@ i'm a loser: Het is jammer dat je er geen snars van snapt. Die hele seksuele vrijheid en het seksueel uitleven van je behoeften is door Osho specifiek bedoeld om de eeuwenlange onderdrukking van seks op te heffen. En seks in ere te herstellen voor wat het is. Religie en spiritualiteit zijn vaak verbonden geweest met het celibaat, volledig ten onrechte. Daarom predikte Osho de tantra, het seks hebben op een meditatieve manier, zonder schuldgevoelens. Maar dat betekent allereerst het opheffen van de energieblokkade op seks, het is de meest sterke energie die er bestaat, mits volledig erkend als zijnde wat het is. Het is een zeer aardse energie, en je kunt er ook uitstekend door aarden. En Osho stelt mijns inziens volkomen terecht dat de onderdrukking van seks je meditatie ongelofelijk kan verstoren. Dus liet hij zijn volgelingen seks volledig omarmen en uitleven. En dat geldt ook voor andere energieën, zoals bijvoorbeeld boosheid. Osho liet zelfs Gestalt therapeuten en andere psychologen zich bij hem aansluiten. En door boosheid bewust te uiten, bijvoorbeeld door op kussens te slaan, kan ook die blokkade worden opgeheven. Ik lees op het internet dat sommige psychologen stellen dat het uitleven van je woede op een kussen niet echt zou helpen. Nou reken maar dat het helpt! Wij westerlingen leven op een vulkaan van boosheid en woede, daarom heeft iedereen zo’n kort lontje. De samenleving kan woede niet toestaan, anders gaan mensen elkaar teveel te lijf in sociaal verband. Althans, zo redeneert men. Maar hoe het ook zij, door woede volledig te leren uiten door op kussens te slaan, leer je wat er eigenlijk achter die woede ligt. Dat is vaak verdriet en wanhoop. Dus door woede bewust te kanaliseren kan er veel duidelijk worden. Maar mensen begrijpen de methoden van Osho niet. Die denken dat zijn volgelingen gek zijn, en zich krankzinnig gedragen. In de catharsis methoden die Osho voor heeft geschreven komt veel energie vrij ja. En mensen laten hun emoties los vanuit de levenslange onderdrukking. Hetgeen reinigend werkt. Dat kan lijken op gekte, maar dat is maar schijn. Uiteindelijk, als de blokkades worden opgeheven, zal vanzelf het licht doorschijnen. Maar we zijn zo geremd, dat we ons niet eens aan lichaamswerk wagen. En zomaar eventjes oordelen daarover is kortzichtig, zeker als je het zelf niet hebt gedaan of ervaren.
@ lang kwaat: Het lijden lijkt inderdaad een probleem, maar we maken het erger door het te problematiseren. Dan maken we het aanvankelijke lijden erger, een drama. Ik ben zelf hoogsensitief van aard, en ik heb mijn hele leven geworsteld met het lijden, vooral mentaal. Maar lichamelijk lijden ervaar ik ook dieper dan andere mensen, althans zo lijkt het. Ik kan het lastig verdragen, terwijl het soms onvermijdelijk is. Aan de andere kant zouden we niet weten wat genieten is, als we het lijden niet zouden kennen. Dat klinkt simpel en psychologisch, maar ik denk wel dat het klopt.
Echter, het vermijden van pijn en lijden is inherent aan het leven. Als schade dreigt voor lichaam of geest, gaan we in de verdedigingsmodus of we vluchten. Dat is nodig voor het zelfbehoud, en logisch. Dat kan iedereen begrijpen. Gautama de Boeddha wijst er volgens mij op, dat je moet leren via beoefening dat je het lijden niet tot in het extreme moet problematiseren. Hij wijst een weg vanuit het lijden, de algehele frustratie, via de Vier Edele Waarheden en het Achtvoudige pad. Hij analyseert het lijden dus, en problematiseert het niet totdat het een drama wordt. Voor hem was het lijden ook een probleem, een ernstige moeilijkheid zelfs, waar hij een vinger achter wilde krijgen. Dat is hem uiteindelijk gelukt, dat betekende ook de Verlichting voor de Boeddha. Ik herhaal hier dat hij de weg van het Midden predikte, niet in extremen vervallen. Maar de mens zit zo in elkaar, dat hij erg vaak in extremen vervalt, onder invloed van zijn onwetendheid en geestelijke blindheid.
Ik denk dat het lijden helemaal niet leuk is, maar vergeet niet dat het lijden je bij je levensvragen brengt. Als het lijden niet zou bestaan, zou je nooit op zoek gaan naar jezelf, of naar de beëindiging van het lijden. Dit klinkt voor de hand liggend, maar Gurdjieff zei zelfs specifiek dat lijden het vuur is dat de zoeker op de weg naar zichzelf en naar de realisatie drijft. Dus in zoverre heeft het ook een functie. Natuurlijk is dat wat anders dan als je daadwerkelijk gevaar loopt, geestelijk of lichamelijk, dan moet je handelen om uit die situatie te geraken.
Op de vraag of God de wereld “liefdevol” heeft geschapen, zou ik willen zeggen, ik denk van wel. Als je de Schrift leest, gaat het mis zodra de mens meent dat hij het allemaal wel af kan zonder God, en zich als het ware afwendt van het goddelijke. Dat is de zondeval, en zonde betekent in dit kader de eenheid met God verliezen. Dat is ernstig, maar het is de weg van de mensheid, vanaf Adam en Eva. Het verhaal van Genesis is misschien mythisch of legendarisch, en velen zullen het maar onzin vinden. Maar er zit een diepe waarheid in, het beschrijft hoe de mens zijn eenheid met God verliest. Het is onvermijdelijk, het is eigenlijk het verhaal van ieder mens, in onschuld geboren worden, maar uiteindelijk de eenheid verliezen. En er is geen weg terug, door te leven moet je er doorheen. En dat kan als probleem worden ervaren, maar eigenlijk is er in de kosmos geen enkel probleem. Wij hebben problemen, zelfs dieren hebben dat niet. Die willen alleen maar overleven, in de strijd om het bestaan. Maar dieren zijn zich niet zo bewust van het lijden zoals de mens, wij kunnen mentaal uitstekend relativeren en vergelijken. Maar dat laatste is zowel zegen als vloek. Het is helaas niet anders.
