Door zelf tot niet-zelf.

[chan]

Ik denk dat het interessant is om te kijken naar de volgende vraag.

Wordt het zelf door een bewust – geworden- zelf overwonnen, waardoor het in het algemene geval niet eens mogelijk is om tot een niet-zelf te komen voordat men eerst een zelf is geworden?
Ik zou dat ook van een andere kant kunnen benaderen.
Waardoor komt het dat bijvoorbeeld een paard niet tot verlichting kan komen in een paardeleven en een mens wel?

[teksten.BA]

Ons brein bestaat grofweg uit drie delen: de neo-cortex, het limbisch systeem en de hersenstam. De neo-cortex maakt het onderscheid tussen mensen en dieren. Ons analytisch vermogen, onze spraak en onze cognitieve vaardigheden bevinden zich in die neo-cortex.

Wie het zelf ontkent, bevestigt het zelf. Wie het zelf bevestigt, ontkent het zelf. Dit lijkt een flauw woordspelletje, maar dat is de paradox. En we moeten blijkbaar eerst door middel van het ego, het “ik” leren dit ego te beschouwen als een beperking van ons bewustzijn, ons gewaarzijn, onze oorspronkelijke openheid.

Het kind wordt geboren en is open, maar niet bewust open. Zijn hersenen zijn nog niet volgroeid en relativerend denken is derhalve nog niet mogelijk. Het is als het ware een onbewuste Boeddha.

De volwassene is niet meer onvoorwaardelijk open, de hersenen zijn volgroeid en er is relativeringsvermogen, onderscheidingsvermogen. Het “ik” is een voldongen feit, althans, als idee van ongescheiden ego ten opzichte van de wereld.

Als de volwassene via het “ik” gaat lijden aan dat ego, is bevrijding mogelijk. Dat betekent mijns inziens niet dat je je denken en/of denkvermogen gaat ontkennen of weggooien, maar dit eerder via gewaarzijn en bewustzijn weer leidt naar de oorspronkelijke openheid die er eigenlijk altijd al is. Dit lijkt op de openheid van het kind, maar is nu bewuste openheid, een bewuste Boeddha. Er wordt dus feitelijk iets herondekt wat er altijd al was. Openheid is los en natuurlijk en totaal. Het “ik” is daarentegen fragmentarisch en door middel van het ego beperk je jezelf.

[chan]

De vraag vraagt of we ons realiseren dat het niet(ig) worden en het daarna niet(ig) zijn van het zelf pas kan optreden na eerst een zelf te zijn geworden, en dat dat niet(ig) worden en zijn daarna  notabene pas bereikt wordt door de activiteit van dat zelfde zelf.

Dan kunnen we daar wel een aantal beschrijvingen op loslaten maar die veranderen niets aan de situatie.

De essentie van de situatie vertelt ons klaarblijkelijk dat een mens pas tot een toestand van verlichting kan komen door eerst in een soort van 'duister' te verkeren. Dat zou dus betekenen dat het duister een voorwaarde is om tot het licht te komen.
Dat op zijn beurt zou dan weer betekenen dat de toestand zelf niet van wezenlijk belang is maar iets anders, bijvoorbeeld 'innerlijke, geestelijke activiteit'

[frederik]

Wat is dat eigenlijk: zelf, ego en ik?

En kan het 'zelf' zich wel bewust zijn van 'zichzelf'? Hoe gaat dan in zijn werk? 

En wat maakt het eigenlijk uit?

[teksten.BA]

Het zelf kan nietigheid niet begrijpen, het zelf vertegenwoordigt het “ik”, en het ego streeft naar haar eigen voortbestaan als gevolg van eigen eisen, wensen en identificaties. Dus als er nietigheid is, nederigheid of mededogen, dan is er geen sprake van “ik”, omdat het ego helemaal niet geïnteresseerd is in mededogen. Het kan slechts “doen-alsof”, het klopt zich op de borst en meent dat het altijd iets beter is dan de ander, verheven, trots. En als er iets fout gaat of is, is dat over het algemeen steeds de fout die hoofdzakelijk bij de ander ligt. Dat is het ik, het zelf. Dat zelf begrijpt niets van het niet-zelf, laat staan dat de staat van zelfloosheid voort zou komen uit het zelf. Dat is denk ik een drogreden, omdat het een volstrekt tegenstrijdige gedachte is. Waar een zelf is, is een steevast geloof in een ego, een zogenaamde gevuldheid of gecenterdheid, voornamelijk in het denken.

Het zelf kan zich niet bewust zijn van zichzelf, omdat het zelf immers een leugen is, iets wat men zichzelf wijsmaakt. En uit leugens kan nooit de waarheid voortkomen, alleen illusies.

[teksten.Y1010]

Dit valt uit de lucht. Als iets gelijk is, dan zeggen we ook "hetzelfde". De zelven zijn geen individuen, dat is hetzelfde....Geesten zijn allemaal dezelfde spoken. We zien dat wel allemaal verdeeld, maar dat is niet zo.

[chan]

Het zelf is dat wat kennis neemt van. Het zelf is dat wat kennis neemt van de inhoud van een geschreven bijdrage op een forum en daar vervolgens zelf een reactie op plaatst. Het zelf is ok dat wat kennis neemt van zijn eigen reactie op een forum. Kennis nemen van is een zelfgebeuren, een ander kan dat niet voor jou doen als een ander dat wel voor jou doet dan zeggen we niet voor niets dat jij dat (met jouw) zelf niet hebt gedaan. Het zelf is bewust van zichzelf als dat zelf vanuit eigen beweging vaststelt dat een groot gedeelte van zijn acties bepaald worden door zijn conditionering, echter , op het moment dat het zelf dit op eigen kracht waarneemt, vindt dat al plaats buiten die conditionering.

Aangezien we nog niet praten over een toestand van niet zelf zijn maar over de voorwaarde daartoe is het zo dat alleen een zelf vanuit zichzelf terecht of onterecht , overeenkomstig de waarheid of niet, kan denken dat er geen 'ik' bestaat. Echter alleen een 'ik' kan dat voorzichzelf uitmaken en daarmee voor zichzelf bepalen of hij of zij wel in de waarheid wandelt of niet. Het zelf begrijpt welzeker het nietzelf zoals blijkt uit wat menig filosoof schreef, zoals bijvoorbeeld Nikolaus van Cesus en na hem nog vele anderen. En dat was voordat boeddhisme bekend werd in het westen.  Het zelf is zich al bewust van zich zelf als het zelf zich zelf een bijdrage ziet samenstellen voor een forum. Op het moment dat een zelf een bijdrage bedenkt en samenstelt voor een forum is dat het gebeuren van een enkelvoudige persoonlijkheid en geen meervoudig bekend gebeuren. Dat is ook waarom het zelf en 'ik' enkelvoudig is.

