Het IJkpunt

[Bodhiboem]

Zonder denker is er helemaal geen sprake van 'zelf'onderzoek!
En wat is eigen aan de denker? Dat hij denkt, dat hij gedachten/voorstellingen, meningen, visies heeft.

Dit klinkt mij wel aannemelijk, ik voel bij het praten over leegte of een getuige altijd iets rekken, wat ik gelijkstel aan een fout in mijn indenkingsvermogen, dat ik me even niks kan voorstellen bij zoiets.

Want het echt “herkennen” van dat soort zaken vraagt een zintuig dat niet bij de gebruikelijke set hoort, een soort heel fijnzinnig spiritueel zintuig, en dat bestaat volgens mij niet.

[I'm a loser]

Boeddha zegt : ik ben niet dit lichaam, niet deze gevoelens enz.    Maar je gaat ondanks je hoge mate van kennis van het boeddhisme toch nog weer tegen Boeddha in.   (Net zoals sommige andere forumleden die hier al jarenlang schrijven.)

Wat de Boeddha leert, volgens mij, is dat de geest al eindeloos lang in de ban is van eeuwenoude neigingen om het ervarene, gekende, het gevoelde te zien als Ik, mijn, mezelf. Oeroude neigingen en instincten projecteren volautomatisch deze betekenis op wat ervaren, gevoeld, gekend wordt. Het is niet een ego of zelf dat dit doet.

De Boeddha leert volgens mij dat wat niet gezien en begrepen wordt is dat deze projecties volautomatisch plaatsvinden bij zintuiglijk contact uit de kracht van de gewoonte. Dit gaat zo snel dat het ongemerkt blijft. Je moet, zeg maar, eerst eens zien/merken, direct kennen, dat rondom gevoelens elk besef van Ik, mijn, zelf kan ontbreken om ook te zien dat dit besef van Ik, mijn, mezelf wordt opgebouwd, en toegevoegd aan kennen, voelen, ervaren. Het is zeg maar niet een natuurlijk gegeven, hoewel dat door iedereen wel zo wordt ervaren.

Wat wordt toegevoegd aan het gekende, gevoelde, daarover sprak de Boeddha als anusaya. In de geest sluimeren latente neigingen en bij zintuiglijk contact worden die neigingen getriggerd, legen hun informatie in de geest, en dat kleurt het voelen, kennen. Het kan gekleurd worden met verlangen, boosheid of met identiteitszaken zoals Ik, mijn, mezelf.
Vervolgens handelt een wezen vanuit hoe die op dat moment geinformeerd wordt vanuit die kleuring. Dit bekrachtigt weer het patroon van kleuring.

Dat het besef van Ik, mijn, mezelf kan ontbreken tov. van wordt ervaren, gekend, gevoeld, is wat een ware meester niet met woorden aantoont maar met daden.

Het is redelijk makkelijk te zien dat emoties toevoegingen zijn maar identiteitsbesef als toevoeging ligt nog veel subtieler, vooral als dit niet in de vorm van is zelfbeelden (sakkaya ditthis) maar van een beleving Ik ben (asmi mana) tov het gekende.

Als je bevrijding realiseert zijn er niet opeens geen gevoelens meer, en geen waarnemingen. Wat ontbreekt is eigenlijk al het extra wat er normaal gesproken vanuit je aanleg aan wordt toegevoegd aan emoties en identiteitsbeleving. Ik weet zelf niet wat dit echt betekent in de praktijk.

Wat de Boeddha leert, volgens mij, is dat de geest al eindeloos lang in de ban is van eeuwenoude neigingen om het ervarene, gekende, het gevoelde te zien als Ik, mijn, mezelf.

Nu schrijf je het zelf ook weer.   De geest ziet het gekende als zichzelf.  De geest kijkt in de spiegel van de wereld en construeert daar een 'zelf' uit.   De Boeddha leert het de leerlingen wel goed, maar de leerlingen zijn nogal hardnekkig.

Als je bevrijding realiseert zijn er niet opeens geen gevoelens meer, en geen waarnemingen.

Dat beweer ik ook nergens.   Ook als je bevrijding realiseert zijn er nog gevoelens en waarnemingen.   Die zijn alleen niet langer meer van mij.

[I'm a loser]

Boeddha zegt : ik ben niet dit lichaam, niet deze gevoelens enz.    Maar je gaat ondanks je hoge mate van kennis van het boeddhisme toch nog weer tegen Boeddha in.   (Net zoals sommige andere forumleden die hier al jarenlang schrijven.)

Toch moet je toegeven dat je zintuigen zijn verbonden aan het lichaam, en dus het bestaan van het totale wezen is afhankelijk van het lichaam. Het functioneren van het lichaam is bepalend.

Dat er iets meer is dan alleen het lichaam, dat is mij wel duidelijk, dat heb ik wel ervaren. Maar dat “iets meer” is niet vrij, het is aan het lichaam verbonden.

Tenminste, dat is mijn belevenis.

Toch moet je toegeven dat je zintuigen zijn verbonden aan het lichaam, en dus het bestaan van het totale wezen is afhankelijk van het lichaam. Het functioneren van het lichaam is bepalend.

Wat ik toegeef is dat de zintuigen verbonden zijn aan het lichaam.   Wat ik niet toegeef is dat het 'kennen' (of weten) afhankelijk is van het lichaam.  'Degene die weet' bevindt zich niet in het lichaam.

[Vrij]

Grapjas! 
Zonder denker is er helemaal geen sprake van 'zelf'onderzoek!
En wat is eigen aan de denker? Dat hij denkt, dat hij gedachten/voorstellingen, meningen, visies heeft. Die kan je dan op waarheids gehalte onderzoeken of niet.
Een andere optie is eindeloos vermakelijk filosoferen.

Zie hier, dit bedenk je nu allemaal en je geeft het in woorden weer, maar het is 'niets-zeggend.. dat je meent dat het 'iets-zeggend is, is nou juist de illusie en begoocheling tegelijk. Met de woorden expressie camoufleer je dat het 'niets-zeggend is.

Nog een ander optie is de nihilist spelen zoals jij. Maar ook de nihilist heeft gedachten/voorstellingen, meningen, visies.
Jaja, dan kan je lekker gaan beweren zoals jij doet dat je over van alles en nog wat meningen hebt maar er geen 'denker' noch 'bedenker' van al die meningen is, maar dat is je reinste onzin.
Jij als denker schrijft op dit forum zoals je tien jaar op Laurens' forum gedaan hebt en jij hebt wel degelijk gedachten/voorstellingen, meningen, visies door  de denker bedacht, waarmee ik niet wil zeggen dat jij de denker bent,want gedachten zijn een activiteit van het Ene Universele Bewustzijn.

En wat je hier verteld is een verhaaltje waarmee je aangeeft geloof te hebben in een 'denker' met als identiteit.. het ene universele bewustzijn.

[I'm a loser]

Gedachten zijn een activiteit van het Ene Universele Bewustzijn, lees ik hier bij een onwetende.   Gedachten zijn juist lokaal bepaald.   Dat kan een kind nog wel bedenken.  Iemand die gedachten heeft over Antwerpen , die woont daar doorgaans.  Die heeft merkwaardige Vlaamse gedachten die Hollanders niet hebben.   

Vraag eens aan een Rus of hij wel eens in het Nederlands denkt.  Een Rus heeft weer Russische gedachten.

[I'm a loser]

Zonder denker is er helemaal geen sprake van 'zelf'onderzoek!
En wat is eigen aan de denker? Dat hij denkt, dat hij gedachten/voorstellingen, meningen, visies heeft.

Dit klinkt mij wel aannemelijk, ik voel bij het praten over leegte of een getuige altijd iets rekken, wat ik gelijkstel aan een fout in mijn indenkingsvermogen, dat ik me even niks kan voorstellen bij zoiets.

Want het echt “herkennen” van dat soort zaken vraagt een zintuig dat niet bij de gebruikelijke set hoort, een soort heel fijnzinnig spiritueel zintuig, en dat bestaat volgens mij niet.

Dat zintuig bestaat wel degelijk en het heet in de praktijk 'getuige'.   Alleen is het in jouw wereld zo dat zintuigen iets opmerken.  (Dat is bij normale zintuigen ook het geval, het oor merkt geluiden op, het oog merkt beelden op).    Het kenvermogen (dat wat opmerkt) is de getuige.   En wat kent het kenvermogen?  Jou!

Neem de ademhalingsmeditatie.  Wat gebeurd er dan?   De getuige merkt de ademhaling op.   En omdat het slaapverwekkend is om de ademhaling op te merken 'val je weg'.     Waarnemer (getuige)  en waargenomene (de ademhaling) vallen samen weg.  (Daarom leer je ook niks wezenlijks met ademhalingsmeditatie.)
Waar jij je niet bewust van bent is 'dat' wat opmerkt.   Dat 'dat' is de getuige.

[Bodhiboem]

Gedachten zijn niet in een taal…

Overigens, er zijn wel gevallen van mensen die in een coma vallen, en er jaren later uitkomen en een volkomen andere taal spreken.

