Leve de leegte? Of juist niet?

[ervaringsgetuige]

Door leegte worden bewogen is ontvankelijk-zijn, dan is het gemoed receptief.   Dat heb ik vast al 5 x geschreven hier,....

Wat een getoeter over de leegte toch allemaal.
Was ik net nog is in onderstaande .pdf aan het grasduinen...

Is de realisatie van leegte de ultieme sublimatie?
Een vergelijkende literatuurstudie vanuit Lacaniaans-Boeddhistisch perspectief.

...https://www.scriptiebank.be/sites/default/files/e0b655d4e19feb2b76c4e80b33f011fb.pdf

Zag ik daarin nog staan...

"lang leve de leegte!"


Merk op dat Nāgārjuna niet vervalt in een nihilisme,
integendeel. Nāgārjuna gaat niet in tegen het verschijnen van fenomenen, maar keert zich af van het idee dat deze fenomenen een inherent absoluut bestaan kennen. Het is net door de wereld op te vatten als leeg van inherent bestaan dat er iets mogelijk wordt.

(knip)


Leegte betekent onbestendigheid (svabhāva), veranderlijkheid. Hoe zouden we zelfs nog maarkunnen in- en uitademen als er geen leegte of verandering mogelijk was. ―Onbestendigheid is van wezenlijk belang voor alle leven (…): lang leve de onbestendigheid! (…) Lang leve de leegte!‖ (Thich Nhat Hanh, 2005, p. 27). Zonder verandering zou geen enkele graankorrel uitgroeien tot een korenaar. Als de graankorrel een zelfnatuur (svabhāva) zou hebben en niet zou veranderen, blijft het voor eeuwig en altijd een graankorrel (Thich Nhat Hanh, 2005).
Één van de beroemdste boeddhistische uitspraken, die we terugvinden in de hartsoetra (prajñaparamita-sūtra), sluit hier zeer nauw bij aan: ―vorm is leegte en leegte is vorm‖ (Thich Nhat Hanh, 2005, p. 13). Het eerste deel van deze uitspraak, vorm is leegte, geeft aan dat vorm geen inherente natuur (svabhāva) heeft maar wordt gekarakteriseerd door vergankelijkheid, onbestendigheid en voorbijgaandheid. Het tweede deel, leegte is vorm, geeft aan dat we leegte niet kunnen losmaken van de fenomenen waarop het betrekking heeft; leegte bestaat slechts in afhankelijkheid (pratītyasamutpāda). Leegte is de zijnsmodus van vorm, het is met andere woorden niet in tegenspraak met de verschijning van vorm, noch is het iets dat we kunnen terugvinden voorbij de verschijnselen in een transcendente werkelijkheid (Lopez, 1990). Leegte opent de weg naar creatie. Het samengaan van voortdurende veranderlijkheid, de afwezigheid van een absoluut beginpunt en de ontkenning van inherente causaliteit maakt dat het universum kan blijven creëren in nooit eindigende ontwikkeling.
Dat leegte staat voor onbestendigheid heeft tot gevolg dat mensen verlichting (nirvāṇa) kunnen bereiken.


.....

Denken, gedachten, filosoferen, woorden, woorden en nog is woorden, menslief toch...
Ik krijg er een punthoofd van!
Dan nog is effe gegoogled op "Lang leve de leegte! Thich Nhat Hanh" en zo vond een artikel waaruit dit...

Leve de leegte? Of juist niet?
24 april 2013 door Taigu


Voorwaardelijk ontstaan is van de bron van lijden geworden tot de bron van verlossing. Loopt er tussen deze twee uitersten nog een weg van het midden?

Nagarjuna staat binnen het boeddhisme in hoog aanzien, maar ik vind het maar een rare denker. Zijn verzen getuigen van een koud soort logica. Dit kan niet en dat kan niet, en zus en zo evenmin, dus moet alles wel ‘leeg’ zijn. Zijn beroemde negatieve methode komt niet erg positief over. Nagarjuna (India, tweede eeuw na Chr.) legde het filosofisch fundament voor de ‘leegte’ of ‘sunyata’ en wordt wel de tweede Boeddha genoemd. Geef mij de eerste maar.

Je ziet mensen bijna over hun eigen gedachten struikelen wanneer je leest of hoort hoe ze proberen uit te leggen dat alles ‘zonder inherente existentie’ is. Het lijkt wel of ze zichzelf willen overtuigen dat ze recht in de leer zijn, terwijl van al dat dappere pogen ondertussen dikke druppels van kunstmatigheid afdruipen. Het gaat zo tegen iedere intuïtie in. Waarom niet gewoon zeggen: gooi maar in mijn petje?

Ik weet nooit goed of boeddhisme en filosofie wel een gelukkige combinatie vormen. Het begint al met de Abhidharma, een nogal schematisch uitgevallen proeve tot het systematiseren van de leer van de Boeddha. De volgende in de lijn, Nagarjuna, was misschien ook niet een geslaagd hoofdstuk.


https://boeddhistischdagblad.nl/achtergronden/16511-leve-de-leegte-of-juist-niet/

Die Taigu vat het goed samen!

Wat een gefilosofeer ende getoeter over 'de leegte' allemaal zeg.
Doet me denken aan de drievuldigheid of triniteit in het christendom.
Als mijnheer de priester / theoloog daarover begint in de kerk ziet / hoort men hem ook struikelen over zijn gedachten.

