Het IJkpunt

[lang kwaat]

Ik denk zelf dat er toch geen oplossing is voor het lijden in de wereld.

Omdat elke generatie toch weer hardleers is. Gaat steeds weer door hetzelfde evolutionair overheersende biologische proces. 
Vooral de hormonen maken toch elke generatie weer dol en dwaas.
Geen opvoeding, geen regels, geen normen en waarden die er wat aan kunnen doen .

Jonge jongens van nu zijn net zo gek als vroeger, volgens mij.
Hetzelfde brute stoere, vernielzuchtige, bewijszuchtige gedrag. 
Waar drie jonge jongen samenkomen daar is de Duvel:-)

En, uiteraard, geobsedeerd door seks.
Zie je jonge jongens samen, dan weet je zeker, daar is een broeinest. Elk moment kan er iets kapot moeten.
Dat is altijd slechts een kwestie van tijd.

Kun je dit nou echt voorkomen? Denk het eigenlijk niet.
Elke keer weer is er hardleersheid. In elke generatie. Dolheid. Dwaasheid.
De biologie lijkt wel sterker dan wat je via opvoeding, scholing, conditionering, kan bewerkstelligen.
Ja de mens wil denken dat het allemaal best maakbaar is, maar is het zo?

Is het dan nog wel zinvol om voor verandering te pleiten?
Heeft Weltschmerz wel zin als dit gewoon de natuurwetten zijn?

Mijn eigen indruk is dat niks een mens gevoeliger kan maken, behalve diepe crises, hevige angsten. Het lijden.
Geluk maakt een mens zeker niet gevoeliger. Jeugdigheid ook niet, en hormonen al helemaal niet.

Eigenlijk mag je dolblij zijn, zeer tevreden,  vind ik, als je als begin twintiger geen groot spoor van ellende hebt achtergelaten.
Als je terug kan kijken op de eerste twee decennia van je leven waarin je slechts meegeholpen hebt aan het verpesten van 5 mensenlevens, het verwoesten van slechts 10 dierenlevens, het vernielen van slechts 30 spullen van anderen, het stelen van slecht 40 items, het slechts voor 50% van de tijd misleiden van en schamen voor je ouders, slechts voor 40% ruineren van je lichaam door drank, drugs, en zoetigheid, slechts 100 keer bewust kwetsend was, slechts 8 van 10 uur met je vrienden roddelde en achterbaks bezig was, je maar slechts 10 partners zag en behandelde als lustobject.

Nou dan heb je het geweldig gedaan:-)
Geef toe!

[I'm a loser]

Er is maar één oplossing: gewoon de wereld laten zijn zoals die zich voordoet.   De wereld tot object van waarneming maken zonder oordeel.  Boeddhisme gaat over onthechten, dus is onthechten aan de wereld het meest voor de hand liggende.  Dan is er geen 'willen' meer. Dus ook geen 'willen' om het lijden in de wereld op te lossen.

Zolang je het 'ik' nog als jezelf ziet, zie je de wereld niet zuiver.   En zul je onthechting zien als iets wat jou wordt aangedaan.  Eenmaal onthecht ontbreekt de wil om de wereld te veranderen.   Dan zie je dat de wereld wordt beheerst door onwetende malloten die geconditioneerd zijn.   Uiterlijk doen ze beleefd, maar onderwijl.....

[lang kwaat]

Ik weet niet of er bij onthechting geen willen meer is. Ik kan me voorstellen dat er geen emotionele reactiviteit meer is, maar helemaal geen willen meer?
Waarom denk je dat?

[I'm a loser]

Ik weet niet of er bij onthechting geen willen meer is. Ik kan me voorstellen dat er geen emotionele reactiviteit meer is, maar helemaal geen willen meer?
Waarom denk je dat?

Het 'zuivere waarnemen' (van de wereld) is zonder emotionele reactiviteit.   Het is van al het gevoel ontdaan, het gevoel is dood en juist dat dood-zijn doet het ledige gemoed naar de transcendente wereld toewenden.   De transcendente wereld kan zich alleen te kennen geven als het 'willen' (wat betrokken is op de wereld) afwezig is.   Een leeg gemoed wordt bewogen door leegte i.p.v. 'de wereld'.

Het is onmogelijk om met eigen 'wil' de transcendente wereld te betreden, te kennen en te begrijpen.    Het klinkt allemaal als desinteresse naar de wereld, maar het tegendeel is waar.   Het is de liefde welke dan dragend wordt voor de mens.    Liefde en ego zijn geen tegenpolen.   Liefde kan niet daar zijn waar het ego zijn wil aan de wereld oplegt.

Terecht heeft de Boeddha nooit een God geponeerd.    God resulteert alleen maar in beeldende voorstellingen.   God mag nooit in je gedachten zijn, laat staan dat je beweert zelf God te zijn.  Leeg zijn is  vooral ook leeg van God zijn!  (Voor mensen die het 'ietsisme' aanhangen)

Maar je mag Niet-twee natuurlijk best God noemen.   Omdat je Niet-twee alleen vanuit negatie kunt benaderen.    Zodra ik zeg wat Niet-twee is, is er de 'zegger' (ik) en het gezegde.  En dat is twee.

En op het wereldprobleem terug te komen , als je onthecht bent aan de wereld, dan is de wereld er nog wel, maar het "Ik en de wereld" is verdwenen.   Wat er verdwijnt is Wel-twee en dat zit niet in het 'ik' of in 'de wereld' maar in het woordje 'en'.     Dan verschijnt en verdwijnt de wereld van moment tot moment.

In het hindoeïsme kent men Shiva, met Brahma en Vishnu vormt hij de triniteit van schepper (Brahma) -instandhouder (Visnu) -vernietiger (Shiva). Vanuit de leegte begrijp je 'dat'.  De wereld wordt steeds geschapen, in stand gehouden en weer vernietigd.  En dat klinkt als ongeïnteresseerd zijn naar de wereld toe, maar dat is het zeker niet!  Dat wat we tijdruimte noemen bestaat wel degelijk, maar niet zoals we het vanuit onze zintuigelijke waarneming dat waarnemen.

Waarom haal ik deze triniteit erbij?  Omdat het mythologie is, het verwijst ergens naar.

[lang kwaat]

Maar niet alle willen is toch van de aard van emotionele reactiviteit?

[lang kwaat]

Een leeg gemoed wordt bewogen door leegte i.p.v. 'de wereld'.

Wil je dit eens nader uitwerken?

[I'm a loser]

Maar niet alle willen is toch van de aard van emotionele reactiviteit?

Het willen (op zich) is een 'beweging' van de geest.   De mens is dat zich niet bewust omdat het willen vooraf gaat door emotionele beweging.   Om het willen op te sporen zal de mens in kwestie moeten bezien wat hij 'wilt'.   Jouw willen kan geheel anders van aard zijn dan het willen van je buurman.

[I'm a loser]

Een leeg gemoed wordt bewogen door leegte i.p.v. 'de wereld'.

Wil je dit eens nader uitwerken?

Het is een ervaringsweg.   Als het eigene is verdwenen wordt de mens bewogen door 'iets' buiten mij wat zich dan toch weer in mij voordoet.   Het Niet-twee kent vorm noch tijd.  Ik kan schrijven dat dat 'liefde' is, maar dat wekt bij de lezer alweer een 'beeld' op.

Het lege (geleegde)  gemoed is zintuig in de transcendente wereld.  Boeddha noemt dat het bovenwereldlijke pad.   Het lege gemoed is (mijn inziens) het resultaat van het afronden van het edele achtvoudige pad.    Maar je moet dan niet al te strikt/abstract zien.   Je gaat gradueel voort.   Er is nooit een afronding an sich , maar wel van gedeeltes.

In samsara wordt er gesproken van de aanwezigheid van de psychische toestand van verlangen (begeerte, aantrekking), aversie (irritatie, vrees, afstoting).   Dat geeft 'het gemoed' prima weer.   Krijgt de mens zijn gemoed 'stil' dan volgt de geest vanzelf.   En ten overvloede: Dukha (lijden) is ook gemoed.

[lang kwaat]

Maar niet alle willen is toch van de aard van emotionele reactiviteit?

Het willen (op zich) is een 'beweging' van de geest.   De mens is dat zich niet bewust omdat het willen vooraf gaat door emotionele beweging.   Om het willen op te sporen zal de mens in kwestie moeten bezien wat hij 'wilt'.   Jouw willen kan geheel anders van aard zijn dan het willen van je buurman.

Is elke beweging van geest dan een emotionele beweging?

[lang kwaat]

Het is een ervaringsweg.   Als het eigene is verdwenen wordt de mens bewogen door 'iets' buiten mij wat zich dan toch weer in mij voordoet.

Wil je dit eens concreet maken met een voorbeeld uit je eigen leven waarin je voor jezelf ziet of zag dat je bewogen werd door iets buiten jezelf wat zich dan weer in je voordeed.
Ik zou graag vooral willen weten waarom je dat iets buiten jezelf poneert.

[I'm a loser]

Maar niet alle willen is toch van de aard van emotionele reactiviteit?

Het willen (op zich) is een 'beweging' van de geest.   De mens is dat zich niet bewust omdat het willen vooraf gaat door emotionele beweging.   Om het willen op te sporen zal de mens in kwestie moeten bezien wat hij 'wilt'.   Jouw willen kan geheel anders van aard zijn dan het willen van je buurman.

Is elke beweging van geest dan een emotionele beweging?

Nee, zeker niet.  Als het willen er uit is, blijft het redenerend denken gewoon aanwezig (uiteraard).   De redenerend denken is per definitie 'vormend'.   Het redenerend denken is echter rustiger als wanneer het onder invloed staat van het willen.

Je kunt stellen dat alles wat vormend is in de geest , ook beweging is.  Een verstilde geest dient ook niet letterlijk genomen te worden, want niemand stopt met denken.   Maar het redenerend denken hoeft niet slaaf te zijn van het 'willen' en daarmee slaaf van de emotionele wereld.   Want ik zie het wel als onvrijheid als het redenerend denken onder invloed staat van het willen c.q. de emoties.

[I'm a loser]

Het is een ervaringsweg.   Als het eigene is verdwenen wordt de mens bewogen door 'iets' buiten mij wat zich dan toch weer in mij voordoet.

Wil je dit eens concreet maken met een voorbeeld uit je eigen leven waarin je voor jezelf ziet of zag dat je bewogen werd door iets buiten jezelf wat zich dan weer in je voordeed.
Ik zou graag vooral willen weten waarom je dat iets buiten jezelf poneert.

Ik weet niet of het verstandig is om met voorbeelden te larderen.  Ik schep dan verwachtingen bij de lezer (Jij leest hier niet alleen) , dan ga ik op de stoel van de leraar zitten.   

Binnen het boeddhisme is het bekend dat de geest wil 'grijpen'.  Ik zou dat liever vertalen als dat de geest wil 'hebben' 'bezitten'.    De geest synchroniseert zich van nature met de mens welke in de wereld verschijnt en het is de fysieke mens die wil 'hebben'.    De menselijke geest an sich kan helemaal niets hebben of bezitten.  Je eigen geest moet afstand doen van die synchronisatie.   Dan wordt de geest ontvankelijk.

Als ik voorbeelden ga geven , dan willen anderen dat ook 'hebben'.    Een hebbende geest en een ontvankelijke geest gaat nooit samen.  Het 'hebben' is een afschuwelijke geestelijke ziekte.  In deze context is het willen(!) hebben van spirituele ervaringen ook een ziekte.  Als het gemoed leeg is, dan wordt de geest ook vanzelf leeg.  In de leegte is er niets om te hebben, zelfs jezelf 'heb' je daar niet.

Het hebben houdt de geest in een reflecterende staat.   Dan is de geest steeds maar in interactie met 'de wereld'.  Uit zichzelf houdt dat nooit op.    In de leegte is iedere reflectie totaal afwezig.   De wereld is er nog wel in de waarneming (Hoe kan het ook anders?) , maar de waarnemende geest in aan 'de andere kant'.  Niet in de wereld dus.   Het denken gaat over de wereld, dus het denken kan ook nooit in de wereld zijn.

