Als een dief in de nacht

[lang kwaat]

Levende spiritualiteit voelt voor mij als een soort vermogen heel dicht bij jezelf te blijven.
Voor mij betekent dit ook dat je je niet laat leiden door je eigen verlangens. Of door wat in de wereld normaal en wenselijk is.
En je laat je ook niet leiden door  ideeen, visies.

Dicht bij jezelf blijven betekent voor mij dat je niet je eigen wil centraal stelt en niet je eigen doelen nastreeft.
Dit herken ik ook in de geschriften van de mystici.
Het levendige zit niet in je eigen verlangens en doelen nastreven. Daarin zit de dood.

Levende spiritualiteit brengt je niet in de Kerk, bij een guru, in een tempel, en verbindt je niet aan een lineage of Pad.
Nee, je eigen verlangens, projecties en doelen brengen je daar.

Ik geloof ergens dat het licht en de leiding van de ziel anders uitpakt.
Je verlangen laat je ergens aankomen en thuis voelen en wortelen.
Maar het licht en de leiding van de ziel laat je nergens wortelen en aan iets externs verbinden.
Daarin zit het levendige, volgens mij.

Dat het je allemaal steeds weer ontnomen wordt. Dat is het effect van het licht en leiding van de ziel.
Je inzichten, je worteling, je waarheden, je claims, je weten. IJdelheid. 

Als je alles weer ontnomen wordt, voelt het alsof je in ongenade leeft en je iets verkeerds doet.
Alsof je je nog meer moet inzetten.
Maar ik denk juist dat het een leven in genade beschrijft. Je doet niks verkeerd. Alles gaat volgens plan!
Je moet dit niet zien als een gebrek.

Het is in wat je steeds weer verliest en ontnomen wordt, dat het levendige zit in je. Het edele, het mooie, het heilige.
Het licht van de ziel is als een dief in de nacht.  Het steelt alles wat je jezelf hebt eigengemaakt.
Elke keer weer maakt het je bezitloos.

Is het echt een leven in ongenade?

Hoe kijk je er naar?

[Bodhiboem]

Ik denk dat men alles dat met het lichaam gebeurt, zei het fysiek of zei het energiek, moet zien als deel van een vergankelijk iets, een drama, een schouwspel. Je moet het niet serieus nemen.

Als je deelneemt in het schouwspel, houdt je maar gewoon stil en laat het zomaar over je heenkomen, het is tijdelijk en je ware aard zal zich gauw weer tonen.

Als je denkt de ziel waar te nemen dan zie je toch al heel gauw een projectie van de mind. Wordt gewoon als dat plastic zakje in die scène in American Beauty, wervelend in de wind.

[ik]

[...]Het is in wat je steeds weer verliest en ontnomen wordt, dat het levendige zit in je. Het edele, het mooie, het heilige.
Het licht van de ziel is als een dief in de nacht.  Het steelt alles wat je jezelf hebt eigengemaakt.
Elke keer weer maakt het je bezitloos.

Is het echt een leven in ongenade?

Hoe kijk je er naar?

ik zie niet wat het met het licht van de ziel te maken heeft,
of met leven in ongenade...

het is gewoon hoe het leven is

zo zie ik het

[lang kwaat]

Als je denkt de ziel waar te nemen dan zie je toch al heel gauw een projectie van de mind.

Ach ja, Bodhiboem, als iemand uit India met baard, charisma, en eeuwig stralend dingen zegt.... is niks daarvan een projectie van de mind maar allemaal goddelijke wijsheid die onbelemmerd  stroomt uit de Enige Levende Bron van het Eeuwige Leven. Kaaskoppen zijn hooguit verbonden met de Oerbron van Spenen die Melk geven, toch?

[lang kwaat]

ik zie niet wat het met het licht van de ziel te maken heeft,
of met leven in ongenade...

het is gewoon hoe het leven is

zo zie ik het

Hoi Marcel,

Er zijn toch ook mensen die verzamelen en verzamelen?
Materieel maar ook qua inzichten, visies, waarheden, wijsheden, weten?
Je kunt toch niet zeggen, als voorbeeld, dat Jehova getuigen zich laten ontnemen en terug laten brengen tot bezitloosheid?
Of de fanatieke atheisten en materialisten?
Of de boeddhisten die zonder het eigenlijk te weten en zien vasthouden aan het bestaan van wedergeboorte, een eindeloos samsara, een geestesstroom die al eindeloos lang rondzwerft in samsara en indaalt in een baarmoeder en zich verbindt met een bevruchte eicel om weer eens geboren te worden als mens?

