liefde

[lang kwaat]

Onlangs hoorde ik eigenlijk een hele simpele definitie van liefde in een teachings over Huna, een hawaiaanse oeroude spirituele traditie.
Liefde werd daarin uitgelegd als simpelweg dat je gelukkig bent met iets of iemand. Waardering voelt. Ook plezier hebt.
Ik vond dat eigenlijk wel mooi, heel praktisch, aards.

Liefde niet als wens dat iedereen gelukkig mag zijn maar gelukkig zijn met iets of iemand.

Volgens de definitie van liefde als wens dat iedereen gelukkig mag zijn, het maar goed mag hebben,...ben ik best wel een liefdevol mens, want ik gun mensen wel het beste. Maar volgens de definitie van: liefde is gelukkig zijn met anderen.....euh nee....
Ik heb toch wel vaak kritiek en negatieve oordelen over mensen. Ik heb dan maar verrekte weinig liefde.

Op het boeddhistisch dagblad las ik vandaag: "Misschien is het heel idealistisch. Maar toch geloof ik er nog steeds in dat ik niet anders ben dan zij. Dat liefde niet zozeer is dat je samen problemen oplost, maar dat liefde is ‘het ervaren van één zijn met de ander’. Met wie dan ook" (wijlen Ardan).

Ik denk dat dit een soort valkuil is. Dat liefde er pas is als er: geen onderscheid is, geen grenzen zijn, geen Ik versus de Ander, eenheid, één zijn met de Ander.
Ik vermoed toch dat zoiets veel te veel gaat richting het ontkennen en problematiseren van je eigen en andermans unieke trekken, kwaliteiten, neigingen etc.
Daar geen liefde voor voelen.

Ik geloof dat dit inderdaad idealistisch was van Ardan. Liefde is misschien ook wel juist dat je bewust bent van onderscheid, maar daar ook gelukkig mee bent en het kunt waarderen.
Dat Ik versus de Ander eigenlijk liefde niet in de weg staat maar eerder een voorwaarde er van is?

Ik hou sowieso wel van liefde

[ervaringsgetuige]

Liefde niet als wens dat iedereen gelukkig mag zijn maar gelukkig zijn met iets of iemand.

Acceptance of what is.

Ik heb toch wel vaak kritiek en negatieve oordelen over mensen. Ik heb dan maar verrekte weinig liefde.

Verrekt weinig liefde staat gelijk aan verrekt weinig bewustzijn; geestelijk onbewust zijn.

Liefde en vreugde zijn onlosmakelijk verbonden met je natuurlijke toestand van innerlijke verbondenheid met Zijn. Een glimp van liefde en vreugde en een kort moment van diepe vrede is mogelijk bij elke onderbreking van de gedachtestroom. Bij de meeste mensen treden die onderbrekingen zelden en alleen toevallig op, wanneer het verstand even ‘sprakeloos’ is, wat soms ontstaat bij het ervaren van grote schoonheid, bij extreem zware lichamelijke inspanningen en zelfs bij groot gevaar. Opeens is de innerlijke stilte daar. En binnen die stilte is er een subtiele maar intense vreugde, er is liefde en vrede.

Gewoonlijk duren zulke momenten niet lang omdat het verstand al snel weer de lawaai­ige activiteit hervat die wij 'denken’ noemen. Liefde, vreugde en vrede kunnen niet tot bloei komen zolang je jezelf niet van de heerschappij van het verstand bevrijd hebt. Maar ik zou dit geen emoties noemen. Ze gaan de emoties te boven, ze liggen op een veel dieper niveau. Daarom moet je je volkomen bewust worden van je emoties en ze kunnen voelen voordat je kunt voelen wat ze te boven gaat. Emotie betekent letterlijk ‘verstoring’. Het woord is afgeleid van het Latijnse woord emovere, dat ‘verstoren’ betekent.
         
Liefde, vreugde en vrede zijn drie toestanden van zijn, of liever, drie aspecten van de toestand van het verbonden zijn met Zijn. Ze hebben als zodanig geen tegenpool. Dat is zo omdat ze voortkomen uit iets dat het verstand te boven gaat. Emoties daarentegen, die afkomstig zijn uit het dualistische verstand, zijn onderworpen aan de wet van de tegenstellingen. Dat betekent heel gewoon dat je geen goed kunt hebben zonder slecht. En wat dus in de onverlichte, met het verstand geïdentificeerde toestand soms ten onrechte plezier wordt genoemd, is gewoonlijk de kortdurende plezierkant van de onophoudelijk afwisselende cyclus van pijn en plezier. Plezier wordt altijd ontleend aan iets buiten je, terwijl vreugde van binnenuit komt. Wat je vandaag plezier geeft, doet je morgen pijn of verlaat je, zodat je de pijn van het gemis voelt. En dat wat vaak liefde wordt genoemd, kan een tijd lang plezierig en opwindend zijn, maar het is een verslavende aanhankelijkheid, een buitengewoon behoeftige toestand die bij het minste of geringste kan omslaan in zijn tegendeel. Veel zogenaamde liefdesrelaties worden als de euforie van het begin voorbij is een heen-en-weer gaande beweging tussen haat en ‘liefde’, tussen aantrekking en aanval.
         
Werkelijke liefde laat je niet lijden. Hoe zou dat ook kunnen? Ze verandert niet opeens in haat, net zoals werkelijke vreugde niet zomaar verandert in pijn. Zoals ik al zei, zelfs voordat je verlicht bent – voordat je je bevrijd hebt van je verstand – kun je al een glimp opvangen van ware vreugde, ware liefde of een diepe innerlijke vrede, stil maar sprankelend van leven. Dit zijn aspecten van je ware aard, die gewoonlijk door je verstand verduisterd wordt. Zelfs binnen een ‘normale’ verslavende relatie kunnen er momenten zijn waarin je iets voelt van iets waarachtigers, iets wat niet te bederven is. Maar het is steeds slechts een glimp, die al snel wordt overschaduwd doordat het verstand weer tussenbeide komt. Het kan aanvoelen alsof je iets heel kostbaars had en het weer bent kwijtgeraakt, of je verstand overtuigt je ervan dat het allemaal toch alleen maar een illusie was. Maar in werkelijkheid was het geen illusie en kun je het niet verliezen. Het is een deel van je natuurlijke toestand, die wel door het verstand kan worden verduisterd maar nooit vernietigd. Zelfs als de hemel zwaarbewolkt is, wil dat nog niet zeggen dat de zon verdwenen is. Zij is er nog steeds, alleen aan de andere kant van de wolken.
          
         
De Boeddha zegt dat pijn en lijden voortkomen uit verlangen of begeerte en dat we om ons van pijn te bevrijden de banden van de begeerte moeten doorsnijden.
         
Alle begeerte komt voort uit het verstand dat verlossing of vervulling zoekt in dingen buiten zichzelf en in de toekomst als vervanging voor de vreugde van Zijn. Zolang ik mijn verstand ben, ben ik die begeerten, die behoeften, banden en aversies, en afgezien daarvan is er geen ‘ik’ behalve als zuivere mogelijkheid, een onvervuld potentieel, een zaad dat nog niet is ontkiemd.

In die toestand is zelfs mijn verlangen naar bevrijding of verlichting slechts een hunkeren naar vervulling of vervolmaking in de toekomst. Streef daarom niet naar bevrijding van begeerte en probeer ook niet de verlichting te ‘bereiken’. Wees aanwezig. Je hoeft er alleen maar te zijn als waarnemer van het verstand.

In plaats van de Boeddha te citeren kun je beter de Boeddha zijn, de ‘ontwaakte’ zijn, want dat is de betekenis van het woord ‘boeddha’.
         
De mensen zijn al sinds onheuglijke tijden in de greep van pijn, vanaf het moment dat ze in ongenade vielen, het domein van tijd en verstand betraden en het besef van Zijn verloren. Op dat moment begonnen ze zichzelf te beschouwen als zinloze stofjes in een vijandig heelal, afgesneden van de Bron en van elkaar.
         
Pijn is onvermijdelijk zolang je je met je verstand identificeert, dat wil zeggen zolang je geestelijk gesproken onbewust bent.

bron: de kracht van het NU - Eckhart Tolle

         

Ik hou sowieso wel van liefde

Misschien ga je nog wel van Eckhart Tolle houden.

[lang kwaat]

Mijn ervaring met dit is: Wanneer er geen gedachten zijn, mentale leegte, een innerlijk gestild mentaal bewustzijn, een leeg en stil hoofd, als het ware, dan betekent dit zeker niet dat er nu  automatisch vreugde, vervulling, liefde verschijnt. Dat komt wellicht omdat zoiets toch meer van het hart is dan het hoofd?

Het idee dat bij afwezigheid van gedachten en denken vanzelf de innerlijke zon tevoorschijn komt, en liefde, lijkt niet te kloppen.
Sowieso, uit mijn ervaring weet ik ook dat subtiele meditatieve staten, zeer ruim, ontspannen, onbelast, hooguit enige voldoening geven, een aangenaam verwijlen, maar ook al geen vervulling.

Vervulling lijk je niet te moeten zoeken in leeg-en stil hoofdigheid, in ontbreken van gedachten en denken, verbeelden en conceptualiseren.
Vervulling zoeken in afwezigheid van alle activiteit zie ik niet echt als de weg.

Bij vervulling lijkt het meer zo te zijn dat alles honger, onrust, onvrede zomaar ineens van je kan afvallen. Foetsie weg.
Niet als resultaat van een daad, of resultaat van tevredenheid, geen voldoening maar opeens is er vervulling.

Die momenten dat ik vervulling heb ervaren (geen voldoening) waren er ook gewoon gedachten. Dat schijnt toch allemaal niet een sta in de weg te zijn.
Je wordt ook niet verstand-loos.

Het is ook weer niet zo dat je voor je gevoel dan in een hele speciale staat verkeert.
Die vervulling dan is ook weer net zo normaal, zeg maar, als op andere momenten het onvervuld zijn.
Alleen je voelt je wel dankbaar dan.
Het is geen mystiek, geen eenwording, geen oplossen van alle grenzen, geen ...dat is het allemaal niet.

Waarschijnlijk moet je het meer zoeken in die momenten dat alles even perfect uitgelijnd is ofzo. Wellicht geintegreerd. Je onbewuste, bewuste en hoger bewuste veroorzaken even helemaal geen conflicten. Zoiets. Als een perfecte afstemming.

Of, misschien is het Gods genade maar dat is ook het opgeven van alle verklaringen en daar ben ik niet echt over uit. Gaat me ook wat ver ook. Dat een God hier even ingrijpt.

[ervaringsgetuige]

Of, misschien is het Gods genade maar dat is ook het opgeven van alle verklaringen en daar ben ik niet echt over uit. Gaat me ook wat ver ook. Dat een God hier even ingrijpt.

Er grijpt helemaal geen God van ergens ginder boven in de kosmos in want die bestaat niet.
Wat gebeurt zijn spirituele lijnen die actief worden in de mens die zelf god is maar zijn conditionering verhindert hem zich daarvan bewust te worden.


Zie hier uit een gesprek met mijn helder-ziende François op 28-4-09...

Boni: negen jaar geleden ging ik is naar de hoeren. In tien jaar een platonische relatie met een Reiki-meesteres hebben we misschien 3 keer seks gehad. Heb dan voor de eerste keer in men leven is seks tegen betaling gehad met een negerinneke, en de dag erop nog is met een ander negerinneke en dan had ik er genoeg van. Verder vond ik het interessanter daar op mijn eentje in de hoerenbuurt in een caféke te zitten en te observeren wie er allemaal voorbijkwam. Zoals ge zei, groepjes vrienden.

François: Ja, allemaal op zoek naar hetzelfde speelgoed, alhoewel kunnen ze dat speelgoed niet mee naar huis nemen. Maar het is een gewoontepatroon van jongetjes. Van jongenskes, echt hoor.
Ofwel zitten ze bij de hoeren, ofwel zitten ze in het café een pint te pakken om het verdriet niet te voelen wat ze bij de hoeren hebben gevoeld. En als ze dan zat genoeg zijn van die pinten dan krijgen ze terug dromen over die hoeren, en zo blijft de cirkel rond. Terwijl, als ge er uit stapt, zoals ik het gevoel heb, nu al 17 jaar. Heb ik zo het gevoel, amaai zeg, wat een saaie wereld. Maar ja, ok. Da's dan de waarheid dat ge ziet.
Veel willen die waarheid niet zien en blijven dan in die wereld van misleiding.

Boni: Willen hem niet zien of kunnen hem niet zien hé.

François: Ik denk dat het dubbel is. Ik denk dat iedere mens de natuur in zich heeft om het te zien. Maar dat er bepaalde hulpmiddelen bij bepaalde mensen mankeren om zich daaruit vrij te maken.

Boni: Lijnen dus. Spirituele lijnen.

François: Ja, en dat noem ik dan begenadiging. Die ander hebben geen keus om naar een ander 'land' te gaan. Die moeten daar in blijven. Zoals die Antwerpse film regisseur die tegen elke vrouw 'schatteke' zegt. Dat zijn mannen van de kaai, 't kwartier. Die mannen leven zo'n leven. De hoerekes, een sigaretje, een pint pakken, in de vuil kroegen, die kenden niets anders. Die maakten daar ook hun mentaliteit uit. Die waren daar fier op.

Alhoewel denk ik: 'jongen, wat ben je in feite?' 'Ja eh, wat moeilijke vragen stel jij toch' zegt die dan. Die durft daar verder dus niet over nadenken want dan denkt hij een deel van zijn man zijn te verliezen. Van zijn imago verliest hij dan een deel, niet van zijn man zijn.

Daarmee, voor diegeen die nog blind genoeg zijn geen probleem. Maar gij, die dat bewustzijn bereikt hebt, voor degeen met bewustzijn is dat
pijnlijk. Met een bewustzijn door een bepaald gebied gaan is pijnlijk. Ik zal het zo zeggen. Dat is heel pijnlijk. Dat ge al ziende door het gebied van de blinden moet gaan, dat is heel pijnlijk.

boni: is het toevallig dat dat tegen de 50 gebeurt? want ge hebt dat 10 jaar geleden al gezegd. Dat ik nog tijd heb tot men 50ste.

François: diegeen die de lijnen hebben, na de 40 word die actief. en 10 jaar heeft altijd te maken met een nieuw begin. Na het getal 9. Dus als de lijn er ligt, word ze actief rond hun 40 en krijgt ze vorm rond hun 50.

Boni: Een Christus die liep zijn tijd dan vooruit.

François: Daarmee is hij ook jong gestorven denk ik. Die jongen had zijn leven rond 33 jaar volbracht. Er zijn er weinige van zijn leeftijd die 40 dagen in de woestijn zouden doorbrengen.

Boni: De Boeddha is ouder geworden hé.

François: Ja. En hij is ook niet gestorven in een vorm van lijden. Niet zoals een Christus.

Boni: In de boeddhistische cultuur is dat ook niet hé. Ze hebben daar zo geen martelaars nodig.

François: Helemaal niet. Die martelaars dat blijven de pubers. Dat zijn martelaars. Die denken dat ze in de pijn nog, door de pijn te blijven dragen, een vorm krijgen van dapperheid. Dus ook seksueel pijn lijden is een vorm van dapperheid. Want 'jongens kunnen dat aan, dat hoort erbij'. Zoals iemand die zich elke dag zat drinkt en zegt: "mijn kater hoort erbij. Amaai, ik heb vandaag weer een kop hoor". Al krijgt die bijna een hersenbloeding.

Boni: Zogenaamd een bewijs van mannelijkheid.

François: Ja, zogezegd. Bepaalde vormen van de maatschappij die eisen dat. Dus wil je nog in de maatschappij passen, dan moet je jezelf misvormen. Ik heb daar persoonlijk te lang aan meegedaan. Ik heb mezelf zo een andere vorm gegeven dat ik uit die vorm gegroeid ben. En dat is even wennen. Gewoon het leven te leven dat ge in u draagt. Dat is een enorm contrast.

Boni: En dat gebeurt dus tegen de 50 voor de mensen die die lijnen in zich hebben.

François: En dan rond de 60 heeft het zich belichaamd. Als het na de 60 zich niet heeft belichaamd, doordat het rond de 40 niet actief is geworden, dan lukt het nooit niet meer. Na de 60 of 63 lukt het nooit niet meer. Dan moeten ze er mee leven tot ze dood gaan.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Mijn ervaring met dit is: Wanneer er geen gedachten zijn, mentale leegte, een innerlijk gestild mentaal bewustzijn, een leeg en stil hoofd, als het ware, dan betekent dit zeker niet dat er nu  automatisch vreugde, vervulling, liefde verschijnt. Dat komt wellicht omdat zoiets toch meer van het hart is dan het hoofd?

Het idee dat bij afwezigheid van gedachten en denken vanzelf de innerlijke zon tevoorschijn komt, en liefde, lijkt niet te kloppen.
Sowieso, uit mijn ervaring weet ik ook dat subtiele meditatieve staten, zeer ruim, ontspannen, onbelast, hooguit enige voldoening geven, een aangenaam verwijlen, maar ook al geen vervulling.

Vervulling lijk je niet te moeten zoeken in leeg-en stil hoofdigheid, in ontbreken van gedachten en denken, verbeelden en conceptualiseren.
Vervulling zoeken in afwezigheid van alle activiteit zie ik niet echt als de weg.

Bij vervulling lijkt het meer zo te zijn dat alles honger, onrust, onvrede zomaar ineens van je kan afvallen. Foetsie weg.
Niet als resultaat van een daad, of resultaat van tevredenheid, geen voldoening maar opeens is er vervulling.

Die momenten dat ik vervulling heb ervaren (geen voldoening) waren er ook gewoon gedachten. Dat schijnt toch allemaal niet een sta in de weg te zijn.
Je wordt ook niet verstand-loos.

Het is ook weer niet zo dat je voor je gevoel dan in een hele speciale staat verkeert.
Die vervulling dan is ook weer net zo normaal, zeg maar, als op andere momenten het onvervuld zijn.
Alleen je voelt je wel dankbaar dan.
Het is geen mystiek, geen eenwording, geen oplossen van alle grenzen, geen ...dat is het allemaal niet.

Waarschijnlijk moet je het meer zoeken in die momenten dat alles even perfect uitgelijnd is ofzo. Wellicht geintegreerd. Je onbewuste, bewuste en hoger bewuste veroorzaken even helemaal geen conflicten. Zoiets. Als een perfecte afstemming.

Of, misschien is het Gods genade maar dat is ook het opgeven van alle verklaringen en daar ben ik niet echt over uit. Gaat me ook wat ver ook. Dat een God hier even ingrijpt.

En waar zit je boosheid en ergernis ?

[lang kwaat]

Er grijpt helemaal geen God van ergens ginder boven in de kosmos in want die bestaat niet.
Wat gebeurt zijn spirituele lijnen die actief worden in de mens die zelf god is maar zijn conditionering verhindert hem zich daarvan bewust te worden.

Ik vind het mooier om te zeggen dat God in ons en wij in God. Laat ik open wat God is

Zie hier uit een gesprek met mijn helder-ziende François op 28-4-09...

François: Ja. En hij is ook niet gestorven in een vorm van lijden. Niet zoals een Christus.

