De waarde van dingen die niet echt zijn

[Bodhiboem]

Dus de laatste tijd heb ik na zitten denken over wat echt is. En waar ik op uit kom is dat de meeste menselijke creaties, zoals literatuur, kunst, theater, films enzo niet echt zijn, dat ze ge-ensceneerde verzinsels zijn uit iemand anders’ hoofd.

Dus de vraag is, wat is er van waarde dat je uit die verzinsels kan halen? Als je bijvoorbeeld een boek leest waarin een gevecht beschreven staat, dan weet je niet of dat gevecht realistisch is. Hetzelfde met een emotionele dialoog, of het binnen leven van een personage.

Je zou wel kunnen zeggen, al is het niet echt, dan nog kan het verhelderend zijn, of inspirerend, of emotionerend. Maar als het niet echt is, hou je jezelf dan niet voor de gek door ernaar te kijken? Creëer je dan niet een vals beeld van de wereld in je hoofd?

[Buddha Amitabha]

Ik vind dit veel te kort door de bocht. Literatuur, filosofie, religie, kunst, en dergelijke zijn vormen van menselijke expressie. Het is een verbeelding van wat mensen beweegt en kan waarlijk mystiek en zingevend van aard zijn. Dit simpelweg afdoen als zijnde "verzinsels uit andermans hoofd" is het kind met het badwater wegspoelen.

Kunst, daadwerkelijk kunst (Rembrandt, Michelangelo, Leonardo da Vinci, enzovoort), is een creatieve uiting van het hogere. Het kan anderen inspireren, je kunt er zelfs het één en ander door leren over jezelf. Natuurlijk moet je kunst e.a. niet stellen boven de alledaagse realiteit, maar de mens is al duizenden jaren bezig met kunstzinnige expressie op allerlei gebied. Dat eventueel wegrelativeren of afdoen als simpele verzinsels zou een enorme verarming zijn, zo meen ik.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Dus de laatste tijd heb ik na zitten denken over wat echt is. En waar ik op uit kom is dat de meeste menselijke creaties, zoals literatuur, kunst, theater, films enzo niet echt zijn, dat ze ge-ensceneerde verzinsels zijn uit iemand anders’ hoofd.

Dus de vraag is, wat is er van waarde dat je uit die verzinsels kan halen? Als je bijvoorbeeld een boek leest waarin een gevecht beschreven staat, dan weet je niet of dat gevecht realistisch is. Hetzelfde met een emotionele dialoog, of het binnen leven van een personage.

Je zou wel kunnen zeggen, al is het niet echt, dan nog kan het verhelderend zijn, of inspirerend, of emotionerend. Maar als het niet echt is, hou je jezelf dan niet voor de gek door ernaar te kijken? Creëer je dan niet een vals beeld van de wereld in je hoofd?

het is ongetwijfeld waar dat we een vals beeld van de wereld in ons hoofd scheppen. En het is ongetwijfeld waar dat we in talloze valkuilen vallen. En soms zijn die valkuilen.literatuur, kunst, theater, films enzo. En scheppen ze een vals beeld, en iedereen zal bij zichzelf daar talloze voorbeelden van weten.

Volgens sommigen zou Boeddha gezegd hebben :
Sommige mensen hebben mijn hulp niet nodig.
Sommige mensen zullen niets aan mijn hulp hebben.
Sommigen zullen door mijn hulp tot inzicht komen.

In fundamenteel opzicht, waar zouden de meeste staan op hun eentje ? Zouden ze werkelijk tot "echtheid" komen in hun eentje ?
Ook kun je stellen dat alle cultuuruitingen ook een deel zijn van de werkelijkheid.

Is het echt zo dat we , indien we niet in contact zouden gekomen zijn met cultuuruitingen, dan we vrij zouden zijn van de verblindende vurigheid van onze gedachten, gevoelens en emoties. Juist in contact met anderen kunnen we ontdekken dat er meer mogelijkheden zijn dan onze eigen visies en invullingen. Dat we de vurigheid en blindheid kunnen ontstijgen al is het op een beperkte menselijke wijze.

En inderdaad sommigen zijn geniaal in spiritueel opzicht en hebben geen hulp nodig, maar dat lijkt me toch de uitzondering, en slaat niet op mezelf.

Alleszins is het  ook een teken van maturiteit /volwassenheid om al die cultuuruitingen  kritisch onderzoekend en relativerend te bekijken.

[ervaringsgetuige]

Inspiratie email dat ik vandaag ontving:

Collage Composition?

“Everything you can imagine is real.” ~ Picasso


... while what is Real cannot be imagined ....there is no 'i' who could imagine the Real.
Once there is an 'i', the Real recedes into the background.....but everything the 'i' imagines is experienced as real.


Love,

Diederik Wolsak

[Bodhiboem]

Ook kun je stellen dat alle cultuuruitingen ook een deel zijn van de werkelijkheid.

Dat is zeker waar. Maar als je opgaat in een boek of film, en wat het binnen in je zit aanneemt voor waar, dan ga je toch de fout in. Zo lang je het allemaal benaderd als zijnde iemand anders’ gedachten, niet jou gedachten, dan is het nog wel te behappen.

Juist in contact met anderen kunnen we ontdekken dat er meer mogelijkheden zijn dan onze eigen visies en invullingen. Dat we de vurigheid en blindheid kunnen ontstijgen al is het op een beperkte menselijke wijze.

Ik denk dat wij door genoeg contact met de natuur ook wel zouden komen tot zulke ontdekkingen. Al zouden we het dan waarschijnlijk hebben over de avonturen van Broeder Beer en Oom Vos in plaats van De Matrix. Een beetje anders maar niet heel anders.

Alleszins is het  ook een teken van maturiteit /volwassenheid om al die cultuuruitingen  kritisch onderzoekend en relativerend te bekijken.

Zei Socrates niet “de enige echte wijsheid ligt in weten dat je niets weet”?

[Buddha Amitabha]

"81. De waardering van objecten en subjecten is hetzelfde voor een verlichte als voor een niet-verlichte. De eerstgenoemde heeft een belangrijk overwicht: hij blijft in de subjectieve stemming, niet verloren in de dingen." - Vigyan Bhairava Tantra

[ervaringsgetuige]

Zei Socrates niet “de enige echte wijsheid ligt in weten dat je niets weet”?

Er komt een punt op iemands pad waarop alle pogingen van het geconditioneerde zelf om te ontwaken zijn mislukt. Je beseft de nutteloosheid van alle conceptuele kennis en komt terecht in een beginnersgeest, een nederige geest of een ‘weet niet’-geest. Het geconditioneerde zelf kan zich hulpeloos, angstig, verwoest, verward en niet in controle voelen. Het is op dit punt dat onze ware aard, het Zelf voorbij naam en vorm, onthuld kan worden.

[Bodhiboem]

Zei Socrates niet “de enige echte wijsheid ligt in weten dat je niets weet”?

Er komt een punt op iemands pad waarop alle pogingen van het geconditioneerde zelf om te ontwaken zijn mislukt. Je beseft de nutteloosheid van alle conceptuele kennis en komt terecht in een beginnersgeest, een nederige geest of een ‘weet niet’-geest. Het geconditioneerde zelf kan zich hulpeloos, angstig, verwoest, verward en niet in controle voelen. Het is op dit punt dat onze ware aard, het Zelf voorbij naam en vorm, onthuld kan worden.

Dat klinkt een beetje als hetgeen waar ik het over wou hebben. Onze breinen zijn gevuld met niet-echte dingen… fictie maar ook lijnen over het aarde vlak die naties vertegenwoordigen, en mensen die gek worden vanwege een bal die door twee teams heen en weer wordt getrapt, en links en rechts in politiek.

Is iets daarvan ook maar enigszins belangrijk? Het lijkt mij dat mensen zich met van alles identificeren, veelal omdat ze van iets groters deel uit willen maken, en dat ze willen winnen. Eigenlijk is niets dat wij in het brein stoppen belangrijk, niks van die conceptuele rotzooi doet er iets toe.

En slim zijn doet er ook niet toe, dat is slechts de faciliteit om met die concepten om te gaan. Als kennis, klimmen, leren, winnen er niet meer toe doen, wat blijft er dan nog over. Het zijn de passies, die uitdoven.

[ervaringsgetuige]

Is iets daarvan ook maar enigszins belangrijk?

De mystici hebben soms de aanduiding gebruikt dat alles een illusie is. Dit idee – dat de gemanifesteerde wereld een illusie is – is een van de meest verkeerd geïnterpreteerde aanwijzingen.
Het illusoire aan het gemanifesteerde universum is dat het onafhankelijk lijkt; het lijkt solide, onafhankelijk van de waarnemer. De mysticus zegt dat dit allemaal mind-stuff is. Wat iets is, hangt volledig af van wat het waarneemt.

[Steve]

Onze breinen zijn gevuld met niet-echte dingen… fictie maar ook lijnen over het aarde vlak die naties vertegenwoordigen, en mensen die gek worden vanwege een bal die door twee teams heen en weer wordt getrapt, en links en rechts in politiek.

