Ik denk ook wel dat dit een rol speelt. Maar kan het uberhaupt wel om alles op te geven en toch in Nederland te leven? Hoe stel jij je dit voor?
Het is innerlijk.
Je geeft al je bezittingen op, in wezen. Dus, als het er op neer komt zit je er niet vast aan. Als toevallig iemand iets nodig heeft, blijkt dat dan ook in de praktijk! Zo niet, dan zit alles slechts tussen je oren: dat loslaten.
Ook kun je met vrouwen moeten samenwerken maar dan hoef je nog daarbij niet je p*k achterna te lopen. En dergelijke. 
Als je jezelf observeert, weet je dat je innerlijk vrij bent of niet.
Duidelijk. Dat laatste ben ik ook met je eens met de kanttekening dat omstandigheden erg veel uitmaken, mijns inziens. Neigingen, obsessies, driften, hebben de neiging onderhuids te gaan, latent te worden, verdrongen door omstandigheden, en komen onder andere omstandigheden weer aan de oppervlakte. Ik bedoel, je kunt heel vrij lijken van obsessies als je eigenlijk in weelde leeft en eigenlijk elk moment alles krijgt wat je nodig hebt, liefde, aandacht, je glas wijn, eten, maar als je opeens alles moet missen, vooral liefde en aandacht, kan alles heel anders worden. Je komt misschien krachten in jezelf tegen die je nooit bent tegengekomen. Dit kan ook je besef van je eigen vrijheid weer omver gooien.
Neem relaties. Als je eenmaal een relatie hebt waar je je goed bij voelt dan vergeet je heel snel hoe moeilijk je het had zonder al die liefde, aandacht, genegenheid.
De Pali sutta's leggen hier ook erg veel nadruk op. Ze spreken over zogenaamde anusaya, 7 onderliggende of latente neigingen die onder omstandigheden worden aangesproken en geest ketenen. Ik denk ook dat de oude meesters niet voor niets afzondering aanbevelen omdat dit toch de manier is die je heel direct confronteert met diepliggende en zeer krachtige ketens. Moderne meesters bevelen zelden tot nooit afzondering aan.
De Boeddha gaf trouwens ook alle uiterlijke bezittingen op. Het onderricht gaat ook daar over, en niet alleen over innerlijke zaken loslaten. Er wordt ook aanbevolen om
externe zaken zo te zien: 'dit is niet van-mij'. Maar doen we dat? Denken we niet in termen van mijn-huis, mijn-kinderen, mijn-vrouw, mijn-buurt, mijn-land, mijn-bedrijf, mijn- Het is niet zo dat gehechtheid alleen het innerlijke betreft. Je kunt je ook prima met externe zaken identificeren en deze beschouwen als 'mijn'.
Neem vaderlandsliefde. Je identificeert je met je land en bent in staat dat te verdedigen met het mes tussen je tanden. Of vader en moeders die tot moord in staat zijn als iemand hun kinderen wat aan zou doen, en met het mes tussen de tanden hen beschermen. Of eigenaren van bedrijven die het niet zo nauw nemen met moraliteit omdat dit niet goed uitkomt voor mijn-bedrijf.