In feite geeft 'de wereld' zich te kennen aan de gerealiseerde geest.   Zo geeft 'de leegte' zich bij tijd en wijle ook te kennen aan de gerealiseerde geest.  De leegte schenkt.   

[I'm a loser]

maar de waarnemende geest in aan 'de andere kant'. M.Z.  maar de waarnemende geest is aan 'de andere kant'

(Het woord 'is' verwijst naar een ontologische toestand: je bént in de leegte.  Maar nooit als een persoon, dat is onmogelijk.)

[lang kwaat]

Maar niet alle willen is toch van de aard van emotionele reactiviteit?

Het willen (op zich) is een 'beweging' van de geest.   De mens is dat zich niet bewust omdat het willen vooraf gaat door emotionele beweging.   Om het willen op te sporen zal de mens in kwestie moeten bezien wat hij 'wilt'.   Jouw willen kan geheel anders van aard zijn dan het willen van je buurman.

Is elke beweging van geest dan een emotionele beweging?

Nee, zeker niet.  Als het willen er uit is, blijft het redenerend denken gewoon aanwezig (uiteraard).   De redenerend denken is per definitie 'vormend'.   Het redenerend denken is echter rustiger als wanneer het onder invloed staat van het willen.

Je kunt stellen dat alles wat vormend is in de geest , ook beweging is.  Een verstilde geest dient ook niet letterlijk genomen te worden, want niemand stopt met denken.   Maar het redenerend denken hoeft niet slaaf te zijn van het 'willen' en daarmee slaaf van de emotionele wereld.   Want ik zie het wel als onvrijheid als het redenerend denken onder invloed staat van het willen c.q. de emoties.

Duidelijk. Maar laten we er vanuit gaan dat de Boeddha verlicht is, volledig ontwaakt, voleindigd. Stel dat het een hete dag is. Zou hij dan niet in de schaduw willen zitten afkoelen?
Zou hij niet ook gewoon van tijd tot tijd in afzondering willen verblijven? Hier naartoe willen, daar naartoe. Teksten beschrijven wel zulke dingen.
Daarom geloof ik niet dat ontwaken een einde aan willen maakt, maar wel aan hartstocht, aan driften, of aan wat jij noemt emotionele reactiviteit. Maar dat is totaal wat anders, lijkt me, dan dat aan willen een einde komt.

Ik denk dat we gewoon beter moeten vaststellen of onderzoeken wat voor soorten wil er allemaal is en welke soort wil is de wil van tanha, asava, anusaya? Als die wil weg is, is dan alle wil weg?

[lang kwaat]

Het is een ervaringsweg.   Als het eigene is verdwenen wordt de mens bewogen door 'iets' buiten mij wat zich dan toch weer in mij voordoet.

Wil je dit eens concreet maken met een voorbeeld uit je eigen leven waarin je voor jezelf ziet of zag dat je bewogen werd door iets buiten jezelf wat zich dan weer in je voordeed.
Ik zou graag vooral willen weten waarom je dat iets buiten jezelf poneert.

Ik weet niet of het verstandig is om met voorbeelden te larderen.  Ik schep dan verwachtingen bij de lezer (Jij leest hier niet alleen) , dan ga ik op de stoel van de leraar zitten.   

Binnen het boeddhisme is het bekend dat de geest wil 'grijpen'.  Ik zou dat liever vertalen als dat de geest wil 'hebben' 'bezitten'.    De geest synchroniseert zich van nature met de mens welke in de wereld verschijnt en het is de fysieke mens die wil 'hebben'.    De menselijke geest an sich kan helemaal niets hebben of bezitten.  Je eigen geest moet afstand doen van die synchronisatie.   Dan wordt de geest ontvankelijk.

Als ik voorbeelden ga geven , dan willen anderen dat ook 'hebben'.    Een hebbende geest en een ontvankelijke geest gaat nooit samen.  Het 'hebben' is een afschuwelijke geestelijke ziekte.  In deze context is het willen(!) hebben van spirituele ervaringen ook een ziekte.  Als het gemoed leeg is, dan wordt de geest ook vanzelf leeg.  In de leegte is er niets om te hebben, zelfs jezelf 'heb' je daar niet.

Het hebben houdt de geest in een reflecterende staat.   Dan is de geest steeds maar in interactie met 'de wereld'.  Uit zichzelf houdt dat nooit op.    In de leegte is iedere reflectie totaal afwezig.   De wereld is er nog wel in de waarneming (Hoe kan het ook anders?) , maar de waarnemende geest in aan 'de andere kant'.  Niet in de wereld dus.   Het denken gaat over de wereld, dus het denken kan ook nooit in de wereld zijn.

In feite geeft 'de wereld' zich te kennen aan de gerealiseerde geest.   Zo geeft 'de leegte' zich bij tijd en wijle ook te kennen aan de gerealiseerde geest.  De leegte schenkt.   

Ja, dat geloof ik ook. Als  ex-dichter heb ik dit ook zo ervaren. Je hebt gedichten die je min of meer bedenkt maar je hebt ook gedichten die worden je geschonken als het ware.
Het voelt als een totaal ander vormingsproces.

Zo ben ik het onderricht van de Boeddha ook gaan zien. Je hebt binnen de leer en het leven het niveau van conditioneringen. Zaken komen dan op uit de grond van conditioneringen als het ware. Uit het opslagbewustzijn zeggen ze in bepaalde kringen.
Boeddha leert hierover dat het goed is, verdienstelijk, heilzame conditioneringen (zaden) sterk te maken want zolang je niet bevrijd bent van de innerlijke conditioneringen kun je maar beter ten prooi vallen aan heilzame dan aan onheilzame. Boeddha zag volgens de overlevering dat zowel in dit leven als na de dood dit alleen maar gunstig uitpakt. Maar het bevrijd niet van de lijdensspiraal, zoals GM&WN dat altijd noemt.

Het verontachtzamen van conditioneringen zie ik als een ernstige fout.

Boeddha noemt dit vlak van conditioneringen niet het (boven-wereldlijke) Edele Pad. Want ook verwikkeld raken in verdienstelijke conditioneringen berust nog op onwetendheid.
Ook verdienste is een band (dhammapada) maar je hoeft er nooit bang voor te zijn.

De Boeddha leert mijns inziens dat het boven-wereldlijke Edele Pad  zijn wortels heeft, zijn basis, de grond, in leegte, in 'the uninclined', het verlangenloze en tekenloze, het ongeconditioneerde, vredevolle. Alleen dit Pad bevrijdt.

Er is soms gedrag, inspiratie, bewogenheid die komt niet echt uit je verzamelingen neigingen. Ik denk niet dat je mag zeggen dat het uit NIKS komt. Dat lijkt me een verkeerde vertaling van leegte. Leegte is niet NIKS. Ik heb zelf het idee dat je ook wel kunt zeggen, in eenvoudige taal, dat wat echt recht uit jezelf komt dat is eigenlijk nooit beladen.

Nergens beweert de Boeddha volgens mij dat conditionering de uitweg is maar hij leert ook beslist niet dat het niet nuttig is om je op dit vlak in te spannen. Ik vind dit geniaal. Dit is echt Zienerswerk vind ik. Ik vind dat jij dit veel beter ziet dan Vrij.

Ik denk ook dat een Boeddha constant in een staat is van ultieme ontvankelijkheid. Gehechtheden, neigingen, verhinderen dit omdat je dan eigenlijk veel meer gericht raakt op die opkomende neigingen uit je aanleg. Als ruis. Veel mensen zien denk ik de Boeddha als een bezitter van wijsheid, liefde, mededogen maar ik denk juist dat diens afwezigheid van het hele idee van bezit, dat geeft ruimte aan wijsheid, liefde, mededogen om zich moeiteloos te manifesteren.

Conditionering wordt ook nooit bevredigend. Het niveau van gewoonte is nooit echt verrijkend en voedend.
Het blijft iets armoedigs houden. Maar nogmaals, verwaarloos het ook niet zolang je niet bevrijd bent en eigenlijk onheilzame neigingen je beheersen, wat bijna altijd zo is.


Ik zie wel bij mezelf dat er een neiging is om werkelijk van alles een gewoonte te maken. Van opstaan, douchen, de koelkast inruimen, afwassen, tandenpoetsen, de geest wil er ergens een sleur van maken lijkt wel. De geest wil alles doden lijkt wel. Het maakt overal een routine van. Zelf vind ik dit de grootste ziekte van mijn geest.

[I'm a loser]

Duidelijk. Maar laten we er vanuit gaan dat de Boeddha verlicht is, volledig ontwaakt, voleindigd. Stel dat het een hete dag is. Zou hij dan niet in de schaduw willen zitten afkoelen?
Zou hij niet ook gewoon van tijd tot tijd in afzondering willen verblijven? Hier naartoe willen, daar naartoe. Teksten beschrijven wel zulke dingen.
Daarom geloof ik niet dat ontwaken een einde aan willen maakt, maar wel aan hartstocht, aan driften, of aan wat jij noemt emotionele reactiviteit. Maar dat is totaal wat anders, lijkt me, dan dat aan willen een einde komt.

Ik denk dat we gewoon beter moeten vaststellen of onderzoeken wat voor soorten wil er allemaal is en welke soort wil is de wil van tanha, asava, anusaya? Als die wil weg is, is dan alle wil weg?

Alleen een idioot gaat op een hete dag in de volle zon zitten.  Het is volstrekt logisch dat je geen dingen doet welke schadelijk zijn voor het lichaam.  Het is volstrekt logisch dat je gaat eten als je honger krijgt.  Maar dat heeft niks met het geestelijk 'willen' van doen.   De lichamelijke werkelijkheid is een heel andere dan de geestelijke werkelijkheid.

[ervaringsgetuige]

De lichamelijke werkelijkheid is een heel andere dan de geestelijke werkelijkheid.

Typisch een verklaring van een onwetende als jij want het lichaam is de zichtbare uitdrukking van het bewustzijn, zoals een huis de zichtbare uitdrukking van het idee van de architect is.

[I'm a loser]

Ja, dat geloof ik ook. Als  ex-dichter heb ik dit ook zo ervaren. Je hebt gedichten die je min of meer bedenkt maar je hebt ook gedichten die worden je geschonken als het ware.
Het voelt als een totaal ander vormingsproces.

Klopt.   Je kunt een gedicht gaan zitten te bedenken.   Maar soms worden ze je ook geschonken terwijl je ze zelf schrijft.

Zo ben ik het onderricht van de Boeddha ook gaan zien. Je hebt binnen de leer en het leven het niveau van conditioneringen. Zaken komen dan op uit de grond van conditioneringen als het ware. Uit het opslagbewustzijn zeggen ze in bepaalde kringen.
Boeddha leert hierover dat het goed is, verdienstelijk, heilzame conditioneringen (zaden) sterk te maken want zolang je niet bevrijd bent van de innerlijke conditioneringen kun je maar beter ten prooi vallen aan heilzame dan aan onheilzame. Boeddha zag volgens de overlevering dat zowel in dit leven als na de dood dit alleen maar gunstig uitpakt. Maar het bevrijd niet van de lijdensspiraal, zoals GM&WN dat altijd noemt.

Ik weet dat niet, ik heb me nooit zoveel aangetrokken van conditioneringen.  De forumleiding eiste de conditionering van beleefdheid van mij, maar dat zit er simpelweg niet in.   Zodoende zitten er in mijn sociale netwerk ook geen mensen met een dergelijke conditionering.    Geen witteboordenvolk in mijn sociale netwerk dus.   Dat is de werking van karma, ik heb een sociale omgeving welke mij toekomt.  Praktisch gesproken zijn dat geen beleefderikken, maar wel mensen waar je op terug kan vallen.

Wie vriendelijkheid, beleefdheid en dat soort zaken wil conditioneren, die moet dat dan maar doen.   Ik zie dat als ego-conditionering.  Stel: iemand uit mijn sociale omgeving maakt een kwetsende opmerking (uitermate onbeleefd en onvriendelijk) , dan biedt (bood) mij dat de kans om mijn ego lekker te laten creperen en lijden.  Voor mijn spirituele ontwikkeling is (was)  dat goed.

Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik opzettelijk mensen ga beledigen of kwetsen.   Mensen met een 'natuurlijke vriendelijkheid' herken ik onmiddellijk , bij hen voel ik me thuis.