Er is dus een weg van niet zelf – zoals bij een paard- , tot een zelf zoals bij een mens, en dan...... van binnen  in de mens tot een niet(ig) zelf. Dat is in wezen de weg van het duister, het niet wetende, het niet bewustzijn, tot het wetende , de kennis, het bewust zijn, het licht.  Dat is de weg van de mens, de weg van de kennis, Die weg is denkende ervaring, waarnemend denken. Kennis komt door denken tot de mens. Op het moment dat de bron van de kennis tot de mens begint te spreken in zijn innerlijk bewustzijn,  betreedt een mens de verlichting. Dan is de mens aangekomen in de directe aanschouwing van de bron van al het zijnde. Dan pas is er de stilte van het zelf.(?) en is de mens al denkend voorbij het denken aangekomen.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Dit valt uit de lucht. Als iets gelijk is, dan zeggen we ook "hetzelfde". De zelven zijn geen individuen, dat is hetzelfde....Geesten zijn allemaal dezelfde spoken. We zien dat wel allemaal verdeeld, maar dat is niet zo.

Inderdaad, valt gewoon uit de lucht.

Is toch een kentering als je ziet dat er geen zelf is maar wel hetzelfde.
Wie ben ik dan ? Ik, wij of jij.

Het denken dat denkt dat het zelf is maar ziet dat het niet zelf is maar hetzelfde.
Maar voel je je daarom minder zelf ?
Dat niet,
geen zelf in het zelfgevoel en ook niet erbuiten. En toch voelt het niet minder zelf aan.

Frederik stelt zich de vraag : wat maakt het allemaal uit.

Tja, wat maakt het of je verkeerdelijk denkt dat de aarde plat is, maar later tot het juiste inzicht komt dat ie eigenlijk rond is. Om een eitje te koken maakt dit niet veel uit.

Het narcistische complex denkt, voelt, ervaart zichzelf als vast, onveranderlijk, uniek, individueel en het middelpunt van het universum. En kan enorm pissed zijn op die ander.  Die ander die geen ander blijkt te zijn. Maar gewoon hetzelfde.

[teksten.BA]

Je kunt blijkbaar waarnemen zonder gehinderd te worden door een zelf, of een zelf-concept? Het zelf bestaat niet als zodanig volgens de Boeddha, laat staan een “hoger” of zelfs “goddelijk” zelf. Hij spreekt over anatta, geen zelf. Dus hoe kunnen we dan spreken over een “zelf”, mits we het Boeddhistische kader bestuderen? Wie is het die ziet, hoort, voelt, ervaart en ga zo maar door? Toon je “zelf” maar eens, dat kan niemand. Je kunt hooguit op je lichaam wijzen, of op je hoofd. Maar is dat het “zelf”? Je komt alleen maar uit op allemaal lariekoek als je een “zelf” wilt vatten, begrijpen, lokaliseren of omschrijven. Is je hand het zelf? Je arm, je romp, of welk lichaamsdeel dan ook? In het Westen projecteren we via het denken een zelf in ons hoofd, via onze hersenen. Dat doen we onder invloed van de omstandigheden, wat men tegen ons zegt (ouders, opvoeders, gezagsdragers, leeftijdgenoten), enzovoort. Een slimmerik zal natuurlijk zeggen dat het gehele lichaam met het denken het zelf is, dus niet slechts lichaamsdelen apart. Maar is dat wel zo? Als de delen van het geheel al geen zelf vertegenwoordigen, waar zit dat zelf dan wel? Nergens blijkbaar…

Laat staan dat er één ondeelbaar, afgescheiden en onveranderlijk “ik” zou bestaan. Allemaal onzin. Er bestaat niet zoiets, we veranderen onafgebroken, zitten in de stroom des levens. Er is geen entiteit in de vorm van een “zelf”, geen centrum van het heelal. Toch gedragen we ons wel zo, alsof wij de bestuurder zijn van ons denken, willen en voelen. Wie is die controleur dan? En wáár is die controleur? Is het wel reëel om op deze wijze het leven “in te delen”, op te delen en via onderscheiding te rubriceren?

Feitelijk is ons ego, ons “ik” een min of meer toevallig samenraapsel van genetische aanleg, gebeurtenissen, ervaringen, indrukken, aangeleerde conditioneringen en dergelijke. Ik citeer Gurdjieff nog maar eens:

  “’Een van ’s mensen grootste vergissingen,’ zei hij [G.], ‘een vergissing die wij ons voortdurend voor ogen moeten houden, is zijn illusie met betrekking tot zijn “Ik”.
   De mens zoals wij hem kennen, de “mens-machine”, de mens die niet kan “doen”, en met wie en door wie alles “gebeurt”, kan geen enkelvoudig “Ik” hebben. Zijn “ik” verandert even snel als zijn gedachten, zijn gevoelens en zijn stemmingen en hij maakt een kapitale fout wanneer hij zichzelf altijd als een en dezelfde persoon beschouwt; in werkelijkheid is hij altijd iemand anders, nooit degeen die hij een ogenblik tevoren was.
   De mens heeft geen duurzaam en onveranderlijk “Ik”. Iedere gedachte, iedere stemming, iedere wens, iedere gewaarwording zegt “Ik”. En in elk van deze gevallen schijnt het vanzelfsprekend te worden aangenomen dat dit “ik” het Geheel, de ganse mens, toebehoort en dat een gedachte, een wens of een afkeer de uitdrukking is van dit Geheel. In werkelijkheid bestaat er niet de minste grond voor deze veronderstelling. Iedere gedachte en iedere wens van de mens verschijnt en leeft geheel los en onafhankelijk van het Geheel. Het Geheel drukt zichzelf nooit uit, om de eenvoudige reden dat het als zodanig niet bestaat, behalve stoffelijk als een ding en abstract als een begrip. De mens heeft geen individueel “Ik”. In plaats daarvan zijn er honderden en duizenden op zichzelf staande kleine “ikken” die elkaar meestal in het geheel niet kennen, nooit met elkaar in contact komen, of integendeel elkaar vijandig gezind zijn, elkaar wederkerig uitsluiten en onverenigbaar zijn. Iedere minuut, ieder ogenblijk zegt of denkt de mens “Ik”. En iedere keer is zijn “ik” iets anders. Nu eens is het een gedachte, dan een wens, vervolgens een gewaarwording, opnieuw een gedachte, enzovoorts, tot in het oneindige. De mens is een veelheid. Zijn naam is legio.
   De afwisseling van “ikken”, hun voortdurende klaarblijkelijke strijd om de oppermacht, wordt beheerst door toevallige uiterlijke invloeden. Warmte, zonneschijn, mooi weer, roepen onmiddellijk een hele groep van “ikken” op; koude, mist, regen, een andere groep “ikken”, andere associaties, andere gevoelens en andere handelingen. Niets in de mens is bij machte deze verandering van “ikken” te beheersen, voornamelijk omdat de mens er zich geen rekenschap van geeft of er geen idee van heeft; hij leeft altijd in het laatste “ik”.'"

