Ik ben bang dat mijn antwoord te lang zal zijn, omdat je al hebt aangeven dat je niet leest wat anderen schrijven als het te lang is.
Ik weet dat ik soms arrogant kan overkomen, sterker, ik weet dat ik soms arrogant kan zijn, maar nooit zo arrogant dat ik verduidelijking vraag en deze dan niet zou lezen omdat het te lang is. Mijn grootste arrogantie zit erin dat ik er van uitga dat mensen zelf de context maar moeten meehebben waarin ik iets schrijf, zodat ik op dat vlak gewoon kan schrijven wat er in mij opkomt, ook al kan het verkeerd geinterpreteerd worden. Mijn arrogantie zit er in dat mij dat niet zo kan schelen, dat mensen maar moeten verduidelijking vragen als ze het anders opvatten. Mijn arrogantie rijkt echter niet zo ver dat het mij niet raakt als achteraf blijkt dat er verkeerde interpretaties zijn gebeurd die een kleverige invloed blijken te hebben op wat er veel later gecommuniceerd wordt. In die zin probeer ik de laatste tijd wat minder arrogant te zijn, omwille van de gevolgen die het heeft op de verder communicatie, alleen door tijdsgebrek (ik reageer soms snel tussen de soep en de pattatten) slaag ik daar vaak niet in.
Alles draait altijd om context, Gouden middenweg, de context waarin ik schreef dat die "quote" veel te lang was om te lezen, was een context waarin ik ten eerste niet naar verduidelijking vroeg, tern tweede waar er gezwaaid werd met woorden van een ander, en waar mij die woorden van een ander totaal niet boeien. Wat mij boeit is de eigen woorden, niet die van boeken.
Dus, voor alle duidelijkheid, ik ben altijd erg blij en dankbaar als je verduidelijking brengt voor zinnetjes die op duizend en één manier kunnen geinterpreteerd worden en als je ingaat op mijn vragen om mij te helpen begrijpen wat je juist bedoelt, om mij te helpen uit te maken of de interpretatie die ik er van maak in mijn hoofd wel klopt met wat je bedoelt. Ik kan niet in jouw hoofd kijken.
En dat dit lang is, wie zou ik zijn om daar iets op tegen te hebben? Dat zou pas arrogant zijn.
Op mijn beurt hoop ik nu dat je mijn veel langere reactie ook wel wil lezen en erop wil reageren, maar ik kan er wel mee leven als dat niet zo is, zolang er maar geen kleverige gevoelens rond blijven hangen, dan heb ik liever dat je ze meteen uitspreekt. Ik kan er tegen.
Een langere verduidelijking :
Iedereen ervaart zichzelf als "ik".
Ongeacht in welk lichaam de geest verschijnt, verschijnt "ik". er is geen ander.
Overal waar "ik" verschijnt is het hier en nu.
Stel, in een vorig leven was je Sabine, en Steve is de erfgenaam van Sabine.
Heb jij één ervaring, gedachte, herinnering aan Sabine ?
Op welke manier identificeer jij jezelf als Steve ? Dat zijn toch jou gedachten, herinneringen, lichaam, ervaringen enz.
Hoe zou je dan kunnen concluderen :
Iemand is en blijft erfgenaam, eigenaar van diens daden.
Sabine is helemaal niet de erfgenaam, eigenaar van diens daden. Of identificeer jij jezelf met de gedachten, herinneringen, ervaringen, lichaam van Sabine ? Ik denk het niet.
Je kunt misschien zeggen, Steve is erfgenaam, maar Steve en Sabine zijn net zo verschillend, met eigen gedachten, ervaringen herinneringen en een lichaam, als Steve en Siebe verschillend zijn.
Als je het vanuit die optiek bekijkt is de uitspraak Iemand is en blijft erfgenaam, eigenaar van diens daden. pure nonsens.
Want Sabine is er niet meer, en zelfs al zou je zeggen dat Steve de erfgenaam is, dan ook kun je niet zeggen dat Sabine de erfgenaam, de eigenaar is van de daden van Sabine.
Maar op welke manier is de uitspraak wel waar ?
Wat is dan wel de overeenkomst tussen Steve en Sabine ?
Zowel Steve en Sabine zijn "ik" gebonden in het hier en nu.
"ik" is altijd de ontvanger van de erfenis.
Overal waar "ik" verschijnt daar verschijn jij.
er is gewoonweg geen ander.
En natuurlijk zijn de herinneringen, gedachten, ervaringen, lichaam van Steve niet gelijk aan die van Siebe. Maar ook niet aan die van Sabine.
Dat zijn gewoon de druppels. "ik" gebonden in het "hier en nu".
Plaats en tijd van verschijnen verschilt. Ervaringen verschillen, gedachten verschillen, herinneringen verschillen.
En nogmaals, Steve, die zich identificeert met de ervaringen van Steve, met de gedachten van Steve, met de herinneringen van Steve is NIET de erfgenaam van zijn daden na het overlijden van Steve en in heel veel gevallen zelfs niet erfgenaam van zijn daden tijdens het leven van Steve.
