Auteur Topic: Ultieme waarheid  (gelezen 391 keer)

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Offline lang kwaat

  • zo blij
  • Eerwaarde
  • Nieuwkomer
  • ******
  • Berichten: 748
Re: Ultieme waarheid en de aanwezigheid zélf
« Reactie #50 Gepost op: 19-04-2023 09:44 »
...
Dat besef van je eigen aanwezigheid is dus mijns inziens ook anicca, vergankelijk, instabiel, ontstaan, sankhata. Het is niet asankhata, het ongeconditioneerde. Dat is natuurlijk ook wel logisch want anders zou dit besef van 'Ik ben', er altijd ook moeiteloos zijn, en dat is merkbaar niet waar want waar is dat dan in diepe droomloze slaap, in bewusteloosheid?
Het is duidelijk iets wat ontstaat en ook weer verdwijnt.

De Pali Boeddha leert volgens mij dat dit verlangen, deze notie van, deze onderliggende neiging van 'Ik ben', asmi mana, uiteindelijk dus ook niet inherent is aan geest, en op een bepaald moment zal het verdwijnen ook. Kortom, dit besef van Ik ben is dus ook niet de oorspronkelijke of zuivere staat van geest.
Ja Siebje, er staat jou niets verder te doen dan te bestuderen wat de Pali Boeddha leerde en terwijl verder janken...
Ik kan wel janken.
Dat is je lot dat jij moet dragen. Veel sterkte ermee.  :-*

Mijn indruk is: iedereen krijgt precies te zien wat ie onbewust altijd al wilde zien en ontdekken.
Waar je hart naar uitgaat, dat krijg je te zien, dat ontdek je, dat ga je waarmaken en realiseren.

Het hele spirituele pad lijkt wel 1 grote self-fulfilling prophecy.
Een soort merkwaardig draaierig spel met jezelf.
Een echo bestaan.

De ene wil dit Antwoord en krijgt dat gepresenteerd. De ander wil een ander Antwoord en krijgt dat.
Het speelt diep onbewust want dit speelt niet zo bewust.

De wens lijkt inderdaad de Vader van de gedachte. De Vader ook van wat zich aan ons presenteert als waar.

Offline lang kwaat

  • zo blij
  • Eerwaarde
  • Nieuwkomer
  • ******
  • Berichten: 748
Re: Ultieme waarheid
« Reactie #51 Gepost op: 19-04-2023 11:37 »
Resumerend zou je kunnen zeggen dat het de citta is die zichzelf als een persoon (de acteur) ervaart.  Dan is het geen 'leven' meer, maar béleven.   Ik speel de rol van de persoon gedurende 80 jaar en dan is het voorbij.

Kijk, daar ga je weer...eerst verdedig je met grote stelligheid dat de citta, het doodloze, NIET van en in de wereld is. Met diepe overtuiging predik je dat de citta een unieke ontologische realiteit is, Het staat los van lichaam en geest, los van de persoon en het tijdelijke. Dat tijdelijke is zijn eigen ontologische werkelijkheid predik je.

En nu verander je het verhaal in een citta die zichzelf ervaart als een persoon. Maar hoe kan de citta zichzelf nu zo ervaren als het een unieke opzichzelf bestaande ontologisch realiteit is los van lichaam en geest, los van het tijdelijke? Totaal onmogelijk.

Nou moet je dat maar weer zien recht te praten. Ik kan wel janken:-)



Offline I'm a loser

  • Geïntresseerde
  • Nieuwkomer
  • *
  • Berichten: 705
Re: Ultieme waarheid
« Reactie #52 Gepost op: 19-04-2023 12:47 »
Resumerend zou je kunnen zeggen dat het de citta is die zichzelf als een persoon (de acteur) ervaart.  Dan is het geen 'leven' meer, maar béleven.   Ik speel de rol van de persoon gedurende 80 jaar en dan is het voorbij.

Kijk, daar ga je weer...eerst verdedig je met grote stelligheid dat de citta, het doodloze, NIET van en in de wereld is. Met diepe overtuiging predik je dat de citta een unieke ontologische realiteit is, Het staat los van lichaam en geest, los van de persoon en het tijdelijke. Dat tijdelijke is zijn eigen ontologische werkelijkheid predik je.

En nu verander je het verhaal in een citta die zichzelf ervaart als een persoon. Maar hoe kan de citta zichzelf nu zo ervaren als het een unieke opzichzelf bestaande ontologisch realiteit is los van lichaam en geest, los van het tijdelijke? Totaal onmogelijk.

Nou moet je dat maar weer zien recht te praten. Ik kan wel janken:-)

Waarom zou ik dat recht praten?  Jij behoort duidelijk tot degenen die opgaan in de waargenomen wereld, dan ken je niks anders dan de waargenomen dingen.  Het plaatsloze heeft niks om te verdedigen , zelf zijn plaats niet....

(Ben je in een opstandige bui vandaag, Siebe?)
Leven is uitvaren met een schip waarvan je weet dat het op zee zal vergaan.