P.D. Ouspensky: “Op zoek naar het Wonderbaarlijke”, Mirananda Wassenaar 1977, blz. 71-72.

[chan]

Ik kan waarnemen, niet alleen maar met mijn fysieke zintuigen, want daarmee ben ik een 'ding' als andere 'dingen, maar ik kan waarnemen met mijn geest. Met mijn zintuigen neem ik de fysieke substantie waar van bijvoorbeeld een paard, daamee kan ik zijn fysieke aanwezigheid waarnemen en de werkingen daarvan. Met mijn geest, en dat is wat ons werkelijke zelf is, neem ik echter het BEGRIP, het idee paard waar,  kan ik zijn bewegingen, zijn gedrag leren begrijpen en zelf voorspellen. Met mijn physieke zintuigen kan ik kleur en vorm, geur en geluid waarnemen , met mijn geest neem ik waar dat dat wat ik waarneem een auto is omdat ik met mijn geest het begrip auto, dat de fysieke manifestatie van een geestelijke begrip, een idee is, kan waarnemen. Ik kan zelfs vanuit mijn geest een idee tot fysieke werkelijkheid manifesteren. Dat is wat kunstenaars doen.
Het zelf toont zich in zijn geestelijk werken, Dat doen niet alleen kunstenaars maar ook uitvinders, ontwerpers, wetenschappers  en dergelijke. Met mijn geest, kan ik in mijn geestelijke activiteit mijn geestelijke activiteit waarnemen. Daarin is een ik, meestal, afgescheiden van de innerlijke geestelijke activiteit van de andere mens. Dit alles is niet het zelf dat hindert maar wat in geestelijke activiteit het zelf verhoogt tot aan de verlichting. De geest in de mens is in de mens het werkelijke zelf. En daarin is de mens deel van de oergrond van het heelal aangezien de oorsprong van het heelal geest is.

Vanzelfsprekend is de geest,  het zelf van een mens, niet zonder meer een samenraapsel van genetische aanleg en toevallige samenloop van omstandigheden. Dat zou iemand kunnen beweren die geconditioneerd is, zich zelf geconditioneerd heeft om bijvoorbeeld uitspraken te herhalen, vastgelegde gedachten die hij of zij niet zelf bedacht heeft of doordacht heeft, die hij of zij niet zelf innerlijk ervaren heeft, gedachten die worden toegeschreven aan grote geesten zoals bijvoorbeeld  Boeddha die zijn zijn ook niet genetisch van zijn ouders had gekregen en ook niet heeft doorgegeven aan zijn zoon. Zulke iemanden projecteren dan hun condities en doen wat ze zeggen te doen. Als mensen niet meer en minder zouden zijn dan 'gevolgen' van condities en 'toevallige' omstandigheden, hoe zouden we dan mensen 'krijgen' zoals bijvoorbeeld Leonardo da Vinci, Bach, Blavatski, Nikola Tesla, Krishnamurti? Mensen die hun talenten ook niet van hun ouders hebben gekregen en ook niet door hun omgeving, maar dit dus ook niet genetisch hebben doorgegeven aan hun eventuele kinderen. Ieder 'Ik' is een enkelvoudig persoon. Ieder 'ik' is 'ontwaakt'  uit een lange ontwikkeling van stammen, volkeren, groepen, families, enzovoort, tot een individu, een enkelvoudig persoon die vervolgens langs de onvermijdbare gang door het individualisme in innerlijke vruchtbare werkzaamheid tot de wereld van het meervoudig 'ik' , het AL,  kan komen. Er is geen andere weg voor de mens.
De mens wordt niet verlicht geboren, de mens komt ook niet tot verlichting zonder zelfbewustzijn, de mens komt niet tot zelfbewustzijn zonder zelf zijn. Mens ken Uw zelf.

[teksten.Y1010]

Dit valt uit de lucht. Als iets gelijk is, dan zeggen we ook "hetzelfde". De zelven zijn geen individuen, dat is hetzelfde....Geesten zijn allemaal dezelfde spoken. We zien dat wel allemaal verdeeld, maar dat is niet zo.

Inderdaad, valt gewoon uit de lucht.

Is toch een kentering als je ziet dat er geen zelf is maar wel hetzelfde.
Wie ben ik dan ? Ik, wij of jij.

Het denken dat denkt dat het zelf is maar ziet dat het niet zelf is maar hetzelfde.
Maar voel je je daarom minder zelf ?
Dat niet,
geen zelf in het zelfgevoel en ook niet erbuiten. En toch voelt het niet minder zelf aan.

Frederik stelt zich de vraag : wat maakt het allemaal uit.

Tja, wat maakt het of je verkeerdelijk denkt dat de aarde plat is, maar later tot het juiste inzicht komt dat ie eigenlijk rond is. Om een eitje te koken maakt dit niet veel uit.

Het narcistische complex denkt, voelt, ervaart zichzelf als vast, onveranderlijk, uniek, individueel en het middelpunt van het universum. En kan enorm pissed zijn op die ander.  Die ander die geen ander blijkt te zijn. Maar gewoon hetzelfde.

Ja helemaal zo Nova.
Het lijkt wel op een droom, een spel dat in de kindertijd begon en eigenlijk nooit eindigde.
Nog altijd dezelfde die je het leven zuur willen maken, dezelfde die het leven aangenaam maken...
Er is altijd een ander, ook al is daar eigenlijk niemand.

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Ik denk dat het interessant is om te kijken naar de volgende vraag.

Wordt het zelf door een bewust – geworden- zelf overwonnen, waardoor het in het algemene geval niet eens mogelijk is om tot een niet-zelf te komen voordat men eerst een zelf is geworden?
Ik zou dat ook van een andere kant kunnen benaderen.
Waardoor komt het dat bijvoorbeeld een paard niet tot verlichting kan komen in een paardeleven en een mens wel?

Misschien dat het zelfbewustzijn een tweesnijdend zwaard is.
Enerzijds maakt het ons gevoelig voor de fantasie die in ons hoofd spookt, bedrog of zelfbedrog is misschien te zwaar uitgedrukt maar eerder een creatieve manier om tegen de werkelijkheid aan te kijken.
Vooral heel creatief met de" ik ben zo fantastisch" fantasie en wanneer de frustraties te groot zijn, zeer creatief met "de anderen zijn vreselijk" fantasie.

En anderzijds werkelijkheid/waarheids gerichtheid. Waarbij deze werkelijkheids/waarheids gerichtheid het anti-serum is voor de spoken in ons hoofd.

[chan]

Zelfbewustzijn is het bewustzijn dat ziet DAT je en WANNEER je je zelf loopt te bedriegen- en dus ook anderen, en DAT je en WANNEER je oprecht tracht de waarheid recht te doen zover dat kan in de situatie waarin je je bevind. Iemand die zich zelf loopt te bedriegen en zich daar niet van bewust is heeft domweg geen zelfbewustzijn. Het bedriegen zelf is een handeling, een actie, de geest die waarneemt is bewustzijn en zichzelf daar in waarnemende zelfbewustzijn.