Is iets daarvan ook maar enigszins belangrijk? Het lijkt mij dat mensen zich met van alles identificeren, veelal omdat ze van iets groters deel uit willen maken, en dat ze willen winnen. Eigenlijk is niets dat wij in het brein stoppen belangrijk, niks van die conceptuele rotzooi doet er iets toe.

En slim zijn doet er ook niet toe, dat is slechts de faciliteit om met die concepten om te gaan. Als kennis, klimmen, leren, winnen er niet meer toe doen, wat blijft er dan nog over. Het zijn de passies, die uitdoven.

Er is een middenweg om dit te beschouwen.

Op vlak van de werkelijkheid te ontdekken zoals die is, op vlak van de ware natuur van jezelf, de ander en alles te ontdekken zijn al die mind maaksels onbelangrijk, obstakels zelfs.
Op vlak van je te kunnen bewegen in deze gemaakte wereld, om de staat van geest te kunnen vinden waarin zo’n ontdekken maar mogelijk is, en om anderen daarin te helpen, zijn al die maalsels toch wel belangrijk. Ze helpen jou dit voertuig, je lichaam langer in stand te houden (geneeskunde), ze helpen jou niet in de problemen te geraken door virtuele lijnen over te schrijden zonder de juiste papieren, enz, enz, … . In die zin zijn ze wel belangrijk.

En ze zijn maar een obstakel voor het eerste als je ze niet licht kan houden, niet als absoluut onbelangrijk terwijl ze relatief belang hebben.

Ik zie vaak mensen het ene extreem inwisselen voor het ander. Van de werkelijkheid die men maakt of gezamenlijk maakt belangrijk te achten, naar het te verdoemen, te veroordelen, als obstakel te gaan zien en het steeds als een obstakel te gaan proclameren.  Dit blijft een trek en duw spelletje en is geen echte bevrijding. Echte bevrijding kan maar liggen in het gelijktijdig kunnen houden van relatief belang en absolute bevrijding ervan.

[Bodhiboem]

Hier ben ik toch het niet helemaal met je eens Steve. Ik denk dat het wel degelijk belangrijk is om je af te zetten tegen al die kunstmatige concepten, om ze los te kunnen laten en jezelf ervan te bevrijden.

Dat betekent niet dat ze helemaal weggaan of dat je ze negeert, maar dat je ze realiseert als zijnde door ander mans gedachten gemaakt. Dan kan je daarna altijd kiezen om ze in acht te nemen of niet.

Het hele eieren eten is om niet in onechte dingen, maaksels, verstrikt te raken en ze waarde toe te kennen als zijnde belangrijk.

[ervaringsgetuige]

Ik denk dat het wel degelijk belangrijk is om je af te zetten tegen al die kunstmatige concepten, om ze los te kunnen laten en jezelf ervan te bevrijden.

Het hele idee van je af te zetten tegen, van verzaking, is fascinerend.

Maar je moet je helemaal nergens tegen afzetten, helemaal niks verzaken. Je moet door de valse boodschap van begeerte heenkijken.
Zie inspiratie-email...

The net of desire?

“The real world is beyond the mind's ken; we see it through the net of our desires, divided into pleasure and pain, right and wrong, inner and outer. To see the universe as it is, you must step beyond the net. It is not hard to do so, for the net is full of holes.” ~ Nisargadatta

What I think I see is chosen by my beliefs. My beliefs generate my desires. The purpose of desire is to be disillusioned. Each new desire ‘fulfilled’ gives rise to additional desires.
See through the false message of desire and I am free.

Love,
Diederik

Het fundamentele verlangen / begeerte – of het nu gaat om voedsel, onderdak, seks, erkenning in de samenleving of geld – is eenvoudigweg een functie van het organisme. Maar de verwerving van die dingen zal het ego nooit tevreden stellen, en dus is er een voortdurende staat van ontevredenheid en lijden.

Er is een verleiding om spirituele toestanden na te streven in plaats van de Natuurlijke Staat, die natuurlijk Niets is.
Daarom ben ik er een groot voorstander van om te gaan voor wat je beweegt – het kan seks zijn, het kan chocolade zijn, het kan anderen helpen, het kan spirituele eenheid zijn – het maakt mij niet uit wat het is. maar als je ergens hartstochtelijk toe aangetrokken wordt, zeg ik: ga ervoor – geniet, leef!


Je hoeft de wereld niet op te geven, je hoeft je nergens tegen af te zetten, ook niet tegen 'kustmatige concepten'!

[Bodhiboem]

Je moet door de valse boodschap van begeerte heenkijken.

Dat is mijn ervaring ook — al dacht ik dat het meer ging om de wortels van begeerte te doorgronden.

Daarom ben ik er een groot voorstander van om te gaan voor wat je beweegt – het kan seks zijn, het kan chocolade zijn, het kan anderen helpen, het kan spirituele eenheid zijn – het maakt mij niet uit wat het is. maar als je ergens hartstochtelijk toe aangetrokken wordt, zeg ik: ga ervoor – geniet, leef!

Hartstocht moet je niet ontkennen, zeker waar. Maar is het volgen van gewone begeertes juist niet waar Nisargadatta en Diederik tegen argumenteren?

[ervaringsgetuige]

...is het volgen van gewone begeertes juist niet waar Nisargadatta en Diederik tegen argumenteren?

Zij argumenteren nergens tegen!
Zij geven je een reeks aanwijzingen die je altijd terugwijzen om zelf de waarheid te vinden. Alle uitspraken zijn slechts aanwijzingen.

[ervaringsgetuige]

... is het volgen van gewone begeertes juist niet waar Nisargadatta en Diederik tegen argumenteren?

Argumenteerde Nisargadatta Maharaj tegen het roken van sigaretten? 
Jij denk in echt en onecht, voor en tegen, etc.
Jij denkt in dualiteiten dus.
De enige uitweg daaruit is transcendentie, waar de mystici al millennia op wijzen. Transcendentie is de beweging voorbij de beperkingen van de dualiteit. Maar zelfs subtieler dan dat: het is een verschuiving van iets naar Niets – niet een nihilistisch niets, niet een enorm, leeg, donker gat van een niets, maar Niets dat de bron is van alles.
Deze transcendente beweging van het dualistische bewustzijn naar een mystiek of holistisch bewustzijn is alomvattend en gaat alle mogelijke concepten ervan te boven. Het probleem bij het praten over zulke dingen is dat, wanneer je over een transcendent bewustzijn spreekt, de enige manier waarop je het kunt conceptualiseren dualistisch is; hier is geen ontkomen aan.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Wanneer is er sprake van "echt" ?
Zijn we het zelf die ons vormgeven of worden we vormgegeven ?

We identificeren ons toch met een zich bewust zijn van zichzelf.
Kunnen we zeggen dat het dit zich bewust zijn van zichzelf datgene is dat ons vormgeeft ?

en als dat zo zou zijn, dan zouden we toch meester zijn over onze gedachten, gevoelens, emoties ? We ervaren onze gedachten, gevoelens en emoties inderdaad als onze. Maar toch omdat alles  (die gedachte, gevoelens, emoties) zich afspeelt in het "bewust zijn van zichzelf".
Dit bewust zijn van zichzelf neemt behalve zichzelf ook de gedachten, gevoelens, emoties waar.

Deze gegeven omstandigheid is toch niet veroorzaakt door religie, cultuurverschijnselen, filosofie.

Religie/cultuurverschijnselen, filosofie kunnen de mens doen naarbinnen keren en doen uitnodigen om inwendige procesmatigheden te onderzoeken.

Wanneer is er sprake van "echt" ?
De gedachten, gevoelens emoties die zich voordoen ?
Het waarnemen van zichzelf, het zelfbewustzijn ?
De procesmatigheden ?
Datgene dat ons vormgeeft ? (ongeacht of dat innerlijk, uiterlijk, transcendent, duaal, of hybride is)

Religie/cultuurverschijnselen, filosofie vervangt het echte niet.
Toch lijkt het me wel een onderdeel te vormen van wat ons vormgeeft.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Dus de laatste tijd heb ik na zitten denken over wat echt is. En waar ik op uit kom is dat de meeste menselijke creaties, zoals literatuur, kunst, theater, films enzo niet echt zijn, dat ze ge-ensceneerde verzinsels zijn uit iemand anders’ hoofd.

Dus de vraag is, wat is er van waarde dat je uit die verzinsels kan halen? Als je bijvoorbeeld een boek leest waarin een gevecht beschreven staat, dan weet je niet of dat gevecht realistisch is. Hetzelfde met een emotionele dialoog, of het binnen leven van een personage.

Je zou wel kunnen zeggen, al is het niet echt, dan nog kan het verhelderend zijn, of inspirerend, of emotionerend. Maar als het niet echt is, hou je jezelf dan niet voor de gek door ernaar te kijken? Creëer je dan niet een vals beeld van de wereld in je hoofd?

Alleszins is het zo, dat al die verschijnselen, als je er niet beducht op bent, sterk de zelfzucht kunnen triggeren.
Het willen hebben bv. de onmetelijke macht, welvaart in fantasieverhalen. Het willen zo zijn. bv. zoals de helden.  Er naartoe willen gaan (vb. vakantiefoto's)
Likes willen hebben.

