Een rustvolle periode

[Bodhiboom]

Beste allen,

Ik wou een korte beschouwing schrijven over de laatste paar maanden en mijn boeddhisme. Ik had enkele maanden terug het besluit genomen om een tijdje geen spirituele boeken te gaan lezen, en rustig mijn evenwicht weer te vinden. Het is namelijk zo dat als je je onderdompelt in spirituele leer dat het erg voor je gaat leven, totdat je brein uiteindelijk helemaal rond wervelt met aanmaningen en concepten.

Mijn idee was dus om alles een tijdje lang los te laten, en te kijken wat er overblijft, wat werkelijk een indruk heeft gemaakt en is blijven haken in het brein. Het is een proces van kijken naar je conditionering, naar wat echt relevant is gebleken uit de vele dingen die wij lezen en zien. Het is heel makkelijk om materie in het geheugen te blijven persen, maar het doet je geen goed.

Hebben jullie wel eens zo een rustvolle periode genomen?

Met bewolkte groet,
Bodhiboom

[one but not the same]

Het denken willen stoppen, of alleen het denken aanzien (en je niet te laten meeslepen), is een soort ideaal van me geworden.

Soms lukt dat een beetje.

Ik las het onderscheid tussen grote hersenen en kleine hersenen. Die grote hersenen gaan op een gegeven moment op de loop. Dat kan beter voorkomen worden.

[Steve]

Het denken willen stoppen, of alleen het denken aanzien (en je niet te laten meeslepen), is een soort ideaal van me geworden.

Mooi ideaal!

[Steve]

Hebben jullie wel eens zo een rustvolle periode genomen?

Normaal gezien doe ik elk jaar wel een weekje een retraite.
Meestal in volledige stilte van begin tot eind, en ook zonder internet, telefoon en boeken.
Heel heilzaam!

[lushan3]

Zeer zeker! Afstand nemen van al die concepten, leringen en geschriften is zeer heilzaam. Tegenwoordig houd ik sowieso meer afstand van leringen. Omdat het immers cerebrale exercities zijn, en niet de werkelijke praktische waarheid. Hoe mooi sommige zaken ook beschreven zijn, het valt nooit helemaal samen met wat of wie ik ben. Of hoe de dingen zijn. Het kan zelfs zeer belemmerend werken. Het een en ander wordt nader beschreven in het volgende Zen-verhaal:

"JE LICHT KAN UITGAAN

Een student in Tendai, een wijsgerige school van het boeddhisme, kwam als leerling naar het Zenverblijf van Gasan. Toen hij enkele jaren later vertrok, waarschuwde Gasan hem: 'De waarheid op een beschouwelijke manier bestuderen is nuttig als een manier om materiaal te verzamelen voor een preek. Maar vergeet niet, tenzij je voortdurend mediteert, je licht der waarheid kan uitgaan.'"

(Citaat uit Paul Reps: "Zen-zin, zen-onzin", Uitgeverij Ankh Hermes B.V. Deventer 1979, blz. 53)

[Bodhiboom]

Hebben jullie wel eens zo een rustvolle periode genomen?

Normaal gezien doe ik elk jaar wel een weekje een retraite.
Meestal in volledige stilte van begin tot eind, en ook zonder internet, telefoon en boeken.
Heel heilzaam!

Dat dacht ik ook, maar ik merk dat het toch zo 2-3 maanden heeft geduurd voordat ik helemaal tot rust kwam. Het is een lange periode geweest waarin ik langzaam merkte dat mijn impulsen verschoven, dat ik wat minder ‘boeddhistisch’ werd en wat meer ‘gewoon’. Mijn gedachten hebben zich afgestemd op het alledaagse, en niet zozeer de spirituele zoektocht. Het is dus niet precies hetzelfde als een retraite, maar meer het zoeken naar de rust stand.

[Bodhiboom]

Afstand nemen van al die concepten, leringen en geschriften is zeer heilzaam. Tegenwoordig houd ik sowieso meer afstand van leringen. Omdat het immers cerebrale exercities zijn, en niet de werkelijke praktische waarheid.

De vraag die ik wou beantwoorden was tot op welke hoogte was mijn boeddhisme een tijdelijke bevlieging, geïnspireerd door de mooie woorden van wijze leraren. Wat zou ervan over blijven na een lange tijd gewone dagelijkse dingen te doen, met hooguit wat ‘just sitting’ meditatie en wat yoga?

De vrede van het boeddhisme, die is gebleven. Het gevoel van evenwichtigheid. Het gemak van loslaten. De Mindfulness. Wat is weggevallen zijn veel van de ideeen van dingen moeten doen, van in een stroming zitten.

[Steve]

Dat dacht ik ook, maar ik merk dat het toch zo 2-3 maanden heeft geduurd voordat ik helemaal tot rust kwam. Het is een lange periode geweest waarin ik langzaam merkte dat mijn impulsen verschoven, dat ik wat minder ‘boeddhistisch’ werd en wat meer ‘gewoon’. Mijn gedachten hebben zich afgestemd op het alledaagse, en niet zozeer de spirituele zoektocht. Het is dus niet precies hetzelfde als een retraite, maar meer het zoeken naar de rust stand.