Ik vind dat de mystieke weg zich daar niet op baseert. Het berust niet op dit soort visioenen, levensvisies noch op verlangens die er mee verbonden zijn.
Dat vind ik mooi. Voor mij voelt dat als authentiek.
Die weg berust als het ware totaal niet op enig idee, concept, visie, wereldbeeld.
Het is totaal niet bezig met ontsnappen aan een eindeloos samsara.
Noch bezig met het einde van je eigen lijden.
Vind ik mooi.

[Bodhiboem]

Als je denkt de ziel waar te nemen dan zie je toch al heel gauw een projectie van de mind.

Ach ja, Bodhiboem, als iemand uit India met baard, charisma, en eeuwig stralend dingen zegt.... is niks daarvan een projectie van de mind maar allemaal goddelijke wijsheid die onbelemmerd  stroomt uit de Enige Levende Bron van het Eeuwige Leven. Kaaskoppen zijn hooguit verbonden met de Oerbron van Spenen die Melk geven, toch?

Als jij wilt beweren een Nederlandse mysticus te zijn, dan zal ik je zeker niet in de weg staan. Ik heb er wel een paar gekend, die voor helderziend genezer doorgingen, maar die toch eigenlijk ook succesvol mystici waren.

[lang kwaat]

Als je denkt de ziel waar te nemen dan zie je toch al heel gauw een projectie van de mind.

Ach ja, Bodhiboem, als iemand uit India met baard, charisma, en eeuwig stralend dingen zegt.... is niks daarvan een projectie van de mind maar allemaal goddelijke wijsheid die onbelemmerd  stroomt uit de Enige Levende Bron van het Eeuwige Leven. Kaaskoppen zijn hooguit verbonden met de Oerbron van Spenen die Melk geven, toch?

Als jij wilt beweren een Nederlandse mysticus te zijn, dan zal ik je zeker niet in de weg staan. Ik heb er wel een paar gekend, die voor helderziend genezer doorgingen, maar die toch eigenlijk ook succesvol mystici waren.

Ik heb gevoel voor de mystiek, dat is alles. Ik weet niet precies waar je op aanslaat maat kennelijk het woord ziel?

[ervaringsgetuige]

Is het echt een leven in ongenade?

Hoe kijk je er naar?

Dat is de ultieme illusie.
Ik heb heel lang  - meer dan vijftig jaar - het gevoel / de overtuiging gehad dat ik in ongenade gevallen was.
Maar dat was niet uniek voor mij. Het is des mensen.
Zie...

"De mensen zijn al sinds onheuglijke tijden in de greep van pijn, vanaf het moment dat ze in ongenade vielen, het domein van tijd en verstand betraden en het besef van Zijn verloren.
Op dat moment begonnen ze zichzelf te beschouwen als zinloze stofjes in een vijandig heelal, afgesneden van de Bron en van elkaar.

Pijn is onvermijdelijk zolang je je met je verstand identificeert, dat wil zeggen zolang je geestelijk gesproken onbewust bent.
Ik heb het hier vooral over emotionele pijn, die overigens de hoofdoorzaak is van lichamelijke pijn en lichamelijke ziekte.
Wrok, haat, zelfmedelijden, schuldgevoel, boosheid, depressie, jaloezie, enzovoort, zelfs de geringste irritatie, zijn allemaal uitingen van pijn.
En elk plezier of emotioneel hoogtepunt draagt de kiem van pijn in zich als zijn onafscheidelijke tegenpool, die zich na verloop van tijd manifesteert."

Uittreksel van: Eckhart Tolle. 'De kracht van het nu'.

[ervaringsgetuige]

Als je denkt de ziel waar te nemen dan zie je toch al heel gauw een projectie van de mind.

Ach ja, Bodhiboem, als iemand uit India met baard, charisma, en eeuwig stralend dingen zegt.... is niks daarvan een projectie van de mind maar allemaal goddelijke wijsheid die onbelemmerd  stroomt uit de Enige Levende Bron van het Eeuwige Leven. Kaaskoppen zijn hooguit verbonden met de Oerbron van Spenen die Melk geven, toch?

Kaaskoppen zijn niet verlicht, Osho wel! 

[ervaringsgetuige]

Ik heb gevoel voor de mystiek, dat is alles.