Je moet er wel bewust van zijn dat het niets voorstelt en de honger heel sterk aanwakkert.
Terwijl de bevrijding juist bestaat uit het doven van de honger en niet in het expliciet najagen van al die zaken die eigenlijk niet de bevrediging zal schenken die men denkt en verwacht er in te kunnen vinden.

En datgene wat echt is, dat men werkelijk heeft hoeft men na te jagen, dat heeft men al.
En waarom ervaart of men ziet men dat niet (zo), omdat dit een waarde-oordeel is, en dus een kwestie van perceptie.

[Vrij]

maar Niets dat de bron is van alles.

 
Het merendeel van de mensheid beseft zonder verwoordde of aantoonbare rede, dat er gewoon 'niets is!
Die ogenschijnlijke 'onwetendheid' is juist het niet te verklaren redeloze weten.
Voor dat redeloze weten, hoeft een mens helemaal niet spiritueel, zoekende,  religieus etc te zijn, cultuur, waar en hoe dan ook, heeft 'iets gemaakt van dat redeloze niets wat het niet is, essentie, bron, kern, waarheid, universeel etc.  Dat is allemaal vertaling/verklaring van subjectieve conditionering, met slechts een belang.. de continuering van 'ik, en..
Dat voorgehouden 'niets, als ervaring, weten, beleving, is eenvoudig het 'ik.
En zo zijn er legio voorbeelden te geven van hoe religie  spiritualiteit, mystiek, etc 'iets gemaakt hebben van redeloos 'niets. Religie, spiritualiteit, mystiek, ze beloven, verwijzen, duiden.. allemaal de top, maar feitelijk en wezenlijk zijn het juist gigantische kuilen waar je beter niet in valt.

[Buddha Amitabha]

Iedereen hier, niemand uitgezonderd, is een kind van zijn of haar cultuur, opvoeding, vorming en het aanleren van gehoorzaamheid via de schoolsystemen enzovoort. We hebben allemaal spirituele boeken of anderszins gelezen, via de opvoeding hebben we geleerd hoe de dingen werken. Misschien hebben we zelfs een spirituele Leraar gehad, en hebben we geoefend met diverse meditatietechnieken en dergelijke. Je kunt niet zeggen dat je geen kind bent van de hedendaagse cultuur, ook al doe je net alsof dat allemaal relatief is of dat je er mee klaar bent. Het werken met conditioneringen is moeilijk, zwaar en vereist ontzettend veel geduld. En dan is het nog maar de vraag of je er helemaal vrij van bent. Het is ook de vraag of dat wel wenselijk is. Als je auto leert rijden, gaat dat in het begin erg moeizaam. Je moet schakelen, de koppeling langzaam op laten komen, op tijd remmen en goed sturen. Laat staan dat je je spiegels in de gaten moet houden. Dat lijkt aanvankelijk een onmogelijke taak omdat het je volledige aandacht vereist, maar weldra gaat het vanzelf, omdat je jezelf via leergedrag conditioneert. Op een gegeven moment gaat het autorijden op de automatische piloot, je schakelt moeiteloos van gas naar rem, kijk je op tijd in je spiegels en rijd je via de auto als een gesmeerde en geoliede machine. Wat als je dit zou kunnen deconditioneren? Is dat wenselijk? Dat je telkens weer opnieuw van meet af aan zou moeten leren autorijden. Iedereen kan inzien dat dit totaal onzinnig is.

Zo is het ook gesteld met onze lichamelijke machine. Het is klinkklare onzin om steeds helemaal opnieuw te leren lopen, gesteld dat je jezelf wat dit aangaat zou kunnen deconditioneren. En dit geldt voor zo veel dagelijkse bezigheden. Die gaan automatisch, omdat je geleerd hebt je lichaam te bewegen. Dit willen deconditioneren is eigenlijk je reinste waanzin. Maar niemand denkt daar ooit over na, over de uiteindelijke consequenties van deconditionering. Het is nutteloos en ook niet mogelijk. Het enige wat mogelijk is, is dat je leert waar je vastloopt, cerebraal, emotioneel of misschien zelfs lichamelijk. Daarom heeft de Yoga zoveel systemen, en die zijn allen bedoeld om tegen je geconditioneerde machine in te gaan. Waardoor je bewust wordt hoe je beweegt, hoe je emoties werken en ook hoe je denksysteem werkt. Yoga betekent letterlijk juk, en het is gericht op beheersing. Waarom beheersing? Omdat het uitgaat van indirecte beïnvloeding. Je leert je lichaam bepaalde asana’s aan, dat zijn feitelijk gymnastische bewegingen die we normaliter niet gewend zijn uit te voeren. Daardoor leer je langzaam maar zeker om je lichaam op een andere manier te bewegen, zodat je je bewust wordt van de tegenstand die in je lijf zit; vaak is dat geconditioneerd.

Dit kan ook met emoties en met het gedachtenpatroon. Hier in het Westen nemen we het denken uiterst serieus, we leven als het ware in ons hoofd, omdat we zelfs menen dat daar ons bewuste zelf aanwezig is. In het Oosten daarentegen, neemt men het denken veel minder serieus, alhoewel dat in een hoog tempo aan het veranderen is. En wie zomaar beweert dat het zelf een illusie is, ik kan je feliciteren met je falen. Want je wordt van jongs af aan geconditioneerd dat je ik in je hoofd zit. Dat is bijna niet te deconditioneren. Je kunt je er hooguit bewust van worden, naar binnen kijken. Maar dat wil de mens liever niet, enerzijds omdat hij meent dat hij al weet wie of wat hij of zij is, anderzijds omdat je naar binnen richten betekent dat je zult stuiten op de chaotische werking van het brein. Dat is geen geordend geheel, maar een bijeen geraapt zooitje associaties. En wij menen dat we daar ook daadwerkelijk wat aan hebben, we hechten ten zeerste aan ons eigen denken, onze eigen gedachtenspinsels. Maar in werkelijkheid, als je goed kijkt, ben je helemaal niet zo aardig of intelligent als dat je zelf denkt. De mens overschat zichzelf enorm en probeert liever de ander te beleren. Terwijl als je goed kijkt naar je eigen gedachtestroom, dan zie je ook haat, nijd, afgunst, en ga zo maar door. Dit ontkennen, zomaar het zelf ontkennen zonder enig nader onderzoek is een vorm van krankzinnigheid, omdat je exact dezelfde blijft die je ooit al was: degene die zichzelf overschat en de ander vaak in hoogmoed ervaart als minderwaardig, dom, asociaal of what ever.

Vandaar dat er religies zijn, godsdiensten. Dat zijn uitgekristalliseerde systemen van ethische regels en het leeft vóór waar de gevaren van het leven liggen en waar je de verkeerde afslag kunt nemen. En wat de ethisch verantwoorde richting is. Mensen begrijpen dat heden ten dage niet, of onvoldoende. Religie, spiritualiteit en godsdienst zijn wegen van de Traditie: zij schrijven via hun routekaart (heilige geschriften) voor wat de grote voorbeelden hebben gedaan, wat zij hebben ervaren en wat hun boodschap is. En die boodschappen zijn uiteraard cultureel gekleurd, daar ontkomt geen enkel geschrift aan. Het zijn niet voor niets routekaarten (de kaart is niet het daadwerkelijke gebied waarnaar de kaart verwijst). De leerling neemt de boodschap en missie van de religie waartoe hij of zij zich wendt voor waar aan. Beweren dat de ene weg beter is dan de andere of dat sommige wegen onzin zijn, is een vorm van krankzinnigheid, omdat je niet weet wat je zegt. Wellicht is de weg die Piet gaat niet jouw weg, dat kan. Maar Piet zit exact op de goede weg, hij beoefent de meditatietechnieken en doet wat er gevraagd wordt. Dat jij op een andere weg zit, is heel goed mogelijk. Daarom is het dom en zelfs schadelijk om de ander te proberen te bewegen om zijn of haar religieuze weg te verlaten. En liever te kiezen voor de weg die jij geschikt acht. Maar wie ben jij om dat te bepalen? Alleen Leraren en Meesters weten of een weg geschikt is voor een bepaalde leerling. Dat kun jij niet weten, dus is het waanzin om andermans religie of godsdienst als onwaar of erger te verklaren.

Ik zeg niet dat het bovenstaande voor allen en iedereen waar is. Ik beweer niet eens dat het de waarheid zal zijn. Het is hoe ik de zaken de afgelopen tientallen jaren heb beleefd en wat ik mogelijk heb geleerd. Ik beweer niet Verlicht te zijn of de enige ware weg te weten, integendeel! Ik weet wat mijn weg is, ik kan niet oordelen over andermans weg. Alleen is het echt verdomd moeilijk om de juiste weg te vinden. Omdat de mens vooral van meet af aan meent dat hij weet wat of wie hij is, zoals ik al aangaf. Zolang hij of zij dat meent, is er eigenlijk niets mogelijk. Vooringenomenheid is een blokkade die velen verhindert om hun specifieke leerweg te vinden. Omdat je geen leerling wenst te zijn, maar van meet af aan een Leraar. Dat is echter onmogelijk en uitgesloten. En indien je geen leerweg wenst, prima. Dat is dan jouw keuze, en niet die van de ander.

