Ik denk dat het een goed streven is om te leren wat liefde betekent. Je stelt dat je het leven hebt verknald, het zat bent en alle mensen die van jou houden hebt verraden. Daarin ben je openhartig, en dat is toe te juichen.
Volgens mij hebben we allemaal genoeg “verknald”. Er is geen mens zonder fouten, niemand is perfect. Ik kan je niet helpen met mogelijkheden om in een klooster te gaan werken, maar misschien zijn er anderen hier die dat wel kunnen.
Wat ik me afvraag, is of het niet mogelijk is om voorafgaande aan een dergelijke actie, degenen die je volgens jezelf hebt verraden om vergeving te vragen? Hun te zeggen dat je het mis had, en desnoods kwetsbaar voor ze te knielen en te vragen wat je voor hun kunt doen?
Ik vraag dit, ondanks dat het misschien moeilijk is, omdat het een mooie voorbereiding kan zijn om ooit als vrijwilliger in een klooster te gaan werken. Ik bedoel, als je nu – beladen met allerlei schuld – een klooster in gaat, heb je wat mij betreft de eerste stap nog niet gezet.
Begrijp me goed, je moet je eigen weg gaan, en ik wil geen leraar spelen, maar als je iets wilt zuiveren, heb je nu en hier de mogelijkheid.
Het bestaan dat jou heeft voortgebracht is genadig, het laat je leven terwijl je misschien het verkeerde hebt gedaan. Je bent je bewust van de werking van je handelingen, de gevolgen, het karma, zoals je dat benoemt.
Ik zou zo zeggen: vlucht niet, ga als het mogelijk is de confrontatie aan en belijd je schuld aan wie je gekwetst hebt. Dat is zoals gezegd een moeilijke, maar geen onmogelijke weg. Volgens mij is dat zeer zuiverend, maar nogmaals: het is geheel aan jou.
En let wel: ook ik heb veel fouten gemaakt in mijn leven. Ik ben 55 jaar en als ik terugkijk, heb ik mensen gekwetst, soms niets gedaan terwijl er onrecht plaatshad, of zelfs de andere kant op gekeken. En dat vaak uit angst. Te verklaren dus, en ik kan niet alles meer rechtzetten, omdat sommige gebeurtenissen te lang geleden zijn en ik geen contact meer heb met de personen in die situatie. Maar het besef alleen dat ik fout zat, het doorleven, en het voornemen om in het vervolg anders en bewuster te handelen, haalt al veel pijn uit de doorns die in mijn vlees prikken. Ik probeer zoveel mogelijk te helpen, voor zover het in mijn vermogen ligt, in mijn eigen directe omgeving.
Ik wens je veel sterkte en besef. Hopelijk kun je de plaats vinden die je wenst, mogelijk in een klooster. Dat je wilt streven naar het goede, is prima. Dat je wilt liefhebben, fantastisch. Maar vergeet vooral niet, dat je jezelf overal mee naartoe neemt, ook in een klooster. Dat is het zelf dat brokken gemaakt heeft, zoals je zelf al zegt. Let op die brokkenmaker, want dat zou toch nog wel eens een lelijk obstakel kunnen zijn. En ik spreek uit eigen ervaring: onderzoek wat het is, en hoe het werkt. Zonder bewustzijn van onze obstakels kan het moeilijk zijn om lief te hebben. Denk ik. Maar nogmaals: ik spreek hoofdzakelijk uit eigen ervaring.
