Revival van de bijna dood ervaring

[Marcel]

Na de wetenschappelijke ontdekking van de bijna dood ervaring in de jaren 60/70
van de vorige eeuw,( R. Moody,Elisabeth Kubler Ross, Ian Stevenson ea)
beleven we thans een revival
met betrekking tot de bijna dood ervaring.



http://www.youtube.com/watch?v=5bWAjddYgh4&feature=related



Veel mensen zien in de verhalen van Pim van Lommel
het bewijs voor het bestaan van de geest,los van hersenen en lichaam.

Zelf hanteert de heer van Lommel een voorbehoud.
Dat wordt kennelijk niet opgemerkt .
Hij oppert dat er wellicht subtiele hersenaktiviteit bestaat,
die nog niet meetbaar is.

Dat lijkt mij een zinnig voorbehoud.
Temeer omdat we spreken over
bijna dood ervaring,en niet over
dood ervaring.
Dat kan ook niet anders.

Immers: de verhalen en experimenten betreffen allen mensen die niet definitief overleden zijn...
Anders hadden ze ons geen deelgenoot kunnen maken van hun ervaringen...

we zijn dus nog zeker niet los



klein kader en Korte geschiedenis:

Wetenschap en de Bijna Dood Ervaring (BDE)

‘Er bestaat geen twijfel over het feit dat BDE’s (Bijna Dood Ervaringen) voorkomen in alle culturen en in alle periodes van de geschiedenis….de BDE komt voor bij jong en oud, bij mensen van allerlei afkomsten, bij zowel degenen die een spirituele achtergrond hebben als bij mensen die geen enkel geloof hebben…er zijn veel voorbeelden van mensen die een NDE hebben gehad terwijl ze op dat moment niet eens wisten dat die bestonden.’

Dr Peter Fenwick

De Bijna Dood Ervaring (BDE) is een sterk argument voor het bestaan van het leven na de dood. Omdat de medische technieken om iemand die op het randje van de dood balanceert weer terug te brengen sterk zijn verbeterd, zijn er ook steeds meer mensen die dit meemaken. Ze kwamen terug van het randje van de klinische dood. Een aantal van hen herinneren zich een intense, zeer belangrijke en zinvolle ervaring waarbij ze leefden en functioneerden buiten hun lichaam. Voor velen is een BDE een zeer krachtige emotionele en spirituele ervaring.

Het bewijs voor BDE’s is consistent, overweldigend en is door velen ervaren. Het is ook consistent met bewijs voor andere paranormale verschijnselen—BLE’s (Buiten Lichamelijke Ervaringen), met de informatie die komt van mentale mediums en fysieke mediums, en met (geest)verschijningen.

De meer geïnformeerde kortzichtige sceptici erkennen nu dat er geen twijfel bestaat over de echtheid van een BDE, de vraag is nu wat het betekend.

Helderzienden zeggen dat in een crisissituatie, waarbij de dood onvermijdelijk is of wordt ervaren als onvermijdelijk, het dubbellichaam van het fysieke lichaam, ook wel astrale of etherische lichaam genoemd, loskomt van het lichaam om de eerste fase van het leven na de dood te ervaren. Als de dood niet intreedt, herneemt het dubbellichaam zijn plaats in het fysieke lichaam. Studies hebben aangetoond dat NDE’s voorkwamen als gevolg van ziektes, operaties, bevalling, ongeluk, hartaanval en poging tot zelfmoord.

Sceptici zeggen dat een dubbellichaam niet bestaat en dat de ervaringen die mensen hebben alleen te maken hebben met problemen in het fysieke lichaam zelf—het zit allemaal tussen de oren.

Een pionier op dit gebied was Dr. Raymond Moody Jr., deze begon zijn werk als een scepticus. Zijn eerste boek “Life after Life” welke in 1975 verscheen wordt beschouwd als een klassiek werk welke dit onderzoeksgebied openende voor modern onderzoek. Dit boek werd gevolgd door twee andere boeken die verschenen in 1983 en 1988.

Sinds 1975 zijn er veel studies geweest in verschillende landen—zo veel zelfs dat er nu verschillende internationale associaties en journaals zijn voor het onderzoek naar BDE. Cherie Sutherland’s buitengewone Australische boek (1992) bevat een geselecteerde bibliografie van meer dan 150 rapporten van wetenschappers onderzoek hebben gedaan op dit gebied.

Vijftien overeenkomsten

Moody vond sterke overeenkomsten in de verklaringen van 150 mensen die deze ervaringen hebben gehad—zo veel zelfs dat hij in staat was om vijftien verschillende elementen te identificeren die keer op keer terugkomen in deze verklaringen. Hij construeerde een typische ervaring welke al deze elementen in zich had:

Een man is stervende, en op het moment dat hij in de grootste lichamelijke stress terechtkomt, hoort hij dat de dokter hem dood verklaart. Hij hoort een ongemakkelijk geluid, luid ringen of zoemen, en op dat moment voelt hij dat hij heel snel door een lange donkere tunnel beweegt. Aan het einde is hij uit zijn fysieke lichaam, maar nog wel in de directe nabijheid ervan, en hij kan zijn eigen lichaam zien van een afstandje alsof hij een toeschouwer is. Hij ziet de reanimatiepogingen vanuit dit zeer ongebruikelijke perspectief en is in een staat van emotionele omwenteling.

Na een tijdje komt hij weer een beetje tot zichzelf en raakt hij wat meer gewend aan deze nieuwe staat. Hij merkt dat hij nog steeds een lichaam heeft, maar wel van heel andere aard met heel andere krachten dan het fysieke lichaam dat hij heeft achtergelaten. Er beginnen snel andere dingen te gebeuren. Er komen anderen om hem te ontmoeten en te helpen. Hij ziet de geesten van familieleden en kennissen en vrienden die voor hem zijn gestorven, en hij voelt een liefde, een warme geest van een soort zoals hij die nog nooit heeft meegemaakt—een wezen van licht—verschijnt voor hem. Dit wezen vraagt hem iets, zonder woorden, om zijn leven te evalueren en helpt hem door panoramische beelden van gebeurtenissen uit zijn leven te laten zien. Op een gegeven moment komt hij op een punt waarbij hij een barrière of grens bereikt, welke klaarblijkelijk de grens is tussen het aardse leven en het volgende leven. Maar hij komt erachter dat hij terug moet gaan naar de aarde omdat zijn tijd nog niet is gekomen. Op dit moment verzet hij zich, omdat hij helemaal is opgenomen door deze ervaring in het leven na de dood en hij wil niet terug. Hij is overweldigd door intense gevoelens van blijdschap, liefde en vrede. Ondanks zijn houding, komt hij weer terug in zijn fysieke lichaam en leeft.

Later probeert hij het aan anderen te vertellen, maar hij heeft er veel moeite mee. In de eerste plaats kan hij geen menselijke woorden vinden die deze onaardse ervaringen goed beschrijven. Hij komt erachter dat anderen het moeilijk te begrijpen vinden en hij stopt met het vertellen aan anderen. Maar de ervaringen beïnvloeden zijn leven heel erg, vooral door de nieuwe kijk op de dood in relatie tot het leven. (Moody 1975: 21-23).

Dr. Kenneth Ring, welke een studie naar BDE’s produceerde in 1980, bevestigd Dr Moody’s bevindingen, maar kwam erachter dat mensen in fases door de ervaringen gingen en dat een groot aantal mensen alleen de eerste fase(s) ervoeren.

Andere studies door Karlis Osis en Erlendur Haraldsson (1977), Michael Sabom en Sarah Kreutziger (1976), Elisabeth Kubler-Ross (1983), Craig Lundahl (1981), en Bruce Greyson en Ian Stevenson (1980) beschreven allemaal dezelfde soort ervaringen.

Zien buiten bewustzijn

Dr Sabom, een cardioloog uit Georgia, interviewde 100 patiënten in het ziekenhuis die de dood op het nippertje ontglipt waren. Van deze mensen vertelde 61% dat ze een klassieke NDE ervoeren van het type zoals beschreven door Moody in 1975.

Veel van de patiënten die in leven werden gehouden waren in staat om met veel technische details te beschrijven wat er gebeurde in de OK(operatiekamer) gedurende de tijd waarvan gedacht werd dat ze bewusteloos of dood waren. Dr Sabom onderzocht de hypothese dat de patiënten gewoon hun creatieve fantasie gebruikten, of kennis die ze onbewust hadden opgepikt door eerdere ervaring met opnames in het ziekenhuis.

Hij interviewde een groep doorgewinterde hartpatiënten welke geen BDE hebben gehad en vroeg ze om zich voor te stellen dat een medisch team iemand met een hartaanval probeerde bij te brengen en om met zo veel mogelijk details de stappen die werden ondernomen te beschrijven. Tot zijn verbazing beschreef 80% de stappen of procedures verkeerd. Van de groep die beweerde dat ze hun eigen reanimatie hadden gezien terwijl ze uit hun lichaam waren maakte niemand een fout over de procedure en de stappen die werden genomen. (Sabom 1980: 120-121).

Een gedeelde ervaring

Er zijn nu letterlijk miljoenen mensen van over de hele wereld die een BDE hebben meegemaakt. Een groot Amerikaans onderzoek door George Gallup Junior rapporteerde dat 8 miljoen Amerikanen, dat is ongeveer 5% van de volwassen populatie een dergelijke ervaring had gehad. (Gallup 1982). Een Australisch onderzoek in 1989 door Allan Kellehear en Patrick Heaven wees uit dat 10% van 179 mensen beweerden dat ze minstens 5 typische elementen van een BDE ervoeren.

Studies op zeer verschillende geografische locaties produceerden verbazingwekkend gelijkende resultaten: Margot Grey’s studie naar BDE’s in Engeland (Grey 1985); Paola Giovetti’s studie in Italië (Giovetti 1982); Dorothy Counts’ studie in Melanesia (Counts 1983); Satwant Pasricha en Ian Stevenson (1986) studie in India. Er komen steeds meer studies vanuit verschillende landen op een regelmatige basis, en historische voorbeelden laten zien dat de BDE verbazend consistent is gebleven in de geschiedenis. (zie het voorbeeld van Er’s BDE, beschreven door Plato in The Republic).

Maar terwijl deze ervaringen gedurende de hele geschiedenis voorkwamen, is het in de westerse cultuur pas sinds 20 jaar, dat mensen zich vrij voelen om erover te praten, alsmede over de invloed die deze ervaringen op hun leven hebben gehad.

Terugkomen met onverklaarde informatie

Er zijn veel verklaringen van mensen die terugkomen na een BDE met feitelijke informatie waarvan ze geen eerdere kennis hadden. Hieronder vallen dingen als in staat zijn om voorouders aan te wijzen van foto’s, kennis hebben van baby’s die stierven voordat ze zelf geboren werden, kennis hebben van familiegeheimen enz. Anderen waren in staat om informatie te documenteren die ze kregen over gebeurtenissen in de toekomst. (Zie bijv. Eadie 1992, Brinkley 1994, en Atwater 2000:204)


Gemeenschappelijke nawerking

Volgens de Internationale associatie voor NDE-studies beweert 80% van de mensen die een NDE hebben ervaren dat hun leven voor altijd veranderd is. Ze ervaren specifieke psychologische en fysiologische verschillen op grote schaal welke grote aanpassingsmoeilijkheden kan veroorzaken gedurende, gemiddeld, zeven jaar, maar vooral gedurende de eerste drie jaar. Dit telt voor zowel kinderen, tieners en volwassenen die een dergelijke ervaring hebben gehad.

Deze afterlife-effecten worden gedeeld door mensen, waaronder kinderen, die intense ervaringen hadden in levendige dromen, of gedurende meditatie, of mensen die de dood op het nippertje ontsnapten.

Cherie Sutherland, een Australische onderzoeker, interviewde 50 NDE overlevenden grondig en kwam erachter dat de effecten op de levens van deze overlevenden verbazend consistent waren en behoorlijk verschillend van de effecten van drugs of chemisch opgeroepen hallucinaties. Ze identificeerde veel effecten welke zijn gesubstantieërd door andere studies zoals bijv. Ring (1980 en 1984) Atwater (1988). Hieronder vielen:

• Een universeel geloof in het leven na de dood
• Een groot gedeelte (80%) gelooft nu in reïncarnatie
• Een totale afwezigheid van angst voor de dood
• Een grote verschuiving van georganiseerde religie naar persoonlijke spirituele ontwikkeling
• Een statistisch gezien significante toename van paranormale gevoeligheid
• Een positievere kijk op zichzelf en anderen
• Een toegenomen verlangen naar alleen zijn
• Een toegenomen gevoel van een doel hebben
• Een gebrek aan interesse voor materieel geluk gekoppeld aan een toename in interesse in spirituele groei
• Vijftig procent ervoer grote moeilijkheden in naaste relaties als gevolg van hun veranderde prioriteiten
• Een groter gezondheid bewustzijn
• De meeste dronken minder alcohol
• Bijna iedereen stopte met roken
• De meeste stopten met medicijnen
• De meeste keken minder televisie
• De meeste lazen minder vaak de krant
• Toegenomen interesse in alternatieve geneeswijzen
• Toegenomen interesse in leren en zelfontwikkeling
• Vijfenzeventig procent ervoer een grote carrière verandering waarbij ze meer naar gebieden toegroeiden waarbij ze andere mensen hielpen

Overlevenden worden paranormaal gevoeliger

Een onafhankelijke Amerikaanse studie door Dr Melvin Morse liet zien dat NDE-overlevenden drie keer zoveel verifieerbare paranormale verschijnselen meemaken dan de massa. Ze waren vaak niet in staat om horloges te dragen en vaak hadden ze problemen met elektriciteit zoals laptops laten kortsluiten en pinpassen wissen (Morse 1992). Hij kwam er ook achter dat volwassenen die BDE’s hadden gehad meer geld uitgaven aan goede doelen, en dat de kans groter was dat ze vrijwilligerswerk gingen doen voor de gemeenschap, vaker helpende beroepen gingen uitvoeren, geen last hadden van drugsgebruik en meer groenten en vers fruit aten dan de controle groep (Morse 1992).

