Met Lama Rinpoche Gordon is er dus geen gevaar voor lang kwaat hé.
Immers, hij kreeg zoals eerder geschreven in 1997, 1998 en 1999 een nominatie voor de Nobelprijs voor de Vrede.
Daarmee volgde hij Thich Nhat Hanh die in 1967 genomineerd werd voor de Nobelprijs voor de Vrede vanwege zijn pacifistisch activisme.
@Lang kwaat, stel je even voor:
Op een zonovergoten dag zitten Lama Rinpoche Gordon en Thich Nhat Hanh samen op een bankje in een vredig park. De ene heeft een kind dat zijn speelgoed niet opruimt, de ander een volwassene die worstelt met woede tijdens een debat.
Ze kijken elkaar aan en glimlachen: “Ahimsa,” zegt Thich Nhat Hanh zachtjes. “Geweldloosheid in elk woord en elke handeling.”
“En samma vaca,” voegt Gordon toe, terwijl hij uitlegt hoe je precies zegt wat nodig is, zonder te oordelen of te dwingen.
Het kind leert dat een rommelige kamer geen schande is, de ouder leert dat geduld en duidelijke woorden meer bereiken dan kracht of macht.
Alles gebeurt, niemand ‘doet’ echt iets – maar verbinding, begrip en respect ontvouwen zich vanzelf.
Zo zie je: tussen Nobelprijs-nominaties en praktische opvoeding ligt geen kloof. Gordon en Thich Nhat Hanh laten zien dat ahimsa en samma vaca in de praktijk zowel klein als groots kunnen zijn – van rommelige kamers tot wereldvrede.
Ik snap die ideeën wel maar ik heb er bedenkingen bij. Mijn eigen gevoel hierbij is dat respect, liefde, vriendelijkheid, geweldloosheid allemaal iets is wat niet echt beoefend kan worden. Je kunt je natuurlijk wel ideeën vormen: "Als ik zus en zo doe, dan ben ik vriendelijk naar anderen, liefdevol, respectvol, geweldloos"...en die ideeën en dat gedrag dan vervolgens in de praktijk brengen. Maar ik heb ooit wel aangevoeld dat het allemaal nogal nep is, gekunsteld, een vertoning eigenlijk. Ik heb er ook geen goede ervaringen mee.
Alles wat je zo bedenkt en gaat beoefenen, dat wordt nooit helemaal echt, en je relaties met mensen worden nogal een vertoning en gedoe vind ik.
Ik zeg niet dat het slecht is. Ik denk dat het beter is dan grofweg respectloos, onvriendelijk, liefdeloos en gewelddadig zijn.
Maar ik ga mijn gevoel van het gekunstelde van bovenstaande beoefening ook niet ontlopen, negeren. Ik zie daarin een belangrijke les.
Het idee dat je als je zo vriendelijkheid beoefent, je echt vriendelijk wordt, zie ik als een waanidee.
Ik geloof ook dat het naïef is als iemand meent dat uit zulke beoefening werkelijk een betere wereld kan ontstaan. Laten we ook niet de schoonheid van het niet bedachtzame en spontane, het niet strategische, hooghouden. Ik voel wel die behoefte. Je moet oppassen vind ik, dat je het leven niet smoort in bedachtzaamheid, vind ik.
Het is ergens
mooi dat mensen zo bedachtzaam willen leven dat ze anderen geen pijn willen doen, geweldloos willen communiceren, anderen/kinderen recht willen doen etc. maar je kunt ook wel nagaan dat de omgangsvormen ook niet leuker worden als je altijd maar als strategen met elkaar omgaat.
TNH en ik matchen ook niet. Sterker, er is geen leraar waar ik meer weerzin bij voel.
Ik vind alles wat hij zegt en doet een vertoning. Naar mijn gevoel wilde hij erg voorbeeldig zijn.
Als hij weer eens begint over zijn observaties van een blaadje aan boom, waar veel mensen echt van in katzwijm vallen, dan haak ik af. Ik kan niet tegen al die lieflijkheid.
Ik vind dit zo onnatuurlijk. Zelfs hoe hij spreekt vind ik onnatuurlijk. Het is allemaal bewust zo zacht, lief, teder, ...kan ik niet tegen.
Voor mijn gevoel krijgen liefde, geweldloosheid, vriendelijkheid etc. pas echt een kans als je hierover vooral geen ideeën hebt en niet meer die ideeën beoefent. Als de beoefening gaat naar loslaten, prijsgeven, jezelf openen, ontwapenen.