Boni: In de boeddhistische cultuur is dat ook niet hé. Ze hebben daar zo geen martelaars nodig.

François: Helemaal niet. Die martelaars dat blijven de pubers. Dat zijn martelaars. Die denken dat ze in de pijn nog, door de pijn te blijven dragen, een vorm krijgen van dapperheid. Dus ook seksueel pijn lijden is een vorm van dapperheid. Want 'jongens kunnen dat aan, dat hoort erbij'. Zoals iemand die zich elke dag zat drinkt en zegt: "mijn kater hoort erbij. Amaai, ik heb vandaag weer een kop hoor". Al krijgt die bijna een hersenbloeding.

Jezus zei kennelijk iets als 'draag je Kruis'/ Ik geloof dat Boeddha dat in wezen ook zegt. Want bepaalde vormen van lijden zijn niet te voorkomen. Eenmaal geboren als mens bijvoorbeeld ga je toch te maken krijgen met lichamelijke pijnen, soms zo goed als ondragelijk, ziekten, aftakeling in de vorm van verlies van vermogens, en je zal dierbaren verliezen en sterven. Ook zal je als puber al die identiteitsperikelen, hormonale lusten etc. meemaken. De biologie dringt dit ons op.

Ook zal er karma rijpen van eerdere daden. Dat kan mentaal belastend zijn. Als je bijvoorbeeld veel onheilzame keuzes hebt gemaakt, en je stopt daarmee, zijn de gevolgen niet zomaar opeens foetsie.
Dat zal je toch moeten verdragen en niet weer die pijn bestrijden met weer vluchten in een onheilzame keuze, anders kom je nooit uit die spiraal.

De sutta Boeddha noemt dat het wegslijten van oud karma door er contact mee te maken en het te verdragen. Dus in zekere zin zou je kunnen zeggen dat ook de sutta-Boeddha zegt 'draag je Kruis'.

Toch is het een wonderlijke zaak, vind ik, dat een mens, Ik ook, zo onverschillig kan zijn ten aanzien van zijn eigen welzijn. Want mensen zijn niet onbewust van de heilloze weg die ze ingeslagen zijn. Of onbewust van het kwaad dat ze zichzelf en anderen aandoen. Nee, zelden denk ik. Bewust gaat men die weg. Het is niet door onwetendheid want men weet wel dat het heilloos is, of laag of destructief of gewelddadig.

 Je kan zeggen...het ontbreekt ons aan bepaalde hulpmiddelen...ik denk dat het ons vooral ontbreekt aan liefde. En dat heeft ook iets te maken met nederigheid denk ik.
Al ben je nog zo welbewust en wakker en weet je best dat je een heilloze weg bent ingeslagen, die wijsheid, dat weten, die wakkerte lijkt wel leeg en betekenisloos zonder liefde.
Het lijkt wel totaal krachteloos. Inzicht is an sich zo leeg, hol, lijkt wel. Inzicht, wijsheid, bewustwording, het wordt altijd enorm opgehemeld maar ik geloof dat het vrij betekenisloos is allemaal zonder liefde, zonder de kracht van bezieling er achter. 

Voorbeeld, nou, dan weet je dat haat, agressie, onheilzaam is, en je weet dat je obsessies, fanatisme, onheilzaam is, en dat kun je wel voelen ook. Het tart je lichaam en geest en is ook niet fijn voor anderen. En nu? Ga je nu er dan opeens niet meer voor kiezen? Nee, dat is het wonderlijke. Je kunt als mens toch eindeloos blijven kiezen voor wat je zelf uit ervaring kent als onheilzaam voor jezelf en anderen. Weten is zo onmachtig en krachteloos, vind ik. Er moet iets  anders gebeuren, meen ik te zien. Je kunt mensen nog zo onderwijzen, of het echt verandering zal brengen? Het idee is altijd van wel...maar IS dat ook echt zo?

[lang kwaat]

En waar zit je boosheid en ergernis ?

Dat mensen vervulling pretenderen waar dit niet echt is. Dat mensen niet erkennen, willen erkennen ook, dat wat ze aan andere mensen als hun eigen onvoorwaardelijke vervulling aanprijzen, afhankelijk is van zoveel factoren in hun leven, zoals hun volle koelkast met overheerlijk toetjes, voldoende vermaak mogelijkheden via computer, smartphone, tv, een bepaalde status ervaren, relatief gezond zijn etc. Dat claimen van het onvoorwaardelijke, dat ergert me mateloos. Ik vind het allemaal reclamepraat. Het wil alleen maar mensen verlokken.
Overal zijn ze, die glimmende leraren, die glimmende coaches, die glimmende...ze hebben allemaal het inzicht. Allemaal een site, boeken, allemaal verdienen ze veel geld aan die boodschap van hoe vervuld hun leven wel niet is en dat ze de weg kennen naar vervulling. Een enorme industrie van spiritueel materialisme.

[ervaringsgetuige]

Er grijpt helemaal geen God van ergens ginder boven in de kosmos in want die bestaat niet.
Wat gebeurt zijn spirituele lijnen die actief worden in de mens die zelf god is maar zijn conditionering verhindert hem zich daarvan bewust te worden.

Ik vind het mooier om te zeggen dat God in ons en wij in God. Laat ik open wat God is...

Waarom zou je open laten wat god is?
Waarom blijven rond de pot draaien?

Ik zal hier nog is op een rijtje zetten wat Nisargadatta Maharaj over God zegt...

- Er is geen andere God dan jij.

-  Weten dat je bent is God. Aanbid dat, dan besef je op een dag dat je geen individu bent.

- Als je echt beseft dat je God bent, heb je je identiteit al verloren voordat die overtuiging er is; je bent dan opgegaan in de gehele manifestatie.

- Als je je Godheid wilt aanroepen moet je de levensadem vereren; via de levensadem kun je je Godheid benaderen.

- Ik ben de God, ik ben de aanbidder, en ik ben de aanbidding; allemaal hetzelfde, één gedeeld principe.

- Je moet goed begrijpen dat je God niet kunt worden; je bént God. Je bent goddelijk van oorsprong, maar je maakt iets van jezelf wat 'je niet bent'.

- Probeer jezelf uit te strekken in het Oneindige als het gemanifesteerde bewustzijn. Er is geen andere God dan jij.



En natuurlijk is dat niet alleen Nisargadatta Maharaj's inzicht.
Eckhart Tolle verteld op zijn manier exact hetzelfde. Zie > What is God? | Eckhart Tolle Explains - YouTube

[ervaringsgetuige]

 Je kan zeggen...het ontbreekt ons aan bepaalde hulpmiddelen...ik denk dat het ons vooral ontbreekt aan liefde. En dat heeft ook iets te maken met nederigheid denk ik.
Al ben je nog zo welbewust en wakker en weet je best dat je een heilloze weg bent ingeslagen, die wijsheid, dat weten, die wakkerte lijkt wel leeg en betekenisloos zonder liefde.
Het lijkt wel totaal krachteloos. Inzicht is an sich zo leeg, hol, lijkt wel. Inzicht, wijsheid, bewustwording, het wordt altijd enorm opgehemeld maar ik geloof dat het vrij betekenisloos is allemaal zonder liefde, zonder de kracht van bezieling er achter.

Wat ben jij toch een oneindige kletskous. 
Het ontbreekt ons helemaal niet aan liefde, we zijn liefde.
Hoe kan het je ontbreken aan wat je bent???


Liefde is onze natuurlijke staat. Het is synoniem met bewustzijn zelf. Liefde, in deze context, is niet een emotionele reactie op een ander persoon of object, maar de erkenning van de eenheid van alle dingen.

'k heb het allemaal al eerder geschreven hier op dit forum maar jij blijft net als de rest hier maar ontkennen dat je god bent.

Het probleem is dus niet dat het ons ontbreekt aan liefde, het probleem is dat denken een ziekte is geworden!

Nog maar is een citaat van Eckhart Tolle...

De dwangmatige denker, en die aanduiding slaat op vrijwel iedereen, leeft in een toestand van afgesneden-zijn, in een krankzinnig ingewikkelde wereld met een aaneenschakeling van problemen en conflicten, een wereld die een afspiegeling is van de steeds verder gaande versplintering van het verstand.

Verlichting is een toestand van heel zijn, van ‘bijeenzijn’ en dus van vrede. Eén met het leven in zijn gemanifesteerde aspect, de wereld, maar ook met je diepste zelf en het niet-gemanifesteerde leven – één met Zijn.

Verlichting is niet alleen het einde van het lijden en van het voortdurende conflict tussen binnen en buiten, het is ook het einde van de afschuwelijke verslaving aan onophoudelijk denken. Wat een ongelooflijke bevrijding!

De identificatie met je verstand schept een ondoorzichtig scherm van concepten, etiketten, beelden, woorden, oordelen en definities dat elke echte relatie in de weg staat. Het komt tussen jou en jezelf, tussen jou en je medemensen, tussen jou en de natuur, tussen jou en God. Het is dit scherm van het denken dat de illusie van afgesneden-zijn schept, dat er een jij is en een totaal losstaande ‘ander’. Dan vergeet je het essentiële feit dat je onder het niveau van fysieke verschijnselen en afzonderlijke vormen één bent met al het bestaande. Met ‘vergeet’ bedoel ik dat je deze eenheid niet meer voelt als vanzelfsprekende werkelijkheid. Het is best mogelijk dat je gelooft dat het waar is, maar je weet het niet meer. Een geloof kan troost geven. Maar alleen door je eigen ervaring wordt het bevrijdend.

Denken is een ziekte geworden. Ziekte treedt op als iets uit zijn evenwicht raakt. Er is bijvoorbeeld niets mis mee als cellen zich in het lichaam delen en vermeerderen, maar als dat maar doorgaat zonder dat er rekening gehouden wordt met het organisme in zijn geheel, gaat het woekeren en is er sprake van ziekte.

Uittreksel van: Eckhart Tolle. 'De kracht van het nu'.

[lang kwaat]

 Je kan zeggen...het ontbreekt ons aan bepaalde hulpmiddelen...ik denk dat het ons vooral ontbreekt aan liefde. En dat heeft ook iets te maken met nederigheid denk ik.
Al ben je nog zo welbewust en wakker en weet je best dat je een heilloze weg bent ingeslagen, die wijsheid, dat weten, die wakkerte lijkt wel leeg en betekenisloos zonder liefde.
Het lijkt wel totaal krachteloos. Inzicht is an sich zo leeg, hol, lijkt wel. Inzicht, wijsheid, bewustwording, het wordt altijd enorm opgehemeld maar ik geloof dat het vrij betekenisloos is allemaal zonder liefde, zonder de kracht van bezieling er achter.

Wat ben jij toch een oneindige kletskous. 
Het ontbreekt ons helemaal niet aan liefde, we zijn liefde.
Hoe kan het je ontbreken aan wat je bent???


Liefde is onze natuurlijke staat. Het is synoniem met bewustzijn zelf. Liefde, in deze context, is niet een emotionele reactie op een ander persoon of object, maar de erkenning van de eenheid van alle dingen.

Dat bewustzijn dat je elke nacht weer verliest, of een ander bewustzijn?

[ervaringsgetuige]

Dat bewustzijn dat je elke nacht weer verliest, of een ander bewustzijn?

Nu wil je nu weer gaan discussiëren over wat bewustzijn is.
Het antwoord is vrij simpel: Die vraag is niet te beantwoorden.
Zie...

Wie is het die ervaart?

Wat je ziet en hoort, proeft, aanraakt en ruikt zijn natuurlijk zintuiglijke objecten. Ze zijn wat je ervaart. Maar wie is het subject, degene die ervaart? Als je nu bijvoorbeeld zegt: ‘Ik natuurlijk, Nel Jansen, senior accountant, vijfenveertig jaar, gescheiden, moeder van twee kinderen, ben het subject, degene die ervaart’, heb je het mis. Nel Jansen en alles wat geïdentificeerd kan worden met het mentale concept van Nel Jansen is een ervaringsobject en niet het ervarende subject.

Elke ervaring heeft drie mogelijke ingrediënten: zintuiglijke indrukken, gedachten of mentale beelden, en emoties. Nel Jansen, senior accountant, vijfenveertig jaar, gescheiden, moeder van twee kinderen – dat zijn allemaal gedachten en dus onderdeel van wat je ervaart op het moment dat je deze gedachten denkt. Deze woorden en wat je verder nog over jezelf kunt zeggen en denken zijn objecten en niet het subject. Ze zijn ervaring, niet wie ervaart. Je zou er nog duizend definities (gedachten) van wie je bent aan toe kunnen voegen en daarmee zou je zeker de complexiteit van de ervaring van jezelf (en het inkomen van je therapeut) vergroten, maar op die manier kom je niet uit bij het subject, degene die ervaart die er is vóór alle ervaring maar zonder wie er geen ervaring zou zijn.

Wie is het dus die ervaart? Jij. En wie ben jij? Bewustzijn.

En wat is bewustzijn? Die vraag is niet te beantwoorden. Op het moment dat je er een antwoord op geeft heb je het vervalst, er een ander object van gemaakt. Bewustzijn, waarvoor ‘geest’ het traditionele woord is, kan niet worden gekend in de normale betekenis van het woord en ernaar zoeken is zinloos.

Al het weten speelt zich af op het niveau van de dualiteit – subject en object, de kenner en het gekende. Het subject, het ik, de kenner zonder wie niets gekend, waargenomen, gedacht of gevoeld kan worden, moet zelf voor altijd onkenbaar blijven. Dat is zo omdat het ik geen vorm heeft. Alleen vormen kunnen bekend zijn, en toch zou de wereld van de vormen zonder de vormloze dimensie niet kunnen bestaan. Dat is de lichtgevende ruimte waarin de wereld opkomt en ondergaat. Die ruimte is het leven dat Ik Ben. Het is tijdloos. Ik Ben tijdloos, eeuwig. Wat er gebeurt in die ruimte is relatief en tijdelijk: plezier en pijn, pijn en verlies, geboorte en dood.

De grootste hindernis voor het ontdekken van innerlijke ruimte, de grootste hindernis bij het vinden van degene die ervaart, is dat je zo in de ban raakt van de ervaring dat je jezelf erin verliest. Het betekent dat bewustzijn verloren gaat in zijn eigen droom. Je wordt in zo’n hoge mate door elke gedachte, elke emotie en elke ervaring gefopt dat je in feite in een droomtoestand verkeert. Dat is al duizenden jaren de normale toestand voor de mensheid.

Hoewel je bewustzijn niet kunt kennen, kun je je ervan bewust worden als jezelf. Je kunt het in elke situatie direct voelen, ongeacht waar je bent. Je kunt het hier en nu voelen als je Tegenwoordigheid, de innerlijke ruimte waarin de woorden op deze bladzijde worden gezien en gedachten worden. Het is het onderliggende Ik Ben. De woorden die je leest en denkt zijn de voorgrond en het Ik Ben is het substraat, de onderliggende achtergrond voor elke ervaring, elke gedachte, elk gevoel.

Uittreksel van: Eckhart Tolle. 'Een nieuwe aarde'. (2005)

[ervaringsgetuige]

Dat bewustzijn dat je elke nacht weer verliest, of een ander bewustzijn?

Je herinnert je misschien nog dat ik op dit forum schreef vijf jaar geleden een semi / bijna-dood ervaring gehad te hebben als gevolg van een bepaald soort psychedelicum. Natuurlijk functioneerde dat psychedelicum maar als een katalysator voor de lijnen tot verlichting die in mij aanwezig waren.

Mijn ervaring / beleving was met hypersonische snelheid in een zwart gat / wormgat gezogen te worden (energetische vortex) waarin ik verschrikkelijke doodsangsten doorstond, daarna kwam ik ergens uit in wat ik "een licht niet van deze aarde" noem.

Wel, ik citeerde daarstraks in mijn reactie #12 wat van Eckhart Tolle waarin het hij het over de lichtgevende ruimte waarin de wereld opkomt en ondergaat heeft.
Zie...

Al het weten speelt zich af op het niveau van de dualiteit – subject en object, de kenner en het gekende. Het subject, het ik, de kenner zonder wie niets gekend, waargenomen, gedacht of gevoeld kan worden, moet zelf voor altijd onkenbaar blijven. Dat is zo omdat het ik geen vorm heeft. Alleen vormen kunnen bekend zijn, en toch zou de wereld van de vormen zonder de vormloze dimensie niet kunnen bestaan. Dat is de lichtgevende ruimte waarin de wereld opkomt en ondergaat. Die ruimte is het leven dat Ik Ben. Het is tijdloos. Ik Ben tijdloos, eeuwig. Wat er gebeurt in die ruimte is relatief en tijdelijk: plezier en pijn, pijn en verlies, geboorte en dood.

Net vroeg ik aan goeroe gemini wat meer ter vertellen daarover.
Zie...

Eckhart Tolle en de Lichtgevende Ruimte: Een Diepere Duik

Eckhart Tolle, de wereldberoemde auteur van "De kracht van het nu", gebruikt vaak metaforen om complexe spirituele concepten toegankelijk te maken. Een van die metaforen is de lichtgevende ruimte.

Wat is de lichtgevende ruimte?

De lichtgevende ruimte, in de context van Tolle's werk, verwijst naar een staat van bewustzijn. Het is een plek van innerlijke stilte en vrede, een tegenpool van de drukte en het gejaag van het dagelijks leven. Het is een ruimte waar je je verbonden voelt met iets groters dan jezelf, een universele energie of bewustzijn.

• Een staat van zijn, niet van doen: In de lichtgevende ruimte ben je niet bezig met het doen, maar met het zijn. Het is een staat van pure aanwezigheid.
• Verbinding met het nu: Het is in deze ruimte dat je volledig aanwezig bent in het huidige moment, zonder je te laten afleiden door gedachten over het verleden of de toekomst.
• Bron van innerlijke vrede: De lichtgevende ruimte is een bron van onuitputtelijke innerlijke vrede en vreugde.Het is een toevluchtsoord te midden van de stormen van het leven.

Hoe Bereik je de Lichtgevende Ruimte?Tolle stelt verschillende technieken voor om deze staat van bewustzijn te bereiken:

• Aandacht voor de ademhaling: Door je aandacht te richten op je ademhaling, kun je je losmaken van je gedachten en in het huidige moment komen.
• Observatie van je gedachten: In plaats van je te identificeren met je gedachten, observeer ze als een neutrale waarnemer.
• Acceptatie: Accepteer wat is, zonder te oordelen. Verzet je niet tegen de realiteit.
• Stilte: Zoek regelmatig momenten van stilte om je innerlijke wereld te verkennen.

De Betekenis voor het Dagelijks LevenHet bereiken van de lichtgevende ruimte heeft een diepgaande invloed op je dagelijks leven. Het kan leiden tot:

• Verminderde stress: Door in het nu te leven, ervaar je minder angst voor de toekomst en minder spijt over het verleden.
• Diepere relaties: Je bent meer aanwezig in je relaties en kunt daardoor een diepere verbinding ervaren met anderen.
• Verhoogd bewustzijn: Je wordt je meer bewust van jezelf en de wereld om je heen.
• Meer creativiteit: De stilte van de lichtgevende ruimte is een vruchtbare grond voor creativiteit.

