Boeddhisme heeft me de ogen geopend. Uiteindelijk is toch niks belangrijkers dan te zien dan dat wat essentieel is aan jezelf, toch niet verandert. Je kunt niet alles bijschaven, bijwerken en dat hoeft ook niet. Niet alles is veranderlijk, verbeterbaar, gelukkig maar ook. Wat verbeterbaar is, is sowieso niet essentieel aan jezelf, bijzaak. Dit zien is cruciaal.
Je vroeg me je wakker te schudden als de wereld voor jou ooit een paradijs wordt? Welnu dat niet veranderlijke aan jezelf waar je aan vast houdt, waar je een eiland in vindt voor jezelf, bestaat niet, toch niet als iets van jezelf.
Alles is veranderlijk, alles wat eigen gemaakt wordt als jezelf. Het onveranderlijke is niet-zelf. Het heeft niets met jou, noch mij te maken.
Als dit jou aangewezen wordt, voel jij je afgewezen, bekritiseerd en gekwetst. Nu ook weer, kan niet anders. Waarom? Omdat je vasthoudt aan iets dat veranderlijk is, geen zelf heeft en nooit bevrediging kan geven (nooit een eiland kan zijn voor jezelf).
Dit aanwijzen als geen juiste houvast is het meest liefdevolle wat kan aangewezen worden, maar omdat je het als een afwijzing ervaart van je diepste, onveranderlijke zelf waar aan vastgehouden wordt, komt het over als het meest vijandige dat er is, en bevestig je zo voor jezelf hoe onedel iedereen met je omgaat.
Siebe is niet allang goed, Dorje ook niet, Siebe moet ook niet veranderen, verbeteren, perfect worden, Siebe moet gewoon gezien worden voor wat hij is: iets veranderlijk, zonder essentie en nooit eiland voor zichzelf (dukkha). Als dat gezien is, is er geen lijden meer, is er geen gekwetstheid meer, is er geen last meer.
Het gaat niet om Siebe, het gaat om de Tathagata, DAT is het onveranderlijke, the "one who has thus gone", de iemand die heen gegaan is, het zelf (iemand) dat ontmantelt is (weggenomen is). Dan is er geen gekwetsdheid meer, is er geen last meer, is er geen Siebe meer als iemand, maar gewoon nog als een veranderlijke proces zonder essentie en zonder dat er aan vastgehouden wordt als "dat ben ik, dat is mijn, dat is mijn zelf" en dus ook geen Siebe die gekwetst kan worden. Dan is er gewoon geest die bevrijdt is van de smetten door niet vastklampen.
Jouw spirituele vrienden hier wijzen jou enkel op het sterke vastklampen, zij doen dit uit liefde, bezorgdheid en mededogen, maar jij ervaart het als een afwijzing, als een kwestuur, als een vijandige daad. En hier zit weinig evolutie in, ook al lijk je soms zeer dicht tot het besef te komen dat het echt niet om Siebje zelf gaat.
Met zo een houding mag de Boeddha in eigen persoon voor je komen staan, jij zal hem ervaren als Mara. Want ook hij zou jouw vastklampen aan jezelf afpakken, omdat het de reden is voor al je leed, inclusief het grote leed om het edele te ervaren als Mara.
Siebe, ik vrees dat dit als een messteek gaat overkomen, die je mij nooit meer gaat vergeven, maar het zij zo. Jouw negatieve interpretatie van hoe goed bedoelende mensen (soms al eens op zeer onhandige wijze) jou willen wijzen op hoe jij je lijden in jezelf in stand houdt, wordt te overheersend hier. En het draait steeds negatiever uit voor jezelf. Steek ik het mes niet, val je er vroeg of laat toch zelf pardoes op, en op dat moment zal de kwetsuur zo groot zijn en de bevestiging dat je gelijk hebt dat iedereen er op uit is om je te kwetsen zo groot zijn, dat je de context die ik nu kan geven, nooit meer zult opvangen, dan ben je hier voorgoed weg in het geloof dat iedereen tegen jou was en zal dit geloof nooit meer veranderen.
Het mes steekt niet in jou, het mes steekt in de beeldvorming die jou in deze negatieve spiraal houdt. Breek er alsjeblieft uit. Zie Siebe zoals Siebe is (veranderlijk, zonder blijvende essentie, nooit aanleiding tot bevrediging) en raak onthecht aan het beeld dat je er van hebt, en aan het beeld dat anderen er van lijken te maken, dan kan er een begin zijn van bevrijdde geest door niet meer vastklampen. De bevrijdde geest is niet de geest van Siebbe, het is de geest van de Tathagata. Geest bevrijdt van Siebe te zijn is de Tathagata. De Boeddha is jou veel nabijer dan het beeld dat je hebt van jezelf en dat zich steeds gekwetst voelt. Schud het beeld van je af, en vindt het eiland dat niet van jou is, maar er dan wel zal zijn voor iedereen.
[Laatste stukje weggeknipt in verband met al dan niet blijven op het forum, beetje overdreven]