Voor meer details en voor hulp bij het verwerken van dergelijke ervaringen, neem contact op met de International Association for Near Death Studies
[ http://www.iands.org/aftereffects.html ].

Alternatieve verklaringen

Natuurlijk kan de BDE niet zomaar klakkeloos worden aangenomen zonder alternatieve verklaringen te onderzoeken.

Is het allemaal verzonnen?

Zoals in bovenstaande al werd verklaard, diegenen die de NDE onderzocht hebben—wetenschappers, doctoren, psychologen, andere onderzoekers en sceptici—beweren nu allemaal met absolute zekerheid dat de NDE wel bestaat!

Sommige onbevooroordeelde cardiologen namen aan dat de NDE niet bestond, maar later veranderden ze van gedachten. Michael Sabom, de cardioloog die hierboven vermeld werd, gaf toe dat hij voor zijn onderzoek zeker was van het feit dat NDE’s bewuste fabricaties waren van degenen die het rapporteerden of degenen die erover schreven. Maar, toen hij eenmaal begon met zijn onderzoek was hij totaal ondersteboven van de echtheid van het fenomeen.

Een cardioloog die in de eerste instantie sceptisch was, was Maurice Rawlings. Hij verklaarde in zijn boek “Beyond Death’s Door” (1978), dat hij altijd geloofde dat de dood een totale uitsterving was totdat op een dag een 48 jarige postbode dood neerviel voor de deur van zijn kantoor. Toen hij begon met reanimeren begon de patiënt te schreeuwen: ‘I’m in Hell!! Keep me out of Hell!’. Eerst zei Rawlings tegen hem: ‘Keep your hell to yourself—I’m busy trying to save your life’, maar langzaamaan werd hij overtuigd door de pure angst van de man waarmee hij bezig was. De ervaring was zo overtuigend en traumatisch dat Dr Rawlings er een boek over schreef. Als je de woorden van een zeer geloofwaardige en zeer hoog gekwalificeerde cardioloog accepteert, veranderde zijn hele leven na deze ervaring.

Beangstigende en hel-achtige BDE’s zijn vrij algemeen en zijn het onderwerp geweest van een diepteonderzoek van Bruce Greyson, een dokter en Nancy Evans Bush, een zuster. Zie Understanding and Coping with a Frightening Near-Death Experience
[ http://www.iands.org/scary.html#talkto ].

De pharmalogische verklaring?

Sommigen beweren dat BDE’s veroorzaakt worden door drugs die toegediend worden aan de patiënt gedurende een crisis situatie. Drugs zoals ketamine en morfine worden genoemd. Moody onderzocht deze hypothese en verwierp hem (Moody 1975: 160-161). Dit kwam doordat veel patiënten die een BDE hadden geen drugs toegediend kregen, en omdat visioenen die door drugs werden veroorzaakt aanmerkelijk verschilden van echte NDE’s in de inhoud en de intensiteit en deze hadden geen lange termijn gevolgen.

Sommige onderzoekers waaronder R.K. Siegel meldden dat sommige mensen die hallucigene drugs namen zoals LSD, een soort van BDE ervoeren. Maar we werden geïnformeerd dat er een duidelijk verschil is tussen het effect van LSD en een BDE. Moody en anderen hebben dit uitvoerig onderzocht.

Gebrek aan zuurstof?

Er wordt soms beweerd dat een BDE wordt veroorzaakt door een gebrek aan zuurstof en dat het een “normaal” gevolg is van stervende hersenen. Maar veel mensen hebben een BDE gehad voordat er lichamelijke stress was en in sommige gevallen was er helemaal geen fysieke verwonding (Moody 1975: 163) Sabom, merkte op, consistent aan Dr Fenwick, dat in echte gevallen van verstikking er een progressieve vertroebeling en verwarring is van cognitieve vaardigheden, welke in direct contrast staat met de helderheid en groeiende bewustzijn dat wordt gemeld bij een BDE (Sabom 1980:176).

Er zijn al verschillende pogingen gedaan om BDE’s af te doen als een “wens-vervulling”—dus dat je datgene ziet wat je cultureel geconditioneerd bent te verwachten. Maar Ring (1984) Sabom (1982) en Grosso (1981) hebben allemaal geconstateerd dat er geen link is, geen correlatie tussen religieuze overtuigingen en de BDE.

Andere psychologen zoals Uri Lowental (1981) zeggen, zonder ook maar één bewijs te hebben, dat BDE’s een herbeleving zijn van de ervaring van het “geboren worden”. Hun hypotheses worden meestal beschouwd als speculatie.

Psychologen Kletti en Noyes (1981) beweerden dat BDE’s staan voor “een depersonalificatie en plezierige fantasieën welke een vorm van geestelijkebescherming bieden tegen de bedreiging van vernietiging”. Maar deze verklaring werd ook weerlegd door Gabbard en Twemlow (1981) die uitwezen dat depersonalificatie normaal gesproken voor kan komen in de leeftijd van 15-30 jaar en praktisch nooit voorkomt bij mensen die over de 40 zijn.

Anderen hebben voorgesteld dat BDE’s een vorm zijn van ‘autoscopische hallucinatie’—een zeldzame psychiatrische aandoening. Maar zowel Sabom (1982) als Gabbard en Twemlow (1981) vonden die niet waarschijnlijk op basis van een aantal zeer grote verschillen.

Neurofysiologische verklaringen?

Moody heeft nagedacht over de gelijkenis tussen de levensbeschouwing gedurende een BDE en de flashbacks die mensen hadden met neurologische aandoeningen. Hij concludeerde dat beide essentieel verschillend waren, omdat bij flashbacks dingen werden herinnerd die willekeurig waren of er niet toe deden, en tijdens de levensbeschouwing in een BDE kwamen alle gebeurtenissen in chronologische volgorde en het waren de hoogtepunten van het leven.
Deze werden allemaal tegelijk gezien en gaven een eenheidvormende visie welke de persoon in kwestie inzicht gaf in het doel van zijn leven. (Moody 1975:166)

Het stervende brein?

Dr Peter Fenwick is een lid van de Royal College of Psychiatrists en een neuropsycholoog met een internationale reputatie—een specialist in de samenwerking tussen geest en hersenen en het probleem van bewustzijn. Hij is de meest vooraanstaande man op medisch gebied op het terrein van de BDE en hij is ook president van de International Association for the Near-Death Studies.

Met zijn vrouw Elisabeth, ook een getrainde professionele wetenschapper maakte Dr Peter Fenwick een diepgaand onderzoek naar het argument van sceptici en materialisten dat de BDE veroorzaakt wordt door de fysiologische effecten van een stervend brein (Fenwick 1996).

Het argument van psychologen tegen de BDE moet bekeken worden tegen de achtergrond van hun zeer beperkte kennis van het functioneren van het
brein/hersenen. Psychologen hebben niet de nodige diepgaande academische en praktische opleiding die neuropsychologen zoals Dr Peter Fenwick wel hebben om zo op een professionele manier de fysiologie van de BDE te evalueren. De professionele opleiding voor psychologen bevat maar een klein stukje fysiologie. Een kijkje in de standaard studieboeken in Universiteits Psychologie laat zien dat de studie naar de hersenfuncties maar 5% is van het gehele aanbod in de psychologie. Psychologen in opleiding hoeven geen operaties te doen, laat staan ingrepen op het gebied van hersenchirurgie.

Natuurlijk, iemand in de positie van Dr Fenwick heeft alle technische kennis in huis om accuraat te bepalen of een BDE verklaard kan worden als de gevolgenvan een stervend brein. Dr Fenwick verklaard dat deze psychologen absolute onzin schrijven als ze buiten hun vakgebieden komen en dus buiten hun technische expertise, kennis die ze niet hebben, niet begrijpen en welke buiten hun dagelijkse werk staat.

Hij maakt het af met de sceptici:

Ze hebben gewoon niet de kennis…Er wordt zoveel onzin verteld over BDE’s door mensen die deze dingen niet dagelijks meemaken. Dus ben ik er absoluut zeker van dat zulke ervaringen niet veroorzaakt worden door gebrek aan zuurstof, endorfine, of iets dergelijks. En geen van deze kunnen de transcendente kwaliteit van veel van deze ervaringen, het feit deze mensen een oneindig groot verlies voelen wanneer ze hen achter laten (Ferwick 1995:47)

Als adviseur neuro-psychiater werkt hij constant met mensen die in de war zijn, gedesoriënteerd en hersenschade hebben en zoals Dr Farwick zegt:

Het is duidelijk dat elke desoriëntatie in de hersenfunctie leidt tot desoriëntatie van de waarneming en een verminderd geheugen. Je kunt normaal gesproken geen zeer goed gestructureerde en duidelijk herinnerde ervaringen van een zeer beschadigd of gedesoriënteerd brein krijgen.

Hij verwerpt het endorfine argument op dezelfde manier:

En over die endorfine, we blazen de effecten veel te veel op de hele tijd, want duizenden mensen krijgen elke dag morfine. Dat resulteert zeker in kalmheid, maar het produceert geen gestructureerde ervaringen (Fenwick 1995:47)

Bevooroordeelde sceptici worden de volgende vragen voorgelegd:

• Als de BDE het effect is van een stervend brein zou het moeten gebeuren bij iedereen die dood gaat of stervende is. Waarom is het zo dat niet iedereen die dichtbij de dood komt een BDE krijgt?

• Als de BDE een wensvervulling is, waarom is dan niet iedere BDE positief? Waarom zijn sommige ervaringen neutraal en/of gruwelijk negatief zoals gedocumenteerd door Phyllis Atwater (1994).

• Als de BDE veroorzaakt zou zijn door endorfine, welk objectief bewijsmateriaal bestaat er om te laten zien dat de afgifte van endorfine altijd een levensbeschouwing produceert op een ordelijke manier?

• Welk objectief bewijsmateriaal bestaat er om aan te tonen dat de afgifte van endorfine zorgt voor een verlies van begrip van tijd en de relatie tot het “zelf”?

• Waarom is het zo dat bijna iedereen die een BDE heeft gehad, een permanente transformatie ondergaan welke consistent is met spirituele verfijning, een verfijndere manier van leven.

• Waarom is het zo dat de meeste mensen hun nieuw gevonden intrinsieke motivatie relateren aan de krachtige ervaring die ze hadden toen ze buiten hun lichaam waren.

• Welk objectief bewijs wordt er gepresenteerd om te laten zien dat het begrijpen van het limbische systeem en de temporaal kwab de gevoelens van bekendheid, inzicht en deja vu kan verklaren alsmede de statistisch toegenomen paranormale ervaringen die volgen na de BDE?

• Hoe kunnen de sceptici de ongelofelijke overeenkomsten verklaren tussen de Bijna Dood Ervaring en de Buiten Lichamelijke Ervaring?

Fysieke verklaringen zijn niet voldoende

Elisabeth Fenwick, medeschrijver van het boek “The truth in the Light—An investigation of over 300 Near-Death-Experiences” (1996) begon haar onderzoek met de gedachte dat deze verschijnselen in wetenschappelijke termen konden worden verklaard, maar na onderzoek concludeerde ze:

Ondanks het feit dat je in staat bent om wetenschappelijke redenen te vinden voor stukjes van de Bijna-Dood-Ervaring, kan ik geen afdoende verklaring geven voor het hele verschijnsel. Je moet het verklaren als een geheel en de sceptici….hebben dat simpelweg niet kunnen doen. Geen enkele van de puur fysieke verklaringen is ok. Sceptici onderschatten de omvang waarmee Bijna-Dood-Ervaringen niet zomaar een aantal willekeurige dingen zijn die gebeuren, maar zeer georganiseerde en gedetailleerde gebeurtenissen.

Deze standpunten worden ondersteund door een studie naar BDE’s in Nederland door cardioloog Dr Pim van Lommel en zijn team die al 345 zaken bestudeerd hebben die gestorven zouden zijn zonder reanimatie. Tien procent herinnerde een BDE, en een verdere acht procent had een minder uitgesproken ervaring.

Deze patiënten werden vergeleken met een controlegroep die identiek waren termen van hoe erg de ziektes waren, maar die geen BDE hadden gehad. Volgens Dr van Lommel (1995):

Onze beste vondst was dat de BDE geen fysieke of medische achtergrond heeft. Want, alle patiënten hadden zuurstoftekort, ze kregen allemaal morfineachtige medicijnen, ze hadden allemaal zeer veel stress, dus dit zijn simpelweg niet de redenen dat 18% een BDE had en 82% niet. Als ze getriggered zouden worden door één van deze dingen, zou iedereen een BDE moeten hebben (Van Lommel 1995)

[In search for sunrise]

Bijna dood ervaringen vind ik enorm interessant. Zeg maar gerust m'n favoriete 'paranormale' (zo noem ik het zelf helemaal niet eigenlijk..) onderwerp! Ik heb er dan ook veel over gelezen en gezien, en het boeit me heel erg. Ik heb Eindeloos Bewustzijn van P. van Lommel gelezen; het boek dat mij toch wel definitief over de streep heeft  geholpen om in het hiernamaals en het bestaan van God te geloven.
Ook heb ik 'Bijna dood ervaringen - en de zoektocht naar het het Licht' gelezen van Bob Coppes. Ook echt een aanrader. In dat boek worden de claims op de waarheid van de 5 grote wereldreligies vergeleken met de informatie die BDE's hebben opgeleverd, en zo onderzocht welke religies overeenkomen met wat BDE 'ers beweren over spirituele kwesties en het hiernamaals. Het Jodendom, de Islam, het Christendom, Boeddhisme en Hindoeïsme worden erin onderzocht. Absoluut interessant!

