bevrijding van lijden

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Wat is bevrijding van lijden ? Wat moet men verstaan onder bevrijding van lijden, wat is definitieve bevrijding van lijden.


Is er een verschil tussen lijden en pijn ?

Lijden en pijn zijn twee termen die vaak door elkaar worden gebruikt, maar ze hebben wel degelijk een verschil in betekenis.

Pijn verwijst naar de fysieke sensatie die wordt gevoeld wanneer er een lichamelijk ongemak is, zoals wanneer iemand een verwonding heeft of ziek is. Het is een directe ervaring van ongemak of onplezierigheid in het lichaam.

Lijden daarentegen verwijst naar de mentale en emotionele reactie op pijn of andere vormen van ongemak. Lijden gaat dus niet alleen over de fysieke sensatie van pijn, maar ook over de manier waarop iemand reageert op die pijn en de betekenis die hij eraan geeft. Lijden kan ook ontstaan door andere omstandigheden, zoals het verlies van een dierbare of gevoelens van eenzaamheid en onzekerheid.

Het belangrijkste verschil tussen lijden en pijn is dus dat pijn een directe, fysieke sensatie is, terwijl lijden een emotionele reactie is op die pijn. Het is belangrijk om te erkennen dat hoewel pijn niet kan worden vermeden, lijden dat wel kan zijn, afhankelijk van hoe we omgaan met de pijnlijke ervaringen. Dit is waarom sommige filosofische en spirituele tradities streven naar het bereiken van een staat van bevrijding van lijden, zelfs als pijn onvermijdelijk is in het leven.

Ervaar ik nu lijden ?

Ik kan niet zeggen dat ik nu lijden ervaar. En meestal, laten we zeggen 99% van mijn slaap en  75% in bewustzijn ervaar ik geen lijden. En mijn vermoeden is dat voor de meeste mensen min of meer ook zo zal zijn.

Je bent opgeslorpt door de dagdagelijkse bezigheden waarbij er weinig of geen tijd is om te lijden.

Tegelijkertijd zal iedereen ook wel langdurige periodes kennen waarbij men urenlang of dagenlang lijden ervaart. Men maakt zich zorgen, men is boos, zwaar emotioneel,  als het ware opgeslorpt door het lijden.

Bevrijding van lijden, lijkt me niet het feit te zijn dat men nu geen lijden ervaart, of gewoonlijk of voornamelijk geen lijden ervaart. Maar wel dat het lijden zich op bewuste wijze niet voordoet. Dus dat men het lijden is ontstegen. Vol wassen ten aanzien van lijden. Dat lijden geen issue meer is.

Vol wassen ten aanzien van lijden, is nog iets anders dan opgeslorpt door de dagdagelijkse bezigheden waarbij er weinig of geen tijd is voor lijden. Want dan kan het lijden zich nog voordoen en heeft men geen antwoord op dat lijden.

Het persoonlijke effectieve antwoord op lijden moet gezien worden als bevrijding van lijden. Waarbij lijden geen issue meer is.

[I'm a loser]

https://www.laterna.nl/boeddhisme/de-vier-waarheden/

Het lijden wordt veroorzaakt door hunkering

Deze hunkering (tanha) kent drie vormen:

de hunkering naar zintuiglijke ervaringen
de hunkering om ons leven voort te zetten
de hunkering naar de opheffing van ons leven

Lijden wordt veroorzaakt door begeerte naar bovengenoemde zaken.  Waar de bevrijding ligt, ligt dan ook voor de hand.   Wat men hier hunkering noemt is hunkering naar een onvervulde toekomst of in omgekeerde zin de hunkering van opheffing van een onverwerkt verleden.   Het is de tijdsbeleving welke het lijden veroorzaakt.

Het Achtvoudige Pad verlost je van het lijden

Het Achtvoudige Pad omvat een breed scala van raadgevingen en oefeningen:

de juiste inzichten   (overeenkomstig de vier waarheden)
de juiste bedoelingen   (geen bezitsdrang, wreedheid of boosheid)
de juiste woorden   (geen leugens, roddels, laster of ruwe taal)
het juiste handelen   (geen geweld jegens mensen of dieren, niet stelen, niet genieten ten koste van anderen)
de juiste levenswijze   (een eerlijk en heilzaam beroep)
de juiste inspanning   (inzet om het heilzame te bevorderen)
de juiste aandacht   (alert zijn voor het hier en nu)
de juiste concentratie   (op het hier en nu, of op een heilzaam object)

Punt 7 en 8 zijn een beetje knullig weergegeven , zou je de juiste aandacht en concentratie op het 'hier en nu' hebben dan zit je nog steeds in de tijdsbeleving.   Voor een toestand van absolute en eeuwigdurende vrede is een niet-concentratie en een niet-aandacht noodzakelijk.    Je kunt je namelijk niet aandachtig of geconcentreerd zijn voor het 'nu'.   Iets kan alleen eeuwigdurend zijn als het geestelijk oog 'vrij' is en de geest 'vrij' van iedere reflectie.


Overigens is het juiste inzicht ook een niet-inzicht, d.w.z. een inzicht welke niet van de tijdsbeleving uitgaat.
Overigens zijn de juiste bedoelingen een niet-bedoeling welke alleen 'gevend' kunnen zijn.  Zijn ze 'hebbend' dan zijn ze onjuist.
Overigens vloeit het juiste handelen voort uit het juiste niet-inzicht.
Overigens is de juiste levenswijze ook de leukste levenswijze.  Wie wil nou niet met werken zijn brood verdienen?  Het goede doen is al een beloning in zichzelf.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Ervaar ik nu lijden ?

Ik kan niet zeggen dat ik nu lijden ervaar. En meestal, laten we zeggen 99% van mijn slaap en  75% in bewustzijn ervaar ik geen lijden. En mijn vermoeden is dat voor de meeste mensen min of meer ook zo zal zijn.

Indien mijn bevind klopt dat een mens , voornamelijk, meestal geen lijden ervaart. dan is NIET lijden de natuurlijke toestand, en lijden lijkt me dan de verstoring van de natuurlijke toestand.

Men kan tegelijkertijd ook zeggen dat men om NIET te lijden eigenlijk niets moet doen, want het is de natuurlijke toestand.
Om niet te lijden, moet men de natuurlijke toestand niet verstoren.

Zoeken naar de oorzaak van lijden, is dan zoeken naar : hoe verstoor ik de natuurlijke toestand.
en als ik dan niet verstoor, is de natuurlijke toestand terug daar.


het onderzoeken van Karma, actie/reactie die lijden veroorzaakt.
Door bewust te zijn van de intenties , gedachten en handelingen die lijden veroorzaken.
Door waakzaam te zijn ten aanzien van de intenties, gedachten en handelingen die lijden veroorzaken.
Door beducht te zijn voor.
oplettend.

[lang kwaat]

Als het over de leer gaat zoals overgeleverd via de Pali overlevering dan valt pijn ook gewoon onder de definitie van lijden die de Boeddha hanteerde, immers,

"Dit, monniken, is de Edele Waarheid over het lijden: geboorte is lijden, ouderdom is lijden, ziekte is lijden, dood is lijden, verdriet, treuren, pijn, droefheid en ellende zijn lijden, vereniging met het ongeliefde is lijden, scheiding van het geliefde is lijden, niet krijgen wat men wilt is lijden. In het kort: de vijf groepen waar men aan hecht zijn lijden. (SN56.11)

Ook mentaal lijden is relatief want wat de ene ervaart als lijden en last, ervaart een ander niet zo. Er zijn bijvoorbeeld mensen die van nature, door aanleg, door stoornis, etc. erg belast zijn. Maar dat is iets waar ze dagelijks mee leven, wat ze gewend zijn en normaal voor ze is.

Hetzelfde heb ik bespeurd bij mezelf. Als je eens jhana meemaakt, dan merk je hoe ontspannen, vredig, de geest o o k kan zijn. Heel anders dan je gewend.
En als je daar weer uitkomt, en het effect van bezoedeling komt weer terug in je geest, dan voel je hoe belast de geest eigenlijk is op een gewone alledaagse manier door die bezoedeling. Wat dat betreft is lijden en last het ook een kwestie van referentie.

Ik heb eens een behandeling gehad van een magnetiseur. Die man haalde zoveel spanning uit mijn lijf weg dat na behandeling de adem zo diep was, zo traag, zo anders dan anders, dat ik daar moeite mee had. Maar ik ontdekte wel dat de adem dus enorm diep kan gaan. Veel dieper dan ik ooit had meegemaakt. Het is maar wat je referentie is.
Zelfs als je je  al heel ontspannen voelt, hoeft dat niet te betekenen dat je niet nog veel dieper kan ontspannen, zeg maar. 

Ik weet wel vrij zeker dat een Boeddha naar ons kijkt als erg belast, zelfs als we dat zelf niet zo voelen.

Mijn ervaring is dus:  Het is ook vooral een kwestie van referentie.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Als het over de leer gaat zoals overgeleverd via de Pali overlevering dan valt pijn ook gewoon onder de definitie van lijden die de Boeddha hanteerde, immers,

"Dit, monniken, is de Edele Waarheid over het lijden: geboorte is lijden, ouderdom is lijden, ziekte is lijden, dood is lijden, verdriet, treuren, pijn, droefheid en ellende zijn lijden, vereniging met het ongeliefde is lijden, scheiding van het geliefde is lijden, niet krijgen wat men wilt is lijden. In het kort: de vijf groepen waar men aan hecht zijn lijden. (SN56.11)

Ik denk dat we hier van interpretatie verschillen.

Wat in  SN56.11 volgens mij  staat is dat we onder ogen dienen te zien wat voor ons lijden is.We lijden omdat we gehecht zijn aan ons lichaam, we lijden omdat we geboren worden en sterven, en de feitelijkheid daarvan niet willen accepteren, of zelfs proberen er aan te ontsnappen.

Stel dat bevrijding van lijden, inderdaad bevrijding van dood zou betekenen, bevrijding van pijn zou betekenen, dan zou Boeddha nooit of te nimmer het predikaat verlicht kunnen hebben.
Want de teksten stellen, hij is ouder geworden, hij is gestorven en heeft nog altijd pijn ervaren.

Als je zegt zoals jij zegt geboren=lijden, sterven= lijden, pijn=lijden, dan was boeddha nog altijd aan het lijden tijdens zijn leven.
want op die manier was er geen bevrijding van lijden.

Als je eens jhana meemaakt, dan merk je hoe ontspannen, vredig, de geest o o k kan zijn

ik merk dat de afwezigheid van lijden, eigenlijk veel vaker is dan "als je eens jhana meemaakt".
Je hoeft daar niet zoveel voor te doen.

het omgekeerde is eerder waar, hoe minder je zit te hunkeren en zuchten naar al die bijzondere, fantastische, wonderbaarlijke mentale staten, hoe minder je aan het lijden bent.

ik vrees wel dat Jhana-zucht vooral veel lijden en weinig ontspanning geeft.

iedereen kent die momenten van extatische rust, vrede, eenheid, geborgenheid. Die komen en gaan. En als er zo'n moment is geweest, wil je graag dat nog eens beleven, ow dat was geweldig.
En dat wil je nog eens, en nog eens, en je probeert en nog eens proberen. En dan opeens komt er nog eens zo'n moment, en dan was het toch alweer anders.

Maar gewoon, tijdens de dag is de afwezigheid van lijden vrijwel altijd aanwezig, en het lijkt er toch op dat ik eerder die afwezigheid van lijden aan het verstoren ben met al dat gehunker.

En dat klopt dan toch met de leer. Laat dat gehunker eens los.

Maar als ik extatische momenten zoek in dat gehunker loslaten, dan heb ik dat gehunker niet losgelaten, maar ben ik nog altijd aan het hunkeren.

