Wat gouden middenweg & de wilde natuur volgens mij wil aangeven, is dat we allemaal onze eigen werkelijkheid creëren, via onze geest, onze mind, ons denken. Je eigen mind kan je - omdat het van nature is gericht op overleven - een doel geven om je op te richten, om voor te leven. Zonder zo'n doel lijkt je leven in duigen te vallen, geen houvast meer te hebben. We kunnen vrijwel onmogelijk zonder enig houvast leven. En projecteren we ons gevoel voor houvast onbewust op bijvoorbeeld het boeddhisme.
Juist ja, alle houvast moet uiteindelijk overboord, ook die aan Boeddhisme, maar pas als je aan de overkant bent. Je gaat je vlot niet afbreken als je nog maar halfweg bent.
Het vlot is het Boeddhisme, de praktijk, het mededogen, het onderzoeken van verlangens, de realiteit willen zoals die niet is, de realiteit niet willen zoals die is. Verlangen, begeerte, trekken en afstoten, wat hier ook gebeurt om ideeën en anderen is wat deze zelfgecreeerde illusie in stand houdt. Dat kan je hier en nu ontdekken, in je eigen gedrag, als je dat ontdekt weet je waar de wortel en waar de oplossing zit. En dan heb je geen Boeddhisme meer nodig. Tot zolang je dit niet zelf ontdekt hebt, is Boeddhisme is vlot, een houvast, niets mis mee.
Dat zegt niets over het boeddhisme zelf, maar over jou. Jij hebt gelezen over de Verlichting van de Boeddha. Jij ervaart dat alles via je mind als waar, je mind heeft een houvast gevonden. Misschien heeft iemand anders als houvast mooie auto's, of een mooie vrouw. Het maakt niet uit, het gaat niet om het onderwerp.
Ohnee? Als het niets uitmaakt, waarom dan dit forum?
Het vlot dat je bouwt (Boeddhistische praktijk) maakt wel degelijk uit, het vlot moet alleen op een gegeven moment ook achter gelaten worden, maar niet te vroeg. Je hoeft Siebes houvast helemaal niet af te breken en al zeker niet op een Boeddhistisch forum. Je kan er naast leggen hoe dat jij een vlot bouwt. Dat is alles.
Voor jou is de Pali-Canon de waarheid, je bent er emotioneel en via je passie mee verbonden.
Helemaal niet. Ik heb respect voor de Pali-Canon, net als ik respect heb voor alle Boeddhistische en zelfs niet-Boeddhistische tradities. Ik voel de behoefte niet om iets te gaan aanhalen en iets anders te gaan verwerpen.
Je bent als het ware een gevangene van je eigen verbeeldingskracht. Die verbeeldingskracht is plooibaar, het bevat ook je creativiteit.
Keer het om: wie is er hier aan het verbeelden over wie? En wie is hier de gevangene van die verbeelding waardoor hij de realiteit niet meer kan zien zoals die is?
Breek er door, het kan, blijf er niet in hangen, volg je eigen advies op en kijk wat er echt staat.
Maar als spiritualiteit eenmaal je passie is, kom je in het ontastbare terecht. Iemand die een passie heeft voor snelle auto's is aangetrokken tot iets tastbaars. Daarom is vereenzelviging met spiritualiteit gevaarlijk, omdat er immers niets te bewijzen is. Je kunt de Verlichting niet aanwijzen, noch bezoeken. Het is niet tastbaar, het lijkt misschien tastbaar door al die mooie en wijze woorden. Maar dat is een illusie. We kunnen niet zeggen dat de Verlichting zelf een illusie is, maar wel wat jij er in ziet. Je gelooft dat het bestaat, omdat je er over gelezen hebt.
Het is niet tastbaar, zoals een smaak niet tastbaar is, maar het is wel proefbaar. Hoe je tot dit proeven komt kan heel verschillend zijn, via het pad van de monnik, via tantra, via ... Maar eens je geproefd hebt, herken je diverse teksten als goeie verwijzing naar wat je nu zelf geproefd hebt. En hoe breder die teksten worden, hoe groter die herkenning wordt (niet hoe enger), hoe dieper die smaak wordt, hoe meer facetten je smaakt. Je wordt dan opener naar een breed spectrum van vingerwijzingen, niet geslotener. Het is dan ook geen houvast meer, maar gewoon herkenning.
Er zijn vele wegen naar Rome, maar echt, er is maar één Rome, de weg ernaar hangt gewoon af van waar je vertrekt. En of je door wilt zetten tot je in hartje Rome wil geraken of eerder verlokt wordt in de buiten wijken te blijven hangen.
Die verlokking is wat Siebe gewoon aanhaalt, en het is dat wat weerstand geeft. Iedereen vind zijn eigen buitenwijk Rome, en wil niet horen dat er daar sprake kan zijn van verlokking.
Siebe doet dit vaak te passioneel, te verhit, dat is waar. Je kan je er aan storen of je kan er doorheen kijken. Wat zou het nuttigste zijn?
Laten we onze eigen verhitting ook tot afkoelen komen en uitwisselen over dat Boeddhisme en elkaar inspireren, verruimen, in plaats van mekaars vlot te gaan afbreken.
Boeddhisme is erg moeilijk te verwerken, omdat het zo diep gaat, naar de kern van Rome en er veel verlokkingen op de weg liggen. Maar hier en nu hebben we steeds de kans te zien wat ons verlokt, wat ons stuurt in de ander af te wijzen en onszelf onze eigen fantasieen over het vlot dat we aan het bouwen zijn te versterken. Boeddhisme kan hier en nu verwerkt worden, als we alles wat we naar buiten projecteren in de ander ook durven om te keren. Gemakkelijk is het niet, maar wel mogelijk.
Probeer het gewoon, zet je trots opzij, beschouw jezelf gewoon zonder oordeel, geen pluim nodig, ook geen afwijzen van jezelf ook nodig, gewoon in Wijsheid zien en zo loslaten wat je drijft op een gegeven moment, komen tot afkoelen. Kunnen we allemaal, alleen gemakkelijk is het ook weer niet.
Droog je tranen en begin bij jezelf. Wat je zelf niet kan moet je ook niet van een ander verwachten.
Goede moed!
En wees gerust. Ik neem niemand iets kwalijk, want ik kijk niet weg van mezelf en zie bij mijzelf ook vaak dezelfde situaties tuimelen. Maar ik wordt wel blij als ik ze zie (blij, niet ontkennend of zelf-afwijzend), want dan wordt het een kans en zo wordt ik ook blij als anderen ook die kansen zien, dan komt de praktijk tot leven en er is niets zo inspirerend als dat! Veel inspirerender als al dat gelul over de praktijk en de theorie.