[Bodhiboem]

Je moet er wel bewust van zijn dat het niets voorstelt en de honger heel sterk aanwakkert.

Exact so. De wereld die wij in ons hoofd ronddragen is grotendeels van dien aard, alles van droomachtige advertenties op TV tot hele virtuele werelden in games waarin je je macht-fantasieën kan uitleven heeft daar een plek gevonden.

Bijvoorbeeld: zoals je zou hebben gemerkt heb ik best een brede ervaring met games, en mijn geest bevat dus ook kennis van het spelen van allerlei games die ik in mijn leven heb ervaren. Wie ben ik dan? De persoon die in World of Warcraft duizenden monsters heeft afgeslacht, of de persoon die thuis vredig achter een computerscherm met zijn hand op de muis zat? Natuurlijk de tweede, maar ergens draag ik ook de gewoontes in mij van iemand die erop los schiet en mept als hij iets vijandigs tegenkomt.

Ik ben dus ook tot de conclusie gekomen dat ik in mijn leven genoeg virtuele monsters heb bevochten en gedood, en ik ben me aan het realiseren dat veel van wat ik in me draag geen waarde heeft, omdat het niet echt is. De helft van mijn innerlijke wereld bestaat uit leugens, fantasieën en illusie.

De interesse in wat niet echt is valt dus ook weg. Een betere manier van leven is dus om je zo min mogelijk te begeven in social media, tv, games, and so on. Ik kwam laatst op het internet de website tegen van Bjorn Andreas Bull-Hansen, een Noorse schrijver en ‘woodsman’ die mensen aanraad om terug te gaan naar de bossen en wildernis. Ik kon wel wat zien in zijn filosofie.

Ik heb natuurlijk nog wel wat verantwoordelijkheden, jegens mijn ouders die wel wat hulp nodig zullen hebben in hun laatste jaren. Dus de wildernis is misschien niet voor mij weggelegd.

[ervaringsgetuige]

Ik heb natuurlijk nog wel wat verantwoordelijkheden, jegens mijn ouders die wel wat hulp nodig zullen hebben in hun laatste jaren. Dus de wildernis is misschien niet voor mij weggelegd.

Breng de wildernis tot bij hen! 

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Je moet er wel bewust van zijn dat het niets voorstelt en de honger heel sterk aanwakkert.

De interesse in wat niet echt is valt dus ook weg. Een betere manier van leven is dus om je zo min mogelijk te begeven in social media, tv, games, and so on. Ik kwam laatst op het internet de website tegen van Bjorn Andreas Bull-Hansen, een Noorse schrijver en ‘woodsman’ die mensen aanraad om terug te gaan naar de bossen en wildernis. Ik kon wel wat zien in zijn filosofie.

Is dat niet gewoon hetzelfde onechte ?
Ik bedoel de fantasie die je leest op een website, jij als mens in de wildernis. Dat is toch gewoon begeerte.

Is het echte niet altijd aanwezig ? Daar moet je niet voor in de wildernis gaan .
Zit daar niet ook alweer eenzelfde boodschap, hier en nu is niet goed, en daar in de wildernis is het wel te vinden. Terwijl daar in de wildernis, als realiteit toch ook gewoon hier en nu zal zijn.

ik zeg niet dat voor jou "hier en nu in de wildernis" verkeerd is.
Maar als het hier en nu niet aanwezig is, waarom zou het  hier en nu wel in de wildernis aanwezig zijn.

Datgene wat we zoeken is toch niet te vinden in het blind volgen van onze begeerten. Dat daar dat wil ik hebben en dan zal het goed zijn.
Terwijl dat wat echt waardevol is, juist steeds aanwezig is. Draag je toch permanent met je mee.

75% van je tijd is het feit dat je niet in de wildernis zit toch geen probleem.
Alleen wanneer we in de onvrede zitten, dan beginnen we toch constructies te maken zoals : hmm, de wildernis, dat zie ik nog wel zitten.
Maar dat is toch enkel een fantasie op de onvrede die we op een moment ervaren.

Zou je echt in de wildernis zitten, dan zou je net zo goed x,xx % van je tijd in onvrede zitten.

[Buddha Amitabha]

De wildernis kan een bepaalde ervaring zijn. Maar het zal niets uitmaken wat betreft de zoektocht naar het ware, of de dualiteit van het "echte" of "onechte", of welke naam je daar ook aan wilt geven.

Je neemt jezelf en alle geestelijke bagage mee de wildernis in. Het zal totaal niets uitmaken, want jij blijft exact hetzelfde. Misschien is die wildernis een speciale ervaring, maar dat is dan ook alles.

[Bodhiboem]

Je moet er wel bewust van zijn dat het niets voorstelt en de honger heel sterk aanwakkert.

De interesse in wat niet echt is valt dus ook weg. Een betere manier van leven is dus om je zo min mogelijk te begeven in social media, tv, games, and so on. Ik kwam laatst op het internet de website tegen van Bjorn Andreas Bull-Hansen, een Noorse schrijver en ‘woodsman’ die mensen aanraad om terug te gaan naar de bossen en wildernis. Ik kon wel wat zien in zijn filosofie.

Is dat niet gewoon hetzelfde onechte ?
Ik bedoel de fantasie die je leest op een website, jij als mens in de wildernis. Dat is toch gewoon begeerte.

Is het echte niet altijd aanwezig ? Daar moet je niet voor in de wildernis gaan .
Zit daar niet ook alweer eenzelfde boodschap, hier en nu is niet goed, en daar in de wildernis is het wel te vinden. Terwijl daar in de wildernis, als realiteit toch ook gewoon hier en nu zal zijn.

ik zeg niet dat voor jou "hier en nu in de wildernis" verkeerd is.
Maar als het hier en nu niet aanwezig is, waarom zou het  hier en nu wel in de wildernis aanwezig zijn.

Datgene wat we zoeken is toch niet te vinden in het blind volgen van onze begeerten. Dat daar dat wil ik hebben en dan zal het goed zijn.
Terwijl dat wat echt waardevol is, juist steeds aanwezig is. Draag je toch permanent met je mee.

75% van je tijd is het feit dat je niet in de wildernis zit toch geen probleem.
Alleen wanneer we in de onvrede zitten, dan beginnen we toch constructies te maken zoals : hmm, de wildernis, dat zie ik nog wel zitten.
Maar dat is toch enkel een fantasie op de onvrede die we op een moment ervaren.

Zou je echt in de wildernis zitten, dan zou je net zo goed x,xx % van je tijd in onvrede zitten.

Tja, misschien heb je daar wel gelijk in. De wildernis is een grote stap echter dan theater of tv kijken, maar eigenlijk zit er nog steeds een fantasie beeld achter.

Het echte is zeker aanwezig in het hier en nu.

Iets om over na te denken.

[Bodhiboem]

Wat echt is van je gedachten en herinneringen is eigenlijk maar een klein beetje relevant. Het is van belang voor het interne evenwicht van de geest, en voor een mate van zelf-kennis, zodat je jezelf niet in de luren legt door te denken een held te zijn terwijl je alleen maar spelen speelt of boeken leest.

Uiteindelijk zijn zelfs de gedachten waarvan jij denkt dat ze echt zijn, slechts abstracties en simplificaties. De gedachte van een boom is slechts een schets in de geest van iets boom-achtigs.

Dus het is beter om geen aandacht te geven aan het denken, en gewoon te berusten in open bewustzijn in het hier-en-nu. Als je daarin totaal kunt zijn, dan ben je dicht bij echte meditatie.

Dit moment is het meest echte wat er is, en eigenlijk het enige wat er is.

[ervaringsgetuige]

Tja, misschien heb je daar wel gelijk in. De wildernis is een grote stap echter dan theater of tv kijken, maar eigenlijk zit er nog steeds een fantasie beeld achter.

Je zou het geen week overleven in de wildernis. 
"back to the roots", terug de wildernis is, is niet meer dan een illusie, een vlucht voor 99% van de dromers van "puur natuur".

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Dit moment is het meest echte wat er is, en eigenlijk het enige wat er is.

En mogen we dan de logische conclusie maken : al de rest is perceptie ?

[Vrij]

Dit moment is het meest echte wat er is, en eigenlijk het enige wat er is.

En mogen we dan de logische conclusie maken : al de rest is perceptie ?

'Dit moment.. is een perceptie die het meest 'echt' lijkt te zijn.
Wat nu?
 

[Bodhiboem]

Dit moment is het meest echte wat er is, en eigenlijk het enige wat er is.

En mogen we dan de logische conclusie maken : al de rest is perceptie ?

Waarnemen van het zien, horen, ruiken, smaken, de tast en het denken. Er word wel gezegd dat deze in gelijke maten horen te zijn, maar de meeste mensen zijn met groot overwicht gericht op het denken.

In het denken zit verwikkeld het geheugen, het verleden en de toekomst.