[Bodhiboem]

Dat zintuig bestaat wel degelijk en het heet in de praktijk 'getuige'.   Alleen is het in jouw wereld zo dat zintuigen iets opmerken.  (Dat is bij normale zintuigen ook het geval, het oor merkt geluiden op, het oog merkt beelden op).    Het kenvermogen (dat wat opmerkt) is de getuige.   En wat kent het kenvermogen?  Jou!

Neem de ademhalingsmeditatie.  Wat gebeurd er dan?   De getuige merkt de ademhaling op.   En omdat het slaapverwekkend is om de ademhaling op te merken 'val je weg'.     Waarnemer (getuige)  en waargenomene (de ademhaling) vallen samen weg.  (Daarom leer je ook niks wezenlijks met ademhalingsmeditatie.)
Waar jij je niet bewust van bent is 'dat' wat opmerkt.   Dat 'dat' is de getuige.

Dat is toch iets heel anders dan een getuige? Het is de herkennende functie van het geheugen — alles wat ik weet.

[Bodhiboem]

Wat ik toegeef is dat de zintuigen verbonden zijn aan het lichaam.   Wat ik niet toegeef is dat het 'kennen' (of weten) afhankelijk is van het lichaam.  'Degene die weet' bevindt zich niet in het lichaam.

Ja dat klopt wel, of er is tenminste een verbinding met iets universeels, daar ben ik een paar jaar eerder achter gekomen toen ik een keer een echt originele gedachte had die iets nieuws toevoegde.

[I'm a loser]

Dat zintuig bestaat wel degelijk en het heet in de praktijk 'getuige'.   Alleen is het in jouw wereld zo dat zintuigen iets opmerken.  (Dat is bij normale zintuigen ook het geval, het oor merkt geluiden op, het oog merkt beelden op).    Het kenvermogen (dat wat opmerkt) is de getuige.   En wat kent het kenvermogen?  Jou!

Neem de ademhalingsmeditatie.  Wat gebeurd er dan?   De getuige merkt de ademhaling op.   En omdat het slaapverwekkend is om de ademhaling op te merken 'val je weg'.     Waarnemer (getuige)  en waargenomene (de ademhaling) vallen samen weg.  (Daarom leer je ook niks wezenlijks met ademhalingsmeditatie.)
Waar jij je niet bewust van bent is 'dat' wat opmerkt.   Dat 'dat' is de getuige.

Dat is toch iets heel anders dan een getuige? Het is de herkennende functie van het geheugen — alles wat ik weet.

Jij geeft een andere invulling aan het begrip 'getuige'.    Het geheugen hoort bij 'jou'.   Het geheugen is herkennen, de getuige doet kennen zonder geheugen.    De getuige vereenzelvigt zich niet met 'jou' het is in stilte aanwezig.   Het neemt waar wat jij doet, denkt, ziet, voelt enz.   De getuige heeft niet de mogelijkheid om buiten het moment om getuige te zijn.  Jij raakt in paniek, de getuige nooit.   Jij vereenzelvigt je met je gemoed, de getuige nooit.    De getuige neemt jouw emoties waar, zonder sympathie of antipathie.    De getuige zal jou dan ook nooit (ver)oordelen.

[ik]

[...]Neem de ademhalingsmeditatie.  Wat gebeurd er dan?   De getuige merkt de ademhaling op.   En omdat het slaapverwekkend is om de ademhaling op te merken 'val je weg'.     Waarnemer (getuige)  en waargenomene (de ademhaling) vallen samen weg.  (Daarom leer je ook niks wezenlijks met ademhalingsmeditatie.)
Waar jij je niet bewust van bent is 'dat' wat opmerkt.   Dat 'dat' is de getuige.

...het wegvallen of in slaap vallen is wel een hindernis die zich voor kan doen,
vooral als je met gesloten ogen werkt...maar het is natuurlijk niet de juiste
manier...het gaat erom dat je wakker en helder blijft, daarbij speelt de factor
oplettendheid/opmerkzaamheid een rol, die merkt op dat je wegvalt of weggevallen
bent en herstelt de aandacht op de ademhaling...

[I'm a loser]

Wat ik toegeef is dat de zintuigen verbonden zijn aan het lichaam.   Wat ik niet toegeef is dat het 'kennen' (of weten) afhankelijk is van het lichaam.  'Degene die weet' bevindt zich niet in het lichaam.

Ja dat klopt wel, of er is tenminste een verbinding met iets universeels, daar ben ik een paar jaar eerder achter gekomen toen ik een keer een echt originele gedachte had die iets nieuws toevoegde.

Het normale redenerende denken is lokaal en causaal bepaald.   Dat wat de oude Grieken 'nous' noemden is een andere wijze van 'denken'.  Maar 'nous' is dan weer niet hetzelfde als weten/kennen.

Dat is het aardige van de geest, normaliter kent de mens alleen het redenerend denken.   Maar er is veel en veel meer binnen de geest .   Wat jij beschrijft is een ingeving, dat gaat richting 'nous'.  Om je eigen geest te ontwikkelen is 'nous' onontbeerlijk.   Doch 'nous' kun je niet doen.  I.t.t. het redenerend denken, dat kun je wel doen.

[ervaringsgetuige]

Grapjas! 
Zonder denker is er helemaal geen sprake van 'zelf'onderzoek!
En wat is eigen aan de denker? Dat hij denkt, dat hij gedachten/voorstellingen, meningen, visies heeft. Die kan je dan op waarheids gehalte onderzoeken of niet.
Een andere optie is eindeloos vermakelijk filosoferen.

Zie hier, dit bedenk je nu allemaal en je geeft het in woorden weer, maar het is 'niets-zeggend.. dat je meent dat het 'iets-zeggend is, is nou juist de illusie en begoocheling tegelijk. Met de woorden expressie camoufleer je dat het 'niets-zeggend is.

Zijn jouw woorden die je meer dan 10 jaar op Lauren's forum getypt hebt en daarna hier dan 'iets-zeggend?

Nog een ander optie is de nihilist spelen zoals jij. Maar ook de nihilist heeft gedachten/voorstellingen, meningen, visies.Jaja, dan kan je lekker gaan beweren zoals jij doet dat je over van alles en nog wat meningen hebt maar er geen 'denker' noch 'bedenker' van al die meningen is, maar dat is je reinste onzin.Jij als denker schrijft op dit forum zoals je tien jaar op Laurens' forum gedaan hebt en jij hebt wel degelijk gedachten/voorstellingen, meningen, visies door  de denker bedacht, waarmee ik niet wil zeggen dat jij de denker bent,want gedachten zijn een activiteit van het Ene Universele Bewustzijn.

En wat je hier verteld is een verhaaltje waarmee je aangeeft geloof te hebben in een 'denker' met als identiteit.. het ene universele bewustzijn.

Ok, plaatsvervanger gevonden!
jij mag in de stoel van Rupert Spira gaan zitten en het woord nemen in zijn plaats!  Zie > YouTube / Rupert Spira > Thoughts Are an Activity of the One Universal Consciousness

Na 10 jaar op onbenullige fora niets 'iets te zeggen te hebben verdien je die plek wel!
Promotie voor Vrije Guido!

[I'm a loser]

[...]Neem de ademhalingsmeditatie.  Wat gebeurd er dan?   De getuige merkt de ademhaling op.   En omdat het slaapverwekkend is om de ademhaling op te merken 'val je weg'.     Waarnemer (getuige)  en waargenomene (de ademhaling) vallen samen weg.  (Daarom leer je ook niks wezenlijks met ademhalingsmeditatie.)
Waar jij je niet bewust van bent is 'dat' wat opmerkt.   Dat 'dat' is de getuige.

...het wegvallen of in slaap vallen is wel een hindernis die zich voor kan doen,
vooral als je met gesloten ogen werkt...maar het is natuurlijk niet de juiste
manier...het gaat erom dat je wakker en helder blijft, daarbij speelt de factor
oplettendheid/opmerkzaamheid een rol, die merkt op dat je wegvalt of weggevallen
bent en herstelt de aandacht op de ademhaling...

Correct.  Het zogeheten wegvallen is een hindernis.  Wat er gebeurd met wegvallen is dat de waarnemer-waargenomene relatie niet verbroken wordt.    Heb je eenmaal door wat de bedoeling is, dan kun je dit soort oefeningen overal doen: in de bus, thuis op de bank, als je in bed ligt.  I.t.t. wat velen denken is het de bedoeling dat de waarnemer zich afscheidt van het waargenomene.   Het waarnemend subject  kan een terugtrekkende 'beweging' maken.  Terwijl je gewoon de ademhaling blijft waarnemen uiteraard.    Met het terugtrekken is de ademhaling niet langer van jou.

Maar het vereist inderdaad oplettendheid, helderheid, opmerkzaamheid.

[ervaringsgetuige]

Gedachten zijn een activiteit van het Ene Universele Bewustzijn, lees ik hier bij een onwetende.   Gedachten zijn juist lokaal bepaald.   Dat kan een kind nog wel bedenken.

Jij mag naast Vrij die in de stoel van Rupert Spira plaatsgenomen heeft op een bankje gaan zitten als Vrij's adviseur.
Of andersom, dat moetje jullie beiden onder elkaar maar uitvechten. 

