Beste allen,
Ik wou het even hebben over wat men leert langs het geleidelijke pad dat Theravada aanhoud. Lange tijd heeft het mij heel erg aangesproken, ik heb altijd wel wat met leren gehad. Er zijn ook wel elementen geweest die mij goed hebben gedaan, zoals vipassana meditatie, de geest van het loslaten, en Ajahn Chah’s gezegdes over het hart.
Elke keer als je zoiets tegenkomt dan dien je het te zien als een vlot over een klein riviertje, iets dat je helpt over te steken maar dat je daarna weer achter je laat. Ze zijn mooi, maar als je ze continu in werking houd dan word je eentonig en verlies je wat van je levendigheid en creativiteit.
Het pad van de Theravada is iets wat slechts langzaam duidelijk word. Er word zo af en toe gesproken over de verlichting, over de vruchten en Nibbana, over wedergeboorte. Maar ik vind het beter om me te richten op dit leven en hoe men dichter bij de vrede kan komen.
Met klaarheldere groet,
Bodhiboom