[lang kwaat]

Als je zegt zoals jij zegt geboren=lijden, sterven= lijden, pijn=lijden, dan was boeddha nog altijd aan het lijden tijdens zijn leven.
want op die manier was er geen bevrijding van lijden.

Klopt. Dat is ook waarom velen het zo uitleggen dat wanneer de geest gezuiverd is van hebzucht, haat en begoocheling, van tanha, anusaya en asava, dan rest er nog het lijden van dit leven tot de dood maar er volgt geen toekomstig lijden meer. Je kent dit natuurlijk. Ergens in een sutta zegt de Boeddha ook dat hij eigenlijk geen moment geen comfort ervaart van het krakkemikkig geworden oude lichaam, behalve in een speciale staat. Hij had volgens overlevering ook nog rugpijn, werd ziek etc. Dus bevrijding betekent gewoon niet dat aan dit lijden een einde is gekomen.

De sutta's zijn ook altijd glashelder wat de kennis van bevrijding werkelijk is, namelijk: "Birth is destroyed, the holy life has been lived, what had to be done has been done, there is no more coming to any state of being."

MN4: "When I knew and saw thus, my mind was liberated from the taint of sensual desire, from the taint of being, and from the taint of ignorance. When it was liberated, there came the knowledge: 'It is liberated.'I directly knew: 'Birth is destroyed, the holy life has been lived, what had to be done has been done, there is no more coming to any state of being.'

Talloze sutta's beschrijving dit als de soort kennis die in iemand opkomt die een einde heeft gemaakt aan alle bezoedelingen.

Overigens, ik geloof zelf dat dit zowel geldt voor geboorte in dit leven in een bepaalde staat, als na de dood. Beide zijn beëindigd.

Ik geloof ook dat de Boeddha leert dat er drie soorten gevoelens of sensaties zijn, eigenlijk drie soorten zintuiglijk contact; aangenaam, neutraal en onaangenaam, pijnlijk.
Er is dus ook onaangenaam gevoel. Ik geloof niet dat de Boeddha leert dat 'onaangenaam' een oordeel is, een emotie, een gedachte, maar het is de aard van het zintuiglijk contact.
Volgens mij verandert dit ook niet voor iemand die bevrijding realiseert. Dus ook al kun je leven met hevige pijn, hevige pijn is wel onaangenaam. En ook al hoef je niet perse aangedaan te raken, het is wel een onaangenaam gevoel. Dit is de aard van gewaarworden. De sutta's leren dat je gewaarworden niet kunt scheiden van voelen.

Het is volgens mij niet zo dat bij bevrijding pijn opeens neutraal gevoel wordt of zelfs prettig. Het blijft onaangenaam.
Ook een Boeddha zegt me wel ziet heus wel wie mooi en lelijk is, wat vies en lekker smaakt, wat aangenaam tactiel aanvoelt en onprettig. Niet alles verandert in een soort neutraal gevoel. Zulk onderscheid blijft bestaan. Het zou ook wel erg bizar zijn dat bevrijding betekent dat je niet meer proeft welk eten bedorven en vies is en welk vers.

Als je eens jhana meemaakt, dan merk je hoe ontspannen, vredig, de geest o o k kan zijn

ik merk dat de afwezigheid van lijden, eigenlijk veel vaker is dan "als je eens jhana meemaakt".
Je hoeft daar niet zoveel voor te doen.

het omgekeerde is eerder waar, hoe minder je zit te hunkeren en zuchten naar al die bijzondere, fantastische, wonderbaarlijke mentale staten, hoe minder je aan het lijden bent.

ik vrees wel dat Jhana-zucht vooral veel lijden en weinig ontspanning geeft.

iedereen kent die momenten van extatische rust, vrede, eenheid, geborgenheid. Die komen en gaan. En als er zo'n moment is geweest, wil je graag dat nog eens beleven, ow dat was geweldig.
En dat wil je nog eens, en nog eens, en je probeert en nog eens proberen. En dan opeens komt er nog eens zo'n moment, en dan was het toch alweer anders.

Maar gewoon, tijdens de dag is de afwezigheid van lijden vrijwel altijd aanwezig, en het lijkt er toch op dat ik eerder die afwezigheid van lijden aan het verstoren ben met al dat gehunker.

En dat klopt dan toch met de leer. Laat dat gehunker eens los.

Maar als ik extatische momenten zoek in dat gehunker loslaten, dan heb ik dat gehunker niet losgelaten, maar ben ik nog altijd aan het hunkeren.
[/quote]

Ja, dat is een goed punt en de leer beschrijft dit ook. Er kan begeerte/honger naar jhana ontstaan.
Maar ik geloof wel dat de Boeddha ons zou kennen als extreem belaste geesten, zelfs als wij dat zelf niet zo voelen.
Zijn referentie is anders. Ook je eigen referentie kan verschuiven.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Als je zegt zoals jij zegt geboren=lijden, sterven= lijden, pijn=lijden, dan was boeddha nog altijd aan het lijden tijdens zijn leven.
want op die manier was er geen bevrijding van lijden.

Klopt. Dat is ook waarom velen het zo uitleggen dat wanneer de geest gezuiverd is van hebzucht, haat en begoocheling, van tanha, anusaya en asava, dan rest er nog het lijden van dit leven tot de dood maar er volgt geen toekomstig lijden meer. Je kent dit natuurlijk. Ergens in een sutta zegt de Boeddha ook dat hij eigenlijk geen moment geen comfort ervaart van het krakkemikkig geworden oude lichaam, behalve in een speciale staat. Hij had volgens overlevering ook nog rugpijn, werd ziek etc. Dus bevrijding betekent gewoon niet dat aan dit lijden een einde is gekomen.

De sutta's zijn ook altijd glashelder wat de kennis van bevrijding werkelijk is, namelijk: "Birth is destroyed, the holy life has been lived, what had to be done has been done, there is no more coming to any state of being."

MN4: "When I knew and saw thus, my mind was liberated from the taint of sensual desire, from the taint of being, and from the taint of ignorance. When it was liberated, there came the knowledge: 'It is liberated.'I directly knew: 'Birth is destroyed, the holy life has been lived, what had to be done has been done, there is no more coming to any state of being.'

Talloze sutta's beschrijving dit als de soort kennis die in iemand opkomt die een einde heeft gemaakt aan alle bezoedelingen.

Overigens, ik geloof zelf dat dit zowel geldt voor geboorte in dit leven in een bepaalde staat, als na de dood. Beide zijn beëindigd.

Ik geloof ook dat de Boeddha leert dat er drie soorten gevoelens of sensaties zijn, eigenlijk drie soorten zintuiglijk contact; aangenaam, neutraal en onaangenaam, pijnlijk.
Er is dus ook onaangenaam gevoel. Ik geloof niet dat de Boeddha leert dat 'onaangenaam' een oordeel is, een emotie, een gedachte, maar het is de aard van het zintuiglijk contact.
Volgens mij verandert dit ook niet voor iemand die bevrijding realiseert. Dus ook al kun je leven met hevige pijn, hevige pijn is wel onaangenaam. En ook al hoef je niet perse aangedaan te raken, het is wel een onaangenaam gevoel. Dit is de aard van gewaarworden. De sutta's leren dat je gewaarworden niet kunt scheiden van voelen.

Het is volgens mij niet zo dat bij bevrijding pijn opeens neutraal gevoel wordt of zelfs prettig. Het blijft onaangenaam.
Ook een Boeddha zegt me wel ziet heus wel wie mooi en lelijk is, wat vies en lekker smaakt, wat aangenaam tactiel aanvoelt en onprettig. Niet alles verandert in een soort neutraal gevoel. Zulk onderscheid blijft bestaan. Het zou ook wel erg bizar zijn dat bevrijding betekent dat je niet meer proeft welk eten bedorven en vies is en welk vers.

Je ontwijkt totaal het punt dat ik maak.
Namelijk dat de bevrijding van boeddha dan geen bevrijding is.
hij is namelijk ouder geworden, gestorven en heeft tijdens zijn leven pijn en ongemakken gehad.

Ik heb gewoon jou logica doorgetrokken naar Boeddha.Als jou logica klopt, dan was Boeddha niet verlicht.

[lang kwaat]

Je ontwijkt totaal het punt dat ik maak.
Namelijk dat de bevrijding van boeddha dan geen bevrijding is.
hij is namelijk ouder geworden, gestorven en heeft tijdens zijn leven pijn en ongemakken gehad.

Ik heb gewoon jou logica doorgetrokken naar Boeddha.Als jou logica klopt, dan was Boeddha niet verlicht.

Nou mijn bedoeling was zeker niet jouw punt te ontwijken. We kunnen een hele discussie beginnen over wie/wat de Boeddha was. Er zijn ook teksten die aangeven dat je de Tathagata niet mag zien als rupa, vedana, sanna, sankhara of vinnana, apart of allen tezamen, noch mag de Tathagata zien als los of apart er van. Het is allemaal wat.

Soms wordt de Tathagata besproken als met een grenzeloze geest, onpeilbaar, bevrijd van de vijf khandha's, onmetelijk diep.

Als wij over de Boeddha als mens praten, praten we dan wel gepast over hem? De teksten zijn niet zo duidelijk. Boeddha sprak volgens de overlevering ook gewoon over hemzelf als mens, bijvoorbeeld als iemand met een krakkemikkig lichaam, als iemand met vorige levens, met pijnen, geboren, verouderd. Sommige mensen gaan helemaal los op de Boeddha als het ongeboren gewaarzijn, de eeuwige, de absolute realiteit zelf, soms zelfs Liefde....nou prima.  Zoiets doen de teksten niet. Maar later boeddhisme gaat er helemaal op los.

Het Pali boeddhisme leert ook dat je Nibbana op persoonlijke wijze of persoonlijk realiseert.

17. "Bhikkhus, when ignorance is abandoned and true knowledge has arisen in a bhikkhu, then with the fading away of ignorance and the arising of true knowledge he no longer clings to
sensual pleasures, no longer clings to views, no longer clings to rules and observances, no longer clings to a doctrine of self. When he does not cling, he is not agitated. When he is not agitated, he personally attains Nibbana. He understands: 'Birth is destroyed, the holy life has been lived, what had to be done has
been done, there is no more coming to any state of being.'" [68]

Wat betekent dat dan ...dat je persoonlijk Nibbana realiseert...is dat dan echt als een grenzeloos ongeboren gewaarzijn?
Volgens mij bedoelen ze gewoon dat je echt als persoon Nibbana realiseert en dat dus het lichaam en geest nu echt anders functioneren dan voordat je verlicht was.
Volgens mij gaat het een uniek lichaam en geest complex aan.
Dit is denk ik het sa-upadisesa Nibbana.

Eerst moeten we denk ik zelf maar eens een einde aan Ik en mijn-maken maken om het echt allemaal te begrijpen.

[scepticus]

In de Pali sutta's wordt gesproken over het bereiken van volledige bevrijding van lijden in dit leven. Dit wordt echter niet bedoeld in de zin dat alle vormen van lijden, inclusief pijn en sterfte, volledig kunnen worden uitgebannen zolang er leven is. In plaats daarvan verwijst het naar het bereiken van een staat van innerlijke vrijheid en vrede, ondanks de aanwezigheid van pijnlijke en moeilijke ervaringen.

Het concept van bevrijding van lijden in de Pali sutta's gaat uit van de boeddhistische leer van de Vier Edele Waarheden. De eerste waarheid stelt dat er lijden bestaat in het leven. De tweede waarheid stelt dat dit lijden wordt veroorzaakt door verlangen en gehechtheid. De derde waarheid stelt dat het mogelijk is om bevrijding te bereiken door het uitdoven van verlangen en gehechtheid. De vierde waarheid stelt dat er een pad is dat leidt naar deze bevrijding, het Achtvoudige Pad genoemd.