Boeddha noemt dit vlak van conditioneringen niet het (boven-wereldlijke) Edele Pad. Want ook verwikkeld raken in verdienstelijke conditioneringen berust nog op onwetendheid.
Ook verdienste is een band (dhammapada) maar je hoeft er nooit bang voor te zijn.

Conditionering is inderdaad altijd onwetendheid.

De Boeddha leert mijns inziens dat het boven-wereldlijke Edele Pad  zijn wortels heeft, zijn basis, de grond, in leegte, in 'the uninclined', het verlangenloze en tekenloze, het ongeconditioneerde, vredevolle. Alleen dit Pad bevrijdt.

Klopt, vrij zijn van willen is ook vrij zijn van verwachtingen.  Dan handelt de mens altijd 'om niet'. Ik doe geen 'goede dingen' met de verwachting er iets voor terug te krijgen.   Dat leeft enorm prettig, want de meeste mensen zijn berekend.   Ze laten je vallen als het ze uitkomt.   Maar daar hou ik me niet mee bezig.   Onwetenden kunnen alleen zichzelf bevrijden, maar ze luisteren toch niet.  Nou, dan lever ik ze over aan karma. 

Er is soms gedrag, inspiratie, bewogenheid die komt niet echt uit je verzamelingen neigingen. Ik denk niet dat je mag zeggen dat het uit NIKS komt. Dat lijkt me een verkeerde vertaling van leegte. Leegte is niet NIKS. Ik heb zelf het idee dat je ook wel kunt zeggen, in eenvoudige taal, dat wat echt recht uit jezelf komt dat is eigenlijk nooit beladen.

Nergens beweert de Boeddha volgens mij dat conditionering de uitweg is maar hij leert ook beslist niet dat het niet nuttig is om je op dit vlak in te spannen. Ik vind dit geniaal. Dit is echt Zienerswerk vind ik. Ik vind dat jij dit veel beter ziet dan Vrij.

Ik vergelijk mijzelf niet met Vrij.  Soms ben ik het eens met hem en soms niet.  Ik vergelijk mijzelf eigenlijk met niemand, want in de leegte is er geen vergelijken mogelijk.  Alleen Laurens gebruik(te) ik als voorbeeld van 'geconditioneerde verlichting'.     Als mensen een ego hebben van hier tot Tokio dan permitteer ik me wat meer.

Ik denk ook dat een Boeddha constant in een staat is van ultieme ontvankelijkheid. Gehechtheden, neigingen, verhinderen dit omdat je dan eigenlijk veel meer gericht raakt op die opkomende neigingen uit je aanleg. Als ruis. Veel mensen zien denk ik de Boeddha als een bezitter van wijsheid, liefde, mededogen maar ik denk juist dat diens afwezigheid van het hele idee van bezit, dat geeft ruimte aan wijsheid, liefde, mededogen om zich moeiteloos te manifesteren.

Conditionering wordt ook nooit bevredigend. Het niveau van gewoonte is nooit echt verrijkend en voedend.
Het blijft iets armoedigs houden. Maar nogmaals, verwaarloos het ook niet zolang je niet bevrijd bent en eigenlijk onheilzame neigingen je beheersen, wat bijna altijd zo is.

Ontvankelijkheid hangt nauw samen met verwachtingen.  Wie ontvankelijkheid verwacht zal nooit ontvangen.   Want ook op spiritueel gebied geldt : wie wil hebben (verwachten) die krijgt niks.   De Boeddha natuur kan niet anders zijn dan een natuur welke strikt in het moment verblijft.  Ieder geestelijk hebben, willen, verwachten (enz) ligt in de toekomst of verleden.  Het is een stokpaardje van me, maar de Boeddha natuur (en daarmee ook de leegte) kan zich nooit en te nimmer in de tijd bevinden.   Tijd is het domein waar we 'willen'.

Ik zie wel bij mezelf dat er een neiging is om werkelijk van alles een gewoonte te maken. Van opstaan, douchen, de koelkast inruimen, afwassen, tandenpoetsen, de geest wil er ergens een sleur van maken lijkt wel. De geest wil alles doden lijkt wel. Het maakt overal een routine van. Zelf vind ik dit de grootste ziekte van mijn geest.

Ik gebruik die eigenschap van de geest juist. Als ik geen routine maak van het tandenpoetsen dan ben ik binnenkort een goede klant van de tandarts.    Er draait een programmaatje in mijn hoofd waar ik aan kan knutselen.  Of juist niet.  Maar ik ben zelf dat programmaatje niet uiteraard.  Het ego is feitelijk ook een programmaatje (maar dan uitgebreider dan de zaken die je opnoemt ) waarvan de mens gelooft dat het echt is.....

[ervaringsgetuige]

Ik vergelijk mijzelf niet met Vrij.  Soms ben ik het eens met hem en soms niet.  Ik vergelijk mijzelf eigenlijk met niemand, want in de leegte is er geen vergelijken mogelijk.  Alleen Laurens gebruik(te) ik als voorbeeld van 'geconditioneerde verlichting'. Als mensen een ego hebben van hier tot Tokio dan permitteer ik me wat meer.

Maar Laurens had / heeft wel goede bedoelingen hoor.
Hij gelooft immers dat de wereld ten dode is omgeschreven (zie onder) en tracht(te) met het aanbevelen van zijn gedegen zelfonderzoek alsnog het ego-tij te keren in de hoop kandidaten te vinden die eveneens koste wat het kost willen (?!) weten "wat" ze zijn door eveneens het gedegen zelfonderzoek te doen wat hij afgerond heeft volgens eigen zeggen.

Alle mooie new age verhalen, een aquarius samenzwering, astrologische gunstige gesternten en voorspellingen ten spijt de wereld is ten dode opgeschreven en laat ik daarover duidelijk zijn dat ik daar niet rauwig om ben, want er is te veel mis met deze wereld ten gevolge waarin de meer sensibele jeugdige mens zich doodongelukkig voelt te moeten leven. Ook een cursus in wonderen gaat niet de doorbraak betekenen, flower power heeft dat al bewezen.

Laurens op 1 juni 2015


http://88.159.182.142/waarheidvinding/showpost.php?p=94732&postcount=59

Helaas voor Laurens heeft hij nooit een kandidaat gevonden.
Even nog zag hij hier op het forum potentie in Siebe, maar die heeft hij losgelaten zoals we weten.

[lang kwaat]

Even nog zag hij hier op het forum potentie in Siebe, maar die heeft hij losgelaten zoals we weten.

Niemand houdt van mij

[Bodhiboem]

Even nog zag hij hier op het forum potentie in Siebe, maar die heeft hij losgelaten zoals we weten.

Niemand houdt van mij

Hier Siebe, van mij krijg jij een hug.

[ervaringsgetuige]

Even nog zag hij hier op het forum potentie in Siebe, maar die heeft hij losgelaten zoals we weten.

Niemand houdt van mij

Arme sloeber!



Als "arme sloeber" heb je meer potentie tot alcoholisme dan...

[Bodhiboem]

Even nog zag hij hier op het forum potentie in Siebe, maar die heeft hij losgelaten zoals we weten.

Niemand houdt van mij

Arme sloeber!

Alhoewel ik moet wel zeggen dat het gevoel door niemand geliefd te zijn een ernstige kwetsing is van ons gestel. Ik denk dus ook dat de krachten van de spirituele wereld zich over zulke mensen ontfermen…

[lang kwaat]

Duidelijk. Maar laten we er vanuit gaan dat de Boeddha verlicht is, volledig ontwaakt, voleindigd. Stel dat het een hete dag is. Zou hij dan niet in de schaduw willen zitten afkoelen?
Zou hij niet ook gewoon van tijd tot tijd in afzondering willen verblijven? Hier naartoe willen, daar naartoe. Teksten beschrijven wel zulke dingen.
Daarom geloof ik niet dat ontwaken een einde aan willen maakt, maar wel aan hartstocht, aan driften, of aan wat jij noemt emotionele reactiviteit. Maar dat is totaal wat anders, lijkt me, dan dat aan willen een einde komt.

Ik denk dat we gewoon beter moeten vaststellen of onderzoeken wat voor soorten wil er allemaal is en welke soort wil is de wil van tanha, asava, anusaya? Als die wil weg is, is dan alle wil weg?

Alleen een idioot gaat op een hete dag in de volle zon zitten.  Het is volstrekt logisch dat je geen dingen doet welke schadelijk zijn voor het lichaam.  Het is volstrekt logisch dat je gaat eten als je honger krijgt.  Maar dat heeft niks met het geestelijk 'willen' van doen.   De lichamelijke werkelijkheid is een heel andere dan de geestelijke werkelijkheid.

Akkoord, maar zou een Boeddha nou echt niet meer geestelijk willen? Het verhaal gaat dat hij bijvoorbeeld wel eens zich voor langere tijd wilde afzonderen. Hij had ook wel plannen, intenties. Dus om nou te zeggen dat een ontwaakte willoos is?

Het zou kunnen dat Boeddha-Dhamma hierin ook anders is dan mystiek en Godsdienst. Dat veronderstelt dat achter de gebeurtenissen met jezelf, anderen en de wereld de wil van God zit waaraan je juist moet overgeven. Maar zoiets zag de Boeddha niet. Ja, als zaken eenmaal hun onvermijdelijk beloop krijgen, heeft het geen je te verzetten maar dat is geen overgave aan de wil van God. Dat is gewoon gezond verstand.

Overgave kan juist ook een soort passiviteit betekenen, een idee van machteloosheid, energieloosheid, willoosheid. Alsof je als mens geen enkele invloed hebt op wat er gaat gebeuren. Dat is a-Dhamma.
Er waren wel leraren die dit onderwezen maar volgens de overlevering zag de Boeddha dit idee van de mens als machteloos, krachteloos, willoos, energieloos, als 1 van de meest erge verkeerde visies die er mogelijk zijn.

Ik vind toch dat je die wil wat beter moet uitwerken.

[lang kwaat]

Klopt, vrij zijn van willen is ook vrij zijn van verwachtingen.  Dan handelt de mens altijd 'om niet'. Ik doe geen 'goede dingen' met de verwachting er iets voor terug te krijgen.   Dat leeft enorm prettig, want de meeste mensen zijn berekend.   Ze laten je vallen als het ze uitkomt.   Maar daar hou ik me niet mee bezig.   Onwetenden kunnen alleen zichzelf bevrijden, maar ze luisteren toch niet.  Nou, dan lever ik ze over aan karma. 

Ja, hier vinden we elkaar zeker. Het kan toch zeker niet de bedoeling zijn dat je nog meer berekenend wordt...
Om niet, betekent volgens mij echter niet willoos.  Kun je daar mee leven?
Jouw idee dat leegte je beweegt moet verder uitgewerkt worden vind ik.
Het is wat lui nog. Wat beweegt je nou echt als je iets om niet doet?

Ik vergelijk mijzelf niet met Vrij.  Soms ben ik het eens met hem en soms niet.  Ik vergelijk mijzelf eigenlijk met niemand, want in de leegte is er geen vergelijken mogelijk.  Alleen Laurens gebruik(te) ik als voorbeeld van 'geconditioneerde verlichting'.     Als mensen een ego hebben van hier tot Tokio dan permitteer ik me wat meer.

Jij noemt leegte niet NIKS in ieder geval.

Ontvankelijkheid hangt nauw samen met verwachtingen.  Wie ontvankelijkheid verwacht zal nooit ontvangen.   Want ook op spiritueel gebied geldt : wie wil hebben (verwachten) die krijgt niks.   De Boeddha natuur kan niet anders zijn dan een natuur welke strikt in het moment verblijft.  Ieder geestelijk hebben, willen, verwachten (enz) ligt in de toekomst of verleden.  Het is een stokpaardje van me, maar de Boeddha natuur (en daarmee ook de leegte) kan zich nooit en te nimmer in de tijd bevinden.   Tijd is het domein waar we 'willen'.

Dat geloof ik ook maar het vrijmaken van die Boeddha-natuur ligt wel in de tijd. Het vrijmaken van alle belemmeringen voor ontvankelijkheid. DAT ligt wel degelijk in de tijd.