[teksten.BA]

Het zijn allemaal verklaringen. “Geest”, dat klinkt als het Pneuma van de Oude Grieken. Ik heb hierboven Gurdjieff geciteerd, en spreek over het algemeen over het “ik” als de persona, de aangeleerde persoonlijkheid. Dat betekent niet dat er niet méér is dan dat, maar analyseren in woorden is interessant, maar de praktijk leert dat het registreren altijd voorafgaat aan analyse. Ik vind het vooralsnog voldoende om het ego als zodanig te zien als hetgeen wat via het denken oneindig veel illusies oproept in de mens. En er is niemand die daar zomaar aan ontkomt, met name omdat de werkelijkheid er niet van wordt ingezien dat het volstrekt onvoldoende is om het denken vol te pompen met kennis en er vervolgens mee te gaan puzzelen naar zogenaamde “waarheden”. Ik ben hier volstrekt serieus in, de mens is dan wel een wonderlijk wezen, hij gedraagt zich vaak volstrekt stompzinnig tot zelfs absoluut onmenselijk. Dat, terwijl hij zichzelf beschouwt als de kroon der schepping, of zoiets dergelijks…

Het is niet voldoende om slechts te bedenken dat we ons gedragen als machines, als een rekenmachine of een computer. Je haalt er uit wat je er in stopt, je maakt slechts gebruik van de mogelijkheden van de machine en de beschikbare rekenkracht. En wie een bepaalde rekenkracht op een bepaald gebied voortreffelijk kan gebruiken, die noemen we welhaast geniaal. Genieën zoeken naar het antwoord op een bepaalde vraag, uiteindelijk moeten ze het antwoord op die vraag meestal in eerste instantie schuldig blijven. En er even de brui aan geven, als het ware. Dat overkwam volgens de overlevering de Griek Archimedes (287 – 212 v. Chr.). Hij was dagenlang, wekenlang aan het werk om het antwoord te vinden voor zijn wet over de opwaartse kracht van een lichaam. Totdat hij het hele probleem losliet en een bad nam, omdat het hem niet lukte het antwoord te vinden. Hij ontspande zich en plop! Het antwoord schoot hem onverwacht te binnen. Hij sprong uit het bad en riep “Eureka!” (ik heb het gevonden!). Dus toen zijn redenerende verstand de oplossing niet actief kon formuleren en het af liet weten, kwam het gewenste antwoord als vanzelf. Dit betekent inderdaad dat we méér zijn dan slechts ons denken, onze condities, fysiek systeem, emotioneel systeem en/of willen. Maar uit dit verhaal blijkt dat het menselijke denken Archimedes althans tijdelijk in de weg stond om het ultieme antwoord te vinden op zijn probleemstelling. Dat wat wij met een mooi woord “inspiratie” of “intuïtie” noemen, nam blijkbaar eventjes de overhand.

Zo moeilijk als het voor Archimedes was om zijn geniale antwoord te verkrijgen, des te moeilijker is het om het bedrieglijke verschijnsel “zelf” te doorzien als vals, enkel en alleen omdat we onafgebroken geïdentificeerd zijn met het ik, onszelf. Er is welhaast geen moment dat we daar niet door worden beheerst, er ons door laten beheersen. We kunnen bijna niet anders dan de bedienden, de butlers op de troon van ons leven te laten zitten. Maar waar is de Meester? Praten over Verlichting is gemakkelijk en positief getint. Ik spreek daar eigenlijk liever niet over, omdat ik het gevoel heb dat er gewoon niets eenduidigs over te zeggen valt. Misschien kun je het ervaren, of misschien zelfs niet. Wie zal het zeggen? Het hele concept is mij te ongrijpbaar en te vaag. Vandaar dat ik volsta met het “ik” in de smiezen te houden, want we denken soms niet in de greep te zijn van dat ego, maar zelfs op dat moment zijn we er nog het slachtoffer van. Dat klinkt nogal negatief, en ik lijk misschien soms een zuurpruim omdat ik zo de nadruk leg op de nepkant van het “ik”. Maar de werkingen van dit "ik" simpelweg te registreren, er bij te blijven, is vooralsnog ruim voldoende. Een dieper gaande analyse is niet slecht, maar ook dan loop je nog het gevaar dat die analyse de plaats gaat innemen van de levende werkelijkheid. De conclusie is dan immers genomen, eventueel verder kijken stopt dan als iemand die conclusie aanneemt voor “waar”. Er verandert pas wat als de mens het onbestemde gevoel krijgt dat hetgeen hij voor waar aannam, toch niet zo waar blijkt te zijn als dat hij dacht. Maar vaak komt men niet zover om te twijfelen aan de onwaarheden van de eigen persona, wat we onszelf allemaal wijs maken, etcetera.

Het citaat over de “ikken” van Gurdjieff dat ik hierboven gaf herbergt een manier van benaderen die ons een ongemakkelijk gevoel kan geven, omdat we ons eigen “ik” immers niet als zodanig ter discussie stellen of willen stellen. Liever (en dat geldt eigenlijk voor iedereen) stellen we datgene wat de ander zegt ter discussie, en blijven we zelf buiten schot. Met als gevolg dat de identificatie met het eigen ego onveranderd blijft. Zolang we niet onszelf beschouwen, getuige-zijn en registreren wat we allemaal doen, hoe we ons opstellen, wat we denken, wat ons aantrekt en afstoot, wat we voelen, hoe we bewegen, enzovoort, blijven we wie we zijn: machines van conditionering, hooguit een soort simpele rekenmachines of domme computers. Je bent als het ware hooguit wat je omgeving je (aan)leert. Ik schaar hier ook de zogenaamde kunstenaars onder, er is gewoon geen enkel verschil. Een kunstenaar heeft net als het genie hooguit soms inspiratie, en dus contact met iets onbepaalds, onbeschijfbaars, dat wat we niet in woorden kunnen uitdrukken. Maar dit is slechts op momenten het geval, en valt niet te besturen. Het “ik”, wil besturen. Dat “ik” bestaat volgens Gurdjieff dus uit meerdere sub-“ikken” en wij zien niet in dat er steeds een ander deel van ons “ik” aan de macht is, ik sluit deze post opnieuw af met een citaat:  