Ha, heb jij het gevoel met het AL verbonden te zijn dan?
Zie...

Mystiek volgens Eckhart Tolle: Een Duik in het Nu

Eckhart Tolle, een invloedrijke spirituele leraar van onze tijd, biedt een moderne kijk op mystieke ervaringen. Zijn werk, met name het boek "De Kracht van het Nu", heeft miljoenen mensen geïnspireerd om een dieper bewustzijn te ontwikkelen en innerlijke vrede te vinden.

Kernpunten van Tolle's Mystiek:

• Het Nu: Tolle benadrukt het belang van het volledig aanwezig zijn in het huidige moment. Door ons te ontdoen van gedachten over het verleden of de toekomst, kunnen we de diepere dimensie van ons bewustzijn ervaren.
• Het Ego: Volgens Tolle is het ego de bron van veel van onze lijden. Het ego is de stem in ons hoofd die voortdurend verhalen vertelt over wie we zijn, wat we willen en wat we hebben meegemaakt. Door het ego te transcenderen, kunnen we een diepere eenheid met het leven ervaren.
• Verbinding met het Al: Tolle ziet alle dingen als met elkaar verbonden. Door ons te verbinden met deze onderliggende eenheid, ervaren we een gevoel van diepere betekenis en doel.
• Innerlijke Stilte: Tolle moedigt aan om innerlijke stilte te cultiveren. Door de mind te kalmeren, kunnen we de stem van ons ware zelf horen.

Mystieke Ervaringen volgens Tolle:

• Eenheid met alles wat is: De mystieke ervaring, volgens Tolle, is een directe ervaring van eenheid met alle dingen. Het is het besef dat er geen scheiding is tussen jezelf en de rest van de wereld.
• Onvoorwaardelijke liefde: Een andere aspect van de mystieke ervaring is het ervaren van onvoorwaardelijke liefde. Deze liefde is niet afhankelijk van omstandigheden of de acties van anderen.
• Vrede die alle verstand te boven gaat: De mystieke ervaring brengt een diepe innerlijke vrede die niet wordt beïnvloed door externe gebeurtenissen.

Hoe Tolle's Mystiek in de Praktijk Toepassen:

• Oefen mindfulness: Richt je aandacht op het huidige moment, bijvoorbeeld door je ademhaling te observeren of je zintuigen te gebruiken.
• Laat gedachten los: Wanneer je merkt dat je in gedachten verstrikt raakt, probeer dan zachtjes terug te keren naar het huidige moment.
• Verbind je met de natuur: Door tijd door te brengen in de natuur, kun je je meer verbonden voelen met iets groters dan jezelf.
• Beoefen dankbaarheid: Door dankbaar te zijn voor de kleine dingen in het leven, kun je je focus verleggen van het negatieve naar het positieve.

In essentie biedt Eckhart Tolle een pad naar zelfontdekking en verlichting dat toegankelijk is voor iedereen.Door zijn eenvoudige, maar diepgaande boodschap, heeft hij miljoenen mensen geïnspireerd om een meer vervullend leven te leiden.

[ervaringsgetuige]

@Bodhiboem: Ik heb gevoel voor de mystiek, dat is alles. Ik weet niet precies waar je op aanslaat maat kennelijk het woord ziel?

Ah de ziel. 
Wat zouden mystici daarmee bedoelen?
'k heb het aan goeroe Gemini gevraagd.
Zie..

Wat Mystici Bedoelen met de Ziel

Het concept van de ziel is een centraal thema in de mystiek, maar de interpretaties ervan zijn net zo divers als de mystici zelf. Er bestaat geen eenduidige definitie, omdat de ervaring van de ziel vaak persoonlijk en onbeschrijfelijk is.Toch zijn er enkele algemene thema's die terugkeren in de mystieke beschrijvingen van de ziel:

• De diepste kern van ons wezen: De ziel wordt vaak gezien als de essentie van wie we zijn, voorbij onze fysieke vorm en persoonlijkheid. Het is de vonk van goddelijkheid in ons, het deel dat ons verbindt met het universum en alles wat leeft.
• Een spirituele dimensie: De ziel wordt beschouwd als een niet-materiële, spirituele dimensie van ons bestaan. Het is het deel van ons dat overleeft na de dood en ons in staat stelt om ons te verbinden met hogere sferen van bewustzijn.
• De drijfveer voor groei en ontwikkeling: De ziel wordt gezien als de kracht die ons voortdurend aanzet tot groei en ontwikkeling. Het is de stem die ons naar binnen roept om onze ware potentieel te ontdekken en te realiseren.
• Een bron van liefde en verbondenheid: De ziel wordt ervaren als een bron van onvoorwaardelijke liefde en verbondenheid. Het is het deel van ons dat ons in staat stelt om compassie te voelen voor anderen en een gevoel van eenheid met het geheel te ervaren.