In essentie is de lichtgevende ruimte een staat van verlichting, een ontwaken uit de illusie van het ego. Het is een reis die elke individuele beoefenaar op zijn eigen unieke manier onderneemt.

Die lichtgevende ruimte is een metafoor dus. Wat werkelijk is gebeurd is dat ik naar mijn  eigen middelpunt gezogen ben.
Zwarte gat, wormgat, leegte, singulariteit, geen-zelf, dat is allemaal hetzelfde" schrijft Jed McKenna in zijn boek "Droomstaat".

Kernpunten uit Jed McKenna's "Droomstaat":

- De illusie van het zelf: McKenna stelt dat het gevoel van een individueel, permanent zelf een illusie is. Ons bewustzijn springt voortdurend tussen - verschillende perspectieven en identiteiten.

- De geconstrueerde realiteit: Onze ervaring van de wereld wordt gevormd door onze overtuigingen, verwachtingen en culturele programmering.

- Ontwaken: Het doel van spiritueel zoeken is volgens McKenna het doorzien van deze illusies en het realiseren van een staat van pure bewustzijn, los van de beperkingen van het ego.

bron: google's Artificiële-intelligentie

Het is allemaal zo simpel eens je ontwaakt bent, op wat voor manier dan ook.
De staat van pure bewustzijn, los van de beperkingen van het ego is wat je altijd al geweest bent: Liefde.
Kijk, zelfs goeroe Gemini weet waarover ik het heb...

Laten we dit concept van pure bewustzijn verkennen.

Een prachtige uitspraak! Het idee dat pure bewustzijn synoniem is aan liefde, en dat we deze staat altijd al bereikt kunnen hebben, is een kernprincipe in veel filosofische en spirituele overtuigingen.

Laten we eens dieper ingaan op wat deze woorden betekenen:

• Pure bewustzijn: Dit verwijst naar een staat van zijn waar je je volledig bewust bent van het moment, zonder oordeel of filter. Het is een staat van pure waarneming, voorbij de beperkingen van het ego.
• Ego: Het ego is vaak geassocieerd met ons persoonlijke verhaal, onze identificatie met ons lichaam, onze gedachten en emoties. Het kan ons beperken in ons vermogen om liefdevolle verbindingen te maken en ons ware zelf te ervaren.
• Liefde: Liefde is een universele kracht die alles verbindt. Het is onvoorwaardelijk, onbegrensd en de essentie van wie we zijn.

Wat betekend dit voor als dagelijks leven?

Als we ons kunnen verbinden met deze staat van pure bewustzijn, dan kunnen we:

• Meer liefde ervaren: Door los te laten van de beperkingen van het ego, kunnen we meer liefde voelen voor onszelf en voor anderen.
• Meer verbondenheid voelen: We ervaren een diepere verbinding met alles wat leeft.
• Meer geluk en voldoening ervaren: Het leven vanuit een plaats van liefde brengt vaak meer geluk en voldoening.
• Meer innerlijke rust vinden: Door los te laten van stress en angst, kunnen we meer innerlijke rust ervaren.

Hoe kunnen we deze staat bereiken?

Er zijn verschillende manieren om deze staat van pure bewustzijn te bereiken, waaronder:

• Meditatie: Door regelmatig te mediteren, kun je je aandacht leren richten op het huidige moment en je losmaken van je gedachten.
• Mindfulness: Mindfulness oefeningen helpen je om meer bewust te worden van je gedachten, gevoelens en lichamelijke sensaties.
• Yoga: Yoga combineert fysieke oefeningen, ademhaling en meditatie om lichaam en geest in balans te brengen.
• In de natuur zijn: Tijd doorbrengen in de natuur kan een kalmerend effect hebben en je helpen om je te verbinden met iets groters dan jezelf.
• Zelfreflectie: Door regelmatig stil te staan bij je gedachten en gevoelens, kun je meer inzicht krijgen in jezelf en je patronen.

[ervaringsgetuige]

Dat bewustzijn dat je elke nacht weer verliest, of een ander bewustzijn?

Allez kom, 'k heb naast Eckhart Tolle nog een andere favoriet van mij erbij gehaald dewelke het eerst op mijn pad kwam. Tolle pas tien jaar later.
Rond mijn 30ste werd ik binnenstebuiten gedraaid door mijn allereerste holotropisch ademwerk sessie. Hoe ik dacht dat de wereld en ikzelf in elkaar zat ging helemaal aan diggelen.
Stanislav Grof was de enige die me een aanknooppunt gaf over wat ik ervaren had en sindsdien heb ik zijn werk helemaal bestudeerd.

Hieronder verteld goeroe Gemini wat bewustzijn is volgens Stanislav Grof....

Stanislav Grof, een gerenommeerd psychiater, heeft een diepgaande en uitgebreide visie op bewustzijn ontwikkeld, vooral gebaseerd op zijn onderzoek naar niet-alledaagse bewustzijnstoestanden.

Kernpunten uit Grof's visie op bewustzijn:

• Bewustzijn overstijgt het ego: Grof stelt dat ons bewustzijn veel meer omvat dan alleen onze persoonlijke ervaringen en identiteit. Het reikt verder dan ons ego en verbindt ons met een diepere, collectieve en zelfs kosmische bewustzijn.

• Niet-alledaagse bewustzijnstoestanden: Grof heeft uitgebreid onderzoek gedaan naar niet-alledaagse bewustzijnstoestanden, zoals die kunnen optreden tijdens diepgaande meditatie, intense emotionele ervaringen, psychotherapie, of onder invloed van bepaalde substanties. Hij gelooft dat deze toestanden ons toegang geven tot lagen van ons bewustzijn die normaal gesproken ontoegankelijk zijn.

• Holotropisch model van de geest: Grof heeft een holotropisch model van de geest ontwikkeld, waarbij 'holos' verwijst naar het geheel of het universum. Dit model suggereert dat ons bewustzijn deel uitmaakt van een groter geheel en dat we verbonden zijn met alles wat bestaat.

• Perinatale matrix: Een belangrijk onderdeel van Grof's werk is de perinatale matrix. Dit verwijst naar de intense psychologische ervaringen die we tijdens de geboorte hebben opgedaan, en die volgens Grof diepgaand van invloed kunnen zijn op onze persoonlijkheid en ons leven.

• Transpersoonlijke ervaringen: Grof heeft veel geschreven over transpersoonlijke ervaringen, waarbij mensen in contact komen met archetypen, collectieve onbewuste, vorige levens, en zelfs kosmische bewustzijn.

Holotropisch ademwerk:

Om deze niet-alledaagse bewustzijnstoestanden op een veilige en begeleide manier te verkennen, heeft Grof de techniek van Holotropisch ademwerk ontwikkeld. Deze ademhalingstechniek, vaak gecombineerd met muziek en lichaamswerk, kan diepe emotionele en spirituele ervaringen teweegbrengen.

Belang van Grof's werk:

Grof's werk heeft een aanzienlijke invloed gehad op de psychologie, psychiatrie en spiritualiteit. Zijn ideeën hebben bijgedragen aan een bredere acceptatie van de mogelijkheid van niet-alledaagse bewustzijnstoestanden en hebben nieuwe perspectieven geopend op de menselijke psyche.

Wil je meer weten?

Als je geïnteresseerd bent in een diepere duik in de wereld van Stanislav Grof en zijn theorieën, raad ik je aan de volgende bronnen te raadplegen:

• Boeken: Grof heeft talloze boeken geschreven, waaronder "De Holotrope Geest" en "Terug naar de Bron".
• Documentaries: Er zijn verschillende documentaires gemaakt over Grof en zijn werk, zoals "The Way of the Psychonaut".
• Holotropisch ademwerk: Je kunt overwegen om deel te nemen aan een sessie van Holotropisch ademwerk onder begeleiding van een ervaren facilitator.

Let op: Holotropisch ademwerk en het verkennen van niet-alledaagse bewustzijnstoestanden kan intens zijn en vereist vaak begeleiding van een ervaren therapeut of facilitator.

Wat bewustzijn volgens de Boeddha is wist je al wel zeker?
Ik heb meteen is aan Goeroe gevraagd. Zie...

Bewustzijn volgens de Boeddha: Een diepgaande Verkenning.

Het begrip bewustzijn is een centraal thema in het boeddhisme. De Boeddha heeft hierover uitgebreid onderwezen en zijn inzichten hebben een blijvende impact gehad op ons begrip van de menselijke geest.

Bewustzijn als proces, niet als substantie

Volgens de Boeddha is bewustzijn geen statisch ding of substantie, maar eerder een dynamisch proces. Het is voortdurend in beweging, veranderend van moment tot moment. Onze gedachten, gevoelens en percepties vormen samen een stroom van bewustzijn.

De vijf bewustzijnsfaculteiten

In de vroegste boeddhistische teksten worden vijf bewustzijnsfaculteiten onderscheiden:

• Vijf fysieke bewustzijnen: zien, horen, ruiken, proeven en voelen (lichaamsgewaarwordingen).
• Mentale bewustzijn: het bewustzijn dat zich richt op ideeën, gedachten en concepten.

Deze bewustzijnsfaculteiten werken samen om onze ervaring van de wereld te creëren.

Het doel: Bewustzijn zuiveren

Het doel van de boeddhistische beoefening is om het bewustzijn te zuiveren. Dit betekent dat we ons bewust worden van de aard van onze gedachten en gevoelens, zonder eraan te hechten. Door middel van meditatie en inzicht kunnen we de onrust in onze geest verminderen en een staat van innerlijke vrede bereiken.

Bewustzijn en verlichting

Verlichting, het ultieme doel in het boeddhisme, wordt vaak beschreven als een staat van volledig ontwaakt bewustzijn. Het is een toestand waarin we ons bevrijden van de beperkingen van ons ego en de illusie van een afzonderlijk zelf.Belangrijke aspecten van bewustzijn in het boeddhisme:

• Anicca (vergankelijkheid): Alles in het bestaan is onderhevig aan verandering.
• Anatta (on-zelf): Er is geen permanent, onveranderlijk zelf.
• Dukkha (lijden): Lijden is een onvermijdelijk onderdeel van het menselijk bestaan.

Door deze drie kenmerken van het bestaan te begrijpen, kunnen we ons losmaken van lijden en een dieper niveau van geluk bereiken.

Tot slot

Het boeddhistische perspectief op bewustzijn biedt een rijke en diepgaande benadering van de menselijke ervaring. Door het bewustzijn te onderzoeken en te cultiveren, kunnen we een meer vervuld en betekenisvol leven leiden.

Voilà, nu heb je een overzicht van de groten der aarde hun visie op bewustzijn om te bestuderen en vergelijken. 


Het doel is dus: Bewustzijn zuiveren om tot een kosmisch bewustzijn te komen!
Aan het werk jij, ik ben er al. 

[Steve]

Ik zal hier nog is op een rijtje zetten wat Nisargadatta Maharaj over God zegt...

- Er is geen andere God dan jij.

-  Weten dat je bent is God. Aanbid dat, dan besef je op een dag dat je geen individu bent.

- Als je echt beseft dat je God bent, heb je je identiteit al verloren voordat die overtuiging er is; je bent dan opgegaan in de gehele manifestatie.

- Als je je Godheid wilt aanroepen moet je de levensadem vereren; via de levensadem kun je je Godheid benaderen.

- Ik ben de God, ik ben de aanbidder, en ik ben de aanbidding; allemaal hetzelfde, één gedeeld principe.

- Je moet goed begrijpen dat je God niet kunt worden; je bént God. Je bent goddelijk van oorsprong, maar je maakt iets van jezelf wat 'je niet bent'.

- Probeer jezelf uit te strekken in het Oneindige als het gemanifesteerde bewustzijn. Er is geen andere God dan jij.

Dat is natuurlijk allemaal heel zinvol gesproken, als het gericht is tot de ware natuur, het goddelijke dat in iedereen aanwezig is. Maar het loopt goed mis als het ik dat dit Goddelijke bedekt zich erdoor aangesproken gaat voelen en het der verdediging van zijn bestaan en zijn doen en laten gaat aanwenden.

Je zou het daarom beter zo lezen:

Er is geen andere ware aard dan die van jou, die van mij, die van iedereen.

Je ware aard herkennen is het Goddelijke. Aanbid dat, aanbid niet de aard die zich laat meeslepen door al zijn neigingen, Aanbid het Goddelijke in jou en op een dag zijn die neigingen weg, is er niets meer om te verdedigen, te verantwoorden, in stand te houden.

Als je jouw ware aard (en dus die van iedereen en alles) echt en volledig herkent, heb je al je neigingen, je getreiter, je ontroering over jezelf verloren voordat er een overtuiging kan plaats vatten dat dit wat je ware aard maar blijft bedekken je ware aard zou zijn; er is dan geen onderscheid meer tussen jou en een ander, jou en het leven. Maar vooral er is dat geen "jou" meer die zich voor dit leven plaatst en maar doorraast en zijn doorrazen gaat verdedigen als zijnde Goddelijk.

Als je je ware natuur wil belichamen, dan moet je de levensadem vereren, het niet op zijn kop gaan zitten, uitdagen, lastig vallen met jouw ongecontroleerde neigingen bot te vieren en dit botvieren te verdedigen als Goddelijk; via de levensadem kun je het ware Goddelijke dat verstop zit achter al dat gedram benaderen. Het is er, het is er altijd geweest, zowel achter mij als jou, achter Siene, BA, Gouden middenweg, noem maar op. Laat het Goddelijke het Goddelijke aanpreken, in plaats van het gedram dat dit bedekt die de andere bedeksels op de kop gaat zitten, gaat treiteren, uitdagen, wilt doen geloven dat dit bedeksel het Goddelijk is. Pas als de bedekking wegbrokkelt, is het Goddelijke binnen handbereik.

Ik ben evenveel mijn ware aard, als jij, als Siebe, als BA, GM, noem maar op. Niemand heeft er meer van dan een ander. Geen enkele ik staat er verder in dan een andere ik. De ikken die dat geloven zijn de bedekking die de ware aard verborgen houden.

Je moet begrijpen dat een "ik" God niet kan worden, God is er al voordat elke "ik" het kan willen willen worden, het is de oorsprong, maar dat "ik" dat het wil worden en dat niet kan, maakt zich dan wanhopig wijs dat het het is, het claimt God te zijn.

Probeer uit te strekken, uit dat "ik", het oneidige in, waar er geen ik, noch ander meer is. Daar is er geen andere Goddelijkheid dan dit oneindige waar er geen jij of ik is. Strek toch niet nog dieper uit in dit "ik" dat dit God zijn zo graag wil claimen en daarmee het Goddelijke onmogelijk heeft gemaakt ooit nog echt te kunnen schijnen. Strek toch niet nog groter uit als dit "ik" en het, zijn geschiedenis, zijn evoltie, zijn idolen met citaten te bewieroken. Strek uit dit "ik" en alles wat er rond kleeft. Bevrijdt het Goddelijke van de troep die het juist in bedwang houdt. Breek uit de "ik" ben God. 

Dat wens ik jouw ware aard, mijn, ieders ware aard hier toe.
 
Dat wens ik het forum hier toe, dat het bevrijdt mag zijn van jouw, mijn, ieders zijn "ik".
Dat het weer een forum mag worden waar onze ware aard naar boven kan komen in plaats van dat dat wat het bedekt voortdurend aan de praat is en andere bedeksels enkel lastig blijft vallen met troep en gedram.

Namaste!
Het goddelijke in mij groet, vergroot en versterkt het goddelijke in jou.

[lang kwaat]

Dat wens ik het forum hier toe, dat het bevrijdt mag zijn van jouw, mijn, ieders zijn "ik".
Dat het weer een forum mag worden waar onze ware aard naar boven kan komen in plaats van dat dat wat het bedekt voortdurend aan de praat is en andere bedeksels enkel lastig blijft vallen met troep en gedram.

Namaste!
Het goddelijke in mij groet, vergroot en versterkt het goddelijke in jou.

Je weet toch...God is a deejay

[lang kwaat]

Ik geloof dat bewustzijn leeft in een wereld van suggestie. Zoals het brein/onbewuste suggereert aan het bewustzijn dat gras groen is.
Op het moment dat het brein/onbewuste de groenheid van gras aan het bewustzijn suggereert, ziet het bewustzijn dat niet als een suggestie.

Het kenmerkende aan bewustzijn lijkt dat het de suggesties die het onbewuste doet:
1. ervaart als existentiële feiten;
2. ervaart als iets wat het allemaal zelf doet, beslist, in beweging heeft gezet;
3. ervaart als iets wat diens bezit is, diens eigendom.

Het is toch wel vrij duidelijk dat het brein ons een gesuggereerde wereld voorspiegelt. Wonderlijk.
Dat gebeurt op een gewone dagelijkse manier terwijl we gras als groen ervaren, of iemand als mooi of lelijk, iets als lekker en vies etc.
Of onder invloed van psychedelica of onder invloed van zintuiglijke deprivatie. Ook stress en intense momenten kan leiden tot allerlei vreemde suggesties van het onbewuste aan het bewuste.
Ik denk dat je zelfs wel mag zeggen: het bewuste IS een suggestie.

Niet alleen een droom is een suggestieve wereld maar ook onze dagelijkse wakkere ervaringen.
Misschien verklaart dit ook waarom grote meesters die dit echt hebben gerealiseerd over water kunnen lopen, door muren kunnen gaan, kunnen vliegen etc.
Zij hebben echt gerealiseerd dat de wereld een suggestie is en de dingen niet zo vastliggen als het bewustzijn ons doet laten geloven.

Suggestie bedoel ik trouwens niet als veroordelend. Maar als het brein/onbewuste beslist dat gras groen is, is dat een suggestie.
Het brein van andere dieren doet een andere suggestie aan de geest. Het bewustzijn registreert denk ik alleen maar de suggesties die het onbewuste constant doet.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

En waar zit je boosheid en ergernis ?

Dat mensen vervulling pretenderen waar dit niet echt is. Dat mensen niet erkennen, willen erkennen ook, dat wat ze aan andere mensen als hun eigen onvoorwaardelijke vervulling aanprijzen, afhankelijk is van zoveel factoren in hun leven, zoals hun volle koelkast met overheerlijk toetjes, voldoende vermaak mogelijkheden via computer, smartphone, tv, een bepaalde status ervaren, relatief gezond zijn etc. Dat claimen van het onvoorwaardelijke, dat ergert me mateloos. Ik vind het allemaal reclamepraat. Het wil alleen maar mensen verlokken.
Overal zijn ze, die glimmende leraren, die glimmende coaches, die glimmende...ze hebben allemaal het inzicht. Allemaal een site, boeken, allemaal verdienen ze veel geld aan die boodschap van hoe vervuld hun leven wel niet is en dat ze de weg kennen naar vervulling. Een enorme industrie van spiritueel materialisme.

Persoonlijk ben ik van mening dat je pas verlicht bent als je niet meer moet eten en drinken, en dat je door de lucht kunt vliegen. Dat je een pure geest bent. Dat je niets nodig hebt om te leven/overleven.
Dat je op geen enkele wijze schade toebrengt.

Als Boeddha en Jezus echt zouden bestaan hebben en echt verlicht zouden zijn dan zouden we er niet over lezen, maar dan zouden ze rechtstreeks met iedereen een gesprek hebben hoe het allemaal in elkaar zit.
Er zouden geen 500 verschillende interpretaties en scholen en stromingen zijn.