[G.]: “‘In oosterse leringen vinden we verschillende allegorieën die ten doel hebben de aard van ’s mensen wezen vanuit deze gezichtshoek uit te beelden.
   Zo wordt in een van die leringen de mens vergeleken bij een huis waarin een groot aantal bedienden woont, maar waarin geen Meester en geen rentmeester is. De bedienden zijn volkomen hun plichten vergeten; niemand wenst te doen wat hij moet doen; iedereen probeert de baas te spelen, zij het slechts voor één ogenblik; en door dit soort wanorde wordt het huis door ernstige gevaren bedreigd. De enige kans op redding is dat een groep van de meer verstandige bedienden zich verenigt en een tijdelijke, dat wil zeggen een plaatsvervangende rentmeester kiest. Deze plaatsvervangende rentmeester kan dan de andere bedienden op hun plaats zetten en ieder dwingen zijn eigen werk te doen: de kok in de keuken, de koetsier in de stallen, de tuinman in de tuin, enzovoorts. Op deze wijze kan het “huis” gereed gemaakt worden voor de komst van de echte rentmeester, die het op zijn beurt weer in gereedheid zal brengen voor de komst van de Meester.
   De vergelijking van de mens bij een huis dat wacht op de komst van de Meester komt men vaak tegen in oosterse leringen die sporen van oude kennis bewaard hebben. En zoals u weet, komt dit beeld in verschillende vorm in vele gelijkenissen uit de evangeliën voor.
   Maar zelfs het helderste begrip van zijn mogelijkheden brengt de mens geen stap nader tot de verwerkelijking ervan. Om deze mogelijkheden te verwerkelijken, moet hij heel sterk verlangen naar bevrijding en ter wille van deze bevrijding bereid zijn alles op te offeren , alles in de waagschaal te stellen.”’

P.D. Ouspensky: “Op zoek naar het Wonderbaarlijke”, Mirananda Wassenaar 1977, blz. 73.

[Marcel]

Met mijn physieke zintuigen kan ik kleur en vorm, geur en geluid waarnemen , met mijn geest neem ik waar dat dat wat ik waarneem een auto is omdat ik met mijn geest het begrip auto, dat de fysieke manifestatie van een geestelijke begrip, een idee is, kan waarnemen. Ik kan zelfs vanuit mijn geest een idee tot fysieke werkelijkheid manifesteren. .

bedoel je hier te zeggen dat er eerst een idee van auto of paard is en dat dit idee vervolgens tot een manifestatie ervan leidt?

of wil je ermee zeggen dat we de auto of het paard niet werkelijk zien,
maar dat wat we zien het begrip is dat wij ervan hebben?

of,iets anders misschien...

[chan]

Een paard is de fysieke manifestatie van een geestelijke werkelijkheid. Een auto is de fysieke manifestatie van een geestelijke werkelijkheid via de geestelijke en fysieke activiteit van de mens. Voordat de auto als fysieke werkelijkheid tot bestaan kwam leefde het als een idee in het hoofd van de uitvinder(s).
We zien met onze fysieke zintuigen de fysieke werkelijkheid van de fysieke manifestaties van ideeen.
We 'zien' met onze geest, als we onze geest door individuele innerlijke activiteit ontwikkelen tot dat (geestelijke) zien, de levende ideeen in de fysieke werkelijkheid,  waarmee we de dualiteit van het menselijke bestaan opheffen.

[chan]

Laten we eens aandachtig kijken naar het onderstaande verhaal:
Een allegorie'. Het wordt aan de toehoorder overgelaten om dit naar zijn geaardheid, dat wil zeggen conditionering en/of innerlijke zelfwerkzaamheid op te pakken en er wel of niet innerlijk iets mee te doen
[G.]: “‘In oosterse leringen vinden we verschillende allegorieën die ten doel hebben de aard van ’s mensen wezen vanuit deze gezichtshoek uit te beelden.
Zo wordt in een van die leringen de mens vergeleken bij een huis  (het huis, dat is het lichaam van de mens, zijn fysiek)  waarin een groot aantal bedienden   (de bedienden zijn de eigenschappen van denken voelen en willen) woont, maar waarin geen Meester   ( dus geen enkelvoudige entiteit, het 'Ik' ) en geen rentmeester is ( het ego van de mens)  De bedienden zijn volkomen hun plichten vergeten; (dat betekent de teloorgang van de voor de komst van het Boeddhisme bestaande  openbaringen) niemand wenst te doen  wat hij moet doen; iedereen probeert de baas te spelen, zij het slechts voor één ogenblik; en door dit soort wanorde wordt het huis door ernstige gevaren bedreigd. (Dit is de toestand waar de impulsen van gevoel en de impulsen van gedachten en willen ieder voor zich op het ogenblik dat ze opspelen– door aanleiding van buitenaf -  geldigheid en belangrijkheid, 'meesterlijke' controle opeisen) De enige kans op redding is dat  een groep van de meer verstandige bedienden ( Dus het denken (!)wat rond de tijd van Boeddha haar intrede deed in de mensheid als zelfbewust denken) zich verenigt ( enkelvoudig wordt) en een tijdelijke, dat wil zeggen een plaatsvervangende rentmeester het 'ego' kiest (?). Deze plaatsvervangende rentmeester kan dan de andere bedienden op hun plaats zetten en ieder dwingen zijn eigen werk te doen: de kok in de keuken, de koetsier in de stallen, de tuinman in de tuin, enzovoorts. (Op welke manier doet deze plaatsvervangende rentmeester dat als hij het goed doet? Met haar activiteit, zoals het verhaal vertelt, namelijk: het verstand, de rede,)  Op deze wijze kan het “huis” gereed gemaakt worden voor de komst van de echte rentmeester, ( de 'echte' rentmeester beheert het huis niet alleen maar met het op basis van de in het fysiek aanwezige eigenschappen -de bedienden- maar ook op wat hij van buiten het huis in 'brengt', want het verhaal beschrijft duidelijk dat de meester en de rentmeester niet deel uitmaken van het huis, er niet in wonen, geen deel uit maken van die fysieke realiteit. De echte rentmeester laat niet het verstand de bepalende factor zijn, maar het bewustzijn wat recht doet aan alle 'bedienden').   die het op zijn beurt weer in gereedheid zal brengen voor de komst van de Meester. (Een echte rentmeester handelt overeenkomstig de geest van de meester. Hier kan de aandachtig lezer zien dat er staat dat de echte 'enkelvoudige 'ik' rentmeester handelt vanuit de geest overeenkomstig de geest van de meervoudige AL- Meester. De echte rentmeester en de Al-meester zijn dus gelijk in de Geest en zoals vermeld beiden niet afhankelijk van het fysieke bestaan)
De vergelijking van de mens bij een huis dat wacht op de komst van de Meester komt men vaak tegen in oosterse leringen die sporen van oude kennis bewaard hebben. En zoals u weet, komt dit beeld in verschillende vorm in vele gelijkenissen uit de evangeliën voor.
Maar zelfs het helderste begrip van zijn mogelijkheden brengt de mens geen stap nader tot de verwerkelijking ervan. Om deze mogelijkheden te verwerkelijken, moet hij heel sterk verlangen naar bevrijding en ter wille van deze bevrijding bereid zijn alles op te offeren , alles in de waagschaal te stellen.”
Uit deze benadering/uitleg van het alomvoorkomende verhaal mag duidelijk worden dat de mens door innerlijke zelfwerkzaamheid, door bewustwording, door waarnemend denken, door denkend waarnemen, stap voor stap, wel degelijk tot de verwerkelijking kan komen van intrinsiek Meesterschap.