Ik gebruik die eigenschap van de geest juist. Als ik geen routine maak van het tandenpoetsen dan ben ik binnenkort een goede klant van de tandarts.    Er draait een programmaatje in mijn hoofd waar ik aan kan knutselen.  Of juist niet.  Maar ik ben zelf dat programmaatje niet uiteraard.  Het ego is feitelijk ook een programmaatje (maar dan uitgebreider dan de zaken die je opnoemt ) waarvan de mens gelooft dat het echt is.....

Dat is misschien nog niet zo'n gekke manier. Maar het wordt toch wel wat anders als je geest van alles een routine wil maken. als het veel verder gaat dan tandenpoetsen.

[lang kwaat]

Even nog zag hij hier op het forum potentie in Siebe, maar die heeft hij losgelaten zoals we weten.

Niemand houdt van mij

Hier Siebe, van mij krijg jij een hug.

:-) lekker, hug van mij ook. Vrij krijgt ook een hug..een hugje...voorzichtig...want hij is NIKS dus jij dan hug je NIKS. Misschien lukt het als ik hem heel teder hug.

[lang kwaat]

Alhoewel ik moet wel zeggen dat het gevoel door niemand geliefd te zijn een ernstige kwetsing is van ons gestel. Ik denk dus ook dat de krachten van de spirituele wereld zich over zulke mensen ontfermen…

Het is erg als mensen met je omgaan alsof je NIKS bent. Alsof je niet bestaat. Of zo met elkaar. Of met andere wezens.
Als niks wat je doet en zegt er voor hen toe doet. Als je steeds weer het signaal krijgt dat je lucht bent.

Het is niet zo dat mensen dit altijd bewust doen maar er zijn mensen die geven toch dat signaal dat je lucht bent constant af.
Het is echt moeilijk uit te houden bij die mensen.
Zelfs mijn kat wordt dan razend op me, en verandert in een demon. Ze heeft gelijk ook nog.
Het is verwaarlozing. Het is volkomen terecht dat ze laat weten dat ze bestaat.
Diepe schaamte is op zijn plaats voor verwaarlozing.

Verwaarlozing vernietigt verwarring niet, het geeft geen inzicht, het maakt je niet zacht, gevoelig, maar kost geheid je gezondheid en alle kwaliteiten gaan stuk. 
Het maakt alles en iedereen kapot. Het leidt tot razernij, psychoses, geweld, ellende.

[I'm a loser]

Ja, hier vinden we elkaar zeker. Het kan toch zeker niet de bedoeling zijn dat je nog meer berekenend wordt...
Om niet, betekent volgens mij echter niet willoos.  Kun je daar mee leven?
Jouw idee dat leegte je beweegt moet verder uitgewerkt worden vind ik.
Het is wat lui nog. Wat beweegt je nou echt als je iets om niet doet?

Het begrip niet-doen is een lastig begrip.  Het is geen nietS-doen of zomaar wat doen.   Het betekent niks anders dan dat er geen 'iemand' meer die doet.

Jij noemt leegte niet NIKS in ieder geval.

Ik meen uit Vrij zijn quotes op te maken dat hij de leegte c.q. het doodloze niet kent als ontologische aanwezigheid.   In de leegte is aanwezigheid (present zijn) datgene wat doodloos is.   Dat kan nooit verdwijnen zolang ik als verschijning leef.  Daarmee bedoel ik uiteraard geen present zijn als 'dat' wat verschijnt.  (de persoon)

Dat geloof ik ook maar het vrijmaken van die Boeddha-natuur ligt wel in de tijd. Het vrijmaken van alle belemmeringen voor ontvankelijkheid. DAT ligt wel degelijk in de tijd.

Klopt.  Dat is het verwarrende aan iedere discussie.   Personen hebben geen kennis van niet-tijd.    Niet-tijd en wel-tijd zijn 2 zijden van dezelfde medaille.    Daarom ontkennen mentaal gerealiseerden simpelweg maar 'de tijd' en daarmee de wereld.  Dat helpt natuurlijk niks.  Want dan is het juist het ego wat ontkent.

Dat is misschien nog niet zo'n gekke manier. Maar het wordt toch wel wat anders als je geest van alles een routine wil maken. als het veel verder gaat dan tandenpoetsen.

De conditionering 'beleefdheid' heeft geen enkel nut.  De conditionering 'tandenpoetsen' wel.  Waar het natuurlijk om gaat is dat je je bewust bent van conditioneringen.

[I'm a loser]

Akkoord, maar zou een Boeddha nou echt niet meer geestelijk willen? Het verhaal gaat dat hij bijvoorbeeld wel eens zich voor langere tijd wilde afzonderen. Hij had ook wel plannen, intenties. Dus om nou te zeggen dat een ontwaakte willoos is?

Het zou kunnen dat Boeddha-Dhamma hierin ook anders is dan mystiek en Godsdienst. Dat veronderstelt dat achter de gebeurtenissen met jezelf, anderen en de wereld de wil van God zit waaraan je juist moet overgeven. Maar zoiets zag de Boeddha niet. Ja, als zaken eenmaal hun onvermijdelijk beloop krijgen, heeft het geen je te verzetten maar dat is geen overgave aan de wil van God. Dat is gewoon gezond verstand.

Overgave kan juist ook een soort passiviteit betekenen, een idee van machteloosheid, energieloosheid, willoosheid. Alsof je als mens geen enkele invloed hebt op wat er gaat gebeuren. Dat is a-Dhamma.
Er waren wel leraren die dit onderwezen maar volgens de overlevering zag de Boeddha dit idee van de mens als machteloos, krachteloos, willoos, energieloos, als 1 van de meest erge verkeerde visies die er mogelijk zijn.

Ik vind toch dat je die wil wat beter moet uitwerken.

Het is inderdaad een stukje mystiek.  Op enig moment ben ik uit de beleving van tijd en ruimte gestapt.   Ik denk dat de Boeddha mystiek links wilde laten liggen.  En terecht.

[I'm a loser]

Alhoewel ik moet wel zeggen dat het gevoel door niemand geliefd te zijn een ernstige kwetsing is van ons gestel. Ik denk dus ook dat de krachten van de spirituele wereld zich over zulke mensen ontfermen…

In de leegte is er niemand , veel een'zamer als de leegte kun je het niet krijgen.    Daar ben je letterlijk door niemand geliefd.    Maar met een leeg gemoed is dat geen probleem , het niet-geliefd zijn.   Het is altijd iemand die geliefd wil zijn.  Dat is juist de kern van het ego: geliefd willen zijn.

[ervaringsgetuige]

I'm a loser: ...Ik vind toch dat je die wil wat beter moet uitwerken.

Misschien kan i'm a loser nog wat leren uit Roberto Assagioli's boek "OVER DE WIL".
Heb ik in een ver verleden zelf nog gelezen.

Samenvatting

In Over de wil schetst Roberto Assagioli (1888-1974), de grondlegger van de psychosynthese, een mensbeeld waarin de psychologische functie van de wil centraal staat. Hij rekent af met de Victoriaanse opvatting van de wil als een middel tot verdringing en geforceerde onderdrukking. Hij ziet de wil veeleer als een sturend mechanisme achter het menselijk handelen. Daarbij onderscheidt hij tussen de krachtige wil, de kundige wil, de goede wil en de transpersoonlijke of spirituele wil. Hij beschouwt de wil als de meest directe functie van het zelf, als de dirigent van het menselijk handelen. Vaak is deze wil echter niet vrijelijk beschikbaar, of zij is onderontwikkeld of eenzijdig gericht. Assagioli besteedt in dit boek dan ook ruimschoots aandacht aan de praktische training en de ontwikkeling van de wil. Een zo volledig mogelijk ontwikkelde wil is efficiënt en effectief, maar heeft ook een morele dimensie. De synthese van liefde en wil ziet Assagioli als een van de grootste menselijke prestaties.

https://www.bol.com/be/nl/p/over-de-wil/666748349/

[lang kwaat]

Klopt.  Dat is het verwarrende aan iedere discussie.   Personen hebben geen kennis van niet-tijd.    Niet-tijd en wel-tijd zijn 2 zijden van dezelfde medaille.    Daarom ontkennen mentaal gerealiseerden simpelweg maar 'de tijd' en daarmee de wereld.  Dat helpt natuurlijk niks.  Want dan is het juist het ego wat ontkent.

Zo voel ik het ook ongeveer aan maar ik zou het wat anders zeggen.

[lang kwaat]

In de leegte is er niemand , veel een'zamer als de leegte kun je het niet krijgen.    Daar ben je letterlijk door niemand geliefd.    Maar met een leeg gemoed is dat geen probleem , het niet-geliefd zijn.   Het is altijd iemand die geliefd wil zijn.  Dat is juist de kern van het ego: geliefd willen zijn.

Wat je wel kunt zeggen is dat in leegte geen zelfbeeld functioneert, geen voorstelling van jezelf.
Prima, maar je kunt niet zeggen dat je dan niemand bent of niks.
Je kunt sowieso nooit niemand zijn.

[I'm a loser]

In de leegte is er niemand , veel een'zamer als de leegte kun je het niet krijgen.    Daar ben je letterlijk door niemand geliefd.    Maar met een leeg gemoed is dat geen probleem , het niet-geliefd zijn.   Het is altijd iemand die geliefd wil zijn.  Dat is juist de kern van het ego: geliefd willen zijn.

Wat je wel kunt zeggen is dat in leegte geen zelfbeeld functioneert, geen voorstelling van jezelf.
Prima, maar je kunt niet zeggen dat je dan niemand bent of niks.
Je kunt sowieso nooit niemand zijn.

Daar lopen we vast, je probeert nu een voorstelling te maken van de leegte.  Ook een voorstelling maken van 'niemand' is onmogelijk.

Daarnaast is het de Boeddha die hetzelfde zegt in de anatta leer.  In 'dat' wat verschijnt (wat dus waarneembaar is) is niets blijvend te vinden.   De verschijning noemen we 'iemand' om Jan van Marie te kunnen onderscheiden.  Maar innerlijk is er niet zoiets ls een 'iemand' te vinden.

Verschijningen kunnen we ons prima voorstellen, dus daarom noemen we dat 'iemand'.    Het probleem is dus jouw voorstellingsvermogen.  Omdat jij je 'niemand' niet kunt voorstellen zeg je : "Je kunt sowieso nooit niemand zijn".

Niet dat je mij moet gaan geloven, je moet gaan werken aan het voorstellingsbeeld wat 'Siebe' genaamd is.    Voor wie in de actualiteit verblijft is er geen angst.   De actualiteit is vrij van ieder voorstellingsbeeld.  In de actualiteit van het moment kan er alleen maar 'zijn' zijn.  Onbenoemd 'zijn' , want het is zonder beeld. (of vorm)

Het is het beeldloze wat jou opmerkt in de actualiteit, het is nooit met toekomst of verleden bezig, dat is onmogelijk.  De 'niemand' in Siebe is dichterbij dan de 'iemand' , want voor 'iemand' is er een gedachte noodzakelijk.  Om 'niemand' te zijn , zijn gedachten zelfs onmogelijk.  In de vaststelling van 'niemand' ben je vrij van je eigen gedachten.

Daarom noemt men 'niemand' ook wel het doodloze.   Want wie gaat er dood als Siebe zijn laatste adem uitblaast?   Niemand!   Alles wat 'iemand' is gaat dood, voor niemand is dat onmogelijk.   Dat zijn geen woordspelletjes, het is voor mij werkelijk.

[ervaringsgetuige]

Alhoewel ik moet wel zeggen dat het gevoel door niemand geliefd te zijn een ernstige kwetsing is van ons gestel.

Dat is correct voor een foetus die negen maanden in de baarmoeder doorbrengt, dan geboren wordt en nog jarenlang heel kwetsbaar is wanneer in een niet-liefdevolle omgeving geboren, zeg maar tot zijn hersenen biologisch volgroeid zijn, wat ligt tussen de 20 en 25 jaar.
Daarna begint het proces van bewustwording indien de ziel in kwestie daartoe voorbestemd is.

Ik denk dus ook dat de krachten van de spirituele wereld zich over zulke mensen ontfermen…

Alles wat je meemaakt heeft betekenis voor je ontwikkeling. Met andere woorden: Niets is toeval.
Zielen incarneren dus specifiek bij die ouders, specifiek in die omgeving, die past bij hun lotsbestemming.
Als ze voorbestemd zijn zich te des-identificeren van hun energetische wortels begint het lastige werk.
Zie ook...