Op een gegeven moment kan de realiteit je inhalen en zit je zoals ik met een gezin en jonge kinderen, dan kan er echt niet meer dan een weekje, hoogstens twee vanaf, en wordt retraite vinden in de realiteit zelf een must. Maar zo een weekje is dan echt wel steeds weer een mooie boost voor de realiteit-retraite van alledag.

Ik heb in mijn leven al twee maal een jaar gehad, wel reizend, door Azië, om helemaal tot rust te komen. Dus ik kan niet klagen met mijn weekje per jaar nu. Wat ik gehad heb heb ik gehad. Tijden veranderen nu eenmaal.


Trouwens, ik ben al lang niet meer Boeddhistisch. Het Boeddhisme blijft mij echt wel zeer genegen. Waarheid is echter niet Boeddhistisch, noch Christelijk, noch Islamitisch, Hinduidtisch of eender ander istisch. De Boeddhistische weg naar Waarheid is en blijft voor mij wel de mooiste, de rijkste, de openste, én vooral de veiligste. Vandaar dat het mij zo genegen blijft.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Als ik reflecteer over het verleden dan zie ik dat spiritualiteit een trigger kan zijn van opwinding en ook van verwarring....Terwijl innerlijke vrede en vertrouwen kernwoorden zijn...
Loslaten is niet makkelijk als ik antwoorden wil...Maar zodra dat ik accepteer dat er misschien wel antwoorden zijn, maar dat het daarom niet ik ben die de antwoorden moet ontdekken, is het makkelijker om niet verder aan te dringen, om toch te blijven zoeken...
De wereld ontploft niet door het allemaal niet zo precies te weten...of niet precies te begrijpen...

[teksten Siebe]

Mijn ervaring, puur persoonlijk dus en alles over mij zeggend, is dat je er maar beter rekening mee houden dat onrust heel hardnekkig is, sterk met je aanleg verweven is, waarin allerlei driften, hartstochten, winden, bezoedelingen, bagage, constant wel zorgt voor onrust.
Ik kan wel tijdens zazen een rust ervaren in mezelf maar in al die jaren van dhamma-beoefening- voor wat daar voor moet doorgaan binnen mijn capaciteiten-, is er nog altijd veel onrust.

Ik kan niet zeggen dat ik daar ook altijd goed zicht op hebt in termen van oorzaak. Ik denk ook dat het wel iets te maken heeft met jezelf ook rust gunnen. Er zit ook iets in me dat eigenlijk vindt dat rust en vrede niet op zijn plaats is en de boel automatisch weer opjaagt.
Maar ik herken me wel heel goed in het onderricht dat zegt dat kama asava, ditthi asava, bhava asava en avijja asava altijd maar weer de boel komen opstoken in mezelf. Drang. De welt altijd wel een begeerte op. Er zijn onruststokers in me.

Ik heb wel eens een tijd niet deelgenomen op dit forum, als een soort rustvolle periode, maar dat brengt ook niet echt rust. Ik kan ook wel zien dat onrust eigenlijk vanaf kind van een jaar of 12 altijd heeft bestaan in me. Je echt veilig en rustig voelen in de wereld, met anderen, met jezelf, dat is nogal wat. Voor sommige mensen helemaal geen punt maar voor anderen, zoals ik, wel een punt.

De realiteit is denk ik wel dat een ongeconditioneerd soort rust en vrede vinden, een rust en vrede die niet afhankelijk is van externe dingen zoals gezelschap, een liefdevolle partner, een veilige plek om te wonen, een koelkast vol eten, genoeg mogelijkheden om jezelf te vermaken, etc. dat is ook wel het uiterste vragen van jezelf. Daarin moet je jezelf eigen capaciteiten ook niet overschatten.

Er is veel onvermogen. Een verslaafde kan ook geen rust en vrede vinden in zichzelf en dat jakkert weer begeerte aan en gehechtheid. Het is een lastige situatie. Er is geloof ik geen simpele oplossing. Mensen zoeken en willen een quick-fix, ik denk niet dat die er is.

[Bodhiboom]

Mijn ervaring, puur persoonlijk dus en alles over mij zeggend, is dat je er maar beter rekening mee houden dat onrust heel hardnekkig is, sterk met je aanleg verweven is, waarin allerlei driften, hartstochten, winden, bezoedelingen, bagage, constant wel zorgt voor onrust.

Mijn ervaring is dus dat als je een langere periode complete rust neemt, en in die tijd veel aan introspectie doet en mindfulness, dat dan veel van die innerlijke factoren tot rust komen. Driften, hartstochten, bezoedelingen, dat zijn allemaal dingen die van buitenaf worden aangewakkerd. Er zijn externe dingen die een impuls geven eraan, die een emotionele kern in beweging zetten.

Het is pas als je een tijdje rust hebt gehad dat je dan kan zien als er weer zo een impuls langskomt wat de impuls is, welke emotionele kern hij aanspreekt, en wat voor een reactie dat teweeg brengt. Er zijn veel dingen in een mensenleven die de vuren kunnen aanwakkeren, dus tijdens zo een rustvolle periode zijn er best veel dingen waar je afstand van moet doen... kranten, het nieuws, televisie, het liefst ook werk en familie. Denk eraan als een soort kluizenaars periode.