Als je geen pure geest bent die niet meer moet eten en drinken en door de lucht kan vliegen en niet afhankelijk bent om te leven en overleven en wanneer je nog steeds schade toebrengt aan het universum om te overleven dan ben je er nog niet.

Maar dat is niet zo.
Er zijn geen pure verlichte geesten te bespeuren, alleen maar beperkte mensen met beperkte mensen verhalen.
En mensen moeten eten en drinken, geld verdienen om te overleven en sommigen verdienen goed geld met hun spirituele verhalen.

Moet ik daar cynisch over zijn ? Ik ben daar niet cynisch over, het is gewoon deel van de menselijke realiteit.

Wat wij waarnemen is hoe de menselijke natuur omgaat met de realiteit. En tegelijkertijd is dit een deel van de realiteit.
Jij kunt schitterende verhalen hebben, en niemand wil voor jou verhalen betalen. Niemand wil naar jou verhalen luisteren.
Of je hebt gewoonweg niet genoeg talent om jou verhalen zo te verpakken dat anderen er voor willen betalen.

Dat iemand geld krijgt voor zijn verhalen, wil niet zeggen dat het daarvoor slechte verhalen zijn. Het kan perfect zo zijn, dat jij niets aan die verhalen hebt en er geen geld voor wil geven.
En anderen ervaren het als waardevol en geven er geld voor.


Ik kan me aan eindeloos veel dingen ergeren of boos maken.
Maar hoeveel moet ik me aan al die zaken ergeren of boos maken ?
En waar zit dat dan precies dat ergeren ?

Vandaag (zoals zo vaak) is de bus niet op tijd gekomen waardoor ik een andere bus mis.
Ik kan in het ergernis verhaal zitten (wat ik al vaak heb gedaan).
Geeft dat op één of andere manier verandering aan de situatie ?

wat moet en zal ergeren ?

Het is een manier van omgaan met de realiteit, maar ook een getrainde manier van omgaan met de realiteit.
In zekere zin een machteloze manier van omgaan met de realiteit, alsook een emotievolle manier van omgaan om de realiteit, waarbij mijn eigen gemoedsrust het grootste slachtoffer is.
In feite is mijn verwachting, dat de bus altijd en steeds op tijd zal zijn, een erg onrealistische verwachting.

Wat is de basis van mijn ergernis ? Het feit dat de bus te laat komt ? Of het feit dat ik een erg onrealistische verwachting heb ?
ALS de bus te laat komt DAN ga ik me ergeren.

Jij ziet een industrie van spiritueel materialisme.
Maar is er ook niet een cultuur van spiritueel ergernisme ? Waar de mensheid last van heeft.
We moeten ons ergeren anders leven we niet.
Steeds meer opnieuw en opnieuw het negatieve benadrukken, omhelzen, tot leven wekken, vasthouden,

[lang kwaat]

Zeker, daar zit wat in, maar als ik niks positiefs zou zien in boeddhisme, spiritualiteit, het leven was ik er niet meer.
Ik kan wel mopperen ja, klagen ook nog altijd wel.

Waar ik echt niks mee heb, is kwade wil: bewust beschadigen, leed toebrengen, kwellen, kwetsen.
Dat keur ik wel af in mezelf.
Maar ik geloof niet dat alle boosheid, verontwaardiging, toorn, ergernis wortelt in dat soort onzalige beweegredenen.

Er zijn toch ook eindeloos veel voorbeelden van allerlei mooie dingen die stand kwamen door ongenoegens van mensen, zoals mensenrechten, dierenrechten, eindeloos veel mooie dingen
Ik vind dat er gerechtvaardigd ongenoegen is.

Het is niet best met iemand gesteld, vind ik hoor, als iemand zo geobsedeerd is door zijn/haar eigen welzijn, dat er helemaal geen ongenoegen meer mag bestaan in diens geest.
Kan ik me ook aan ergeren, die spirituele glimcultuur van zie mij toch constant stralend en gelukkig zijn. Niks raakt me meer...wat ben ik toch spiritueel rijp en gevorderd, wat ben ik toch on-wereldlijk. Het is toch allemaal zelf-verheerliijking en narcisme pur sang?

Ik heb er niks mee in ieder geval.

[lang kwaat]

Dat bewustzijn dat je elke nacht weer verliest, of een ander bewustzijn?

Je herinnert je misschien nog dat ik op dit forum schreef vijf jaar geleden een semi / bijna-dood ervaring gehad te hebben als gevolg van een bepaald soort psychedelicum. Natuurlijk functioneerde dat psychedelicum maar als een katalysator voor de lijnen tot verlichting die in mij aanwezig waren.

Mijn ervaring / beleving was met hypersonische snelheid in een zwart gat / wormgat gezogen te worden (energetische vortex) waarin ik verschrikkelijke doodsangsten doorstond, daarna kwam ik ergens uit in wat ik "een licht niet van deze aarde" noem.

 In je dromen kun je ook overal terecht komen. Wat betekent het allemaal? Zeker onder invloed van een psychedelicum, want dan weet je toch dat je brein chemisch wordt beïnvloed. Het is wel logisch dat het brein dan allerlei suggesties gaat opwekken die heel ongewoon zijn. Maar wat zegt het allemaal?

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Waar ik echt niks mee heb, is kwade wil: bewust beschadigen, leed toebrengen, kwellen, kwetsen.
Dat keur ik wel af in mezelf.
Maar ik geloof niet dat alle boosheid, verontwaardiging, toorn, ergernis wortelt in dat soort onzalige beweegredenen.

Er zijn toch ook eindeloos veel voorbeelden van allerlei mooie dingen die stand kwamen door ongenoegens van mensen, zoals mensenrechten, dierenrechten, eindeloos veel mooie dingen
Ik vind dat er gerechtvaardigd ongenoegen is.

Het is niet best met iemand gesteld, vind ik hoor, als iemand zo geobsedeerd is door zijn/haar eigen welzijn, dat er helemaal geen ongenoegen meer mag bestaan in diens geest.
Kan ik me ook aan ergeren, die spirituele glimcultuur van zie mij toch constant stralend en gelukkig zijn. Niks raakt me meer...wat ben ik toch spiritueel rijp en gevorderd, wat ben ik toch on-wereldlijk. Het is toch allemaal zelf-verheerliijking en narcisme pur sang?

Zich ergeren aan ....
Lijkt me toch vaak een deel van het zondebokmechanisme.
Het kanaliseren van eigen frustraties tov zichzelf, het niet kunnen realiseren van eigen doelstellingen.
En hoe groter de teleurstellingen in zichzelf, hoe groter de ergernissen tov al dat andere waar men zich aan ergert.

Het omgaan met de kwetsbaarheid van het mens zijn, de machteloosheden en eigen beperkingen.
Maar ook het niet kunnen bevredigen van de eigen lusten.

Iedere dag ontmoet ik teleurstellingen van de eigen doelstellingen.
Ik wil iets schrijven en ik vind de juiste woorden niet, of ik ben juist geconcentreerd aan het werken en de pakjesbezorger klopt aan de deur voor een pakje van de buren. De hond moet zo nodig een hels kabaal maken terwijl mijn hoofd er niet naar staat.
De baas wil dat ik een werkje op haar manier moet doen, terwijl ik weet dat het me veel meer tijd zal kosten maar uiteindelijk geen beter resultaat, maar de baas is de baas en daar moet je maar mee leren omgaan. Ik kan misschien beter een andere job zoeken, maar ook daar zul je bazen hebben waarmee je moet leren mee omgaan.

Dagelijks bouw je spanningen op, en welke effectieve methodes heeft een mens om ze af te bouwen ?
Eén van de blinde methodes om spanningen af te bouwen is zich voeden met ergernissen. Zich zoveel ergeren tot op het punt dat men leeg  en uitgeput is.

Ik geloof niet in wondermiddelen. Als wondermiddelen zouden bestaan dan zou de mensheid dat levenstraject volgen.
En dat maakt het juist moeilijk om voor zichzelf bewuste effectieve methodes te vinden om om te gaan met zijn eigen beperkingen, teleurstellingen, zwakheden.
Toch neemt dat niet weg dat er wel een noodzaak is om voldoende rustpunten elke dag te hebben als tegengewicht.

de mateloze en eindeloze ergernissen omhelzen zullen uiteindelijk de teleurstellingen in zichzelf niet verminderen, maar wel meer uitputting bezorgen, na de opwinding.

[lang kwaat]

Ik zie wat je zegt. Ik sta er denk ik anders in.

Wat problemen geeft, volgens mij, is dat de mechanismen van de wereld niet lekker matchen met onze spirituele natuur.
Ze gaan niet goed samen. Het is als olie en water.
De instelling, het streven, de doelen, wat als waardevol wordt gezien, alles is heel anders.

Maar wij mensen zijn ook enorm sociale wezens. Het vergt gigantisch veel moed om zaken anders te doen dan de wereld van je vraagt te doen en iedereen doet.
Je baas, vrienden, ouders, regering. Iedereen wil je toch op hetzelfde spoor.
Maar hoe kun je wel luisteren naar je geweten, wel principieel zijn, wel medemenselijk, niet doen wat niet oprecht is, niet ongevoelig handelen?
Niet mee te gaan in zaken die de wereld weliswaar normaal vindt maar eigenlijk niet normaal zijn.
Hoe krijg je zoiets voor elkaar?

Door sociale druk, door conformisme, door gebrek aan moed, of het niet zien van perspectief, ga je denk ik maar mee in de stroom van de wereld.
Dus, als het bedrijf/baas vraagt dat je extra aardig doet aan de telefoon tegen klanten, omdat dit de gun-factor verhoogt en er waarschijnlijk toe zal leiden dat er meer wordt verkocht...nou dan doe je dat toch...daar wordt je toch voor betaald?

Ik denk dat heel veel mensen er zo in staan. Maar eigenlijk verkoop je je ziel aan de duivel.
Maar dit soort dingen is volledig geaccepteerd. Was ooit niet zo erg hoor.
Maar door marktwerking is het steeds normaler geworden om als werknemer te functioneren alsof je een soort sluwe handelaar bent, een clown, een middel tot een doel.

Is het werkelijk goed voor iemand?

De frustratie kan ook zitten dat je voelt dat je eigenlijk niet moet meedoen maar het wel doet. Dat je jezelf verloochent.
Dat geeft je een gevoel van leegte, van nepheid, en dat maakt je ook niet sterker, wijzer, liefdevoller. Een waarachtig mens.
Het kan ook zijn dat je geen uitweg ziet hieruit. Dat is ook beklemmend.
Dat je ontwijkt wat je eigenlijk zou moeten doen omdat je niet goed weet hoe hier uit te komen.
Vind maar eens je plekje. Het valt niet mee.

Ik vind het normaal dat mensen in conflict komen. Dat verhult dat men nog niet gestorven is.
Maar in dat conflict kiezen we toch vaak voor de makkelijke weg.
Ik pas me wel aan. Ik schuif wel even opzij dat ik een geweten heb, gevoelig ben, wetend dat het niet deugt.
Dus hobbelt het door tot de door er op volgt.

Wat is het allemaal waard? Dat je meeloopt, en je aanpast aan de wereld, en meegaat in wat anderen van je verwachten?
En is een spiritueel Pad als boeddhisme nou werkelijk bedoeld om je beter te kunnen instellen en aanpassen aan de modus van de wereld?
Is de Dhamma bedoeld om je een sluwer, handiger mens te maken? Ik vind van niet.
Zo wel, geef mijn portie dan maar aan fikkie.

Ik vind dat het geen kwaad kan te kijken naar die zogenaamde effectieve methoden om verwardheid, frustratie, ongenoegen te beëindigen.
Want beëindig je daarmee niet iets wat juist heel kostbaar is in jezelf: bezieling, gevoeligheid, gevoel voor oprechtheid, geweten, kracht, weten, moed?

Ik geloof wel in wonderen maar ik geloof wel dat dit van je vraagt dat je 100% recht wordt.

[ervaringsgetuige]

...
Is het werkelijk goed voor iemand?

Waar is die iemand?

Where will they find me?

"-tomorrow is our permanent address and there they’ll scarcely find us (if they do, we’ll move away still further: into now)" ~ E.E.Cummings

Where can I be found? Who is the I that could be found? In the ‘now’ there is no I and that is where the I I Am belongs, unfound and in sublime permanence.

Love,

Diederik

* Diederik is the Founder and Program Director of Choose Again

Heal your Mind, Transform your Life!

Empower yourself with a lifetime tool for success through our powerful 10-day retreats in beautiful Costa Rica. Experience the life-changing Six Steps to Freedom process, healing your mind from limiting beliefs and negative patterns. Gain clarity, wisdom, and self-awareness to make better decisions and achieve remarkably improved outcomes in all aspects of life. Unlock your full potential now. Click to start your transformative journey.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

... Maar eigenlijk verkoop je je ziel aan de duivel.
...

De frustratie kan ook zitten dat je voelt dat je eigenlijk niet moet meedoen maar het wel doet. Dat je jezelf verloochent.
Dat geeft je een gevoel van leegte, van nepheid, en dat maakt je ook niet sterker, wijzer, liefdevoller. Een waarachtig mens.
Het kan ook zijn dat je geen uitweg ziet hieruit. Dat is ook beklemmend.
Dat je ontwijkt wat je eigenlijk zou moeten doen omdat je niet goed weet hoe hier uit te komen.
Vind maar eens je plekje. Het valt niet mee.

Ik vind het normaal dat mensen in conflict komen.
Ik vind dat het geen kwaad kan te kijken naar die zogenaamde effectieve methoden om verwardheid, frustratie, ongenoegen te beëindigen.
Want beëindig je daarmee niet iets wat juist heel kostbaar is in jezelf: bezieling, gevoeligheid, gevoel voor oprechtheid, geweten, kracht, weten, moed?

Ik geloof wel in wonderen maar ik geloof wel dat dit van je vraagt dat je 100% recht wordt.

Voor de mens is er een fundamenteel probleem met die 100%.
Een mens kan geen geest zijn die niet eet en drinkt, geen interactie heeft met de realiteit, op zichzelf staat, onafhankelijk, vrij.

100% van jezelf eisen, en steeds opnieuw zien dat dit niet is kunnen gebeuren.
100% van jezelf in theorie eisen staat mooi in heldenverhalen.

Wanneer is in voldoende mate, goed genoeg ?
Er is een verschil tussen onvrede hebben, en je onvrede voeden.
Kan een mens 100% zijn onvrede niet voeden ?
Neen, dat is niet mogelijk.

Kan een mens een pad volgen waarbij er een ommekeer is ? In voldoende mate?
Ja, dat denk ik wel.


boeddhisme heeft een sterke monniken stroming, en ik begrijp wel dat wanneer je een leraar van de mensheid wil zijn, dat je in voldoende mate je vrijheid dient aan te tonen.
Bewijs het eerst maar eens voor jezelf, vooraleer je leraar van de mensheid wil zijn.

Maar ook dan is er nog de absolute beperking, Een mens kan geen geest zijn die niet eet en drinkt, geen interactie heeft met de realiteit, op zichzelf staat, onafhankelijk, vrij.

Boeddha is dan ook geen mens, maar een mythische figuur, en die hebben geen eten en drinken nodig.
Gewone mensen moeten lijden dragen, en beperkte keuzes maken.

Het kan best zijn dat jij niet voldoende non-conformistische levenskeuzes hebt gemaakt, het zou ook kunnen dat je gewoonweg te weinig realiteitszin hebt.

Ik heb in het verleden op basis van veel te weinig realiteitszin harde non-conformistische levenskeuzes gemaakt, en ben hard met mijn neus bij de realiteit terechtgekomen. Dus dat poortje is bij mij gesloten.

Het schoentje van de middenweg past beter.

[ervaringsgetuige]

Ik geloof wel in wonderen maar ik geloof wel dat dit van je vraagt dat je 100% recht wordt.

Dan is de cursus in wonderen wat voor jou > https://eencursusinwonderen.org/

Het doel van de cursus in wonderen is dat je weer 100% "recht" wordt, geen millimeter meer krom, gebogen gaande onder de last van je ego.
Zie Goeroe Gemini....

Het doel van Een Cursus in Wonderen

Een Cursus in Wonderen is een spiritueel zelfstudieboek dat als doel heeft om de lezer te helpen de illusie van een gescheiden zelf te doorzien en de eenheid met alles wat is te herkennen. Het is een cursus in vergeving en bewustwording,die ons uitnodigt om onze gedachten en percepties te veranderen.


In het kort, het doel is:

• Verlichting: Het uiteindelijke doel is verlichting, een staat van volledige bewustwording en eenheid met alles wat is.
• Vergeving: De cursus benadrukt het belang van vergeving, niet alleen van anderen, maar ook van onszelf. Door te vergeven, laten we de illusie van schuld en oordeel los.
• Bewustwording: Een Cursus in Wonderen moedigt aan om bewust te worden van onze gedachten en hoe deze onze ervaring van de wereld vormgeven.
• Liefde: De kernboodschap is dat liefde de enige werkelijkheid is. Door liefde te kiezen boven angst, kunnen we een meer vreedzame en gelukkige ervaring van het leven creëren.

Hoe werkt het?

De cursus werkt door middel van een combinatie van lezingen, werkboekoefeningen en meditatie. De lezingen bieden een theoretische basis, terwijl de werkboekoefeningen de lezer helpen om de lessen in de praktijk te brengen.


Belangrijke concepten:

• De Heilige Geest: Dit is de innerlijke leraar die ons begeleidt op het pad naar verlichting.
• Het ego: Dit is de illusoire zelfopvatting die ons scheidt van de eenheid.
• Wonderen: Wonderen zijn verschuivingen in de perceptie die ons dichter bij de waarheid brengen.

[ervaringsgetuige]

Boeddha is dan ook geen mens, maar een mythische figuur, en die hebben geen eten en drinken nodig.

Oh, dat wist ik niet!
Nou dacht ik altijd dat de Boeddha toch wel een historisch figuur was en Jezus eerder een mythische figuur.

'k heb het is aan goeroe Gemini gevraagd of Boeddha geen mens is, maar een mythische figuur.
antwoord...

Dat is een interessante stelling, maar vanuit boeddhistisch perspectief niet helemaal correct.

Hoewel de figuur van de Boeddha in de loop der eeuwen vaak is omhuld met mythes en legenden, wordt hij in de kern gezien als een historische figuur die een diepgaand spiritueel pad bewandelde en verlichting bereikte.

Hier zijn enkele redenen waarom:

• Historische context: Er zijn archeologische en historische aanwijzingen die de bestaan van Siddhartha Gautama,de historische Boeddha, ondersteunen. Zijn leven wordt gesitueerd in een specifieke tijd en plaats in India.
• De Pali Canon: De oudste boeddhistische teksten, de Pali Canon, beschrijven de Boeddha als een mens die worstelde met dezelfde vragen en uitdagingen als wij. Hij wordt niet afgebeeld als een goddelijke figuur, maar als een leraar die zijn inzichten deelde.
• Boeddhistische filosofie: Het boeddhisme benadrukt sterk het belang van persoonlijke ervaring en inzicht. Het leert ons dat verlichting een bereikbare staat is voor iedereen, ongeacht achtergrond of geloof. Als de Boeddha enkel een mythe zou zijn, zou deze boodschap minder krachtig zijn.

