gronden gebaseerd kan zijn. In de Dhamma is dit cruciaal omdat de vrede of het geluk of gemoedsrust dat ergens op steunt natuurlijk wankel is.

[lushan3]

Inderdaad geeft het de denken dat het universum ons allen geboren laat worden. Waarom zou datzelfde universum de één dan bevrijding schenken en de ander niet. Dat is een waandenkbeeld. Eenieder die leeft, is een geschenk van het universum, een opbloeien.

Is geboorte niet een kwestie van voldoen aan allerlei voorwaarden en dan gebeurt het? Moet je om geboorte te verklaren nou echt een beroep doen op een universum dat ons wel of niet geboren wil laten worden? Hoezo dan? Dat snap ik niet. Kun je eens uitleggen waarom je dit zo ziet?

Begrijp ik het nou echt goed dat als ik een lucifer ontsteek bij mijn geopende gaspit dat deze niet zal ontbranden als God of het universum dit niet wil? En als er een vlam ontstaat, ik het zo moet begrijpen dat dit komt omdat God of het universum dit ook wilde?
Hebben de zaken in de wereld nou echt te maken met een soort transcendente wil van het universum of God?
Hoezo dan?

Sorry Siebe, maar je maakt er - zonder dat ik dat bedoeld heb - weer een soort "scheppingsverhaal" van. En je koppelt daar zelfs God aan. Ik heb het niet over de schepping  ik heb het over het universum. Je kunt je afvragen of daar een goddelijke wil achter schuilt. Misschien is dat waar, misschien ook niet. Ik ga daar geen antwoord op formuleren. Daarover mag en kan je je eigen conclusies trekken. Het enige wat ik heb aangegeven is dat het universum zo is ingericht, dat het de mogelijkheid geeft dat we geboren worden. En het woordje "geeft" kan alweer verkeerde associaties oproepen. Als je gelooft in God, kan dat een schepping vooronderstellen. Geloof je niet in God, kun je tot andere conclusies komen. Ik kom hier niet de waarheid verkondigen. Ik heb ingehaakt op waarom bevrijding voor ieder mens mogelijk is. Dat veronderstelt dat we gevangen zitten. Dat is de hamvraag: zijn we in wezen wel geboeid, gevangen? Of is dat slechts een waandenkbeeld van ons ego?

[teksten Siebe]

Ik heb ingehaakt op waarom bevrijding voor ieder mens mogelijk is. Dat veronderstelt dat we gevangen zitten. Dat is de hamvraag: zijn we in wezen wel geboeid, gevangen? Of is dat slechts een waandenkbeeld van ons ego?

Hoe wil je z'n vraag in alle openheid onderzoeken en in alle openheid tot een antwoord komen?

[lushan3]

Ik heb ingehaakt op waarom bevrijding voor ieder mens mogelijk is. Dat veronderstelt dat we gevangen zitten. Dat is de hamvraag: zijn we in wezen wel geboeid, gevangen? Of is dat slechts een waandenkbeeld van ons ego?

Hoe wil je z'n vraag in alle openheid onderzoeken en in alle openheid tot een antwoord komen?

Dat is een vraag die je allereerst aan jezelf moet stellen. Heb je die gevraagde openheid eigenlijk wel?

[teksten Siebe]

Ik heb ingehaakt op waarom bevrijding voor ieder mens mogelijk is. Dat veronderstelt dat we gevangen zitten. Dat is de hamvraag: zijn we in wezen wel geboeid, gevangen? Of is dat slechts een waandenkbeeld van ons ego?

Hoe wil je z'n vraag in alle openheid onderzoeken en in alle openheid tot een antwoord komen?

Dat is een vraag die je allereerst aan jezelf moet stellen. Heb je die gevraagde openheid eigenlijk wel?

Als ik over ketens praat dan praat ik er op een manier over die iedereen kan begrijpen. Denk aan een verslaafde. In die persoon zit een obsessie voor de tijdelijke roes die de drugs brengt. Dat is diens keten. Voor die persoon is het bijzonder moeilijk die obsessie voor roes te negeren. Het beheerst het leven van die persoon.