"Wij mensen zijn niet het verleden en zijn niet wat we beleefd hebben. We zijn niet onze ouders. Maar het is duidelijk dat we leven alsof we hen wel waren en daarom is het hoogstnoodzakelijk om ons te des-identificeren met deze energetische wortels. Het werk is lastig want wanneer we doorhebben wat de wortels van ons lot zijn, zitten deze reeds diep in onze psyche en vormden ze reeds onze manier van zijn. Vandaar dat het zich vrij maken van deze onbewuste invloeden gelijk gesteld kan worden met een authentiek exorcisme. Maar het zijn niet precies demonen die we kunnen loslaten, wel de meest basale en invloedrijke energieën die de realiteit waarin we leven, hebben vorm gegeven".

bron: DE MOLECULE VAN DE CONDITIONERING

[ervaringsgetuige]

Niet dat je mij moet gaan geloven, je moet gaan werken aan het voorstellingsbeeld wat 'Siebe' genaamd is.    Voor wie in de actualiteit verblijft is er geen angst.   De actualiteit is vrij van ieder voorstellingsbeeld.  In de actualiteit van het moment kan er alleen maar 'zijn' zijn.  Onbenoemd 'zijn' , want het is zonder beeld. (of vorm)

Het is het beeldloze wat jou opmerkt in de actualiteit, het is nooit met toekomst of verleden bezig, dat is onmogelijk.  De 'niemand' in Siebe is dichterbij dan de 'iemand' , want voor 'iemand' is er een gedachte noodzakelijk.  Om 'niemand' te zijn , zijn gedachten zelfs onmogelijk.  In de vaststelling van 'niemand' ben je vrij van je eigen gedachten.

Daarom noemt men 'niemand' ook wel het doodloze.   Want wie gaat er dood als Siebe zijn laatste adem uitblaast?   Niemand!   Alles wat 'iemand' is gaat dood, voor niemand is dat onmogelijk.   Dat zijn geen woordspelletjes, het is voor mij werkelijk.

Mooie filosofische woorden allemaal, voor jou dan werkelijk, voor de overgrote meerderheid van mensen blijft het theorie en de zoveelste woorden die ze hier of daar gelezen lezen hebben en... weer vergeten.

Mijn aanpak is anders. Ik zal nooit zoals jij tegen een persoon zeggen dat hij / zij moet gaan werken aan het voorstellingsbeeld wat 'zij/hij" genaamd is.
Ik raad ze aan om te werken met 'the work' van Byron Katie waarvan voorbeeld onder...

11

Mijn moeder heeft een slachtoffer van me gemaakt


Als je beseft dat je met een fantasie hebt geleefd,
ontdek je misschien wel iemand van wie je met heel je hart kunt houden.
Die persoon ben jij. Dit is de sleutel tot alle relaties.
------------------------------------------------------------------------------------------------

Patrick: Ik ben boos op mijn moeder omdat ze emotioneel gestoord is, de oorzaak is van mijn identiteitscrisis, een slachtoffer van me heeft gemaakt, nooit een moeder voor me is geweest en is blijven steken in haar verleden.

Katie: ‘Ze is nooit een moeder voor je geweest’ – is dat waar?

Patrick: [Na een lange stilte] Nee. Dat is niet waar. Soms was ze een goede moeder. Ze deed haar best.

Katie: Goed om te weten, vind je niet?

Patrick: Ja.

Katie: Hoe reageer je als je de gedachte ‘Ze is nooit een goede moeder voor me geweest’ gelooft? Sluit je ogen. ‘Ze is nooit een goede moeder voor me geweest.’ Kijk nu hoe je reageert als je die gedachte gelooft.

Patrick: Dan word ik boos op haar en zit ik vol wrok en zelfmedelijden. Ik voel me volkomen machteloos. Ik heb het gevoel dat niemand van me kan houden. Als mijn moeder niet van me hield, hoe kan iemand anders dan van me houden?

Katie: Observeer nu waar je denken heen gaat als je de gedachte ‘Ze is nooit een moeder voor me geweest’ gelooft. Observeer hoe je denken het bewijst – de beelden, wat ze zei, wat ze deed. Observeer hoe je denken haar vernietigt om gelijk te hebben.

Patrick: Ik zie hoe ze tegen me schreeuwt. Ik zie al die keren dat ze heel koel deed of met andere dingen bezig was of alleen aandacht had voor mijn jongere broertjes en zusjes. Ik zie weer dat ze me vergeet op te halen van school. Ik zie die keer voor me dat ik zeven werd en ze geen verjaarspartijtje voor me organiseerde omdat ze zei dat we ons dat niet konden veroorloven.

Katie: Dus zo reageer je als je de gedachte ‘Mijn moeder is nooit een moeder voor me geweest’ gelooft – omdat het een leugen is.

Patrick: Ik probeer het natuurlijk voor mezelf te bevestigen.

Katie: Het denken heeft een taak; het is zijn taak om een thuis te vinden – een plaats om uit te rusten. Het kan alleen uitrusten in de waarheid. Dus jij gelooft de gedachte ‘Mijn moeder is nooit een moeder voor me geweest’ en je denken doet wat het kan om het te bewijzen, en het kan het niet bewijzen omdat het niet waar is.

Patrick: Ja.

Katie: Dus roep het beeld op van je moeder en laat je verhaal ‘Ze is nooit een moeder voor me geweest’ even varen. Kijk naar haar gezicht; kijk naar haar ogen. Kijk even naar haar, zonder je verhaal. Wat zie je?

Patrick: Wat ik zie? Ik zie iemand die zich door een hel heeft geworsteld om klaar te staan voor haar gezin, voor haar kinderen, voor mij. Iemand die haar ellendige verleden achter zich heeft gelaten om bij mij te zijn.

Katie: Ja. Ze is heel toegewijd. Het is niet gemakkelijk geweest.

Patrick: Nee, het was verschrikkelijk voor haar.

Katie: Dus keer het om. Keer die zin om.

Patrick: Mijn moeder was wél een moeder voor me… Wauw!

Katie: Laat die omkering even tot je doordringen. Kun je drie oprechte voorbeelden vinden van hoe de omkering even waar is als of meer waar dan je oorspronkelijke uitspraak? Sluit je ogen. Laat je denken nu die positie verkennen. Laat het zijn gang gaan terwijl het zoekt naar de manieren waarop zij een moeder voor je was. Je bent een andere wereld binnengetreden, een oprechte wereld – niet een wereld van positieve affirmaties, maar de echte wereld. Observeer en laat je hart jou geven wat waar is. Een open hart is onmogelijk voor een gesloten denken. Het denken dat blijft steken bij wat het gelooft, is een gesloten denken. Het is blind voor de wereld van de realiteit. Het wist het besef ervan uit, zodat je de liefde niet te zien krijgt. De liefde blijft verborgen omdat je gelooft wat je denkt. Dus geef me een voorbeeld van hoe je moeder een moeder voor je was.

Patrick: Ze hield echt van me zoveel ze kon.

Katie: Lieverd, dat is niet specifiek genoeg. Kun je specifieke voorbeelden vinden?

Patrick: Oké. Ze organiseerde wel verjaarspartijtjes in andere jaren, als er geen geldgebrek was.

Katie: Goed zo.

Patrick: En ze gaf me te eten en kocht kleren voor me en gaf me een goed thuis.

Katie: Dat is twee. Kun je nog een derde voorbeeld vinden?

Patrick: Ze gaf me bijna nooit een pak slaag, ook niet als ik het bloed onder haar nagels vandaan haalde. Eigenlijk heeft ze me maar een paar keer een pak slaag gegeven als ik me misdroeg.

Katie: Dat is drie. Kun je nog een omkering vinden?

Patrick: Eh…

Katie: ‘Ik ben nooit…’

Patrick: Ik ben nooit een zoon voor haar geweest. En waarschijnlijk is dat waar ik zo boos over ben.

Katie: Ik zou dat ‘waarschijnlijk’ maar weglaten.

Patrick: Dat is waar ik zo boos over ben.

Katie: Ja. Daar zit je pijn.

Patrick: Daar zit mijn pijn… Wauw!

Katie: Dus je kunt nu beginnen.

Patrick: Ik begin het te begrijpen.

Katie: Je kunt nu beginnen een zoon voor haar te zijn. Stel gewoon je hart open voor de armen van je moeder, voor haar taarten, haar koekjes, haar wijsheid, haar liefde. Zie de realiteit. ‘Mijn moeder is nooit een moeder voor me geweest’ – kun je nog een omkering vinden? ‘Ik…’

Patrick: Ik heb nooit waardering gehad…

Katie: ‘Ik ben nooit een moeder geweest…’

Patrick: Voor mezelf.

Katie: Ja. Je hebt jezelf net zo behandeld als je je moeder hebt behandeld… in je denken… Oké, laten we verdergaan met deze reis. Lees je volgende uitspraak voor.

Patrick: De volgende uitspraak? Ik zal het omkeren naar mezelf, want dat is toch waar we op uitkomen, toch?

Katie: Oké, laten we nu geen stappen overslaan. De omkering van je uitspraak is heel krachtig, maar als je er eerst de vier vragen op toepast, onderricht je je denken. [Een mobiele telefoon gaat luid over. Het is een ringtone met een vrolijk Latijns-Amerikaans deuntje.] Dat vind ik een geweldig liedje! [Het publiek lacht.] Als het leven zo vol is dat je het niet meer aankunt… daar is het al! Dat is overvloed.

Patrick: [Lachend en hoofdschuddend] Dat is nog eens een manier om naar de dingen te kijken!

Katie: En is het niet waar?

Patrick: Ik geloof je op je woord!

Katie: Nou, vond jij het een leuk liedje?

Patrick: Van die mobiel?

Katie: Ja.

Patrick: Ik kon die kerel wel een knal verkopen!

Katie: Je voert oorlog tegen de realiteit! Wat waren je gedachten over die telefoon?

Patrick: Irritatie. Ik dacht: ‘Wat een idioot! Je had je rottelefoon uit moeten zetten!’

Katie: Mooi. En het zijn je gedachten die je irriteren. Een telefoon zou nooit zo wreed zijn.

Patrick: Ik heb mijn gedachten aan die telefoon gekoppeld?

Katie: Ja.

Patrick: O. Dus het is niet die telefoon, ik ben het? Hmm…

Katie: De telefoon is de realiteit. Hij zingt een liedje voor je! Weet je wat er allemaal nodig was voor dat liedje? De technologie, het intellect, de creativiteit? En dat stellen ze beschikbaar voor een betaalbare prijs zodat je het kunt geven aan iemand van wie je houdt of voor jezelf kunt aanschaffen. Hij brengt de hele wereld naar je toe! Hij belt als het tijd is om te bellen. Dat is de realiteit. En voor mij was het een mooi liedje dat precies op het goede moment klonk. Jouw verhaal maakt het je onmogelijk om het geschenk van het leven te ontvangen.

Patrick: Mijn verhaal over de telefoon en alle andere verstoringen die niet samenvallen met de realiteit. Is dat wat je bedoelt?

Katie: De telefoon valt volmaakt samen met de realiteit. Het was jouw verhaal dat je irriteerde, het verhaal dat hij op dat moment niet had mogen overgaan. In werkelijkheid móést hij overgaan, omdat hij dat deed. Waarom zou ik de vreugde van muziek laten verstoren door iets wat onwaar is?

Patrick: Dus jij bent echt zo aanwezig in het moment.

Katie: Nou, het lied is aanwezig. Waarom zou ik het niet zijn? De realiteit is de leraar.

Patrick: Dat is geweldig. Of je vertelt de waarheid, of je bent de beste zwendelaar die ik ooit heb gezien. [Het publiek lacht.]


Katie: Nou, jíj bent de beste zwendelaar die je ooit hebt gezien, en uiteindelijk kun je jezelf niet voor de gek houden. Dat is waarschijnlijk wat je nu leert – dat je jezelf niet voor de gek kunt houden. Als je iemand anders voor de gek houdt, moet je het zelf zo rotsvast geloven dat je je verstand begint te verliezen. En dus moet je je volledig op die rol storten, alsof het waar is. Maar je kunt jezelf niet voor de gek houden en als je deze vragen stelt is het heel goed om te weten dat je nog ontvankelijk bent voor wat waar is. Oké, lees de volgende uitspraak voor.