Ergens hoop ik ooit zo'n soort ervaring te krijgen. Maar ik wil dan weer niet in een kritieke situatie terecht komen waarin m'n leven aan een zijde draadje komt te hangen. Doe me dan maar een uittreding op een andere manier.

Voor mij is de bijna dood ervaring wel het bewijs van een leven na de dood in ieder geval. Directere bewijzen zijn er niet... we kunnen dan alleen maar de 'profeten' geloven op hun woord... dan vind ik getuigenissen van mensen onder ons van meer waarde persoonlijk.

Wel veel tekst trouwens

[frederik]

Op welke manier is een bijna-dood-ervaring dan het bewijs van een leven na de dood?

[In search for sunrise]

Nou ja, het enige tastbare aanknopingspunt die we hebben in ieder geval. Zou de bijna-dood-ervaring gewoon maar een hallucinatie zijn oid  en dit wordt onomstotelijk bewezen dan houdt het wel een beetje op denk ik en kun je net zo goed atheïst worden. Dan lijkt het me duidelijk dat de dood gewoon dood is en we niets geen spirituele of religieuze betekenissen aan het leven hoeven te geven.

[chan]

Een bijna dood ervaring wordt gezien als een bewijs van een spiritueel leven na(ast) een geincarneerd leven omdat blijkt dat bijna dood ervaringen over de hele wereld op vrijwel gelijksoortige ervaringen berusten. Dan zijn dat ervaringen, let wel 'directe ervaringen' , dus geen theorieën over ervaringen, (zoals je die bij mensen kunt vinden over BDE ervaringen, die zelf nog nooit een BDE hebben gehad) die mensen tot in hun diepste wezen aanspreken als spirituele ervaringen. Ervaringen waarmee ze niet bekend zijn en die niet 'gezien' worden in een normale fysieke toestand.

Het lijkt me van belang om je te realiseren dat een BDE ervaring niet slechts vertelt van een leven NA de dood, wat in wezen een zeer op het ego betrokken benadering is, maar dat deze wijst op het bestaan van een spirituele wereld NAAST de fysieke wereld, die ook bestaat als de persoon in kwestie - die een BDE ervaring heeft (of niet heeft) - niet overleden is, m.a.w. nog steeds in een stoffelijk bestaan verkeerd.
Met andere woorden : je hoeft er niet eerst voor dood te gaan.

De BDE ervaringen lopen in zoverre uiteen dat een Boeddhistisch voelend mens, een Islamitisch voelend mens, een Christelijk voelend mens, dan wel dezelfde karakteristieke ervaringen heeft maar ze (naderhand) op een bepaalde  manier omschrijft.
Dat heeft onderzoek aangetoond.
Een Christen bijvoorbeeld beleeft/benoemd het licht dat lichter is als enig physiek licht: Jezus, en de Boeddhist bijvoorbeeld beleeft/benoemd dat licht als Boeddha.

Het is heel interessant om het boekje van George Ritchie te lezen waarin hij vertelt na zijn overlijden een reis te maken over de fysieke wereld waarin hij als geest in een onbekend stadje aankomt waar hij niet wordt gezien en gehoord. Jaren later komt hij in een stadje om daar voor de eerste keer in 'levende lijve' exact dezelfde plek te zien waar hij ooit als overledene , als geest, mensen aansprak. Heel indrukwekkend allemaal.
Het is verder schokkend om dan te lezen hoe  'wetenschappers' dit soort ervaringen dan afdoen als hallucinaties of neurologische reacties. (Wie hallucineert daar dan eigenlijk?)

Verder heeft Kübler Ross, een van de grootste pioniers op het gebied van de BDE en stervensbegeleiding heel wat informatie verzamelt en studie verricht over dit onderwerp.

Tot slot, ik blijf het maar zeggen/ schrijven, beweren dat er niets met zekerheid valt te vertellen over een leven na de dood of alleen maar over een leven na de dood middels een BDE ( terwijl er wezenlijk sprake is van een spirituele wereld naast de fysieke wereld)  is in de eerst plaats niet meer en minder als persoonlijke projectie (van alle kennis waar  jij als persoon kennis van hebt genomen) en in de tweede plaats een flink staaltje onbescheidenheid omdat met dat soort algemeniserende uitspraken een individu daarmee feitelijk beweert dat alle door hem of haar vergaarde kennis de totale beschikbare kennis van de wereld (zou) omsluit(en). Over hechting aan het ego gesproken
Dat is tegenwoordige een zeer karakteristeke eigenschap van de meeste mensen die terug te vinden is in de meeste persoonlijke meningen die je te pas en te onpas kunt horen/lezen.

[Bodhiboom]

Ik vind dit ook een heel interessant onderwerp. Ik heb een keer een ervaring gehad bij het sterven van mijn stiefmoeder die mij ervan overtuigde dat er wel degelijk zoiets was als een leven na de dood, en dat de BDE’s de ervaringen zijn van die mensen die eventjes in het andere land zijn geweest.

Ik heb de boeken van Raymond Moody, Brian Weiss, Pim van Lommel en Eben Alexander ook gelezen en vond het fascinerend hoeveel overeenkomsten er zijn tussen al die gevallen. Maar ik vind het jammer dat deze mensen, die eigenlijk als profeten geeerd zouden moeten worden, vaak na een aantal jaren stoppen met over hun ervaring te praten.

Maar verder dank voor de lange post hier aan het begin, er stonden dingen in die ik nog niet wist.

[Marcel]

Uit: Wij zijn ons brein, Dick Swaab.

[...]"Hoe weet Van Lommel eigenlijk zo zeker dat alle hersenactiviteit bij bewusteloosheid
verdwenen is? Prof. Gert van Dijk laat regelmatig zien dat dat onzin is. Het eeg meet
alleen de activiteit van het bovenste gedeelte van de hersenschors. Bovendien is bij een hartstilstand
de tijd tussen het normale functioneren van de hersenen en de bewusteloosheid voldoende voor
het optreden van een BDE zowel voor als na het optreden van de bewusteloosheid.
Dat is dezelfde tijd waarin Dostojevski zijn 'eindeloze' ervaringen had gedurende een aanval van temoraalkwabepilepsie. Voor de mogelijkheid dat mensen voor hun gevoel soms
terugfloepen in hun lichaam op het moment dat de reanimatie slaagt.

De buitenissige hypothese van Van Lommel is totaal onwetenschappelijk,
terwijl er voor ieder aspect van de BDE een goede verklaring vanuit het
hersen onderzoek is. Een uittreed ervaring is op te wekken door stimulatie
van de plaats waar de temporaalkwab en de parietaalkwab bij elkaar komen.
Als hier, in de gyrus angularis, de verwerking van de informatie uit de spieren,
van het evenwichtszintuig en van het zien wordt verstoord, dan krijg je het gevoel
uit je lichaam te treden en te zweven.[...]
[...]Door elektrische stimulatie achter in de hypothalamus bij de fornix werd bij een
patient als bijwerking de temporaalkwab geactiveerd en ging hij gebeurtenissen
van 30 jaar geleden herbeleven, alsof het leven aan hem voorbijflitste zoals bij een BDE.
De mediale temporaalkwab is betrokken bij de opslag van episodische
autobiografische herinneringen, de kroniek die ons gehele leven bestrijkt.
De temporaalkwab is bovendien extreem gevoelig voor zuurstof tekort en kan
hierdoor gemakkelijk geactiveerd worden. Prikkeling van de hypocampus leidt tot
heel heldere, zeer gedetailleerde autobiografische herinneringen,
inclusief herinneringen aan mensen die al zijn overleden.[...]

[...]Zoals we weten van temporaalkwabepilepsie en andere vormen van stimulatie
van de temporaalkwab, kan dit gepaard gaan met heel sterke spirituele, religieuze gevoelens.
Men heeft het idee een te zijn met het universum, met de wereld of met God,
of men denkt zich in de hemel of het hiernamaals te bevinden en een direct contact met
God, Jezus of een ander religieus figuur te hebben.
Het gevoel van vrede en rust en het verdwijnen van pijn bij een BDE wordt verklaard
door het vrijkomen van opiaatachtige stoffen of stimulatie van het belonend systeem
van de hersenen.     

zHet z i e n van een  tunnel berust op een verminderde doorbloeding van de oogbol die,
door de wijze waarop de bloedvoorziening plaats vindt, begint in de periferie
van het gezichtsveld. Hierdoor blijft het centrum van het gezichtsveld nog helder,
maar wordt de periferie donker, wat het idee geeft van een tunnel met aan het einde licht.
Gevechtspiloten die getraind werden in een grote centrifuge, waardoor de ogen te weinig
doorbloeding kregen, zagen ook een tunnel met licht aan het einde.
De mooie heldere kleuren en het schitterende licht aan het einde van de tunnel berust
op stimulatie van de hersensystemen waarmee wij zien, net zoals tijdens de droomslaap.
En net als in een droom is men bij een BDE onderdeel van een bizar verhaal.

Uiteindelijk komt van Lommels theorie er op neer dat onze hersens en ons DNA
ontvangers zijn voor door hem niet nader gespecificeerde 'bewustzijns golven'.
Hij maakt bij zijn verklaring uitvoerig gebruik van begrippen als verstrengeling
en non lokaliteit en andere termen die geleend zijn uit de kwantumfysyica.

Aangezien dit mijn vakgebied niet is, wilde ik geen commentaar leveren op dit deel van
Van Lommels boek en heb ik de journaliste Nadine Boke van Folia(2008) hiervoor
verwezen naar een specialist op dit gebied, de theoretisch fysicus Robert Dijkgraaf.
Hij had hier een duidelijk oordeel over:"Mensen hebben een onweerstaanbare drang
om in de kwantumfysica de oplossing van onverklaarbare problemen te zoeken.
Maar alle eigenschappen van kwantumsystemen verwdwijnen helaas enorm snel
als je meer dan een paar deeltjes bij elkaar stopt. Verstrengeling en non-lokaliteit,
waarbij deeltjes op afstand met elkaar verbonden zijn en elkaar kunnen beinvloeden,
treedt alleen op onder uitzonderlijke omstandigheden: bij een temperatuur van
een miljardste graad boven het absolute nulpunt en in een extreem goed
geisoleerde omgeving. In een warm, ingewikkeld systeem als het menselijk brein of
de wereld daaromheen is het onmogelijk om iets van de kwantumwereld te behouden.
Je kunt op de achterkant van een envelop uitrekenen
dat dit mathematisch uitgesloten is."[...]

[...]Er wordt momenteel in diverse ziekenhuizen geprobeerd om bewijzen
te verzamelen voor het uit het lichaam treden tijdens een BDE.
Codes zijn hoog op kasten neergelegd, maar zoals verwacht,
hebben patienten die het gevoel hadden uit hun lichaam te zijn treden
niet kunnen vertellen wat daarboven op de kast lag.
Alles bij elkaar is er dus geen enkele reden om
BDE's te zien als bewijs voor waarnemen buiten de hersenen om,
of als bewijs iets te hebben meegemaakt van een leven na de dood.
In het hiernamaals zijn de patienten nooit geweest.
  Bijna dood is niet hetzelfde als dood, net zoals bijna zwanger
niet hetzelfde is als zwanger."
 
 
Wel lang verhaal, maar korter kan eigenlijk niet

[Vrij]

Er is nog een auteur die zijn ervaringen met 'uitreding' heeft beschreven.
Robert A Monroe.
Hij heeft zelfs een soort instituut opgezet wat specifiek onderzoek doet naar dit fenomeen.
Ik meen dat er twee of drie boeken van hem op de markt zijn verschenen, Waaronder de in Nederlandse vertaling bekende titel, Uitredingen.
 

[Moesa]

Dit onderwerp ontroerd mij. Waarom, ja zal wel ego zijn

Door dit te kijken kan ik innerlijk geen afstand nemen van ego en ziel.

Ik geloof die mensen, het ziet er oprecht uit als ze vertellen over die ervaringen. Vaak ook dezelfde ervaringen, gevoelens. Zou dat moment misschien verlichting kunnen zijn? 

[ervaringsgetuige]

Er is nog een auteur die zijn ervaringen met 'uitreding' heeft beschreven.
Robert A Monroe.
Hij heeft zelfs een soort instituut opgezet wat specifiek onderzoek doet naar dit fenomeen.
Ik meen dat er twee of drie boeken van hem op de markt zijn verschenen, Waaronder de in Nederlandse vertaling bekende titel, Uitredingen.
 

aha! Ik heb ooit gehoord van het Monroe Instituut!
En wel al een 30 jaar geleden, van een Belg die ik persoonlijk al zolang ken...
Zie maar is hier...