[ervaringsgetuige]

Zonder denker is er helemaal geen sprake van 'zelf'onderzoek!
En wat is eigen aan de denker? Dat hij denkt, dat hij gedachten/voorstellingen, meningen, visies heeft.

Dit klinkt mij wel aannemelijk, ik voel bij het praten over leegte of een getuige altijd iets rekken, wat ik gelijkstel aan een fout in mijn indenkingsvermogen, dat ik me even niks kan voorstellen bij zoiets.

Let op, Vrij en I'm a loser (ze komen opvallend weer voor onbepaalde tijd overeen) schrijven niet op dit forum: Het is bewustzijn dat schrijft. 

Want het echt “herkennen” van dat soort zaken vraagt een zintuig dat niet bij de gebruikelijke set hoort, een soort heel fijnzinnig spiritueel zintuig, en dat bestaat volgens mij niet.

Bedoel je misschien het 6de zintuig?
Naar 't schijnt heef Iedereen het, maar niet iedereen weet het - en er zijn maar weinig mensen die het weten toe te passen.
Misschien kunnen Vrij en I'm a loser het wel toe passen en zijn wij ons er er niet van bewust.

[ervaringsgetuige]

Het normale redenerende denken is lokaal en causaal bepaald.   Dat wat de oude Grieken 'nous' noemden is een andere wijze van 'denken'.  Maar 'nous' is dan weer niet hetzelfde als weten/kennen.

Ha, dat was weer effe geleden dat je 'nous' er nog is bijhaalde.
We bekijken het nog is...

Nous (Oudgrieks: νοῦς of νόος) is de Oudgriekse term voor geest of intellect. De Ionische filosoof en astronoom Anaxagoras introduceerde het begrip als filosofisch concept.
Met nous wordt de hoogste vorm van denken, een bijna goddelijk denken bedoeld. Het is de soort intellectuele intuïtie die aan het werk is als je definities, concepten ineens begrijpt, plots 'ziet', als bij een goddelijke ingeving. Dit in contrast met de andere vorm van denken, dianoia genoemd, waarbij je stap voor stap een redenering opbouwt naar een conclusie.

Nous bij de Oude Grieken

De betekenis van het woord nous is niet zo eenduidig, omdat verschillende filosofen er wat anders onder verstonden.

- Homerus gebruikte nous om er in het algemeen mentale activiteiten mee aan te duiden, maar de presocratici identificeerden het begrip meer en meer met kennis en rede zoals ze in tegenstelling staan met zintuiglijke waarneming.

- Anaxagoras begreep nous als de ordenende mechanische kracht die de wereld uit de oorspronkelijke chaos vormde. Het begon met de ontwikkeling van de kosmos.

- Plato beschreef het als het onsterfelijke, rationele deel van de ziel, een soort goddelijk denken waarin waarheid en conclusies onmiddellijk bekend zijn zonder noodzaak aan voorafgaande premisses.

- Aristoteles verklaarde dat nous gelijkstond aan het intellect en onderscheidde het van zintuiglijke waarneming. Hij verdeelde het in een passief en actief nous. Het passieve deel wordt beïnvloed door kennis. Het actieve is een onsterfelijke "eerste oorzaak" van alle daaropvolgende oorzaken in de wereld.

- Voor de stoïcijnen was het hetzelfde als logos, de alomvattende kosmische (universele) rede. De menselijke rede vormt daar een deel van.

- Plotinus beschreef nous als een van de emanaties van het goddelijk wezen.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Nous

Ja zeg, begin er maar aan als de betekenis van het woord nous niet zo eenduidig is omdat verschillende filosofen er wat anders onder verstonden.

[Vrij]

Wat bedoel je met die praktijk van herkennen en op-merken?

'Dat' herkennen wat zich niet laat invullen.
En op-merken wat' wat triggert, zonder het in te vullen.

[ervaringsgetuige]

Ok jongens (waar zijn de meisjes?) even wat anders: Schrijven op het forum.
laurens schreef vandaag een bericht in een topic op zijn forum dat meer dan 5 jaar stil lag.
Zie

Het is altijd heel makkelijk om ego aan te tonen, zelfs als verwoede pogingen worden gedaan de aanwezigheid ervan te verhullen. Maar het vraagt bekendheid met ego, middels gedegen zelfonderzoek, of het wel ego is dat zich toont. Leken schermen maar al te graag met dat ego zien.
Wanneer ego getriggerd kan worden kan er geen sprake zijn van realisatie.

bron:  Kennis omtrent mijzelf / Schrijven op het forum / bericht #540

Daarop kunnen wij bezinnen.
Wie heeft hier bekendheid met ego?

[ervaringsgetuige]

Het lijkt mij allemaal oeverloos gezever. Je bent wat je bent, een natuurlijk mens, en er komt geen zelf of niet-zelf aan te pas.

Het “zelf” en de “getuige” zijn ook maar ideeën, gedachtes. Zolang je denkt aan het bestaan of niet bestaan ervan ben je met gedachtes bezig.

Dat is nou net het hele euvel, diep 'zelf'-onderzoek  heeft niets van doen met gedachten/voorstellingen, meningen, visies etc.
De diepste verwoordingen zijn niets anders dan vluchtig geneuzel.. hard maar waar. Het gaat om de praktijk van herkenne , en 'op-merken

Wat bedoel je met die praktijk van herkennen en op-merken?

Je doet toch weer mee aan het spel! 

@Vrij: Ik wens je er het beste mee. Ik heb geen zin meer in jouw spelletjes.

[Vrij]

Zijn jouw woorden die je meer dan 10 jaar op Lauren's forum getypt hebt en daarna hier dan 'iets-zeggend?

Nee.
Alle woorden m.b.t. deze materie hebben slechts een onvermijdelijke camouflerende werking t.o.v. waar het duidend of verwijzend naar tracht te zijn. Herkennen en op-merken is het enigste wat zoden aan de dijk kan zetten. Al de rest is creatief, speels, vermakelijk, never ending subjectief invullend.. geneuzel.
 

[ervaringsgetuige]

Herkennen en op-merken is het enigste wat zoden aan de dijk kan zetten.

Ok, hier ga ik als eerste: Ik merk op dat we in de 3de laatste  maand van het jaar aangekomen zijn en herken het Goddelijke in elke deelnemer aan dit forum en natuurlijk ook in elk mens op aarde.
Ik merk ook op dat we van het licht gekomen zijn, licht zijn, en terug naar het licht zullen gaan wanneer ons vleeshemd versleten is.

[lang kwaat]

Wat bedoel je met die praktijk van herkennen en op-merken?

'Dat' herkennen wat zich niet laat invullen.
En op-merken wat' wat triggert, zonder het in te vullen.

Kun je een concreet voorbeeld geven uit je eigen leven?

[lang kwaat]

Wat ik toegeef is dat de zintuigen verbonden zijn aan het lichaam.   Wat ik niet toegeef is dat het 'kennen' (of weten) afhankelijk is van het lichaam.  'Degene die weet' bevindt zich niet in het lichaam.

Maar de realiteit is ook dat we I am a Looser onder narcose kunnen brengen en hij nergens meer weet van heeft. Noch van kennen noch van het gekende, noch van de acteur noch van de getuige. Als degene die weet dan niet steunt op lichamelijke processen, hoe kan degene-die-weet dan verdwijnen door wat simpele middelen en door lichaamsprocessen te beinvloeden?
Wat moet nog meer duidelijk maken dan dat degene die weet ook steunt op lichamelijke processen?

[Buddha Amitabha]

Wat ik toegeef is dat de zintuigen verbonden zijn aan het lichaam.   Wat ik niet toegeef is dat het 'kennen' (of weten) afhankelijk is van het lichaam.  'Degene die weet' bevindt zich niet in het lichaam.

Maar de realiteit is ook dat we I am a Looser onder narcose kunnen brengen en hij nergens meer weet van heeft. Noch van kennen noch van het gekende, noch van de acteur noch van de getuige. Als degene die weet dan niet steunt op lichamelijke processen, hoe kan degene-die-weet dan verdwijnen door wat simpele middelen en door lichaamsprocessen te beinvloeden?
Wat moet nog meer duidelijk maken dan dat degene die weet ook steunt op lichamelijke processen?

Omdat het hele verhaal over de "getuige" niet klopt. Er wordt gesuggereerd dat je getuigebewustzijn "bent", maar dat is een illusie, misschien wel één van de grootste. Getuige-zijn kan slechts deel uitmaken van de meditatieve beoefening. Het is dus eigenlijk een techniek, een hulpmiddel om je bewust te worden van gedachten, gevoelens, etc. Niks meer, niks minder. Door te beweren dat we de getuige zouden zijn is lariekoek. Osho zei niet voor niets dat de getuige het laatste bolwerk is van het ego.

[lang kwaat]

Wat de Boeddha leert, volgens mij, is dat de geest al eindeloos lang in de ban is van eeuwenoude neigingen om het ervarene, gekende, het gevoelde te zien als Ik, mijn, mezelf.

Nu schrijf je het zelf ook weer.   De geest ziet het gekende als zichzelf.  De geest kijkt in de spiegel van de wereld en construeert daar een 'zelf' uit.   De Boeddha leert het de leerlingen wel goed, maar de leerlingen zijn nogal hardnekkig.