Door het volgen van het Achtvoudige Pad en het uitdoven van verlangen en gehechtheid, kan men een staat van innerlijke vrijheid en vrede bereiken. Dit betekent niet dat alle pijnlijke en moeilijke ervaringen zullen verdwijnen, maar dat men in staat is om deze ervaringen te accepteren en er niet door te worden overweldigd. In deze zin kan men spreken van bevrijding van lijden in dit leven.

In de Pali sutta's wordt er gesproken over twee soorten van bevrijding: bevrijding met een rest (sopadhishesa-nibbana) en bevrijding zonder rest (anupadhishesa-nibbana).

Bevrijding met een rest betekent dat er nog enige vorm van conditionering of beperking aanwezig is, zelfs nadat iemand de staat van bevrijding heeft bereikt. Dit kan bijvoorbeeld betekenen dat er nog resterende verlangens of gewoontepatronen zijn die niet volledig zijn uitgedoofd. Iemand die de staat van bevrijding met een rest heeft bereikt, heeft echter wel een diepgaand inzicht in de ware aard van de werkelijkheid en is niet langer onderhevig aan het lijden dat wordt veroorzaakt door onwetendheid en gehechtheid.

Bevrijding zonder rest daarentegen betekent dat er geen enkele vorm van conditionering of beperking meer aanwezig is. Dit betekent dat alle verlangens en gewoontepatronen volledig zijn uitgedoofd en dat iemand volledig bevrijd is van het lijden dat wordt veroorzaakt door onwetendheid en gehechtheid.

Het is belangrijk om op te merken dat het bereiken van bevrijding zonder rest in de Pali sutta's wordt beschouwd als een zeer zeldzame en uitzonderlijke situatie, die alleen wordt bereikt door de meest geavanceerde beoefenaars van het boeddhisme. Bevrijding met een rest daarentegen wordt beschouwd als een haalbare staat van bevrijding voor degenen die serieus de boeddhistische leer volgen en beoefenen.

In de Pali sutta's wordt het bereiken van bevrijding zonder rest beschreven als het bereiken van de hoogste staat van verlichting, waarbij alle conditionering en beperking volledig zijn uitgedoofd. In deze staat van bevrijding is men volledig vrij van alle lijden, inclusief de pijn van het leven en de dood.

Dit betekent echter niet dat pijn en dood niet meer zullen plaatsvinden, maar slechts dat men bevrijdt is dit lichaam te zijn dat aan pijn en dood onderhevig blijft.

Het lichaam met al zijn beperkingen blijft echter het voertuig om de dhamma te delen, en als zodanig heeft het onderhoud, rust en herstel nodig en wordt het beperkt door ziekte en ouderdom. Uiteindelijk zal dit voertuig het begeven, maar het is niet de Tathagatta (het ongeconditioneerde waar men toe ontwaakt is) die pijn heeft en sterft, slechts het voertuig

[scepticus]

Het is nog belangrijk aan te vullen dat het boeddhistische pad niet alleen gericht is op het bereiken van bevrijding zonder rest, maar ook op het verminderen van al het toegevoegd lijden (bij onszelf en bij anderen). En dat laatste is zeker wel een haalbare kaart.

Hoe we deze bevrijding bereiken, via Boeddhisme, Christendom, Islam, Hindoeïsme, Advaita, Taoïsme, een combinatie van deze, of geen van deze, is niet zo belangrijk. Wat belangrijk is, is of het daadwerkelijk bevrijding biedt, bevrijding "van" onszelf en bevrijding "voor" anderen.

Een bevrijding "voor" onszelf (egoïsme) kan ons nooit werkelijk bevrijden van het hoofdsymptoom van alle leed, namelijk zelfgerichtheid. En een bevrijd zijn "van" anderen (onverschilligheid) kan nooit werkelijk bevrijding brengen die verder rijkt dan deze zelfgerichtheid.

Dit geeft ons een innerlijk kompas om te bepalen of wat we dierbaar vinden en willen uitdragen in de richting van werkelijke bevrijding wijst. Als het kompas wijst in de richting van bevrijding "van" onszelf en "voor" anderen, dan mogen we er zeker van zijn dat het de goede kant op gaat. Als het niet zo is, moeten we sceptisch zijn over wat we volgen of uitdragen.

Met deze maatstaf hebben we ook de mogelijkheid om op de juiste manier om te gaan met de vele meningen en overtuigingen die we van anderen horen, of het nu gaat om boeddhistische, christelijke, nihilistische of andere overtuigingen. Wanneer we ons kompas goed hebben gecalibreerd, zullen we niet verdwalen.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

een belangrijk punt om te kunnen spreken over "bevrijding van lijden", dat inderdaad effectief lijden geen issue meer is.

rāga (gehechtheid aan zintuiglijke genoegens), dosa (woede) en moha (illusies)

als iemand mij figuurlijk kwetst en ik ervaar boosheid hierover, of het brengt me in verwarring, dan kan men moeilijk spreken over "bevrijding van lijden".
Wanneer ik lijden ervaar omdat ik mijn pleziertjes niet krijg, ook dit is geen bevrijding van lijden.
wanneer  ik meedoe op een boeddhaforum, en het standpunt van de anderen ergert mij, ik wil hun overtuigen en als het niet lukt ben ik gefrustreerd,  ook dit is geen bevrijding van lijden.
wanneer men illusies najaagt, ook dit is geen bevrijding van lijden.

Illusies maken ligt moeilijk, omdat een mens snel zijn eigen nonsens gelooft.
Er zijn boeddhisten die geloven dat wanneer je verlicht bent dat je ook door de lucht kunt vliegen.
Wie maakt zich nu de illusie, de mens die gelooft of de mens die niet gelooft.
Alleszins, als je ergernis ervaart omdat mensen onzin geloven, dat is er geen bevrijding van lijden.

[I'm a loser]

Alleen kennende leegte is bevrijdt van lijden, daar is de mens zonder enige restwaarde.   Het ként het lijden, maar is niet het lijden.  Kennen en zijn gaan niet samen, kennen en hebben gaan niet samen, kennen kent alleen maar en komt in dat kennen tot zichzelf.

[Vrij]

Een kenmerk van een Verlichte is, dat hij (of zij) mededogen uitstraalt en zich behulpzaam opstelt. Een ander kenmerk van een Verlichte is, dat hij glashelder communiceert en altijd aansluit bij het begripsniveau van degene waarmee hij communiceert. Voorts is een kenmerk van de Verlichte dat hij helend en genezend optreedt en als missie heeft de pijn en het lijden van de medemens te verlichten, alsmede een weg naar bevrijding van dat lijden aan te bieden. Een ander kenmerk van een Verlichte is, dat hij liefdevol en vriendelijk is. Hij discussieert hooguit men hun, die de leer en zijn religieuze missie proberen verkeerd uit te leggen danwel in een kwaad daglicht te stellen. Over het algemeen zijn zijn opponenten lieden die menen dat ze alles weten, terwijl ze niets weten. Lui die hun gelijk willen halen ten koste van de waarheid. In het christelijke geloof wordt dit de "heilige woede" van de Meester genoemd. De Verlichte is over het algemeen namelijk gelijkmoedig, maar kan - wanneer de waarachtige leer wordt bedreigd - zeer kordaat en ethisch doortastend optreden.

De romantiek van een dromer..
Licht en duisternis en de combi van beide.. vertekenen de boel.
Realisatie ontbeert alle referentie aan zowel licht als duisternis.

[lang kwaat]

De Kerkvader Augustinus schreef: “Hoop heeft twee dochters: woede en moed. Woede om hoe de dingen gaan, moed om de dingen beter te maken dan ze zijn.” Dit gaat niet over blinde woede, want dat is destructief. Augustinus bedoelde hier daarentegen de ‘heilige woede’ mee. Dat is een woede die niet verwoestend is, maar juist handelen in daden van moed, liefde en rechtvaardigheid. Als de leringen van de Boeddha worden bedreigd, zal een Meester optreden, dat is heilige woede.

Je kunt maar beter niks ontdekken en zien en spiritueel meemaken want het lijkt een soort garantie dat het helemaal de verkeerde kant met je opgaat.

[I'm a loser]

Augustinus moet maar zien waar hij heen gaat met zijn woede.  Woede is een gemoedstoestand en een teken dat er nog iets van 'zelf' aanwezig is.   Leeg van zelf is ook leeg van gemoed.

[scepticus]

een belangrijk punt om te kunnen spreken over "bevrijding van lijden", dat inderdaad effectief lijden geen issue meer is.

rāga (gehechtheid aan zintuiglijke genoegens), dosa (woede) en moha (illusies)

als iemand mij figuurlijk kwetst en ik ervaar boosheid hierover, of het brengt me in verwarring, dan kan men moeilijk spreken over "bevrijding van lijden".
Wanneer ik lijden ervaar omdat ik mijn pleziertjes niet krijg, ook dit is geen bevrijding van lijden.
wanneer  ik meedoe op een boeddhaforum, en het standpunt van de anderen ergert mij, ik wil hun overtuigen en als het niet lukt ben ik gefrustreerd,  ook dit is geen bevrijding van lijden.
wanneer men illusies najaagt, ook dit is geen bevrijding van lijden.

Illusies maken ligt moeilijk, omdat een mens snel zijn eigen nonsens gelooft.
Er zijn boeddhisten die geloven dat wanneer je verlicht bent dat je ook door de lucht kunt vliegen.
Wie maakt zich nu de illusie, de mens die gelooft of de mens die niet gelooft.
Alleszins, als je ergernis ervaart omdat mensen onzin geloven, dat is er geen bevrijding van lijden.

Er wordt in deze context best een onderscheid gemaakt tussen dukkha, dat verwijst naar het onvermijdelijke lijden en ongemak dat inherent is aan het bestaan, en de onbevredigdheid die ontstaat door het niet accepteren of ontkennen van deze onvermijdelijkheid.

Dit eerste wordt gezien als een fundamenteel kenmerk van het bestaan dat niet vermeden kan worden, omdat alles wat bestaat onderhevig is aan vergankelijkheid, verandering en onzekerheid. Dit kan en zal leiden tot ongemak, pijn, ziekte, ouderdom en de dood.

De onbevredigdheid die hierbij wordt ervaren, wordt in het Boeddhisme echter gezien als iets dat wel kan worden overwonnen. Dit wordt bereikt door het ontwikkelen van inzicht in de ware aard van de werkelijkheid, waardoor men de beperkingen van verlangen en hechting begrijpt en deze kan overkomen. Het Boeddhisme stelt dat verlangen en hechting aan vergankelijke dingen uiteindelijk leidt tot lijden en onbevredigdheid.

Frustratie valt onder de categorie van onbevredigdheid en kan dus overwonnen worden. Het is niet hetzelfde als het onvermijdelijke ongemak (dukkha) dat inherent is aan het bestaan. Het onvermijdelijke ongemak kan bijvoorbeeld ervaren worden bij de moeilijkheid van het uitleggen van de leer, waarvan de diepere aspecten zeer moeilijk te vatten zijn. Zo'n soort ongemak kan niet volledig vermeden worden zolang er bestaan is en interactie met dat bestaan. Maar het kan wel worden geaccepteerd zonder dat het zich verder hoeft te ontwikkelen tot frustratie.

Dit is wat bedoeld wordt met het diepgaand inzicht in de ware aard van de werkelijkheid. Het accepteren van de onvermijdelijkheid van ongemak (dukkha) zonder er tegen te vechten, maakt dat het niet langer lijden veroorzaakt. Door het ontwikkelen van dit inzicht kunnen we bevrijd worden van het lijden dat wordt veroorzaakt door onwetendheid en gehechtheid.