Patrick: Ik wil dat mijn moeder liefdevoller is.

Katie: Waarom?

Patrick: Eh…

Katie: Omdat je dan gelukkiger bent.

Patrick: Ja, dat begrijp ik.

Katie: Ja. Maakt het je afgezien daarvan eigenlijk wel uit of je moeder liefdevoller is?

Patrick: Nee.

Katie: Dat is goed om te weten. Dus: ‘Je moeder moet liefdevoller zijn’ – is dat waar?

Patrick: Nee.

Katie: Het gaat hier over jou. Het heeft niets met haar te maken.
...
(gesprek tussen Byron Katie en Patrick gaat nog even zolang door)

Uittreksel van: Byron Katie. 'Gedachten die je vrijheid zullen geven'.

[Bodhiboem]

Een mooi citaat van Byron Katie, daar had ik wel wat aan.

[Vrij]

Daar lopen we vast, je probeert nu een voorstelling te maken van de leegte.  Ook een voorstelling maken van 'niemand' is onmogelijk.

Daarnaast is het de Boeddha die hetzelfde zegt in de anatta leer.  In 'dat' wat verschijnt (wat dus waarneembaar is) is niets blijvend te vinden.   De verschijning noemen we 'iemand' om Jan van Marie te kunnen onderscheiden.  Maar innerlijk is er niet zoiets ls een 'iemand' te vinden.

Verschijningen kunnen we ons prima voorstellen, dus daarom noemen we dat 'iemand'.    Het probleem is dus jouw voorstellingsvermogen.  Omdat jij je 'niemand' niet kunt voorstellen zeg je : "Je kunt sowieso nooit niemand zijn".

Niet dat je mij moet gaan geloven, je moet gaan werken aan het voorstellingsbeeld wat 'Siebe' genaamd is.    Voor wie in de actualiteit verblijft is er geen angst.   De actualiteit is vrij van ieder voorstellingsbeeld.  In de actualiteit van het moment kan er alleen maar 'zijn' zijn.  Onbenoemd 'zijn' , want het is zonder beeld. (of vorm)

Het is het beeldloze wat jou opmerkt in de actualiteit, het is nooit met toekomst of verleden bezig, dat is onmogelijk.  De 'niemand' in Siebe is dichterbij dan de 'iemand' , want voor 'iemand' is er een gedachte noodzakelijk.  Om 'niemand' te zijn , zijn gedachten zelfs onmogelijk.  In de vaststelling van 'niemand' ben je vrij van je eigen gedachten.

Daarom noemt men 'niemand' ook wel het doodloze.   Want wie gaat er dood als Siebe zijn laatste adem uitblaast?   Niemand!   Alles wat 'iemand' is gaat dood, voor niemand is dat onmogelijk.   Dat zijn geen woordspelletjes, het is voor mij werkelijk.

Zo is dat.
..

[lang kwaat]

Daar lopen we vast, je probeert nu een voorstelling te maken van de leegte.  Ook een voorstelling maken van 'niemand' is onmogelijk.

Daarnaast is het de Boeddha die hetzelfde zegt in de anatta leer.  In 'dat' wat verschijnt (wat dus waarneembaar is) is niets blijvend te vinden.   De verschijning noemen we 'iemand' om Jan van Marie te kunnen onderscheiden.  Maar innerlijk is er niet zoiets ls een 'iemand' te vinden.

Verschijningen kunnen we ons prima voorstellen, dus daarom noemen we dat 'iemand'.    Het probleem is dus jouw voorstellingsvermogen.  Omdat jij je 'niemand' niet kunt voorstellen zeg je : "Je kunt sowieso nooit niemand zijn".

Niet dat je mij moet gaan geloven, je moet gaan werken aan het voorstellingsbeeld wat 'Siebe' genaamd is.    Voor wie in de actualiteit verblijft is er geen angst.   De actualiteit is vrij van ieder voorstellingsbeeld.  In de actualiteit van het moment kan er alleen maar 'zijn' zijn.  Onbenoemd 'zijn' , want het is zonder beeld. (of vorm)

Het is het beeldloze wat jou opmerkt in de actualiteit, het is nooit met toekomst of verleden bezig, dat is onmogelijk.  De 'niemand' in Siebe is dichterbij dan de 'iemand' , want voor 'iemand' is er een gedachte noodzakelijk.  Om 'niemand' te zijn , zijn gedachten zelfs onmogelijk.  In de vaststelling van 'niemand' ben je vrij van je eigen gedachten.

Daarom noemt men 'niemand' ook wel het doodloze.   Want wie gaat er dood als Siebe zijn laatste adem uitblaast?   Niemand!   Alles wat 'iemand' is gaat dood, voor niemand is dat onmogelijk.   Dat zijn geen woordspelletjes, het is voor mij werkelijk.

Nou euhh, ik voel dit wat anders aan.

De dagelijkse praktijk is dat opkomende neigingen en emoties vaak een proces inleiden van zelf-vervreemding, verharding, verruwing en ontaarding.
Iets hoeft maar even niet te gaan zoals je wilt en je zit er al weer helemaal middenin. Of, zaken gaan precies zoals je wilt en je zit er middenin. Of alles laat je onverschillig en je zit er middenin.

Dat er sprake is van zelfvervreemding, verharding en ontaarding als proces, kun je als mens best aanvoelen, vind ik. Ergens hebben we deze spiegel wel.
Het is meer een kwestie van dit erkennen dan van indoctrinatie, iets aanleren, hersenspoeling, cultuur, opvoeding, vind ik.

Dit proces van zelf-vervreemding, verharding en ontaarding gaat zich tonen in hoe je denkt, spreekt en doet.
Concreet: Je wordt hard. Vierkant, meedogenloos, liefdeloos.

Een geest die niet meer verhardt, niet meer zelf-vervreemdt, niet meer ontaardt, is niet niemand maar juist zichzelf. Hij is zichzelf en blijft zichzelf.
Het is zoals bij vervuild water. Haal je het vuil weg, dan is water gewoon zichzelf, puur.
Met de geest net zo. Haal je alles weg wat zorgt voor vervreemding, verharding, ontaarding dan is en blijft geest zichzelf.

Als het zichzelf is, is het ook edel, gevoelig, sensitief, ontvankelijk, mooi, een voertuig van goedheid, een wens-vervullend juweel.
De kwaliteiten zijn ongekend. Ontaarden, verruwen, vervreemden is onmogelijk voor een geest die zichzelf is.
Deze geest is het licht van de wereld. Deze Boeddha-Natuur is ieders ware natuur.

Je kunt niet zeggen dat deze geest die zichzelf is niemand is.
Eigenlijk is het niet echt te beschrijven.
Het beste is te zeggen, deze geest is en blijft zichzelf onder alle omstandigheden, altijd edel, gevoelig, geaard, nooit vervreemd van iets of iemand.

Ja, veel mensen denken dat onthechting juist een soort ultieme vervreemding en afstand is, alsof je losstaat van alles en iedereen, integendeel.
De zuivere geest is juist altijd met alles en iedereen innig verbonden en kent juist geen afstandelijkheid.
Het welzijn van wezens laat deze geest ook nooit koud.

Het enige wat echt telt is oog hebben voor wat hier en nu met je gebeurt onder invloed van gedachten, beelden, emoties en neigingen.
Ga je weer het proces in van verharding, verruwing, vervreemding dan is dat wel heel normaal.
Maar daarvoor trainen we. Om dat te eindigen. Om in alle omstandigheden geaard te blijven, gevoelig, jezelf, Boeddha.

De wens als een Boeddha te zijn is niet anders dan de wens jezelf te zijn.

Dat hele gedoe om niemand en iemand is onbelangrijk. Net zoals het hele gedoe rondom acteur en getuige.
Net als het hele gedoe rondom persoonlijk en onpersoonlijk of niks en iets.Allemaal filosofie.
In wezen draait bevrijding om iets heel concreets en persoonlijks, namelijk, niet meer ontaarden, verharden, zelf-vervreemden, ongevoelig worden, dwaas.

[I'm a loser]

Mooie filosofische woorden allemaal, voor jou dan werkelijk, voor de overgrote meerderheid van mensen blijft het theorie en de zoveelste woorden die ze hier of daar gelezen lezen hebben en... weer vergeten.

Mijn aanpak is anders. Ik zal nooit zoals jij tegen een persoon zeggen dat hij / zij moet gaan werken aan het voorstellingsbeeld wat 'zij/hij" genaamd is.
Ik raad ze aan om te werken met 'the work' van Byron Katie waarvan voorbeeld onder...

Jij raadt mensen dus aan om net zoals Laurens verdwaald te raken in een of ander zelfbedacht onderzoek?   En met als resultaat een nóg groter ego.

[Buddha Amitabha]

Daar lopen we vast, je probeert nu een voorstelling te maken van de leegte.  Ook een voorstelling maken van 'niemand' is onmogelijk.

Daarnaast is het de Boeddha die hetzelfde zegt in de anatta leer.  In 'dat' wat verschijnt (wat dus waarneembaar is) is niets blijvend te vinden.   De verschijning noemen we 'iemand' om Jan van Marie te kunnen onderscheiden.  Maar innerlijk is er niet zoiets ls een 'iemand' te vinden.

Verschijningen kunnen we ons prima voorstellen, dus daarom noemen we dat 'iemand'.    Het probleem is dus jouw voorstellingsvermogen.  Omdat jij je 'niemand' niet kunt voorstellen zeg je : "Je kunt sowieso nooit niemand zijn".

Niet dat je mij moet gaan geloven, je moet gaan werken aan het voorstellingsbeeld wat 'Siebe' genaamd is.    Voor wie in de actualiteit verblijft is er geen angst.   De actualiteit is vrij van ieder voorstellingsbeeld.  In de actualiteit van het moment kan er alleen maar 'zijn' zijn.  Onbenoemd 'zijn' , want het is zonder beeld. (of vorm)

Het is het beeldloze wat jou opmerkt in de actualiteit, het is nooit met toekomst of verleden bezig, dat is onmogelijk.  De 'niemand' in Siebe is dichterbij dan de 'iemand' , want voor 'iemand' is er een gedachte noodzakelijk.  Om 'niemand' te zijn , zijn gedachten zelfs onmogelijk.  In de vaststelling van 'niemand' ben je vrij van je eigen gedachten.

Daarom noemt men 'niemand' ook wel het doodloze.   Want wie gaat er dood als Siebe zijn laatste adem uitblaast?   Niemand!   Alles wat 'iemand' is gaat dood, voor niemand is dat onmogelijk.   Dat zijn geen woordspelletjes, het is voor mij werkelijk.

Nou euhh, ik voel dit wat anders aan.

De dagelijkse praktijk is dat opkomende neigingen en emoties vaak een proces inleiden van zelf-vervreemding, verharding, verruwing en ontaarding.
Iets hoeft maar even niet te gaan zoals je wilt en je zit er al weer helemaal middenin. Of, zaken gaan precies zoals je wilt en je zit er middenin. Of alles laat je onverschillig en je zit er middenin.

Dat er sprake is van zelfvervreemding, verharding en ontaarding als proces, kun je als mens best aanvoelen, vind ik. Ergens hebben we deze spiegel wel.
Het is meer een kwestie van dit erkennen dan van indoctrinatie, iets aanleren, hersenspoeling, cultuur, opvoeding, vind ik.

Dit proces van zelf-vervreemding, verharding en ontaarding gaat zich tonen in hoe je denkt, spreekt en doet.
Concreet: Je wordt hard. Vierkant, meedogenloos, liefdeloos.

Een geest die niet meer verhardt, niet meer zelf-vervreemdt, niet meer ontaardt, is niet niemand maar juist zichzelf. Hij is zichzelf en blijft zichzelf.
Het is zoals bij vervuild water. Haal je het vuil weg, dan is water gewoon zichzelf, puur.
Met de geest net zo. Haal je alles weg wat zorgt voor vervreemding, verharding, ontaarding dan is en blijft geest zichzelf.