Verschillende mystieke tradities hebben hun eigen unieke perspectieven op de ziel:

• Oosterse mystiek: In tradities zoals het hindoeïsme, boeddhisme en taoïsme wordt de ziel vaak gezien als een deel van het universele bewustzijn, de Brahman of het Tao. Het doel van de spirituele zoektocht is om deze eenheid te realiseren.
• Westerse mystiek: In de westerse mystiek, zoals het christendom en de sufi-traditie, wordt de ziel vaak beschreven als een vonk van de goddelijke liefde die in ons hart woont. Het doel is om deze vonk te laten ontbranden en een intieme relatie met God te ontwikkelen.
• Neoplatonisme: De neoplatonisten zagen de ziel als een afspiegeling van het Eén, de hoogste realiteit. Door middel van filosofische contemplatie en spirituele oefeningen konden mensen zich weer verenigen met deze bron.

Wat betekent dit voor jou?

Het concept van de ziel kan een diepgaande betekenis hebben voor mensen die op zoek zijn naar een dieper begrip van zichzelf en hun plaats in de wereld. Door te reflecteren op je eigen ervaringen en intuïtie, kun je je eigen unieke begrip van de ziel ontwikkelen.


Wil je meer weten over een specifieke mystieke traditie of over een bepaald aspect van de ziel? Stel je vraag gerust!
Hier zijn enkele vragen die je kunnen helpen bij je eigen onderzoek:

• Welke mystieke tradities spreken je het meest aan?
• Welke ervaringen heb je gehad die je doen denken aan het bestaan van een ziel?
• Hoe past het concept van de ziel in jouw wereldbeeld?

het concept van de ziel past in mijn wereldbeeld als de diepste kern van ons wezen.
De ziel als het universele bewustzijn, de Brahman of het Tao. Het doel van de spirituele zoektocht is om deze eenheid te realiseren.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Levende spiritualiteit voelt voor mij als een soort vermogen heel dicht bij jezelf te blijven.
Voor mij betekent dit ook dat je je niet laat leiden door je eigen verlangens. Of door wat in de wereld normaal en wenselijk is.
En je laat je ook niet leiden door  ideeen, visies.

Dicht bij jezelf blijven betekent voor mij dat je niet je eigen wil centraal stelt en niet je eigen doelen nastreeft.
Dit herken ik ook in de geschriften van de mystici.
Het levendige zit niet in je eigen verlangens en doelen nastreven. Daarin zit de dood.

Levende spiritualiteit brengt je niet in de Kerk, bij een guru, in een tempel, en verbindt je niet aan een lineage of Pad.
Nee, je eigen verlangens, projecties en doelen brengen je daar.

Ik geloof ergens dat het licht en de leiding van de ziel anders uitpakt.
Je verlangen laat je ergens aankomen en thuis voelen en wortelen.
Maar het licht en de leiding van de ziel laat je nergens wortelen en aan iets externs verbinden.
Daarin zit het levendige, volgens mij.

Dat het je allemaal steeds weer ontnomen wordt. Dat is het effect van het licht en leiding van de ziel.
Je inzichten, je worteling, je waarheden, je claims, je weten. IJdelheid. 

Als je alles weer ontnomen wordt, voelt het alsof je in ongenade leeft en je iets verkeerds doet.
Alsof je je nog meer moet inzetten.
Maar ik denk juist dat het een leven in genade beschrijft. Je doet niks verkeerd. Alles gaat volgens plan!
Je moet dit niet zien als een gebrek.

Het is in wat je steeds weer verliest en ontnomen wordt, dat het levendige zit in je. Het edele, het mooie, het heilige.
Het licht van de ziel is als een dief in de nacht.  Het steelt alles wat je jezelf hebt eigengemaakt.
Elke keer weer maakt het je bezitloos.

Is het echt een leven in ongenade?

Hoe kijk je er naar?

Mijn vermoeden is dat boeddhisme niet zozeer wijst naar ideologie maar het tot ontwikkeling brengen van vaardigheid.
Je kunt een gebrek aan vaardigheid "leven in genade" noemen, want door het gebrek aan vaardigheid loopt het steeds mis.

