Het boeddhistische pad uitgestippeld in de sutta's is niet een pad van zelfkennis, in de zin, dat je iets kent als Ik of mijn of jezelf maar het is een pad dat je alles kent zoals het werkelijk is, d.w.z. direct, zonder voorstelling en verbeelding er van.
Dat is zelfkennis. Kennende leegte kan alleen gekend worden als het ook daadwerkelijk leeg is. Leegte is uit de aard van leegte, leeg van voorstellingen. Wie zich de leegte voorstelt zit al fout.
Dit wil zeggen, gevoelens zien/kennen als gevoelens (niet als Ik en mijn), het lichaam als het lichaam, wil als wil, bewustzijn als bewustzijn, gewaarzijn als gewaarzijn, Nibbana als Nibbana, vrede als vrede, een kennende leegte als kennende leegte etc.
Precies wat ik tegen je schreef een paar dagen terug. Maar toen nam je het niet aan.
Mijn indruk is dat jij juist kennende leegte ziet/kent als jezelf, als wie/wat je bent, als 'dit ben Ik, dit is mijn zelf'?
Jij lijkt jezelf daarmee te identificeren.
Precies. Er is dus geen strijd nodig tegen begeerte, begeerte hoeft slechts gekend te worden. Ik merk dat het niet zo is dat de Boeddha loog, maar dat de volgelingen zijn boodschap niet aan nemen.
Als je begeerten zo erg zijn dat je meisjes verkracht en allerlei andere wandaden begaat onder invloed van begeerte, is strijd er tegen veel beter dan maar toegeven er aan.
Het belangrijkste in boeddhisme is niet kennis/ontdekkingen alleen, maar vooral is de vraag of dat je wel bevrijdt. Het is natuurlijk al millennia bekend bij boeddhistische en andere spirituele meesters dat er vele valkuilen zijn. Een van de belangrijkste is dat mensen zichzelf heel speciaal en wijs gaan voelen als ze dit en dat ontdekt hebben, en enorm zelfbewust worden, vol pretenties, eigenwaan. Inzicht, ontdekking, vaststelling leidt vaak juist tot het opbloeien van de bezoedelingen, hun drift, vuur, gretigheid et.c Gehechtheid vergroot ipv dat het afzwakt.
Het is allemaal nogal ijdel, vind ik, om steeds maar weer terug te vallen op wat je eens gezien en ontdekt hebt en daar allerlei ideeen op ontwikkelt, allerlei verhalen, tekst, standpunten, oordelen. Het toont aan, vind ik, dat het ook niet bevrijdend werkt. De Boeddha waarschuwt hier voor. Dat je verstrikt raakt in een woud van visies maar eigenlijk niet meer oplet op hoe je nu dagelijks gedraagt.
Dat het niet alleen maar draait om wat je ontdekt hebt, gezien hebt, maar vooral om hoe dat je beinvloedt op een persoonlijke en dagelijkse manier lijkt vaak zo onwelkom. Maar waarom?
Bevrijding is iets persoonlijks.
Wat jij misschien ervaren hebt is het wegvallen van waarneming en gevoelens, het wegvallen van de subjectieve wereld, van de zintuiglijke contacten/velden, voor insiders sannavedayitanirodha.
Maar dit is volgens de teksten niet hetzelfde als bevrijding en Nibbana realiseren in dit leven. Er wordt wel gezegd dat je een ver gevorderde beoefenaar moet zijn om in deze staat te komen. Maar zoals je zelf ook lijkt te zeggen, zo kun je niet leven. Daarom is dat ook niet bevrijding. Dus bevrijding realiseer je in een belevingswereld vol zintuiglijke contacten, gevoelens, waarnemingen. Als je DAN onthecht bent, dat is bevrijding die de Boeddha belichaamde tijdens leven, volgens de overlevering.
Verder geven de teksten aan dat als je deze staat zou kennen, en alles met wijsheid beziet, dan kan dat je totaal zuiveren op het vlak van lichaam en geest. Dit betekent het einde van alle driften, dorst, hunkeringen, begeerten in jezelf. Het ontwortelt dan. Het kan volledig en definitief eindigen. Maar dan moet je alles wel met wijsheid bezien.