Vergelijkbaar hiermee is het gevoel van superioriteit ten opzichte van anderen. Dit gevoel valt ook onder de categorie van een hoedanigheid die te overwinnen is. Dit kan worden overwonnen door een diepgaand inzicht te ontwikkelen in de afwezigheid van enige essentie (anatta) die beter, gevorderder of bevrijder zou kunnen zijn. Door dit diepe inzicht wordt duidelijk dat zoiets niet bestaat en wordt de gehechtheid er aan en de behoefte om zich op deze manier te uiten opgeheven.

Volgens de Pali sutta's kan inzicht in anatta ons bevrijden van superioriteit doordat het ons helpt te begrijpen dat er geen essentieel verschil is tussen onszelf en anderen. Anatta verwijst naar het concept dat er geen permanente, onveranderlijke essentie of zelf is in ons of in anderen.

Wanneer we dit realiseren, beseffen we dat het gevoel van superioriteit dat we kunnen ervaren ten opzichte van anderen, slechts een illusie is die voortkomt uit onze gehechtheid aan het idee van iet te zijn dat beter, gevorderder of bevrijder zou zijn. Deze gehechtheid is de oorzaak van ons lijden en anderen hun lijden en bron van negatieve emoties zoals trots en arrogantie.

Door het ontwikkelen van inzicht in anatta, beseffen we dat er geen permanente of onveranderlijke essentie is die ons beter maakt dan anderen. We zijn allemaal vergankelijke wezens die onderhevig zijn aan verandering en die zich in een continue staat van flux bevinden.

In plaats van ons te richten op het vergelijken van onszelf met anderen, richten we ons dan op het ontwikkelen van compassie en mededogen voor alle levende wezens.

[lang kwaat]

Augustinus moet maar zien waar hij heen gaat met zijn woede.  Woede is een gemoedstoestand en een teken dat er nog iets van 'zelf' aanwezig is.   Leeg van zelf is ook leeg van gemoed.

Ik heb eens gehoord dat je een bewusteloos persoon, in ieder geval leeg van enig bewust besef van Ik besta, leeg van elke perceptie van ego of Ik,  niet zomaar kunt stikken. Het zenuwstelsel, lichaam en geest verdedigen het leven zelfs als is iemand bewusteloos. Waarschijnlijk hebben ook dieren zonder enig zelfbesef of zelf-bewustzijn wel instincten als vechten en vluchten.

Ik denk dat het aangeeft dat het leven als individu, als uniek wezen, (dat is wat anders dan de notie Ik ben, volgens mij) bij geboorte al vol neigingen zit om dat leven in stand te houden en beschermen en dat verloopt allemaal vooral onbewust. En dit gaat ook zelfs buiten het bewust zijn om.

Volgens mij is het met emoties net zo. Het lijkt zo leuk om te denken dat wij emoties zelf veroorzaken want dat geeft een gevoel van controle maar ik denk eerder dat het onbewust op gang komt en dat als wij een emotie bewust opmerken, dat het allang bezig is te ontstaan. Alleen bewustzijn is blind voor dat voortraject. Vanuit bewust zijn lijkt alles zomaar ineens te ontstaan, en er te zijn. Uit leegte opkomend. Ergens is dat logisch want het kan niet dieper en verder zien.

[I'm a loser]

Augustinus moet maar zien waar hij heen gaat met zijn woede.  Woede is een gemoedstoestand en een teken dat er nog iets van 'zelf' aanwezig is.   Leeg van zelf is ook leeg van gemoed.

Ik heb eens gehoord dat je een bewusteloos persoon, in ieder geval leeg van enig bewust besef van Ik besta, leeg van elke perceptie van ego of Ik,  niet zomaar kunt stikken. Het zenuwstelsel, lichaam en geest verdedigen het leven zelfs als is iemand bewusteloos. Waarschijnlijk hebben ook dieren zonder enig zelfbesef of zelf-bewustzijn wel instincten als vechten en vluchten.

Ik denk dat het aangeeft dat het leven als individu, als uniek wezen, (dat is wat anders dan de notie Ik ben, volgens mij) bij geboorte al vol neigingen zit om dat leven in stand te houden en beschermen en dat verloopt allemaal vooral onbewust. En dit gaat ook zelfs buiten het bewust zijn om.

Volgens mij is het met emoties net zo. Het lijkt zo leuk om te denken dat wij emoties zelf veroorzaken want dat geeft een gevoel van controle maar ik denk eerder dat het onbewust op gang komt en dat als wij een emotie bewust opmerken, dat het allang bezig is te ontstaan. Alleen bewustzijn is blind voor dat voortraject. Vanuit bewust zijn lijkt alles zomaar ineens te ontstaan, en er te zijn. Uit leegte opkomend. Ergens is dat logisch want het kan niet dieper en verder zien.

Ik heb al eerder aangegeven dat een wezen zoals een muis ook zoiets als een 'zelf' kent.  En daarmee zichzelf als een 'zelf' kent ten opzichte van de kat.   We kunnen begrijpen dat 'het lichaam' reageert op instincten uit de natuur vandaan.  Ieder bewust wezen (ook dieren en zelfs planten) kennen zoiets als een zelf-bewustzijn.   Ieder bewust wezen beschermt zichzelf tegen andere bewuste wezens.

Overal in de natuur kunnen we zien dat het ene altijd ten koste van het andere gaat.  Alles verschijnt en verdwijnt.  Niks is constant. 

De notie 'ik ben' is van geheel andere aard.  De notie 'ik ben' heeft die zichzelf-beschermende reflex(en) niet.  De 'ik ben' notie is vrij van emoties, vrij van controle, vrij van alles.  Het is een universele notie. Omdat het vrij is van iedere bezoedeling is er ook het directe zien dat deze notie (besef) niet anders dan universeel kan zijn en de grondslag is van ieder bewust wezen.

Gemoedstoestanden zijn dan ook nuttig, anders had het leven op aarde zich niet kunnen ontwikkelen zoals wij dat kennen.  Echter, in de zelfrealisatie is iedere gemoedstoestand een sta in de weg.   Woede -in welke vorm dan ook- leidt nergens naar.   Woede is de levensenergie welke de mens omzet in een emotie.  Levensenergie is in principe vrij , maar als mens binden we die energie en komt er zoiets als woede tevoorschijn.   Heus, voor wie vrij is van dergelijke gemoedstoestanden is een 'woedende' mens een grappig gezicht.   En het wekt tegelijkertijd mededogen op, omdat zo iemand een slaaf is van zijn eigen gemoed.

[I'm a loser]

Wanneer we dit realiseren, beseffen we dat het gevoel van superioriteit dat we kunnen ervaren ten opzichte van anderen, slechts een illusie is die voortkomt uit onze gehechtheid aan het idee van iet te zijn dat beter, gevorderder of bevrijder zou zijn. Deze gehechtheid is de oorzaak van ons lijden en anderen hun lijden en bron van negatieve emoties zoals trots en arrogantie.

Door het ontwikkelen van inzicht in anatta, beseffen we dat er geen permanente of onveranderlijke essentie is die ons beter maakt dan anderen. We zijn allemaal vergankelijke wezens die onderhevig zijn aan verandering en die zich in een continue staat van flux bevinden.

De grap is dat de onveranderlijke essentie geen superioriteit of inferioriteit kent.   Als verschijning ben je een vergankelijk wezen (worden) als onveranderlijke essentie (ik ben) ben je het zijn zelf.  Wat geen enkel oordeel heeft over het 'andere' ik ben, omdat het hetzelfde 'ik ben' is.   In de onveranderlijke essentie zijn we allemaal op dezelfde wijze 'ik ben'.

Je zit dus nog in het veld der illusies, Scepticus.  Hetgeen je vervolgens weer kan zien als een uiting van superioriteit mijnerzijds.  Waarmee je de illusie vervolgens weer in stand houdt!

[Marcel]

[...]Je zit dus nog in het veld der illusies, Scepticus.  Hetgeen je vervolgens weer kan zien als een uiting van superioriteit mijnerzijds.  Waarmee je de illusie vervolgens weer in stand houdt!

dat lijkt een constatering vanuit
kennende leegte ,
maar leest toch vooral als
een oordeel vanuit de verschijningsvorm

[lang kwaat]

Het onvermijdelijke ongemak kan bijvoorbeeld ervaren worden bij de moeilijkheid van het uitleggen van de leer, waarvan de diepere aspecten zeer moeilijk te vatten zijn. Zo'n soort ongemak kan niet volledig vermeden worden zolang er bestaan is en interactie met dat bestaan.

Dat denk ik ook.

[Vrij]

Volgens mij is het met emoties net zo. Het lijkt zo leuk om te denken dat wij emoties zelf veroorzaken want dat geeft een gevoel van controle maar ik denk eerder dat het onbewust op gang komt en dat als wij een emotie bewust opmerken, dat het allang bezig is te ontstaan. Alleen bewustzijn is blind voor dat voortraject. Vanuit bewust zijn lijkt alles zomaar ineens te ontstaan, en er te zijn. Uit leegte opkomend. Ergens is dat logisch want het kan niet dieper en verder zien.

Er is slechts 1 aanleiding voor alle emoties, en dat is.. temperament.
Zo gauw dat temperament gekaderd wordt binnen de gevangenis van verklarend bewustzijn ontstaan emoties.
Daarom zijn emoties net zo oppervlakkig als het verklarende bewustzijn wat er mee samengaat.
Waar temparement eenvoudig de actie is, (Potentieel) daar is emotie slechts re-actie.
Geestelijk 'lijden' is gevangen temperament.

Bewustzijn is blind.. en waarheid heeft geen ogen nodig.

[lang kwaat]

De notie 'ik ben' is van geheel andere aard.  De notie 'ik ben' heeft die zichzelf-beschermende reflex(en) niet.  De 'ik ben' notie is vrij van emoties, vrij van controle, vrij van alles.  Het is een universele notie. Omdat het vrij is van iedere bezoedeling is er ook het directe zien dat deze notie (besef) niet anders dan universeel kan zijn en de grondslag is van ieder bewust wezen.

Gemoedstoestanden zijn dan ook nuttig, anders had het leven op aarde zich niet kunnen ontwikkelen zoals wij dat kennen.  Echter, in de zelfrealisatie is iedere gemoedstoestand een sta in de weg.   Woede -in welke vorm dan ook- leidt nergens naar.   Woede is de levensenergie welke de mens omzet in een emotie.  Levensenergie is in principe vrij , maar als mens binden we die energie en komt er zoiets als woede tevoorschijn.   Heus, voor wie vrij is van dergelijke gemoedstoestanden is een 'woedende' mens een grappig gezicht.   En het wekt tegelijkertijd mededogen op, omdat zo iemand een slaaf is van zijn eigen gemoed.

De notie 'Ik ben' of 'Ik besta' wordt in de leer asmi mana genoemd en behandeld als een subtiele bezoedeling die lang standhoudt.

De teksten leren dat de notie, het verlangen, en de onderliggende neiging 'Ik ben' ook verdwijnen op een bepaald moment en wel zo:

"Suppose there was a cloth that was dirty and soiled, so the owners give it to a launderer. The launderer kneads it thoroughly with salt, lye, and cow dung, and rinses it in clear water. Although that cloth is clean and bright, it still has a lingering scent of salt, lye, or cow dung that had not been eradicated. The launderer returns it to its owners, who store it in a fragrant casket. And that lingering scent would be eradicated.