Het lichaam is eigenlijk veel vrediger dan de geest. Als je je bewustzijn echt dicht bij het lichaam brengt, dan merk je dat het lichaam rustig is. De geest brengt het in beweging, als dat nodig is.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Dit moment is het meest echte wat er is, en eigenlijk het enige wat er is.

En mogen we dan de logische conclusie maken : al de rest is perceptie ?

'Dit moment.. is een perceptie die het meest 'echt' lijkt te zijn.
Wat nu?
 

alles is perceptie

[Steve]

Hier ben ik toch het niet helemaal met je eens Steve. Ik denk dat het wel degelijk belangrijk is om je af te zetten tegen al die kunstmatige concepten, om ze los te kunnen laten en jezelf ervan te bevrijden.

Gelukkig zijn we het niet altijd eens, anders zou er geen forum zijn.
Dus, niet om je te overtuigen eens met mij te worden, maar eerder om te verduidelijken wat ik juist bedoel: dat er een middenweg is om dit te beschouwen.

Als mens kan je niet zonder concepten, ook al zijn ze altijd kunstmatig. Belastingen betalen is een kunstmatig concept, doe je het niet, zet je je er tegen af, wil je je er van bevrijden, dan ondervind je als mens hier last van. In die zin is het beter je niet af te zetten tegen wat zich onvermijdelijk voordoet, tenzij je als mens in een grot in de Himalaya gaat leven, en dan nog... het zal je nog niet bevrijden van alle concepten.

De middenweg is deze concepten te herkennen, hun relatief belang/nut niet te negeren, er niet steeds tegen in te gaan. Zoals het relatief belang van op een forum over Boeddhisme je niet steeds tegen deze concepten te gaan afzetten. Dat is relatief niet gepast, hoewel het absoluut wel degelijk zo is dat ook Boeddhisme maar concepten zijn, vandaar de uitspraak in Zen: "kom je de Boeddha tegen, doodt hem", want je kan enkel een concept van Boeddha tegen komen. Maar dit wil niet zeggen dat Boeddha, Boeddhisme, alle concepten errond waardeloos zijn, ze hebben hun waarde binnen dat frame waarin je gevangen zit, tot je er niet meer in gevangen zit, tot je de echtheid ervan hebt gedoodt, en dan is er ook niets meer om tegen te schoppen. Iedereen die er buiten staat (of denkt te staan) is er op één of ander manier uitgeraakt (of denkt er buiten te zijn geraakt) door concepten te gebruiken om uit de concepten te geraken, door een doorn te gebruiken om de doorn die diep in het vel zit er uit te krijgen. Daarna gooi je beiden doornen gewoon weg, maar ga je toch niet declameren dat alle doornen des bozes zijn? Dan blijf je trekken en duwen.

Dat is waar ik op doel. So what dat concepten niet echt zijn? Je hebt ze dagelijks. Better live with them.
Hoe er mee te leven?
Door te zien dat ze niet echt zijn, en er dus ook geen strijd mee aan te gaan, ze hun ding te laten doen, hun relatief belang te laten behouden, om te kunnen blijven rond bewegen in een gemaakte wereld zonder je voortdurend te storen aan de gemaaktheid ervan, want dat kan geen vrijheid geven.

Vandaar: die concepten die zich onvermijdelijk voordoen zijn maar obstakels als je ze niet licht kan houden. Als ze je niet zuur, mistroostig, opgewonden, defensief of de reddende held er tegen gaan maken. Dat is allemaal trekken en afstoten. Dat is wat dit trek en duwspel maar eeuwig gaande blijft houden. Dit zien geeft bevrijding, niet van de concepten zelf, daar hoef je je niet van te bevrijden, en anderen ook niet, maar van het trekken en duwen er tegen.

Vandaar: ik zie vaak mensen het ene extreem inwisselen voor het ander. Van de werkelijkheid die men maakt of gezamenlijk maakt belangrijk te achten, naar het te verdoemen, te veroordelen, als obstakel te gaan zien en het steeds als een obstakel te gaan proclameren.  Dit blijft een trek en duw spelletje en is geen echte bevrijding. Echte bevrijding kan maar liggen in het gelijktijdig kunnen houden van relatief belang en absolute bevrijding ervan.

Dat betekent niet dat ze helemaal weggaan of dat je ze negeert, maar dat je ze realiseert als zijnde door ander mans gedachten gemaakt. Dan kan je daarna altijd kiezen om ze in acht te nemen of niet.

Het hele eieren eten is om niet in onechte dingen, maaksels, verstrikt te raken en ze waarde toe te kennen als zijnde belangrijk.

Ja, precies. Maar ik voeg er aan toe om niet verlegen te zitten er hier en daar toch wat relatief belang aan toe te kennen, dat is niet erin verstrikt geraken. Je gaat eerder verstrikt geraken in je af te zetten tegen iets wat zich onvermijdelijk toch maar blijft voordoen, ook in de wildernis. Vrede vinden met wat is.

Maar in het kader van heel jouw verhaal over games, media en literatuur en daar in op te gaan, kan ik je helemaal volgen. Zeer zeker kan je er voor kiezen dat niet te doen. Wat mij betreft: zolang je je maar niet tegen alles gaat afzetten, dan lijkt mij niet zo vrij makend. Je afzetten tegen het concept belastingen, terwijl je in Nederland of België werkt en er een eigendom hebt, daarvan kan je niet altijd zomaar kiezen er niet meer in mee te gaan. Hou het dan beter licht, in plaats van verstrikt te geraken in een gevecht er tegen en de gevolgen die dit geeft op dit relatieve bestaan waarvan je niet zomaar kan kiezen dit te verlaten of te negeren.

Maar ook daar mag je een andere mening over hebben. Dat is waar er een forum voor is! Maar laten we het dan daar over hebben en niet over die games en media, daar doe je maar mee wat je het best lijkt voor jou. Daar doe ik geen uitspraken over.

[Buddha Amitabha]

Volledig volgens Osho's leringen kun je gewoon overal gebruik van maken, dus ook van games en andere media, of hoe je het bestaan ook wenst te vieren. Er is helemaal niks mis mee, je kan en mag overal van genieten. Zolang je er maar niet fanatiek aan verslingerd bent en er bewust mee om gaat. Niks is verkeerd, Osho stelde zelfs dat je met alles kan experimenteren. Zolang je er bewust in meegaat en alert blijft. Ik zie daar wel wat in. Het bestaan omarmen en bewust leven. "Vier het bestaan!", zei Osho zelfs, ik kan hem daarin goed volgen. Osho stelde net als Tilopa dat een los en natuurlijk leven juist is, alert op vereenzelvigingen.

[ervaringsgetuige]

In het denken zit verwikkeld het geheugen, het verleden en de toekomst.

Het lichaam is eigenlijk veel vrediger dan de geest. Als je je bewustzijn echt dicht bij het lichaam brengt, dan merk je dat het lichaam rustig is. De geest brengt het in beweging, als dat nodig is.

Wacht tot het jouw tijd is dat je cellulair geheugen in beweging wordt gebracht! Dan zal je wel anders praten.
Zie mijn Reactie #336 vandaag daar gepost > https://www.boeddhaforum.nl/index.php?topic=4544.new#new

[Vrij]

alles is perceptie

No way out!

[ervaringsgetuige]

alles is perceptie

No way out!

Ha, die U.G. Krishnamurti Krishnamurti toch    "“Alles wat ik zeg,” zei hij ooit, “is als het huilen van een jakhals, het blaffen van een hond, het balken van een ezel.”
Daar herken ik jou wel in Guido.
Is jou ook zo'n ramp overkomen 40 jaar geleden?

De ramp

De volgende dag, de dag waarop U.G. Krishnamurti 49 jaar werd, zat hij op een bankje onder een boom toen de vraag die al wekenlang door zijn hoofd spookte plotseling in het niets oploste. Het verdwijnen van de vraag bracht een ongekende kettingreactie teweeg. Daarover zei hij later: “Binnenin vond plotseling een explosie plaats. Iedere lichaamscel, iedere zenuw en iedere klier ontplofte. Het was een fysiek uiterst pijnlijke soort kernexplosie die de hele chemische werking van mijn lichaam radicaal veranderde.” Zijn huid werd in de weken daarna zijdezacht en hij at alleen nog als hem eten werd voorgehouden (zoals ook bij Ramana Maharshi na diens ontwaken het geval is geweest), hij knipperde niet meer met zijn ogen en zijn zintuigen begonnen een volkomen eigen leven te leiden. Over zijn veranderde visus zei hij: “Er is geen ‘ik’ dat kijkt; bergen, bloemen, bomen, koeien, alles kijkt naar mij. Dingen die op me afkomen gaan mij binnen en dingen die van achter mij tevoorschijn komen, komen uit mij tevoorschijn” (een ervaringsmodus die jaren later eveneens beschreven is door Douglas Harding en Suzanne Segal). Geluiden werden uitsluitend ervaren als betekenisloze trillingen en leken allemaal uit hemzelf voort te komen, en niet uit de wereld om hem heen (iets wat ook door Rupert Spira is ervaren toen diens leraar Francis Lucille aan hem vroeg waar het geluid van een blaffende hond (!) vandaan kwam). Hij voelde geen voorwerpen meer, of zelfs maar zijn eigen lichaam, maar slechts “losse punten van contact” die niet meer door het denken aaneen werden gesmeed tot een lichaam of een voorwerp.

https://juwelenschip.nl/tag/u-g-krishnamurti/

[Bodhiboem]

Hou het dan beter licht, in plaats van verstrikt te geraken in een gevecht

Daar zegt Osho ook, wees niet serieus, serieus zijn is een ziekte. Echt en niet echt, als je het serieus neemt raakt je erin verstrikt.

