Er worden wel verschillende oorzaken aangeduid voor lijden,bv,verlangen,dorst of begeerte.
Aan de basis hiervan ligt echter:onwetendheid.
Wat wil dat nu eigenlijk zeggen?
Je bent altijd onwetend van iets,je bent niet zomaar onwetend ergens in het luchtledige,
Volgens de Boeddha zijn wij op twee manieren onwetend :
- onwetend ten aanzien van hoe oorzaken en gevolgen met elkaar in verband
staan.
- onwetend met betrekking tot hoe verschijnselen en personen werkelijk
bestaan.
Op basis van deze onwetendheid ontstaan verstorende gedachten en emoties zoals: gehechtheid,begeerte,haat,afkeer,trots,jaloezie,en niet te vergeten,woede.
Ze worden verstorend genoemd,omdat ze het van nature kalme en heldere bewustzijn,verstoren.
Bovendien is het zo dat we op basis van deze verstorende houdingen handelen in ons leven,waardoor we teleurstelling en verwarring in stand houden.
Het lijden komt,anders gezegd,voort uit ons verlangen naar het voorbijgaande.
We hechten,algemeen genomen,teveel waarde aan mensen,dingen en onszelf,maar kunnen er tenslotte niet op vertrouwen.
Wij verlangen naar het voorbijgaande......
In het onvolledig besef hiervan en dat levert telkens,ook al gaat
het soms wel langere of kortere tijd eventjes lekker; teleurstelling,verwarring,ongenoegen,pijn,ontevredenheid kortom:lijden, op.
Zij,verschijnselen en personen, bestaan in de stroom van afhankelijk ontstaan.De wereld van de relaties ,van oorzaak en gevolg,van onderdelen,van omstandigheden,van voorwaarden en van benoeming.
Maar wij nemen dingen waar alsof ze een eigen konkreet bestaan hebben alsof er een soort harde kern is.
Dat is een misvatting.Een foutieve manier van waarnemen.En dan dichten we ze eigenschappen toe,die ze niet hebben.
Zo ervaren we ook onszelf, als een soort solide ik.Maar dat bestaat in feite dus niet op die manier.
Door analyse blijkt het 'ik', of de persoon, leeg van inherent bestaan.Hier zijn leuke(maar vooral ook zeer vermoeiende)meditaties voor ontwikkelt,
waarbij je lichaam en geest afloopt op het bestaan van dat zich konkreet bestaand voordoende ik. Waarna er na de ontleding niets overblijft.
Het 'ik' of zelf bestaat wel,maar louter als een benoeming op de basis van benoeming.Te weten een verzameling mentale en lichamelijke processen,die voortdurend veranderen.Het ligt wel subtiel.
Zoals 'pizza' niets anders is dan een benoeming op basis van een specifiek samenstel aan ingredienten,vormgegeven op een bepaalde manier enzovoort.
Maar als je de pizza opgegeten hebt blijft er niet iets over dat 'de pizza' is.
Wat ontkend wordt,is dus het bestaan van een konkreet,op eigen kracht,onafhankelijk,afgescheiden ik.
Dit zijn dan de twee kanten van dezelfde medaille: de relatieve werkelijkheid,waarin zich oorzaak en gevolg en het lijden afspelen,ofwel de werkelijkheid van samsara,karma en reinkarnatie;en de absolute werkelijkheid,ook wel leegte genoemd.Leeg van onafhankelijk op eigen kracht bestaan.
Nb: beide werkelijkheden bevinden zich niet buiten ons,maar zijn functies van de verstoorde geest en de gezuiverde geest.
De werkelijkheden hebben dus betrekking op onze ervaringswereld.
Samen gevat in de zinsnede: vorm is leegte en leegte is vorm.
Lijden komt dus voort uit een verkeerde manier van waarnemen en die is zowel aangeboren als aangeleerd.
De Boeddhadharma is bedoeld om een en ander te corrigeren voor onszelf.
maar .....ik kan het mooi vertellen,al zeg ik het zelf,echt de leegte te realiseren is me dus niet gelukt he..