Als je bevrijding realiseert zijn er niet opeens geen gevoelens meer, en geen waarnemingen.

Dat beweer ik ook nergens.   Ook als je bevrijding realiseert zijn er nog gevoelens en waarnemingen.   Die zijn alleen niet langer meer van mij.

Als de Boeddha zegt, bijvoorbeeld, dat je gevoelens moet zien zoals het werkelijk is als:  'dit ben Ik niet, dit is niet van mij, dit is niet mijn zelf", lees jij daarin de uitspraak dat je dit niet bent maar iets anders. Jij leest...in werkelijkheid ben je iets anders.

Maar je kunt het ook anders lezen: je kunt ook lezen: gevoelens zijn niet Ik, niet van mij, niet mijn zelf, maar louter gevoelens! Gevoel als iets anders ervaren of kennen dan het is, als Ik of als niet-Ik, is verbeelding. Het is niet direct gevoel als gevoel kennen.

Naar mijn mening nodigt de Boeddha alleen maar uit tot directe kennis, zonder verbeelding.
De Dhamma leidt tot directe kennis volgens de sutta's.
Bevrijding zit in directe kennis. Ik denk omdat elke afsplitsing van het ervarene, elke houding er ten opzichte van , verdwijnt.
Er is ook geen houding van...dit ben Ik allemaal niet volgens mij.

Ga je gevoelens zien als niet-Ik dan ben je weer aan het verbeelden tov dat gevoel.
Directe kennis kent niks als Ik noch als niet-Ik, volgens mij.

Emoties creeeren een houding ten opzichte van het gekende maar ook verbeelding, voorstellen, zelfkennis.
Pas als elke houding volledig weg is, niet meer ontstaat, is er bevrijding, heelheid.
Zoiets

[Buddha Amitabha]

Klopt Siebe, in werkelijkheid ben je inderdaad niet "iets anders", dat is de woorden van de Boeddha onjuist interpreteren, letterlijk "er iets anders van maken". Gautama de Boeddha onderwees slechts wat we niet zijn, en hij zweeg er over wat we dan wel zouden zijn. Dat soort veronderstellingen en discussies, daar ging hij niet op in.

Het onderscheid wat hier steeds gemaakt wordt tussen het bewustzijn als "getuige" en de waargenomen werkelijkheid is niet meer dan een gedachtenspinsel. Waar begint de getuige en waar begint de wereld of de werkelijkheid? Er is geen begin en ook geen einde, dat zijn slechts menselijke bedenksels. Dus is er helemaal geen "getuige" als dat wat je zou "zijn".

[Vrij]

Wat bedoel je met die praktijk van herkennen en op-merken?

'Dat' herkennen wat zich niet laat invullen.
En op-merken wat' wat triggert, zonder het in te vullen.

Kun je een concreet voorbeeld geven uit je eigen leven?

Dat is de vraag der vragen Siebe, the mother of all questions. En het antwoord is..
NEE!

Alle mogelijke bevestigende antwoorden op deze vraag, ongeacht alle beleving, ervaring, constatering, bevinding etc, betreffen niets anders dan knip en plakwerk (Geheugen/herinnering) van de verzinnende geest.

'Dat' herkennen wat zich niet laat invullen.
En op-merken wat' wat triggert, zonder het in te vullen.

Een opening kan zijn, je vragen niet meer voor te leggen aan je denken..
 

[ervaringsgetuige]

Osho zei niet voor niets dat de getuige het laatste bolwerk is van het ego.

Zie hier de bevestiging door onze wijze Osho van mijn duiding dat I'm a loser de ontologische filosoof vast zit in zijn bol zit wat ik simpelweg kan vaststellen aan de hand van zijn  tinnitus / oorsuizen dat zich voordoet in zijn hoofd, kop, bol-werk.

Het onderscheid wat hier steeds gemaakt wordt tussen het bewustzijn als "getuige" en de waargenomen werkelijkheid is niet meer dan een gedachtenspinsel. Waar begint de getuige en waar begint de wereld of de werkelijkheid? Er is geen begin en ook geen einde, dat zijn slechts menselijke bedenksels. Dus is er helemaal geen "getuige" als dat wat je zou "zijn".

Inderdaad, menselijke bedenksels, filosofische gedachtespinsels, CONCEPTEN meer zijn het niet.
We zouden I'm a loser's oneindige ontologisch gefilosofeer en Vrij's nihilistische 'Herkennen en op-merken' alsook Laurens' onderscheid maken tussen 'wie' ben ik en 'wat' ben ik, zelfs het gevolg van mentale virussen kunnen noemen.
Het enige wat hoeft te gebeuren is diepgaande meditatie....

When you ask yourself, who am I, the important thing is to realize that you won't be able to answer that question.
So anything the mind comes up with is wrong, no matter what you say.
And even if you say, who am I? And even if you say, ah, I've got it: I'm consciousness!
wrong, because it's a concept.
Who you are is not believing in a concept. It's just a concept.
So who am I?
This was recommended by Ramana Maharshi and other spiritual sages as a profound meditation.
Who am I?
That question, you can ask it yourself with eyes open or eyes closed and then wait for the answer, which is not going to come as an actual answer that you could identify.
It's not going to come as a thought or a word or anything you can talk about or think.
The answer is the space after the question 'who am I?'.


bron: vanaf 13:31 in video  Do You Have Mental Viruses? | Eckhart Tolle

[Bodhiboem]

When you ask yourself, who am I, the important thing is to realize that you won't be able to answer that question.
So anything the mind comes up with is wrong, no matter what you say.
And even if you say, who am I? And even if you say, ah, I've got it: I'm consciousness!
wrong, because it's a concept.
Who you are is not believing in a concept. It's just a concept.
So who am I?
This was recommended by Ramana Maharshi and other spiritual sages as a profound meditation.
Who am I?
That question, you can ask it yourself with eyes open or eyes closed and then wait for the answer, which is not going to come as an actual answer that you could identify.
It's not going to come as a thought or a word or anything you can talk about or think.
The answer is the space after the question 'who am I?'.


bron: vanaf 13:31 in video  Do You Have Mental Viruses? | Eckhart Tolle

Tot nu toe het meest zinnige wat ik heb gelezen over de vraag ‘wie ben ik?’

[ervaringsgetuige]

Tot nu toe het meest zinnige wat ik heb gelezen over de vraag ‘wie ben ik?’

Verder dan dat gaat het niet.
Zoals Eckhart Tolle nog vertelde in dezelfde video vanaf 8:29...

just pay attention to that which is beyond thought, first as little gaps, and then as being aware that there is a dimension of stillness in you, and that's the only place where true sanity arises and it's the only place where then, once you have that connectedness, then the mind is no longer insane.
Then the mind can be a wonderful and helpful tool. And then you no longer seek yourself in the mind.
You no longer have an identity that's based on a narrative in your mind or a mental image.

Wat Laurens' eerder schreef is al te veel gezegd, zie...

Natuurlijk, het besef een persoon te zijn dat blijft.  Als iemand beweert dat ie God is, is alleen maar een teken dat we met iemand van doen hebben die fantaseert.  Die die andere werkelijkheid niet kent.

Maar dat is het hem nou juist, je bent de persoon niet. Je bent niet die nietige entiteit waarvoor je je houdt en die je 'ik' noemt, je bent groots, je bent alles, oftewel Bewustzijn, God Liefde of what ever waarmee je die grootsheid wenst uit te drukken.

Waarom die grootsheid willen uitdrukken? Hou je mond want alles wat er uitkomt is toch naast de kwestie, want maar een concept.

[I'm a loser]

Wat ik toegeef is dat de zintuigen verbonden zijn aan het lichaam.   Wat ik niet toegeef is dat het 'kennen' (of weten) afhankelijk is van het lichaam.  'Degene die weet' bevindt zich niet in het lichaam.

Maar de realiteit is ook dat we I am a Looser onder narcose kunnen brengen en hij nergens meer weet van heeft. Noch van kennen noch van het gekende, noch van de acteur noch van de getuige. Als degene die weet dan niet steunt op lichamelijke processen, hoe kan degene-die-weet dan verdwijnen door wat simpele middelen en door lichaamsprocessen te beinvloeden?
Wat moet nog meer duidelijk maken dan dat degene die weet ook steunt op lichamelijke processen?

Het onder narcose brengen is een gebeurtenis welke plaats heeft in de tijd.   De getuige is er nog steeds, maar de acteur ligt onder zeil.

[I'm a loser]

Wat de Boeddha leert, volgens mij, is dat de geest al eindeloos lang in de ban is van eeuwenoude neigingen om het ervarene, gekende, het gevoelde te zien als Ik, mijn, mezelf.

Nu schrijf je het zelf ook weer.   De geest ziet het gekende als zichzelf.  De geest kijkt in de spiegel van de wereld en construeert daar een 'zelf' uit.   De Boeddha leert het de leerlingen wel goed, maar de leerlingen zijn nogal hardnekkig.

Als je bevrijding realiseert zijn er niet opeens geen gevoelens meer, en geen waarnemingen.

Dat beweer ik ook nergens.   Ook als je bevrijding realiseert zijn er nog gevoelens en waarnemingen.   Die zijn alleen niet langer meer van mij.