WE ZIJN NOG NIET ROND MET DE DOOD!
Anders omgaan met rouwen en sterven

Tot voor kort was sterven een lot dat de mens overkwam, dat hij slechts als een heilig geheim of een beschikking Gods had te ondergaan. Intussen hebben medische wetenschap en kunde de beslissing over het moment van overgaan in een stervensproces steeds meer in mensenhanden gelegd. Medici of met name de stervende zelf bepalen of een behandeling nog moet doorgaan of niet, of wanneer en hoe kunstmatige levensverlenging beëindigd zal worden.

Vele jaren mag ik nu als begeleider van ‘intervisies voor verplegend personeel’ in vier palliatieve eenheden in het Antwerpse ervaren hoe toegewijd en nabij zij het stervensproces van vele mensen van dichtbij begeleiden. Het is voor hen meestal een échte roeping, zo ervaar ik het toch. Wat me opvalt in hun vele verhalen is dat deze laatste levensfase voor de meeste terminale patiënten nog volop ‘Leven’ is, vervuld van kleine vreugdes en tekenen van liefde en tederheid. Sommigen zelfs beleven de laatste dagen van hun leven bewust als een voleinding van hun aardse bestaan. Anderen weer willen zo snel mogelijk ‘vertrekken’ zonder er nog veel langer bij stil te staan.

Er zijn in mijn leven een aantal opmerkelijke ontmoetingen geweest die ik niet gauw zal vergeten. Zo mocht ik in het Monroe Instituut in de Verenigde Staten een sessie rond het ‘levenseinde’ ervaren samen met Elisabeth Kübler Ross, de wereldbefaamde psychiater die haar leven toewijdde aan het sterfproces. Aangezien ze toen zelf deelnam aan de sessie met mij die toen Robert Monroe organiseerde rond het thema: ‘stervensbegeleiding over de dood heen’ was er veel tijd om rustig aan tafel wat uit te wisselen rond thema’s die haar nauw aan het hart hielden.

Ze gaf toen toe dat in Amerika het verplegend personeel veel beter opgeleid is dan vroeger rond het thema: ‘Hoe omgaan met het levenseinde’. Verplegers en mantelzorgers leren nu de juiste vragen stellen over onafgewerkte thema’s, ze leren hoe pijn wegnemen en helpen patiënten angst en schuldgevoelens los te laten.

Toch miste ze iets essentieels, vertelde ze en werd daarbij heel hevig en emotioneel. Stervensbegeleiding vooral de eerste uren en dagen na het fysieke overlijden krijgt nog te weinig aandacht. Zo goed als verplegers, mantelzorgers, familie in uren van ergste pijn of nood zieken kunnen bijstaan, zo kunnen zij enkel door stille aanwezigheid ook in het eveneens pijnlijke proces van overgang uit dit aardse leven steun geven.

Normale communicatie mag dan wegvallen, de nabijheid van de gestorvene kan heel vaak nog wel gevoeld worden. Positieve gedachten of gebeden van overgave en bevestiging geven hem of haar de noodzakelijke moed om los te laten wat ontvalt en over te gaan in vertrouwen. Deze gedachten zouden een wijdere en positieve zin kunnen geven aan het rouwproces en leedverwerking van nabestaanden, vertelde toen Kübler Ross.

Sinds het begin der tijden heeft de mensheid zich steeds opnieuw deze vraag gesteld en heeft zij antwoorden gegeven die verschillen van de ene eeuw tot de andere en van de ene beschaving tot de andere. Blijft een deel van ons over nadat het fysieke lichaam zijn functies heeft beëindigd of is de geest slechts een functie van de hersenen die zijn activiteit op hetzelfde moment als de organen beëindigt?

Deze verschillende vragen, met alle implicaties van dien, zijn altijd geworteld in filosofische en religieuze overtuigingen. Tot de jaren zeventig van de vorige eeuw was een van de belangrijkste punten van psychisch onderzoek alleen maar om te proberen deze problemen in het koude licht van de rede en de wetenschap te brengen. Door de bijdrage van de oosterse filosofie en tradities en de mogelijkheid om het spectrum van het bewustzijn te verbreden, kan het probleem van het leven na de dood nu eindelijk op een andere manier worden benaderd in onze moderne westerse samenleving, die er altijd al naar heeft gestreefd om eraan te ontsnappen.

In onze landen bestaat inderdaad de neiging om de dood te verbergen, om te weigeren erover te praten, ook al is het samen met de geboorte het enige onontkoombare element van het leven, het enige gemeenschappelijke punt van alle mensen. Historisch gezien is het pas zo'n vijftien jaar geleden dat wetenschappers en onderzoekers uit alle lagen van de bevolking dit probleem vanuit een geheel nieuwe invalshoek zijn gaan benaderen. Diepgaand wetenschappelijk onderzoek over veranderde bewustzijnstoestanden werpt een nieuw licht op dit onderwerp: zou de dood slechts een passage kunnen zijn, een sleutel, een nieuwe staat van bewustzijn voor een wezen dat zich losmaakt van zijn materiële omhulsel?

Als je in de buurt bent van stervende mensen en hun families, komen steeds weer dezelfde vragen naar voren: Wat is het leven? Wat is de dood? Waarom sterven jonge kinderen? En zolang we niet weten hoe deze overgang plaatsvindt, is het moeilijk om degenen die de overgang naar de andere kant gaan maken, te helpen om dit onder de juiste omstandigheden te doen.

In de Oudheid, in de oude tradities, onder de zogenaamde primitieve bevolkingsgroepen, waren individuen veel meer vertrouwd met het concept van de dood dan wij. Het leven na de dood maakte deel uit van hun geloof, in verschillende vormen. Maar in onze moderne westerse beschaving is dit concept geleidelijk aan in de vergetelheid geraakt. Vandaag komt het eindelijk weer bovendrijven via mensen die vooral ‘ervaringsgericht’ onderzoek doen zoals het Monroe Instituut in de VS.

Wat opvalt in deze beweging is dat ze geen religie of geloof inhoudt, maar gewoon een spiritualiteit, een openheid voor "iets" dat veel groter is dan onszelf. Deze nieuwe gedachtegang is gebaseerd op het idee dat we een belangrijke schakel zijn in het grote geheel van het leven en dat we bijdragen aan de evolutie van het universum om ons heen. We zijn allemaal geboren uit een ultieme bron, die sommigen God noemen, anderen de Schepper, de Primordiale Energie of de Grote Architect.

Onderzoekers die het mysterie van het leven na de dood proberen te ontrafelen, richten hun onderzoek in drie belangrijke richtingen. Het interviewen van de talrijke mensen die een bijna dood ervaring meemaakten na een klinisch overlijden. Het zijn personen die door artsen op basis van criteria (hartstilstand, stopzetting van de hersenactiviteit) dood zijn verklaard en die weer tot leven zijn gekomen. Een tweede richting is het bestuderen van getuigenissen van vele honderden mensen die in regressie gaan naar hun verleden (kind ervaringen, baarmoeder ervaringen tot ervaring van zogenaamde vorige levens). Zij vertellen soms in detail hoe zij het tussenleven ervaren na hun dood in hun vorig leven. Andere onderzoekers durven tenslotte weleens psychedelische middelen in te nemen om dit veld te bestuderen.

Bij Timotheus hebben we nu al meer dan 30 jaar onderzoek achter de rug. We zijn in dit kader met de Project/onderzoeksgroep Ster hierrond een nieuwe geactualiseerde cahier aan het schrijven. Ondertussen organiseren we al sinds 1991 de twee weekends ‘Anders omgaan met sterven’, die telkens in het najaar doorgaan. Alle info daarover vind je op onze website.

Philippe Vandevorst

bron: https://www.timotheus.org/inspiratie/artikel/we-zijn-nog-niet-rond-met-de-dood

Bijzondere man die Philippe Vandevorst, hij kan over het muurtje kijken zoals mijn overleden ziener.

@Vrij: voor jou is Robert A Monroe en het Monroe Instituut in de Verenigde Staten nonsens?

[ervaringsgetuige]

Na de wetenschappelijke ontdekking van de bijna dood ervaring in de jaren 60/70
van de vorige eeuw,( R. Moody,Elisabeth Kubler Ross, Ian Stevenson ea)
beleven we thans een revival
met betrekking tot de bijna dood ervaring.


http://www.youtube.com/watch?v=5bWAjddYgh4&feature=related

Die video is al van 15 jaar geleden. Hier een video van 6 maand geleden...
"In gesprek met Pim van Lommel : Verruimd bewustzijn tijdens de stervensfase" > https://www.youtube.com/watch?v=g_lkOZ8ASvw

[I'm a loser]

In de zelf-illusie heeft Dick Swaab natuurlijk wel gelijk.  Dan zijn we ons brein.  In werkelijkheid zijn we niet ons brein.  En zoiets als een verruimd bewustzijn bestaat helemaal niet.  Dat is terminologie van fantasten.

[ervaringsgetuige]

En zoiets als een verruimd bewustzijn bestaat helemaal niet.  Dat is terminologie van fantasten.

Mening als een ander, niet meer niet minder. 

[Vrij]

voor jou is Robert A Monroe en het Monroe Instituut in de Verenigde Staten nonsens?

De beste man heeft bestaan, en het instituut bestaat nog.. dat zijn toch geen nonsens, dat zijn cultureel verifieerbare feiten.
;-)

[lang kwaat]

In de zelf-illusie heeft Dick Swaab natuurlijk wel gelijk.  Dan zijn we ons brein.  In werkelijkheid zijn we niet ons brein.  En zoiets als een verruimd bewustzijn bestaat helemaal niet.  Dat is terminologie van fantasten.

Volgens mij leert de Boeddha ook dat bewustzijn niet los staat ofzo van het lichaam, gevoel etc. Zeker niet in de kama loka.

29. "Again, Udayin, I have proclaimed to my disciples the way to understand thus:'This body of mine, made of material form, consisting of the four great elements, procreated by a
mother and father, and built up out of boiled rice and porridge, is subject to impermanence, to being worn and rubbed away, to dissolution and disintegration, and this consciousness of mine is supported by it and bound up with it.' Suppose there were a beautiful beryl gem of purest water, eight-faceted, well cut, clear and limpid, possessed of all good qualities, and through it a
blue, yellow, red, white, or brown thread would be strung. Then a man with good sight, taking it in his hand, might review it thus: "This is a beautiful beryl gem of purest water, eight-faceted, well cut, clear and limpid, possessed of all good qualities, and through it is strung a blue, yellow, red, white, or brown thread.'
So too, I have proclaimed to my disciples the way to understand thus: 'This body of mine...is subject to impermanence, to being worn and rubbed away, to dissolution and disintegration, and this consciousness of mine is supported by it and bound up with it.' And thereby many disciples of mine abide having reached the consummation and perfection of direct knowledge. (MN77)

En ook:

"That any recluse or brahmin could say: "Apart from material form, apart from feeling, apart from perception, apart from formations, I shall describe the coming and going
of consciousness, its passing away and re-appearance, its growth, increase, and maturation" - that is impossible". MN102

Dit lijkt aan te geven dat je bewustzijn niet moet zien als een soort op zichzelf staand verschijnsel of entiteit of ding of iets.

Overigens worden in boeddhisme wel wezens onderscheiden met een grof lichaam, zoals mens en dier, met een subtiel lichaam en wezens zonder zelfs maar een subtiele lichaam, onstoffelijk.

Er zijn ook sutta's die het weder geboorte proces zo beschrijven dat het weder geboorte bewustzijn dat heeft een lichaam nodig en het lichaam, als de bevruchte eicel, een weder geboorte bewustzijn. Ze steunen op elkaar. Ook in die zin zijn ze verbonden. Het idee is ook dat alleen een zaadcel en eicel onvoldoende voorwaarde is om een zwangerschap in gang te zetten. Er is een derde element nodig (DN). Dat derde element is dat weder geboorte bewustzijn. Het klinkt nogal magisch realistisch moet ik zeggen maar zo wordt het in de sutta's wel beschreven.

Tegelijkertijd is zoiets als astraal reizen ook mogelijk.

[Buddha Amitabha]

De meeste, zo niet alle verhalen in dit kader vind ik klinkklare onzin. En de moderne wetenschap weet heus niet alles, omdat die zich uitsluitend met de fysieke wereld bezighoudt, met verifieerbare en falsifieerbare bewijzen. Het hele gedoe omtrent het paranormale vind ik één groot circus van boerenbedrog. Maar dat is mijn mening. Ik heb de boeken van Helena Blavatsky gelezen, interessante Theosofische kost, maar wat er van waar is? Het klinkt allemaal logisch binnen een bepaald denkkader, maar een denkkader blijft een denkkader. Illusie en zelfs bedrog is hier over het algemeen schering en inslag. Als anderen wel geloven in die lariekoek, prima. Dat moet je zelf weten. Aan het einde van de negentiende eeuw en het begin van de twintigste eeuw deed bijvoorbeeld het spiritisme opgeld. Allemaal mooie goocheltrucs, maar vooral ontzettend misleidend. Gewoon boerenbedrog. En ook dat hele geklets over het leven na de dood, overledenen oproepen, astrale blabla, is aan mij absoluut niet besteed.