Het gehele gedoe met games gaat eigenlijk om een kinderlijke stelling van lang geleden over goed en kwaad, dat je goed wilt doen en dus de held moet spelen in het spel. Als je er uiteindelijk achter komt dat het een masker was voor het ego, dat je niet de held was maar slechts een speler van het spel, dan is dat een flinke desillusie. Het Christendom heeft veel om voor te antwoorden.

Ik ben al lang bezig dit af te breken, langzaam word ik er meer zeker van dat goed en kwaad niet bestaan, dat ze eigenlijk illusies zijn. In tegenstelling tot die dualiteit denk ik nu, alles heeft zijn rol, zelfs pijn, moord en doodslag. Het is een holistisch geheel, de ervaringen van het dierenrijk en van het mensen rijk.

Waarschijnlijk is het iets dat de media in mij naar voren brengen, want er zijn genoeg media die een meer genuanceerd beeld hebben, alhoewel er ook veel zijn die stereotypen propageren. Het is een beetje wat je aanspreekt, de bubbel waar je jezelf in plaatst.

[Steve]

alles is perceptie

No way out!

No need for a way out!

Perceptie licht genomen zoals het is, is er geen uitweg uit, maar maakt dat er geen uitweg meer uit nodig blijkt.
Al de rest is trekken en afstoten, toppen en kuilen, ... => "perceptie". Er is geen uitweg uit!
Ook niet in het vermijden van "kuilen".

Vandaar, het heeft geen zin ze te vermijden of er tegen te behoeden.
Dat is als een vis die denkt dat hij aan het water moet ontsnappen.
Arme vis.

Vermijden van percepties, of waarschuwen er tegen, of ergens aan ontsnappen, of het nu toppen of kuilen zijn, helpt niet uit de percepties te geraken.
Het lijdt enkel af van ze te zien zoals ze zijn, waardoor top, noch kuil vermeden hoeven worden of gewaarschuwd tegen moet worden of uit ontsnapt moet worden.
In het vermijden ervan, waarschuwen er tegen of ten strijde tegen trekken kan eeuwig gehangen blijven worden.
"No way out" als nieuwe religie of mystieke beleving.
De zoveelste...

Sommige percepties wijzen niet naar een top, noch naar een dal, maar wijzen erop dat het percepties zijn, niet meer als dat.
Ze wijzen er naar ze niet te zwaar te houden.
Ook al zijn het zelf ook percepties.
Ze kunnen ook licht gehouden worden.
Enkel ze zwaar nemen, doet stijgen naar een top of vallen in een kuil.
En dan maar de percepties verwijten dat ze dat doen.
Arme vis.

[Steve]

Daar zegt Osho ook

Kan zijn, maar dan nemen we wat hij zegt en ik zeg ook best niet te zwaar.

[Steve]

goed en kwaad niet bestaan

Ik zou eerder zeggen: ze bestaan niet als absolute gegevenheid, ze bestaan enkel als relatieve percepties.
En in die zin mogen ze bestaan, net als de perceptie van "ik" en "jij". Deze hoeven niet weg.

Een moord als "kwaad" bestempelen en er tegen optreden (rechtspraak) hoeft niet weg. Het heeft relatief meer nut dan dit opdelen in goed en kwaad vermijden en iedereen zijn gang maar laten gaan (anarchie).

In de plaats van van het ene extreem in het andere te vallen, van het geloven in goed en kwaad naar het afbreken van hun relatief nut, is er een middenweg.
In die middenweg, worden concepten als absoluut en relatief geïntroduceerd, als middel om niet van het ene extreem in het andere te vallen. Van het gevangen zitten in het relatieve naar het uitbreken en willen blijven in het absolute.

Wat absoluut waar is (namelijk dat alles illusie is), doet dan geen afbreuk aan dat de illusies wel degelijk zich voordoen, een rol spelen en niet genegeerd of afgebroken dienen te worden, of tegen verzet dient te worden. It's part of the (relative) game.

Dat is het gelijktijdig kunnen houden van relatief belang (van bvb. goed en kwaad) en absolute bevrijding ervan.
Alleen maar die "absolute bevrijding ervan", is geen echte bevrijding (hoewel een mooie realisatie).
Het is het inwisselen van het ene extreem voor het andere.
En zo is het nog steeds niet vrij (van extremen).

[Bodhiboem]

goed en kwaad niet bestaan

Ik zou eerder zeggen: ze bestaan niet als absolute gegevenheid, ze bestaan enkel als relatieve percepties.
En in die zin mogen ze bestaan, net als de perceptie van "ik" en "jij". Deze hoeven niet weg.

Ik zou eerder zeggen, de connotaties van de woorden in de hedendaagse samenleving zijn dusdanig hevig dat de woorden als relatieve aanduidingen niet meer bruikbaar zijn.

Als je kijkt naar het gebruik van goed en kwaad in The Lord of the Rings bijvoorbeeld dan is het scherp afgetekend als een mythisch absolute waarde.

[Steve]

Als je kijkt naar het gebruik van goed en kwaad in The Lord of the Rings bijvoorbeeld dan is het scherp afgetekend als een mythisch absolute waarde.

Ik heb het niet over films of media of trends in de samenleving en wat ik of jij daarvan vindt. Je mag wat mij betreft problemen hebben met hoe de samenleving goed en kwaad conoteert en hoe dat in films afgebeeld wordt enzovoort. Daar heb ik het niet over.

Ik heb het over het ene extreem (geloven in goed en kwaad, concepten, cultuur, religies) in te wisselen voor een verwerpen ervan op relatief vlak. Ik illustreer dit met rechtspraak, belasting en zeer dagdagelijkse concepten die door blijven lopen in het relatieve bestaan en het relatief nut ervan, ook al zijn het concepten en hebben ze geen absolute betekenis.

Maar ik kan je wel bijvallen dat als relatieve begrippen verabsoluteerd worden, wat vaak gebeurt in samenlevingen, culturen en religies, dat dit niet goed te praten valt. Maar dat is niet echt waar ik het over heb. Ik vertrek van het inzicht in de niet echtheid van concepten en wat dit tot gevolg kan hebben voor de inzicht hebber, al dan niet extreem.

[Buddha Amitabha]

Goed en kwaad bestaan wel degelijk, alleen ziet de mens soms niet goed hoe dit werkelijk zit. Religies en godsdiensten hebben niet voor niets een ethisch kader. Dit ontkennen is alles wegrelativeren, alsof goed en kwaad slechts relatief zijn. Uiteraard bestaan ze omwille van elkanders tegenstelling, maar dat maakt hun realiteit niet des te minder.

[ervaringsgetuige]

"No way out" als nieuwe religie of mystieke beleving.
De zoveelste...

Waar is de tijd dat je zelf nog mede-promotor was van Vrije Guido's mantra.
In december 2020 schreef je nog onderstaande op Laurens' Waarheidvinding forum...

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

In radicaal zelfonderzoek is er geen gedachte die een andere gedachte bestrijd, maar is er een direct zien van dat alle strijd gedachten zijn, het direct zien van "no way out".

[Steve]

Goed en kwaad bestaan wel degelijk, alleen ziet de mens soms niet goed hoe dit werkelijk zit. Religies en godsdiensten hebben niet voor niets een ethisch kader. Dit ontkennen is alles wegrelativeren, alsof goed en kwaad slechts relatief zijn. Uiteraard bestaan ze omwille van elkanders tegenstelling, maar dat maakt hun realiteit niet des te minder.

Ik ga je niet overtuigen van het niet absoluut bestaan ervan. Dit kan niet beredeneerd worden, dit kan maar gerealiseerd worden. Het beredeneren ervan kan inderdaad lijden tot onethische denkwijzen en gedrag, maar zelfs als het gerealiseerd is, bestaat het risico dat het bestaan ervan ook op relatief vlak wordt weggeralitiveerd, wat van het ene extreem in het andere vallen is. Ethische kaders zijn relatief en op dat vlak nuttig. Ze zijn echter nooit realistisch. Ze zijn ook maar een vlot, eens je de overkant hebt bereikt is het beknellend ze nog mee te zeulen. In de volledige realisatie waarbij het relatieve belang gelijktijdig is gehouden met de absolute bevrijding ervan zijn er geen kaders meer nodig, het gedrag dat uit deze realisatie voortkomt is vanzelf gericht op bevrijding van het geheel, ook al zal het soms niet meer lijken te passen in de ethische kaders. Het probleem doet zich enkel voor als het relatief belang genihiliseerd wordt door een onvolledige realisatie (het van het ene extreem in het andere vallen). Vandaar dat er een middenweg wordt aangewezen tussen de realiteit en de illusie van goed en kwaad.