Dit is een voorbeeld van een manier waarop het meteen duidelijk is wat ketening praktisch gezien betekent.
Ik kan wel zien dat ook in mij obsessies zitten, ketens, die mijn gedrag vaak beheersen.

Ook in het feit dat bepaalde gewoonten die je beheersen toch ook erg moeilijk zijn te veranderen, ook al doen ze je niet goed, zie je het praktisch gezicht van ketening. Je zit er aan vast. Het beheerst jou.

[Steve]

Ik erken Siebe's geworstel, en andere hun geworstel met het Boeddhisme en zijn gerichtheid op die ultieme bevrijding: het beeïndigen van wedergeboorte.

Het Mahayana kan hier eventueel een 'mogelijk' antwoord op geven, eigenlijk niet het Mahayana op zich, want mij lijkt het niet zo dat het Mahayana iets heel anders belicht als het Theravada, het beklemtoont mijn inziens gewoon een aspect waar er in de tijd van de Boeddha nog geen klemtoon op gelegd kon worden. De klemtoon lag toen op die individuele bevrijding, terwijl het leven van de Boeddha zelf juist helemaal in het teken stond van het bevrijden van anderen.

Mahayana is dan misschien gewoon een latere verwoording van waar er in de tijd van de boeddha geen oren naar was, maar wat de Boeddha wel helemaal vertegenwoordigde.

Ik besluisterde onlangs iets van Adyashanti die deze wat andere klemtoon van het Mahayana zo goed kon verwoorden. Dus ik haal hetgeen hij vertelde even aan (vertaald naar het Nederlands).

Misschien heeft iemand er iets aan.

De Boeddha als grondlegger van het Boeddhisme heeft het uiteindelijk doel ervan geduid als het bevrijd worden uit samsara, de cyclus van geboorte en wedergeboorte en het lijden van de wereld - en dat je daarmee in een bewustzijnsstaat zou komen, Nirvana genoemd, waarmee voor altijd een einde komt aan de noodzaak van voortdurende wedergeboorte.  Dit paste allemaal perfect in de culturele, spirituele en religieuze context van die tijd. Dat is wat men in die tijd zocht als ultieme bevrijding. 

Honderden jaren later, met de ontwikkeling van Mahayana, kwam er een dieper inzicht. Dit terwijl de traditionele duiding van die ultieme bevrijding nog steeds vast bleef houden aan dit bevrijd worden uit de cyclus van geboorte, leven en dood.

Het grote geschenk van Mahayana is de grote bloei van inzicht - niet alleen over dit diepe transcendentale overstijgen van het lijden, maar ook over de werkelijkheid van deze wereld waarin we ons bewegen.

De bedoeling werd niet meer zomaar aan de wereld te ontsnappen; maar werd eerder een oriëntatie om deze wereld zelf in zijn ware licht te zien.  De suggestie is dat als we alles in zijn ware licht zien - in zijn heelheid, in zijn volledigheid, in zijn eenheid - dan deze relatieve wereld, met alle chaos en problemen en moeilijkheden die het heeft, tegelijkertijd ook kan worden gezien als Nirvana, of het beloofde land. Of zoals de christelijke traditie zegt: het koninkrijk der hemelen op aarde.

Eén van de nieuwe ideeën die hiermee aangebracht werd, is het ideaal van de Bodhisattva. Het vertelt ons dat we spiritualiteit niet volledig op onszelf gericht moeten houden. 

Een van de meest diepgaande inzichten van een bodhisattva, is dat die de eenheid van dingen herkent. Een bodhisattva zal zichzelf nooit als een bodhisattva beschouwen. Als we onszelf beschouwen als een bodhisattva, hebben we onszelf afgescheiden.  Die scheiding is alleen in onze geest, maar het kan heel echt aanvoelen. 

Helemaal aan het einde van een welsprekende verhandeling over de bodhisattva zegt de Boeddha bijvoorbeeld: "En als de bodhisattva denkt dat er wezens zijn die gered moeten worden, dan is hij of zij zeker geen bodhisattva."

