Dat je kind niet van jou is, het kind kan je beter observeren, zodat ze later zelfstandig worden. Dat is bij mij tegen het verkeerde been. Een kind observeren en niets doen is kinderen een trauma bezorgen. Eigenlijk zoek het maar uit, scheid jezelf af.
En dit alleen maar omdat je de held wil zijn en niet de bad guy. Kinderen leren dan nooit wat goed of slecht is. Daar heb je ook zelfkennis voor nodig, om te kijken of het iets van jezelf is. Zelf of ik die bestaat
En dan dit
Wat leer je een kind als je zegt: je bent niet van mij, ik laat je los in deze wereld, want dat is wat er gebeurd. Er zijn nu eenmaal slechte mensen, die bestaan ( geleerd van een monnik) en de leeuwin in mij zou zonder ‘ ze zijn niet van mij ‘ nooit geen leeuwin zijn.
Dan komt de liefde beweging, oplossen met boosheid is geen optie. Met alle liefde vecht ik voor mijn kinderen en ja ook fysiek als het moet
Er is inderdaad niks mis met van ‘ mij, ik, lichaam.
Ben bv een ijdeltuit, dat heeft mij soms ver gebracht. Want als je bv chemo krijgt willen mensen je ziek zien. Dat heb ik altijd weten te voorkomen. Achteraf nooit willen missen
Ik ga voorzichtig mijn visie hierop geven en deze keer toch wel goed mijn woorden wikken en wegen, want wat je hier aansnijdt ligt mogelijks nog gevoeliger dan zaken als niet-zelf.
Ik ga zeggen hoe ik het zie, en als je daar niet mee akkoord bent, houden zo. Dat is dan prima.
Ik voel het zo dat het mijn kinderen zijn, en zo moet het ook gevoeld zijn, zonder dit gevoel zijn ze voor de leeuwen geworpen. Maar ik zie het wel zo dat ze niet van mij zijn.
Beiden zijn gelijktijdig.
Het één mag er niet zijn zonder het ander.
Of het is te zeggen: dat je ziet dat ze van jou zijn mag er wel zijn, samen met het gevoel dat ze van jou zijn. Dat is zoals het bij 99% van de ouders is. En dat is ok, dat draait meestal wel nog redelijk goed uit. Maar dat je ziet dan ze niet van jou zijn, mag er niet zijn zonder het gevoel dat ze wel van jou zijn. Want in dit laatste wordt de natuurlijke gang van zaken verworpen, en dan draait het pas verkeerd uit.
M.a.w. de uitspraak die je ergens in die New Age beweging gehoord hebt dat je kinderen niet van jou zijn, dat is een potentievol inzicht, echter als daarmee het gevoel dat ze van jou zijn gaat aantasten, dan is het verkeerd begrepen, dan is het verstandelijk aangenomen, en niet werkelijk ingezien. En meestal loopt het zo, dat mensen zoiets horen en er mee gaan dwepen, zonder het werkelijk in te zien en de rijkdom ervan aan te boren, want het heeft een enorme rijkdom, niet in het minst voor die kinderen, maar het mag NOOIT betekeken dat het gevoel "ze zijn van mij" gaat verstoord worden.
M.a.w. als je ze verzorgt en beschermt en voedt en opvoedt vanuit dat gevoel "het zijn mijn kinderen", dan komt alles goed, zelfs als je ziet "het zijn niet mijn kinderen", in dat laatste geval loopt het dan zelfs veel beter, veel natuurlijker, zonder al die projecties die je mogelijks van jezelf in die kinderen dan gaat projecteren als je ze ziet als van jou.
Wat je ziet, leer je niet te zeggen. Want dit zeggen gaat in tegen het gevoel dat er moet zijn, tegen de natuur. Als je het zo ziet dat ze niet van jou zijn, dan is dat zelf wel heel natuurlijk, maar als je dat zegt, gaat het in tegen alle natuur, dit zeggen is je verhouden tot, en dit verhouden tot gaat via dat gevoel ik, mijn... in die verhouding (het relatieve) een absoluut standpunt gaan verkondigen kan alleen maar voortkomen uit verkeerd begrip.
Als je je met zulke dingen inlaat, zo hoge wijsheden, dan is het noodzakelijk dat je een gevoel voor paradox krijgt, en dit is erg moeilijk voor onze menselijke geest. Voor onze menselijke geest is het altijd zus of zo, nooit twee tegengestelden tegelijk. In Realiteit is het echter nooit zus of zo. Het absolite inzicht sluit het relatieve gevoel niet uit, ze zijn beiden, tegelijkertijd. In Realiteit staat Absolute en relatieve nooit tegen over elkaar, ze zijn altijd samen. Maar het zien van het Absolute, wat je misschien ook even gezien hebt hebt in die eenheid, geeft vaak aanleiding om dan maar ineens het relatieve in te wisselen met dit Absolute en dat geeft altijd frictie, onvrijheid, terwijl men juist meent nu eindelijk vrij te zijn. Vrijheid is er maar als beiden tegelijkertijd er mogen zijn. Dat is ware Vrijheid. En dan loopt alles prima. Je kinderen worden verzorgd en beschermd (als dat nodig is) als de beste leeuwin, maar krijgen toch alle vrijheid om te ontplooien tot waar de natuur, en niet jij, ze brengt.
En ja, daar komen ook zo zaken als observeren bij kijken. Je observeert, je stuurt niet teveel, alleen maar daar waar nodig, niet naar je eigen projecties. Je geeft ze ruimte. En je kan ze loslaten als die bescherming niet meer nodig is.
Dus wat je hoort heeft allemaal wel ergens zin, maar hoe het vertelt wordt is dikwijls een verkrachtte versie. En als het zo aangenomen wordt, kan het veel schade toebrengen. Daarom mogen zulke zaken nooit aangenomen worden. De paradox moet zelf geproefd worden, dan wordt het helder en kan het niet meer gaan wringen.
En boosheid, ja dat hoort er ook gewoon bij. Dat kan juist liefde zijn. Als je niet boos bent als een kind zichzelf in gevaar brengt, dan is dat verwaarlozing. Het is gewoon niet altijd liefde, als boosheid komt van een idee "ze zijn van mij en ze horen zo te zijn", dan komt het niet van liefde maar van verkeerd inzicht. En ook dat komt gelukkig meestal wel goed, dus geen drama, maar het kan weel beter door dan inzicht "ze zijn niet van mij, en ze horen helemaal niet zus of zo te zijn".
En wees gerust, ik "zie" mijn kinderen doodgraag, dat doodgraag "zien" komt van dat gevoel, dat des te levendiger is door "in te zien" dat ze niet van mij zijn.
Ik bleef maar vragen, zoeken, analyseren. Om tot de conclusie te komen er is een ego, kinderen zijn van mij, ik heb bezittingen, er spelen veel dingen in de wereld, alleen maar om ons te laten ontwaken
Ik heb je nu een alternatief voorgesteld. De gevoelsmatige conlusie dat er "ik" en "mijn" is, is een zeer juiste conclusie, laat geen enkele nietsroeper daar aankomen, die blijft best altijd goed intact. Het alternatief is dat dit ook perfect kan samengaan met een groeiend dieper inzicht dat niets, maar dan ook niets ik, mijn, mijn zelf is, ook kinderen niet. En dan kan je in je vuist lachen met al die New agers die zoiets naroepen, maar de diepte ervan niet inzien, of beter, je kan het voor hen verhelderen, als ze het willen horen tenminste, want dat is lang niet altijd het geval.