Ik beweer niet dat er niet meer is tussen hemel en aarde, ik laat dat verder open. Maar al dat (georganiseerde) en mysterieuze gepraat is gewoon suggestie en niets meer dan dat. Houdini (ja die boeienkoning) heeft talloze van dit soort oplichters en charlatans aan het licht gebracht, en hun bedrieglijke vertoningen ontkracht. Ik houd me verre van al dit gespeel met de goedgelovigheid van de mensen, vooral van mensen, die kwetsbaar zijn en uit wanhoop hulp zoeken. In de handen vallen van deze klaarblijkelijke oplichters is ronduit verschrikkelijk. Dat geldt trouwens ook voor al die zogeheten genezingsdiensten, die zich al dan niet beroepen op God of Christus. Ik ken een verhaal over zo’n zogenaamde genezer, hij adverteerde dat door hem de verlamden weer konden gaan lopen, de blinden weer ziende werden en de doven door zijn gave weer konden horen. Een predikant die ik persoonlijk gekend heb, had een broer die in de periode van de Tweede Wereldoorlog een ernstige ontsteking in zijn hersenen had opgelopen, waardoor hij volledig doof werd als kind. De predikant leerde natuurlijk gebarentaal en in de kerk waar hij lid van was, organiseerde men speciale kerkdiensten voor de dove mensen. Zijn dove broer was daar ook bij. Het was geloof ik een club van ongeveer 20 mensen. Toen de predikant de advertentie van de gebedsgenezer zag, belde hij hem op en zei: “Ik heb je advertentie gezien, we komen morgen op jouw genezingsbijeenkomst met een groep dove mensen, ongeveer 20, en dan kun je die één voor één genezen van hun doofheid.” Maar de gebedsgenezer krabbelde terug dat het niet geheel zeker zou zijn dat hij ze kon genezen, dat was immers helemaal aan God de Heer. De predikant zei toen: “Maar je adverteert wél dat de doven weer horende worden”, dus doe jij eigenlijk aan geadverteerde misleiding. De telefoonverbinding werd meteen verbroken…

En dit is maar één voorbeeld. Ik houd me verre van al die aanspraken op bijzondere verschijnselen, speciale genezende gaven en ga zo maar door. Ik beweer daarmee niet dat het nooit mogelijk zou kunnen zijn. Maar iemand die waarachtig kan helpen bij de genezing van mensen die adverteert niet om geld in te zamelen voor zijn gave, die maakt zich niet als zodanig bekend, en die helpt de ander gewoon gratis en voor niets. Maar nogmaals, die waarachtige mensen die écht iemand helpen buiten het gewone medische model ben ik tot op heden niet tegengekomen. Wel charlatans en oplichters, en eigenlijk alleen maar die…

Wees op je hoede voor dit soort boerenbedrog.

[lang kwaat]

Ja BA, gezonde scepsis is echt nodig. Overal zijn charlatans.

[I'm a loser]

Volgens mij leert de Boeddha ook dat bewustzijn niet los staat ofzo van het lichaam, gevoel etc. Zeker niet in de kama loka.

29. "Again, Udayin, I have proclaimed to my disciples the way to understand thus:'This body of mine, made of material form, consisting of the four great elements, procreated by a
mother and father, and built up out of boiled rice and porridge, is subject to impermanence, to being worn and rubbed away, to dissolution and disintegration, and this consciousness of mine is supported by it and bound up with it.' Suppose there were a beautiful beryl gem of purest water, eight-faceted, well cut, clear and limpid, possessed of all good qualities, and through it a
blue, yellow, red, white, or brown thread would be strung. Then a man with good sight, taking it in his hand, might review it thus: "This is a beautiful beryl gem of purest water, eight-faceted, well cut, clear and limpid, possessed of all good qualities, and through it is strung a blue, yellow, red, white, or brown thread.'
So too, I have proclaimed to my disciples the way to understand thus: 'This body of mine...is subject to impermanence, to being worn and rubbed away, to dissolution and disintegration, and this consciousness of mine is supported by it and bound up with it.' And thereby many disciples of mine abide having reached the consummation and perfection of direct knowledge. (MN77)

En ook:

"That any recluse or brahmin could say: "Apart from material form, apart from feeling, apart from perception, apart from formations, I shall describe the coming and going
of consciousness, its passing away and re-appearance, its growth, increase, and maturation" - that is impossible". MN102

Alles valt of staat met de betekenis die we aan bewustzijn toekennen.  Viññāna betekent bewustzijn, daar wordt een stroom van bewustzijn mee bedoeld.   Viññāna  ontstaat en vergaat als bewustzijn, het zich bewust worden van iets door contact van de zintuigen met een zintuiglijk waarneembaar object.  Viññāna noemt Swaab: "we zijn ons brein".  Dat is kletskoek van Swaab.   En daarom kan bewustzijn ook niet verruimd worden.  Met  Viññāna / bewustzijn wordt bedoeld: ik ben me bewust van iets anders.  Ik ben me namelijk bewust van een zintuigelijk object.  (de boom, de buurman, de auto)

Dit lijkt aan te geven dat je bewustzijn niet moet zien als een soort op zichzelf staand verschijnsel of entiteit of ding of iets.

Bewustzijn is sowieso geen verschijnsel.  Bewustzijn is de (eeuwige) relatie tussen waarnemend subject en waargenomen object.  In bewustzijn is er niks 'mijn'.  Daarom zijn het de onwetenden die reppen van "ik ben bewustzijn" en verruimd bewustzijn.

Tegelijkertijd is zoiets als astraal reizen ook mogelijk.

Er zijn mensen die reppen over uittreden en misschien is zoiets mogelijk.  Maar het lijkt mij niet aan te raden en het lijkt me ook niet-boeddhistisch.  Van sommige zaken voel je direct aan dat je er van weg moet blijven.

[ervaringsgetuige]

En zoiets als een verruimd bewustzijn bestaat helemaal niet.  Dat is terminologie van fantasten.

Soefi Hazrat Inayat Khan, de oprichter van het Universeel Soefisme is volgens jouw redenering een fantast dus.
Zie boek zijn boek > Verruiming van bewustzijn.
https://www.bol.com/nl/nl/p/verruiming-van-bewustzijn/9200000048273343/

[lang kwaat]

Alles valt of staat met de betekenis die we aan bewustzijn toekennen.  Viññāna betekent bewustzijn, daar wordt een stroom van bewustzijn mee bedoeld.   Viññāna  ontstaat en vergaat als bewustzijn, het zich bewust worden van iets door contact van de zintuigen met een zintuiglijk waarneembaar object.  Viññāna noemt Swaab: "we zijn ons brein".  Dat is kletskoek van Swaab.   En daarom kan bewustzijn ook niet verruimd worden.  Met  Viññāna / bewustzijn wordt bedoeld: ik ben me bewust van iets anders.  Ik ben me namelijk bewust van een zintuigelijk object.  (de boom, de buurman, de auto)

ja, dat klopt volgens mij. Auditief bewustzijn is volgens mij het bewust worden of gewaarworden van een bepaald geluid op een bepaald moment, olfactorisch bewust (neus-bewustzijn) is het gewaarworden van een bepaalde geur etc. Zo zijn er zes vormen van bewustzijn: neus (olfactorisch), oog (visueel), oor (auditief), tong/mond (gustatorisch), lichaam (tactiel), en geest (mentaal bewustzijn).

Dat laatste neemt mentale zaken waar als emoties, neigingen, ideeën, herinneringen etc. Het wordt zo gepresenteerd dat deze 6 vormen van bewustzijn discontinue zijn. Ze ontstaan steeds, bestaan even en vergaan weer. Er is nooit gelijktijdig bijvoorbeeld een visueel en auditief bewustzijn. Dat kan zo lijken maar er wordt geleerd dat dit niet zo is.
Er is ook niet gedurende een dag steeds 1 en hetzelfde bewustzijn wat dan weer eens hoort, dan weer eens iets ruikt, dan weer eens iets ziet. Dit zijn discrete unieke momenten van bewustzijn. Het is niet hetzelfde bewustzijn.

De geest, hier als het totaal van het onbewuste en bewuste, wordt als het ware telkens uit diens basisstaat getoverd. Een zintuiglijk object veroorzaakt als het ware een rimpeling, afhankelijk van diens kracht, maar de geest keert ook steeds weer terug naar diens niet aangeslagen toestand (bhavanga). Er wordt bijvoorbeeld gezegd dat een moment auditief bewustzijn nooit onmiddellijk een moment visueel bewustzijn opvolgt. De geest verkeert tussendoor weer even, zeer kort, in bhavanga. Dit gaat alleen razendsnel maar het wil denk ik vooral zeggen dat je bewustzijn niet moeten zien als iets wat continue aanwezig is. Niet alleen is het tijdens diepe droomloze slaap niet aanwezig, ook tijdens waken is het voortdurend even afwezig.
Kortom, zelfs tijdens waken is er niet continue bewustzijn.

Het is volgens de leer niet zo dat een Ik iets bewust is of dat een Ik gewaarwordt. Maar dat we die indruk hebben is zeker.

Naast de dicontinue aard van bewustzijn wordt ook een continue gewaarzijn geponeerd. Hier heb ik nog minder verstand van.

Dit lijkt aan te geven dat je bewustzijn niet moet zien als een soort op zichzelf staand verschijnsel of entiteit of ding of iets.

Bewustzijn is sowieso geen verschijnsel.  Bewustzijn is de (eeuwige) relatie tussen waarnemend subject en waargenomen object.  In bewustzijn is er niks 'mijn'.  Daarom zijn het de onwetenden die reppen van "ik ben bewustzijn" en verruimd bewustzijn.

Ik geloof dat dit anders wordt gezien in boeddhisme. Want je kunt waarnemend zijn op een manier dat in het zien alleen het zien is, in het horen alleen het horen...etc. zonder dat zich de perceptie zich er in mengt dat het Ik ziet en hoort.

Tegelijkertijd is zoiets als astraal reizen ook mogelijk.

Er zijn mensen die reppen over uittreden en misschien is zoiets mogelijk.  Maar het lijkt mij niet aan te raden en het lijkt me ook niet-boeddhistisch.  Van sommige zaken voel je direct aan dat je er van weg moet blijven.

Bijzondere vermogens kunnen zich ontwikkelen op het Pad maar de Boeddha leerde volgens mij dat het grootste wonder niet is dat hij zichzelf moeiteloos kon vermenigvuldigen of kon vliegen of door de Aarde duiken maar hij sprak over het grootste wonder van de transmissie, van het delen van het onderricht en hoe dat vrucht kan dragen.

[ervaringsgetuige]

Alles valt of staat met de betekenis die we aan bewustzijn toekennen.

Inderdaad, bewustzijn uitbreiding of verruimd bewustzijn tijdens de stervensfase, is een nogal breed concept, meestal verwijzend naar bepaalde bewustzijnstoestanden waarin ofwel een zelf of de ruimte rondom vergroot lijken.

[I'm a loser]

ja, dat klopt volgens mij. Auditief bewustzijn is volgens mij het bewust worden of gewaarworden van een bepaald geluid op een bepaald moment, olfactorisch bewust (neus-bewustzijn) is het gewaarworden van een bepaalde geur etc. Zo zijn er zes vormen van bewustzijn: neus (olfactorisch), oog (visueel), oor (auditief), tong/mond (gustatorisch), lichaam (tactiel), en geest (mentaal bewustzijn).

Dat laatste neemt mentale zaken waar als emoties, neigingen, ideeën, herinneringen etc. Het wordt zo gepresenteerd dat deze 6 vormen van bewustzijn discontinue zijn. Ze ontstaan steeds, bestaan even en vergaan weer. Er is nooit gelijktijdig bijvoorbeeld een visueel en auditief bewustzijn. Dat kan zo lijken maar er wordt geleerd dat dit niet zo is.
Er is ook niet gedurende een dag steeds 1 en hetzelfde bewustzijn wat dan weer eens hoort, dan weer eens iets ruikt, dan weer eens iets ziet. Dit zijn discrete unieke momenten van bewustzijn. Het is niet hetzelfde bewustzijn.

De geest, hier als het totaal van het onbewuste en bewuste, wordt als het ware telkens uit diens basisstaat getoverd. Een zintuiglijk object veroorzaakt als het ware een rimpeling, afhankelijk van diens kracht, maar de geest keert ook steeds weer terug naar diens niet aangeslagen toestand (bhavanga). Er wordt bijvoorbeeld gezegd dat een moment auditief bewustzijn nooit onmiddellijk een moment visueel bewustzijn opvolgt. De geest verkeert tussendoor weer even, zeer kort, in bhavanga. Dit gaat alleen razendsnel maar het wil denk ik vooral zeggen dat je bewustzijn niet moeten zien als iets wat continue aanwezig is. Niet alleen is het tijdens diepe droomloze slaap niet aanwezig, ook tijdens waken is het voortdurend even afwezig.
Kortom, zelfs tijdens waken is er niet continue bewustzijn.

Het is volgens de leer niet zo dat een Ik iets bewust is of dat een Ik gewaarwordt. Maar dat we die indruk hebben is zeker.

Naast de dicontinue aard van bewustzijn wordt ook een continue gewaarzijn geponeerd. Hier heb ik nog minder verstand van.

Bewustzijn begrepen als  viññāna is op zich niet interessant om uit te splitsen.  Of je nu van iets bewust wordt middels oor, oog of mentaal bewustzijn, het is allemaal bewust 'zijn van iets anders dan 'de wetende'.  Het gaat er om dat je het principe begrijpt, zodat je je niet verliest in de details.  Bijvoorbeeld: bij het waarnemen van een auto begrijp je onmiddellijk dat de auto niet 'de wetende' is.   Maar bij het waarnemen van gevoelens ligt dat anders.  En als je uiteindelijk ook de persoon die je zelf bent (meent te zijn) kunt waarnemen, dan verliest de persoon die je bent zijn grip.