In the same way, although a noble disciple has given up the five lower fetters, they still have a lingering residue of the conceit ‘I am’, the desire ‘I am’, and the underlying tendency ‘I am’ which has not been eradicated. After some time they meditate observing rise and fall in the five grasping aggregates. ‘Such is form, such is the origin of form, such is the ending of form. Such is feeling … Such is perception … Such are choices … Such is consciousness, such is the origin of consciousness, such is the ending of consciousness.’ As they do so, that lingering residue is eradicated.” (SN22.89): https://suttacentral.net/sn22.89/en/sujato?layout=plain&reference=none&notes=asterisk&highlight=false&script=latin

De notie 'Ik ben' wordt dus behandeld als een nog sluimerend residu van eigenwaan/verbeelding, als de restgeur van je was. Misschien mag je het zo zien dat vele levens identificeren met lichaam en al die mentale aspecten van ons leven leidt tot een soort geur van Ik ben, en die geur blijft langdurig sluimeren en de perceptie beïnvloeden.

Overigens, dit is weer niet hetzelfde als avijja, onwetendheid. Onwetendheid verwijst er meer naar dat je de notie 'Ik ben' ziet als de natuur van geest, dus als de natuur van kennen. Dat je kennen nog altijd houdt voor een kenner. Pas als je alles ziet zoals het werkelijk is, dan is onwetendheid opgeheven. Maar als je iets (wat dan ook) aanziet voor Ik, mijn en mijn zelf, dan zie je de zaken nog niet zoals ze werkelijk zijn.

[lang kwaat]

Volgens mij is het met emoties net zo. Het lijkt zo leuk om te denken dat wij emoties zelf veroorzaken want dat geeft een gevoel van controle maar ik denk eerder dat het onbewust op gang komt en dat als wij een emotie bewust opmerken, dat het allang bezig is te ontstaan. Alleen bewustzijn is blind voor dat voortraject. Vanuit bewust zijn lijkt alles zomaar ineens te ontstaan, en er te zijn. Uit leegte opkomend. Ergens is dat logisch want het kan niet dieper en verder zien.

Er is slechts 1 aanleiding voor alle emoties, en dat is.. temparement.

Wat is temperament volgens jou?

[Vrij]

Volgens mij is het met emoties net zo. Het lijkt zo leuk om te denken dat wij emoties zelf veroorzaken want dat geeft een gevoel van controle maar ik denk eerder dat het onbewust op gang komt en dat als wij een emotie bewust opmerken, dat het allang bezig is te ontstaan. Alleen bewustzijn is blind voor dat voortraject. Vanuit bewust zijn lijkt alles zomaar ineens te ontstaan, en er te zijn. Uit leegte opkomend. Ergens is dat logisch want het kan niet dieper en verder zien.

Er is slechts 1 aanleiding voor alle emoties, en dat is.. temparement.

Wat is temperament volgens jou?

Gedrevenheid.

[Bodhiboom]

Ik kwam vandaag een stukje tegen over de Drie Azijn Proevers, een klassiek thema voor schilderijen uit Azië. De drie proevers zijn Confucius, Boeddha en Lao Tzu, die alle drie azijn proeven uit een pot maar verschillende uitdrukkingen hebben op het gezicht, Confucius zuur, de Boeddha bitter, en Lao Tzu glimlachend. Het is een allegorie, de drie gelaatsuitdrukkingen vertellen iets over hoe de filosofieën van de drie heren staan tegenover de wereld.

De uitleg die ik tegen kwam zei dat de Boeddha zo een bitter gezicht trok omdat volgens hem alles in de wereld Samsara was, en lijden vertegenwoordigde, en onbevredigend was vergeleken bij Nirvana, verlost zijn.

Lao Tzu daarentegen glimlacht omdat de wereld perfect is zoals hij is, de azijn proeft precies zoals azijn zou moeten proeven.

[scepticus]

De grap is dat de onveranderlijke essentie geen superioriteit of inferioriteit kent.   Als verschijning ben je een vergankelijk wezen (worden) als onveranderlijke essentie (ik ben) ben je het zijn zelf.  Wat geen enkel oordeel heeft over het 'andere' ik ben, omdat het hetzelfde 'ik ben' is.   In de onveranderlijke essentie zijn we allemaal op dezelfde wijze 'ik ben'.

Je zit dus nog in het veld der illusies, Scepticus.  Hetgeen je vervolgens weer kan zien als een uiting van superioriteit mijnerzijds.  Waarmee je de illusie vervolgens weer in stand houdt!

Ik beschreef louter wat de Pali sutta's verduidelijken in verband met het zich voordoen van gevoelens van superioriteit.

Diezelfde Pali Sutta's verduidelijken tevens dat er noch een persoonlijke, noch een onpersoonlijke essentie bestaat. Het geloof dat zoiets wel bestaat ligt aan de basis van het blijven verdedigen van de aanwezigheid van zo een onpersoonlijke essentie.

Het Boeddhisme beschouwt zoiets dat niet bestaat verbinden met iets wat je zou zijn ("ik ben") als een bezoedeling. Om bevrijding te bereiken, is het daarom nodig te realiseren dat zo een essentie een illusie is. Zonder deze realisatie, kunnen kwaliteiten van het ongeconditioneerde, zoals vrij zijn van superioriteit en inferioriteit, toch weer toegeschreven worden aan iets wat men zou zijn, wat dan weer kan leiden tot gevoelens van superioriteit.

Het is natuurlijk zo dat het ongeconditioneerde altijd vrij blijft van superioriteit en inferioriteit. Het is echter door het ongeconditioneerde tot een essentie te maken dat men dan gaat geloven te zijn, dat superioriteit zijn intrede kan vinden.

Ik suggereer niet dat dit op iemand van toepassing is, ik beschrijf slechts wat het Boeddhisme aanwijst als de oorzaak en de instandhouding van dergelijke eigen waan (asmi mana).

Het is aan iedereen om helder te krijgen wat hiervan aan de orde is. Dat is niet iets wat op een forum geopenbaard of verdedigd moet worden.

[I'm a loser]

[...]Je zit dus nog in het veld der illusies, Scepticus.  Hetgeen je vervolgens weer kan zien als een uiting van superioriteit mijnerzijds.  Waarmee je de illusie vervolgens weer in stand houdt!

dat lijkt een constatering vanuit
kennende leegte ,
maar leest toch vooral als
een oordeel vanuit de verschijningsvorm

Ik constateerde dat Scepticus nog in het veld der illusies verkeert.  En ik bood hem de keuze om dat als een uitleg van superioriteit mijnerzijds te zien.  Hij heeft dus ook de mogelijkheid om het na te laten, de bal ligt dan bij hem.

Vervolgens lees ik nu bij Scepticus dat de Pali Sutta's verduidelijken dat er geen onpersoonlijke essentie bestaat.   Zijn daarop volgende zin is "Het geloof dat zoiets wel bestaat" , waaruit ik opmaak dat Scepticus denkt dat die onpersoonlijke essentie een geloof mijnerzijds is.

Resumerend: Scepticus is zelf nog niet bevrijdt (van zichzelf) , maar spreekt alsof dat wel het geval zou zijn.   Maar hoe kan een onpersoonlijke essentie aan eigen waan lijden?  Dat is een contradictio in terminis.

Nu ben ik niet zo bekend met de Pali Sutta's als vrijwel iedereen hier.   Maar mijn kennis is van dien aard , dat dergelijke teksten (als het goed is) verborgenheden bevatten.  Het 'plaatsloze' zal weinigen wat zeggen, omdat ze het niet kennen.  Dus kan iemand dat als een geloof aan nemen, maar dan kent men het 'plaatsloze' nog steeds niet.  (Ter voorbeeld)

[I'm a loser]

De notie 'ik ben' is van geheel andere aard.  De notie 'ik ben' heeft die zichzelf-beschermende reflex(en) niet.  De 'ik ben' notie is vrij van emoties, vrij van controle, vrij van alles.  Het is een universele notie. Omdat het vrij is van iedere bezoedeling is er ook het directe zien dat deze notie (besef) niet anders dan universeel kan zijn en de grondslag is van ieder bewust wezen.

Gemoedstoestanden zijn dan ook nuttig, anders had het leven op aarde zich niet kunnen ontwikkelen zoals wij dat kennen.  Echter, in de zelfrealisatie is iedere gemoedstoestand een sta in de weg.   Woede -in welke vorm dan ook- leidt nergens naar.   Woede is de levensenergie welke de mens omzet in een emotie.  Levensenergie is in principe vrij , maar als mens binden we die energie en komt er zoiets als woede tevoorschijn.   Heus, voor wie vrij is van dergelijke gemoedstoestanden is een 'woedende' mens een grappig gezicht.   En het wekt tegelijkertijd mededogen op, omdat zo iemand een slaaf is van zijn eigen gemoed.

De notie 'Ik ben' of 'Ik besta' wordt in de leer asmi mana genoemd en behandeld als een subtiele bezoedeling die lang standhoudt.

Ik heb hier al vaker op gewezen, maar de noties 'ik ben' en 'ik besta' zijn niet synoniem.   Ik kan wederom uitleg gaan bieden, maar dan val ik in herhaling.  Ik weet dat jij de notie 'ik ben' in het geheel niet kent.  Daarom verklaar jij beide noties als synoniem en wordt een gesprek erg lastig.   

In het kort: de notie 'ik ben' is plaatsloos.  De notie 'ik besta' heeft een plaats (locatie).   De ene notie is non-lokaal, de andere lokaal.    Plaatsloos of non-lokaal valt ook heel goed aan te duiden met 'nergens'.  Maar gezien dat jouw denken slechts locatie kan denken (Mijn denken ook trouwens), blijft dit maar wat heen en weer geschrijf.

[lang kwaat]

Volgens mij is het met emoties net zo. Het lijkt zo leuk om te denken dat wij emoties zelf veroorzaken want dat geeft een gevoel van controle maar ik denk eerder dat het onbewust op gang komt en dat als wij een emotie bewust opmerken, dat het allang bezig is te ontstaan. Alleen bewustzijn is blind voor dat voortraject. Vanuit bewust zijn lijkt alles zomaar ineens te ontstaan, en er te zijn. Uit leegte opkomend. Ergens is dat logisch want het kan niet dieper en verder zien.

Er is slechts 1 aanleiding voor alle emoties, en dat is.. temparement.

Wat is temperament volgens jou?

Gedrevenheid.

Dat vind ik wel een mooie beschrijving.

Wat ik in de sutta's zie,  is dat de Boeddha leert dat gedrevenheid/hart-s-tocht, asava's, niet zomaar onderdrukt kan worden, zomaar terzijde geschoven, zomaar doen alsof het er niet is. Je moet wel erkennen en zien dat het er is en dat het je ook beheerst. Je moet niet menen dat je al vrij bent. Je bent geketend. Aan die gedrevenheid. Wat drijft je?

Je zit bijvoorbeeld nog geen tel op een kussen te mediteren en gedrevenheid komt al weer op. Gedrevenheid om op te staan, om te gaan werken aan dit en dat, gedreven om iets gaan uitdenken, doordenken, eindeloos. Daarin zit ook een element van onvrijheid. Jachtigheid.

Gedrevenheid heeft zijn eigen plan met jou, ipv jij met gedrevenheid.  Je kunt als mens denken dat je gedrevenheid beheerst maar het is eigenlijk andersom.
Altijd maar weer ontstaat die jachtigheid, die tocht, die wind, die hart-s-tocht. Het is bijna als een soort bezetenheid, vind ik.

Gedrevenheid is een uniek soort wilsactiviteit, een soort drang, drift die nogal dwingend is, die opwelt en je niet makkelijk loslaat, die jou als mens beheerst. Zoals een verslaving. Het is niet zo vrij allemaal. Streven (chanda) is wat anders. In gedrevenheid zit iets van moeten, onvrij, nauwelijks keus, het heeft iets dwingends, maar dat zit niet elk soort wilsactiviteit heeft dat. Gedrevenheid is als obsessie maar niet elke wil is obsessief van aard. Gedrevenheid is wat dat betreft een uniek soort wilsactiviteit.