Als de Boeddha zegt, bijvoorbeeld, dat je gevoelens moet zien zoals het werkelijk is als:  'dit ben Ik niet, dit is niet van mij, dit is niet mijn zelf", lees jij daarin de uitspraak dat je dit niet bent maar iets anders. Jij leest...in werkelijkheid ben je iets anders.

Maar je kunt het ook anders lezen: je kunt ook lezen: gevoelens zijn niet Ik, niet van mij, niet mijn zelf, maar louter gevoelens! Gevoel als iets anders ervaren of kennen dan het is, als Ik of als niet-Ik, is verbeelding. Het is niet direct gevoel als gevoel kennen.

Naar mijn mening nodigt de Boeddha alleen maar uit tot directe kennis, zonder verbeelding.
De Dhamma leidt tot directe kennis volgens de sutta's.
Bevrijding zit in directe kennis. Ik denk omdat elke afsplitsing van het ervarene, elke houding er ten opzichte van , verdwijnt.
Er is ook geen houding van...dit ben Ik allemaal niet volgens mij.

Ga je gevoelens zien als niet-Ik dan ben je weer aan het verbeelden tov dat gevoel.
Directe kennis kent niks als Ik noch als niet-Ik, volgens mij.

Emoties creeeren een houding ten opzichte van het gekende maar ook verbeelding, voorstellen, zelfkennis.
Pas als elke houding volledig weg is, niet meer ontstaat, is er bevrijding, heelheid.
Zoiets

Ik ben het hier mee eens: Naar mijn mening nodigt de Boeddha alleen maar uit tot directe kennis, zonder verbeelding.

[lang kwaat]

Wat ik toegeef is dat de zintuigen verbonden zijn aan het lichaam.   Wat ik niet toegeef is dat het 'kennen' (of weten) afhankelijk is van het lichaam.  'Degene die weet' bevindt zich niet in het lichaam.

Maar de realiteit is ook dat we I am a Looser onder narcose kunnen brengen en hij nergens meer weet van heeft. Noch van kennen noch van het gekende, noch van de acteur noch van de getuige. Als degene die weet dan niet steunt op lichamelijke processen, hoe kan degene-die-weet dan verdwijnen door wat simpele middelen en door lichaamsprocessen te beinvloeden?
Wat moet nog meer duidelijk maken dan dat degene die weet ook steunt op lichamelijke processen?

Het onder narcose brengen is een gebeurtenis welke plaats heeft in de tijd.   De getuige is er nog steeds, maar de acteur ligt onder zeil.

Zoiets vind ik dan weer gezocht want waarom zou je praten over een getuige die er nog is als er voor jezelf op geen enkele manier een getuige is, noch een getuigenis noch getuigen, noch gewaarzijn, noch weten, noch...

[lang kwaat]

'Dat' herkennen wat zich niet laat invullen.
En op-merken wat' wat triggert, zonder het in te vullen.

Een opening kan zijn, je vragen niet meer voor te leggen aan je denken..
 

Ik snap echt niet wat je bedoelt. Ik zoek gewoon naar hoe jij nou concreet omgaat met boosheid, haat, woede, agressie, eigenwaan, lust, vijandigheid, trots en eigenwaan, driften, verbeelding etc? Of heb je dat niet? Herken je dat niet in en bij jezelf? Zo ja, hoe deal je daar dan mee. Deel hier gewoon eens iets over in gewone mensentaal. Dat is toch zeker niet teveel gevraagd? Je hoeft toch niet elk bericht aan te grijpen om een wijze les aan mij te geven? Ik wil eerst wel eens weten hoe Vrij concreet met zaken omgaat.

[I'm a loser]

Wat ik toegeef is dat de zintuigen verbonden zijn aan het lichaam.   Wat ik niet toegeef is dat het 'kennen' (of weten) afhankelijk is van het lichaam.  'Degene die weet' bevindt zich niet in het lichaam.

Maar de realiteit is ook dat we I am a Looser onder narcose kunnen brengen en hij nergens meer weet van heeft. Noch van kennen noch van het gekende, noch van de acteur noch van de getuige. Als degene die weet dan niet steunt op lichamelijke processen, hoe kan degene-die-weet dan verdwijnen door wat simpele middelen en door lichaamsprocessen te beinvloeden?
Wat moet nog meer duidelijk maken dan dat degene die weet ook steunt op lichamelijke processen?

Het onder narcose brengen is een gebeurtenis welke plaats heeft in de tijd.   De getuige is er nog steeds, maar de acteur ligt onder zeil.

Zoiets vind ik dan weer gezocht want waarom zou je praten over een getuige die er nog is als er voor jezelf op geen enkele manier een getuige is, noch een getuigenis noch getuigen, noch gewaarzijn, noch weten, noch...

De getuige heeft iets nodig om getuige van te kunnen zijn.   En wat is dat 'iets'?  De acteur.   

[I'm a loser]

Ik zoek gewoon naar hoe jij nou concreet omgaat met boosheid, haat, woede, agressie, eigenwaan, lust, vijandigheid, trots en eigenwaan, driften, verbeelding etc?

Als acteur zijnde wil jij dat weten.  De getuige is vrij van boosheid, haat, woede, agressie, eigenwaan, lust, vijandigheid, trots en eigenwaan, driften, verbeelding etc.  De getuige hoeft er helemaal niet mee om te gaan.   De getuige hoeft alleen maar getuige te zijn van de boosheid, haat, woede, agressie, eigenwaan, lust, vijandigheid, trots en eigenwaan, driften, verbeelding etc.

Maar acteurs willen andere acteurs bevragen 'hoe ze dat nou flikken'.   Nou simpel dus: verlaat de acteur.   Wees getuige van de boosheid, haat, woede, agressie, eigenwaan, lust, vijandigheid, trots en eigenwaan, driften, verbeelding.    Jammer dat de getuige ook vrij is van humor, anders zou de getuige zich rot lachen om de boosheid, haat, woede, agressie, eigenwaan, lust, vijandigheid, trots en eigenwaan, driften, verbeelding etc van de acteur.

[lang kwaat]

Zoiets vind ik dan weer gezocht want waarom zou je praten over een getuige die er nog is als er voor jezelf op geen enkele manier een getuige is, noch een getuigenis noch getuigen, noch gewaarzijn, noch weten, noch...

De getuige heeft iets nodig om getuige van te kunnen zijn.   En wat is dat 'iets'?  De acteur.

Maar zeg je nu dat de getuige dus voorwaardelijk bestaat, niet op zichzelf? Afhankelijk van iets anders.
Beschrijf je niet gewoon bewustzijn?

[lang kwaat]

Ik zoek gewoon naar hoe jij nou concreet omgaat met boosheid, haat, woede, agressie, eigenwaan, lust, vijandigheid, trots en eigenwaan, driften, verbeelding etc?

Als acteur zijnde wil jij dat weten.  De getuige is vrij van boosheid, haat, woede, agressie, eigenwaan, lust, vijandigheid, trots en eigenwaan, driften, verbeelding etc.  De getuige hoeft er helemaal niet mee om te gaan.   De getuige hoeft alleen maar getuige te zijn van de boosheid, haat, woede, agressie, eigenwaan, lust, vijandigheid, trots en eigenwaan, driften, verbeelding etc.

Maar acteurs willen andere acteurs bevragen 'hoe ze dat nou flikken'.   Nou simpel dus: verlaat de acteur.   Wees getuige van de boosheid, haat, woede, agressie, eigenwaan, lust, vijandigheid, trots en eigenwaan, driften, verbeelding.    Jammer dat de getuige ook vrij is van humor, anders zou de getuige zich rot lachen om de boosheid, haat, woede, agressie, eigenwaan, lust, vijandigheid, trots en eigenwaan, driften, verbeelding etc van de acteur.

Het lastige in jou visie, vind ik: De ene keer ben je de acteur, en de andere keer de getuige. Net zo makkelijk. Of het 1 of het ander.
Als je seks hebt met je vrouw doe je dat als de acteur en ben je veel meer dan getuige van lust maar ben je uitbater er van, de volger, degene die er in opgaat, zich er door laat leiden.

Ik geloof sowieso niet dat het vaardig, intelligent, wijs en waarachtig is naar jezelf te zien als getuige en als acteur.
Ik deed dit toen ik een puber was en ik kijk er op terug als psychische nood.
Zoals je zelf ook altijd zegt...die getuige is een'zaam, maar als ie iets niet is, is 1 met de ander, 1 met gevoelens, 1 met het lichamelijke, 1 met situaties.
Daarom is ie ook altijd zo eenzaam.

De getuige is gewoon de in zichzelf gekeerde en op zichzelf betrokken geraakte geest en meer niet.
De hele indruk van een getuige is een constructie, leeg, niet-zelf.

Dat de geest zich in zichzelf kan keren en zo op zichzelf betrokken, gebeurt meestal als gevolg van trauma, van nare ervaringen, een beschermingsmechanisme.
Dit te boven komen is voor mij precies waar de Dhamma over gaat.
Toch weer uit je schulp komen en die nood oplossen.