Als het zichzelf is, is het ook edel, gevoelig, sensitief, ontvankelijk, mooi, een voertuig van goedheid, een wens-vervullend juweel.
De kwaliteiten zijn ongekend. Ontaarden, verruwen, vervreemden is onmogelijk voor een geest die zichzelf is.
Deze geest is het licht van de wereld. Deze Boeddha-Natuur is ieders ware natuur.

Je kunt niet zeggen dat deze geest die zichzelf is niemand is.
Eigenlijk is het niet echt te beschrijven.
Het beste is te zeggen, deze geest is en blijft zichzelf onder alle omstandigheden, altijd edel, gevoelig, geaard, nooit vervreemd van iets of iemand.

Ja, veel mensen denken dat onthechting juist een soort ultieme vervreemding en afstand is, alsof je losstaat van alles en iedereen, integendeel.
De zuivere geest is juist altijd met alles en iedereen innig verbonden en kent juist geen afstandelijkheid.
Het welzijn van wezens laat deze geest ook nooit koud.

Het enige wat echt telt is oog hebben voor wat hier en nu met je gebeurt onder invloed van gedachten, beelden, emoties en neigingen.
Ga je weer het proces in van verharding, verruwing, vervreemding dan is dat wel heel normaal.
Maar daarvoor trainen we. Om dat te eindigen. Om in alle omstandigheden geaard te blijven, gevoelig, jezelf, Boeddha.

De wens als een Boeddha te zijn is niet anders dan de wens jezelf te zijn.

Dat hele gedoe om niemand en iemand is onbelangrijk. Net zoals het hele gedoe rondom acteur en getuige.
Net als het hele gedoe rondom persoonlijk en onpersoonlijk of niks en iets.Allemaal filosofie.
In wezen draait bevrijding om iets heel concreets en persoonlijks, namelijk, niet meer ontaarden, verharden, zelf-vervreemden, ongevoelig worden, dwaas.

Dit is correct, Siebe. Gautama de Boeddha heeft nooit betoogd dat er sprake zou zijn van "niemand" in de mens. Voor zover ik weet maakt hij nergens de vergelijking tussen iemand en niemand. Hij heeft slechts aangegeven dat er geen sprake is van een substantieel zelf, verder niet. Alle vergelijkingen die hier gemaakt worden tussen iemand en niemand zijn onjuist en niets meer dan je reinste filosofische bespiegelingen en/of woorden-spielerei.

[Vrij]

In de leegte is er niemand , veel een'zamer als de leegte kun je het niet krijgen.    Daar ben je letterlijk door niemand geliefd.    Maar met een leeg gemoed is dat geen probleem , het niet-geliefd zijn.   Het is altijd iemand die geliefd wil zijn.  Dat is juist de kern van het ego: geliefd willen zijn.

Wat je wel kunt zeggen is dat in leegte geen zelfbeeld functioneert, geen voorstelling van jezelf.
Prima, maar je kunt niet zeggen dat je dan niemand bent of niks.
Je kunt sowieso nooit niemand zijn.

Daar lopen we vast, je probeert nu een voorstelling te maken van de leegte.  Ook een voorstelling maken van 'niemand' is onmogelijk.

Daarnaast is het de Boeddha die hetzelfde zegt in de anatta leer.  In 'dat' wat verschijnt (wat dus waarneembaar is) is niets blijvend te vinden.   De verschijning noemen we 'iemand' om Jan van Marie te kunnen onderscheiden.  Maar innerlijk is er niet zoiets ls een 'iemand' te vinden.

Verschijningen kunnen we ons prima voorstellen, dus daarom noemen we dat 'iemand'.    Het probleem is dus jouw voorstellingsvermogen.  Omdat jij je 'niemand' niet kunt voorstellen zeg je : "Je kunt sowieso nooit niemand zijn".

Niet dat je mij moet gaan geloven, je moet gaan werken aan het voorstellingsbeeld wat 'Siebe' genaamd is.    Voor wie in de actualiteit verblijft is er geen angst.   De actualiteit is vrij van ieder voorstellingsbeeld.  In de actualiteit van het moment kan er alleen maar 'zijn' zijn.  Onbenoemd 'zijn' , want het is zonder beeld. (of vorm)

Het is het beeldloze wat jou opmerkt in de actualiteit, het is nooit met toekomst of verleden bezig, dat is onmogelijk.  De 'niemand' in Siebe is dichterbij dan de 'iemand' , want voor 'iemand' is er een gedachte noodzakelijk.  Om 'niemand' te zijn , zijn gedachten zelfs onmogelijk.  In de vaststelling van 'niemand' ben je vrij van je eigen gedachten.

Daarom noemt men 'niemand' ook wel het doodloze.   Want wie gaat er dood als Siebe zijn laatste adem uitblaast?   Niemand!   Alles wat 'iemand' is gaat dood, voor niemand is dat onmogelijk.   Dat zijn geen woordspelletjes, het is voor mij werkelijk.

Het duiden van de grond van alle 'werkelijkheden'.

[I'm a loser]

Nou euhh, ik voel dit wat anders aan.

De dagelijkse praktijk is dat opkomende neigingen en emoties vaak een proces inleiden van zelf-vervreemding, verharding, verruwing en ontaarding.
Iets hoeft maar even niet te gaan zoals je wilt en je zit er al weer helemaal middenin. Of, zaken gaan precies zoals je wilt en je zit er middenin. Of alles laat je onverschillig en je zit er middenin.

Dat er sprake is van zelfvervreemding, verharding en ontaarding als proces, kun je als mens best aanvoelen, vind ik. Ergens hebben we deze spiegel wel.
Het is meer een kwestie van dit erkennen dan van indoctrinatie, iets aanleren, hersenspoeling, cultuur, opvoeding, vind ik.

Dit proces van zelf-vervreemding, verharding en ontaarding gaat zich tonen in hoe je denkt, spreekt en doet.
Concreet: Je wordt hard. Vierkant, meedogenloos, liefdeloos.

Een geest die niet meer verhardt, niet meer zelf-vervreemdt, niet meer ontaardt, is niet niemand maar juist zichzelf. Hij is zichzelf en blijft zichzelf.
Het is zoals bij vervuild water. Haal je het vuil weg, dan is water gewoon zichzelf, puur.
Met de geest net zo. Haal je alles weg wat zorgt voor vervreemding, verharding, ontaarding dan is en blijft geest zichzelf.

Als het zichzelf is, is het ook edel, gevoelig, sensitief, ontvankelijk, mooi, een voertuig van goedheid, een wens-vervullend juweel.
De kwaliteiten zijn ongekend. Ontaarden, verruwen, vervreemden is onmogelijk voor een geest die zichzelf is.
Deze geest is het licht van de wereld. Deze Boeddha-Natuur is ieders ware natuur.

Je kunt niet zeggen dat deze geest die zichzelf is niemand is.
Eigenlijk is het niet echt te beschrijven.
Het beste is te zeggen, deze geest is en blijft zichzelf onder alle omstandigheden, altijd edel, gevoelig, geaard, nooit vervreemd van iets of iemand.

Ja, veel mensen denken dat onthechting juist een soort ultieme vervreemding en afstand is, alsof je losstaat van alles en iedereen, integendeel.
De zuivere geest is juist altijd met alles en iedereen innig verbonden en kent juist geen afstandelijkheid.
Het welzijn van wezens laat deze geest ook nooit koud.

Het enige wat echt telt is oog hebben voor wat hier en nu met je gebeurt onder invloed van gedachten, beelden, emoties en neigingen.
Ga je weer het proces in van verharding, verruwing, vervreemding dan is dat wel heel normaal.
Maar daarvoor trainen we. Om dat te eindigen. Om in alle omstandigheden geaard te blijven, gevoelig, jezelf, Boeddha.

De wens als een Boeddha te zijn is niet anders dan de wens jezelf te zijn.

Dat hele gedoe om niemand en iemand is onbelangrijk. Net zoals het hele gedoe rondom acteur en getuige.
Net als het hele gedoe rondom persoonlijk en onpersoonlijk of niks en iets.Allemaal filosofie.
In wezen draait bevrijding om iets heel concreets en persoonlijks, namelijk, niet meer ontaarden, verharden, zelf-vervreemden, ongevoelig worden, dwaas.

Zelfvervreemding is juist de bedoeling.    Ik heb een weg van meer dan 40 jaar achter de rug, Siebe.  De transformatie van iemand naar niemand gaat niet zomaar.    Je slaat een weg in die je nooit meer verlaat.  En uiteindelijk wordt je een vreemde voor jezelf, inderdaad.

Maar ook in deze post lees ik weer je voorstellingsvermogen.  Je stelt je 'niemand' voor als verharding, ontaarding enz.      Wat ik 100% weet is dat er in geen enkel mens een 'iemand' zit.   Dat is 'weet' hebben van de getuige.  Er kan in spirituele zin nooit iets anders plaats hebben dat de zijns-verschuiving van de acteur (iemand) naar de getuige (niemand).

Mijn vermoeden (meer is het niet) is dat je nog te veel gehecht bent aan jezelf.    En dat begrijp ik, de grootste angst die er in de mens leeft is om niet meer te zijn als 'iemand'.    Miljarden mensen hebben een hiernamaals bedacht om die angst de baas te kunnen.   Het idee dat er over een minuut, maand, jaar, eeuw géén 'ik' meer is, is de meest afschuwelijke gedachte voor de mens.

Daarom klampt de mens zich vast aan de gedachte van ik/iemand.    Zelfs iemand als Laurens die beweert dat hij niet bestaat heeft zichzelf een fabeltje wijs gemaakt dat hij gelooft.   Het enige wat de mens daadwerkelijk van alle angsten en gedachten af kan helpen is de leegte.   Daar is niemand en dat is een onbetwistbare vaststelling.  Daarom noemen ze dat ook waarheid.....

[Vrij]

Daar lopen we vast, je probeert nu een voorstelling te maken van de leegte.  Ook een voorstelling maken van 'niemand' is onmogelijk.

Daarnaast is het de Boeddha die hetzelfde zegt in de anatta leer.  In 'dat' wat verschijnt (wat dus waarneembaar is) is niets blijvend te vinden.   De verschijning noemen we 'iemand' om Jan van Marie te kunnen onderscheiden.  Maar innerlijk is er niet zoiets ls een 'iemand' te vinden.

Verschijningen kunnen we ons prima voorstellen, dus daarom noemen we dat 'iemand'.    Het probleem is dus jouw voorstellingsvermogen.  Omdat jij je 'niemand' niet kunt voorstellen zeg je : "Je kunt sowieso nooit niemand zijn".

Niet dat je mij moet gaan geloven, je moet gaan werken aan het voorstellingsbeeld wat 'Siebe' genaamd is.    Voor wie in de actualiteit verblijft is er geen angst.   De actualiteit is vrij van ieder voorstellingsbeeld.  In de actualiteit van het moment kan er alleen maar 'zijn' zijn.  Onbenoemd 'zijn' , want het is zonder beeld. (of vorm)

Het is het beeldloze wat jou opmerkt in de actualiteit, het is nooit met toekomst of verleden bezig, dat is onmogelijk.  De 'niemand' in Siebe is dichterbij dan de 'iemand' , want voor 'iemand' is er een gedachte noodzakelijk.  Om 'niemand' te zijn , zijn gedachten zelfs onmogelijk.  In de vaststelling van 'niemand' ben je vrij van je eigen gedachten.

Daarom noemt men 'niemand' ook wel het doodloze.   Want wie gaat er dood als Siebe zijn laatste adem uitblaast?   Niemand!   Alles wat 'iemand' is gaat dood, voor niemand is dat onmogelijk.   Dat zijn geen woordspelletjes, het is voor mij werkelijk.

Nou euhh, ik voel dit wat anders aan.

De dagelijkse praktijk is dat opkomende neigingen en emoties vaak een proces inleiden van zelf-vervreemding, verharding, verruwing en ontaarding.
Iets hoeft maar even niet te gaan zoals je wilt en je zit er al weer helemaal middenin. Of, zaken gaan precies zoals je wilt en je zit er middenin. Of alles laat je onverschillig en je zit er middenin.