Bijzondere vermogens kunnen zich ontwikkelen op het Pad maar de Boeddha leerde volgens mij dat het grootste wonder niet is dat hij zichzelf moeiteloos kon vermenigvuldigen of kon vliegen of door de Aarde duiken maar hij sprak over het grootste wonder van de transmissie, van het delen van het onderricht en hoe dat vrucht kan dragen.

Ik wilde maar aangeven dat we ons niet moeten begeven op het terrein van de waarzeggers en andere quasi interessante occulte aangelegenheden.   Zoiets als astraal reizen schaar ik daar ook onder.  Ja, er is een transcendente wereld, maar die dient zich vanzelf wel aan.  Daar hoeft niet naar gezocht te worden.

[I'm a loser]

Alles valt of staat met de betekenis die we aan bewustzijn toekennen.

Inderdaad, bewustzijn uitbreiding of verruimd bewustzijn tijdens de stervensfase, is een nogal breed concept, meestal verwijzend naar bepaalde bewustzijnstoestanden waarin ofwel een zelf of de ruimte rondom vergroot lijken.

De stervensfase op zich is best interessant.  Maar dat valt onder het topic "Tibetaans dodenboek".  Maar gezien ik nog leef is dat wat mij betreft speculatief.  Wat ik er van weet is dat mensen geconfronteerd gaan worden met alle narigheid die ze hebben uitgevreten.

[ervaringsgetuige]

De stervensfase op zich is best interessant.  Maar dat valt onder het topic "Tibetaans dodenboek".  Maar gezien ik nog leef is dat wat mij betreft speculatief.

En waarom vind je dan dat Pim van Lommel die wereldwijde bekendheid kreeg door zijn grootschalige klinische studie naar bijna-doodervaringen bij patiënten die een hartstilstand hadden overleefd niet serieus te nemen is, omdat hij nog leeft?

Wat ik er van weet is dat mensen geconfronteerd gaan worden met alle narigheid die ze hebben uitgevreten.

Dat weet jij dan uit het Tibetaans dodenboek, want zelf ben je nog niet dood geweest.

[lang kwaat]

Bewustzijn begrepen als  viññāna is op zich niet interessant om uit te splitsen.  Of je nu van iets bewust wordt middels oor, oog of mentaal bewustzijn, het is allemaal bewust 'zijn van iets anders dan 'de wetende'.  Het gaat er om dat je het principe begrijpt, zodat je je niet verliest in de details.  Bijvoorbeeld: bij het waarnemen van een auto begrijp je onmiddellijk dat de auto niet 'de wetende' is.   Maar bij het waarnemen van gevoelens ligt dat anders.  En als je uiteindelijk ook de persoon die je zelf bent (meent te zijn) kunt waarnemen, dan verliest de persoon die je bent zijn grip.

Ja, je begrijpt meteen dat je de auto niet bent maar je begrijpt niet meteen dat je gevoelens, perceptie, herinnering, wil, bewustzijn, het lichaam niet bent. Want het leven heeft dit ook zo op deze manier voortgebracht. En ik geloof ook dat als je het lichaam en de mentale zaken niet zou zien en kennen als Ik en mijn,  zou je er niet zijn ook. Ik geloof dat de mensheid, de soort mens, niet zou bestaan zonder Ik en mijn maken. Het is gewoon een voorwaarde van geboorte en bestaan.

Die tak van evolutie waar het ontbreekt aan Ik en mijn maken valt volgens mij van de boom want die heeft geen kans op overleven. Hoe moet een wezen dat diens lichaam etc helemaal niet ziet als Ik en mijn overleven? Kansloos. Hoe moet dat zelfs maar lijden eindigen? Is het niet zo dat, stel, een kind dat geboren zou worden zonder enig Ik en mijn maken, constant in het ziekenhuis ligt? Van ellende naar ellende? Ik geloof van wel. Op zichzelf is het helemaal niet wijs om lichaam en geest niet te zien als Ik en mijn.

Het leven vraagt er om dat je dingen persoonlijk maakt en ervaart en kent als iets persoonlijks, als Ik en mijn. Daarom lijkt het mij het meest logisch dat elk levend wezen bestaat met Ik en mijn maken en dit ook zo bij het leven als individu hoort. Het is in dit levend passend, gepast, maar onmiskenbaar komt het wel met lijden.

Het idee dat je niet het lichaam bent en de mentale zaken, of dat niet bezit, wil je volgens mij alleen maar brengen naar een onthecht perspectief. Het is verbonden met een doel!
En wat de Boeddha naar mijn smaak leert is dat ALS je lijden totaal wilt eindigen, ALS, dus uit het proces van evolutie wilt stappen, van opnieuw worden, van opnieuw geboorte, ziekte, verouderen en dood, dat moet je dat onthechte perspectief realiseren.

Wat hij leert is: dit is lijden, dit is de oorsprong (de drie drijvende krachten van honger naar genot, bestaan en niet-bestaan), dit is de oplossing (de totale beëindiging van de drie drijvende krachten), en dit is de weg.

[I'm a loser]

Bewustzijn begrepen als  viññāna is op zich niet interessant om uit te splitsen.  Of je nu van iets bewust wordt middels oor, oog of mentaal bewustzijn, het is allemaal bewust 'zijn van iets anders dan 'de wetende'.  Het gaat er om dat je het principe begrijpt, zodat je je niet verliest in de details.  Bijvoorbeeld: bij het waarnemen van een auto begrijp je onmiddellijk dat de auto niet 'de wetende' is.   Maar bij het waarnemen van gevoelens ligt dat anders.  En als je uiteindelijk ook de persoon die je zelf bent (meent te zijn) kunt waarnemen, dan verliest de persoon die je bent zijn grip.

Ja, je begrijpt meteen dat je de auto niet bent maar je begrijpt niet meteen dat je gevoelens, perceptie, herinnering, wil, bewustzijn, het lichaam niet bent. Want het leven heeft dit ook zo op deze manier voortgebracht. En ik geloof ook dat als je het lichaam en de mentale zaken niet zou zien en kennen als Ik en mijn,  zou je er niet zijn ook. Ik geloof dat de mensheid, de soort mens, niet zou bestaan zonder Ik en mijn maken. Het is gewoon een voorwaarde van geboorte en bestaan.

Die tak van evolutie waar het ontbreekt aan Ik en mijn maken valt volgens mij van de boom want die heeft geen kans op overleven. Hoe moet een wezen dat diens lichaam etc helemaal niet ziet als Ik en mijn overleven? Kansloos. Hoe moet dat zelfs maar lijden eindigen? Is het niet zo dat, stel, een kind dat geboren zou worden zonder enig Ik en mijn maken, constant in het ziekenhuis ligt? Van ellende naar ellende? Ik geloof van wel. Op zichzelf is het helemaal niet wijs om lichaam en geest niet te zien als Ik en mijn.

Het leven vraagt er om dat je dingen persoonlijk maakt en ervaart en kent als iets persoonlijks, als Ik en mijn. Daarom lijkt het mij het meest logisch dat elk levend wezen bestaat met Ik en mijn maken en dit ook zo bij het leven als individu hoort. Het is in dit levend passend, gepast, maar onmiskenbaar komt het wel met lijden.

Het idee dat je niet het lichaam bent en de mentale zaken, of dat niet bezit, wil je volgens mij alleen maar brengen naar een onthecht perspectief. Het is verbonden met een doel!
En wat de Boeddha naar mijn smaak leert is dat ALS je lijden totaal wilt eindigen, ALS, dus uit het proces van evolutie wilt stappen, van opnieuw worden, van opnieuw geboorte, ziekte, verouderen en dood, dat moet je dat onthechte perspectief realiseren.

Wat hij leert is: dit is lijden, dit is de oorsprong (de drie drijvende krachten van honger naar genot, bestaan en niet-bestaan), dit is de oplossing (de totale beëindiging van de drie drijvende krachten), en dit is de weg.

Het is ook een weg die gegaan kan worden.   Iets wat je zelf doet, eigenlijk niet-doet.   Vooral het realiseren dat je je gemoed niet bént is lastig.  Ik kan me uit mijn eigen verleden kwesties herinneren waar ik met mijn gemoed gereageerd heb op situaties.  Ik liet me sollen door door mijn eigen gemoed.   Het enige wat mij daar uitgehaald heeft door steeds maar weer opnieuw mijn gemoed tot object van kennis te maken.   Het gemoed 'laten zijn' zoals het zich voordoet.

Binnen de evolutie werkt zoiets inderdaad niet, daarom is de mens ook geestelijk een ander wezen dan een dier.   Dat verschil valt te weten.  Maar ik zou het niet verbinden met een doel, dan kom je al snel uit op een religieus denken waarin de mens zichzelf moet vervolmaken.  Citta is juist zonder doel.  En doelloosheid kan de mens geestelijk slecht hanteren....

[lang kwaat]

Het is ook een weg die gegaan kan worden.   Iets wat je zelf doet, eigenlijk niet-doet.   Vooral het realiseren dat je je gemoed niet bént is lastig.  Ik kan me uit mijn eigen verleden kwesties herinneren waar ik met mijn gemoed gereageerd heb op situaties.  Ik liet me sollen door door mijn eigen gemoed.   Het enige wat mij daar uitgehaald heeft door steeds maar weer opnieuw mijn gemoed tot object van kennis te maken.   Het gemoed 'laten zijn' zoals het zich voordoet.

Binnen de evolutie werkt zoiets inderdaad niet, daarom is de mens ook geestelijk een ander wezen dan een dier.   Dat verschil valt te weten.  Maar ik zou het niet verbinden met een doel, dan kom je al snel uit op een religieus denken waarin de mens zichzelf moet vervolmaken.  Citta is juist zonder doel.  En doelloosheid kan de mens geestelijk slecht hanteren....

Mijn vader en moeder hebben hun leven lang voor me gezorgd. En dan moet ik gemoed loos zijn naar hen? Ik vind het onbegrijpelijk hoe je ooit gemoedloos hierin kunt worden, bijvoorbeeld, zonder enige hoop en vrees ten aanzien van hun welzijn, of ook andermans welzijn. Dan ben je volgens mij ijskoud. Ik zou het zelf niet eens anders willen dan dat iets of iemand me best mag raken. Ik hoef niet gemoedloos te worden of altijd onaangedaan. Of zelfs maar nooit meer te lijden. In die zin ben ik niet echt een boeddhist meer Siebje.

Overigens, ik heb wel eens een video bekeken van de leraar Maha Boowa, nou zo gemoed-loos komt die ook niet op me over. De Dalai Lama is ook wel eerlijk over zijn gemoed en dat ie best eens driftig kan worden maar nooit zo lang zegt ie er dan altijd bij. Krishnamurti was vast iemand die ook zei dat ie geen gemoed had...nou...

Ja doelloosheid is heel lastig. Een doel is toch ook een soort houvast.

[I'm a loser]

Het is ook een weg die gegaan kan worden.   Iets wat je zelf doet, eigenlijk niet-doet.   Vooral het realiseren dat je je gemoed niet bént is lastig.  Ik kan me uit mijn eigen verleden kwesties herinneren waar ik met mijn gemoed gereageerd heb op situaties.  Ik liet me sollen door door mijn eigen gemoed.   Het enige wat mij daar uitgehaald heeft door steeds maar weer opnieuw mijn gemoed tot object van kennis te maken.   Het gemoed 'laten zijn' zoals het zich voordoet.

Binnen de evolutie werkt zoiets inderdaad niet, daarom is de mens ook geestelijk een ander wezen dan een dier.   Dat verschil valt te weten.  Maar ik zou het niet verbinden met een doel, dan kom je al snel uit op een religieus denken waarin de mens zichzelf moet vervolmaken.  Citta is juist zonder doel.  En doelloosheid kan de mens geestelijk slecht hanteren....

Mijn vader en moeder hebben hun leven lang voor me gezorgd. En dan moet ik gemoed loos zijn naar hen? Ik vind het onbegrijpelijk hoe je ooit gemoedloos hierin kunt worden, bijvoorbeeld, zonder enige hoop en vrees ten aanzien van hun welzijn, of ook andermans welzijn. Dan ben je volgens mij ijskoud. Ik zou het zelf niet eens anders willen dan dat iets of iemand me best mag raken. Ik hoef niet gemoedloos te worden of altijd onaangedaan. Of zelfs maar nooit meer te lijden. In die zin ben ik niet echt een boeddhist meer Siebje.

Overigens, ik heb wel eens een video bekeken van de leraar Maha Boowa, nou zo gemoed-loos komt die ook niet op me over. De Dalai Lama is ook wel eerlijk over zijn gemoed en dat ie best eens driftig kan worden maar nooit zo lang zegt ie er dan altijd bij. Krishnamurti was vast iemand die ook zei dat ie geen gemoed had...nou...

Ja doelloosheid is heel lastig. Een doel is toch ook een soort houvast.

De term 'gemoedloos' gebruik ik niet.  (Als ik dat ergens gedaan heb, dan sorry daarvoor).  Leeg zijn van gemoed, daar gaat het om.   De term 'ijskoud' komt bij je op omdat je de kwestie aan je voorstellingsvermogen over laat i.p.v. het gemoed te ledigen.  In de innerlijke rust kan ik afdalen in mijn angst (of een andere gemoedstoestand) zonder dat ik mij er mee vereenzelvig.