Sommige mensen hebben het juist nodig dat ze zich laten gaan. Expressie, loslaten. Uit de schulp. Vertrouwen dat het oke is je te uiten en openen.
Toen ik dit ging doen en me meer en meer ging uiten en openen, was ik al 35 jaar!
Ik zat altijd maar in mijn schulpje. Ik was stilletjes maar er ging heel veel in me om. Ik was niet echt stil!
Ik was heel geremd en oordelend over wat ik echt voelde, dacht, en echt in me omging. Negatief ook.
Dhamma heeft me geholpen hierbij.

Toen ik me meer en meer wat ging openen en uiten heb ik jaren en jaren paniekaanvallen gehad.
Ik was op een bepaald moment als een bom die elk moment kon ontploffen.
Maar ik kon dit alles ook goed verbergen. Zo goed dat therapeuten dit niet eens zagen.
Het werd me teveel.

Het is gewoon niet goed zo teruggetrokken te leven in jezelf maar vaak wordt dat gezien als een kenmerk van wijsheid, heiligheid etc.
Als iets heel waardigs, goeds, moois. 
Maar als je er gewoon eerlijk naar kijkt dan speelt er vast dat je gewoon erg geremd bent, erg oordeelt over van alles, dat je overhoop ligt met emoties, een gewoon mens zijn, dat je
nooit de veiligheid gevoeld hebt je te uiten oid. En dat je eigenlijk vol zit met verdriet en pijn en gemankeerdheid. Dat je hart eigenlijk constant bedrukt en triest is en dat je je NIET verbonden voelt.

Maak het ajb niet tot iets heiligs.

Volgens mij moet de introverte echt leren loslaten en zich toeleggen op persoonlijke expressie, zich uiten. Gradueel.
Ik vind zelf dans erg mooi om te zien. Prachtig hoe mensen zich via dans kunnen uiten.
Vroeger danste ik graag maar was vaak te bang en geremd om het te gaan doen.

Ik vind het ook een goed punt dat BA altijd maakt: Dat westerse mensen vaak eerder hele andere dingen nodig hebben dan gebruikelijk is in de Sangha's.
Het is ongelofelijk hoe wij overhoop liggen met de meest gewone menselijk dingen. Zo oordelend.
Maar je moet eerst maar eens een gewoon mens worden, vind ik. Open jezelf, laat los, laat gaan. Kom maar uit het schulpje, onderken je pijn, je verdriet, frustratie, angsten. 

Wees moedig, kom er uit.

[Bodhiboem]

Het normale redenerende denken is lokaal en causaal bepaald.   Dat wat de oude Grieken 'nous' noemden is een andere wijze van 'denken’.

Hmm. Het lijkt mij toch dat al deze dingen gewoon gedachten zijn. De poging om het denken uit mekaar te halen en te classificeren is volgens mij verspilde moeite, het is toch allemaal maar mind.

Het lijkt mij beter om gewoon te zeggen, je hebt een mind, die bestaat uit gedachten, en zolang je je er niet mee identificeert kan je die gedachten gewoon laten komen en gaan.

Als je je gaat identificeren met de getuige of de leegte of zoiets, dan roep je een faculteit van verbeelding aan, want die dingen zijn niet waarneembaar zonder het geheugen en de mind om er een naam aan te geven. En zo gauw je er een naam aan geeft maak je het tot een object in de mind.

Dus het is beter om er maar niks over te zeggen.

[I'm a loser]

Zoiets vind ik dan weer gezocht want waarom zou je praten over een getuige die er nog is als er voor jezelf op geen enkele manier een getuige is, noch een getuigenis noch getuigen, noch gewaarzijn, noch weten, noch...

De getuige heeft iets nodig om getuige van te kunnen zijn.   En wat is dat 'iets'?  De acteur.

Maar zeg je nu dat de getuige dus voorwaardelijk bestaat, niet op zichzelf? Afhankelijk van iets anders.
Beschrijf je niet gewoon bewustzijn?

Leegte is vorm, vorm is leegte.   Oftewel, getuige is acteur, acteur is getuige.    De getuige is bewust van de acteur.    Getuige noch acteur is dus bewustzijn.  Onwetendheid herken je er altijd aan als mensen beweren dat ze bewustzijn zijn.

Maar dat is niet het hele verhaal.  De getuige is zich doorgaans bewust van de acteur.  Maar de getuige kan ook het 'getuige-zijn' gewaar zijn.   Dat is de diepe innerlijke staat van het doodloze.   Dan is de getuige zichzelf gewaar als een niet-ik.

Resumerend: in de dagdagelijkse praktijk is de getuige getuige van de acteur (degene die zich ik noemt).   Maar in de gerealiseerde staat kan de getuige daarnaast (naast het getuige zijn van de acteur) ook zichzelf gewaar zijn.    Dat laatste is noodzakelijk voor de constatering dat er 'niemand' in mij aanwezig is.

Het is dus een constatering dat er 'niemand' in mij aanwezig is.  Maar dat is een constatering die de (denkende) acteur nooit kan doen.   

Het beroemde 'leegte is vorm, vorm is leegte is dus niet 100% waar.     Deze term is alleen geldig in de dagdagelijkse praktijk, wanneer de acteur 'in act' is.

[I'm a loser]

Het normale redenerende denken is lokaal en causaal bepaald.   Dat wat de oude Grieken 'nous' noemden is een andere wijze van 'denken’.

Hmm. Het lijkt mij toch dat al deze dingen gewoon gedachten zijn. De poging om het denken uit mekaar te halen en te classificeren is volgens mij verspilde moeite, het is toch allemaal maar mind.

Het lijkt mij beter om gewoon te zeggen, je hebt een mind, die bestaat uit gedachten, en zolang je je er niet mee identificeert kan je die gedachten gewoon laten komen en gaan.

Als je je gaat identificeren met de getuige of de leegte of zoiets, dan roep je een faculteit van verbeelding aan, want die dingen zijn niet waarneembaar zonder het geheugen en de mind om er een naam aan te geven. En zo gauw je er een naam aan geeft maak je het tot een object in de mind.

Dus het is beter om er maar niks over te zeggen.

De mind bestaat uit gedachten en het zijn de gedachten die iemand denkt.   Ook ik kan 'iemand' als mijzelf bedenken , per slot van rekening heb ik als acteur een verleden welke in het geheugen is opgeslagen.  Niet-identificatie met je eigen gedachten is vrijwel onmogelijk omdat je niet alleen jezelf denkt (het bedachte/gedachte zelf) , maar ook omdat jouw gemoed verbonden is met je persoonlijke leven.


Identificatie met de getuige of de leegte is onmogelijk.   In de niet-gerealiseerde staat weet de mens niet wat dat is.   Juiste indachtigheid (nummer 7 van het Edele achtvoudige pad) is synoniem aan de getuige of de leegte.   Getuige zijn van lichaam in en van zichzelf (kaya nupassana).  Getuige zijn van gevoelens in en van zichzelf (vedana nupassana).  Getuige zijn van de geest in en van zichzelf(citta nupassana).   Getuige zijn van mentale objecten in en van zichzelf (dhamma nupassana) .


De getuige is op geen enkele manier waarneembaar.    De getuige kan alleen 'zichzelf' gewaar zijn.  En is daarmee de niet-acteur gewaar.  Dat is zuiver geestelijk gewaarzijn zonder welke identificatie dan ook.

[ervaringsgetuige]

Wat ik toegeef is dat de zintuigen verbonden zijn aan het lichaam.   Wat ik niet toegeef is dat het 'kennen' (of weten) afhankelijk is van het lichaam.  'Degene die weet' bevindt zich niet in het lichaam.

Ja dat klopt wel, of er is tenminste een verbinding met iets universeels, daar ben ik een paar jaar eerder achter gekomen toen ik een keer een echt originele gedachte had die iets nieuws toevoegde.

Het normale redenerende denken is lokaal en causaal bepaald.   Dat wat de oude Grieken 'nous' noemden is een andere wijze van 'denken'.  Maar 'nous' is dan weer niet hetzelfde als weten/kennen.

Dat is het aardige van de geest, normaliter kent de mens alleen het redenerend denken.   Maar er is veel en veel meer binnen de geest .   Wat jij beschrijft is een ingeving, dat gaat richting 'nous'.  Om je eigen geest te ontwikkelen is 'nous' onontbeerlijk.   Doch 'nous' kun je niet doen.  I.t.t. het redenerend denken, dat kun je wel doen.

Weg met dat filosofisch 'nous' geneuzel. Gebruik je pneuma!
Zie...

Gebruik je pneuma, niet je nous

Gnosticisme en gnostiek komen van ‘gnosis’ wat kennis betekent, of beter gezegd geheime kennis, in de zin van spiritueel bewustzijn - kennis over de werkelijkheid en het leven zelf. Je begrijpt de wanhoop van de Cult-Kerk van Rome om de gnostici uit te roeien als de kennis die zij verspreidden het laatste was wat de Cult wilde dat de bevolking wist. Om dezelfde reden doet dezelfde Cult er alles aan om mij nu, 1600 jaar later te ondermijnen en het zwijgen op te leggen. Kennis en onwetendheid strijden constant met elkaar. De ‘tijd’ lijkt verder te gaan, maar essentiële thema’s blijven dezelfde.