Ajahn Chah heeft wel eens gezegd dat om de Dharma goed te beoefenen je eerst je eigen hart goed moet leren kennen, dat vond ik wel een wijze uitspraak. Stilte is daarbij een belangrijk gereedschap.

[teksten Siebe]

Wat je beschrijft is dat je door het wegnemen van externe prikkels rustig wordt. Maar dat is niet bevrijding.
Dat snap je vast ook wel.

Maar dat je door verstilling meer tot jezelf komt is voor mij ook wel een zekerheid.

[Bodhiboom]

Wat je beschrijft is dat je door het wegnemen van externe prikkels rustig wordt. Maar dat is niet bevrijding.
Dat snap je vast ook wel.

Maar dat je door verstilling meer tot jezelf komt is voor mij ook wel een zekerheid.

Dat klopt. Maar dat je meer tot jezelf komt helpt je verder te komen met de Dharma. Ik kan de praktijk van de Tibetanen om zo af en toe een drie-jaars retraite te doen in de bergen best wel waarderen, je kan het gebruiken als een stage op het pad. Het is een soort van zuivering.

Normaal gezien doe ik elk jaar wel een weekje een retraite.
Meestal in volledige stilte van begin tot eind, en ook zonder internet, telefoon en boeken.
Heel heilzaam!

Dat lijkt mij nou een goede gewoonte, ik ga serieus kijken of ik die kan overnemen. Geen internet en geen boeken, dat werpt je heel erg terug op jezelf. Bewonderenswaardig. Misschien ook geen televisie?

[teksten Siebe]

Wat je beschrijft is dat je door het wegnemen van externe prikkels rustig wordt. Maar dat is niet bevrijding.
Dat snap je vast ook wel.

Maar dat je door verstilling meer tot jezelf komt is voor mij ook wel een zekerheid.

Dat klopt. Maar dat je meer tot jezelf komt helpt je verder te komen met de Dharma. Ik kan de praktijk van de Tibetanen om zo af en toe een drie-jaars retraite te doen in de bergen best wel waarderen, je kan het gebruiken als een stage op het pad. Het is een soort van zuivering.

Ja, lijkt me ook heel goed.

[Steve]

Normaal gezien doe ik elk jaar wel een weekje een retraite.
Meestal in volledige stilte van begin tot eind, en ook zonder internet, telefoon en boeken.
Heel heilzaam!

Dat lijkt mij nou een goede gewoonte, ik ga serieus kijken of ik die kan overnemen. Geen internet en geen boeken, dat werpt je heel erg terug op jezelf. Bewonderenswaardig. Misschien ook geen televisie?

Ook geen televisie, niets, maar dan ook niets dat je normaal afleiding geeft, zoals daar zijn: babbeltjes met anderen, boeken lezen, televisie kijken, zaken op het internet opzoeken, en als je dit samen met anderen doet: zelfs geen oogcontact... . Eens volledig prikkel-loos, behalve de prikkels die onvermijdelijk zijn. Enkel mediteren, slapen, eten klaar maken, wandelen, beschouwen... .

Indien mogelijk, is het zelfs aan te raden dit buiten je normale omgeving te doen, ergens anders, even iets afhuren, even helemaal uit je normale doen zijn, zodat je ook vermijdt dat er iemand plots aan je deur staat, of dat je tijdens het wandelen bekenden tegen het lijf loopt en je toch gaat beginnen babbbelen.

Of in een centrum (al dan niet boeddhistisch) die retraites aanbiedt of retraiteweken aanbiedt waar je op kan inschrijven.

Is in zeker zin confronterend (er zal vanalles boven komen dat door al die afleiding mooi beneden gehouden wordt), maar als je volhoudt, heel erg verhelderend. Een aanrader om jaarlijks toch eens te doen. Het is als een jaarlijkse innerlijke lente-opkuis.

[Bodhiboom]

Een mooi voorbeeld Dorje.

Maar ik moet zeggen dat mijn spirituele boeken vast ook wel het een en ander teweeg heeft gebracht. Het is echt merkbaar hoe je geest zich aanpast aan niet onbewust kauwen op de Dharma, je word merkbaar minder spiritueel en meer praktisch.

[Steve]

Maar ik moet zeggen dat mijn spirituele boeken vast ook wel het een en ander teweeg heeft gebracht. Het is echt merkbaar hoe je geest zich aanpast aan niet onbewust kauwen op de Dharma, je word merkbaar minder spiritueel en meer praktisch.

Boeken kunnen wat teweeg brengen, ze kunnen soms het paard bij het water brengen. Maar ze kunnen het paard niet doen drinken. Misschien is het dat praktische wel dat je bedoelt, het zelfstandig en effectief drinken van waar de boeken je toe gebracht hebben?

[bolletje]

mijn hele leven is een rustvolle periode

omdat ik aartslui ben

Ik span mij nooit in.