Het is de angst om in jezelf af te dalen wat de mens in een alsmaar reflecteren op de buitenwereld houdt.   Ook je vader en moeder zijn 'buitenwereld' (zintuigelijke wereld). *) Toen mijn moeder stervende was kon ik haar verzorgen omdat ik mij niet vereenzelvigde met mijn gemoed zoals die zich toen voordeed. Uitgerekend omdat het 'zelf' er niet middels het gemoed bij betrokken was, was ik beter in staat tot een daad van liefde (het verzorgen).  Wellicht dat anderen mij ook zien als een ijskonijn, maar van onwetenden/onwetendheid trek ik mij niks aan.

Dat wat we 'liefde' noemen is beter te realiseren als het zelf er niet bij betrokken is.  Zodoende staat 'de liefde' altijd diametraal t.o.v. 'zelf'. (zelfzucht)
Het zelf is eigenlijk maar een zich hysterisch gedragend wezen in kritieke toestanden, welke niet in staat is tot liefdevol handelen naar zijn medemens.

*) Een niet geheel correcte weergave van zaken, ik had indertijd nog wel oprispingen waarbij ik mij vereenzelvigde met mijn gemoedstoestanden.  Het gemoed was toen mss voor 95% geledigd, het is een gradueel voortschrijdend proces.   Waar het om gaat is dat de mens in crisissituaties kan ontdekken dat er geen zelf nodig is om zinvol te handelen.  Dat dat zelf alleen maar in de weg loopt.

Ja doelloosheid is heel lastig. Een doel is toch ook een soort houvast.

Waar we het over hebben bij doel-hebbendheid vs doelloos is dat de mens -geestelijk- zich voortschrijdend in de tijd zich bevindt.   In de tijd liggen doelen, wensen, hechtingen enz.  Dát loslaten (het in geestelijke zin de tijd beleven) is zonder doel zijnde. 

De citta daarentegen is bewustzijn, het weten, “degene die weet”.  (Citaat Nico)

Degene 'die weet' bevindt zich niet in de tijd. 
Degene 'die weet' heeft geen doel.
Degene 'die weet' heeft geen belangen, hechtingen of whatever.
Degene 'die weet' is ook niet onderhevig aan karma (oorzaak en gevolg).

[ervaringsgetuige]

@: I'm a loser:...
Mijn vader en moeder hebben hun leven lang voor me gezorgd. En dan moet ik gemoed loos zijn naar hen? Ik vind het onbegrijpelijk hoe je ooit gemoedloos hierin kunt worden, bijvoorbeeld, zonder enige hoop en vrees ten aanzien van hun welzijn, of ook andermans welzijn. Dan ben je volgens mij ijskoud. Ik zou het zelf niet eens anders willen dan dat iets of iemand me best mag raken. Ik hoef niet gemoedloos te worden of altijd onaangedaan. Of zelfs maar nooit meer te lijden. In die zin ben ik niet echt een boeddhist meer Siebje.

Overigens, ik heb wel eens een video bekeken van de leraar Maha Boowa, nou zo gemoed-loos komt die ook niet op me over. De Dalai Lama is ook wel eerlijk over zijn gemoed en dat ie best eens driftig kan worden maar nooit zo lang zegt ie er dan altijd bij. Krishnamurti was vast iemand die ook zei dat ie geen gemoed had...nou...

Forumlid I'm a loser houd van ingewikkelde filosofische uiteenzettingen over het ledigen van het gemoed.
Ik vroeg me toch af waar de uitdrukking “leeg gemoed” eigenlijk vandaan komt en zo vond ik al googlend net een student die het opneemt in zijn MASTERSCRIPTIE FILOSOFIE, FILOSOFISCHE ANTROPHOLOGIE EN CULTUURFILOSOFIE - Door het nulpunt Over “leegte” bij Gerard Visser en Slavoj Žižek.
Zie https://studenttheses.universiteitleiden.nl/access/item%3A2658910/view
waaruit...

1. Visser: gemoed en leegte

In dit eerste hoofdstuk komt Vissers uitgangspunt omtrent leegte aan bod zoals hij dit ontwikkelt in zijn boek Gelatenheid: Gemoed en hart bij Meister Eckhart. Deze uiteenzetting vindt plaats aan de hand van een korte duiding van de herkomst van het thema in Vissers werk (§1), gevolgd door de uitwerking van zijn notie van een leeg gemoed (§2-3).
...

En...

Gemoed en intellect

Bij het woord “gemoed” denken we vandaag de dag vooral aan gevoelskwesties. Ook de Van Dale geeft een definitie in termen van geestelijk gevoel, neigingen, hartstochten en stemmingen. Visser echter zet het woord “gemoed” in als aanduiding voor ‘het geheel van de geestelijke krachten of vermogens van de ziel’.16 Hij laat zien dat het woord “gemoed” in de Westerse traditie van oudsher niet alleen een affectieve invulling kent, maar juist ook betrekking had op het “mentale” in de zin van voorstellen, denken en willen. Hier raken we aan de eeuwenoude tegenstelling tussen denken en voelen. Voor Visser is het zaak om te laten zien dat het woord “gemoed” als aanduiding voor het geheel van de zielsvermogens affectief van aard is. Hiermee beoogt hij een rehabilitatie van het affectieve, waar het affectieve als begeleider van het denkvermogen plaatsmaakt voor het gemoed begrepen als ‘een ons innerlijk omvattend geheel’.17
Voor Visser draagt het affectieve het denken in plaats van andersom, in de zin dat elk denken altijd al een bepaalde gemoedstoestand vooronderstelt.18 Gaat het hier dan slechts om een omkering in de zin dat het voelen aan de beurt is om de boventoon te voeren, nadat lange tijd de nadruk heeft gelegen op het denken? Nee, de nadruk ligt voor Visser op de affectieve leegte van een leeg gemoed die zowel het denken als de afzonderlijke gevoelens in het spel laat komen.19 Waar komt deze uitdrukking “leeg gemoed” vandaan?
Daar waar de Latijnse woorden “mens” en “animus” in de Westerse traditie werden vertaald met het woord “geest”, daar heeft Eckhart het woord “gemoed” als vertaling voor deze woorden ingezet.20 Het lege gemoed behelst meer dan slechts de toevoeging van “leeg” aan “gemoed”. Zoals “gemoed” voortkomt uit een eigenzinnige vertaling, zo heeft Eckhart het Latijnse “intellectus purus” – als aanduiding voor datgene waarin de mens God verneemt – vertaald met “ledic gemüete” en “vernunfticheit”. Bij zowel “geest” als “puur intellect” [intellectus purus] lijkt in eerste instantie sprake te zijn van aanduidingen voor een strikt intellectuele aangelegenheid. Echter, Eckharts vertalingen hebben in beide gevallen een affectieve invulling op het oog. Zo legt Visser de nadruk op de vertalingen van intellectus purus met leeg gemoed en vernunfticheit, die te kennen geven dat hier meer gaande is. Waar komt de overgang van “puur intellect” naar “leeg gemoed” vandaan?
Zowel onze woorden “ratio” en “rede”, als het Duitse Vernunft gaan terug op het Griekse logos. Terwijl ratio en rede een sterk intellectuele connotatie hebben, klinkt in Vernunft “vernemen” nog mee, wat volgens Heidegger een onlosmakelijk onderdeel uitmaakte van het Griekse logos.21 Zo kan het woordveld Vernunft/rede/vernemen helpen om de overgang van intellectus purus naar leeg gemoed te begrijpen. Zoals het woord “vernemen” voorbij gaat aan een louter verstandsmatige bezigheid (‘ook voelen is vernemen’22), zo is het gemoed voor Visser een aanduiding voor het affectieve geheel dat ons innerlijk omvat. Dat betekent dat wanneer het gemoed leeg wordt, we spreken over een leeg innerlijk dat affectief van aard blijft, ondanks dat het leeg is geworden. Voordat we verder in kunnen gaan op wat dit lege innerlijk precies behelst, dienen we eerst aandacht te besteden aan datgene waar het gemoed leeg van dient te geraken.
...

Het moet je maar interesseren zulke uiteenzettingen. Ik hebt het net zelf gelezen en ben alweer vergeten wat ik gelezen heb.
Meer dan dit heb ik uit de 50 pagina's tellende masterscriptie van die student niet gelezen.

[I'm a loser]

Ook met betrekking tot de moderne techniek spreekt Visser van leegte: in navolging van de typering van de moderne techniek door Walter Benjamin en Heidegger brengt Visser de gapende leegte in het hart van de moderne techniek ter sprake. In beide gevallen gaat het om een leegte die onze tijd te verstaan geeft; als het uitblijven van een maat of zin. Op het eerste gezicht lijken we in beide gevallen te maken te hebben met een negatief geladen opvatting van leegte: als gebrek of gemis dat zo snel mogelijk opgevuld dient te worden met een door onszelf voorgeschreven doel of ideaal. Het is echter juist deze neiging waar een houding van gelatenheid een alternatief voor biedt, opdat we het bevrijdende van de leegte mogen ervaren. Visser spreekt van de achtergelaten leegte door de dood van God als ‘een leeg en open midden’ waar ‘kunst en religie, filosofie en wetenschap’ zich gezamenlijk rond kunnen scharen, zodat elk van hen dit open midden op eigen wijze kan behartigen. Hiervoor is het van essentieel belang dat geen van deze werkvelden het midden bezet, maar dat het open blijft.

Een goede auteur.   De mens wil 'de leegte' steeds maar opvullen.  Waar het opvullen achterweg blijft vult de 'open ruimte' zich vanzelf.  Overigens is het lege gemoed in het boeddhisme ook bekend, daar noemt men het gelijkmoedigheid https://www.boeddhaforum.nl/index.php?topic=4352.msg39153;topicseen#msg39153

En ook binnen het taoïsme is men er mee bekend.  https://meditatieinstituut.nl/filosofie/verhaal-chinese-boer-paard/     En zo ken ik vele auteurs die er over schrijven.  We hebben het namelijk over de "universele religie".

[lang kwaat]

Waar we het over hebben bij doel-hebbendheid vs doelloos is dat de mens -geestelijk- zich voortschrijdend in de tijd zich bevindt.   In de tijd liggen doelen, wensen, hechtingen enz.  Dát loslaten (het in geestelijke zin de tijd beleven) is zonder doel zijnde. 

De citta daarentegen is bewustzijn, het weten, “degene die weet”.  (Citaat Nico)

Degene 'die weet' bevindt zich niet in de tijd. 
Degene 'die weet' heeft geen doel.
Degene 'die weet' heeft geen belangen, hechtingen of whatever.
Degene 'die weet' is ook niet onderhevig aan karma (oorzaak en gevolg).

Als jij nou de citta bent, stel, 'degene die weet', en die citta is ongeboren, doodloos, waarom verdwijn jij dan soms als degene die weet?
je bent toch als degene die weet niet constant aanwezig? Zo ervaar je het toch niet?

[I'm a loser]

Waar we het over hebben bij doel-hebbendheid vs doelloos is dat de mens -geestelijk- zich voortschrijdend in de tijd zich bevindt.   In de tijd liggen doelen, wensen, hechtingen enz.  Dát loslaten (het in geestelijke zin de tijd beleven) is zonder doel zijnde. 

De citta daarentegen is bewustzijn, het weten, “degene die weet”.  (Citaat Nico)

Degene 'die weet' bevindt zich niet in de tijd. 
Degene 'die weet' heeft geen doel.
Degene 'die weet' heeft geen belangen, hechtingen of whatever.
Degene 'die weet' is ook niet onderhevig aan karma (oorzaak en gevolg).

Als jij nou de citta bent, stel, 'degene die weet', en die citta is ongeboren, doodloos, waarom verdwijn jij dan soms als degene die weet?
je bent toch als degene die weet niet constant aanwezig? Zo ervaar je het toch niet?

Degene die weet is nooit  de persoon die verschijnt.  Het zijn twee verschillende ontologische werkelijkheden.  Als persoon leef ik in de tijd en middels het redenerend denken kan ik aan verleden en toekomst denken.  Maar zoals de Boeddha ons leerde is er niets aan de persoon wat blijvend is.  Er is niet zoiets als een zelf, er is verschijnen en weer verdwijnen.   Je loopt dus onvermijdelijk tegen de grens van de dood aan, dan hou jij op te bestaan.

Er zijn twee soorten van besef: besef van zijn (citta) en besef van worden (de persoon).  Kennis is het verschil weten.  Het besef van worden kent een reflectie op 'de wereld', het besef van zijn is vrij van iedere reflectie op 'de wereld'.  Daarom is het gemoed zo ontzettend belangrijk.   In het non-reflectieve zijn is het een'zaam!  Eenzaamheid is een gemoedstoestand welke de mens in de  geestelijk-wordende staat van de persoon houdt.   De persoon heeft een hekel aan eenzaamheid.   En voor citta is eenzaam-zijn noodzakelijk, in citta is niemand....ook jij zelf niet.

Een persoon die zich eenzaam voelt die voelt het gemis van 'de ander'.  Rouw is hier ook verwant aan, daarom is er niks heilzamer voor de mens dan rouw bij de dood van een geliefde.   De rouw werpt de mens terug in 'het éne'.  Het móet pijn doen.  Alleen middels het (geestelijk) lijden is de uitweg van het zijn van de persoon.

