De wereld van de materie

[chan]

Door de teksten die ik lees, de interpretaties van de leer van Boeddha die ik daar dan ook veel in waarneem, krijg ik het beeld dat in het boeddhisme de mens in de onthechting van de wereld zich in wezen ook afkeert van die wereld. Dat schijnt dan niet zozeer plaats te vinden op het gebied van de psyche van de mens maar met name in de gerichtheid op de materie van de wereld.
In de verbinding aan het materiele (en natuurlijk ook aan het ego) wordt het lijden gezien.

Nu is het zo dat als ik bijvoorbeeld het zaadje van een plant neem en daarover mediteer dat ik dan,  al mediterend, de idee kan waarnemen dat er uit dat zaadje  een plant kan ontstaan. Ik kan als het ware de plant voor mij zelf tot leven brengen aan de hand van dat zaadje. (als ik weet van welke plant dat zaadje is, met die soort plant al voorheen bekend ben geraakt)
Wanneer ik dat zaadje vervolgens in de grond plant en goed verzorg dan zie ik die plant ontstaan. Dan zie ik hoe er eerst een schuchter blaadje uit de aarde naar het licht toe groeit en dan, vanuit een zeer simpele vorm, al transformerend, in lengte groei, stengel, in breedte groei, blad,  in lengte groei, stengel, in breedte groei, blad, dit zaadje langzamerhand transformerend tot compleet zijn komt. Als ik dan zie dat die eerst simpele bladvorm transformerend in beweging tot stengel, tot samengesteld blad  tot stengel, tot nog meervormig samengesteld blad, tot knop, tot bloemblaadje en uiteindelijk weer tot nieuw zaad transformeert, in haar reis in de richting van de bron van het leven, de zon, dan wordt ik diep geraakt door de enorme wijsheid die zich daar als wetmatigheid, als karakter van die specifieke plant, zich manifesteert als leven.

Als mens, eveneens levend in een fysiek bestaan, kan ik me daar niet van afkeren, hoewel ik me ook niet aan de betreffende plant hecht, en er verder ook bepaald niet door lijdt. (integendeel kan ik wel zeggen, want de door mij beschreven ervaring is een heel bijzondere Verlichtende ervaring), kan ik in de meditatie voelen dat de plant en ik in zeer intieme relatie tot elkaar staan. Hoe kijken 'Boeddhisten' naar zoiets?

[teksten.BA]

Door de teksten die ik lees, de interpretaties van de leer van Boeddha die ik daar dan ook veel in waarneem, krijg ik het beeld dat in het boeddhisme de mens in de onthechting van de wereld zich in wezen ook afkeert van die wereld. Dat schijnt dan niet zozeer plaats te vinden op het gebied van de psyche van de mens maar met name in de gerichtheid op de materie van de wereld.
In de verbinding aan het materiele (en natuurlijk ook aan het ego) wordt het lijden gezien.

Nu is het zo dat als ik bijvoorbeeld het zaadje van een plant neem en daarover mediteer dat ik dan,  al mediterend, de idee kan waarnemen dat er uit dat zaadje  een plant kan ontstaan. Ik kan als het ware de plant voor mij zelf tot leven brengen aan de hand van dat zaadje. (als ik weet van welke plant dat zaadje is, met die soort plant al voorheen bekend ben geraakt)
Wanneer ik dat zaadje vervolgens in de grond plant en goed verzorg dan zie ik die plant ontstaan. Dan zie ik hoe er eerst een schuchter blaadje uit de aarde naar het licht toe groeit en dan, vanuit een zeer simpele vorm, al transformerend, in lengte groei, stengel, in breedte groei, blad,  in lengte groei, stengel, in breedte groei, blad, dit zaadje langzamerhand transformerend tot compleet zijn komt. Als ik dan zie dat die eerst simpele bladvorm transformerend in beweging tot stengel, tot samengesteld blad  tot stengel, tot nog meervormig samengesteld blad, tot knop, tot bloemblaadje en uiteindelijk weer tot nieuw zaad transformeert, in haar reis in de richting van de bron van het leven, de zon, dan wordt ik diep geraakt door de enorme wijsheid die zich daar als wetmatigheid, als karakter van die specifieke plant, zich manifesteert als leven.