Daarom keurde de Boeddha volgens mij ook niet alle wil af en is bevrijding niet hetzelfde als een totale willoosheid maar juist perfecte beheersing van de wil. Een ultieme soepelheid en toepasbaar van geest naar wens.

De meesleurende  dwingende gedrevenheid kan volgens de leer helemaal eindigen, sterker, die moet eindigen om bevrijding te realiseren.
Gedrevenheid komt in het onderricht ter sprake als: tanha, asava, anusaya. Allemaal manieren om te spreken over diverse vormen van dwingende gedrevenheid die de geest beetpakt, gaat beheersen, en verblindt.

Gedrevenheid is als een soort potentiële energie die je bij je hebt, als in een accu. Het is als een ontlading en het is die gedrevenheid die weder geboorte en daarmee lijden voedt, ondersteunt. Het niet zien dat deze gedrevenheid de oorzaak is van lijden, leidt er toe dat we gedrevenheid waarderen en blijven voeden, hiermee gedrevenheid sterker makend, en zo bijdragend aan onze eigen jachtigheid en onrust.

Nogmaals, wil is niet hetzelfde als gedrevenheid. Gedrevenheid is een uniek en apart soort wil.

Dit zal er wel moeilijk ingaan bij jou, want je gedrevenheid is immers groot (grapje)

[lang kwaat]

Resumerend: Scepticus is zelf nog niet bevrijdt (van zichzelf) , maar spreekt alsof dat wel het geval zou zijn.   Maar hoe kan een onpersoonlijke essentie aan eigen waan lijden?  Dat is een contradictio in terminis.

Nu ben ik niet zo bekend met de Pali Sutta's als vrijwel iedereen hier.   Maar mijn kennis is van dien aard , dat dergelijke teksten (als het goed is) verborgenheden bevatten.  Het 'plaatsloze' zal weinigen wat zeggen, omdat ze het niet kennen.  Dus kan iemand dat als een geloof aan nemen, maar dan kent men het 'plaatsloze' nog steeds niet.  (Ter voorbeeld)

Volgens mij benader jij alles veel te veel als iets incidenteels. Incidenteel kun je best eens helemaal vrij zijn van gemoed en niet beheerst worden door een bepaalde gemoedstoestand in interactie met anderen, de wereld maar dit is incidenteel. Meestal speelt wel een bepaald gemoed mee, en daar is ook niks mis mee. We zijn leerlingen geen volledig verlichten. We zijn onderweg, niet aangekomen.

Als je incidenteel eens vanuit gemoedloosheid in de wereld staat en leeft, wil dat heus niet zeggen dat je tot zelfrealisatie gekomen bent of bevrijd bent hoor. Iedereen doet dit wel eens.

Het is belangrijk gemoed te zien waar het is en te zien wanneer gemoed je beheerst.

Jij zit erg op dat spoor van verborgenheden die jij alleen kent, samen met een kleine groep anderen, maar zie je ook nog wat niet verborgen is, direct zichtbaar?

[Bodhiboom]

Volgens mij is het met emoties net zo. Het lijkt zo leuk om te denken dat wij emoties zelf veroorzaken want dat geeft een gevoel van controle maar ik denk eerder dat het onbewust op gang komt en dat als wij een emotie bewust opmerken, dat het allang bezig is te ontstaan. Alleen bewustzijn is blind voor dat voortraject. Vanuit bewust zijn lijkt alles zomaar ineens te ontstaan, en er te zijn. Uit leegte opkomend. Ergens is dat logisch want het kan niet dieper en verder zien.

Er is slechts 1 aanleiding voor alle emoties, en dat is.. temparement.

Wat is temperament volgens jou?

Gedrevenheid.

Hmm, en wat dan van het mijn-maken? Ik ben wel eens in mezelf tegen gekomen dat iemand iets zegt, dan voel ik mij daardoor aangevallen of gekrenkt, omdat ik ergens denk dat mijn reputatie een belangrijk onderdeel van mijn zijn is, en dan komt er kwaadheid of zelfs woede.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Volgens mij is het met emoties net zo. Het lijkt zo leuk om te denken dat wij emoties zelf veroorzaken want dat geeft een gevoel van controle maar ik denk eerder dat het onbewust op gang komt en dat als wij een emotie bewust opmerken, dat het allang bezig is te ontstaan. Alleen bewustzijn is blind voor dat voortraject. Vanuit bewust zijn lijkt alles zomaar ineens te ontstaan, en er te zijn. Uit leegte opkomend. Ergens is dat logisch want het kan niet dieper en verder zien.

Er is slechts 1 aanleiding voor alle emoties, en dat is.. temparement.

Wat is temperament volgens jou?

Gedrevenheid.

Bezieling


1) Aanblazing 2) Aandrift 3) Aanmoediging 4) Animo 5) Animus 6) Begeestering 7) Bevlogenheid Bezieldheid 9) Elan 10) Enthousiasme 11) Gedrevenheid 12) Geestdrift 13) Gemoedsaandoening 14) Gloed 15) Hartstocht 16) Hartstochtelijkheid 17) Impuls 18) Ingeschapen neiging 19) Ingeving 20) Innerlijke aandrift

[I'm a loser]

Resumerend: Scepticus is zelf nog niet bevrijdt (van zichzelf) , maar spreekt alsof dat wel het geval zou zijn.   Maar hoe kan een onpersoonlijke essentie aan eigen waan lijden?  Dat is een contradictio in terminis.

Nu ben ik niet zo bekend met de Pali Sutta's als vrijwel iedereen hier.   Maar mijn kennis is van dien aard , dat dergelijke teksten (als het goed is) verborgenheden bevatten.  Het 'plaatsloze' zal weinigen wat zeggen, omdat ze het niet kennen.  Dus kan iemand dat als een geloof aan nemen, maar dan kent men het 'plaatsloze' nog steeds niet.  (Ter voorbeeld)

Volgens mij benader jij alles veel te veel als iets incidenteels. Incidenteel kun je best eens helemaal vrij zijn van gemoed en niet beheerst worden door een bepaalde gemoedstoestand in interactie met anderen, de wereld maar dit is incidenteel. Meestal speelt wel een bepaald gemoed mee, en daar is ook niks mis mee. We zijn leerlingen geen volledig verlichten. We zijn onderweg, niet aangekomen.

Als je incidenteel eens vanuit gemoedloosheid in de wereld staat en leeft, wil dat heus niet zeggen dat je tot zelfrealisatie gekomen bent of bevrijd bent hoor. Iedereen doet dit wel eens.

Het is belangrijk gemoed te zien waar het is en te zien wanneer gemoed je beheerst.

Het onveranderlijke (leegte) veranderd niet meer, anders zou het niet onveranderlijk genaamd zijn.  In de leegte kunnen gemoedstoestanden zich niet voordoen.  Daarom kan alleen ontologische leegte waar zijn.  Bedachte leegte of gemediteerde leegte (waar jij het over hebt) dat is wel incidenteel.  Dan zit je ontologisch gezien nog in de 'volte'.    Zo zeggen mensen het ook: Ik ben woedend, boos, verdrietig, jaloers of nog wat anders.  Bij de meeste mensen is een gemoedstoestand een toestand van zijn.    Daarom lijden ze ook. En naarmate men ouder wordt, wordt men ook onmachtiger om er wat aan te doen.  Zo na je 50e mag er toch wel iets gaan dagen, anders ben je te laat.

Jij zit erg op dat spoor van verborgenheden die jij alleen kent, samen met een kleine groep anderen, maar zie je ook nog wat niet verborgen is, direct zichtbaar?

Kennende leegte is meer dan een halve eeuw verborgen voor me geweest,  ik kende het kennen niet.    Maar in die jaren begon het (het kennen) wel te ontwaken.  Dan heet het 'schouwen'.  En wat werd er geschouwd?  Mijn leven, mijn lichaam, mijn doen en laten.  En natuurlijk ook de rest van de wereld.

Er is nu ook nog veel voor mij verborgen.  Als mens word ik bewogen door leegte.  Maar 'dat' wat mij beweegt blijft verborgen.    Alleen in 'het moment' krijg ik er wat van mee.

[Vrij]

Volgens mij is het met emoties net zo. Het lijkt zo leuk om te denken dat wij emoties zelf veroorzaken want dat geeft een gevoel van controle maar ik denk eerder dat het onbewust op gang komt en dat als wij een emotie bewust opmerken, dat het allang bezig is te ontstaan. Alleen bewustzijn is blind voor dat voortraject. Vanuit bewust zijn lijkt alles zomaar ineens te ontstaan, en er te zijn. Uit leegte opkomend. Ergens is dat logisch want het kan niet dieper en verder zien.

Er is slechts 1 aanleiding voor alle emoties, en dat is.. temparement.

Wat is temperament volgens jou?

Gedrevenheid.

Hmm, en wat dan van het mijn-maken? Ik ben wel eens in mezelf tegen gekomen dat iemand iets zegt, dan voel ik mij daardoor aangevallen of gekrenkt, omdat ik ergens denk dat mijn reputatie een belangrijk onderdeel van mijn zijn is, en dan komt er kwaadheid of zelfs woede.

Dat zijn emoties.
Emoties bufferen de 'zelf'-beeld beleving en accentueren het 'wie zijn. Emoties zijn er ook oorzakelijk aan dat de mens/persoon hardleers is, alles moet eerst langs de een of andere gemoedsgesteldheid, die op hun beurt registratie van wat dan ook gigantisch vertekenen. Gedrevenheid daarentegen is eenvoudig onmiddellijke actie/alertheid zonder poespas.

[Vrij]

Dit zal er wel moeilijk ingaan bij jou, want je gedrevenheid is immers groot (grapje)

Het is niet 'mijn' gedrevenheid. Er is gedrevenheid.

[lang kwaat]

Dit zal er wel moeilijk ingaan bij jou, want je gedrevenheid is immers groot (grapje)

Het is niet 'mijn' gedrevenheid. Er is gedrevenheid.

Haha, ja het is niet jouw gedrevenheid natuurlijk maar het drijft je wel naar het boeddha-forum:-)
Tuurlijk, het is niet jouw lust maar toch maar even neuken?
Tuurlijk, het zijn niet jouw gedachten en spirituele ontdekkingen en ervaringen maar toch maar even ventileren als je ontdekkingen en ervaringen op een forum.
Tuurlijk, je bestaat niet als Ik maar toch maar even je bestaan als Ik doen gelden op een forum.
Ik zou bijna gaan denken dat het toch wel allemaal erg van-jou is.

[Vrij]

Dit zal er wel moeilijk ingaan bij jou, want je gedrevenheid is immers groot (grapje)

Het is niet 'mijn' gedrevenheid. Er is gedrevenheid.

Haha, ja het is niet jouw gedrevenheid natuurlijk maar het drijft je wel naar het boeddha-forum:-)
Tuurlijk, het is niet jouw lust maar toch maar even neuken?
Tuurlijk, het zijn niet jouw gedachten en spirituele ontdekkingen en ervaringen maar toch maar even ventileren als je ontdekkingen en ervaringen op een forum.
Tuurlijk, je bestaat niet als Ik maar toch maar even je bestaan als Ik doen gelden op een forum.
Ik zou bijna gaan denken dat het toch wel allemaal erg van-jou is.

