Het lijkt mij dat mensen, regelmatig, en steeds meer, momenten van Verlichting hebben. Met en zonder (verschillende vormen van) meditatie.
In het Boeddhisme zelf kan men waarnemen dat waar de ene stroming de eigen leraar als een Verlichte aanziet, de andere stroming dat niet als zodanig erkent.
Wordt hier bedoeld: momenten van Verlichting of een voortdurende staat van Verlichting?
...
Het zou allemaal veel eenvoudiger, helderder en minder gedoe zijn als er gewoon erkend zou zijn dat, hoe diep het inzicht dat men gekregen heeft ook is, of wat er ook allemaal in zicht kan zijn, of waar men ook allemaal bekend mee is, dat onverlicht gedrag zich nog steeds voor doet of kan doen en dat men zich hier niet langer blind voor maakt, niet langer verstoppertje gaat spelen met zichzelf of zichzelf gaat opblazen of als leegte voordoen.
Dan kan iedereen delen wat ie of hoe ie ziet, en het licht in de ander zijn ogen ook nog gunnen.
Dat zou pas forum zijn.
Tja Steve, zo eenvoudig zou het kunnen zijn. Maar helaas leven mensen zonder het te beseffen met een “image”, een persoonlijk beeld van zichzelf. Dat beeld is onbewust aangeleerd door onze ouders, opvoeders, de samenleving en ga zo maar door. Vanuit ons daadwerkelijke wezen zijn we niets meer en niets minder dan open aandacht. Maar als kind verliezen we die open aandacht, omdat onze ouders naar ons verwijzen als een “jij”. Ons denken gaat onderscheid maken en we projecteren er een “ik” in. En we zijn totaal afhankelijk van onze ouders, dat zijn als het ware goden voor het kleintje. En die goden zijn helemaal geen goden, maar het kind weet niet beter. Met als gevolg dat we een beeld van onszelf aanleren wat feitelijk het beeld is dat onze ouders van ons hadden, de opvoeders, de school, de samenleving, de wereld. En dat beeld is volkomen onjuist, omdat we feitelijk ondefinieerbaar zijn, open aandacht, zoals gezegd. Het vereist moed en aandacht om de spanning die zichzelf “ik” noemt weer kwijt te raken. Dat kan alleen met onverdeelde aandacht, onderzoek naar onze lichamelijke en later ook onze geestelijke spanningen. Elke spanning verbergt angst. Want dat zit er achter.
Ik vond (en vind) het een ongelofelijk moeilijke weg, om jezelf te vinden, want dat ware zelf dat geen zelf is maar open aandacht is er gewoon altijd al. De illusies zijn daarentegen erg sterk. We zijn teveel geconditioneerd, gehypnotiseerd zelfs met het idee dat we een “ik” zijn,
zoals anderen ons zien. Dat is een vals image, een vals beeld van onszelf. Dat moet doorzien en los gelaten worden. Maar we zijn zo gewend geraakt aan die image van onszelf, dat we het met hand en tand verdedigen, desnoods met geweld. Het is ongelofelijk triest en verdrietig dat het zo gaat, en dat elk kind op dezelfde manier een ego aankweekt wat volkomen onnatuurlijk is. De open aandacht maakt plaats voor allerlei projecties. We schaven er hier en daar aan en gehoorzamen aan het image dat de ander van ons heeft. Dit is ongelofelijk ingewikkeld en een gedoe, en het is zo “logisch”, dat we nooit menen dat het anders zou kunnen zijn. Alle waarachtige religies wijzen er op dat we van het egocentrische gedoe af zouden moeten raken. Maar hoe? Yoga zegt dat je naar de spanningen moet kijken, eerst naar je spanningen in je spieren, dan naar je gevoelens en vervolgens naar je geestelijke inhoud. Ik zeg niet dat die volgorde altijd zo moet zijn. Maar ook het boeddhisme toont deze weg. Je image en alle daarin aanwezig zijnde spanningen kwijtraken gaat helaas niet zomaar. Dit vergt oefening, beoefening. Terwijl de open aandacht nooit weg is en ook nooit weg is geweest, je bent het zelfs nu! Onafgebroken.
Iemand die stelt dat hij de leegte is, of zelfloos, of wat dan ook in weerwil of verzet tegen wat anderen op dit forum schrijven houdt zich ook vast aan een image, het image van de leegte en de zelfloosheid. Zo koesteren we in de spiritualiteit allemaal een bepaald image, het image of beeld van de ethisch zuivere, mooie, goede, juiste en vooral wijze mens. Die willen we zijn, maar helaas is dat de grootste valkuil van de spiritualiteit. We willen zijn zoals Gautama de Boeddha, zoals Jezus Christus, zoals Krishna, etc. Maar ook al zijn dat mooie voorbeelden, het blijven (voor)”beelden”. Het vreselijke gevaar dreigt daarin dat we hun geïdealiseerde leven gaan imiteren. Zijn we papagaaien? Opnieuw images, beelden, verbeelden. Dat beeld, die beelden, dat verbeelden moet vallen. We kunnen alleen zelf kijken, observeren, beoefenen. Niemand kan voor jou zien wie je in werkelijkheid bent. Niemand kan ook iets voor een ander begrijpen, onmogelijk! Toch wordt dat driftig geprobeerd, met alle ongevraagde adviezen als gevolg. Stop er nu mee en wees die open aandacht! Dat is het enige wat we kunnen zijn.
Een forum als dit is idealiter een plaats waar mensen kunnen groeien en zijn wie ze zijn, volledig uniek. Je bent geen Boeddha, de Boeddha was uitsluitend zichzelf. Je bent geen Jezus Christus, Jezus was uitsluitend zichzelf. Wees je zelf, niemand anders. Hervindt de open aandacht die je ooit was, maar nu in een vol bewustzijn. Een baby is zich niet bewust van de open aandacht waarin alles verschijnt en verdwijnt, maar wij kunnen die open aandacht wél zijn, in volledig bewustzijn. Dan twijfel je niet meer, dan wéét je wie je bent. Het is zo simpel als het maar zijn kan, maar voor de mens zoals hij of zij is, is het ongelofelijk moeilijk om dit in te zien. Omdat de mens zoals hij is meent dat hij is wie hij is, een image, een beeld, dat hem of haar is aangeleerd. Daar is men zich niet bewust van, dat is de onwetendheid waarin de mens leeft en sterft. Ik heb al eerder betoogd dat niemand de waarheid wil weten. Dat komt, omdat de mens meent dat hij of zij reeds vrij is. Maar dat is helemaal geen vrijheid, maar geïdealiseerde inbeelding. Het is de wereld van de beelden, het image als ego. Dat is een gevangenis, maar we zijn geleerd om die gevangenis lief te hebben. We leven op die enkele centimeters en menen ook nog eens dat deze koker waardoor we kijken de werkelijkheid is.