Dit komt paradoxaal genoeg na pagina's over voelende wezens en hun lijden en hoe hen te bevrijden van dat lijden. En dan helemaal aan het einde van heel die verhandling wordt er iets toevoegend dat de hele verhandeling teniet lijkt te doen: “En trouwens, als je jezelf ziet als iemand die andere iemanden moet redden, dan ben je helemaal geen bodhisavttva.” 

De Boeddha, in zijn tijd, verwees heel erg naar het transcendente aspect van onze eigen ware natuur, dat wat voor eeuwig in vrede is.  Zoals mijn leraar altijd zei: "dat wat altijd oké is, zelfs al ben jij niet oké." Dit overstijgt de hele wereld van tijd en ruimte die deel uitmaakt van onze ervaring.

Vooral bij de eerste draai aan het wiel, toen de Boeddha voor het eerst begon te onderwijzen, was dat om dit transcendente aspect voorbij tijd en ruimte aan te wijzen. Ontsnappen aan het wiel van samsara was hetgeen waar mensen op zoek naar bevrijding in die tijd zochten. Dat was de ultieme bevrijding die gezocht werd.

In de Mahayana-traditie komt er een nieuwe belangrijke figuur naar voren, naast de Boeddha: Avalokiteshvara, de bodhisattva van mededogen.  Deze krijgt een zeer vergelijkbare plaats als de Maagd Maria.  Het beeld van het onbaatzuchtige aspect van onze ware aard.  Het is het deel van ons dat onszelf in de ander ziet, niet alleen in andere mensen, maar in alle wezens en in het bestaan ​​zelf: de eenheid van dit alles.

Als we zulke toespelingen horen over de eenheid der dingen, hebben we de neiging ons te laten verleiden door die woorden, veel meer dan waarschijnlijk goed voor ons is.  Onze geest verandert het in iets fantastisch, buitengewoons, en dan is het moeilijker het gewoon te zien.

Je lichaam is simpelweg het lichaam van de Boeddha. Je bent hier, we zijn nu allemaal hier, maar het kan voor ons nuttig zijn om te erkennen dat dit de Boeddha is, door en door. De Boeddha is niet een of ander abstract heilig spiritueel idee.  De Boeddha was natuurlijk een mens, en dat zei de Boeddha ook.  Maar er is ook dat wat Boeddha is gaan vertegenwoordigen dat buiten de historische mens staat.  Wat de Boeddha vertegenwoordigt buiten de historische persoon is dat wat we allemaal delen, dat we allemaal gemeenschappelijk hebben.

Als we voorbij de schijn van de dingen kijken en ervaren, kunnen we een eenheid zien.  Het uiterlijk van de dingen is prachtig. Ik heb zelf echt bewondering voor de diversiteit en het unieke van elke creatie.  We kunnen deze diversiteit zien en waarderen, maar we hoeben daar niet te stoppen, bij het oppervlakkige van de dingen. We kunnen door de dingen heen kijken. Dan kunnen we ons verbinden met deze draad van eenheid, deze draad van gelijkheid door alle diversiteit heen.

Ontwaken tot het transcendente, het overstijgende, kan immers een nieuwe vorm van afscheiding worden, waarin we onze realisatie in zeer beperkte termen gaan interpreteren - in termen van 'ik'. "Mijn" ontwaken. "Ik" ben wakker geworden. Met dat uitzicht kunnen mensen die niet wakker zijn een obstakel voor ons worden. Je hoort het vaak, mensen die tot een groter, transcendent perspectief ontwaken en dan begint de scheiding zich al voor te doen: "daar ben ik en dan zijn er mensen die niet zo wakker zijn als ik". Het is eigenlijk normaal dat zich dit voordoet, maar het is niet iets om in te blijven hangen. Het is een fase waar je doorheen moet. Maar als het zichzelf in stand houdt, gaat onze visie een beetje vertroebelen. We zien onszelf dan, maar we zien de boeddhanatuur dan niet in elkaar.

Laat je niet zo meeslepen door je eigen ontwaken dat je scheiding gaat aanbrengen tussen het ontwaakte en het onontwaakte. Dat is het gevaar van ontwaken: dat de oude afgescheiden geest zo gemakkelijk weer binnen kan sluipen. Als tussenfase is dit geen probleem, maar het moet daar niet in blijven hangen. Er moet op een gegeven moment een samen zijn van het Absolute en Relatieve gerealiseerd worden.

