Ik wou nog even terugkomen op de oorspronkelijke topic, het is toch wel interessant dat bij veel soorten modern boeddhisme niet echt de nadruk word gelegd op het uitdoven en het verlaten van Samsara. Als je de sutra’s leest die aan monniken werden gegeven dan kom je het veel tegen, maar als je kijkt naar bijvoorbeeld Thich Nhat Hanh dan legt hij de nadruk op mindfulness en stilte en vrede.
Je hebt dus best ook zelfs binnen het boeddhisme keus over hoe je de dingen benaderd.
Gevaar....Ernstig Siebisme! Zelf vind ik het idee van bloei mooi, of de wens echt jezelf te zijn, en geen machine die constant maar vanuit bekende patronen overal op reageert.
Volledig jezelf zijn, als iets wat anders is, in kwaliteit, dan reagerend.
Dit is misschien een hele wereldlijke benadering van de Dhamma, of psychologische benadering, maar ik kan het heel goed zo verstaan.
De Boeddha als iemand die gewoon volledig zichzelf was, in alle situaties.
Jung, de psychiater onderkende zo'n soort kracht (het Zelf) in ons die streeft naar zelfverwerkelijking. Zelfkennis leidt tot zelfverwerkelijking.
Ergens kun je aanvoelen dat je gedrag ingegeven door neigingen, door gewoonte-krachten niet echt helemaal uit jezelf komt, niet echt authentiek jezelf is.
Die gewoonte-krachten kleven je aan, dat wel, maar toch kun je als mens aanvoelen dat die gewoontekrachten niet echt jezelf zijn.
Je hebt hiervoor volgens mij geen kennis van boeddhisme nodig, hoewel de Boeddha dit natuurlijk ook leerde.
Maar zelfs al ken je het boeddhisme niet, je kunt toch aanvoelen wat echt uit jezelf komt en wat niet.
Voor mezelf heb ik geconcludeerd dat alles wat niet helemaal vanuit jezelf komt, dat is beperkt, daarin komt niet echt wijsheid en mededogen mee.
Oke, ik leg de lat zo misschien wel erg hoog, ik wil er ook niet veroordelend over doen, maar er is verschil. Dat probeer ik te beschrijven.
Ik ben het er totaal niet mee eens dat er geen zelf is, in de zin, dat wij niet zouden kunnen uitmaken wat waarachtig zelf is omdat er geen zelf zou zijn. In dat geval zou elk gedrag even authentiek, even jezelf zijn. Ik vind dit niet waar. Als een mens nou juist ergens door verward wordt is dat zijn innerlijke wijsheid en weten hem/haar constant roept. Het is alsof je als mens leeft met een spiegel, maar niet zozeer een spiegel die weet wat heilzaam is en niet, of wat moreel is en niet, maar wel wat authentiek jezelf is en wat niet.
En als mens wil je authentiek jezelf zijn. Dat is de roeping. Je wilt ook echt als jezelf in de wereld zijn. Volledig. Bevrijding en jezelf zijn, zijn hetzelfde.
Hoog spel Siebje, zo'n uitspraak! Oke, maar ik zie het zo. Wedergeboorte en beeindiging er van is voor mij niet de crux. De leer beschrijft in wezen alle belemmeringen waarom we niet onszelf zijn, te weten, tanha, anusaya, asava, kilesa. Als die je beheersen, ben je niet jezelf. Als dat niet meer je beheerst, ben je jezelf, zonder moeite. Het is een roeping. Jezelf zijn is je ware missie, je ware taak, je roeping, en is niks anders dan het verlangen naar bevrijding.
Je verzamelt kamma als je niet jezelf bent in een situatie. Dhamma gaat over groeien, bloeien, groeistuipen ook. Je weet als mens wat er in je zit en dat is veel meer dan je laat zien. Dat is het lijden. Het lijden is dat je je verstopt en vaak maar een slap aftreksel van jezelf toont. Het lijden is dat je niet echt jezelf kunt zijn, volledig, omdat tanha's, asava's, kilesa's, anusaya's je gevangen hebben. De oorzaak van lijden is niet onwetendheid, want je bent niet onwetend. Als je onwetend zou zijn, zou je niet lijden, maar juist omdat je niet onwetend bent, lijdt je. De oorzaak van je lijden is wetendheid, wijsheid. "Dat is me weer een Siebisme"...Jazeker. Ik heb er voor gewaarschuwd.
Hoe zou je tevreden over jezelf kunnen zijn als je eigenlijk constant de ervaring hebt dat je niet uit de verf komt? En waarom kom je niet uit de verf? Tanha, asava, anusaya, kilesa.
Als je jezelf bent, ben je ook niet immoreel. Immoraliteit vereist altijd dat je niet jezelf bent.
Situaties waarin je echt jezelf was achtervolgen je ook niet. Er blijft niks aan je kleven. Je hoeft niks goed te maken, uit te praten, hebt nergens spijt van.
Als je niet jezelf bent achtervolgt dat je maar. Dit is de betekenis van kamma verzamelen en rijping van kamma.
Als je jezelf bent is er van een karmisch actief bewustzijn geen sprake.
Als je reactief bent wel.
Het reactieve bewustzijn (kamma vinnana) achtervolgt je met een besef dat er iets niet helemaal klopte.
Dat is de betekenis van dukkha.
Wil het kloppen (samma) dan moet je jezelf zijn.
Een Boeddha is zichzelf. De ultieme zegen. Bevrijding. Uit de verf.
Niet jezelf zijn, de last.
Vergeet het nu allemaal maar, Kauw er niet op, probeer het niet te begrijpen.
Het is Siebisme, dus universeel geldig
Laat je maar raken. Je weet dat het waar is. Niet? Oke dan niet.
Kom maar uit de verf Boeddhaatjes!