Vertel eens Siebe, hoe kan iets van mij van jou of wie dan ook zijn? Dat het mij of jou toe behoort is tenslotte slechts een aanname en van horen en zeggen, en binnen een cultuur van onderlinge afspraken handig en praktisch. Maar met deze beschouwingen hier op dit forum wens ik je van harte toe iets dieper te kijken dan aannames van horen en zeggen.

[lang kwaat]

Het onveranderlijke (leegte) veranderd niet meer, anders zou het niet onveranderlijk genaamd zijn.  In de leegte kunnen gemoedstoestanden zich niet voordoen.  Daarom kan alleen ontologische leegte waar zijn.  Bedachte leegte of gemediteerde leegte (waar jij het over hebt) dat is wel incidenteel.

Dan zit je ontologisch gezien nog in de 'volte'.    Zo zeggen mensen het ook: Ik ben woedend, boos, verdrietig, jaloers of nog wat anders.  Bij de meeste mensen is een gemoedstoestand een toestand van zijn.    Daarom lijden ze ook. En naarmate men ouder wordt, wordt men ook onmachtiger om er wat aan te doen.  Zo na je 50e mag er toch wel iets gaan dagen, anders ben je te laat.

Jij zit erg op dat spoor van verborgenheden die jij alleen kent, samen met een kleine groep anderen, maar zie je ook nog wat niet verborgen is, direct zichtbaar?

Kennende leegte is meer dan een halve eeuw verborgen voor me geweest,  ik kende het kennen niet.    Maar in die jaren begon het (het kennen) wel te ontwaken.  Dan heet het 'schouwen'.  En wat werd er geschouwd?  Mijn leven, mijn lichaam, mijn doen en laten.  En natuurlijk ook de rest van de wereld.

Er is nu ook nog veel voor mij verborgen.  Als mens word ik bewogen door leegte.  Maar 'dat' wat mij beweegt blijft verborgen.    Alleen in 'het moment' krijg ik er wat van mee.

Ben je gestopt met schouwen van je leven, lichaam, intenties, neigingen, doen en laten etc? Ik vraag dat omdat je spreekt in de verleden tijd.

Ik denk wel dat als een handeling echt puur is, zuiver, dus edel, dan kun je niet zien wat je beweegt. Je kunt dan van alles verzinnen...zoals ik wordt bewogen door God, door de heilige geest, door leegte, door een non-duale staat, maar alles is verzinsel, want je bent niet in staat te zien wat je beweegt dan volgens mij.

Ik vind bewogenheid wel heel boeiend want het heeft iets wonderlijks en vaak heb ik wel het gevoel gehad dat ik ben geleid, begeleid. Dat het niet allemaal maar toeval was welke richting het op ging. Soms lijken dingen te gebeuren die iets te toevallig zijn en dat heeft iets mysterieus. Jung had hier ook veel gevoel voor. Het is iets vreemds wat je bezielt. Wij zijn gewend dat te zien als iets wat uit onszelf komt maar vroeger was dat helemaal niet zo. Ik denk soms ook wel eens dat er ook externe factoren, entiteiten, andere wezens meespelen.

[lang kwaat]

Vertel eens Siebe, hoe kan iets van mij van jou of wie dan ook zijn? Dat het mij of jou toe behoort is tenslotte slechts een aanname en van horen en zeggen, en binnen een cultuur van onderlinge afspraken handig en praktisch. Maar met deze beschouwingen hier op dit forum wens ik je van harte toe iets dieper te kijken dan aannames van horen en zeggen.

Een wezen dat, bijvoorbeeld, het lichaam niet ziet als Ik en mijn, mist de neiging het te beschermen. En dat selecteert zich vanzelf uit evolutionair.
Ik en mijn maken is mijns inziens dus geen cultuur en afspraak maar natuur. Instinct. Alles in ons is ingesteld op lijfsbehoud. Zelfs als je bewusteloos bent, is dit zo. Van alles is gaande om je in leven te houden.

Het is zeker niet zomaar een afspraak dat we het lichaam en mentale zaken zien als Ik en mijn. Zelfs al zou je morgen willen afspreken met jezelf dat je het lichaam en gevoelens niet meer ziet en kent als Ik en mijn, het zal toch gebeuren. Je bent kansloos, totaal kansloos tegen deze instincten.

Het is allemaal prachtig, die bespiegelingen en beschouwingen van jou, je vindt het kennelijk zelf erg diep allemaal, maar ik vind het maar rare kronkels vaak. Je haalt je echt zulke vreemde dingen in het hoofd, vind ik.
 

[Vrij]

Vertel eens Siebe, hoe kan iets van mij van jou of wie dan ook zijn? Dat het mij of jou toe behoort is tenslotte slechts een aanname en van horen en zeggen, en binnen een cultuur van onderlinge afspraken handig en praktisch. Maar met deze beschouwingen hier op dit forum wens ik je van harte toe iets dieper te kijken dan aannames van horen en zeggen.

Een wezen dat, bijvoorbeeld, het lichaam niet ziet als Ik en mijn, mist de neiging het te beschermen. En dat selecteert zich vanzelf uit evolutionair.
Ik en mijn maken is mijns inziens dus geen cultuur en afspraak maar natuur. Instinct. Alles in ons is ingesteld op lijfsbehoud. Zelfs als je bewusteloos bent, is dit zo. Van alles is gaande om je in leven te houden.

Het is zeker niet zomaar een afspraak dat we het lichaam en mentale zaken zien als Ik en mijn. Zelfs al zou je morgen willen afspreken met jezelf dat je het lichaam en gevoelens niet meer ziet en kent als Ik en mijn, het zal toch gebeuren. Je bent kansloos, totaal kansloos tegen deze instincten.

Het is allemaal prachtig, die bespiegelingen en beschouwingen van jou, je vindt het kennelijk zelf erg diep allemaal, maar ik vind het maar rare kronkels vaak. Je haalt je echt zulke vreemde dingen in het hoofd, vind ik.

Die instincten functioneren, en zijn volstrekt onbekend met subjectieve gegevens als 'ik en mijn'. Dat ik en mijn vind aansporing door de instincten in omstandigheden, niet andersom, dat de instincten aansporing vinden door 'ik en mijn'. Ergo, jouw hoofd claimt instincten in een verbeeldingswereld, instinct zelf is koploos.

Ik vind zelf wat ik onder woorden breng nogal oppervlakkig, juist omdat ik het onder woorden breng.

[I'm a loser]

Het onveranderlijke (leegte) veranderd niet meer, anders zou het niet onveranderlijk genaamd zijn.  In de leegte kunnen gemoedstoestanden zich niet voordoen.  Daarom kan alleen ontologische leegte waar zijn.  Bedachte leegte of gemediteerde leegte (waar jij het over hebt) dat is wel incidenteel.

Dan zit je ontologisch gezien nog in de 'volte'.    Zo zeggen mensen het ook: Ik ben woedend, boos, verdrietig, jaloers of nog wat anders.  Bij de meeste mensen is een gemoedstoestand een toestand van zijn.    Daarom lijden ze ook. En naarmate men ouder wordt, wordt men ook onmachtiger om er wat aan te doen.  Zo na je 50e mag er toch wel iets gaan dagen, anders ben je te laat.

Jij zit erg op dat spoor van verborgenheden die jij alleen kent, samen met een kleine groep anderen, maar zie je ook nog wat niet verborgen is, direct zichtbaar?

Kennende leegte is meer dan een halve eeuw verborgen voor me geweest,  ik kende het kennen niet.    Maar in die jaren begon het (het kennen) wel te ontwaken.  Dan heet het 'schouwen'.  En wat werd er geschouwd?  Mijn leven, mijn lichaam, mijn doen en laten.  En natuurlijk ook de rest van de wereld.

Er is nu ook nog veel voor mij verborgen.  Als mens word ik bewogen door leegte.  Maar 'dat' wat mij beweegt blijft verborgen.    Alleen in 'het moment' krijg ik er wat van mee.

Ben je gestopt met schouwen van je leven, lichaam, intenties, neigingen, doen en laten etc? Ik vraag dat omdat je spreekt in de verleden tijd.

Ik denk wel dat als een handeling echt puur is, zuiver, dus edel, dan kun je niet zien wat je beweegt. Je kunt dan van alles verzinnen...zoals ik wordt bewogen door God, door de heilige geest, door leegte, door een non-duale staat, maar alles is verzinsel, want je bent niet in staat te zien wat je beweegt dan volgens mij.

Ik vind bewogenheid wel heel boeiend want het heeft iets wonderlijks en vaak heb ik wel het gevoel gehad dat ik ben geleid, begeleid. Dat het niet allemaal maar toeval was welke richting het op ging. Soms lijken dingen te gebeuren die iets te toevallig zijn en dat heeft iets mysterieus. Jung had hier ook veel gevoel voor. Het is iets vreemds wat je bezielt. Wij zijn gewend dat te zien als iets wat uit onszelf komt maar vroeger was dat helemaal niet zo. Ik denk soms ook wel eens dat er ook externe factoren, entiteiten, andere wezens meespelen.

Als je achter bepaalde zaken komt dan vervallen weer andere zaken.   Het schouwen was jarenlang noodzakelijk om te leren (eigenlijk ontleren).  Bijvoorbeeld het schouwen van mijn eigen lichaam leerde mij dat ik mijn lichaam niet ben.  Alles wat je kunt schouwen (of waarnemen) dat ben je niet.   Schouwen is een wijze van zelflediging.   Maar het lijden was toen nog wel aanwezig .

Wie in zelf verkeert, wordt ook bewogen door het gemoed van dat zelf.  Leeg van zelf is het de leegte welke het gemoed doet bewegen.    Het gemoed is belangrijker dan het conceptuele denken.  Mededogen is ook een beweging van het gemoed, maar die beweging kan nooit van het zelf uitgaan.   Als jij of wie dan ook mededogen voelt als gemoedsbeweging en je rekent dat jezelf toe, dan hou je juist het zelf in stand. 

Dus ja, bewogenheid is boeiend.  De transcendente werkelijkheid (de werkelijkheid van de leegte) is dermate boeiend dat de belangstelling voor de zintuigelijke wereld vanzelf minder wordt.  Als het lijden is afgehandeld dan opent zich een nieuwe ontdekkingsreis.   Misschien is er nooit een einde aan het ontdekken?  Het zou toch saai zijn als ik alwetend zou zijn.

[Marcel]

de wijze waarop jij schouwen beschrijft
komt in mijn beleving wel overeen met
de praktijk van aandachtig zijn in het boeddhisme
dat is voor mij ook wel de kern ervan

[Bodhiboom]

Volgens mij is het met emoties net zo. Het lijkt zo leuk om te denken dat wij emoties zelf veroorzaken want dat geeft een gevoel van controle maar ik denk eerder dat het onbewust op gang komt en dat als wij een emotie bewust opmerken, dat het allang bezig is te ontstaan. Alleen bewustzijn is blind voor dat voortraject. Vanuit bewust zijn lijkt alles zomaar ineens te ontstaan, en er te zijn. Uit leegte opkomend. Ergens is dat logisch want het kan niet dieper en verder zien.

Er is slechts 1 aanleiding voor alle emoties, en dat is.. temparement.

Wat is temperament volgens jou?

Gedrevenheid.

Hmm, en wat dan van het mijn-maken? Ik ben wel eens in mezelf tegen gekomen dat iemand iets zegt, dan voel ik mij daardoor aangevallen of gekrenkt, omdat ik ergens denk dat mijn reputatie een belangrijk onderdeel van mijn zijn is, en dan komt er kwaadheid of zelfs woede.

Dat zijn emoties.
Emoties bufferen de 'zelf'-beeld beleving en accentueren het 'wie zijn. Emoties zijn er ook oorzakelijk aan dat de mens/persoon hardleers is, alles moet eerst langs de een of andere gemoedsgesteldheid, die op hun beurt registratie van wat dan ook gigantisch vertekenen. Gedrevenheid daarentegen is eenvoudig onmiddellijke actie/alertheid zonder poespas.