Ons wordt verteld ‘je nous te gebruiken’, een gnostisch woord voor hoofd/hersenen/intelligentie. Zij leerden echter dat spiritueel ontwaken of ‘verlossing’ alleen gerealiseerd kon worden door het bewustzijn uit te breiden voorbij wat zij nous noemden naar pneuma of het Oneindige Zelf.

Toen ik deze teksten las, zag ik de fascinerende parallellen met wat ik al sinds 1990 heb gezegd. Er is een universele waarheid die de menselijke geschiedenis overspant en waarom zouden we dan 16 eeuwen later niet dezelfde taal spreken?

Als je jezelf bevrijdt van het waarnemingsprogramma van de vijf zintuigen en de verruimde bewustzijnsrijken verkent, zul je in contact komen met dezelfde informatie, ongeacht het waargenomen ‘tijdperk’ binnen een gefabriceerde tijdlijn van een enkel en piepklein bereik van een gemanipuleerde frequentie. Het is niet meer dan een tijdlijn die lijkt te opereren binnen de menselijke frequentieband wanneer mensen werken met ‘smart’ technologie of rotsen tegen elkaar slaan in een grot. Verruimd bewustzijn en de kennis die het bevat zijn er altijd geweest, of het nu gaat om ons huidige tijdperk, het stenen tijdperk of het computertijdperk. We kunnen alleen toegang krijgen tot die kennis door ons open te stellen voor zijn frequentie, want de gevangeniscel van de vijf-zintuigen is ontworpen om ons tegen te houden.

Gates, Fauci, Whitty, Vallance, Zuckerberg, Brin, Page, Wojcicki, Bezos, en alle anderen achter de ‘Covid’-hoax zullen duidelijk lang moeten wachten voordat hun frequentiebereik die verbinding kan maken, aangezien het daarbij essentieel is dat je hart open is, zoals we zullen zien. In plaats van rechtstreeks toegang te krijgen tot kennis via verruimd bewustzijn, wordt deze aan Cult-medewerkers doorgegeven via netwerken van geheime Cult-genootschappen. En dat gebeurt al duizenden jaren buiten het oog van het grote publiek. Verruimde rijken van bewustzijn zijn de plaatsen waar grote kunstenaars, componisten en schrijvers hun inspiratie vinden en waar de waarheid wacht op iedereen die open genoeg is om zich ermee te verbinden. We moeten daar snel naartoe.


Fragment uit: Percepties van een Vrijdenker
David Icke

[Buddha Amitabha]

Het normale redenerende denken is lokaal en causaal bepaald.   Dat wat de oude Grieken 'nous' noemden is een andere wijze van 'denken’.

Hmm. Het lijkt mij toch dat al deze dingen gewoon gedachten zijn. De poging om het denken uit mekaar te halen en te classificeren is volgens mij verspilde moeite, het is toch allemaal maar mind.

Het lijkt mij beter om gewoon te zeggen, je hebt een mind, die bestaat uit gedachten, en zolang je je er niet mee identificeert kan je die gedachten gewoon laten komen en gaan.

Als je je gaat identificeren met de getuige of de leegte of zoiets, dan roep je een faculteit van verbeelding aan, want die dingen zijn niet waarneembaar zonder het geheugen en de mind om er een naam aan te geven. En zo gauw je er een naam aan geeft maak je het tot een object in de mind.

Dus het is beter om er maar niks over te zeggen.

De mind bestaat uit gedachten en het zijn de gedachten die iemand denkt.   Ook ik kan 'iemand' als mijzelf bedenken , per slot van rekening heb ik als acteur een verleden welke in het geheugen is opgeslagen.  Niet-identificatie met je eigen gedachten is vrijwel onmogelijk omdat je niet alleen jezelf denkt (het bedachte/gedachte zelf) , maar ook omdat jouw gemoed verbonden is met je persoonlijke leven.


Identificatie met de getuige of de leegte is onmogelijk.   In de niet-gerealiseerde staat weet de mens niet wat dat is.   Juiste indachtigheid (nummer 7 van het Edele achtvoudige pad) is synoniem aan de getuige of de leegte.   Getuige zijn van lichaam in en van zichzelf (kaya nupassana).  Getuige zijn van gevoelens in en van zichzelf (vedana nupassana).  Getuige zijn van de geest in en van zichzelf(citta nupassana).   Getuige zijn van mentale objecten in en van zichzelf (dhamma nupassana) .


De getuige is op geen enkele manier waarneembaar.    De getuige kan alleen 'zichzelf' gewaar zijn.  En is daarmee de niet-acteur gewaar.  Dat is zuiver geestelijk gewaarzijn zonder welke identificatie dan ook.

Je probeert hier jouw "getuige" te beschrijven via boeddhistische termen. Maar in het boeddhisme wordt slechts gesproken over (keuzeloos) gewaarzijn, niet over een "getuige". In het Achtvoudige Pad is sprake van "juiste aandachtigheid" (samma sati), en niet van een "getuige". Maar goed.

Je stelt hier dat er steeds sprake is van een "getuige van", wat nog immer een overduidelijk dualisme laat doorschemeren, getuige van dit en getuige van dat. Dit betekent geenszins dat jouw "getuige" niet-geïdentificeerd is, want er is in het dualisme "getuige van" (dit of dat) nog steeds sprake van een soort "standpunt" dientengevolge van een identificatie. Of je dat kwalificeert met "de leegte", maakt in dit kader niets uit, want dat is slechts een label.

Je zult dit waarschijnlijk met klem ontkennen, maar als er werkelijk sprake zou zijn van realisatie en/of niet-identificatie, dan zou je hoogstwaarschijnlijk hebben geschreven "bewustzijn zonder meer" en niet "getuige van". Ergens "getuige van zijn" veronderstelt een toeschouwer en een acteur, zoals je zelf ook beweert. En dat is zo dualistisch als het maar zijn kan. Dit is derhalve een volledig verkeerde voorstelling van zaken, in boeddhistisch perspectief wel te verstaan.

[lang kwaat]

Juiste indachtigheid (nummer 7 van het Edele achtvoudige pad) is synoniem aan de getuige of de leegte.   Getuige zijn van lichaam in en van zichzelf (kaya nupassana).  Getuige zijn van gevoelens in en van zichzelf (vedana nupassana).  Getuige zijn van de geest in en van zichzelf(citta nupassana).   Getuige zijn van mentale objecten in en van zichzelf (dhamma nupassana) .
De getuige is op geen enkele manier waarneembaar.    De getuige kan alleen 'zichzelf' gewaar zijn.  En is daarmee de niet-acteur gewaar.  Dat is zuiver geestelijk gewaarzijn zonder welke identificatie dan ook.

Het is beslist niet de bedoeling in de Dhamma om sati, de mentale factor opmerkzaamheid, te gaan zien als wie/wat je bent, als een Ik, of als een getuige. Het verwijst naar een mentale factor, een zogenaamde cetasika. https://www.sleuteltotinzicht.nl/mentale-factoren.htm

Sati wordt gezien als cruciaal voor het zuiveren van de geest. Je kunt de geest niet zuiveren als je niet weet wat er in omgaat en wat je moet loslaten en niet meer voeden.
Sati is eigenlijk een soort constant weet hebben van wat in je opkomt maar ook wat afwezig is. Sati, opmerkzaamheid moet gecombineerd worden met helder begrip, sampajanna.
https://www.sleuteltotinzicht.nl/wbk.htm#sampaja%C3%B1%C3%B1a

Bedrijven die mindfulness gebruiken of geestelijke gezondheid doen dit niet. Sterker, de ontwikkeling van mindfulness kan zelfs tot doel hebben om meer energie, bedrevenheid, zin hebben om door te gaan met onheilzame dingen zoals mensen oplichten, manipuleren, voorliegen, bedriegen, misleiden. 

Sati wordt niet gezien als een soort eigenschap van leegte . Sterker, sati kan afwezig zijn. Je bent je niet altijd bewust van wat in de geest echt speelt. Vooral kinderen niet. Daarom zijn ze misschien wel onschuldig maar niet perse empathisch, gevoelig, wijs. Vrijwel nooit. Ze moeten nog van alles leren en ontwikkelen.

Sati is volgens het onderricht iets wat je moet ontwikkelen en sterk maken.

Deze opmerkzaamheid die sati wordt genoemd wordt niet gezien als iets eeuwigs ofzo. Je kunt ook wel nagaan dat als je boosheid kunt opmerken of je merkt op dat er een aandrang is tot vluchten oid, dat is natuurlijk iets geconditioneerds want iemand moet je eerst leren dat zulke patronen bestaan en dat ze zus en zo worden genoemd.

[lang kwaat]

Je zult dit waarschijnlijk met klem ontkennen, maar als er werkelijk sprake zou zijn van realisatie en/of niet-identificatie, dan zou je hoogstwaarschijnlijk hebben geschreven "bewustzijn zonder meer" en niet "getuige van". Ergens "getuige van zijn" veronderstelt een toeschouwer en een acteur, zoals je zelf ook beweert. En dat is zo dualistisch als het maar zijn kan. Dit is derhalve een volledig verkeerde voorstelling van zaken, in boeddhistisch perspectief wel te verstaan.