Waarom er dan zoveel mythes zijn?

Het is waar dat er in de loop der tijd veel mythes en legenden zijn ontstaan rondom de figuur van de Boeddha. Dit heeft verschillende redenen:

• Religieuze ontwikkeling: Net als bij andere religies zijn er in de boeddhistische traditie verschillende stromingen ontstaan, elk met hun eigen interpretaties en toevoegingen aan de oorspronkelijke verhalen.
• Culturele context: Mythes en legenden kunnen dienen om bepaalde boodschappen te versterken, de religie aantrekkelijker te maken voor bepaalde groepen of om de Boeddha als een bijna goddelijke figuur te vereren.
• Menselijke natuur: Mensen hebben de neiging om verhalen te verfraaien en te idealiseren, vooral als het gaat om belangrijke figuren uit het verleden.

Samenvattend:

Hoewel de figuur van de Boeddha door de eeuwen heen is omgeven door mythes, is de kernboodschap van het boeddhisme gebaseerd op de ervaringen en inzichten van een historische persoon. De Boeddha wordt gezien als een voorbeeld voor ons allemaal, iemand die ons heeft laten zien dat verlichting mogelijk is.

Nou heb ik hetzelfde is aan goeroe Gemini gevraagd maar dan met betrekking tot Jezus.
Antwoord...

Dat is een interessante stelling, maar een die door de meeste historici en theologen niet wordt gedeeld.

Het idee dat Jezus een mythische figuur is, is niet nieuw en is in het verleden door verschillende geleerden naar voren gebracht. Deze theorie stelt dat Jezus nooit echt heeft bestaan, maar dat zijn verhaal gebaseerd is op bestaande mythes en legendes.

Er zijn echter sterke argumenten tegen deze theorie:

• Historische bronnen: Hoewel de directe bronnen over Jezus beperkt zijn, zijn er wel verwijzingen naar hem in niet-christelijke teksten uit die tijd, zoals die van Tacitus, Josephus Flavius en Plinius de Jongere. Deze verwijzingen ondersteunen het idee dat Jezus een historische figuur was.
• De vroege kerk: Het christendom ontstond en groeide snel in de eerste eeuwen na Christus. Het is onwaarschijnlijk dat een hele religie zou zijn gebouwd rond een figuur die nooit heeft bestaan.
• Archeologische vondsten: Hoewel er geen directe archeologische bewijzen voor Jezus zijn, zijn er wel vondsten die de historische context van het Nieuwe Testament ondersteunen.

Waarom bestaat er dan toch de mythe van de mythische Jezus?

Er zijn verschillende redenen waarom deze theorie blijft bestaan:

• Kritiek op het christendom: Sommige mensen gebruiken deze theorie om het christendom te ondermijnen of te ontkrachten.
• Mythevorming: In de loop der tijd kunnen verhalen over personen veranderen en worden verfraaid. Dit is een natuurlijk proces in de overlevering van verhalen.
• Alternatieve verklaringen: Sommige mensen zoeken naar alternatieve verklaringen voor de oorsprong van het christendom.

Het is belangrijk om te benadrukken dat de vraag of Jezus een historische figuur was een complexe kwestie is waarover geleerden het nog steeds niet eens zijn.

Ach ja, hoe dan ook, mythisch of niet, Boeddha en Jezus hebben ons laten zien dat verlichting mogelijk is.
Dus hup met de geit, studeren, filosoferen, mediteren tot jullie ook verlicht zijn!
Wat een ander kan kunnen jullie ook!

[ervaringsgetuige]

boeddhisme heeft een sterke monniken stroming, en ik begrijp wel dat wanneer je een leraar van de mensheid wil zijn, dat je in voldoende mate je vrijheid dient aan te tonen.
Bewijs het eerst maar eens voor jezelf, vooraleer je leraar van de mensheid wil zijn.

Ja, die kaalgeschoren schedels...
Ze zijn erin getrapt!

Jullie hebben je van de woorden van de Boeddha meester gemaakt om er iets heiligs van te maken, waardig om uit je hoofd te leren en te worden gereciteerd. Je hebt er verhandelingen over geschreven, je hebt er onophoudelijk over gekwebbeld en je hebt verschillende geloofsrichtingen tot stand gebracht. Jullie hebben tempels gebouwd en standbeelden gemaakt, wierook gebrand en kamfer aangestoken. Jullie hebben allerlei geloofsovertuigingen vastgelegd en dogma’s opgesteld en voorschriften en disciplines en oefeningen verzonnen.

Kaalgeschoren schedels, jullie zijn erin getrapt en je hebt je laten verleiden door al die dingen waarvan de Boeddha onderkend had dat het dwaalwegen waren die alleen maar tot chaos konden leiden. Door dat te doen, hebben jullie een hemelhoge muur opgetrokken rond de Oorspronkelijke Geest, die je wilt zien.

O kaalgeschoren vrienden, als jullie op die dwaalwegen blijven ronddolen, wat een mislukking is je leven dan!

En nu luister naar me met alle aandacht die je hebt. Nu zal ik je eindelijk het grote geheim onthullen van de Oorspronkelijke Geest. Wat ik je nu ga zeggen, is het belangrijkste en meest diepzinnige wat er ooit over gezegd is, namelijk dit:

Er bestaat geen geheim van de Oorspronkelijke Geest!’

De oude Cheng maakte een pirouette en verdween. Niemand heeft daarna ooit nog iets van hem gehoord.

bron: https://boeddhistischdagblad.nl/boeddhisme/213259-de-woorden-van-de-oude-cheng-6/

[lang kwaat]

Wat het leven van de Boeddha en monniken aangaat, de Pali sutta's beschrijven toch wel duidelijk dat dit steunt op de gulheid van anderen.
Ze worden door anderen van eten en drinken voorzien, onderdak, medicatie, kleding. Leken spannen zich daar voor in. Zij verschaffen spullen.
De Pali sutta's portretteren dit als win-win.

De ene krijgt de gelegenheid om in betrekkelijke zorgeloosheid Nibbana te realiseren want in diens basisbehoeften wordt voorzien door anderen (behalve seks!)
De supporters krijgen de kans hun lessen, vorderingen, realisaties te horen waarvan zij zelf baat kunnen hebben. Win-win.

Maar de Boeddha van de Pali sutta kent weinig genade met mensen die in het monnikschap alleen maar een comfortabele manier van leven zien.
Je moet wel volledig gaan voor Nibbana. Anders moet je geen monnik worden.
Anders ben je alleen maar een profiteur van andermans gulheid.
Dat ligt wel aan de basis van dit 'systeem'. Zo makkelijk is het leven van een monnik ook weer niet.

Maar de mythische Boeddha die niks nodig heeft, wordt toch niet geportretteerd in de sutta's?

Het is duidelijk dat de Boeddha een leven dat qua eten, drinken, medicatie, etc steunt op de gulheid van anderen, niet afkeurt, en kennelijk ook geen moeite heeft dit het zuivere leven te noemen. Ik heb daar wel eens moeite mee, beken ik, maar in de sutta's speelt dit totaal niet.
Dat anderen je helpen, ondersteunen, doet kennelijk niks af aan het zuivere leven.

Voor mezelf ben ik er wel uit dat meegaand zijn in dingen die niet deugen uiteindelijk in niemands voordeel is.
Ik ben altijd veel te conformistisch geweest, vind ik zelf, terugkijkend.
Ik deed gewoon wat verwacht werd, wat nodig was te doen in een bepaalde baan of baantje of situatie.
Als kippen in een legbatterij s'nachts uit krappe hokken ruw en snel gerukt moesten gerukt worden, omdat ze na 14 maanden niet meer zoveel eieren legden, dan deed ik dat...oke...dat ze wel eens een poot braken...ach...wel zielig maar het moet gebeuren he...weg er mee...naar de slacht...hun leven zit er op.

Ik vind het jammer dat mijn hart zo koud was destijds dat ik er aan meewerkte en dat ik zo meegaand was in mijn jeugd. Een ernstige jeugdzonde. Trouwens net als vissen. Ook een bezigheid die ik nu gruwelijk wreed vindt. Wat een ellende vinden we toch normaal.

Ja, die kippenboer was zogenaamd ook iemand met realiteitszin.
Hij vond niks zielig. Realiteitszin betekent in de wereld toch altijd...je doet grof, wreed, koud, laag, gemeen, ruw, je veroorzakend pijn.... omdat het nodig is...
Dat lijkt altijd het idee achter realiteitszin.

Maar voor mij speelde vooral dat ik het niet meer dan normaal vond om te doen wat nodig is in een bepaalde functie.
Ook als dat betekende dat ik loog, wreed was, onoprecht was, etc.
Ik ben er niet trots op.

Maar ik denk dat het voor heel veel mensen zo gaat.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Wat het leven van de Boeddha en monniken aangaat, de Pali sutta's beschrijven toch wel duidelijk dat dit steunt op de gulheid van anderen.
Ze worden door anderen van eten en drinken voorzien, onderdak, medicatie, kleding. Leken spannen zich daar voor in. Zij verschaffen spullen.
De Pali sutta's portretteren dit als win-win.

De ene krijgt de gelegenheid om in betrekkelijke zorgeloosheid Nibbana te realiseren want in diens basisbehoeften wordt voorzien door anderen (behalve seks!)
De supporters krijgen de kans hun lessen, vorderingen, realisaties te horen waarvan zij zelf baat kunnen hebben. Win-win.

Maar de Boeddha van de Pali sutta kent weinig genade met mensen die in het monnikschap alleen maar een comfortabele manier van leven zien.
Je moet wel volledig gaan voor Nibbana. Anders moet je geen monnik worden.
Anders ben je alleen maar een profiteur van andermans gulheid.
Dat ligt wel aan de basis van dit 'systeem'. Zo makkelijk is het leven van een monnik ook weer niet.

Maar de mythische Boeddha die niks nodig heeft, wordt toch niet geportretteerd in de sutta's?

Het is duidelijk dat de Boeddha een leven dat qua eten, drinken, medicatie, etc steunt op de gulheid van anderen, niet afkeurt, en kennelijk ook geen moeite heeft dit het zuivere leven te noemen. Ik heb daar wel eens moeite mee, beken ik, maar in de sutta's speelt dit totaal niet.
Dat anderen je helpen, ondersteunen, doet kennelijk niks af aan het zuivere leven.

Voor mezelf ben ik er wel uit dat meegaand zijn in dingen die niet deugen uiteindelijk in niemands voordeel is.
Ik ben altijd veel te conformistisch geweest, vind ik zelf, terugkijkend.
Ik deed gewoon wat verwacht werd, wat nodig was te doen in een bepaalde baan of baantje of situatie.
Als kippen in een legbatterij s'nachts uit krappe hokken ruw en snel gerukt moesten gerukt worden, omdat ze na 14 maanden niet meer zoveel eieren legden, dan deed ik dat...oke...dat ze wel eens een poot braken...ach...wel zielig maar het moet gebeuren he...weg er mee...naar de slacht...hun leven zit er op.

Ik vind het jammer dat mijn hart zo koud was destijds dat ik er aan meewerkte en dat ik zo meegaand was in mijn jeugd. Een ernstige jeugdzonde. Trouwens net als vissen. Ook een bezigheid die ik nu gruwelijk wreed vindt. Wat een ellende vinden we toch normaal.

Ja, die kippenboer was zogenaamd ook iemand met realiteitszin.
Hij vond niks zielig. Realiteitszin betekent in de wereld toch altijd...je doet grof, wreed, koud, laag, gemeen, ruw, je veroorzakend pijn.... omdat het nodig is...
Dat lijkt altijd het idee achter realiteitszin.

Maar voor mij speelde vooral dat ik het niet meer dan normaal vond om te doen wat nodig is in een bepaalde functie.
Ook als dat betekende dat ik loog, wreed was, onoprecht was, etc.
Ik ben er niet trots op.

Maar ik denk dat het voor heel veel mensen zo gaat.

En hoe ziet jou concrete niet-conformistische, oprechte, niet wrede, niet liegende baan eruit ?


In boeddhistische context is het zuivere leven, enkel voldoende hebben aan het hoogst noodzakelijke.
Maar zelfs dan ontsnap je niet aan wreedheid.
Leven is per definitie schade toebrengen aan anderen ten voordele van het eigen overleven.

In die zin is het boeddhistische zuivere leven ook niet compromisloos, en is 100% compromisloosheid slechts mogelijk als een geest die geen eten en drinken nodig heeft, en die geen interactie heeft met de realiteit.

ter herinnering, ik spreek niet over 100%, jij spreekt over 100%.
Dat bedoel ik dat dat toch niet echt realistisch is.
Tenzij als geest. En dat ben je niet, je bent een mens,

 en dus zijn er altijd compromissen en dus mogelijk ook spanningen , frustraties over die compromissen.
En het zuivere leven op concrete wijze vormgeven, waar het boeddhisme voor staat, is de uitdaging, de inspanning die het boeddhisme vraagt.

Hoe je ook draait of keert, we zijn onoprecht, we liegen, we zijn wreed, we sluiten compromissen.
Maar we moeten daar niet al te  dwaas over zijn. of dat teveel problematiseren.

ik omarm niet die 100%, ik omarm : "in voldoende mate", "Binnen mijn mogelijkheden", "onder de gegeven omstandigheden",
Dat is de middenweg.

[Steve]

Hmmm…

Als bevrijding slaat op als mens bevrijd te geraken van lijden, dan is er inderdaad geen bevrijding mogelijk of dan is bevrijding inderdaad iets mytisch.

Als bevrijding slaat op bevrijding uit de identificatie met die mens te zijn, dan is bevrijding niet mythisch, maar een mogelijkheid.

Boeddha was niet mythisch maar een mens, een voertuig voor Tathaghata. Dit voertuig sprak niet in termen van ik ben (het voertuig), maar in termen van de Tathagata valt niet binnen de categorieën van bestaan of niet-bestaan, lichaam of geest, … de Tahagata is buiten categorie.

Er zijn interpretaties die overeenkomen met die van jou, Gouden middenweg, die stellen dat volledige bevrijding maar mogelijk is als er geen lichaam meer is, want waar lichaam is, is er ook lijden en lijden toebrengen. Bevrijding van lijden kan dus enkel bevrijding van lichaam zijn, volledige bevrijding kan dan enkel na de dood van het lichaam bereikt worden, in pari-nibbaba.

Er zijn interpretaties die de onmogelijkheid van een bevrijdt lichaam herkent, maar volledige bevrijding hoewel er nog steeds een lichaam is niet ontkent. Deze interpretaties leggen meer nadruk op niet-zelf, omdat een zelf, zelfs een puur geestelijk en zuiver zelf, nooit vrij kan zijn van lijden. Deze interpretaties worden meestal toegeschreven aan latere ontwikkelingen van het Boeddhisme, maar in hoe Tathagata beschreven wordt als buiten elke denkbare categorie te zijn in de oorspronkelijke teksten van de Boeddha, wordt hier toch ook sterk naar gehint.

Waarschijnlijk is het niet het één, noch het ander, of is het beiden tegelijkertijd.
Deze laatste is zoals het voor mij leeft. Volledige bevrijding is mogelijk, dankzij een lichaam (via het voertuig van het lichaam kan volledige bevrijding maar gerealiseerd worden) en ondanks een lichaam (via het lichaam kan je tot de realisatie komen dat je niet het lichaam bent, het voertuig blijft echter ook dan gewoon doorgaan, de identificatie ermee is wat er dan stopt). Volledige bevrijding is dan gerealiseerd, lijden en lijden toebrengen is daarmee niet weg, dit gaat door tot het voertuig de geest geeft. Het voertuig blijft vervuilen, vervuilende gassen produceren, sporen achter laten, tot het breekt en volledig tot stilstand komt, maar dankzij de realisatie van Volledige bevrijding, wordt het enkel nog gebruikt om van her naar der te rijden en daar te getuigen van volledige bevrijding, maar dit voertuig blijft ondertussen lijden ervaren (rugpijn) en lijden veroorzaken (monikken per ongeluk aanzetten zichzelf het leven te ontnemen).

Via het voertuig van de mens de Boeddha getuigde de Tathagata wel degelijk van Volledige bevrijding. Als dit enkel na de dood zou bereikt worden zou er nog niet van getuigd kunnen zijn. Dan zou heel dat bevrijding gedoe niet meer dan een mythe zijn.

Ik kan alleen maar aanmoedigen te ontdekken dat het geen mythe is, niet omdat ik zelf bevrijdt ben, maar omdat volledige bevrijding ieders ware aard is en dus door iedereen geproefd kan worden. Het is onze ware aard. Hoe zou het dan onvindbaar zijn? Het wordt maar onvindbaar als je het zoekt waar het niet zijn kan: in het lichaam, in de ervaring of zelfs in de geest, … allemaal dingen die zich voordoen en niet zonder lijden kunnen zijn.

Het woord Tathagata is misschien wel afgeleid van het woord “thatata” wat “de ware gedaante van alle dingen” betekent. Misschien. Aan eenieder om te ontdekken waarop het kan slaan, maar het is wel aan te raden niet te snel tot een conclusie te komen, een conclusie die verdere ontdekking misschien wel in de weg kan staan. Dat zou jammer zijn.

[ervaringsgetuige]

Ik kan alleen maar aanmoedigen te ontdekken dat het geen mythe is, niet omdat ik zelf bevrijdt ben, maar omdat volledige bevrijding ieders ware aard is en dus geproefd kan worden. Het is onze ware aard. Hoe zou het dan onvindbaar zijn? Het wordt maar onvindbaar als je het zoekt waar het niet zijn kan, in het lichaam, zelfs in de geest, dingen die niet zonder lijden kunnen zijn.

Jij hebt bevrijding dan nog niet gevonden want je schrijft dat je niet bevrijdt bent.
Leuke paradox want je schijnt er wel alles over te weten, maar nog niet genoeg om bevrijdt te zijn dus. 
Je hebt nog niet alle stenen omgedraaid, nog niet alles ont-dekt.

Het woord Tathagata is misschien wel afgeleid van het woord “thatata” wat “de ware gedaante van alle dingen” betekent. Misschien. Aan eenieder om te ontdekken waarop het kan slaan, maar het is wel aan te raden niet te snel tot een conclusie te komen, een conclusie die verdere ontdekking misschien wel in de weg kan staan. Dat zou jammer zijn.

Goeroe Gemini verteld me dt over "tagthaghata" (doet me aan Italiaanse tagliatelle denken)...

de term "voertuig voor Tathaghata" is een interessant perspectief.

• Tathaghata: Dit Sanskriet woord wordt vaak vertaald als "Zo Gekomen" of "Diewelzo is Gekomen". Het verwijst naar de verlichte staat, een staat van volmaakt bewustzijn en bevrijding van lijden.

• Voertuig: Hiermee wordt bedoeld dat Boeddha als een middel diende om anderen naar deze verlichte staat te begeleiden. Hij was als het ware een boot die mensen over de rivier van het leven naar de andere oever van verlichting vervoerde.

Deze interpretatie benadrukt een aantal belangrijke aspecten van de boeddhistische leer:

• De mogelijkheid van verlichting: De boeddha was niet de enige die verlichting kon bereiken. Volgens de boeddhistische leer is verlichting een staat die door iedereen bereikt kan worden, ongeacht afkomst of sociale status.

