Het grote probleem is, dat de meeste mensen die spiritueel geïnteresseerd zijn een verkeerd beeld hebben van wat de Verlichting is, en wat Leraren of Meesters zoal kunnen betekenen. De zoektocht begint over het algemeen met een ontevreden of onbestemd gevoel omtrent de zin van het bestaan. En dan kan men op de spirituele toer gaan en boeken gaan lezen, satsangs bezoeken, en ga zo maar door. Maar zoekers naar de waarheid stranden veelal of bijna altijd pardoes in hun eigen projecties; een Leraar die Verlicht is moet in hun ogen zeer bijzonder zijn, wijs, en hulp bieden op de weg die men aflegt. Maar dat de Leraar of Meester heel bijzonder moet zijn, is een verkeerd denkbeeld. We worden overspoeld door allerlei geschriften waaruit de bijzonderheid van de Leraar of Meester zou moeten blijken. Allerlei legendarische verhalen. Ik zeg niet dat een Leraar of Meester niet “bijzonder” is in bepaalde zin, maar hij of zij is eigenlijk hooguit “anders”, “bijzonder” is eigenlijk een verkeerde omschrijving. Maar het ego wil bijzonder zijn, geliefd, wijs, apart en ga zo maar door. Dus meent het dat een Leraar of Meester (ook) zo zou moeten zijn. Dit is een persoonlijke luchtspiegeling, een projectie en illusie. De Leraar of Meester is geenszins heel bijzonder, eerder een doodgewoon mens. Hoe weet ik dat? Tja…
Daarom klopt er geen jota van wat al die praatjesmakers beweren, dat ze Verlicht zijn, iets heel bijzonders hebben ervaren, een god zijn, blabla en nog eens bla. Ze zitten totaal op het verkeerde spoor. Of ze een bepaalde spirituele ervaring hebben gehad, dat kan ik niet bepalen. Maar het heeft ze niet op het juiste spoor gezet, helaas. En zo zijn er velen, die zichzelf op de borst kloppen dat ze gerealiseerd zijn, en dat jij uiteraard op de verkeerde weg zit. Zij weten (het). En jij moet eigenlijk naar hun luisteren. Wat ze echt weten is echter de grote vraag. Over het algemeen hebben we hier helaas te maken met een bepaalde vorm van hypocrisie, namelijk wat men van zichzelf meent, al die grootsheid, loopt niet daadwerkelijk in de pas met hun handelen in de praktijk. Deze lieden (de zogeheten zelfkenners, e.a.) - dat hebben we in ruim voldoende mate op dit forum mogen ervaren, zijn zonder compassie, mededogen en ze serveren anderen af en veroordelen ze zelfs, omdat deze anderen allerlei vermeende spirituele “deugden” zouden missen die de zelfkenners zelf in feite ook helemaal niet hebben of tonen in het contact. Maar ze pretenderen deze speciale deugden wél te bezitten.
Het leven is niet gemakkelijk, ik vind het niet gemakkelijk. Ik heb moeite met het bestaan, met alle pijn en lijden. Natuurlijk is het niet alleen maar kommer en kwel, maar er zijn veel emotioneel belastende situaties die ik ongemeen lastig vindt. Dus kom ik hier niet aan met heldenverhalen, integendeel. Ik vind de Boeddha een authentiek mens, en ik geloof in Christus. Maar ik moet niet veel hebben van zalvende spirituele blabla, of lui die zichzelf zo geweldig Verlicht achten. Ik acht mezelf trouwens geenszins Verlicht, soms zelfs een dwaas. Ik maak me soms druk over zaken, die achteraf reuze meevallen. Ik beschik niet over wonderbare krachten, en als ik ze zou hebben, zou dat niet goed zijn. De verleiding om speciale vaardigheden te gebruiken voor het eigen voordeel is groot, ik weet niet of ik dat zou kunnen weerstaan. Ik leef met vallen en opstaan, en ik beschouw eerlijkheid als veel belangrijker dan heldendaden. Helden zijn zij, die op een bepaald moment voor ons gevoel desnoods met geweld iets doen, waarvan wij denken dat het ethisch verantwoord is. Maar een held kan een moordenaar zijn, of een schurk. Piet Hein wordt bijvoorbeeld als held vereerd, omdat hij de Spaanse Zilvervloot een stevig tik toediende. Maar in werkelijkheid was hij ook een soort piraat, een dief, een moordenaar en misschien zelfs een schavuit. Maar dat horen we niet en lezen we ook niet in de Nederlandse geschiedenisboeken. Over het verdraaien van de werkelijkheid gesproken, daar is de mens keigoed in…
