Boeddha Forum

Ik constateer dat er bij kritiek een ogenblikkelijke reactie is.

Altijd?

Zit er nooit een fractie van een seconde tussen dit opnemen van de kritiek en de reactie er op?

In die fractie zit de mogelijkheid.

Of er bij "mensen " zoals jij die zich niet meer identificeren

"niet meer altijd identificeren"

heen ogenblikkelijke reacties meer hebben

"niet meer altijd ogenblikkelijke reacties hebben"

kan ik niets over zeggen.

Dat betwijfel ik sterk. Ik uitte kritiek op jou, maar excuseerde er meteen voor, waardoor de reactie toch heel wat van zijn ogenblikkelijkheid verliest, bij jou toch. Dus ziedaar het gat, de mogelijkheid...

Dat gaat niet anders bij mij, hoogstens is het gat wat gemakkelijker opgemerkt, door groeiende ervaring van het op te merken, door een positieve, nieuwsgierige houding t.o.v. deze mogelijkheden. Dat kan iedereen ontwikkelen en is, voor mij althans, veel nuttiger gebleken dan het onmiddellijk reageren als onvermijdelijk te percipieren.

Misschien kun jij er meer over vertellen, in de praktijk.

Aanvullend aan je eigen ervaring hiermee, die er ongetwijfeld ook zal zijn, kan ik ook mijn ervaring hiermee delen. En dit is dat als je open staat voor de mogelijkheid en hier meer aandacht voor ontwikkeld dan voor de voorbarige conclusie van het onvermijdelijke van de ogenblikkelijke reactie, er wat rek komt op dat gat, de mogelijkheid iets meer in bereik komt.

Door aandacht, mindfulness is er meer mogelijkheid. Maar dat klinkt zo inspannend. Dat is het ook, , zolang sterke identificatie de plak zwaait. Door met enige inspanning het gat meer en meer te vinden, de mogelijkheid meer en meer te vinden, wordt de identificatie ook aangetast, waardoor het minder en minder aandacht gaat vragen. Maar hoe minder aandacht het ook vraagt, sommige kritieken triggeren zo sterk toch weer identificatie, zodat het ogenblikkelijk reageren toch weer toeslaat. De minst constructieve manier om hierop te reageren is terug te vallen in negativiteit, de meest constructieve manier om hierop te reageren is positief te blijven, geboeid te kijken naar hoe sterk de identificatie is in plaats van het bij jezelf of een ander te veroordelen, en blij te zijn dat je tenminste achteraf ziet dat er een gat was, een mogelijkheid was, dat zien is al een hele positieve geruststelling, geen gemiste kans. Er zijn gaten genoeg die wel opgemerkt kunnen en zullen worden, en hoe positiever je hier over blijft, hoe talrijker ze worden, en ze opmerken tast steeds een stukje van die identificatie aan, zodat ook die sterkere triggers meer kans gaan geven in het gat toch op te merken. Dat is mijn ervaring er mee.

Wat ik zie is dat het gedachten/emoties zijn en dat er naast die gedachten/emoties wereld er ook een aanwezigheid kan zijn en onafhankelijk staat tov die gedachten/emoties wereld.

Precies! Die is er altijd niet waar? Dat is de bevrijding die er altijd is, ook al raakt het bedolven onder een niet persee onvermijdelijke reactie.

Maar zodra ik in een interactie sta met iemand, in dialoog, dan zijn de reacties onweerstaanbaar.
Ik kan niet tegelijkertijd in een interactie met iemand zijn en tegelijkertijd onafhankelijk staan . Dus in een interactie zit ik altijd in een gedachten/emotie wereld.

Omdat interactie steeds gebeurt vanuit het zelf dat interageert. Het kan zelfs niet zonder zo'n zelf. Wat ontdekt kan worden in die gaten tussen het opvangen van kritiek als een zelf en het reageren erop als een zelf, is dat dit maar kan door die aanwezigheid, geen reactie zonder die aanwezigheid, en dat dit meer is wat je bent, dan het zelf dat reageert. Het zelf zal altijd blijven reageren, anders stopt ook de interactie, maar het zal minder reageren als identiteit, eerder als functie, en in een functioneel zich voordoen van een zelf, kunnen die identificerende, plakkende ergernissen en andere zaken komen weg te vallen, waardoor de reactie die volgt gewoon veel functioneler is en niet zo gedreven door al die zaken.  Het reageren blijft dan en de aanwezigheid ook. Het een bedekt het ander dan niet meer.

Vrijheid is het vrij zijn van verlangen naar iets of iemand.

...

Stel, iemand zit in de gevangenis. Lichamelijk is hij niet vrij. Maar hij kan geestelijk vrij zijn door geen verlangen ernaar te hebben zich buiten die gevangenis te begeven, door geen afkeer ervan te hebben in die gevangenis te zitten.

...

Hebben jullie wel eens nagedacht over de vrijheid?

Wat mij betreft is vrijheid:

bevrijd te zijn van lust, van wraak, van ergernis, boosheid, woede, verwarring, frustratie, ...

in elke mens doet zich (elk moment weer opnieuw) de mogelijkheid voor bevrijd te zijn

Onafhankelijk van de omstandigheden of fysieke vrijheden.

Maar als die vrijheid of die mogelijkheid er toe (even) zoek is, ben ik het eens met jou, Bodhiboom, dat die lust, wraak, ergernis, boosheid, woede, verwarring, frustratie, ...een goede leraar is.

Ik heb er wel eens over nagedacht ja.
En er verschillende antwoorden op gevonden.
Voor nu zou ik zeggen:
vrijheid is in vrede zijn met wat is.

Ach, wat is beter...
Je afvragen of je een mens bent,
wat is dat voor onzin.
Je moet gewoon eerlijk zijn.
En niet boven jezelf gaan staan.
Dan kom je van de regen
in de drup.

Dat ben ik wel met je eens Marcel.

Ik merk dat Boeddhisme en spiritualiteit in het algemeen een beetje een afbouwende functie hebben. Meditatie maakt gedachten stiller, er komt vrede van binnen, minder roering en een soort helderheid.

“Let the muddy water settle in the glass until the water is clear.”

Pas dan krijg je een duidelijkheid van binnen.