We dienen goed te beseffen dat 'hebben' een verslaving is.  De citta (toestand van daadwerkelijk zijn én weten) kan he-le-maal niets bezitten.  Toch hebben miljoenen mensen 'hebben' als een bestaanswijze en lopen ze als zombies rond op zoek naar nieuwe zaken om te kunnen 'hebben'.  Radicale onthechting kan het enige antwoord zijn.  Onthechting aan 'de wereld'. Alle wijzen uit het verleden hebben het er over, ook Jezus.   Het is niet zo  dat Jezus of Boeddha iets nieuws gevonden hebben, nee zijn gaven ieder op eigen wijze gestalte aan het verlaten van de gehechtheid aan de wereld.   Nu het pasen wordt, worden we er aan herinnert hoe Jezus de wereld verliet: middels het lijden.   En ook hier, alleen het gezuiverde gemoed is in staat om het lijdensverhaal van Jezus op waarde te schatten.

[lang kwaat]

Dus eigenlijk heb je volgens jou twee soorten zelfkennis die niks met elkaar te maken hebben en nooit bij elkaar zullen en kunnen komen.

1. de zelfkennis dat je de citta bent, ongeboren...doodloos

en

2. de zelfkennis dat je een persoon en mens bent in de wereld, geboren, stervend.


Beide raken elkaar niet, hebben niks met elkaar te maken. Het zijn twee verschillende ontologische werkelijkheden

Maar jij gelooft toch dat alleen 2 echt waar is. Jij bent toch de citta? Toch niet de persoon in de wereld?

[I'm a loser]

Je probeert de zaken steeds maar intellectueel te begrijpen en in dat begrijpen probeer je in mijn beweringen gaten te schieten.  Ja, het zijn twee totaal verschillende ontologische werkelijkheden.   En die twee werkelijkheden komen samen in één mens.

Het woord 'zelfkennis' betekent niet kennis van de persoon die ik ben.   Dat betekent kennis hebben van het Absolute en het relatieve.  In het Absolute is er niet zoiets als een zelf.   In het relatieve spreek ik dan toch weer wel van 'ik' en 'jij'.     We komen wederom uit bij de getuige en de acteur.   De getuige is roerloos, stil en vrij van persoonlijk gemoed.   De acteur is altijd 'in act' , die loopt rond, die verschijnt, die heeft -eventueel- persoonlijke gemoedstoestanden enz enz.

De getuige is ongeboren en ook niet in staat om dood te gaan.  De getuige is niet op een plaats.  De acteur is wél op een plaats.  Ik ken -ontologisch gezien- het verschil tussen plaats en het plaatsloze.  De acteur blijft gewoon zijn rol in het leven spelen, maar de gehechtheid aan de acteur is er niet meer.  Het doodloze, het plaatsloze, de citta is nergens aan gehecht.   Waar zou die aan gehecht moeten zijn als hij de persoon/de acteur toch niet IS?

Het amusante is dat je middels de citta ook zicht krijgt op de het spel van de Werkelijkheid.  Middels 'de getuige' krijgt de centrale Getuige dan toch weer een lokaal 'zicht' op alle acteurs die aan het spel mee doen.   In die Werkelijkheid is er onderscheid tussen de centrale Getuige en de lokale getuige en toch zijn zij ook één getuige.  Dat is een contradictie die ik schrijf.   Toch is het voor mij heel eenvoudig.  1 x leeg is leeg.   Maar 100000000 x leeg blijft toch gewoon nog leeg....

En dat levert de volgende contradictie op.  Alle vormen (mensen/acteurs) zijn leeg.   En tóch zijn de vormen noodzakelijk, want anders kan ik mijn medemensen niet waar nemen.   Vorm = leegte en leegte = vorm.  En tóch is er onderscheid, want anders kan de Werkelijkheid niet bestaan.

[lang kwaat]

Ik hou het zelf op impressies. Ik heb ook zoveel uiteenlopende impressies gehad, ook van een soort eindeloos bewustzijn of soort eindeloos mentaal veld , heel apart.
Je kunt allerlei impressies hebben. Wat zeggen die?

De geest kan de impressie hebben van grenzeloosheid, eenheid, van niet ontstaan, ongeboren, ontstaan, vrede, stilte, bewogenheid vanuit leegte etc.
Ik zou niet willen beweren dat het echt zo is allemaal maar het zijn impressies. Een impressie van hoe zaken gaan en bestaan.

Het zit allemaal heel raar in elkaar. Mensen hebben de impressie dat ze buiten hun lichaam zijn maar als een arts iets op een kast legt, kan die persoon dat toch niet zien terwijl ie wel de impressie heeft dat ie zijn lichaam van bovenaf waarneemt.
Of mensen hebben de impressie dat een overleden leraar in een bepaalde staat nog warmte heeft rondom diens hart (zoals altijd wordt beweed), maar als je dan met warmtemeters dat onderzoekt, kan geen apparaat het meten, zag ik laatst in een docu. De mensen waren overtuigd dat hun impressie de waarheid is...er is warmte rondom het hart en er iets is mis met die apparaten of iets anders aan de hand.

Mensen hebben allerlei impressies maar wat zegt dat? Onthult de impressie van een rechte Aarde de waarheid over de vorm van de Aarde?

Zelfs het ontstaan van iets kan niet rechtstreeks worden waargenomen laat staat zoiets als het ongeborene.
Toch kun je de impressie hebben dat je ontstaan rechtrstreeks kunt zien.

Als je de citta waarneemt, staat daar dan bij "ik als citta ben ongeboren?"
Nee toch? Hoe kom je dan bij de wetenschap dat het ongeboren is?
Dat is je impressie op dat moment.
Maar is die impressie waar, werkelijk?

Als jij de impressie hebt dat er geen enkele activiteit is in je hoofd is dat dan zo? Nou waarschijnlijk helemaal niet.
Swaab zegt dat het zelfs omgekeerd is, geloof ik. Hoe rustiger in je hoofd hoe meer activiteit het brein vertoont.

Er zijn heel wat mensen met mystieke ervaringen en allerlei impressies die je dan hebt.
Of impressies als je mediteert, als je in die en die staat bent etc.
Maar wat zegt dat allemaal?

Als jij de impressie hebt dat je lichaam wegvalt in meditatie, valt het dan echt weg?
Als jij de impressie hebt dat de wereld die je waarneemt wegvalt in meditatie, betekent dit dan dat de Aarde en dieren etc dus uit je geest komen?
Daarom vind ik het aannemelijk ook dat alles maar een impressie is.

Maar wat baseer je allemaal op basis van die impressies? Tot welke conclusies kom je op basis van impressies?
Wat zeggen nou al impressies? Hoe letterlijk moet je ze nemen?

Misschien is dit wel de grootste illusie van de mens, dat ie meent meer te hebben dan impressies. Dat ie alles kent zoals het werkelijk is en gaat ipv alles te begrijpen als impressies?

[I'm a loser]

Dit wordt zo langzamerhand een onmogelijk gesprek , Siebe.     Je schrijft: Als je de citta waarneemt.   Het punt is: die kun je niet waarnemen.  Ik ga wederom terug naar de quote van Nico:

   >>Het begrip "geest", "het geestelijke" wordt in het Pāli-Boeddhisme o.a. aangeduid met de woorden: viññāna of citta.
   Het woord viññāna betekent bewustzijn. Het is een stroom van bewustzijn. Er is geen blijvende geest-substantie. Zonder voorwaarden ontstaat er geen bewustzijn (M.38). Afhankelijk van karma-formaties ontstaat bewustzijn (viññāna).
   Het woord citta betekent: geest, bewustzijn, staat van bewustzijn, gedachte, het denken, het verstand, het denkorgaan. Het is een synoniem van viññāna.<<

   Tot zover wat ik uit de boeken leerde. Maar de eerwaarde Thaise leermeester Maha Bua Nyanasampanno, een Arahant, die leefde in Wat Pa Baan Taad, Udon Thani, Thailand, legde uit eigen ervaring uit dat er een wezenlijk verschil bestaat tussen viññāna enerzijds en citta anderzijds.

Viññana is dat deel van de geest dat ontstaat en vergaat als bewustzijn, het zich bewust worden van iets door contact van de zintuigen met een zintuiglijk waarneembaar object.
De citta daarentegen is bewustzijn, het weten, “degene die weet”. En dat deel van de geest sterft niet. De eerwaarde Arahant Maha Bua legt de citta anders uit dan wat gebruikelijk is.

De eerwaarde Thaise leermeester Maha Bua Nyanasampanno heeft het bij het juiste eind.   Maha Bua legt het wat anders uit dan gebruikelijk en dat is i.m.o. omdat de eerwaarde directe kennis heeft.

Citta is de degene die weet.  En wat weet citta?  Het medegedeelde uit 'de wereld'.  Het is onmogelijk om de citta waar te nemen.  Je kunt alleen 'weet' hebben van de citta door de citta te zijn.  Het begrip 'ontologie' gaat over 'zijn'.    Het is ook alleen middels het 'zijn' dat je weet dat de citta ongeboren is.   Dus als je de citta bent kun je nooit in je hoofd zitten of zintuigelijk waarnemen.  De citta kent ook geen enkele persoonlijke gemoedstoestand.

Stiller en leger dan de citta kan niet.  Daarom noem ik het ook een staat (van zijn) , want momenteel neem ik zintuigelijk waar, anders kan ik dit stukje niet schrijven.  Nico schrijft in die quote ook dat het de citta een deel van de geest is en dat klopt.  In de staat van zijn welke citta is, is het redenerende denken terug genomen.

Momenteel zit ik in het redenerend denken, dus is de citta bij mij in rust.  (Dat is hij van nature sowieso al). Maar het redenerend denken (het in je hoofd/brein zijn) kan terug genomen worden.   In de geeststilte die dan naar voren treedt is het harde denken afwezig.  Citta is zacht , kalm en rustig.

Je hoofd/brein is net zoals je benen.  Zoals je benen in rust kunnen zijn, kan je brein dat ook zijn.  In dat terugtreden treedt citta naar voren en ontdek je dat Swaab een kletsmeier is.  Ik ben helemaal niet mijn brein.  En dat is ook precies wat de Boeddha leert, ben ik inmiddels achter.

Het is ook niet zo dat de wereld wegvalt.  De wereld is 'het medegedeelde', dat wat geweten wordt.   Dat zogeheten 'wegvallen' dat ken ik wel, maar vergeet dat gewoon maar.  Daarom ben ik ook huiverig om meditatie aan te prijzen.  Voor een 'druk brein' is meditatie prima, maar als je blijft hangen in dat 'wegvallen' dan ben je onderweg in een valkuil gedonderd.

[I'm a loser]

Ik schrijf wel "In dat terugtreden treedt citta naar voren " , maar zo is het niet helemaal.   De citta doet helemaal niks, dus ook niet naar voren treden.   Zo lijkt dat alleen maar als je het harde, redenerende denken terugneemt.   En 'de wereld' tegenover je verdwijnt ook niet, we zijn niet aan het toveren of in een meditatie.   Het is 'dat' in jouw geest (in een ieders geest) wat gewoon al aanwezig is.  Je kunt er dus nooit naar toe.  Het is namelijk ook de aanwezigheid zelf.  En wie of wat is er in citta aanwezig?  Dat is het hem nou juist ...niemand.   Aanwezigheid behoeft geen persoon om aanwezig te kunnen zijn.   Het harde redenerende denken behoeft wel een persoon, omdat dat vanuit de lokaliteit van de persoon gebeurd.

[ervaringsgetuige]

@Lang kwaat: Je probeert de zaken steeds maar intellectueel te begrijpen en in dat begrijpen probeer je in mijn beweringen gaten te schieten.

Zou jij is willen uitleggen waarom jij Pim van Lommel niet serieus neemt?
Zie eerder in dit topic..

De stervensfase op zich is best interessant.  Maar dat valt onder het topic "Tibetaans dodenboek".  Maar gezien ik nog leef is dat wat mij betreft speculatief.

En waarom vind je dan dat Pim van Lommel die wereldwijde bekendheid kreeg door zijn grootschalige klinische studie naar bijna-doodervaringen bij patiënten die een hartstilstand hadden overleefd niet serieus te nemen is, omdat hij nog leeft?

Ik zal je antwoord niet intellectueel proberen te begrijpen.

[ervaringsgetuige]

En ook binnen het taoïsme is men er mee bekend.  https://meditatieinstituut.nl/filosofie/verhaal-chinese-boer-paard/     En zo ken ik vele auteurs die er over schrijven.  We hebben het namelijk over de "universele religie".

Dat verhaal van die Chinese boer en zijn paard is al zo oud als de straat en heb ik Ramesh Balsekar nog horen vertellen (hij had het ook opgenomen in één van zijn vele boeken) toen ik op bezoek was bij hem eind 2003 in Mumbay / India.

[lang kwaat]

Oke, ik hou er ook mee op.
het beste, als ik echt iets te melden heb, meld ik me wel weer.

[ervaringsgetuige]

Oke, ik hou er ook mee op.
het beste, als ik echt iets te melden heb, meld ik me wel weer.

Als jij weg bent hebben forumleden I'm a loser en Vrij niemand meer om hun filosofisch / ontologische uiteenzettingen van hoe het allemaal in elkaar zit te onderwijzen. 

[ervaringsgetuige]

En zoiets als een verruimd bewustzijn bestaat helemaal niet.  Dat is terminologie van fantasten.

Wat denk jij het als anonieme ontologische forum filosoof het toch altijd beter te weten. 
Waar Pim van Lommel het over heeft is dit...

Bewustzijnsverruiming

v., subjectief beleefde ervaring van geïntensiveerd bewustzijn, waarbij men het gevoel heeft het menselijk ken- en waarnemingsvermogen te overschrijden.

bron: https://www.ensie.nl/oosthoek/bewustzijnsverruiming