BA,
Je geeft een klare beschrijving van hoe jij er in staat. Fijn dat je dit zo deelt. Ik zie er jouw proces in, en jouw obstakels die je tegengekomen bent en hoe je er mee omgegaan bent. Mooi en prima. Tot zover.
Maar dan begin je te insinueren, dat er zijn, "ik" neem ik aan, die gaan ontkennen in de wereld te zijn. En net als bij het insinueren dat ego weggewuifd wordt, ga je hier dan insinueren dat het in de wereld zijn van dat "ik" ontkend wordt. Net als dat ego, dat zijn functie heeft, en helemaal niet weggewuifd wordt, wordt dat in de wereld zijn niet ontkend. Het subliele, heel erg moeilijke, haast niet te vatten is: dat dit "ik", die doodgewone mens die veel gelezen heeft, veel meent te weten, en die beseft 'wie' die is, altijd van de wereld zal zijn, maar niet is 'wat' je bent. Dat wat jij aanduidt als die wie die je bent is die, wat ik noem, zeer indivudele stroom, die steeds verandelijke en tijdelijke lichamelijke en verstandelijke verschijningsvorm. Dit zal altijd lijden blijven ervaren, tot het er niet meer is, geen ontsnappen aan. Zo ook kan het niet ontsnappen aan in de wereld te zijn. Voor die is bevrijding enkel een nooit te bereiken ideaal, en natuurlijk ook redelijk dom om naar zoiets, dat onbereikbaar is, te streven.
Waar ik het over heb, is over het in zicht komen dat dit niet ik, niet mijn, niet mijn zelf is. Pas dan wordt bevrijding, in dit leven, een optie. Niet voor die vergangkelijke mens die van de wereld is en daar niet aan ontsnappen kan, maar als bevrijding uit die mens te zijn. En dit ligt jou, BA, en niet alleen jou, maar ook onze goede vriend Siebe (hoewel niet zo erg als jou, lijkt mij) heel erg moeilijk, het ligt logischerwijs zelfs ieder mens moeilijk, want hoewel het de mens niet ontkent, ontkent het wel het centrale belang van die mens, erkent het zijn tijdelijkheid, vergankelijkheid, onbevredigbaarheid, onbevrijdbaarheid... . Als dat hetgeen is en blijft wat je beseft te zijn, dan rest je hier enkel in te berusten, veel beter dan er tegen te vechten.
Maar dat is helemaal niet waar ik het over heb. Waar ik het over heb is geen hoopvol ideaal, geen gekmakende psychose, geen ideale blabla toestanden, niet iets wat een mens er van kan brouwen, geen cynische redenering of wat voor woorden er allemaal al op geprojecteerd zijn, maar iets dat Werkelijk in zicht kan komen: dit is niet wat ik Werkelijk ben, dit is wat eindig is, geboren is, onheroepelijk zal lijden en ook zal sterven. Het is heel wat hierin te berusten, ik kan het alleen maar aanmoedigen, maar het kan eenvoudigweg in zicht komen dat het dat ook niet is wat je bent. En dan opent zich een heel andere optie. Dan is de terugkoppeling op die "wie wie we denken te zijn" doorbroken. Dan is er ook geen zelf om iets aan te doen, maar niet omdat je dat zelf bent, maar omdat het niet is wat je bent, en er dus niets aan hoeft te gebeuren. Het neveneffect hiervan is wel, dat dit tijdelijke, geborene, vergankelijke, lijdende (zoals de rug van de Boeddha die pijn blijft doen en deze pijn verlost moet blijven, om verder te kunnen gaan), en stervende, de angel van op zichzelf gericht te zijn en te blijven verliest, inclusief al zijn idealen. Het doet zich dan nog voort, niet te ontkennen, niet weg te wuiven, nog steeds in dit leven, van dit leven, maar niet meer als wat je bent. Het zich voordoen van onderscheiden als "ik" t.o.v. de ander blijft zich ook nog voordoen, maar als iets dat zich blijft voordoen, maar niet als wat je bent. Eerder als een soort voertuig, waar geen identificatie mee nodig is opdat het zich zou kunnen voortbewegen, en iets wat met gemak achter gelaten kan worden als het oud en versleten is. Het is maar als die identificatie er is en blijft dat voertuig te zijn, dat bevrijding in het leven waarin dit voertuig zich voortbewgeegt geen optie is, en nooit niet zal zijn. Neemt die identificatie met dat voertuig zo'n optie wel als een ideaal, in plaats van dat de identificatie er mee losweekt, dan kan dit alleen maar desilusioneren. Dat is wat ik bedoel met het niet van de wereld zijn. Het geïdentificeerd zijn met het voertuig, dat niet van de wereld los kan komen, kan dit maar interpreteren als een gevaarlijke zinsbegoocheling, en voor dat geïdentificeerd zijn is dat ook zo. Maar dat is niet waar ik op doel.
Geen enkel geschrift, niet van de Boeddha, niet van een Jezus, niet van een Dzogchen meester, noch van een woud-monnik kan dit in zicht brengen. Dit kan alleen maar in zicht komen als die identificatie daadwerkelijk begint af te brokkelen.
Voor wat het waard is.
En als het niets waard is, de prullemand in. Beter dan er een eigen verhaal van te maken en dan te gaan geloven dat het dat is wat ik bedoel en er je bezorgdheden op te projecteren. Mooi, menselijk en goed bedoeld allemaal, maar het maakt er iets van waar het niet om gaat. En dit zal ik, zolang ik er het geduld voor blijf opbrengen, altijd blijven rechtzetten, niet om iemand te overtuigen, gewoon voor wat het waard is, gewoon voor de duidelijkheid, voor die wat het toevallig wel iets doet of vatten kan, zodat dezen een optie hebben, in plaats dat dat hen dit afgepakt wordt door iemands eigen verhaal die er is op gelegd.
Mijn boodschap is: bevrijding is wel degelijk mogelijk, en wel in dit leven, niet als deze mens, maar als bevrijding uit deze tijdelijke, vergangkelijke mens te zijn. Het opent iets, of het houdt deze optie gesloten. Een keuze is er niet. Deze optie zomaar aannemen doet niets. Dus zelfs daar kan je niet voor kiezen. Een mogelijkheid om tot die optie te komen is er wel. De keuze is er enkel er voor open te staan of er bang voor te blijven, bang voor het verliezen van wie we denken te zijn.
Voor wat het waard is hee...