Alleen de mens die dit op voorhand al uitsluit door -vanuit zijn of haar geconditioneerdheid, sympathiekrachten, te kiezen voor een interpretatie, een doctrine, afgeleid uit een of andere 'wereldreligie' sluit daarmee deze mogelijkheid af en – kiest !! er dus onbewust ZELF voor om die interpretatie de meester te laten zijn van zijn of haar huis. Daarmee is een dergelijke ego 'zelf' langs een listige omweg met zijn ego dus nog steeds met zijn geconditioneerdheid een of andere soort rentmeester van zijn of haar huis. En projecteert dat in zijn of haar denkwijze vervolgens naar buiten.

Dit verhaal raakt terecht de kern van het menselijke bestaan  en de geestelijke ontwikkeling van de mens. Hier valt nog veel meer over te vertellen.

[teksten.Y1010]

alles op te offeren , alles in de waagschaal te stellen.”’

Alles is heel veel.

[teksten.Y1010]

We zien met onze fysieke zintuigen de fysieke werkelijkheid van de fysieke manifestaties van ideeen.
We 'zien' met onze geest, als we onze geest door individuele innerlijke activiteit ontwikkelen tot dat (geestelijke) zien, de levende ideeen in de fysieke werkelijkheid,  waarmee we de dualiteit van het menselijke bestaan opheffen.

Is zo'n ontwikkeling een verdienste (8voudige pad), een gave of beiden?

[chan]

Een dergelijke ontwikkeling is een ontwikkeling in zelfwerkzaamheid en met het begrip zelfwerkzaamheid zou je hier van verdienste kunnen spreken. De verdiernste zelf leidt uiteindelijk tot het ontvangen van zekere 'gaven' zoals bijvoorbeeld een gezond lichaam het resultaat kan zijn van een gezonde levenswijze.

[teksten.BA]

alles op te offeren , alles in de waagschaal te stellen.”’

Alles is heel veel.

Dat valt mee, als je beseft wat je er voor terugkrijgt. Opofferen en alles in de waagschaal stellen betekent mijns inziens in dit opzicht slechts datgene loslaten en “afdanken” wat je belemmert in je uniek-zijn. Ik begrijp dat “opofferen” en “alles in de waagschaal stellen” klinkt als een soort “over de balk smijten”. Het zijn woorden die in ons taalgebruik een vrij negatieve klank hebben gekregen. Je kunt wat betreft je conditioneringen niet grondig genoeg zijn, dat is wat er denk ik mee bedoeld wordt. Je moet er totaal in zijn, anders blijft er mogelijk nog een restant aan conditionering over die je uiteindelijk toch weer de das zal omdoen. Je kunt niet slechts een stukje doorzien en loslaten en de rest intact laten, het is als een sprong in het diepe. Het kan zelfs angst oproepen, iets wat je kunt doen teruggrijpen naar het zekere voor het onzekere, het ego met zijn gewoontepatronen. In het Thomas Evangelie staat een vers van Jezus die dit mijns inziens onderschrijft, ik citeer:

“41
Jezus zei:
Hij die heeft,
hem zal worden gegeven
En hij die niet heeft,
(hem) zal zelfs het weinige dat hij heeft,
worden ontnomen.”

Citaat uit: Jacob Slavenburg en Willem Glaudemans: “De Nag Hammadi Geschriften”, Ankh Hermes Deventer 2005, blz. 279.

Ik houd niet zo van omschrijvingen van de Verlichting, maar ik zal me er toch aan wagen. Verlichting is niet een gevoel dat je haren te berge doet rijzen, iets geweldigs en ultiems. Nee, het is geen LSD-trip, integendeel. Dat lijkt er soms op, als je sommige omschrijvingen leest van de religieuze extase. Extase betekent letterlijk buiten je zelf zijn, de conditioneringen van het ego laten zijn voor wat het is. Als je echter een soort trance nastreeft, val je op den duur als vanzelf ten prooi aan verdovende middelen, of dat nu LSD is of een andere verdoving. Je kunt zelfs van religie en spiritualiteit een verdovend middel maken, door op te gaan in de woorden van de Meesters en daar je leven naar te richten. Maar ondanks dat ethiek juist kan zijn, is het volstrekt van belang om de ethiek te vinden die schuilt in jouw eigen uniekheid, je zuiverheid, je bestaan.

Verlichting betekent in mijn vocabulaire dat je je eigen uniekheid leert kennen, je eigen zijn, precies zoals het Bestaan je bedoeld heeft. Ik weet dat aan het woord “uniekheid” ook veel associaties kleven en het moet niet verworden tot een ideaalwoord of ideaalbeeld. Want als we dat gaan doen, wordt het weer een ideaal dat na te streven zou zijn. Nee. Verlichting betekent dat je stil bent, de rimpeling van het water die is ontstaan door je conditioneringen eindelijk tot stilstand komt. Je ziet voor het eerst je spiegelbeeld in het water, dat totaal vlak wordt. Dat betekent niet dat de dynamiek van het leven zal verdwijnen, opnieuw nee. Ik gebruik maar een metafoor om iets duidelijk te maken. Als ik mediteer – en dat doe ik al lang – dan valt de blabla van de dagelijkse gedachten langzaam maar zeker stil en is er slechts ademhaling. Als die zich verdiept, voel ik vanuit de diepte mijn bloei zonder er ook maar een moment bij stil te staan. Het is er gewoon, ik kan er niets aan doen, laat staan het “oproepen”. Doen zou het in de weg staan, het is zoals het is, ik ben het. Het is geen zelf, geen omschrijving, gewoon een los zijn en natuurlijk zijn. Dan ontstaat in die bloei een soort ervaring van gelukzaligheid, alleen is het geen overdonderend effect, maar iets stils, iets moois, iets simpels en puur-zijn. Dan ervaar ik wie ik ben, en kan het niet omschrijven. Ik stel niet dat ik Verlicht ben, ik stel eerder dat ik mezelf ben, met de oneindige mogelijkheden die in het moment liggen. Dat is alles en je kunt er de wereld niet mee veroveren, gelukkig maar!

[teksten.Y1010]

Beste A.,
er is een zuiverheid in de beschrijving van je ervaring, waarvoor dank.
Waarom refereer je naar Jezus Christus? Dat is toch een heel ander verhaal.
Christenen hebben toch een heel ander verhaal? Zij denken te weten.
Zo ik begrijp is de leegte belangrijk in het Boedhisme en dan laat je opvattingen een beetje los, deze zijn betrekkelijk.

[chan]

Laten we eens bij het huis blijven uit de allegorie. Wat gebeurt er als je alles opgeeft, het huis en alle bedienden en de 'niet echte plaatsvervangende meester' ?
Het huis is het lichaam van de mens, alle bedienden dat zijn zijn fysieke zintuigen en de eigenschappen denken, voelen en willen, en het ego ( de verstandige bedienden)
Wat gebeurt er als we dit alles op geven?

