In de zeventiger jaren van de vorige eeuw speelde David Carradine een rol in de televisie serie Kung Fu. Hij werd leerling in een Oosters Shaolin klooster en werd door zijn Leraar "grashopper" genoemd.
Op een dag begon een andere leerling in het klooster forse kritiek te leveren op het feit, dat het klooster zich grotendeels afzijdig hield van de wereld en het onrecht dat daar immers allemaal plaatsvond. Hij was van mening dat de Meesters en leerlingen de wereld in moesten trekken om te vechten tegen al het onrecht. De Meesters gingen daar niet op in, en hij vertrok zeer verontwaardigd uit het klooster.
De man ging zijn krachten en vechttechnieken inzetten tegen geweld en uitbuiting. Een nobel streven, zou je denken. Binnen de kortste keren had hij de overheid achter zich aan, vluchtte terug naar het Shaolin klooster en smeekte of ze hem wilden verbergen. Hij kreeg zware kritiek te verduren van de Leraren: "Je bent hier eigenlijk niet meer welkom. Eerst heb je kritiek op de Meesters, dan ga je zelf rechter spelen in de wereld en als het vervolgens fout gaat, kom je hier smeken om hulp. Daarbij breng je het klooster in groot gevaar, want het keizerlijke leger zit nu zelfs achter je aan. Zie wat je allemaal hebt veroorzaakt? Je schept chaos."
Uit dit simpele maar mooie verhaal blijkt, dat we in het zoeken naar waarheid bij onszelf moeten zijn. Natuurlijk is er onrecht in de wereld en moeten we daar waar nodig mensen bijstaan. Maar je kunt niet zomaar de maatschappij, de instituties en alles daaromheen zomaar lukraak afwijzen of aanwijzen als parasieten of erger. Daarmee breng je conflict in de wereld, iets wat zelfs de Boeddha zeer zeker afraadt.
Breng eerst vrede in jezelf en leef eerst zelf naar de ethiek van het leven en de leringen. Misschien kun je ooit wijs zijn en helder genoeg zien, dat het niet zomaar juist is om de wereld af te wijzen, de samenleving en de instituten te etiketteren als daar waar het verkeerde of zelfs het kwade zich ophoudt. Want alle instituties worden gemaakt en gevormd door mensen. De wijze van hoe wij leven roept dit vanzelf op. Als we anders zouden zijn, zou alles anders zijn, zoals Gurdjieff terecht zegt. Kijk naar de oorlogen in de wereld. Iedereen heeft zijn oordeel en mening klaar, en wat er anders zou moeten. Iedereen weet het altijd beter. Maar desondanks blijven dit soort conflicten uitbreken, en wat wij er ook van vinden, het gebeurt iedere keer weer. Je kunt met het vingertje wijzen, maar ieder mens is gewoon in wezen hetzelfde, als het om de wereld gaat en hoe je je daarin begeeft en je gedraagt. Dat begint ergens, het zit zelfs in onszelf verankerd. Je kunt opvoeders, autoriteiten e.a. aanwijzen als zij die jou conditioneren, maar wanneer neem je zelf de verantwoordelijkheid en houd je op met de ander aan te wijzen als zijnde schuldig?
Jampolksy zei ooit terecht: "Zie derhalve niemand als schuldig en je zult de waarheid dat je zelf onschuldig bent bevestigen."
En dat is geen vergoelijking van onrecht, maar een andere wijze van leven.