Als we zien dat alle wezens en alle dingen overal al aangeboren perfecte Boeddha's zijn - of ze het nu weten of niet - hebben we zojuist de hele wereld bevrijdt. We hebben zojuist talloze mensen bevrijdt uit het beperkte oogpunt waarmee we ze bekeken.

Maar dat betekent niet dat er niet nog steeds mensen en andere wezens op aarde rondlopen die lijden, en het is heel reëel dat we daarmee moeten omgaan en hen kunnen bijstaan om zelf ook tot dat volledigere spectrum te komen. Het betekent niet dat we dit van ons af gaan zetten.

In spiritualiteit is er zo vaak een gevoel van het inwisselen van het relatieve beeld met het absolute beeld, waarbij het absolute beeld het ware beeld zou zijn en het relatieve beeld het onware beeld. Dat is echter niet het volledige spectrum.

Als we over spiritualiteit horen, hebben we de neiging om het veel te beperkend toe te passen. We willen niet-gehechtheid toepassen om ons te helpen de dingen los te laten die we moeten loslaten. We kunnen hierbij het absolute, volledig onthechte perspectief gaan gebruiken als dat waar we naar toe willen, in plaats van ons te realiseren dat dit ook nog steeds een perspectief is.

Als je gehecht raakt aan je eigen inzicht, zal je inzicht je bedriegen. Als je gehecht raakt aan het absolute, zoals in de Sandokai wordt gezegd, is dit realiseren van het absolute nog geen verlichting.

Het absolute wordt vaak voorgesteld als het tegengestelde aan het relatieve. Maar misschien is daar waar ze echt samen zijn, precies hier waar wij zijn. Misschien zijn ze altijd samen, het absolute en het relatieve. Zoals de oude Schrift zegt: "Zoals de ene voet voor en de andere voet achter bij het lopen." Je kunt op één voet rondhuppelen, de relatieve voet, maar dan heb je geen weet van je al absoluut bevrijde natuur. Het is een fijne voet om op rond te springen, maar het is ook vrij lastig om op die ene voet rond te blijven huppelen. Natuurlijk, als we op de relatieve voet rondhuppelen - ego, identificatie, scheiding - biedt dat beperkingen. Die beperkingen zijn er niet als je deze voet inwisselt voor de andere voet, maar ook dan blijf je maar op één voet rondhuppelen en kom je nooit tot een relax wandelen door de wereld.

We hebben een doordringend inzicht nodig in de aard van het absolute, maar er moet ook enig doordringend inzicht zijn in de aard van de relatieve wereld. Ook Jezus zegt: "Het koninkrijk der hemelen is verspreid over de aarde en de mensen zien het niet", anders uitgedrukt: het absolute is hier onder het relatieve verspreid, maar de meeste mensen missen het. Het enige wat ze zien is het relatieve. Ze merken het absolute niet op.

De bodhisattva verenigt het absolute met het relatieve. Als ons hart en onze geest heel open blijven, en als we onszelf vanuit dat open standpunt ontmoeten, dan nemen we levendig deel aan het bevrijden van voelende wezens, onszelf inbegrepen, en bevrijden we ze niet in een conventionele zin omdat ze gered moeten worden. Het is alsof we in elkaar kijken en zeggen: "Ik zie je. Je hebt je leven gehad met zijn ups en downs, en je hebt je persoonlijkheid, je worstelingen en successen. . . en ik zie jou."

En wat je dan ziet, is overal en altijd hetzelfde. En het is dan zaak ons niet te gaan hechten aan of ophangen aan die eenheid die we zien, want we gaan de diversiteit nog steeds tegemoet. We erkennen gewoon de eenheid er in. Dan begin je de visie te begrijpen die ons thuis kan brengen. En terwijl we deze thuis ontdekken, moeten we ook aan elkaar denken, het menselijke element, het bodhisattva-element, dat ons er steeds weer aan herinnert dat dit niet alleen gaat over verdwijnen in een innerlijke grot in jezelf en het vinden van een klein privé-nirvana waar je door geen enkel deel van het leven meer wordt geraakt. Het gaat over verbinding, niet over afscheiden. Kunnen we dat voortbrengen, met het hart eerst, niet met het hoofd eerst?

