Vanochtend viel me, onder de douche want waarom niet, de volgende gedachte in. De Leringen om vaak te overdenken zeggen: "Van alles dat dierbaar is en prettig/aantrekkelijk voor mij, ik zal verschillen en gescheiden worden." Dit zien we/ik vaak als leren omgaan met verlies. Het kan echter ook andersom gelden: een geest die ophoudt een zelf te identificeren met bezit of situatie wordt ook als het ware gescheiden van dat was dierbaar en prettig is/was. De vergelijking is niet helemaal zuiver maar iets waar je niet langer aan hecht wordt daarmee niet minder prettig.
Zit hier iets in?
De upajjhatthana sutta vervolgt met de reden dat die overwogen moet worden door zowel gewijde als leek: "Now, based on what line of reasoning should one often reflect... that 'I will grow different, separate from all that is dear and appealing to me'? There are beings who feel desire and passion for the things they find dear and appealing. Because of that passion, they conduct themselves in a bad way in body... in speech... and in mind. But when they often reflect on that fact, that desire and passion for the things they find dear and appealing will either be entirely abandoned or grow weaker... (in de vertaling van accesstoinsight)
Komt de uitspraak zo niet uit of je nou wel of niet overweegt?
Ik vond het intrigerend. Op het forum vind ik niks verder over de sutta. Als er interesse in is dan wil ik proberen er een verhaal van te maken.
Met warme groet,
Maarten