[ervaringsgetuige]

Ik citeerde zojuist op het vrijdenkersforum wat van Nāgārjuna in vergelijk met Karl Renz.
Zie...

Elke gerenommeerde Advaita leraar legt uiteindelijk het intellect van de vraagsteller het zwijgen op.
Eén van mijn favorieten is een Duitser, wiens 'satsangs' ik in 2007 in India veertien dagen dagelijks heb bijgewoond. Zijn naam is Karl Renz.
De benaderingen van Nāgārjuna en Karl Renz kunnen worden gezien als twee perspectieven op dezelfde fundamentele vraag: wat is de aard van de werkelijkheid en hoe overstijgen we de illusies van een afgescheiden zelf?

Nāgārjuna hanteert een rigoureuze filosofische aanpak die gebaseerd is op dialectiek. Hij gebruikt logisch redeneren om elk concept, inclusief leegte (śūnyatā), te ontmantelen. Dit proces staat bekend als de prasaṅga-methode, waarbij alle standpunten worden doorzien als leeg van inherente substantie. Hij biedt geen ultiem standpunt of conclusie, omdat zelfs het idee van "leegte" moet worden overstegen. Zijn werk richt zich op bevrijding van lijden door inzicht in afhankelijk ontstaan (pratītya-samutpāda).

Nāgārjuna richt zich op spirituele zoekers die het pad van het boeddhisme volgen, met als doel het beëindigen van lijden en het bereiken van nirvāṇa. Zijn methoden zijn ontworpen voor diepe meditatie en filosofische reflectie, en richten zich op het onthechten van elk idee, zelfs het idee van verlichting.

Karl Renz volgt een meer spontane, intuïtieve en vaak humoristische benadering. Hij speelt met woorden en paradoxen om de illusie van een afzonderlijk "ik" te doorprikken. Renz gebruikt geen filosofische structuur of redenering; in plaats daarvan benadrukt hij herhaaldelijk dat er niets te bereiken is, omdat alles al is zoals het is. Zijn stijl is radicaal, experiëntieel, en weigert zich te richten op methodologie of logische consistentie.

Renz richt zich meer op individuen die al interesse hebben in non-duale inzichten en vaak al andere spirituele paden hebben bewandeld. Zijn doel is niet om verlichting te "bereiken," maar om de illusie van een zoektocht zelf te ontmaskeren. Hij spreekt vaak vanuit de ervaring van "dat wat is" en benadrukt dat er geen "weg" is.

door bonifacius » 01 dec 2024 14:43

https://www.freethinker.nl/forum/viewtopic.php?p=648116#p648116

[ervaringsgetuige]

Door leegte worden bewogen is ontvankelijk-zijn, dan is het gemoed receptief.   Dat heb ik vast al 5 x geschreven hier,....

Wat een getoeter over de leegte toch allemaal.  
...

Het is allemaal al lang geschreven in "de boekskes" zoals dit uit 2008...

De Tao kiest geen partij; het geeft geboorte aan zowel goed als kwaad.

De duisternis, de leegte, de ruimte waar de geest bang voor is om binnen te gaan, is het begin van al het leven. Het is de baarmoeder van het bestaan. Word er verliefd op, en wanneer je dat doet, zal het je onmiddellijk worden afgenomen, terwijl je getuige bent van de geboorte van het licht. De Tao kiest geen partij. Het omarmt zowel de duisternis als het licht. Ze zijn gelijkwaardig.


De Meester kan geen partij kiezen. Ze is verliefd op de realiteit, en de realiteit omvat alles - beide kanten van alles. Haar armen staan ​​open voor alles. Ze vindt alles in zichzelf: alle misdaden, alle heiligheid. Ze ziet heiligen niet als heiligen of zondaars als zondaars; het zijn gewoon mensen die lijden of niet, die hun gedachten geloven of niet. Ze ziet geen verschil tussen bewustzijnstoestanden. Wat gelukzaligheid wordt genoemd en wat gewone geest wordt genoemd, zijn gelijk; de een is geen hogere staat dan de ander. Er is niets om naar te streven, niets om achter te laten. Er is er maar één, en zelfs dat niet. Het maakt niet uit hoe je probeert losgekoppeld te zijn, dat is geen mogelijkheid. Geloven in een stressvolle gedachte is een poging om de verbinding te verbreken. Daarom voelt het zo ongemakkelijk.

Al het lijden is mentaal. Het heeft niets te maken met het lichaam of met de omstandigheden van een persoon. Je kunt veel pijn hebben zonder ook maar enig lijden. Hoe weet je dat je pijn zou moeten hebben? Want dat is wat er gebeurt. Leven zonder een stressvol verhaal, een liefhebber zijn van wat is, zelfs in pijn – dat is de hemel. Pijn hebben en geloven dat je geen pijn zou moeten hebben – dat is de hel. Pijn is eigenlijk een vriend. Het is niets waar ik vanaf wil, als dat niet kan. Het is een lieve bezoeker; het mag blijven zolang het wil. (En dat betekent niet dat ik geen pijnstiller neem.)


Fragment uit: Duizend namen voor vreugde: leven in harmonie met de manier waarop de dingen zijn
Auteurs: Byron Katie & Stephen Mitchell