Dan gaan we gewoon dood, een soort van passieve euthanasie, ook een daad welke gevolgen heeft.
Kan een bewust levend mens met waarheid zeggen dat hij ooit niets doet, of is het zo dat zelfs als een mens ooit niets doet dat je als mens daar dan zelf op de een of andere manier ook weer voor gekozen hebt?

Dus leven in een huis, als mens leven in een lichaam is een soort van toestand en wat weten we van het begin van deze toestand? Hoe is de mens ooit tot een leven in de fysieke werkelijklheid gekomen?
Kijk eens naar een kind, een kind weerspiegelt in grote stappen vanaf de conceptie het hele evolutieproces van de mensheid.  Een mens kan zich op aarde niet herinneren dat hij of zij er ooit voor gekozen heeft om geboren te worden. Zoals we er nu voor staan zijn we er nu eenmaal, en op zijn best is alles wat we doen iets waar we op de een of andere manier persoonlijke verantwoordelijkheid voor dragen Dus ook niets doen, dus ook je hechten en onthechten.

Boeddha leerde de weg van het midden.

Als je dan een 'huis met bedienden hebt', was is dan de weg van het midden?
Alles opgeven?
Of het huis geven wat het huis vraagt en de meester geven wat de meester vraagt?
Als we aan de ene zijde het huis hebben – de fysieke wereld – en aan de andere kant de meester – de geestelijke leiding – waar kunnen we ons dan op richten?

Is het leven vanuit de middenweg , leven in het midden,  een soort van evenwicht, levend in een fysiek lichaam, bemiddelend tussen stof en geest?
Dat leven speelt zich af in de ziel, waar in in het ego de fysieke wereld en de geestelijke wereld elkaar ontmoeten.
Want het ego, (de verstandige bedienden), is de 'tijdelijke meester' die tussen de meester in en het huis in, in de geest van de meester voor het huis en haar bedienden zorgt.

En vanuit de inspiratie door de geest van de echte meester zal door het ego het huis in de loop van de tijd niet alleen onderhouden kunnen worden maar eveneens met de tijd mee kunnen transformeren waardoor het huis zelf door innerlijke werkzaamheid (in het huis) steeds meer en meer vergeestelijken kan Zo werkt de echte  Meester in eenheid met de Al-Meester in op de plaatsvervangende 'onechte meester' welke daar ook meer door vergeestelijkt en kan het huis een tempel worden doorschijnend als diamant.

Leven in de eenheid met de Al-Meester, levend als enkelvoudige Geest binnen in de meervoudige Al-Geest, is Verlichting. Schrijven over verlichting is iets anders als schrijven vanuit verlichting.

Hij die - Geest -  heeft, hem zal worden gegeven.
Hij die - Geest – niet heeft, hem zal zelfs het weinige (het tijdelijk fysieke) dat hij heeft, worden ontnomen.

[teksten.BA]

Beste A.,
er is een zuiverheid in de beschrijving van je ervaring, waarvoor dank.
Waarom refereer je naar Jezus Christus? Dat is toch een heel ander verhaal.
Christenen hebben toch een heel ander verhaal? Zij denken te weten.
Zo ik begrijp is de leegte belangrijk in het Boeddhisme en dan laat je opvattingen een beetje los, deze zijn betrekkelijk.

Hallo Y1010, ik refereerde aan Jezus zuiver omwille van die uitspraak in het kader van het “alles opgeven”, dus niets achterhouden. Totaal-zijn in je weg en je niet laten verleiden tot het teruggrijpen naar het oude vertrouwde, je conditioneringen. Ook al lijken sommigen van hen nog zo comfortabel. Dat is alles. Je schrijft dat Christenen denken “te weten”. Misschien is dat zo, misschien niet. Ik heb niet zo heel veel met Christenen die denken zeker te weten, eigenlijk met niemand die bepaalde zaken “zeker weet”. Die kom je overal tegen, de zeker-weters zijn niet voorbehouden aan de Christelijke religie. Maar ik ken daarentegen ook Christenen die niet zo zeker zijn van hun zaak, de Bijbel niet zo puur letterlijk nemen. Jezus spreekt niet voor niets vaak in gelijkenissen, dat zijn spirituele metaforen om iets duidelijk te maken. Als je allegorieën puur letterlijk gaat opvatten, mis je waarschijnlijk de dieperliggende boodschap er van.

Maar nogmaals, ik gebruikte de uitspraak van Jezus uit het Thomas Evangelie hier slechts als onderschrijvend citaat voor het totaal en grondig zijn, niet om het hele Christendom te onderschrijven. Als ik al iets over Jezus schrijft of hem citeer, dan spreek ik uitsluitend over hem en zijn uitspraken. Ik heb het dan niet zozeer over de talloze interpretaties en zogenaamde zekerheden van de Christenen. Ik heb trouwens niets tegen Christenen, ik respecteer ze, maar er zijn eenmaal veel woorden naar mijn mening niet juist of niet zo heel juist geïnterpreteerd, met name door de kerk als instituut.

Het Boeddhisme lijkt vaak duidelijker en helderder in de teksten, en je hebt denk ik gelijk dat de leegte in het Boeddhisme refereert aan de betrekkelijkheid van je eigen opvattingen. Meditatie schudt als het ware de vermeende vastheid van je gedachten los, waardoor je op den duur meer vrijheid van denken zult ervaren. Vandaar dat de meditatie zo’n uiterst belangrijk aspect is van het Boeddhisme.

[teksten.Y1010]

Een dergelijke ontwikkeling is een ontwikkeling in zelfwerkzaamheid en met het begrip zelfwerkzaamheid zou je hier van verdienste kunnen spreken. De verdiernste zelf leidt uiteindelijk tot het ontvangen van zekere 'gaven' zoals bijvoorbeeld een gezond lichaam het resultaat kan zijn van een gezonde levenswijze.

Er is natuurlijk ook een ingrijpen van...hetgene wat we niet kunnen beschrijven.
Dan zijn we instrumenten, objecten...
Dat is niet-zelf.
En niet zelf lijkt me nu niet menselijk en ook niet wenselijk.

[chan]

Als we besluiten een wandeling te maken met een intentie, welke intentie dan ook, dan doet alles wat ons 'overkomt, zonder dat we dat voor ogen hadden, geen afbreuk aan die intentie en onze zelfwerkzaamheid in relatie tot deze intentie. Dat kan dat eventueel niet-zelf zijn maar dat valt daar dan ook buiten.
Op het moment echter dat we dat wat buiten ons zelf ligt in waarheid denkend kunnen waarnemen dan valt dat binnen onszelf en wordt dit door deze bewuste ervaring menselijk.