[Bodhiboom]

Ik heb ingehaakt op waarom bevrijding voor ieder mens mogelijk is. Dat veronderstelt dat we gevangen zitten. Dat is de hamvraag: zijn we in wezen wel geboeid, gevangen? Of is dat slechts een waandenkbeeld van ons ego?

Hoe wil je z'n vraag in alle openheid onderzoeken en in alle openheid tot een antwoord komen?

Dat is een vraag die je allereerst aan jezelf moet stellen. Heb je die gevraagde openheid eigenlijk wel?

Als ik over ketens praat dan praat ik er op een manier over die iedereen kan begrijpen. Denk aan een verslaafde. In die persoon zit een obsessie voor de tijdelijke roes die de drugs brengt. Dat is diens keten. Voor die persoon is het bijzonder moeilijk die obsessie voor roes te negeren. Het beheerst het leven van die persoon.

Dit is een voorbeeld van een manier waarop het meteen duidelijk is wat ketening praktisch gezien betekent.
Ik kan wel zien dat ook in mij obsessies zitten, ketens, die mijn gedrag vaak beheersen.

Conditionering lijkt mij de belangrijkste bron van ketens. Als je andere mensen aan jou laat vertellen dat sommige dingen erg belangrijk zijn, dat je je aan regels moet houden, dan heb je er weer een keten bij. Dat kan zoiets zijn van, je moet goed voor je vrouw zorgen, wat resulteert in een continu gedoe rondom zorgen voor haar. Zo vult je brein op met obligaties, plichten.

Pas als je die allemaal hebt afgedaan, losgelaten, dan kom je terug bij je basis staat, waar je open bent en alles op een werkelijk evenwichtige manier kan bekijken.

[lushan3]

Helaas constateer ik dat in veel topics op dit forum conditioneringen worden geproblematiseerd naar verslavingen of ernstig problematisch gedrag. Niet iedereen is verslaafd, integendeel, verslavingen en problematisch gedrag zijn voorbehouden aan een minderheid aan mensen. Wat niet wegneemt dat conditioneringen behoorlijk bindend kunnen zijn. Ik vind het eigenlijk jammer dat conditioneringen zo in de gevarenzone worden gezet, terwijl dat dus in mijn ogen niet terecht is, of althans maar gedeeltelijk waar.

[Steve]

Helaas constateer ik...

Helaas is zo'n constatering en de ervaring van de helaasheid er van ook een conditionering en zijn conditioneringen nu eenmaal iets waar het Boeddhisme (het onderwerp van dit forum) op gericht is.

Conditioneringen:
In het boeddhisme staat het begrip conditionering centraal. Hiermee wordt bedoeld dat we steeds verwachtingen hebben van hoe de werkelijkheid is en dat onze geest geconditioneerd is in hoe we de werkelijkheid waarnemen.
De Boeddha zegt in de Khandha-Samyutta “Hij weet van het geconditioneerde lichaam zoals het werkelijk is. Geconditioneerd is het gevoel, de cognitie, de drijfveren en de gewaarwording”.3
Het 'doorzien' en ervaren van deze conditioneringen wordt bevorderd door de meditatie. Een meditatieve geest kan de dingen 'gewaarzijn' zonder die conditioneringen.

Bron:  https://www.dharmatoevlucht.nl/over-de-dharmatoevlucht-2/de-dharmatoevlucht-zen-sangha/fer/humor-en-boeddhisme/

... dat we steeds verwachtingen hebben ("ik vind het eigenlijk jammer") van hoe de werkelijkheid is en dat onze geest geconditioneerd is in hoe we de werkelijkheid waarnemen ("helaas constateer ik...")



Helaas, helaas, helaas... Helaas loopt niets zoals we het graag zouden willen, ook een Boeddhaforum niet.


Helaas of gelukkig?

[Vrij]

Helaas of gelukkig?

Helaas noch gelukkig.
 

[Steve]

Helaas noch gelukkig.
 