Dus gedrevenheid is niet de enige aanleiding tot emoties? Want het lijkt mij dat emoties verschillende bronnen kunnen hebben, als je goed kijkt naar wat er in je binnenste gebeurt.

[Vrij]

Volgens mij is het met emoties net zo. Het lijkt zo leuk om te denken dat wij emoties zelf veroorzaken want dat geeft een gevoel van controle maar ik denk eerder dat het onbewust op gang komt en dat als wij een emotie bewust opmerken, dat het allang bezig is te ontstaan. Alleen bewustzijn is blind voor dat voortraject. Vanuit bewust zijn lijkt alles zomaar ineens te ontstaan, en er te zijn. Uit leegte opkomend. Ergens is dat logisch want het kan niet dieper en verder zien.

Er is slechts 1 aanleiding voor alle emoties, en dat is.. temparement.

Wat is temperament volgens jou?

Gedrevenheid.

Hmm, en wat dan van het mijn-maken? Ik ben wel eens in mezelf tegen gekomen dat iemand iets zegt, dan voel ik mij daardoor aangevallen of gekrenkt, omdat ik ergens denk dat mijn reputatie een belangrijk onderdeel van mijn zijn is, en dan komt er kwaadheid of zelfs woede.

Dat zijn emoties.
Emoties bufferen de 'zelf'-beeld beleving en accentueren het 'wie zijn. Emoties zijn er ook oorzakelijk aan dat de mens/persoon hardleers is, alles moet eerst langs de een of andere gemoedsgesteldheid, die op hun beurt registratie van wat dan ook gigantisch vertekenen. Gedrevenheid daarentegen is eenvoudig onmiddellijke actie/alertheid zonder poespas.

Dus gedrevenheid is niet de enige aanleiding tot emoties? Want het lijkt mij dat emoties verschillende bronnen kunnen hebben, als je goed kijkt naar wat er in je binnenste gebeurt.

In de voorstellingswereld ontstaat een belang aangaande de zelf-beeld beleving,  de van nature open gevoelsaard (Gedrevenheid) verdicht zich tot een of ander belang wat door de voorstelling wordt geïntroduceerd,  die verdichting (Spanning) blokkeert  de gedrevenheid van de open gevoelsaard, de druk die wordt uitgeoefend op de verdichting geeft op z'n beurt een ogenschijnlijke -echtheid' aan de gevoelde sensatie, en dat noemen we dan.. emotie.
Resumé,  geblokkeerde gedrevenheid + voorstelling belangen uit geheugen, herinnering en verbeelding creëren emoties aan de lopende band.

(Uiteraard gaat dat allemaal razendsnel.. maar niet heus.)

[lang kwaat]

Als je achter bepaalde zaken komt dan vervallen weer andere zaken.   Het schouwen was jarenlang noodzakelijk om te leren (eigenlijk ontleren).  Bijvoorbeeld het schouwen van mijn eigen lichaam leerde mij dat ik mijn lichaam niet ben.  Alles wat je kunt schouwen (of waarnemen) dat ben je niet.   Schouwen is een wijze van zelflediging.   Maar het lijden was toen nog wel aanwezig .

Wie in zelf verkeert, wordt ook bewogen door het gemoed van dat zelf.  Leeg van zelf is het de leegte welke het gemoed doet bewegen.    Het gemoed is belangrijker dan het conceptuele denken.  Mededogen is ook een beweging van het gemoed, maar die beweging kan nooit van het zelf uitgaan.   Als jij of wie dan ook mededogen voelt als gemoedsbeweging en je rekent dat jezelf toe, dan hou je juist het zelf in stand. 

Dus ja, bewogenheid is boeiend.  De transcendente werkelijkheid (de werkelijkheid van de leegte) is dermate boeiend dat de belangstelling voor de zintuigelijke wereld vanzelf minder wordt.  Als het lijden is afgehandeld dan opent zich een nieuwe ontdekkingsreis.   Misschien is er nooit een einde aan het ontdekken?  Het zou toch saai zijn als ik alwetend zou zijn.

Ik denk toch dat je dit niet goed ziet. Omdat jij nog heel erg denkt in het schema...of 1. in zelf verkeren en dan ook bewogen worden door dat zelf of 2. niet in zelf verkeren en bewogen worden door leegte.

Ik denk dat het boeddhistisch perspectief is dat in alle gevallen niet het zelf of Ik leidt tot bewogenheid, maar in alle gevallen komen formaties op in de geest, sankhara's, en die leiden tot bewogenheid in denken/intenties, spreken en doen. Als dit proces gebeurt zonder dat haat, hebzucht en begoocheling aanwezig is, dan is die bewogenheid zuiver. En als haat, hebzucht en begoocheling zich er in mengen, dan is het onzuiver.  Kortom, de geest is in alle gevallen de voorloper en sankhara's de aanstichters van bewogenheid.

Er is eigenlijk niet iets wat tot bewogenheid leidt, maar als dit dan gebeurt dat.

Bewogenheid door leegte betekent naar mijn smaak dat de geest in zijn oorspronkelijke staat verkeert, een staat van heelheid, van niet zus en niet zo, onthecht, niks in bezit. Die geest heeft geen vorm en is niet te lokaliseren noch te beschrijven.
Ik neig het te zien als een bewogenheid recht uit het hart.

Leegte is ook vooral een leeg hart hebben en niet zozeer een leeg hoofd. Een leeg hart, daar drukt niet van alles op. Je kunt heel goed compleet stil zijn in je hoofd maar totaal niet leeg.
zuivering is ook iets wat het hart aangaat en niet het brein en hoofd.

[I'm a loser]

de wijze waarop jij schouwen beschrijft
komt in mijn beleving wel overeen met
de praktijk van aandachtig zijn in het boeddhisme
dat is voor mij ook wel de kern ervan

Dat zou best wel eens zo kunnen zijn, want het is de aandacht die schouwt.  Maar als men het 'schouwen' praktiseert is het wel 24/7 en voor altijd.   Even pauzeren is er niet bij, het is een levenshouding.

[I'm a loser]

wat ik voor een stuk lees is het volgende :
je hebt de gehechtheid  aan de zintuigelijke wereld  met haar lijden verlaten en dit ingeruild voor gehechtheid aan de transcendente werkelijkheid, de nieuwe ontdekkingsreis.

Er is geen gehechtheid aan de transcendente wereld.  Het transcendente gééft zich te kennen, het is schenkend van karakter.   Als zelf heb ik daar geen invloed op, die is immers verdwenen.

Toch lijkt er ook nog lijden in het spel : "Het zou toch saai zijn als ik alwetend zou zijn"

Ik ben bekend met het hebben van geen-verwachtingen.   Zodoende kan ik nooit weten wat ik niet-weet.   Wat er zich aandient kan zich alleen 'in het moment' voordoen.

Als ik het vergelijk met de boodschappen die ik terugvind in het boeddhisme.
Spreekt men ook over  het loslaten van die gehechtheid aan die bovenwereldlijke staten, want ook die zijn vergankelijk en kunnen geen blijvend houvast bieden.
Wat niet wil zeggen dat ze geen geluk of vrede schenken, zelfs langdurig, maar er is nog gehechtheid. geboeid zijn door.

Mocht het boeddhisme bekend zijn met het transcendente , dan zou er ook het weten zijn dat er geen enkele gehechtheid aan kan zijn.   Of het transcendente vergankelijk is kan niet gezegd worden, het spreekt immers alleen 'in het moment', dan zit je al buiten het vergankelijke.

[I'm a loser]

Als je achter bepaalde zaken komt dan vervallen weer andere zaken.   Het schouwen was jarenlang noodzakelijk om te leren (eigenlijk ontleren).  Bijvoorbeeld het schouwen van mijn eigen lichaam leerde mij dat ik mijn lichaam niet ben.  Alles wat je kunt schouwen (of waarnemen) dat ben je niet.   Schouwen is een wijze van zelflediging.   Maar het lijden was toen nog wel aanwezig .

Wie in zelf verkeert, wordt ook bewogen door het gemoed van dat zelf.  Leeg van zelf is het de leegte welke het gemoed doet bewegen.    Het gemoed is belangrijker dan het conceptuele denken.  Mededogen is ook een beweging van het gemoed, maar die beweging kan nooit van het zelf uitgaan.   Als jij of wie dan ook mededogen voelt als gemoedsbeweging en je rekent dat jezelf toe, dan hou je juist het zelf in stand. 

Dus ja, bewogenheid is boeiend.  De transcendente werkelijkheid (de werkelijkheid van de leegte) is dermate boeiend dat de belangstelling voor de zintuigelijke wereld vanzelf minder wordt.  Als het lijden is afgehandeld dan opent zich een nieuwe ontdekkingsreis.   Misschien is er nooit een einde aan het ontdekken?  Het zou toch saai zijn als ik alwetend zou zijn.

Ik denk toch dat je dit niet goed ziet. Omdat jij nog heel erg denkt in het schema...of 1. in zelf verkeren en dan ook bewogen worden door dat zelf of 2. niet in zelf verkeren en bewogen worden door leegte.

Ik denk dat het boeddhistisch perspectief is dat in alle gevallen niet het zelf of Ik leidt tot bewogenheid, maar in alle gevallen komen formaties op in de geest, sankhara's, en die leiden tot bewogenheid in denken/intenties, spreken en doen. Als dit proces gebeurt zonder dat haat, hebzucht en begoocheling aanwezig is, dan is die bewogenheid zuiver. En als haat, hebzucht en begoocheling zich er in mengen, dan is het onzuiver.  Kortom, de geest is in alle gevallen de voorloper en sankhara's de aanstichters van bewogenheid.

Er is eigenlijk niet iets wat tot bewogenheid leidt, maar als dit dan gebeurt dat.

Bewogenheid door leegte betekent naar mijn smaak dat de geest in zijn oorspronkelijke staat verkeert, een staat van heelheid, van niet zus en niet zo, onthecht, niks in bezit. Die geest heeft geen vorm en is niet te lokaliseren noch te beschrijven.
Ik neig het te zien als een bewogenheid recht uit het hart.

Leegte is ook vooral een leeg hart hebben en niet zozeer een leeg hoofd. Een leeg hart, daar drukt niet van alles op. Je kunt heel goed compleet stil zijn in je hoofd maar totaal niet leeg.
zuivering is ook iets wat het hart aangaat en niet het brein en hoofd.

Waar zou het gemoed zich anders vinden dan in het hart?  Ken je de uitdrukking: "Waar het hart vol van is". of "wat je hartje begeert"?   Het gemoed is nergens anders te vinden dan in het hart.  Het is het hart wat niks meer begeert in de zintuigelijke wereld.

[Buddha Amitabha]

In de Pali-Canon, waar de woorden van de Boeddha zijn opgenomen, wordt door Gautama de Boeddha niet gesproken over een transcendente wereld, of een transcendent zijn, danwel een transcendente essentie, of wat dan ook in transcendente zin. De Boeddha zegt, ik citeer: “Er is geen enkel lichaam, geen enkel gevoel, geen enkele cognitie, geen enkele drijfveer, geen enkele gewaarwording die als constant, permanent, eeuwig, niet aan verandering onderworpen, voor altijd en altijd zal bestaan.” (SN III 147). De leer van de Boeddha draait uitsluitend om het lijden, dukkha, en nergens anders om. Metafysische kwesties, daar doet Gautama de Boeddha geen uitspraken over, hij zegt slechts: “Vroeger verkondigde ik en nu nog verkondig ik alleen het lijden en het ophouden van het lijden” (MN I 140).