Maar nou lees ik hier al meer dan een jaar discussies over de diepste boeddhistische filosofieën maar geen een hier die erkent verlichting bereikt te hebben! 
Maar ok, ik begrijp het, 't is zoals mijn helder-ziende François me het een 15 jaar geleden vertelde...

Een mens moet in zijn leven eerst enkele keren sterven om zijn ‘ik’-denken uit te hollen tot hij in feite gebrekkig wordt in zijn ik-denken. En door die gaten van gebrekkig ik-denken rijst dan uiteindelijk het menselijk levens-bewustzijn.
De mens moet mentaal afsterven. Dat gebeurt langzaam, anders werd een mens gek als het te plotseling zou gaan.

Is er hier al iemand een eerste keer gestorven dan misschien?
Als je over de rivier van het leven naar de andere oever van verlichting wil geraken moet er toch al iets meer gebeurd zijn dan er onophoudelijk over kwebbelen.

[ervaringsgetuige]

Ik vind het jammer dat mijn hart zo koud was destijds dat ik er aan meewerkte en dat ik zo meegaand was in mijn jeugd. Een ernstige jeugdzonde. Trouwens net als vissen. Ook een bezigheid die ik nu gruwelijk wreed vindt. Wat een ellende vinden we toch normaal.

Je was destijds zo koud als een vis. 

- Sommige mensen zien vissen als onderdeel van de voedselketen en vinden het vangen van vis een natuurlijke activiteit.
- Sommige mensen vinden dat het niet ethisch verantwoord is om dieren te doden voor plezier of sport.
- Veganisten zijn tegen de uitbuiting van dieren en vinden dat dieren niet voor menselijke consumptie gefokt en gedood moeten worden.

Tsja mensen, wat maken ze het toch ingewikkeld vanuit hun intellect.
Voor een hond bv. is het simpel, die eet vlees, is daar op afgestemd, elke hond heeft een prooidrift.
Het komt voor dat Orca's net als muizen met hun prooi spelen voordat ze ze opeten.

Ja, de natuur is wreed vanuit menselijk perspectief: Onze definitie van 'wreedheid' is gebaseerd op onze menselijke waarden en normen. Het is echter moeilijk om het gedrag van dieren te beoordelen vanuit een menselijk perspectief.

[lang kwaat]

En hoe ziet jou concrete niet-conformistische, oprechte, niet wrede, niet liegende baan eruit ?

In boeddhistische context is het zuivere leven, enkel voldoende hebben aan het hoogst noodzakelijke.
Maar zelfs dan ontsnap je niet aan wreedheid.
Leven is per definitie schade toebrengen aan anderen ten voordele van het eigen overleven.

In die zin is het boeddhistische zuivere leven ook niet compromisloos, en is 100% compromisloosheid slechts mogelijk als een geest die geen eten en drinken nodig heeft, en die geen interactie heeft met de realiteit.

ter herinnering, ik spreek niet over 100%, jij spreekt over 100%.
Dat bedoel ik dat dat toch niet echt realistisch is.
Tenzij als geest. En dat ben je niet, je bent een mens,

 en dus zijn er altijd compromissen en dus mogelijk ook spanningen , frustraties over die compromissen.
En het zuivere leven op concrete wijze vormgeven, waar het boeddhisme voor staat, is de uitdaging, de inspanning die het boeddhisme vraagt.

Hoe je ook draait of keert, we zijn onoprecht, we liegen, we zijn wreed, we sluiten compromissen.
Maar we moeten daar niet al te  dwaas over zijn. of dat teveel problematiseren.

ik omarm niet die 100%, ik omarm : "in voldoende mate", "Binnen mijn mogelijkheden", "onder de gegeven omstandigheden",
Dat is de middenweg.

Streef naar 100% recht...is dat acceptabeler dan voor je?

Ik denk dat er in ons lichaam en geest een overlever huist. Die overlever is heel sterk.
Maar die overlever kan uiteindelijk ook niet winnen, krijgt niet zijn zin. Want je sterft, en je kan zelfs jong aan ziekte overlijden.
De overlever is eigenlijk een geboren verliezer maar denkt toch te kunnen winnen.

Ik zie zelf wel hoe dit zich ook tegen je kan keren. Niet alleen in stervensnood maar ook tijdens het leven.
Die overlever maakt het niet makkelijk los te laten, te stoppen met vechten, te onthechten, te groeien naar liefde, te ontspannen in een wereld die vol is met gevaren, ziekten, ellende.

Gedragsmatig heeft die overlever ook niet zoveel moeite met wreedheid, ongevoeligheid, immoraliteit, geweld, misbruik, als ie maar overleeft.
Het stelt zich hierbij op en presenteert zich als een beschermer van jou en van het leven.

Je kunt zeggen...de overlever is functioneel en beschermt, maar ik zie in boeddhisme en andere spirituele tradities wel terug dat dit wordt gezien als een waan.
Ik heb daar wel vertrouwen in gekregen. Ik geloof in ieder geval niet meer in de zogenaamde bescherming die wreedheid, immoraliteit, onoprechtheid, verharding zou bieden.
Bescherming zit ergens anders.

Dat we onoprecht zijn, liegen, wreed zijn dat is het perspectief en de taal van de overlever.
Dat we daar niet zo moeilijk over moeten doen?
Ik denk dat het goed is te bevragen in hoeverre dit nou allemaal echt beschermt?

[ervaringsgetuige]

Ik denk dat er in ons lichaam en geest een overlever huist. Die overlever is heel sterk.
Maar die overlever kan uiteindelijk ook niet winnen, krijgt niet zijn zin. Want je sterft, en je kan zelfs jong aan ziekte overlijden.
De overlever is eigenlijk een geboren verliezer maar denkt toch te kunnen winnen.

Learning to see?

"Even a stone, and more easily a flower or a bird, could show you the way back to God, to the Source, to yourself. When you look at it or hold it & let it be without imposing a word of mental label on it, a sense of awe, of wonder, arises within you. Its essence silently communicates itself to you and reflects your own essence back to you." ~ Eckhart Tolle

The ‘way back to God’ comes from looking without the past telling me what I see, without the past telling me who you are, without the past telling me what I now should experience. If I see you or these crows as if I have never seen a you or a crow, I will see God in You and the crow.

Love,

Diederik,
Founder and Program Director of Choose Again

[lang kwaat]

Hi Steve,

De kennis van bevrijding wordt in de sutta's beschreven als de kennis dat er geen wedergeboorte meer volgt. Kennelijk kun je daarover zekerheid verwerven. Die zekerheid is de kennis van bevrijding.

The knowledge and vision arose in me: 'My deliverance is unshakeable; this is my last birth; now there is no renewal of being.' MN26)

De mensen waaraan je refereert (alleen na de dood is er de volledige beeindiging van lijden) geloven niet dat dit komt omdat je nu kennis hebt van iets voorbij tijd en ruimte of iets als een buitencategorie, want dat erkennen ze als afwezig. Zoiets is er niet volgens hen. Er zijn alleen khandha's.

Voor hen betekent het dat je ziet en begrijpt hoe wedergeboorte werkt, en wordt veroorzaakt door begeerte. Begeerte naar zintuiglijk aangename zaken of aangename mentale staten, begeerte naar bestaan en naar niet-bestaan. Als je ziet hoe dit wedergeboorte veroorzaakt, en wedergeboorte nooit het einde van lijden kan betekenen, dan begrijp je zowel de eerste als de tweede edele waarheid, lijden en diens oorzaak van lijden.

En als je ziet hoe dit alles bij jezelf afwezig is, al die begeerten die zorgen voor een wedergeboorte, dan kun je dus weten: een volgende geboorte komt niet meer. Ik moet dit leven gewoon uitzingen. Pijnlijke gevoelens, terminale gevoelens loslaten. Maar na de dood is ook dat allemaal gebeurt.

Nibbana verwijst dan naar die persoonlijke staat waarin die begeerten afwezig zijn. Bevrijding wordt dan ook op persoonlijke wijze gerealiseerd.
In die zin dat in een unieke samenkomst van lichaam en geest, die we nu ervaren als onszelf, bepaalde processen zijn beeindigd (hebzucht, haat, begoocheling, latente neigingen (anusaya), oprispingen (asava's), begeerten (tanha's)).

De bevestiging van bevrijding komt volgens hen dus niet van kennis van een soort transcendente wereld/iets, want dat is volgens hen juist mythisch!
De bevestiging van bevrijding komt volgens hen van de erkenning dat er alleen maar khandha's zijn en dat begeerte er voor zorgt dat steeds weer opnieuw nieuwe khandha's ontstaan, en daarmee lijden ook weer ontstaat.

Volg je het nog?

[ervaringsgetuige]

Hi Steve,

De kennis van bevrijding wordt in de sutta's beschreven als de kennis dat er geen wedergeboorte meer volgt. Kennelijk kun je daarover zekerheid verwerven. Die zekerheid is de kennis van bevrijding.

The knowledge and vision arose in me: 'My deliverance is unshakeable; this is my last birth; now there is no renewal of being.' MN26)
...

Als je nou maar goed die sutta's leest, onderzoekt en bediscussieerd met Steve zijn jullie zeker de volgenden die niet wedergeboren hoeven te worden!

Volg je het nog?

Ik volg met veel lol jullie discussies.
Daarbij opmerkend dat mijn helder-ziende François in de laatste maanden voor zijn dood zei niet meer wedergeboren te worden.
Daar kan ik inkomen van zo'n man die over tijd en ruimte heen kon zien.

[ervaringsgetuige]

Maar na de dood is ook dat allemaal gebeurt.

Na de dood houdt jouw denken "gewoon" op. That's it.

[ervaringsgetuige]

...
De bevestiging van bevrijding komt volgens hen dus niet van kennis van een soort transcendente wereld/iets, want dat is volgens hen juist mythisch!
De bevestiging van bevrijding komt volgens hen van de erkenning dat er alleen maar khandha's zijn en dat begeerte er voor zorgt dat steeds weer opnieuw nieuwe khandha's ontstaan, en daarmee lijden ook weer ontstaat.

Klinkt weer indrukwekkend dat erkennen van dat er alleen maar khandha's zijn, maar het is veel één-voudiger:

- De dood is geen einde, maar eerder een bevrijding van de illusie van een afzonderlijk zelf. Het is een terugkeer naar de bron, naar het bewustzijn waaruit alles voortkomt.

- Het 'ik' dat we ervaren is een illusie, een verzameling van gedachten en percepties. Wanneer het lichaam sterft, verdwijnt deze illusoire identiteit.

- De enige werkelijkheid is de absolute realiteit (God), het bewustzijn zelf (God). Dit bewustzijn is oneindig, onveranderlijk en bestaat altijd.

- Er is geen hemel of hel. Dit zijn slechts mentale constructies die dienen om mensen te controleren.

- Ook de anderen zijn de hel niet, daarmee verwijzend naar Jean-Paul Sartre, de filosoof die beroemd werd met de uitspraak "De hel, dat zijn de anderen". De individuele vrijheid en verantwoordelijkheid van de mens wordt niet bedreigd door de aanwezigheid van anderen. Dat is nonsens.

- Anderen, "de wereld", is er om ons te helpen te ontwaken. De wereld is niet tegen jou.

- Bevrijdt je van je eigen lijden in jouw eigen denken (stap uit de slachtofferrol) en wordt een / het licht in de wereld....

[ervaringsgetuige]

Er grijpt helemaal geen God van ergens ginder boven in de kosmos in want die bestaat niet.
Wat gebeurt zijn spirituele lijnen die actief worden in de mens die zelf god is maar zijn conditionering verhindert hem zich daarvan bewust te worden.

Ik vind het mooier om te zeggen dat God in ons en wij in God. Laat ik open wat God is.

Doorprik / doorzie de illusie nou is.
God is het absolute. God is een woord voor wat is, een woord voor realiteit. Vereniging met het absolute is het ultieme doel van de spirituele zoektocht.
Door de illusie van het zelf te doorzien, kunnen we ons verenigen met het absolute, het oneindige bewustzijn dat alles doordringt.

Wat houdt deze illusie in?

• Het 'ik': een mentale constructie: Het 'ik' dat we ervaren, is geen statisch, onafhankelijk wezen. Het is eerder een voortdurend veranderende verzameling van gedachten, gevoelens, herinneringen en percepties. Dit 'ik' wordt gevormd door onze ervaringen, cultuur en opvoeding.

• Geen aparte entiteit: Het 'ik' is niet gescheiden van de rest van de werkelijkheid. Het is verstrengeld met alles wat er is. Het gevoel van een afzonderlijk 'ik' is een illusie, een soort optische illusie van het bewustzijn.

• Vergelijking met een droom: Ik vergelijk het 'ik' vaak met een personage in een droom. In een droom lijkt het personage een eigen leven te leiden, maar wanneer we wakker worden, realiseren we ons dat het personage nooit echt heeft bestaan. Op dezelfde manier is het 'ik' een tijdelijke illusie binnen het grotere bewustzijn.

Waarom is het belangrijk om deze illusie te doorzien?

• Bevrijding van lijden: Het gevoel van een afzonderlijk 'ik' is de wortel van veel menselijk lijden. Wanneer we ons identificeren met ons 'ik', zijn we kwetsbaar voor angst, verdriet, woede en andere negatieve emoties. Door te beseffen dat het 'ik' een illusie is, kunnen we ons bevrijden van deze lijden.

Ons gevoel van een vaststaande, individuele identiteit is een misvatting. Door deze illusie te doorzien, kunnen we een dieper niveau van bewustzijn bereiken en ware vrijheid ervaren.

Maar ik zal het allemaal maar beter tegen de eenden in het park gaan vertellen, die verstaan mij misschien want zijn niet geconditioneerd!

[lang kwaat]

Hmmm…

Als bevrijding slaat op als mens bevrijd te geraken van lijden, dan is er inderdaad geen bevrijding mogelijk of dan is bevrijding inderdaad iets mytisch.

Als bevrijding slaat op bevrijding uit de identificatie met die mens te zijn, dan is bevrijding niet mythisch, maar een mogelijkheid.

Boeddha was niet mythisch maar een mens, een voertuig voor Tathaghata. Dit voertuig sprak niet in termen van ik ben (het voertuig), maar in termen van de Tathagata valt niet binnen de categorieën van bestaan of niet-bestaan, lichaam of geest, … de Tahagata is buiten categorie.

Er zijn interpretaties die overeenkomen met die van jou, Gouden middenweg, die stellen dat volledige bevrijding maar mogelijk is als er geen lichaam meer is, want waar lichaam is, is er ook lijden en lijden toebrengen. Bevrijding van lijden kan dus enkel bevrijding van lichaam zijn, volledige bevrijding kan dan enkel na de dood van het lichaam bereikt worden, in pari-nibbaba.

Je kunt het ook zo samenvatten:

er zijn boeddhisten, zoals jij Steve, die geloven dat je echt kunt zien en ook moet zien dat je niet het lichaam bent, niet de gevoelens, gedachten, wil, bewustzijn, herinneringen, betekenissen, neigingen, emoties etc....maar iets anders...Is dat gezien dan valt de identificatie met lichaam en geest geleidelijk maar zeker weg. Als gewenning mag het nog een tijdje opspelen maar omdat men nu de juiste visie heeft, weet men dat dit allemaal niet ultiem waar en werkelijk is.

Er zijn ook boeddhisten die geloven dat het niet een kwestie is van zien dat je iets anders bent dan dit lichaam, de gevoelens, gedachten, wil, bewustzijn, herinneringen, betekenissen, neigingen, emoties, maar dat dit alles slechts is wat het is. Het zijn slechts formaties. Er zit geen Ik in, onder, tussen, boven, noch is het allemaal van dat Ik.
Die betekenis van 'dit ben Ik, dit is van mij- dit is mijn zelf...wordt vanuit gewenning toegevoegd aan die formaties terwijl ze ontstaan. Waardoor ze voor ons hier en nu beleefd worden als iets anders dan louter processen of formaties. En daarin zit volgens hen de oorzaak van lijden en niet in het niet kennen van een transcendente ongrijpbare en niet te verwoorden realiteit.

Dus de kwestie volgens hen is niet dat je een ander antwoord moet hebben op de vraag wie/wat ben ik...of kennis moet hebben van een soort transcendente realiteit, maar je moet alles wat je nu al kent juist zien zoals het werkelijk is (niks toegevoegd). Daarin, in die directe kennis van wat hier en nu voor handen is, ligt de bevrijding. Andere kennis heeft men niet nodig.

Zij geloven niet dat de Boeddha onderwees dat er een dharmakaya is, rigpa, een ongeboren gewaarzijn, een universeel eeuwige intelligentie, een grond, leegte of wat dies meer zij  wat je misschien onbenoembaar noemt en buiten categorie. Juist dat maakt de Dhamma volgens hen ook uniek want vele andere spirituele tradities beroepen zich op een buiten categorie. Zij geloven juist dat de Boeddha dit nou net niet deed. Begrippen als asankhata, Nibbana, amata, duiden volgens hen ook niet op een buitencategorie.

Het is me allemaal wat.

[lang kwaat]

Ik kan niet helpen te lachen bij dat manneke met rood hoofd

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Boeddha was niet mythisch maar een mens,

Boeddha dat ben jij.
Je kunt niet over Boeddha  louter als mens spreken, omdat Boeddha ook de belichaming van de zuiverheid symboliseert.

Jij spreekt over voertuig, Misschien is het beter om te zeggen :  leraar, boodschapper, verkondiger.
Van wat ?
Van het zuivere.

En wat doet dat zuivere ?
Het dooft het vuur van het kwaad.
Het verdrijft de onwetendheid, de blindheid,

En wat blijft er over als de onwetendheid, de blindheid verdwijnt ?

Nog altijd jij maar dan bewust van het zuivere .
En overal waar een levend wezen verschijnt bewust van het zuivere, daar verschijn jij.
Toch kun je je niet dat zuivere toe-eigenen. Alsof jij zuiver bent.

Een mens denkt dat ie alleen is, maar het zuivere was er ook altijd al.
Zonder het zuivere zou er geen redding mogelijk zijn.

Voordat een mens bewust is van het zuivere, deed het zuivere al zijn werk.
Laat het zuivere maar verder zijn werk doen.

[Steve]

Hi Steve,

De kennis van bevrijding wordt in de sutta's beschreven als de kennis dat er geen wedergeboorte meer volgt. Kennelijk kun je daarover zekerheid verwerven. Die zekerheid is de kennis van bevrijding.

The knowledge and vision arose in me: 'My deliverance is unshakeable; this is my last birth; now there is no renewal of being.' MN26)

De mensen waaraan je refereert (alleen na de dood is er de volledige beeindiging van lijden) geloven niet dat dit komt omdat je nu kennis hebt van iets voorbij tijd en ruimte of iets als een buitencategorie, want dat erkennen ze als afwezig. Zoiets is er niet volgens hen. Er zijn alleen khandha's.

