Waarschijnlijk bedoelen we met authentiek iets anders want bij een baby en hert denk ik niet aan authenticiteit maar instincten, reflexen, programma's, ingebouwd, aangeboren. Terwijl het authentieke daar voor mij niet zit.
Lijkt mij ook. Voor mij betekent authenticiteit het tonen van jezelf zoals je bent, echt, onvervalst, zonder maskers of pretenties.
Als je het hebt over een soort integriteit, het handelen in overeenstemming met de werkelijkheid zoals die is of zich aandient of vanuit een verbondenheid met iets groters danjezelf, het geheel, de natuur of een hogere macht, of vanuit een gevoel van rust en tevredenheid - laten we dit dan spirituele authenticiteit noemen - dan nog ben ik het maar deels met je eens. Ook zo'n spiritueel authentiek jezelf zijn, het niet meer slaaf zijn van je aangeboren tendensen en insticten, hoewel het de verste vorm van persoonlijke bevrijding vertegenwoordigd, is nog geen volledige bevrijding.
Over bevrijding lijkt zo verschillend te worden gedacht. Het wordt ook beschreven als persoonlijk, in de zin dat zowel lichaam en geest veranderen, de fysieke en mentale processen veranderen en daarin zit ook bevrijding.
Zeker, helemaal mee eens. Bevrijding doet zich daar voor, of moet zich zelf daar voor doen om werkelijk bevrijdend te zijn. Wat ik eerder bedoel is dat persoonlijke bevrijding nooit volledig kan zijn. Ook de persoonlijkheid Boeddha bleef last hebben van de rug en moest dan soms even gaan liggen. Dit kan nooit volledig bevrijdt zijn, tenzij na de dood, maar dan is er ook geen jezelf meer om authentiek te zijn.
Hoe ik het zie, en dat gaat misschien wat tegen het Theravada in, maar vindt wel steun in het Mahayana, is dat volledige bevrijding wel degelijk geactualiseerd kan worden, ook al is er nog een lichaam, ook al blijft het persoonlijk lijden onvermijdelijk verder gaan. Maar deze volledige bevrijding heeft geen betrekking meer op dat lichaam of een zelf. Het zit hem in de actualisatie van het geen lichaam, noch een zelf te zijn. Dit doet geen afbreuk aan dat het lichaam pijn, ziekte en dood blijft ervaren, en lijden op dat vlak dus voort blijft gaan en erop gereageerd moet worden, zoals je reageert op een auto als die zonder brandstop dreigt te vallen. Eens dit lichaam, en dit zich voordoende zelf dat er rond vormt, niet meer als een identiteit, maar als een instrument, een functie is gerealiseerd, dan blijft bevrijding aanhouden, ook al is het persoonlijke lijden niet weg. Dat is volgens mij volledige bevrijding en dit is te actualiseren. Dit heeft natuurlijk ook een impact op het persoonlijke lijden: als deze bevrijding die er altijd al was, altijd is geweest, en nog steeds is, ook al doet er zich persoonlijk lijden voor, voortdurend gerealiseerd blijft, dan valt ook heel de lading weg rond het persoonlijke, dan reageert het persoonlijke in lijn met deze realisatie, niet meer slaaf van instincten en neigingen, en blijft het persoonlijke lijden tot het minimum beperkt.
Als je spirituele authenticiteit bedoeld dat je niet meer slaaf bent van gewoontes en verslavingen, maar je voertuig (dit lichaam en deze geest) zich meer "authentiek" gaat gedragen vanuit dit contact met, deze realisatie van het altijd al bevrijdde, dan is deze bevrijding ook effectief doorgedrongen tot in dit voertuig en dat is zeker nodig en zichtbaar, en dan ben ik het met je eens.
In die zin is spiritueel authentiek worden ook niet echt het doel, maar eerder het effect van het zien, het realiseren, het actualiseren van volledige bevrijding, die juist niet persoonlijk is. Het persoonlijke direct zien voor wat het is: geen zelf, veranderlijk, lijdend en nooit vrij van lijden, is wat volledige bevrijding kan actualiseren. Het effect hiervan is dat het persoonlijke geen toegevoegd lijden meer ondervindt, want dat toegevoegd lijden komt voort uit de lading, en de lading komt voort uit het persoonlijke te houden voor wat je zou zijn.
Hopelijk maakt dit het helderder?
een vorm van zien die altijddurend is ken ik zelf niet. hooguit heb ik vertrouwen in
Het persoonlijke, het "ik" kan dit ook nooit kennen, mijn "ik" niet, jouw "ik" niet. Het zien dat dat persoonlijke iets gevormd is, kent het al altijd, heeft het nooit vergeten, kan het nooit vergeten. Het is het "ik zie (de wereld)" die het bedekt en dus verbergt. Als het vasthouden aan dit persoonlijke, het "ik", het zelf wegvalt, wat ik het wegvallen van het subject noem, wordt het als vanzelf geactualiseerd. Het persoonlijke, het "ik", het zelf dat op den duur weer opkomt, kan dan direct gezien worden als opkomend. Op dat moment is er geen vertrouwen meer nodig in het oorspronkelijke, het altijd al bevrijdde, het ongeconditioneerde. Tot zolang is een vertrouwen in de mogelijkheid tot dit zien of in dit altijd al bevrijdde, oorspronkelijke, ongeconditioneerde zeer behulpzaam opdat het zich voor kan doen. Maar het doet zich niet voor door "authentiek jezelf" te worden, daar zit hetgeen waar ik niet eens mee kan zijn, het doet zich juist voor in het wegvallen van dit "jezelf". En het is dat wat niet voor te stellen is voor een jezelf. Dus vertrouwen dat het mogelijk is, is het enige dat een jezelf kan hebben, dus houden zo, zou ik zeggen.