In MN2 wordt beschreven hoe je verstrikt kan raken in visies als je je richt op het zoeken van antwoorden op vragen als: Wie ben Ik? Wat ben Ik? Volgens mij klopt dit ook echt wat hier staat.

Er staat: “When he attends unwisely in this way  one of six views arises in him. The view ‘self exists for me’ arises in him as true and established; or the view ‘no self exists for me’ arises in him as true and established; or the view ‘I perceive self with self’ arises in him as true and established; or the view ‘I perceive not-self with self’ arises in him as true and established; or the view ‘I perceive self with not-self’ arises in him as true and established; or else he has some such view as this: ‘It is this self of mine that speaks and feels and experiences here and there the result of good and bad actions; but this self of mine is permanent, everlasting, eternal, not subject to change, and it will endure as long as eternity.’ This speculative view, bhikkhus, is called the thicket of views, the wilderness of views, the contortion of views, the vacillation of views, the fetter of views. Fettered by the fetter of views, the untaught ordinary person is not freed from birth, ageing, and death, from sorrow, lamentation, pain, grief, and despair; he is not freed from suffering, I say.

De vetgedrukte visie is de visie die I am Looser volgens mij verkondigt en heeft ontwikkeld. Er is een verdeling gemaakt van zelf en niet-zelf. Men neemt dan als/vanuit zelf (de getuige is het zelf) het niet-zelf waar (het niet zelf is de acteur, de persoon).

Ik voel wel aan dat dit inderdaad nooit een einde kan maken aan lijden en berust op identificatie en gehechtheid. Je kunt dit nooit echt loslaten noemen of onthechting.

Mij staat dat verdelen ook intuïtief helemaal niet aan. Ik voel aan dat dit niet de weg kan zijn. Hoe moet dit tot heling leiden, tot een mens uit 1 stuk, tot op het oplossen van innerlijke verdeeldheid en conflict, tot het ontbreken van elke verdeeld-heid als je eigenlijk constant verdeelt?

Daarom denk ik ook dat wanneer de Boeddha instrueert om alles wat komt en gaat te zien als: 'dit ben Ik niet, dit is niet van mij, dit is niet mijn zelf', niet zegt dat je iets anders moet gaan zien als jezelf, mijn, Ik. Maar het nodigt uit te begrijpen dat wat je dan ook ziet en kent als jezelf, daar is de neiging van identificatie actief, het Ik en mijn-maken. Daar wordt iets niet gezien voor wat het echt is.

[ervaringsgetuige]

Sati wordt gezien als cruciaal voor het zuiveren van de geest. Je kunt de geest niet zuiveren als je niet weet wat er in omgaat en wat je moet loslaten en niet meer voeden.
Sati is eigenlijk een soort constant weet hebben van wat in je opkomt maar ook wat afwezig is. Sati, opmerkzaamheid moet gecombineerd worden met helder begrip, sampajanna.
https://www.sleuteltotinzicht.nl/wbk.htm#sampaja%C3%B1%C3%B1a

Hoe dat je aan al die stokoude termen nog aan uit kan. 
SAMPAJAÑÑA - SAMPATICCHANA - SAMPAYUTTA PACCAYA - SAMPHAPPALAPA - SAMPHASSA - SAMPIYANA etc.

Een vlijtig student van het Boeddhisme moet zich daar doorheen worstelen zeker?
Doe toch gewoon gedegen zelfonderzoek zoals Laurens vandaag schreef...

...Dus wendt je af van alle leraren en geschriften, waaronder ook Jiddu, doe gedegen zelfonderzoek. Waarbij ik moet opmerken dat het mij verbaast hoeveel stokoude geschriften van Boeddha er alsmaar nog worden opgevoerd en minutieus worden uitgespeld en als leidraad genomen.

Hoe krijg je het voor elkaar je daar geduldig door heen te worstelen. Ik zie daarin slechts zichzelf kastijdende worstelaars opgaan in hun streven naar opheffing van het lijden. De gezegende zal zich wentelen in zijn graf hoe het mogelijk is dat er zo van de essentie kan worden weggedraaid.

http://88.159.182.142/waarheidvinding/showpost.php?p=155517&postcount=2

Ik herken één woord onderaan in de link van Siebe:

SAMSARA


'Cyclus van het bestaan'; 'de ronden van geboorte en dood'. Letterlijk: eeuwigdurende rondzwerving.

Tsja, wie geen gedegen zelfonderzoek doet en afrond blijft inderdaad eeuwigdurend rondzwerven... 

[Bodhiboem]

Eigenlijk vind ik het boeddhistische pad te complex. En het eindeloze gezever van I’m a loser eigenlijk ook, het stilt de gedachten en de verlangens niet.

Als je je gewoon richt op het Zijn, en de gedachten gewoon laat komen en gaan zonder dat je je eraan hecht, dan is dat alles wat nodig is. Misschien is dat de volledige onthechting, want alles wat je ervaart en verlangt speelt zich af in je gedachten, en dat maakt ze zeer verleidelijk.

[ervaringsgetuige]

Neem de ademhalingsmeditatie.  Wat gebeurd er dan?   De getuige merkt de ademhaling op.   En omdat het slaapverwekkend is om de ademhaling op te merken 'val je weg'.     Waarnemer (getuige)  en waargenomene (de ademhaling) vallen samen weg.  (Daarom leer je ook niks wezenlijks met ademhalingsmeditatie.)

Niks wezenlijks leren van ademhalingsmeditatie?
Ga maar is holotropisch ademwerk doen, helemaal niks slaapverwekkend aan!

Holotropisch ademwerk

Nadat hij bij het Esalen Instituut begon te werken, ontwikkelde hij ook het concept van holotropisch ademwerk, samen met Christina Grof. De techniek kan staten produceren die vergelijkbaar zijn met die van psychedelische drugs.

Het woord “holotropisch” komt van het Griekse “holos” (geheel) en “trep” (om te draaien). Holotropisch betekent dus bewegen of naar heelheid richten. Het is een soort van zelfonderzoek waarbij je je bewuste geest betrekt. Het gaat ook om verschillende spirituele tradities.

Volgens de transpersoonlijke psychologie zijn negatieve symptomen en mentale blokkades het gevolg van het vergeten of onderdrukken van dingen. De theorie was dat we die dingen konden bereiken in staten van veranderd bewustzijn of holotropische staten.

Holotropische sessies omvatten veel verschillende staten van bewustzijn, soms gaan ze terug naar het moment van je geboorte of zelfs verder terug in de tijd.

bron: https://verkenjegeest.com/stanislav-grof-zijn-leven-en-werk/

[ervaringsgetuige]

[...]Neem de ademhalingsmeditatie.  Wat gebeurd er dan?   De getuige merkt de ademhaling op.   En omdat het slaapverwekkend is om de ademhaling op te merken 'val je weg'.     Waarnemer (getuige)  en waargenomene (de ademhaling) vallen samen weg.  (Daarom leer je ook niks wezenlijks met ademhalingsmeditatie.)
Waar jij je niet bewust van bent is 'dat' wat opmerkt.   Dat 'dat' is de getuige.

...het wegvallen of in slaap vallen is wel een hindernis die zich voor kan doen,
vooral als je met gesloten ogen werkt...maar het is natuurlijk niet de juiste
manier...het gaat erom dat je wakker en helder blijft, daarbij speelt de factor
oplettendheid/opmerkzaamheid een rol, die merkt op dat je wegvalt of weggevallen
bent en herstelt de aandacht op de ademhaling...

Correct.  Het zogeheten wegvallen is een hindernis.  Wat er gebeurd met wegvallen is dat de waarnemer-waargenomene relatie niet verbroken wordt.    Heb je eenmaal door wat de bedoeling is, dan kun je dit soort oefeningen overal doen: in de bus, thuis op de bank, als je in bed ligt.  I.t.t. wat velen denken is het de bedoeling dat de waarnemer zich afscheidt van het waargenomene.   Het waarnemend subject  kan een terugtrekkende 'beweging' maken.  Terwijl je gewoon de ademhaling blijft waarnemen uiteraard.    Met het terugtrekken is de ademhaling niet langer van jou.

Maar het vereist inderdaad oplettendheid, helderheid, opmerkzaamheid.

Waar haal je het allemaal!
Ik ben intussen voor het eerst is een boek van David Icke aan het lezen, getiteld: "Percepties van een Vrijdenker".
Ja, nog wel gekocht in ebook versie omwille van de NL vertaling!
Ik gaf geld aan boek van een auteur door één van de medeoprichters van een vrijdenkersforum (zie post door moderator ‘Rereformed' » 10 apr 2020 15:13) beschreven als een zeer bekende van de pot gerukte conspiracy theorist.
Lezend in David Icke's boek denk ik ook heel de tijd 'waar haalt hij het toch allemaal'.
Dom kan men die David Icke zeker niet noemen, integendeel. Maar ik denk dat hij heel veel fantasie heeft, te veel.

...Met het terugtrekken is de ademhaling niet langer van jou.

Ik zou jou en David wel is hebben willen zien deelnemen aan een holotropisch ademwerk sessie ontwikkeld door psychiater Stanislav Grof.
Zonder twijfel gaan jullie terugtrekken als het te heftig wordt en het verstand begint de controle te verliezen.
Oh my God...