Voor hen betekent het dat je ziet en begrijpt hoe wedergeboorte werkt, en wordt veroorzaakt door begeerte. Begeerte naar zintuiglijk aangename zaken of aangename mentale staten, begeerte naar bestaan en naar niet-bestaan. Als je ziet hoe dit wedergeboorte veroorzaakt, en wedergeboorte nooit het einde van lijden kan betekenen, dan begrijp je zowel de eerste als de tweede edele waarheid, lijden en diens oorzaak van lijden.

En als je ziet hoe dit alles bij jezelf afwezig is, al die begeerten die zorgen voor een wedergeboorte, dan kun je dus weten: een volgende geboorte komt niet meer. Ik moet dit leven gewoon uitzingen. Pijnlijke gevoelens, terminale gevoelens loslaten. Maar na de dood is ook dat allemaal gebeurt.

Nibbana verwijst dan naar die persoonlijke staat waarin die begeerten afwezig zijn. Bevrijding wordt dan ook op persoonlijke wijze gerealiseerd.
In die zin dat in een unieke samenkomst van lichaam en geest, die we nu ervaren als onszelf, bepaalde processen zijn beeindigd (hebzucht, haat, begoocheling, latente neigingen (anusaya), oprispingen (asava's), begeerten (tanha's)).

De bevestiging van bevrijding komt volgens hen dus niet van kennis van een soort transcendente wereld/iets, want dat is volgens hen juist mythisch!
De bevestiging van bevrijding komt volgens hen van de erkenning dat er alleen maar khandha's zijn en dat begeerte er voor zorgt dat steeds weer opnieuw nieuwe khandha's ontstaan, en daarmee lijden ook weer ontstaat.

Volg je het nog?

Ik volg helemaal, alleen lijk je te suggereren dat volgens die anderen er een soort transcendente wereld/iets zou zijn. Misschien zijn er enkele Boeddhisten voor wie het zo leeft, voor de boeddhisten waar ik op doel niet.

Er wordt wel gesproken van ware natuur. Maar dat is niet iets, noch transcendent. Dat slaat op de zoheid, de realiteit zoals die is VOOR dat er allemaal gedachten, emoties op geprojecteerd zijn en waarnemingen met het bewustzijn van gemaakt zijn. Transcendentie slaat op iets boven jou. Zoheid, de ware natuur van alles en iedereen slaat op wat vooraf gaat aan wat individueel bewustzijn er van maakt. Je kan daar van proeven als er geen enkele identificatie meer is met gedachten, emoties, waarnemingen, bewustzijn van specifieke zaken. Het is erg concreet, een zeer concrete manier van zien dat er niets is, niet iets waar mee geïdentificeerd kan worden. Het leidt dus helemaal niet tot iets anders als wat jij hierboven beschrijft.

Het verschil zit dus niet in transcendentie of niet, volgens mij, maar in of volledige bevrijding realiseerbaar is in dit leven, of pas erna. Ik kan jou uitleg volgen dat men zekerheid kan krijgen over volledige bevrijding, door de zekerheid dat er geen wedergeboorte meer is. Bedankt om dit te verhelderen, makes sense. Ik volg niet dat sommigen beweren dat volledige bevrijding maar gerealiseerd kan worden na dit leven. Volgens mij en ik sta daar niet alleen in, is Volledige Bevrijding in dit leven te realiseren. Hetgeen dit realiseert is natuurlijk het individu. Het individu realiseert dat het niet om hem draait, dat volledige bevrijding nooit deel kan zijn van het individu. Het individu realiseert de zoheid, de bevrijding die er al is, niet boven de werkelijkheid, maar als de werkelijkheid zonder de lagen die er op gelegd worden, inclusief de laag “ik ben een individu, afgescheiden van deze werkelijkheid”, zonder ook lagen als ik ben God, transcendent, iets, Boeddha, leegte, … . Woorden gebruiken is altijd erg gevaarlijk op dit niveau, het geeft gelegenheid te interpreteren alsof je dan ontdekt "iets" te zijn, ware natuur te zijn. Daarom spreekt men vaak over leegte, niet-iets, maar ook daar kan het lijken dat dit weer de zoveelste identificatie is: ik ben die leegte. Niet-zelf is daarom een beter woord, een ontkenning, geen enkel zelf, noch met een Hoofdletter, noch iets dat aangeduid wordt als leegte. Leegte duidt niets aan, het duid het leeg zijn van iets aan.

De Boeddha zegt ook nooit “Ik ben de Tathagatta” in de Pali suttas, hij zegt gewoon niet “ik ben” als gerefereert wordt naar het al bevrijdde, het niet binnen categorieën passende, het ongeborene. Het is dus niet iets dat overblijft waarmee geïdentificeerd kan worden. Wat overblijft is dat wat ontdaan is aan alles dat er opgelegd is, inclusief bestaan en niet-bestaan, leegte en vorm, geboorte en dood. Ook sommigen die jij zal toe doen behoren tot de groep die jij hierboven beschrijft geven het soms een naam als "zuivere Citta", dat wat zelf niet bezoedeld is, waar alle bezoedelenden als lagen opgelegd zijn. Dat is te proeven, de woudmonikken proeven er op hun manier van, in Zen, Dzogchen, Mahamudra weer op een andere manier. En ja het is het individu die hiervan proeft en dus ook op persoonlijke wijze realiseert dat individu dat het maar een verschijnsel is, niet zuivere Citta zelf is die al Volledig bevrijdt is. Als je daarvan proeft, proef je van Volledige Bevrijding en zie je die lagen er weer op komen, zie je lijden verschijnen. Dit neemt de Volledige Bevrijding niet weg, maar het zoekt het wel niet meer in lichaam, noch geest.

Het individu verliest daarmee niet zijn belang, het wordt belangrijk om te getuigen van die Bevrijding. En om dat zuiver te kunnen doen, moet het individu zuiver geraken van al die zaken die je beschrijft. Het wordt hier niet van vrijgesteld. Waar het van vrijgesteld is, is dat Volledige Bevrijding nog in dat individu wordt gezocht. Het individu wordt hier realistisch in: rug zal pijn blijven doen, impact op mensen en hun leven blijft zich voordoen, last toebrengen aan anderen blijft doorgaan, en ja, dit stopt maar bij de dood van het individu. Maar evengoed blijft het uiterst belangrijk dit individu te ontdoen van de zaken die eraan blijven kleven, anders blijft er oorzaak voor verderzetting van deze kleverigheid in volgende levens.

Echter volledige bevrijding blijft wel gerealiseerd juist in de realisatie dat je niet het individu bent, daarom hoeft het individu ook niet weg, zolang het door blijft gaan, volledige realisatie is en blijft gerealiseerd, en het individu als voertuig voor het getuigen van deze realiseerbaarheid (en het zich ontdoen van kleverigheid) wordt daarbij uiterst belangrijk. En dient dus verzorgd te worden, onderhouden te worden en uitgezuiverd te worden, maar niet in de illusie dat dat "voertuig", zo genoemd omdat het een middel is, niet iets wat je bent, zelf volledig bevrijdt kan zijn, ook niet in de illusie dat het weg moet vallen om Volledige bevrijding vrij te maken. Gewoon het gebruiken om te getuigen en andere individuen te helpen tot deze realisatie te komen, via welke weg dan ook: voor elk wat wils.

[Steve]

Je kunt het ook zo samenvatten:

er zijn boeddhisten, zoals jij Steve, die geloven dat je echt kunt zien en ook moet zien dat je niet het lichaam bent, niet de gevoelens, gedachten, wil, bewustzijn, herinneringen, betekenissen, neigingen, emoties etc....maar iets anders...Is dat gezien dan valt de identificatie met lichaam en geest geleidelijk maar zeker weg. Als gewenning mag het nog een tijdje opspelen maar omdat men nu de juiste visie heeft, weet men dat dit allemaal niet ultiem waar en werkelijk is.

Schrap die "en ook moet zien" maar.
En ook die "maar iets anders".

Er zijn ook boeddhisten die geloven dat het niet een kwestie is van zien dat je iets anders bent dan dit lichaam, de gevoelens, gedachten, wil, bewustzijn, herinneringen, betekenissen, neigingen, emoties, maar dat dit alles slechts is wat het is. Het zijn slechts formaties. Er zit geen Ik in, onder, tussen, boven, noch is het allemaal van dat Ik.
Die betekenis van 'dit ben Ik, dit is van mij- dit is mijn zelf...wordt vanuit gewenning toegevoegd aan die formaties terwijl ze ontstaan. Waardoor ze voor ons hier en nu beleefd worden als iets anders dan louter processen of formaties. En daarin zit volgens hen de oorzaak van lijden en niet in het niet kennen van een transcendente ongrijpbare en niet te verwoorden realiteit.

Helemaal akkoord. Zo zie ik het ook.

Dus de kwestie volgens hen is niet dat je een ander antwoord moet hebben op de vraag wie/wat ben ik...of kennis moet hebben van een soort transcendente realiteit, maar je moet alles wat je nu al kent juist zien zoals het werkelijk is (niks toegevoegd). Daarin, in die directe kennis van wat hier en nu voor handen is, ligt de bevrijding. Andere kennis heeft men niet nodig.

Exact! Blij dat je het ook zo verwoord.
Vanwaar die neiging om steeds dat transcendente er op te projecteren?

Zij geloven niet dat de Boeddha onderwees dat er een dharmakaya is, rigpa, een ongeboren gewaarzijn, een universeel eeuwige intelligentie, een grond, leegte of wat dies meer zij  wat je misschien onbenoembaar noemt en buiten categorie. Juist dat maakt de Dhamma volgens hen ook uniek want vele andere spirituele tradities beroepen zich op een buiten categorie. Zij geloven juist dat de Boeddha dit nou net niet deed. Begrippen als asankhata, Nibbana, amata, duiden volgens hen ook niet op een buitencategorie.

Ok, ik begrijp dat de Mahayana termen jou de indruk geven dat er zoiets werkelijk als dharmakaya, rigpa enzo is. Rigpa is gewoon "helder gewaarzijn zonder invulling". Het ongeboren is gewoon het doodloze van de pali sutta's. Buiten categorie, als ik mij niet vergis, ontleen ik uit een pali sutta waarin letterlijk gesteld wordt "De tathagatta valt niet onder te brengen in de categorieen van bestaan en niet-bestaan".

Mahayana gebruikt heel veel labels als vaardige middelen om te komen tot het labelloze. Het gebruikt allerlei opdelende beschrijvingen als kaya's, om te komen tot de realisatie dat er geen (ondescheiden) kaya's zijn. Als dit verwarrend is voor jou, en jou het gevoel geeft dat Mahayana iets transcendent nastreeft of iets anders dan de pali Boeddha, dan is Mahayana misschien niet echt iets voor jou. We blijven best bij wat werkt en helderheid geeft voor ons. 

Het is me allemaal wat.

Zeg dat wel.

[lang kwaat]

Hi steve,

Even concreet: jij gelooft dus dat er iets anders is dan vijf khandha's? En wanneer bij een laatste dood niet weer opnieuw vijf khandha's ontstaan, dan is er dus nog iets over: noem het zuivere citta, dzogchen, de ware staat, het ongeboren bewustzijn? In wezen is dit al in dit leven aanwezig maar ongezien en onbekend voor de onwetende geest?

[Steve]

Boeddha was niet mythisch maar een mens,

Boeddha dat ben jij.
Je kunt niet over Boeddha  louter als mens spreken, omdat Boeddha ook de belichaming van de zuiverheid symboliseert.

Jij spreekt over voertuig, Misschien is het beter om te zeggen :  leraar, boodschapper, verkondiger.
Van wat ?
Van het zuivere.

En wat doet dat zuivere ?
Het dooft het vuur van het kwaad.
Het verdrijft de onwetendheid, de blindheid,

En wat blijft er over als de onwetendheid, de blindheid verdwijnt ?

Nog altijd jij maar dan bewust van het zuivere .
En overal waar een levend wezen verschijnt bewust van het zuivere, daar verschijn jij.
Toch kun je je niet dat zuivere toe-eigenen. Alsof jij zuiver bent.

Een mens denkt dat ie alleen is, maar het zuivere was er ook altijd al.
Zonder het zuivere zou er geen redding mogelijk zijn.

Voordat een mens bewust is van het zuivere, deed het zuivere al zijn werk.
Laat het zuivere maar verder zijn werk doen.

Ik begrijp waar je naar toe wil, en onderschrijf het grotendeels wel, ik gebruik taal echter helemaal anders.

Het ging erom of volledige bevrijding nu wel of niet te realiseren valt in dit leven. Volgens mij wel.

Boeddha, letterlijk "de ontwaakte", slaat voor mij op die mens Boeddha die ontwaakt is tot zijn ware aard of beter tot de ware aard van alles en iedereen, tot die volledige bevrijding.
Net als heel veel anderen spreek ik dus wel over de Boeddha als de mens, een mens als jou en mij, met rugpijnen en nog steeds de mogelijk hebbend last toe te brenngen aan anderen.
Ik verhef de Boeddha niet tot iets boven-menselijks.

Wat die mens gerealiseerd en belichaamt (in de mate van het mogelijke) heeft: de Zoheid van alles en iedereen, dat is wat ik verwoord als wat al altijd en volledig bevrijdt is. De mens Boeddha verwees er naar als de "Tathagatta" (naar mijn weten niet als "Boeddha")

Ik spreek over "voertuig" omdat de mens, de Boeddha, niet iets is dat men is of kan zijn, maar waar er wel vaak mee geidentificeerd wordt. Zoals mensen vaak zeggen "Ik sta op de hoek van de straat". Nou ja, je auto staat op de hoek van de straat, je lichaam zit hier voor dit scherm. De vergelijking gaat natuurlijk niet helemaal op, want zelf die "je" is er teveel aan, maar het gaat als metafoor wel op in dat het er is, en ook al ben je het niet, dat het wel verzorgd moet worden, gewassen moet worden, onderhouden moet worden, ook al is de identificatie ermee niet iets wat werkelijk zo is. Als het voertuig volledig gezuiverd is en enkel nog gebruikt wordt om te getuigen, dan wordt het inderdaad een middel tot lering overbrengen, boodschappen overbrengen, verkondigen, maar blijft het een middel, niet wat iemand is geworden of is.

En akkoord, dat zuivere kan niet toegeigend worden en het is er al.
Maar in mijn bewoording doet het zuivere geen werk. De lagen die we op het zuivere leggen houden het licht dat het uitschijnt tegen.

Ik zou daarom zeggen: inderdaad, laten we die lagen wegnemen, laten we het voertuig zuiveren, maar vanzelf gaat het niet gebeuren, in mijn bewoording toch niet, tenzij we de verkrampte hand zo gemasseerd hebben dat die begint te ontspannen en spontaan te openen, dan kan het terug beginnen keren naar zijn ware aard. Niet zomaar.

Laten we daarom masseren, kine toepassen, beweging krijgen in die kramp. En dit is zelf nog nodig als je ziet dat het maar een verschijnsel is. Zolang het niet open gemaakt is, zal het dit zien blijven bedekken, beinvloeden het zien onstabiel maken.

Mag ik het ook zo verwoorden?

[Steve]

Hi steve,

Even concreet: jij gelooft dus dat er iets anders is dan vijf khandha's? En wanneer bij een laatste dood niet weer opnieuw vijf khandha's ontstaan, dan is er dus nog iets over: noem het zuivere citta, dzogchen, de ware staat, het ongeboren bewustzijn? In wezen is dit al in dit leven aanwezig maar ongezien en onbekend voor de onwetende geest?

Neen, de vijf khandha's zijn ook niet iets, het zijn lagen die gelegd zijn op de zoheid. Materie bestaat niet op zich, het is bewegende leegte die "ervaren" wordt tot iets vast te zijn. Bewustzijn bestaat niet op zich, het komt voort uit de potentie tot bewustzijn in contact met iets dat waargenomen wordt, het vormt zich. Dus neen, er zijn geen vijf khanda's, er doen zich vijf khanda's voor, maar er is ook niet iets anders. Dat is "leegte". De leegte is het niet gemaakt zijn tot "iets". Dit ervaren tot "iets vast" en gehecht er aan geraken is wat de cyclus van geboorte in stand houdt, steeds weer opnieuw terug iets willen ervaren als vast, lichaam. Zuivere citta zou ik het potentieel tot skanda's noemen, de potentie tot vormen maken, tot gewaarworden, tot...  bewustzijn. Het is niet iets, maar een mogelijkheid. Maar ook dat, eens benoemd, maak je weer tot iets. Dus laten we er gewoon over zwijgen?

Ik wil gewoon benadrukken dat het niet juist is iets trancendent te projecteren op waar dat niet de bedoeling is.
De bedoeling is evenzo om te komen tot het zien van het ontstaan van de khandha's, en door het feit dat ze gezien zijn te ontstaan, er niet meer aan gehecht te zijn. Het is NIET de bedoeling gehecht te worden aan iets anders, bijvoorbeeld leegte of ongeboren bewustzijn.

[lang kwaat]

Zij geloven niet dat de Boeddha onderwees dat er een dharmakaya is, rigpa, een ongeboren gewaarzijn, een universeel eeuwige intelligentie, een grond, leegte of wat dies meer zij  wat je misschien onbenoembaar noemt en buiten categorie. Juist dat maakt de Dhamma volgens hen ook uniek want vele andere spirituele tradities beroepen zich op een buiten categorie. Zij geloven juist dat de Boeddha dit nou net niet deed. Begrippen als asankhata, Nibbana, amata, duiden volgens hen ook niet op een buitencategorie.

Ok, ik begrijp dat de Mahayana termen jou de indruk geven dat er zoiets werkelijk als dharmakaya, rigpa enzo is. Rigpa is gewoon "helder gewaarzijn zonder invulling". Het ongeboren is gewoon het doodloze van de pali sutta's. Buiten categorie, als ik mij niet vergis, ontleen ik uit een pali sutta waarin letterlijk gesteld wordt "De tathagatta valt niet onder te brengen in de categorieen van bestaan en niet-bestaan".

Ik wil er niet een richtingen strijd van maken. Ik kan niet ontkennen dat ik boeddhisme complex vindt. Maar voor mij ligt de essentie van de Dhamma niet in een leer maar eigenlijk in een hele eenvoudige praktijk en ik denk universele levens ervaring:

Dat je als mens eigenlijk merkt dat je het gewoonweg niet kunt vinden bij en met jezelf.
Of je voelt je wel boos, gefrustreerd, onrustig, gejaagd, eenzaam, bedrukt, belast, verveelt, gespannen.
Van alles bestookt je van binnenuit alsmaar
En van die pijn zoek je afleiding. Je zoekt een oplossing in iets/iemand. Hard werken leidt af. Sporten maakt hormonen vrij. Je stort je ergens op. Of je gaat aan de drugs, pillen, veel uit eten etc.

Het gewone leven lijkt wel een constant ontlopen van de waarheid van lijden.

Als je dat niet doet, groeit alleen maar het gevoel van onmacht.
Dan ga je ideeën vastpakken als: "ja hallo zeg, het is toch normaal dat ik het niet kan vinden bij mezelf. Zo ben ik ook niet bedoeld.
"Het is toch belachelijk dat je zo gefixeerd bent op het zien, begrijpen en oplossen van alles wat innerlijk je kwelt"? "Zo is het leven toch niet bedoeld?"
Dat soort ideeen.

Zo heb ik dit in mezelf bespeurd.
In de onmacht en confrontatie met het onvermogen ga je oordelen. Ik wel althans.

