Beste Maarten,
Ik heb geen zin in een discussie, maar ik heb toch het gevoel dat mijn eerder getypte woorden een eigen leven gaan leiden hier.
Ik zie echt geen subtiel verschil, ik zie zeker ook wel wat goed gaat en in mijn dagelijks leven gaat hier zelfs altijd het meest aandacht naar toe (jouw grondhouding?), maar de realiteit, door mijn ogen toch, is en blijft er één om niet je kop in het zand voor te steken. Ben ik daardoor een pessimist, een negativist? Neen, hoor, het is noch negatief, noch positief, noch neutraal. Het wordt gewoon gezien, en vanuit dit zien kan een wijze, welwillende respons komen.
En ik vraag mij dan toch wel af waar in het boeddhisme je kan leren dat je iets moet zetten tussen jezelf en je beleving. Volgens wat ik uit het boeddhisme leer is dat je niet kiest wat je er tussen zet, dat je niet kiest om er iets goeds, iets slechts of iets neutraals tussen te zetten, maar dat je je er van bewust wordt wat er door vroegere oorzaken tussen is komen te staan. Je leert in het boedhisme geen roze bril op te zetten, ook geen donkere bril, maar je bewust te worden van de bril die op je neus staat. Als deze donker is, hoef je er heus niet voor te kiezen hem te vervangen door een rooskleurigere. En als hij al rooskleurig is, hoef je er ook niet voor te kiezen om een donkeredere in de plaats te zetten. Wees je gewoon bewust van dat je door een bril kijkt, en neem hem vervolgens gewoon af.
De bril afzetten, voor mij, is je blik noch afwenden van wat je ziet, noch wat je ziet op te hemelen, noch angstig te worden, noch je kop in het roze zand te steken en blij met je benen rond te spartelen.
Als je de bril afzet, dan is er geen angst, noch zorgen maken, noch verbloemen, noch ophemelen, noch onverschillig worden, maar gewoon reageren op wat je ziet. Dan doe je gewoon spontaan wat in je macht ligt te doen, zoals bijvoorbeeld wat meer met de fiets gaan, of zonnepanelen leggen, of je afval goed sorteren, of te genieten van wat je hebt, zonder altijd meer te willen, of je medemensen goed in de watten leggen, je glimlach te delen met mensen, welwillend het leven tegemoet te gaan.
En over hoe dit alles ontstaan is: ik kan echt niet altijd tegen Siebe ingaan hoor, soms moet ik hem echt wel eens gelijk geven, en wandel ik dus even mee met zijn idee, dat wel degelijk realiteistwaarde heeft, misschien wat overdreven, maar toch, het is mogelijk dat wij mensen de boel om zeep aan het helpen zijn, zeker als we zo blijven doordoen (doordat we dit niet kunnen/willen inzien). Maar dan ben ik zo meewandelend gewoon een iets andere weg proberen inslaan met Siebe, ik ontken zijn realiteitszin niet, maar ik geef aan hoe die realiteitszin tot iets werkbaars kan gemaakt worden, op een, tja, volgens mij toch wel boeddhistische manier. De meningen kunnen hierover verschillen, ik kan maar proberen.
Warme groet,
Dorje.
