Ik ben het niet eens met de Boeddha dat het leven lijden is.
Kijk nou, er is ziekte en dood, maar hoeveel tijd besteed je in ziek zijn en doodgaan? Vergeleken met al de tijd die je door brengt met een lekker kopje koffie, het gezang van de vogeltjes, en het opgaan van de zon? Het lijkt mij dat het leven veel meer van het genieten bevat dan van het lijden.
En om dan tegen het bestaan te zeggen, alles is onbevredigend, lijkt mij een zeer ondankbare stap. Waarom niet gewoon het leven te accepteren zoals hij is, en je tijd te besteden aan zang en dans en de schoonheden van de natuur?
We weten niet wat boeddha gezegd heeft, of bedoeld heeft.
Toch kan men vrij zeker zijn dat boeddhisme niet staat voor genotzucht.
Sommigen gaan nog verder en zien en lezen in de geschriften een afwijzen van het leven, een afwijzen van elk levensplezier. Wat in mijn ogen iets complexer zit, dat het eerder geen interesse meer hebben in samsara is omwille van datgene wat men gevonden heeft, namelijk het onsterfelijke.
Het cultiveren van levenshaat, afwijzen van elk levensplezier, wanneer men de facto wel nog met hart en geest in samsara zit lijkt mij ook niet de bevrijding waar boeddhisme naar verwijst.
Ik denk dat men ook vrij zeker mag zijn dat het boeddhisme zich op de eerste plaats richt naar de waarheidszoekers.
Een vergelijking : wil jij topvoetballer of topatleet worden dan zal dat ook een bepaalde levenswijze, training impliceren.
Wil jij in dit leven de ultieme waarheid, de werkelijkheid zelf inzien, dan impliceert dit ook een bepaalde levenswijze, training.
wil jij een zeer goede zanger of danser worden, dan vraagt dit eigenlijk zeer veel inspanning, lijden, doorzettingsvermogen, zelfoverwinning, training.
wil dit daarom zeggen dat men nooit eens de teugels minder strak moet kunnen laten, is één kwestie.
De kwestie "levensgenieter ideaal volgen" is een ander.
Ik denk inderdaad dat boeddhisme inderdaad gericht is op het waarheidszoekers ideaal en niet op het levensgenieters ideaal. Maar van je eigen leven door je levensbeschouwing een hel maken is een andere kwestie.
Persoonlijk ken ik de hel van de levensgenieters, dat is verslaving, bandeloosheid, gebrek aan inspanning, zelfmedelijden.
Dat moet ik niemand verwijten, want het was mijn invulling. En inderdaad kan een mens ook boeddhisme als een hel invullen. Terwijl boeddhisme staat voor bevrijding. Want niet wil zeggen, zonder moeite, inspanning, doorzettingsvermogen, hart en geest, training, studie, opoffering.
Opoffering van de verslaving, bandeloosheid, zelfmedelijden, luiheid in mijn geval.