Maar, het woord vaardigheid, roept honger op. Want wie wil niet vaardig zijn, droomt van vaardigheid.
Sommige zaken inzien en begrijpen is nog geen vaardigheid.

Dit maakt het moeilijk voor de mens, maakt moedeloos, twijfels, verwarring.

Een andere boodschap die ik lees, is dat de opdracht, geen "ik" opdracht is. Jij die alle vaardigheden tot ontwikkeling dient te brengen. Jij die boeddha moet worden. Jij die verlicht moet zijn. Jij meester, Koning, Keizer, Admiraal.

Het middelpunt van het universum, waar alles om draait.
En in tegenspraak blijkt het toch allemaal niet zo geweldig te zijn. Niet zo groots. Maar eerder gewoon, klein, kwetsbaar.

Ervaar jij genade ? Mooi, prachtig.
Geeft het jou kracht om het zo te zien ? Geweldig.

Morgen is het weg, en is een mens het vergeten in de hitte van de strijd, en overmorgen is het weer daar en schenkt het terug die kracht.

De gewone mens heeft  levendige verwarring, twijfels...
En religie, visie, spiritualiteit schenkt rustpunten, om verder te kunnen gaan.
En het gebrek aan vaardigheid steelt de rust, maar toch anders, je bent opgeladen, vol goede moed, hoop en vertrouwen om verder te gaan.

Zelfs al zou je nooit of te nimmer in dit leven tot vaardigheid komen. De goede inspanningen gaan niet verloren. De erfenis. Er is geen ander, enkel ik.

rustpunten zijn geen eindpunt, het eindpunt is onbekend.

[lang kwaat]

Ja, vaardigheid. Ik vind dat een goede insteek @GMN&WN. Ik realiseer me ook: Hoe je het ook wendt of keert, je moet toch leren omgaan met tegenslag, ziekte, pijn, verlies, niet krijgen wat je wilt, gevoegd worden bij wat je niet wilt, de dood. Je moet toch leren omgaan ook met je eigen gevoeligheden, gevoelens, emoties, behoeften, verlangens, neigingen, ideeen, visies etc. Je moet er toch een weg in vinden waarmee je verder kan.

Dat is heel basaal maar dat vind ik nog altijd wel een uitdaging
Maar ja, je moet toch iets doen waardoor je niet wegzinkt in depressie, vertwijfeling, moedeloosheid, angsten, ondergaat aan stress etc.. Waardoor je als het ware niet verstikt in je eigen innerlijke roerselen. Je kunt wel menen dat je je niet actief hoeft op te stellen, maar waarschijnlijk zink je dan alleen maar weg. Dat is tenminste wel mijn ervaring. Op die manier zou iemand (zoals Krishnamurti) ook laag kunnen denken over methoden, middelen, technieken maar dat gaat je waarschijnlijk helemaal niet helpen.

Boeddhisme leert dat we heel veel in huis hebben om te realiseren dat roerselen in ons niet  meer verstrikken en verstikken.

Maar ik denk dat we er ook wel over eens zijn dat we ook iets meer/anders zoeken dan alleen maar het ontwikkelen van zulke vaardigheden, toch?
Dat is ook niet echt bevredigend. Tuurlijk is het wel mooi als je niet meer vastzit in je emoties, frustraties, verlangens etc maar ergens is dit ook alleen maar een soort bittere noodzaak.
Het is niet wat ik zoek in ieder geval.

Ik heb zelf het gevoel dat mensen hierin ook sterk overdrijven.
Oke, ze hebben de vaardigheden ontwikkeld om te gaan met situaties, emoties, behoeften, neigingen en om een bepaalde mate van vrijheid te behouden.
Maar mensen zijn dan ook altijd weer geneigd zichzelf op de borst te kloppen.
En mensen halen dan hun geluk uit het oeverloos repeteren van hoe vrij ze wel niet zijn nu en gelukkig, wijs, vol inzicht. Zelfs de zaken ziend zoals ze werkelijk zijn.
Maar ik geloof er niks van. Die mensen zijn nog altijd onbevredigd, hongerig.

Het brengt toch geen echt voldoening, vrede.
Ik betwijfel ook of wijsheid de weg is hiervoor.

[ervaringsgetuige]

@GMN&WN...