[ervaringsgetuige]

Goed en kwaad bestaan wel degelijk, alleen ziet de mens soms niet goed hoe dit werkelijk zit.

Vanuit Advaita hoek opgehelderd...

GOOD AND EVIL

Q: You keep saying, “It is all spiritual.” I have a little trouble with that. I always imagine a murderer walking into my house with a gun pointing at my son or daughter. It is very difficult for me to call that spiritual.

Wayne: It is difficult. It demands you expand your definition of what is spiritual beyond what you like, beyond what seems right to you, to include the most horrific things imaginable. Everything must be understood to be an aspect of What Is. The Living Teaching invites you to consider that everything— good and bad, what you like and don’t like, that which hurts your heart and that which expands your heart— is a product of the same Source.

We’re conditioned from childhood with the notion that God is only the good. The bad is suggested to be the work of some other force. In many religions, human beings are said to be the source of the bad. This gives rise to the notion that you must get rid of the human qualities to be more like God. This very basic notion infuses many cultures: God is the big, perfect thing, and that which is earthbound and mundane is sullied, tarnished or dirty.

What I found so expansive about Ramesh’s teaching is that it broadened the scope of what was godly and what was spiritual. When he used the term Totality, he really meant it. This Totality is actually total; it includes everything. The bad, the ugly, the murderers, the torturers, the child molesters—all of the horrors—are also included in the Totality that is God.

The acceptance of this Totality being what it is, does not preclude the human response. You’re programmed as an instrument to respond in a human way. If somebody comes in and points a gun at you, you’ll respond according to your programming. You may run or make a counterattack; you’ll act in accordance with whatever your nature is in that moment. This Acceptance I talk about is not passivity; it places no limit on action or response. It includes every imaginable response.

Fragment uit: ENLIGHTENMENT IS NOT WHAT YOU THINK
Liquorman, Wayne
Copyright © 2009 by The Advaita Press

[Buddha Amitabha]

Ik vind dat eigenlijk nogal (te) theoretisch gesteld, eerlijk gezegd. Ethische kaders in de grote religies zijn geenszins "niet realistisch". Of je nu Verlicht bent, of niet. Het de andere mens (of ander leven) niet schaden, zowel lichamelijk als geestelijk, is een belangrijk ethisch voorschrift. En dat zien we niet alleen terug in het boeddhisme. Het is niet slechts in absolute zin juist, maar des te meer uiterst praktisch en realistisch van toepassing. Goed en kwaad bestaan wel degelijk, alleen eigent de mens zich veel toe waarvan hij meent dat het "goed" is, of "kwaad". Over het algemeen is dat min of meer in het eigen straatje passend.

“De subjectieve mens kan geen algemeen begrip van goed en kwaad hebben; voor hem is alles kwaad wat indruist tegen zijn begeerten of belangen, of tegen zijn opvatting van wat goed is.
Men kan zeggen dat voor de subjectieve mens het kwade in het geheel niet bestaat, dat voor hem alleen maar verschillende opvattingen van het goede bestaan. Niemand doet ooit iets opzettelijk in het belang van het kwade, uit liefde voor het kwade. Iedereen handelt om het goede te doen, zoals hij het ziet. Maar iedereen ziet het weer anders. Het gevolg is dat de mensen elkaar afslachten en doodslaan om het goede te dienen. De oorzaak is alweer precies dezelfde: de onwetendheid van de mensen en de diepe slaap waarin zij leven.
Dit is zo voor de hand liggend dat het vreemd is dat men daarover nooit eerder heeft gedacht. Maar het is een feit dat het niet wordt ingezien, iedereen beschouwt zijn “goed” als het enig goede en al het andere als kwaad. Het is naïef en zinloos te hopen dat de mensen dit ooit zullen begrijpen en zullen komen tot een en hetzelfde algemene begrip van het goede.” (citaat uit: P.D. Ouspensky: “Op zoek naar het wonderbaarlijke”, Mirananda Wassenaar 1977, blz. 173-174)

[Steve]

Ik vind dat eigenlijk nogal (te) theoretisch gesteld, eerlijk gezegd.

Zolang de nondualiteit van goed en kwaad niet een beetje gerealiseerd is, zullen zulke zaken onvermijdelijk altijd (te) theoretisch blijven klinken.

Zolang dit niet volledig gerealiseerd is, blijven voorschriften nuttig.
De voorschriften zijn er om de juiste oorzaken en omstandigheden voort te proberen brengen (bij jezelf en ander) opdat zulk een realisatie zich voor kan doen.

Een verlichtte is een volledig gerealiseerde.
Door de realisatie dat er geen verschil is tussen ik en ander, is een voorschrift de ander niet te schaden niet meer nodig, maar het logische gevolg van de realisatie.

Hoewel je die realisatie zelf niet kan beredeneren, lijkt bovenstaande zelfs met een beetje redenatie toch niet zo moeilijk om te begrijpen. Vergis ik mij?

[Buddha Amitabha]

Ik zeg hoe ik er over denk en redeneer, jij doet dat ook. Het gaat er niet om of ik jouw schrijfsels begrijp, ik heb gewoon in bepaalde zaken een ander gezichtspunt of ervaring. Je wilt van gedachten wisselen, dan vergelijk je jouw zienswijze met die van anderen. Dan krijg je altijd verschillen. Als je dat uitlegt als dat ik wat je schrijft niet zou kunnen beredeneren of begrijpen, zijn we denk ik snel uitgepraat.

[ervaringsgetuige]

Ik vind dat eigenlijk nogal (te) theoretisch gesteld, eerlijk gezegd.

Zolang de nondualiteit van goed en kwaad niet een beetje gerealiseerd is, zullen zulke zaken onvermijdelijk altijd (te) theoretisch blijven klinken.

Zolang dit niet volledig gerealiseerd is, blijven voorschriften nuttig.
De voorschriften zijn er om de juiste oorzaken en omstandigheden voort te proberen brengen (bij jezelf en ander) opdat zulk een realisatie zich voor kan doen.

Een verlichtte is een volledig gerealiseerde.
Door de realisatie dat er geen verschil is tussen ik en ander, is een voorschrift de ander niet te schaden niet meer nodig, maar het logische gevolg van de realisatie.

Hoewel je die realisatie zelf niet kan beredeneren, lijkt bovenstaande zelfs met een beetje redenatie toch niet zo moeilijk om te begrijpen. Vergis ik mij?

Je vergist je niet Steve. Ik (als wezenlijk gerealiseerde  ) begrijp je..
Je zegt niets ander dan in deze klassieker uit de jaren '80 die ik in 1991 kocht en al voor de 19de keer herdrukt is!...

4. GOED EN KWAAD

....

In den beginne was het licht er als alomvattende eenheid. Buiten dit licht was niets, anders zou het licht immers niet het al-ene zijn. Pas met de stap in de polariteit ontstaat duisternis, uitsluitend en alleen om het licht zichtbaar te maken. De duisternis is daarbij een puur kunstmatig product van de polariteit, die nodig is om het licht op het polaire bewustzijnsniveau zichtbaar te doen worden. Daarmee is de duisternis de dienaresse van het licht, is zij voedingsbodem, drager van het licht, zoals de naam Lucifer ons leert. Maar verdwijnt de polariteit, dan verdwijnt ook de duisternis, want zij heeft geen autonoom bestaan. Licht bestaat, duisternis niet. Daarom is de vaak geciteerde strijd tussen de krachten van het licht en de krachten van de duisternis geen echte strijd, want de afloop is altijd al bekend. Duisternis heeft geen vat op het licht. Licht echter transformeert duisternis onmiddellijk in licht – reden waarom de duisternis het licht moet vermijden, wil zij niet als niet-bestaand ontmaskerd worden.

Deze wet werkt door tot in onze natuurkundige wereld – want deze is een analogon van de metafysische wereld. Laten wij aannemen dat wij een met licht gevulde ruimte hebben en dat buiten deze ruimte duisternis heerst. Men kan rustig de deuren en de ramen openen en de duisternis binnenlaten – de duisternis zal de ruimte niet donker maken, maar het licht zal de duisternis in licht veranderen. Nu draaien wij dit voorbeeld om: wij hebben een donkere ruimte, die daarbuiten door licht omgeven is. Wanneer wij nu weer deuren en ramen openzetten, dan zal ook deze keer het licht de duisternis omzetten en de ruimte met licht vullen. Het kwaad is een kunstmatig product van ons polair bewustzijn, net als tijd en ruimte, en het voedt de waarneming van het goede, vormt de moederschoot van het licht. Het kwaad is daarom geenszins het tegendeel van het goede, maar de polariteit als zodanig is het kwaad, is de zonde, omdat de wereld van de tweeheid geen eindpunt heeft en dus geen eigen existentie bezit. Deze wereld voert ons in de twee-dracht, de verdeeldheid, die op haar beurt de ommekeer naar een besef van eenheid moet bewerken, van waaruit de mens zijn verlossing in de eenheid kan vinden.