[chan]

Als we kennis nemen van het leven van Boeddha dan mag het duidelijk zijn dat dat leven, na een groot aantal daaraan voorafgaande levens, een leven is geweest van innerlijke geestelijke activiteit.
Die geestelijke activiteit komt dan naar voren door een aantal belangrijke aspecten. Hoewel Siddharta een leven kende zonder zorgen en van groot welzijn, en zijn leven werd afgeschermd voor negatieve aspecten door zijn vader, leefde Siddharta met vragen. Deze vragen schijnen voor hem zeker zo essentieel, en soms zelfs nog essentieler te zijn geweest dan zijn behoefte aan voedsel en drinken. Daaruit spreekt dat Siddharta een grote behoefte had aan inzicht. Een mens die vragen stelt zoekt antwoorden. De kracht die achter die grote behoefte naar inzicht zit, omdat de kennis, de antwoorden dan nog ontbreken om kracht te zijn, zijn de behoefte van het hart, zijn compassie zijn gevoel.
Al die zaken vertellen over het zelf van Siddharta. Al die zaken zijn geen aspecten van zijn opvoeding geen aspecten van een of andere conditionering geweest.
Al die zaken vertellen ook over de Boeddha voordat hij Boeddha werd.
Siddharta werd een Boeddha op het moment dat hij de antwoorden 'ervaarde' op zijn vragen, op het moment dat hij tot een alomvattend inzicht kwam zoals dat mogelijk was op dat moment in de tijd van de menselijke geschiedenis.

Het verhaal van Boeddha verteld dat hij niet geleefd werd, bepaald werd,  door de conditionering van zijn leven, de cultuur waarvan hij deel uitmaakte, maar dat het leven bepaald werd door zijn innerlijke geestelijke werkzaamheid.
Door innerlijke werkzaamheid verheft de mens het lichamelijk aanwezig zijn tot geestelijk aanwezig zijn in zijn of haar lichaam als mens op aarde. Dat geestelijk aanwezig zijn gaat via de ervaring van het zelf als het innerlijk ervaren middelpunt van geestelijke activiteit waarin de mens zichzelf geestelijk, als een denkend waarnemend, waarnemend denkend, enkelvoudige persoonlijkheid ontmoet. Die ontmoeting is net zo objectief als de dingen van de wereld die de mens ontmoet. Hier wordt de geestelijke innerlijke activiteit door geestelijk innerlijke activiteit waargenomen. De volgende stap is dan de stap van de enkelvoudige geest die door inzicht zich geestelijk verheft tot het meervoudig geestelijke. In het meervoudig geestelijke liggen de 'antwoorden' welke boven-individueel zijn. Daar ligt de oergrond, de waarheid van het leven. Daar liggen de vragen als wel de antwoorden welke samen een eenheid vormen.

[teksten.Y1010]

Door innerlijke werkzaamheid verheft de mens het lichamelijk aanwezig zijn tot geestelijk aanwezig zijn in zijn of haar lichaam als mens op aarde. Dat geestelijk aanwezig zijn gaat via de ervaring van het zelf als het innerlijk ervaren middelpunt van geestelijke activiteit waarin de mens zichzelf geestelijk, als een denkend waarnemend, waarnemend denkend, enkelvoudige persoonlijkheid ontmoet. Die ontmoeting is net zo objectief als de dingen van de wereld die de mens ontmoet. Hier wordt de geestelijke innerlijke activiteit door geestelijk innerlijke activiteit waargenomen. De volgende stap is dan de stap van de enkelvoudige geest die door inzicht zich geestelijk verheft tot het meervoudig geestelijke. In het meervoudig geestelijke liggen de 'antwoorden' welke boven-individueel zijn. Daar ligt de oergrond, de waarheid van het leven. Daar liggen de vragen als wel de antwoorden welke samen een eenheid vormen.

Hey Chan,
op een Boeddhaforum verwacht ik natuurlijk boeddhistische antwoorden. Jij bent eigenlijk geen volgeling van het Boeddhisme.
Er is geen verheffing, dat is een verkeerde visie.

[chan]

je bedoelt: Chan is geen fundamentalist die gedachtenloos uitspraken copieert???

[teksten.BA]

Ehm... Ik denk dat het respectabel is om elkaars visie te nemen voor wat die is. Je kunt het niet met elkaar eens zijn, dat is verder prima. Ook al is het hier een Boeddhaforum, we kunnen een bredere kring van mensen die desnoods anders denken best ruimhartig benaderen.

Ten eerste: je kunt niet stellen dat iemand een "verkeerde visie" heeft, omdat je je thuis voelt in een bepaalde benadering die iets anders leert.

Ten tweede: je kunt niet stellen dat iemand een "fundamentalist" is, omdat hij of zij zicht thuis voelt in een bepaalde benadering die iets anders leert.

Dat zijn conflicterende zwart/wit-benaderingen, nietwaar?

Ik noem mezelf bijvoorbeeld een Zenboeddhist, maar dat betekent niet dat ik automatisch "fundamentalistisch" zou zijn. Ik verdiep me ook in andere geschriften dan die van het Boeddhisme en schrijf op een bepaalde manier, ik gebruik bepaalde woorden. Dat gebeurt hier op dit forum ook. Verder zijn er altijd visies die niet of niet geheel stroken met wat onder "het Boeddhisme" wordt verstaan. We kunnen er ook voor kiezen om het dan wel niet met elkaar eens te zijn, maar toch elkaars mening te respecteren. Die wenk geldt voor iedereen, dus ook voor mij...

[Katinka - Boeddha hoekje]

Voor de duidelijkheid: wat mij betreft is elke mening op dit forum welkom. Het kriterium is niet zozeer of het Boeddhistisch is, volgens welke definitie dan ook, maar of degene die bij draagt affiniteit met het boeddhisme heeft.

We zouden bijvoorbeeld kunnen praten over aspecten van de boeddhistische traditie waar we moeite mee hebben.

Het lijkt me duidelijk dat Chan volgens deze definitie ruimschoots boeddhistisch genoeg is.

Of iemand al dan niet dicht bij de traditie blijft moet iedereen zelf weten. Er zijn zoveel vormen van boeddhisme dat het wel vreemd is als iemand gaat doen alsof er maar een versie is.

[teksten.Y1010]

Voor de duidelijkheid: wat mij betreft is elke mening op dit forum welkom. Het kriterium is niet zozeer of het Boeddhistisch is, volgens welke definitie dan ook, maar of degene die bij draagt affiniteit met het boeddhisme heeft.

We zouden bijvoorbeeld kunnen praten over aspecten van de boeddhistische traditie waar we moeite mee hebben.

Het lijkt me duidelijk dat Chan volgens deze definitie ruimschoots boeddhistisch genoeg is.

Of iemand al dan niet dicht bij de traditie blijft moet iedereen zelf weten. Er zijn zoveel vormen van boeddhisme dat het wel vreemd is als iemand gaat doen alsof er maar een versie is.

Beste Katinka, dat laatste zinnetje is dat op mij bedoelt?

[Katinka - Boeddha hoekje]

Nee, die laatste zin was niet voor jou bedoeld.