Maar ik denk dat we er ook wel over eens zijn dat we ook iets meer/anders zoeken dan alleen maar het ontwikkelen van zulke vaardigheden, toch?
Dat is ook niet echt bevredigend. Tuurlijk is het wel mooi als je niet meer vastzit in je emoties, frustraties, verlangens etc maar ergens is dit ook alleen maar een soort bittere noodzaak.
Het is niet wat ik zoek in ieder geval.

Wat zoek jij dan?

Het brengt toch geen echt voldoening, vrede.

Zoek je voldoening, vrede?

Ik betwijfel ook of wijsheid de weg is hiervoor.

Ah, wijsheid, begrijpen van de zin van het leven....
Uit een inspiratie email dat ik vandaag ontving:

Love (again…)?

“All, everything that I understand, I understand only because I love." ~ Tolstoy


That is the understanding of true wisdom: without judgment of right or wrong, but with a deep acceptance of Love as the underlying unifying force.


Diederik Wolsak

[ervaringsgetuige]

Levende spiritualiteit voelt voor mij als een soort vermogen heel dicht bij jezelf te blijven.

Levende spiritualiteit?
Is er dan zoiets als dode spiritualiteit volgens jou?

"Spiritualiteit is het leven zelf" zei mijn helder-ziende François altijd.

Ok, niet iedereen is al tot leven gekomen.
Je kent vast het bijbelse ""Laat de doden hun doden begraven".
De diepere betekenis daarvan zoals ik en mijn François bespraken is Leven in het nu (zie Eckhart Tolle's 'de kracht van het NU)

Ik en François interpreteren dus "Laat de doden hun doden begraven" als een oproep om te leven in het nu en niet vast te zitten in het verleden. De "doden" kunnen hier symbolisch staan voor alles wat ons vasthoudt aan het verleden, zoals rouw, spijt of oude gewoontes.

Ja, wie nog is de greep van zijn verstand is - de energiefrequentie van het verstand is overwegend mannelijk - kan een levende dode genoemd worden die nog niet tot leven is gekomen.
Velen komen ook nooit tot leven, lopen het leven dus achterna en sterven zonder ontwaakt te zijn.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Ja, vaardigheid. ...


Maar ik denk dat we er ook wel over eens zijn dat we ook iets meer/anders zoeken dan alleen maar het ontwikkelen van zulke vaardigheden, toch?
Dat is ook niet echt bevredigend. Tuurlijk is het wel mooi als je niet meer vastzit in je emoties, frustraties, verlangens etc maar ergens is dit ook alleen maar een soort bittere noodzaak.
Het is niet wat ik zoek in ieder geval.

Ik heb zelf het gevoel dat mensen hierin ook sterk overdrijven.
Oke, ze hebben de vaardigheden ontwikkeld om te gaan met situaties, emoties, behoeften, neigingen en om een bepaalde mate van vrijheid te behouden.
Maar mensen zijn dan ook altijd weer geneigd zichzelf op de borst te kloppen.
En mensen halen dan hun geluk uit het oeverloos repeteren van hoe vrij ze wel niet zijn nu en gelukkig, wijs, vol inzicht. Zelfs de zaken ziend zoals ze werkelijk zijn.
Maar ik geloof er niks van. Die mensen zijn nog altijd onbevredigd, hongerig.

Het brengt toch geen echt voldoening, vrede.
Ik betwijfel ook of wijsheid de weg is hiervoor.

Eén van de peilers is afhankelijk ontstaan.
Als mens kun je niet anders dat je levensweg gaan. En elke keuze, daad, gedachte, gevoel opent een universum.
Als... dan...

Jij bent afhankelijk, maar de zogenaamde anderen zijn ook afhankelijk van jou.

Je schrijft over genade. Is het genade die je krijgt of genade die je geeft ?
Een mens is afhankelijk van genade, en op dat punt kun je niets doen, want je bent afhankelijk.


Maar de zogenaamde anderen die afhankelijk zijn van jou genade. En wat is de genade die je schenkt ? dat is toch het lijden dat je draagt, op jou neemt.

Een mens wil graag dat de onvrede verdwijnt.Maar dat is toch onmogelijk in de gedaante van het mens zijn.

Een mens leeft niet voortdurend in onvrede. neen, het is eerder het omgekeerde. Het hart, het gevoel, de geest van de mens leeft grotendeels in een toestand van genade, in de betekenis van vrede.
Dat neemt niet weg dat er een rode draad is van een innerlijkheid, een innerlijke stem die een lijdend pad volgt.