Nihilist!

[Vrij]

Helaas noch gelukkig.
 

Nihilist!

Noch
 

[Steve]

Noch

Zo is dat.
Niet dit, niet dat, noch niet-dit, noch niet-dat, noch beiden, noch geen van beiden... Gewoon buiten elke categorie.

[Bodhiboom]

Helaas of gelukkig?

Toch denk ik dat het antwoord hierop is ‘gelukkig’ want wat zouden wij anders te discussiëren hebben? De wijsheid van een forum als dit is in de communicatie en ook miscommunicatie tussen de leden… soms is wat je denkt te lezen meer waardevol dan wat de schrijver tragt te schrijven.

[lushan3]

Helaas constateer ik...

Helaas is zo'n constatering en de ervaring van de helaasheid er van ook een conditionering en zijn conditioneringen nu eenmaal iets waar het Boeddhisme (het onderwerp van dit forum) op gericht is.

Conditioneringen:
In het boeddhisme staat het begrip conditionering centraal. Hiermee wordt bedoeld dat we steeds verwachtingen hebben van hoe de werkelijkheid is en dat onze geest geconditioneerd is in hoe we de werkelijkheid waarnemen.
De Boeddha zegt in de Khandha-Samyutta “Hij weet van het geconditioneerde lichaam zoals het werkelijk is. Geconditioneerd is het gevoel, de cognitie, de drijfveren en de gewaarwording”.3
Het 'doorzien' en ervaren van deze conditioneringen wordt bevorderd door de meditatie. Een meditatieve geest kan de dingen 'gewaarzijn' zonder die conditioneringen.

Bron:  https://www.dharmatoevlucht.nl/over-de-dharmatoevlucht-2/de-dharmatoevlucht-zen-sangha/fer/humor-en-boeddhisme/

... dat we steeds verwachtingen hebben ("ik vind het eigenlijk jammer") van hoe de werkelijkheid is en dat onze geest geconditioneerd is in hoe we de werkelijkheid waarnemen ("helaas constateer ik...")



Helaas, helaas, helaas... Helaas loopt niets zoals we het graag zouden willen, ook een Boeddhaforum niet.


Helaas of gelukkig?

Wel gemakkelijk, om een stukje van een zin te citeren en dan er iets anders van te maken. Wat ik zei, om het nog maar eens te herhalen, dat ik helaas constateerde, dat er nogal vaak op dit forum wordt gesproken over verslavingen of ernstig problematisch gedrag. Dat zijn wellicht extreme vormen van conditionering. Maar jij stelt, voor zover ik het goed begrijp, dat het simpele gebruik van het woord "helaas" (wat maar een woordje is) ook een vorm van conditionering zou zijn. Ik vind dit wel erg ver gezocht, en volgens mij klopt het ook gewoon niet wat je beweert.

Je lijkt er een soort spelletje van te maken. Jouw keuze.

[Steve]

Toch denk ik dat het antwoord hierop is ‘gelukkig’ want wat zouden wij anders te discussiëren hebben? De wijsheid van een forum als dit is in de communicatie en ook miscommunicatie tussen de leden… soms is wat je denkt te lezen meer waardevol dan wat de schrijver tragt te schrijven.

Zo is dat ook.

Vrij zijn reactie slaat op het absolute, jouw reactie op het relatieve. Het één hoeft het ander niet uit te sluiten. Uiteindelijk (absoluut) is er geen issue (geen helaas en geen gelukkig), maar relatief maken we er toch een issue van, anders hebben we niets meer om over uit te wisselen.


Grapje.

Maar je hebt ook echt wel gelijk. Relatief gezien is het beter te leren van "dat de zaken niet lopen zoals we het graag zouden willen", en is het dus "gelukkig" dat het zo loopt, anders dan viel dit "graag willen" niet eens op.

[Steve]

Je lijkt er een soort spelletje van te maken. Jouw keuze.

BA, een beetje humor moet toch kunnen?

De helaasheid der dingen, maar één oplossing voor: humor.

Mis je die, dan wordt het alleen maar helaasser.


Vind je die... dan wordt je alleen maar gelukkiger.