Maar wel "ik" is de erfgenaam, de ongebonden geest, overal en nergens zodra die gebonden in het hier en nu verschijnt.
Bedankt voor de verduidelijking, daar kan ik wat mee, al is dat misschien wel je vrees.
Ik volg je redenering helemaal, en het klopt dus toch met wat ik dacht dat er in je hoofd speelt. Maar daar ben ik dan weer met mijn context. De context hier is een Boeddhistisch forum, en in het Boeddhisme is er wel degelijk "geloof" in wedergeboorte. Ook wordt er gewezen op niet-zelf, dus niet iemand die wedergeboren kan zijn of zal zijn, maar in het Boeddhisme wordt dit schijnbare conflict niet opgelost door een individuele stroom te ontkennen, noch in dit leven, noch na het leven van het lichaam waarrond die stroom zich even gaat afspelen en gebruik gaat maken van het geheugen dat zo'n lichaam kan voortbrengen.
Soms lijkt het alsof jij zo'n individuele stroom wel gaat ontkennen en erfenis enkel gaat invullen als het effect dat wij hebben op het geheel, en "niet-zelf" als dat er geen individuele stroom met zijn oorzaken en gevolgen kan zijn. Het maakt daarbij helemaal niet uit welke naam het krijgt. Het lijkt mij belangrijk de context van het Boeddhisme in ere te houden voor zij die zich er in willen verdiepen en hier geen conflict in hoeven te ervaren.
Ikzelf "geloof" niets zomaar, dus ook geen wedergeboorte, toch heb ik geen enkel conflict met het concept wedergeboorte zoals dat in het Boeddhisme wordt gebruikt. Het is een concept, het verwijst naar iets, maar de vinger is niet waar er naar verwezen wordt. Ik geloof allesinds niet in een "Steve" die wedergeboren wordt. Ik geloof zelfs niet in een "Steve" die dezelfde is als de "Steve" die een tijd geleden misschien zo arrogant was dat ie mensen heeft gekwetst waardoor men de geestestroom die er uit voortgekomen is als gevaarlijk blijft beschouwen. De hier en nu "Steve" draagt de erfenis ervan (dat is geen nonsense), of die nu dezelfde naam heeft of niet. Wat er in het verleden gebeurt is, kan niet meer ongedaan gemaakt worden, maar er kan wel in het hier en nu anders omgegaan proberen worden om deze erfenis die sowieso doorgaat, of het nu dezelfde naam blijft hebben of niet, te beinvloeden.
Met die erfenis draagt het wel de verantwoordelijheid ervan. Door oorzaken en omstadigheden heeft de hier en nu "Steve" twee kinderen, ook al is de hier en nu "Steve" niet meer de "Steve" die voor deze oorzaken en omstadigheden heeft gezorgd, kan de hier en nu "Steve" niet zeggen "het zijn mijn kinderen niet, ik heb er dus geen enkele verantwoordelijkheid voor" (hoewel dat Absoluut gezien wel waar is).
In die zin maakt het niet uit welke naam het krijgt, en zelfs niet of het nu echt doorstroomt van het ene leven in het andere. Ik vind gewoon geen reden waarom dat niet zo zou zijn. Het enige verschil is dat er nu een lichaam is met een fysiek geheugen, waardoor er zoals je omschrijft herinnerig is aan de "Steve" van eerder, waardoor het wel ervaren wordt als een continuiteit (wat tocg geen nonsense is). Maar dit geheugen kan verloren geraken, in een accident bijvoorbeeld. Ook als ik weet dat het morgen verloren zal geraken in een accident, blijft er die erfenis die zal overgaan en dus best niet er van uit te gaan dat als deze geestesstroom niet meer de herinnering heeft de "Steve" te zijn van eerder, het niet zijn erfenis zal dragen (nonsense?).
Volgens mij, maar je hoeft daar niet mee eens te zijn, maar dan ben ik wel benieuwd naar hoe je dit gaat staven, legt het Boeddhisme niet-zelf niet uit als je bent eigenlijk de oceaan, niet de druppel, maar als: er is geen vast iets terug te vinden dat aangeduid kan worden als "ik" dat altijd behouden blijft, nu niet van het ene moment naar het andere, noch na de dood. Makes sense to me.
Als het je persoonlijke mening of er ervaring is dat de druppel de oceaan is, dan heb ik hier geen probleem mee, het is ergens ook wel mijn persoonlijke manier van beschrijven wat niet te beschrijven valt, maar dat maakt niet dat het Boeddhistsich gestaafd is.
Waar ik moeite mee heb is dat je op een boeddhistisch forum (context, weet je wel) een uitspraak van Siebe die het niet-zelf uitlegt in de lijn van hoe het in het Boeddhisme doorgaans uitgelegd wordt als het ware wegwimpelt met een persoonlkjke manier van zien, een manier van zien die mij trouwens niet stoort, maar zonder boe of bah wel voor interpretatie vatbaar is en geen argument is tegen de meer Boeddhistische manier van uitleggen.
Vandaar mijn reactie.
Ik heb het even tussen jullie gelaten, maar toen Siebe het dan maar opgaf, kon ik mijzelf even niet meer houden.
