De vraag is niet zozeer 'wat' intuïties zijn, (Instinct is het i.i.g. al vast niet). Maar hoe zij tot stand komen.
Wie intuïties wil hebben die zal ze nooit krijgen, die kent het fenomeen niet.
Intuïties worden de mens geschonken. Dit schenken veronderstelt een wereld waar liefde de norm is.
Liefde en hebben/hebzucht/zelfzucht (kortweg ego) staan diametraal op elkaar.
Voor het juiste begrip, het 'universum' is een rechtvaardig systeem, waarin ieder mens krijgt wat hem of haar toekomt. (Karma)
Een cursus 'intuïtie' bestaat niet, het ego zal nooit kennis maken met dat wat men 'intuïtie' noemt.
Overigens is 'intuïtie' een vage term die naar kermishelderzienden en andere sterrewichelaars riekt. Verstandiger is om kennis van de geest te hebben. Het discursieve , redenerend denken is een ieder bekend. Het begrip 'waarnemen' (als in onbewogen waarnemen) is al moeilijk ondanks dat iedereen waarneemt. Contemplatie is ook bekend, maar let op, niet iedere geest is rijp voor contemplatie. Begeren/willen is ook een 'functie' van de geest , maar dan een functie welke uitgezet kan worden. Anders dan kun je intuïtie sowieso wel vergeten.
En dan zijn we nog niet eens aangekomen bij het 'goddelijk denken' wat feitelijk intuïtie is. Is dat alles in de geest? Nee, de diepte van de geest is eindeloos. Er zijn zaken welke nog weer verder reiken dan intuïtie zoals Marcel het omschrijft. Waarmee de geest oneindig veel interessanter is dan de uiterlijke wereld van 'de dingen'.
Vergeet ik nog helemaal: het gemoed! De antieken beschouwde het gemoed ook als onderdeel van de geest. Dat is terecht.