Beste,
De lachende figuur met de dikke buik zou volgens de informatie die ik hier in Thailand heb gekregen, de abt zijn geweest van een tempel in het noorden van Thailand. Hij was eerst erg mooi en slank en veel vrouwen kwamen naar zijn tempel niet voor de Dhamma, maar alleen om hem, dwz de mooie man, te zien.
Daarom begon die abt dikmakend voedsel te eten in de hoop dat de vrouwen dan zouden wegblijven.
Kortom, volgens Thaise overlevering zou de glimlachende dikbuikige figuur geen Boeddha voorstellen maar de abt van een klooster.
De afbeeldingen van hem tonen hem eerst met een dikke buik: die is symbool van rijkdom, symbool ook van kinderzegen. Later werd de abt afgebeeld met kinderen of met een zak vol geld.
Hier heeft de kunst dus een symbool als echte situatie voorgesteld. Net zoals bij Sinterklaas is er wel een historische achtergrond, maar die is verdrongen door de kunstuitingen. Bij Sinterklaas is de historische achtergrond dat hij bisschop van Myra was. Hij bezocht vaak gevangenen. Dat werd in de schilderkunst afgebeeld door de gevangenen boven in de gevangenis (toren met kantelen) klein weer te geven en de bisschop groot omdat hij de belangrijkste figuur was. Later begreep men die afbeelding niet meer. Het verhaal was onbekend en de gevangenen achter de kantelen werden gezien als kinderen in een mand. Zo werd de bisschop van Myra een kindervriend. Na zijn dood werd zijn lichaam per boot overgebracht naar zijn geboorteplaats. Door schipbreuk werd de kist met het lijk een reddingsmiddel voor meerdere schipbreukelingen. Zo werd de bisschop een beschermer voor zeevaarders.
De bisschop werd heilig verklaard. Hier in Nederland was toen de Germaanse mythologie nog springlevend. Bisschop Nicolaas, nu Sint Nicolaas, werd vanwege zijn baard vergeleken met de Germaanse oppergod Wodan die met zijn paard Sleipnir door de lucht reed en de goede mensen beloonde door een zakje goud door de schoorsteen te gooien. Zo kwam Sint Nicolaas, Sinterklaas, aan een paard, en aan het geven van geschenken, door de schoorsteen, aan brave kinderen.
Zijn verhaal ging met emigranten naar de Verenigde Staten van Noord-Amerika. Daar werd het verhaal gemengd met het verhaal uit Alaska van de Kerstman en de arreslee met rendieren. De kerstman kreeg er de naam Sinterklaas, en werd een goedlachse dikbuikige kindervriend.
Kindervriend en beschermer van zeelui , en later in Amerika de dikbuikige goedlachse man, - dat was de bisschop van Myra niet. Dat is hem toegedicht.
En zo is ook de abt van dat Thaise klooster door het niet meer weten van het ware verhaal tot een lachende kindvriendelijke “Boeddhafiguur” geworden.
Misschien is het verhaal over hem in China terecht gekomen. Of soortgelijke gevallen kunnen gebeurd zijn in andere landen dan Thailand. Waarheid en fictie samen hebben die figuur geschapen.
Het is me niet gelukt om hier meer achtergrondinformatie over die dikbuikige Boeddha-figuur te krijgen.
Met vriendelijke groet
Nico
