Ik weet het niet of dit nou echt speelt Steve. Ik zie gewoon het nut niet in van voor altijd, definitief, nooit meer, iets te ervaren, geen geur, geen geluid, geen wereld, geen lichaam, geen Ander etc. Wat is het nut er van, behalve dat je dan verlost bent van het lijden dat hoort bij elke geboorte en bestaan? Het lijkt me zo zinloos allemaal. Ik kan er gewoon niet achter staan.
Ik kan daar nog verder op ingaan, maar meestal loopt dit fout af.
Ok, je kan er gewoon niet achter staan.
BA ook niet, maar dit is wel wat de Boeddha beschreven heeft: het uitdoven van de keten van wedergeboortes.
Niet het menteen uitdoven van het proces... neen, zoals ik altijd maar weer opnieuw blijf schrijven: dat blijft gewoon doorgaan, zolang de voorraad strekt (zolang het lichaam niet gestorven is).
Het gaat enkel om het uitdoven van weer nieuwe wedergeboortes.
Maar ook daar kan niemand achter staan.
Omdat "ervaring" en "ervaarder" altijd maar centraal blijft staan.
Als je kan vatten dat de Tathagata (het ontwaakte) buiten categorie van bestaan en niet-bestaan is, dat de Tathagata niet verdwijnt, gewoon niet meer binnen die categoriën past, dan is dat allemaal geen issue meer.
En wanneer is zoiets maar te vatten, als de "ervaarder" eens even weggevallen is uit het centrum, en het ontwaakte over gebleven is. Zoiets doet de ervaarder die terug aan het roer komt, zichzelf, zijn ervaringen en het belang hiervan relativeren.
Naar mijn gevoel is het gewoon raar te streven naar een soort uitdoving van lichaam, gevoelens, wil, perceptie en bewustzijn terwijl het leven juist zich lijkt te hebben ontwikkelt van een soort amorfe toestand, naar een steeds verder gaande differentiatie en tot unieke levensvormen.
Daarom moet je niet naar zoiets streven. Iemand die naar zoiets streeft is redelijk dom. Dat is gehecht raken aan niet-bestaan.
En dan moeten wij dit proces omkeren?
Waarom dan?
Omdat het leven het niet nodig heeft dat er een 'ik' (als identiteit) zich daar mee bezig houdt, dat gaat gewoon vanzelf (het functioneel vormen van een ik ook, niets mis mee).
Ik geloof dat ergens ook wel maar ik geloof ook dat er een soort wil is, of vorm van bewogenheid, die niet vanuit je neigingen/aanleg komt. In de christelijke mystiek noemen ze dit de wil van God die tot uitdrukking komt in en via de ziel en ook de heilige geest wordt genoemd. Een geest van liefde. Het kenmerk van deze wil of vorm van bewogenheid is dat je nooit kunt zien wat je beweegt. Hier ben je blind voor als mens. Als een neiging activeert, stel, dan kun je dat wel zien/opmerken, en kun je zien dat zo'n neiging kan zorgen voor je gedrag, maar deze wil is niet jouw wil en daarom kun je die niet zien.
Ik noem dat gewoon ik-loos handelen, het vanzelf gaan zonder inmeningen van een "ik". Het is menselijk daar een sturing in te zien van iets groters, een groter "Ik", "God", het "Zelf", of iets dergelijks, en wat mij betreft ok, doe maar. Voor mij is dat niet nodig. Wat mij betreft is er geen sturing, is de sturing datgene wat er steeds in wordt geprojecteerd er opgelegd, een visie, een perspectief. Maar voor de rest loopt het helemaal gelijk aan wat je hierboven schrijft: handelen dat niet vanuit je neigingen/aanleg komt.
Wil is dus, zo bezien, niet te scheiden van het leven. Zo bezien is ook het boven-wereldlijke pad niet een willoos pad omdat het ook leidt tot bewogenheid. Maar een andere bewogenheid dan via je verzamelde neigingen en verlangens.
Ik heb zelf het idee dat het niet helemaal zwart wit ligt. In de zin dat eerst a l l e zelf-wil volledig moet verdwijnen wil je bewogen worden door de heilige geest. Omdat zelf wil niet iets is wat er altijd actief is.
Ik zie dat je het door een Christelijke bril aan het bezien bent, en ben daar helemaal ok mee. Het is een perspectief als een ander. En als het helpt om los te komen van die ik-wil, dan is het wat mij betreft helemaal ok. Alleen heb ik, en hebben veel Boeddhisten met mij, dat sturend principe niet nodig. Sommige boeddhisten wel, en die spreken dan over het "Ware Zelf", met hoofdletters. Dus, als je daar meer steun bij vindt, be my guest. Maar leg je "Zelf", je "God", je "heilige geest" niet op aan anderen en niet op aan mij. Verdraag het gewoon dat ik dat perspectief niet gebruik, niet nodig heb.
Maar waar ik je wel in volg, helemaal, is dat die ik-wil niet eerst helemaal weg moet, het ik-loze kan inderdaad gaan stromen afgewisseld met weer eens die sterke "ik-wil" die het overneemt. Helemaal mee eens. Het uideindelijke doel, de "all the way", is wel het volledige einde van die ik-wil. Gewoon dat. Maar ondertussen kan het ik-loze stromen, kan het vallen en weer opstaan. Zeker weten. Het is zelfs voordelig het zo te zien! Het maakt het bovenwereldlijke inderdaad veel toegankelijker, maar er is wel een keerzijde, een gevaar, namelijk dat dit wat wel nog van het ik komt, ook gezien gaat worden als ik-loos. Het is hier heel moeilijk om uit te geraken, het 'ik' gaat zich immers maskeren als ikloosheid, het maakt zichzelf onzichtbaar. Daarom is het ook een gevaarlijke weg. Hoe directer, hoe gevaarlijker. En waar jij het nu over hebt, is een directe weg, direct naar de kern van de zaak, niet via de omweg van het aanleren van nieuwe, goede gewoontes.
Daarom sluit het één het ander best niet uit. Als je blijft gericht zijn op een beter mens te zijn, ook al brengt dit bepaalde geforceerde gewoontes met zich mee, dan kan zo'n masker niet zo makkelijk postvatten. Als je dat allemaal laat varen, heeft het masker alle vrijheid jou in de greep te krijgen, en jou te verblinden, jou te doen uitschijnen dat het allemaal van het ik-loze komt. En eens verblindt, is het echt enorm moeilijk hier weer uit te geraken. Kijk maar om je heen, voorbeelden genoeg. En probeer ze er maar eens uit te halen, ... "no way", het is dan altijd: "jij laat je leiden door jouw ego, ik niet!"
Satsang geven zulke types, boeken schrijven ze, fora houden ze open.
Dat is niet voordelig voor niemand niet, noch voor hen, noch voor de Ander.