En wat ik geloof is dat hierin de weg van de Boeddha uniek is.
Hij liet al dat soort oordelen kennelijk passeren. Hij zal ze vast ook gehad hebben, denk ik, al is daar weinig van terug te vinden in de sutta's.
Maar ik geloof dat de instelling heel uitzonderlijk is.

Het meest vreemde er aan, vind ik, is dat het vrij is van elk idee van...zus en zo ben Ik bedoeld, zus en zo is het leven bedoeld...
Ik ben hierin anders bedraad lijkt wel want ik heb wel zulke gevoelens.
Ik vind het heel apart dat dit soort ideeën over het leven eigenlijk niet eens voorkomen in de sutta's.
Terwijl we dit vast allemaal wel kennen.
Volgens mij speelt dit wel meer in later boeddhisme dat naar mijn gevoel steeds godsdienstiger werd.

Maar als ik eerlijk kijk naar hoe het bij mij werkt dan zie ik onmacht en onvermogen.
Opmerken dat je eigenlijk min of meer in een staat van oorlog bent. Dat je moet toegeven dat je eigenlijk het niet bij jezelf kunt vinden.
Driften, vuren, winden, opwellingen, kwellingen, onrust, gistingen waaraan maar geen einde lijkt te komen.

Wat ik terugzie in de sutta's is dat het zuiveren ook dit onbewuste aangaat. Ik denk dat het iets persoonlijks is.
Iedereen heeft zijn eigen bagage, vat vol borrelend spul.

Maar het meest moeilijke van de Dharma beoefening is volgens mij dat je in je onmacht en onvermogen te dealen met wat allemaal in je gist en opborrelt, je oordelend wordt, zoals boven gezegd: "Het is niet menselijk zo te leven",  "Het is niet te doen", "zo ben Ik niet bedoeld".
Het wonderlijke, vind ik, dat de Boeddha dit kennelijk amper of zelfs helemaal niet heeft beleefd en ook niet aan heeft toegegeven.
Hij is zich op het gistend vat blijven richten.

Vooral het niet oordelende, het niet normerende, dat vind ik iets unieks.

Ik weet zelf nog niet goed wat er allemaal mee aan moet.

Mahayana gebruikt heel veel labels als vaardige middelen om te komen tot het labelloze. Het gebruikt allerlei opdelende beschrijvingen als kaya's, om te komen tot de realisatie dat er geen (ondescheiden) kaya's zijn. Als dit verwarrend is voor jou, en jou het gevoel geeft dat Mahayana iets transcendent nastreeft of iets anders dan de pali Boeddha, dan is Mahayana misschien niet echt iets voor jou. We blijven best bij wat werkt en helderheid geeft voor ons. 

Dat laatste ben ik nog nooit tegengekomen, eerlijk gezegd. En als iets werkt, zegt dat mij ook weinig eerlijk gezegd. Voor mij is het wel duidelijk dat de natuur van bewustzijn suggestie is.
Het is erg gevoelig voor de suggesties van het onbewuste. Suggestie werkt. Ik vind dit idee van suggestie waarachtig.

Je staat voor de spiegel en het onbewuste suggereert....dat ben Ik, wat ben ik toch lelijk of ik ben best wel mooi...Het bewustzijn beleeft het dan zo.
Het bewustzijn eigent zich alles toe terwijl het eigenlijk in dit geval voor de spiegel alleen maar gewaar wordt wat het onbewuste suggereert.

Ik twijfel er niet aan dat er talloze suggesties zijn die je jezelf ook bewust kan eigenmaken, in trainen, waardoor je gelukkiger wordt. Dat dit werkt twijfel ik niet aan.
Maar wat is zoiets waard he? Draait het dan alleen maar daarom, dat we ons gelukkig voelen via iets wat werkt?

[Steve]

Ik wil er niet een richtingen strijd van maken.

Fijn!

Ik kan niet ontkennen dat ik boeddhisme complex vindt. Maar voor mij ligt de essentie van de Dhamma niet in een leer maar eigenlijk in een hele eenvoudige praktijk en ik denk universele levens ervaring:

Dat je als mens eigenlijk merkt dat je het gewoonweg niet kunt vinden bij en met jezelf.
Of je voelt je wel boos, gefrustreerd, onrustig, gejaagd, eenzaam, bedrukt, belast, verveelt, gespannen.
Van alles bestookt je van binnenuit alsmaar
En van die pijn zoek je afleiding. Je zoekt een oplossing in iets/iemand. Hard werken leidt af. Sporten maakt hormonen vrij. Je stort je ergens op. Of je gaat aan de drugs, pillen, veel uit eten etc.

Het gewone leven lijkt wel een constant ontlopen van de waarheid van lijden.

Als je dat niet doet, groeit alleen maar het gevoel van onmacht.
Dan ga je ideeën vastpakken als: "ja hallo zeg, het is toch normaal dat ik het niet kan vinden bij mezelf. Zo ben ik ook niet bedoeld.
"Het is toch belachelijk dat je zo gefixeerd bent op het zien, begrijpen en oplossen van alles wat innerlijk je kwelt"? "Zo is het leven toch niet bedoeld?"
Dat soort ideeen.

Zo heb ik dit in mezelf bespeurd.
In de onmacht en confrontatie met het onvermogen ga je oordelen. Ik wel althans.

En wat ik geloof is dat hierin de weg van de Boeddha uniek is.
Hij liet al dat soort oordelen kennelijk passeren. Hij zal ze vast ook gehad hebben, denk ik, al is daar weinig van terug te vinden in de sutta's.
Maar ik geloof dat de instelling heel uitzonderlijk is.

Het meest vreemde er aan, vind ik, is dat het vrij is van elk idee van...zus en zo ben Ik bedoeld, zus en zo is het leven bedoeld...
Ik ben hierin anders bedraad lijkt wel want ik heb wel zulke gevoelens.
Ik vind het heel apart dat dit soort ideeën over het leven eigenlijk niet eens voorkomen in de sutta's.
Terwijl we dit vast allemaal wel kennen.

Ik volg je, het leeft wel anders voor mij.

Volgens mij speelt dit wel meer in later boeddhisme dat naar mijn gevoel steeds godsdienstiger werd.

Ik ga dat niet ontkennen. Heb er ook moeite mee, maar ben er wel doorheen gaan leren zien, dankzij Dzogchen en Mahamudra, die meer naar de essentie gaan en een loopje nemen met al dat religieus gedoe. Neen, dat is ook niet juist, ze respecteren het, zien er het nut van in voor grote groepen mensen, ze blijven het dus ook ondersteunen en zetten het zelfs voort, maar zonder in de religieuziteit zelf enige waarde te leggen voor wat betreft bevrijding zelf. Het is gewoon wat er door loopt, wat mensen vragen en nood aan hebben aan de oppervlakte. Zij die diepere wateren opzoeken, kunnen er door duiken.

Maar als ik eerlijk kijk naar hoe het bij mij werkt dan zie ik onmacht en onvermogen.
Opmerken dat je eigenlijk min of meer in een staat van oorlog bent. Dat je moet toegeven dat je eigenlijk het niet bij jezelf kunt vinden.
Driften, vuren, winden, opwellingen, kwellingen, onrust, gistingen waaraan maar geen einde lijkt te komen.

Wat ik terugzie in de sutta's is dat het zuiveren ook dit onbewuste aangaat. Ik denk dat het iets persoonlijks is.
Iedereen heeft zijn eigen bagage, vat vol borrelend spul.

Maar het meest moeilijke van de Dharma beoefening is volgens mij dat je in je onmacht en onvermogen te dealen met wat allemaal in je gist en opborrelt, je oordelend wordt, zoals boven gezegd: "Het is niet menselijk zo te leven",  "Het is niet te doen", "zo ben Ik niet bedoeld".
Het wonderlijke, vind ik, dat de Boeddha dit kennelijk amper of zelfs helemaal niet heeft beleefd en ook niet aan heeft toegegeven.
Hij is zich op het gistend vat blijven richten.

Vooral het niet oordelende, het niet normerende, dat vind ik iets unieks.

Ja, dat is uniek aan Boeddhisme.

Ik beleef het wel heel anders. Zonder het gistend vat te ontkennen, wegdrukken of er mij van af te leiden zie ik wel een uitweg hieruit (derde edele waarheid) en ga ik het pad hiertoe (vierde edele waarheid), met vallen en opstaan, ja dat wel, maar dat hoort er bij. 

Dat laatste ben ik nog nooit tegengekomen, eerlijk gezegd. En als iets werkt, zegt dat mij ook weinig eerlijk gezegd. Voor mij is het wel duidelijk dat de natuur van bewustzijn suggestie is.
Het is erg gevoelig voor de suggesties van het onbewuste. Suggestie werkt. Ik vind dit idee van suggestie waarachtig.

Je staat voor de spiegel en het onbewuste suggereert....dat ben Ik, wat ben ik toch lelijk of ik ben best wel mooi...Het bewustzijn beleeft het dan zo.
Het bewustzijn eigent zich alles toe terwijl het eigenlijk in dit geval voor de spiegel alleen maar gewaar wordt wat het onbewuste suggereert.

Ik twijfel er niet aan dat er talloze suggesties zijn die je jezelf ook bewust kan eigenmaken, in trainen, waardoor je gelukkiger wordt. Dat dit werkt twijfel ik niet aan.
Maar wat is zoiets waard he? Draait het dan alleen maar daarom, dat we ons gelukkig voelen via iets wat werkt?

Neen, gelukkiger worden, daar gaat het niet om.
Iets werkt als er zelfs rust kan blijven temidden van "ongelukkige" gebeurtenissen.
Dat maakt niet gelukkiger, maar maakt dat de gist ferment kan woren tot de derde en vierde edele waarheden.
Dat is wat ik bedoel met 'wat werkt voor jou". Wat werkt om minder meegesleurd te worden door de troep waar we ons mee omringnd hebben.
Wat werkt om het vuur te doven.

Dat behoeft geen oordeel. Het is helemaal normaal dat we die troep hebben en dat we hier onder lijden (eerste en tweede edele waarheden), ze zijn edele waarheden, maar niet zonder de edele waarheden dat er een uitweg uit is en dat die bewandeld kan worden, die horen er ook bij, dat maakt Boeddhisme tot Boeddhisme, niet de twee eerste alleen.

[lang kwaat]

Hi steve,

Even concreet: jij gelooft dus dat er iets anders is dan vijf khandha's? En wanneer bij een laatste dood niet weer opnieuw vijf khandha's ontstaan, dan is er dus nog iets over: noem het zuivere citta, dzogchen, de ware staat, het ongeboren bewustzijn? In wezen is dit al in dit leven aanwezig maar ongezien en onbekend voor de onwetende geest?

Neen, de vijf khandha's zijn ook niet iets, het zijn lagen die gelegd zijn op de zoheid. Materie bestaat niet op zich, het is bewegende leegte die "ervaren" wordt tot iets vast te zijn. Bewustzijn bestaat niet op zich, het komt voort uit de potentie tot bewustzijn in contact met iets dat waargenomen wordt, het vormt zich. Dus neen, er zijn geen vijf khanda's, er doen zich vijf khanda's voor, maar er is ook niet iets anders. Dat is "leegte". De leegte is het niet gemaakt zijn tot "iets". Dit ervaren tot "iets vast" en gehecht er aan geraken is wat de cyclus van geboorte in stand houdt, steeds weer opnieuw terug iets willen ervaren als vast, lichaam. Zuivere citta zou ik het potentieel tot skanda's noemen, de potentie tot vormen maken, tot gewaarworden, tot...  bewustzijn. Het is niet iets, maar een mogelijkheid. Maar ook dat, eens benoemd, maak je weer tot iets. Dus laten we er gewoon over zwijgen?

Ik wil gewoon benadrukken dat het niet juist is iets trancendent te projecteren op waar dat niet de bedoeling is.
De bedoeling is evenzo om te komen tot het zien van het ontstaan van de khandha's, en door het feit dat ze gezien zijn te ontstaan, er niet meer aan gehecht te zijn. Het is NIET de bedoeling gehecht te worden aan iets anders, bijvoorbeeld leegte of ongeboren bewustzijn.

Dit is allemaal ingewikkelde materie vind ik. Ik grijp dan maar terug op iets waar ik niet aan twijfel:

Ik geloof dat het toch wel duidelijk is dat het brein zaken die werkelijk buiten ons lichaam bestaan (zonlicht, moleculen, materiele structuren, geluidsgolven) en impact veroorzaken op de zintuigen, vertaalt naar vormen/kleuren, geuren, smaken, tactiele sensaties, geluiden etc. Wat we beleven is zo bezien een interpretatie van die zintuiglijke info die los en onafhankelijk van lichaam en geest bestaan. Die interpretatie is een suggestie van het brein, het onbewuste. Het bewustzijn ervaart vervolgens die suggesties en neemt die op zich. Eigent die zich toe.

Andere wezens zitten anders in elkaar en beleven een andere interpretatie, een andere suggestie van het onbewuste.

Ik geloof zelf dat bewustzijn dus ook niet echt kan zien hoe zaken echt gaan en bestaan, op objectieve wijze.
Zodra bewustzijn bijvoorbeeld een geur opmerkt, of een gedachte, of een geluid, dan is het al in contact met een door het onbewuste gesuggereerde werkelijkheid, een interpretatie.
Het ziet de zaken al niet zoals ze werkelijk zijn. Het ziet alleen de zaken zoals ze gesuggereerd worden te zijn aan het bewustzijn.

Neem je eigen lichaam. Het bewustzijn kan dit nooit zien ontstaan en verdwijnen, zoals het ook niet een boom ziet ontstaan en verdwijnen.
Hooguit ontstaan en verdwijnen gewaarwordingen, de geinterpreteerde werkelijkheid.
Maar zelfs al zou je lichaamsbesef verdwijnen uit je bewustzijn, en je geen enkele belichaming ervaart, dat betekent ook niet dat het lichaam nu verdwenen is, nietwaar?

Het lichaam wat eens geboren is, is volgens mij gewoon heel wat anders dan het lichaam dat het bewustzijn ervaart.
Het bewust beleefde lichaam dat je via zien, tactiel voelen, ruiken etc ervaart, ontstaat en verdwijnt zeker van moment tot moment maar niet het fysieke lichaam.
Dat laatste fysieke lichaam ontstaat niet vanuit de geest of bewustzijn maar uit bevruchting van een eicel.
Het fysieke lichaam bestaat uit moleculen maar het beleefde lichaam niet.
Het fysieke lichaam heeft wel degelijk een leeftijd, geschiedenis, continue bestaan tijdens leven maar het beleefde lichaam heeft dat alles niet.

Het is toch maar een illusie als mensen beweren dat ze kennis hebben van het ontstaan en verdwijnen van het lichaam?
Of zelfs van de wereld? Zoiets kun je toch nooit stellen?
Je kunt hooguit stellen dat je kennis hebt van het einde van waarnemingen/gewaarwordingen.
Maar je kunt daaruit toch nooit concluderen dat dus...de geest alles tot iets maakt...dat de wereld in de geest ontstaat en geen geschiedenis heeft. Of dat je alles  ziet zoals het werkelijk is als je het ontstaan en verdwijnen van gewaarwordingen kent? Het blijft volgens mij ook maar een perspectief.

[lang kwaat]

Neen, gelukkiger worden, daar gaat het niet om.
Iets werkt als er zelfs rust kan blijven temidden van "ongelukkige" gebeurtenissen.
Dat maakt niet gelukkiger, maar maakt dat de gist ferment kan woren tot de derde en vierde edele waarheden.
Dat is wat ik bedoel met 'wat werkt voor jou". Wat werkt om minder meegesleurd te worden door de troep waar we ons mee omringnd hebben.
Wat werkt om het vuur te doven.

Dat behoeft geen oordeel. Het is helemaal normaal dat we die troep hebben en dat we hier onder lijden (eerste en tweede edele waarheden), ze zijn edele waarheden, maar niet zonder de edele waarheden dat er een uitweg uit is en dat die bewandeld kan worden, die horen er ook bij, dat maakt Boeddhisme tot Boeddhisme, niet de twee eerste alleen.

Zoals je terecht zegt, een redelijke maatstaf die de Boeddha volgens de overlevering ooit gaf was dat je afkoelt, ontnuchtert, tevredener wordt, vredevoller, minder belast.

You might know that certain things lead to dispassion, not passion; to unyoking, not to yoking; to dispersal, not accumulation; to fewer desires, not more; to contentment, not lack of contentment; to seclusion, not crowding; to energy, not laziness; to being unburdensome, not being burdensome. Categorically, you should remember these things as the teaching, the training, and the Teacher’s instructions.” (AN8.53)

Toch, vind jij dat boeddhisme nou ook gaat over onderzoek naar de waarheid van dit leven? Hoe het allemaal in elkaar steekt?
Is het nou een zoektocht naar wat waar en werkelijk is?
Of gaat het exclusief over de waarheden van lijden en diens beeindiging?

Boeddha leek niet een soort wetenschapper. Hij had bijvoorbeeld volgens mij geen wetenschappelijke kijk op hoe gewaarwordingen ontstaan.
Hij had daarop een introspectieve kijk, dus hoe dit ontstaan en verdwijnen wordt beleefd en gekend van binnenuit. Als dit dan dat.
Maar Boeddha had volgens mij geen wetenschap van hoe in de huid cellen zitten die zo werken dat ze signalen van druk en temperatuur naar het brein sturen. Althans, het brein interpreteert die signalen zo. Kortom hoe zo tactiele sensaties ontstaan vanuit die cellen waarop zaken inwerken. Net zo met receptoren in neus en mond die bepaalde moleculen kunnen binden en gewaarwordingen van geur en smaak doen ontstaan etc.

Toch vind ik die kennis wel belangrijk want dat zet zaken, vind ik, toch in perspectief.
Zoals het perspectief dat die belevingen niet alleen maar een hallucinaties zijn.
Nee, er zijn echt zaken buiten ons lichaam die inwerken op zintuigen en die ook gewaarwordingen helpen ontstaan.

Kennis wordt meer compleet als je ook die wetenschappelijke kijk hebt, vind ik.
Oke, dat leidt dan niet tot verlichting wellicht, niet tot bevrijding, maar toch heeft dat vind ik waarde.
Want het lijkt toch ook verkeerde conclusies te kunnen voorkomen, of niet?
Zit ik verkeerde conclusies te maken?

Denk je niet dat je je ook kunt verliezen in een introspectieve kijk op zaken?
Bijvoorbeeld dat je jezelf en anderen gaat wijsmaken dat je alles objectief ziet zoals het werkelijk is?
Ik heb daar wel moeite mee. Bij mij komt dit over als pretentie.
Een introspectieve kijk blijft ook 'maar' een perspectief.
Maar ik geloof zeker dat dit het verschil kan maken tussen gekweld raken en vredig blijven, aangedaan raken of gelijkmoedig.

Instructies om alles zo te zien: als anicca, dukkha en anatta, en ook 'dit ben Ik niet, dit is niet van-mij, dit is mijn zelf', is volgens mij de ontwikkeling van een  perspectief dat lijden oplost.
Maar ik heb nog altijd moeite het te zien als iets wat objectief waar is, of zoals het werkelijk is.

Ik denk dat het een doel dient.