boeddhistische opvoeding

[MaartenD]

Bij het doorlezen van dit forum kwam ik een opmerking tegen dat kinderen zo rond het derde levensjaar over 'ik' beginnen te praten en blijk geven van (de illusie van) een eigen zelf. Je zou denken dat kinderen in overwegend boeddhistische landen sneller of makkelijker leren dat dit illusie is. Ze zijn ondergedompeld in een cultuur die de boeddhadhamma volgt, meer of minder.

Is het bekend of, bijvoorbeeld, Thaise kindertjes anders praten over zelf of anders handelen jegens zelf dan Nederlandse kindertjes?

[Ujukarin]

Hoi Maarten,

Wel zowel de Thaise cultuur als die van elk ander 'boeddhistisch' land is 99% familie-doordrenkt en voor de leken slechts weinig expliciet boeddhisme. Dus het kind wordt veel meer geindoctrineerd in het 'wij familie Maarten'  dan in het 'ik'  maar ook beslist niet in zelfloosheid. Opvoeding ligt dus erg dicht bij die in pakweg een 3e wereld Christelijk/Moslim/Hindoeistisch land, en heel ver van wat een Westers boeddhist mogelijk als ideaal zou beschouwen.

Overigens vind je in alle boeken over Westers-boeddhistische opvoeding juist nadruk op NIET expliciet boeddhistisch opvoeden. Wel natuurlijk in de zin van eigen leefregels van ouders die je aan kids meegeeft, maar niet in de zin van hun de religie opleggen zoals dat veelal in Azie gebeurt. Serieus boeddhist kunnen ze altijd nog later, vanaf tienerjaren, uit eigen keuze worden. De paar 'boeddhistische' scholen, o.a. in de UK, volgen dit principe ook en brengen vooral levensstijl en geen labels/groepsdenken over.

With folded palms,

<Ujukarin>

[MaartenD]

Hej Ujukarin,

Dat antwoord verbaast me achteraf gezien eigenlijk niet zo. Het is wel prikkelend.. de illusie van zelf komt blijkbaar op zo'n natuurlijke wijze voort uit de bouw van een jong mensje dat hier niet aan mag en kan getornd worden vooraleer het kind (bijna) volwassen is geworden.

Groet, Maarten