Dat er sprake is van zelfvervreemding, verharding en ontaarding als proces, kun je als mens best aanvoelen, vind ik. Ergens hebben we deze spiegel wel.
Het is meer een kwestie van dit erkennen dan van indoctrinatie, iets aanleren, hersenspoeling, cultuur, opvoeding, vind ik.

Dit proces van zelf-vervreemding, verharding en ontaarding gaat zich tonen in hoe je denkt, spreekt en doet.
Concreet: Je wordt hard. Vierkant, meedogenloos, liefdeloos.

Een geest die niet meer verhardt, niet meer zelf-vervreemdt, niet meer ontaardt, is niet niemand maar juist zichzelf. Hij is zichzelf en blijft zichzelf.
Het is zoals bij vervuild water. Haal je het vuil weg, dan is water gewoon zichzelf, puur.
Met de geest net zo. Haal je alles weg wat zorgt voor vervreemding, verharding, ontaarding dan is en blijft geest zichzelf.

Als het zichzelf is, is het ook edel, gevoelig, sensitief, ontvankelijk, mooi, een voertuig van goedheid, een wens-vervullend juweel.
De kwaliteiten zijn ongekend. Ontaarden, verruwen, vervreemden is onmogelijk voor een geest die zichzelf is.
Deze geest is het licht van de wereld. Deze Boeddha-Natuur is ieders ware natuur.

Je kunt niet zeggen dat deze geest die zichzelf is niemand is.
Eigenlijk is het niet echt te beschrijven.
Het beste is te zeggen, deze geest is en blijft zichzelf onder alle omstandigheden, altijd edel, gevoelig, geaard, nooit vervreemd van iets of iemand.

Ja, veel mensen denken dat onthechting juist een soort ultieme vervreemding en afstand is, alsof je losstaat van alles en iedereen, integendeel.
De zuivere geest is juist altijd met alles en iedereen innig verbonden en kent juist geen afstandelijkheid.
Het welzijn van wezens laat deze geest ook nooit koud.

Het enige wat echt telt is oog hebben voor wat hier en nu met je gebeurt onder invloed van gedachten, beelden, emoties en neigingen.
Ga je weer het proces in van verharding, verruwing, vervreemding dan is dat wel heel normaal.
Maar daarvoor trainen we. Om dat te eindigen. Om in alle omstandigheden geaard te blijven, gevoelig, jezelf, Boeddha.

De wens als een Boeddha te zijn is niet anders dan de wens jezelf te zijn.

Dat hele gedoe om niemand en iemand is onbelangrijk. Net zoals het hele gedoe rondom acteur en getuige.
Net als het hele gedoe rondom persoonlijk en onpersoonlijk of niks en iets.Allemaal filosofie.
In wezen draait bevrijding om iets heel concreets en persoonlijks, namelijk, niet meer ontaarden, verharden, zelf-vervreemden, ongevoelig worden, dwaas.

Het duiden van een 'persoonlijk'.. ideaal.

[ervaringsgetuige]

Een mooi citaat van Byron Katie, daar had ik wel wat aan.

Byron Katie heeft een effectieve methode ontwikkeld om het 'ik' of 'ego' zijn dwaling te laten inzien en dat gaat echt niet zonder slag of stoot.
De meesten willen er niet aan hen houden zich liever "LEDIG" met (vermakelijke) filosofische discussies.

[ervaringsgetuige]

Alle vergelijkingen die hier gemaakt worden tussen iemand en niemand zijn onjuist en niets meer dan je reinste filosofische bespiegelingen en/of woorden-spielerei.

Het is natuurlijk wel zo dat niemand de poortloze poort kan passeren, dus wees niemand.
Zie transcript vanaf 26:12 uit video...

Een manier om de niet-conceptuele aard van Samadhi te beginnen begrijpen is om gebruik te maken van de analogie van het zwarte gat.
Een zwart gat wordt traditioneel beschreven als een regio van ruimte met een enorm zwaartekrachtveld, zo krachtig dat geen licht of materie kan ontsnappen.
Nieuwe theorieën postuleren dat alle objecten van de kleinste microscopische deeltjes tot macro kosmische formaties zoals sterrenstelsels een zwart gat hebben of mysterieuze singulariteit in hun midden.
In deze analogie gaan we deze nieuwe definitie van een zwart gat gebruiken als "het midden dat overal is”.

In Zen zijn er veel gedichten en koans die ons oog in oog brengen met de poortloze poort. Men moet de poortloze poort passeren om Samadhi te realiseren.
Een waarneming-horizon is een grens in ruimte-tijd waar voorbij gebeurtenissen een externe waarnemer niet kunnen beïnvloeden, wat betekent dat wat er ook gebeurt buiten de gebeurtenis horizon onkenbaar is voor jou. Je zou kunnen zeggen dat de gebeurtenis-horizon van een zwart gat analoog is aan de poortloze poort. Het is de drempel tussen het zelf en geen zelf.
Er is geen "ik" dat de gebeurtenis-horizon passeert. In het midden van een zwart gat bevindt zich de eendimensionale singulariteit die de massa van miljarden zonnen in een onvoorstelbaar kleine ruimte bevat.
Effectief een oneindige massa. Letterlijk een universum in iets oneindig kleiner dan een korrel zand.
De singulariteit is iets ondoorgrondelijk buiten tijd en ruimte.
Volgens de natuurkunde is beweging onmogelijk, het bestaan van dingen is onmogelijk.
Wat het ook is, het behoort niet tot de wereld van waarneming, maar toch kan het niet beschreven worden als louter stilte.
Het gaat voorbij stilte en beweging.
Wanneer je het centrum realiseert dat overal en nergens is, breekt dualiteit af, vorm en leegte, tijd en het tijdloze.
Je zou het een dynamische stilte kunnen noemen, of een zwangere leegte, in het centrum van absolute duisternis.
De taoïstische leraar Lao Tse zei: “Duisternis in de duisternis, de toegangspoort tot alle begrip."

De schrijver en vergelijkende mytholoog Joseph Campbell beschrijft een terugkerend symbool, onderdeel van de meerjarige filosofie die hij de Axis Mundi noemt; het centraal punt of de hoogste berg. De paal waarrond alles draait.
Het punt waar stilte en beweging samen zijn.
Vanuit dit centrum een machtige bloeiende boom is gerealiseerd. Een Bodhi boom die zich aansluit bij alle werelden.

Precies zoals een zon in een zwart gat wordt gezogen toen jij de grote werkelijkheid benaderde, je leven begint eromheen te evolueren en jij begint te verdwijnen.
Als je het imminente zelf nadert, kan dat angstaanjagend zijn voor de egostructuur.
De bewakers van de poort zijn daar om degenen op hun reis te testen.

Men moet bereid zijn om het hoofd te bieden aan zijn grootste angsten en tegelijkertijd iemands inherente kracht accepteren. Om licht te brengen aan de onbewuste verschrikkingen en de verborgen schoonheid binnenin.
Als je geest niet bewogen is, als er geen zelf reactie is, dan komen alle fenomenen geproduceerd door het onbewuste op en sterven weg.
Dit is het punt in de spirituele reis waar vertrouwen het meest nodig is.
Wat bedoelen we met vertrouwen?
Vertrouwen is niet hetzelfde als geloof. Geloof is iets accepteren op het niveau van de geest om comfort te brengen en zekerheid.
Geloof is de manier van de geest om ervaringen te labelen of te controleren.
Vertrouwen is eigenlijk het tegenovergestelde. Vertrouwen is blijven op de plaats van compleet niet weten, accepterend wat er ook voortkomt uit het onbewuste.
Vertrouwen geeft zich over aan de aantrekkingskracht van de singulariteit, tot het oplossen of ontmantelen van het zelf, om te slagen in het passeren van de poortloze poort.

De evolutie en structuur van een melkwegstelsel is nauw verbonden met de schaal van zijn zwart gat, net zoals jouw evolutie is verbonden met de aanwezigheid van het naderende Zelf, de singulariteit die je ware aard is.
We kunnen het zwarte gat niet zien, maar we kunnen er wel weet van hebben door de manier waarop dingen eromheen bewegen, door hoe het samenwerkt met fysieke realiteit.
Op dezelfde manier kunnen wij onze ware aard niet zien. Het imminente zelf is geen ding, maar we kunnen  verlichte actie observeren.
Zoals de zenmeester Suzuki zei: "Er zijn, strikt genomen geen verlichte mensen. Er is enkel verlichte activiteit."
We kunnen het niet zien, net zoals het oog zichzelf niet kan zien.
We kunnen het niet zien, omdat het dat is waardoor zien mogelijk is.
Zoals het zwarte gat, is Samadhi niet niets en het is ook geen ding.
Het is de ineenstorting van de dualiteit van iets en niets.

Er is geen poort om de grote realiteit in te gaan, maar er zijn oneindige paden.
De paden, de Dharma’s, zijn als een eindeloze spiraal zonder begin en geen einde.
Niemand kan de poortloze poort passeren.
Niemand zijn verstand heeft ooit uitgevonden hoe en niemand zal dat ooit doen.
Niemand kan de poortloze poort passeren, dus wees niemand.


bron video: Samadhi Movie, 2018 - Part 2 (It's Not What You Think)

[lang kwaat]

Zelfvervreemding is juist de bedoeling.    Ik heb een weg van meer dan 40 jaar achter de rug, Siebe.  De transformatie van iemand naar niemand gaat niet zomaar.    Je slaat een weg in die je nooit meer verlaat.  En uiteindelijk wordt je een vreemde voor jezelf, inderdaad.


Maar ook in deze post lees ik weer je voorstellingsvermogen.  Je stelt je 'niemand' voor als verharding, ontaarding enz.      Wat ik 100% weet is dat er in geen enkel mens een 'iemand' zit.   Dat is 'weet' hebben van de getuige.  Er kan in spirituele zin nooit iets anders plaats hebben dat de zijns-verschuiving van de acteur (iemand) naar de getuige (niemand).

Mijn vermoeden (meer is het niet) is dat je nog te veel gehecht bent aan jezelf.    En dat begrijp ik, de grootste angst die er in de mens leeft is om niet meer te zijn als 'iemand'.    Miljarden mensen hebben een hiernamaals bedacht om die angst de baas te kunnen.   Het idee dat er over een minuut, maand, jaar, eeuw géén 'ik' meer is, is de meest afschuwelijke gedachte voor de mens.

Daarom klampt de mens zich vast aan de gedachte van ik/iemand.    Zelfs iemand als Laurens die beweert dat hij niet bestaat heeft zichzelf een fabeltje wijs gemaakt dat hij gelooft.   Het enige wat de mens daadwerkelijk van alle angsten en gedachten af kan helpen is de leegte.   Daar is niemand en dat is een onbetwistbare vaststelling.  Daarom noemen ze dat ook waarheid.....

Je leest in de post dingen die voor mij niet spelen. Je dicht me posities toe die ik niet inneem. Ik sta er helemaal anders in, dat wel.

Begoocheling speelt hier en nu als een proces van vervreemden, verharden, verruwen, ontaarden.
Degene die het herkent, herkent het.

Wat niet aan de orde is, is transformeren van iemand naar niemand.
Wat niet aan de orde is, is totaal willoos worden.
Wat niet aan de orde is, is dat je van iets niets moet worden.
Wat niet aan de orde is, is de verschuiving van acteur naar getuige.

[I'm a loser]

Prima.

[lang kwaat]

Het duiden van een 'persoonlijk'.. ideaal.

Welk ideaal?

[lang kwaat]

Wat ik 100% weet is dat er in geen enkel mens een 'iemand' zit.   Dat is 'weet' hebben van de getuige.  Er kan in spirituele zin nooit iets anders plaats hebben dat de zijns-verschuiving van de acteur (iemand) naar de getuige (niemand).

Je blijft maar praten over 'de getuige'. Maar die woordkeuze 'de getuige' is nou juist weer een uitdrukking van het geloof dat er iemand in je is! Zie je dit nou echt niet?

Waarom zou je 'de getuige' ook 'niemand' noemen? Als het woord 'getuige' nou iets betekent is het wel 'er is iemand aanwezig die getuige is van dit en dat...

Ik kan bij jou niet goed inschatten of dit nou allemaal maar een kwestie is verwoorden of dat je echt nog altijd gelooft in een aanwezige getuige en dat je die bent.