Dezelfde wetmatigheid gaat ook op voor ons bewustzijn. Bewust noemen wij al die eigenschappen en aspecten van een mens, die in het licht van zijn bewustzijn liggen en die hij daarom kan zien. De schaduw is dat gebied, dat niet door het licht van het bewustzijn wordt verlicht en dus donker, d.w.z. onbewust is. Maar die donkere aspecten blijken eveneens slechts zolang als zij in het donker liggen, kwaad en angstaanjagend te zijn. Alleen al het kijken naar de inhouden van de schaduw brengt licht in de duisternis en is voldoende om het onbewuste bewust te maken.

Naar iets willen kijken is de grote toverformule op de weg naar zelfkennis. Dit kijken-naar verandert de kwaliteit van datgene waarnaar wij kijken, omdat het licht, d.w.z. bewustheid in de duisternis brengt. De mensen willen altijd de dingen veranderen en kunnen daarom moeilijk begrijpen, dat het enige wat van de mens gevraagd wordt, het vermogen is om goed te kijken. Het hoogste doel van de mens – wij kunnen het wijsheid of verlichting noemen – bestaat in het vermogen om naar alles te kunnen kijken en te begrijpen dat het goed is, zoals het is. Dit wordt bedoeld met echte zelfkennis. Zolang ons mensen nog iets stoort en zolang wij nog iets menen te moeten veranderen, hebben wij de zelfkennis nog niet bereikt.

Wij moeten leren naar de dingen en gebeurtenissen van deze wereld te kijken, zonder dat ons ego ons onmiddellijk in sympathie of antipathie verstrikt; wij moeten leren met een rustig gemoed te kijken naar de veelsoortige spelen van Maya. Daarom werd er in de hierboven aangehaalde Zen-tekst gezegd, dat de geringste voorstelling van goed en kwaad onze geest in verwarring brengt. Ieder waarde-oordeel bindt ons aan de wereld van de vormen en is oorzaak dat wij ons hechten. Zolang wij hechten kunnen wij niet van leed verlost worden, zolang blijven wij zondig, niet-heel, ziek. Zolang blijft ook ons heimwee naar een betere wereld en ons pogen om de wereld te veranderen. En alweer is de mens gevangen geraakt in de illusie van de weerspiegeling, want hij gelooft dat de wereld onvolkomen is en merkt niet, dat het alleen zijn onvolkomen blik is, die hem verhindert de volkomenheid te zien.

Daarom moeten wij leren in alles onszelf te herkennen en vervolgens ons te oefenen in gelijkmoedigheid. Want gelijkmoedigheid betekent het midden van de polariteiten opzoeken en van daaruit kijken naar het pulseren van de polen. De gelijkmoedigheid is de enige houding, die het mogelijk maakt te kijken naar de verschijningsvormen, zonder een waarde-oordeel uit te spreken, zonder een hartstochtelijk ja of nee, zonder identificatie. Deze gelijkmoedigheid moet men niet verwarren met die houding, die men gewoonlijk onverschilligheid noemt, de indifferentie die een mengeling is van onbewogenheid en ongeïnteresseerdheid, en waarover Jezus het heeft als hij spreekt over de ‘lauwen’. Deze mensen begeven zich nooit in een conflict en geloven dat zij door verdringing en vlucht die volkomen wereld kunnen bereiken, die de oprecht zoekende mens met hard werken bereikt, doordat hij de aanwezigheid van het conflict in zijn bestaan erkent en er niet voor terugschrikt bewust, d.w.z. lerend door deze polariteit heen te gaan om haar te overwinnen. Want hij weet, dat hij ooit eens de tegenstellingen moet verenigen, die zijn ‘ik’ geschapen heeft. Hij schrikt niet terug voor de noodzakelijke beslissingen, ook wanneer hij weet dat hij daardoor altijd schuldig wordt – maar hij spant zich in om niet daarin te blijven steken.

De tegenstellingen worden niet vanzelf één – wij moeten deze al handelend be-leven, om ze ons eerst eens eigen te maken. Wanneer wij beide polen geïntegreerd hebben is het pas mogelijk om het midden te vinden en van daaruit te gaan werken aan de vereniging van de tegenstellingen. Vlucht uit de wereld en ascese zijn de meest ongeschikte reacties om dit doel te bereiken. Veeleer is er moed nodig om bewust en onverschrokken de uitdagingen van het leven tegemoet te treden. Het beslissende woord in voorgaande zin is: ‘bewust’ – want alleen de bewustheid, die het ons mogelijk maakt onszelf bij alles wat wij doen gade te slaan, kan voorkomen dat wij onszelf verliezen in ons handelen.

Het is echt niet zo belangrijk wat de mens doet, maar hoe hij het doet. De waardering in ‘goed’ en ‘kwaad’ is altijd gericht op wat een mens doet. Wij vervangen deze zienswijze door de vraag naar het ‘hoe iemand iets doet’. Handelt hij bewust? Is zijn ego daarbij betrokken? Handelt hij zonder dat zijn ‘ik’ deelneemt? Het zijn de antwoorden op deze vragen die uitmaken of iemand zich door zijn handelen vastlegt of vrij wordt.

Geboden, wetten en moraal brengen een mens niet naar zijn einddoel: de volkomenheid. Gehoorzaamheid is goed – maar zij is niet voldoende, want bedenk ‘ook de duivel gehoorzaamt’.
Uiterlijke ge- en verboden hebben zolang recht van bestaan totdat de mens in zijn bewustzijn volwassen is geworden en zijn verantwoordelijkheid voor zichzelf kan herkennen. Het verbod om met lucifers te spelen is terecht voor kleine kinderen en wordt vanzelf overbodig door het proces van volwassen worden.
Wanneer de mens zijn eigen wet in zichzelf heeft gevonden, is hij aan geen andere wetten onderworpen. De meest innerlijke wet van iedere mens is de verplichting zijn ware middelpunt, zijn zelf te vinden en te verwerkelijken, d.w.z. één te worden met alles wat is.

Het instrument om de tegenstellingen te verenigen heet liefde. Het principe van de liefde is het zich openstellen en het binnenlaten van iets, dat tot dan toe buiten was. Liefde streeft naar éénwording – liefde wil samensmelten en niet gescheiden zijn. De liefde is de sleutel om tot de vereniging van de tegenstellingen te komen, want zij verandert het ‘jij’ in ‘ik’ en het ‘ik’ in ‘jij’!

Liefde betekent ja zeggen, zonder beperking en zonder voorwaarde. De liefde wil één worden met het hele universum – zolang ons dat niet lukt, hebben wij de liefde nog niet verwerkelijkt. Zolang liefde nog uitkiest, is zij geen echte liefde, want liefde scheidt niet, maar een keuze betekent af-scheiden. Liefde kent geen jaloezie, want zij wil niet bezitten, zij wil zich uitgieten!

Symbool van deze allesomvattende liefde is de liefde, waarmee God de mensen bemint. In dit beeld is het moeilijk voorstelbaar, dat God zijn liefde in verschillende mate zou verdelen. Evenmin komt het bij ons op jaloers te zijn, omdat God nog iemand anders liefheeft. God – de eenheid – onderscheidt geen goed en kwaad, en daarom is Hij de liefde. De zon zendt haar stralen over alle mensen uit en verdeelt haar stralen niet naar verdienste. Alleen de mens voelt zich geroepen om stenen te werpen – maar hij zou dan toch eigenlijk niet verbaasd moeten zijn dat hij altijd maar weer alleen zichzelf treft.
Liefde kent geen grens, liefde kent geen hindernissen, liefde transmuteert.
Bemin het kwaad – en het is verlost.



Uittreksel van: Thorwald Dethlefsen & Rüdiger Dahlke. 'De zin van ziekzijn'.

[Steve]

Ik zeg hoe ik er over denk en redeneer, jij doet dat ook. Het gaat er niet om of ik jouw schrijfsels begrijp, ik heb gewoon in bepaalde zaken een ander gezichtspunt of ervaring. Je wilt van gedachten wisselen, dan vergelijk je jouw zienswijze met die van anderen. Dan krijg je altijd verschillen. Als je dat uitlegt als dat ik wat je schrijft niet zou kunnen beredeneren of begrijpen, zijn we denk ik snel uitgepraat.

Je interpreteert mij verkeerd. Ik schrijf dat “niemand” nondualiteit kan beredeneren, ik niet, jij niet, de Boeddha niet. De “je” in “Hoewel je die realisatie zelf niet kan beredeneren” is niet bedoeld als jij, BA, maar als “men”.

Ik vond daarentegen iets wat wel degelijk beredeneerd kan worden en helemaal zo theoretisch niet is:

Een verlichtte is een volledig gerealiseerde.
Door de realisatie dat er geen verschil is tussen ik en ander, is een voorschrift de ander niet te schaden niet meer nodig, maar het logische gevolg van de realisatie.

Ik kan mij vergissen, daarom hoor ik het graag van jou: is dit te volgen?

Je kan er niet eens mee zijn, jij kan het over een ander soort realisatie hebben. En dan leer ik graag hoe jij realisatie, verlichting dan ziet?

Beter zo?