Als mens, eveneens levend in een fysiek bestaan, kan ik me daar niet van afkeren, hoewel ik me ook niet aan de betreffende plant hecht, en er verder ook bepaald niet door lijdt. (integendeel kan ik wel zeggen, want de door mij beschreven ervaring is een heel bijzondere Verlichtende ervaring), kan ik in de meditatie voelen dat de plant en ik in zeer intieme relatie tot elkaar staan. Hoe kijken 'Boeddhisten' naar zoiets?

Het Boeddhisme wordt inderdaad zo ongeveer omschreven als het systeem van het niet-zijn. Dat heeft als groot gevaar dat mensen deze leer gaan opvatten als een ontkenning via de onthechting, en dus een afkeer van deze wereld. Het is zéér de vraag of Boeddhisme zou moeten leiden tot ascetisme, omdat Boeddha zelf immers het ascetisme heeft uitgeprobeerd als weg op zijn spirituele zoektocht voorafgaande aan zijn Verlichting. En hij heeft deze extreme weg van de versterving afgewezen als zijnde een dwaalweg. Het ascetisme heeft hem zelfs bijna het leven gekost, als je zijn biografie leest. Vanaf die tijd en zijn Verlichting heeft hij de weg van het Midden gepredikt; dus in het extrem(is)me vervallen is niet de weg die we zouden moeten gaan. Het gaat er denk ik eerder om, dat we onze conditioneringen en persoonlijke illusies dienen leren te doorzien. En niet dat we kiezen voor een soort zichzelf afkeren van de wereld, omdat dit zoals gezegd een stap in de valkuil van het ascetisme is.

Het zou dom zijn om ons van het fysieke bestaan af te keren. Het is juist zaak om op een onbevooroordeelde manier het bestaan te ervaren zoals het is. Als ik de bloem zie en haar direct ervaar, is er altijd Verlichting. Ik beweer niet dat ik Verlicht ben, maar als je de hele wereld vergeet en alle interpretaties, en slechts de bloem in al zijn glorie kunt ervaren, dan is dát hetgeen waar het om draait. We zijn volstrekt aards, we zijn onderdeel van de Kosmos, van het Bestaan. Het kan nooit de bedoeling zijn geweest van Boeddha om ons daarvan af te keren. We zouden ons volgens het Zenboeddhisme zelfs niet aan de weg van het Midden van Boeddha moeten hechten, omdat dat op zijn beurt opnieuw een gehechtheid en dito gevangenis zal worden. Maar goed, de weg van het Midden betekent dat je niet overdrijft. De mens zoals hij is, heeft vaak de neiging om van alles te overdrijven, zichzelf te overschatten of zichzelf te onderschatten. Boeddha zei zo ongeveer dat we dat maar eens goed in beschouwing zouden moeten nemen, het aan een onderzoek te onderwerpen.

Wij bevatten de hele wereld, de hele Kosmos, we zijn letterlijk een microkosmos. Ik wil daar niet zwaarwichtig over doen, maar we groeien door wat we eten, dus zijn we in zekere zin ons voedsel wat we via ons lichaam omzetten naar lichaamscellen. We zijn het zonlicht, want als we geen zonlicht meer ontvangen van de zon, zijn we binnen een zeer korte tijd dood. We zijn de zuurstof die we uit de lucht filteren via onze longen, zonder zuurstof zijn we binnen enkele minuten dood. We zijn een levend proces dat onafgebroken in relatie staat met onze omgeving. Als we dat ontkennen, volgen we een dwaalleer die we in dat geval zelf máken van het Boeddhisme. Dat kan nooit de bedoeling zijn geweest van Boeddha. Wees aards, wees totaal en wees volstrekt natuurlijk. Ik weiger mijn aardse bestaan te ontkennen, ik ben immers ook een lichaam met behoeften, dat ontkennen is eigenlijk de Boeddhanatuur ontkennen. Dat zal ik nooit doen. Ik wil uitsluitend de tegenstrijdigheden die in mijn geest rondwaren bekijken, beschouwen en onderzoeken op kortzichtigheden en verkeerde interpretaties. En op zelfoverschattingen en conditioneringen. Dat is geen psychologie, alhoewel analyseren ook bij dit proces hoort. Maar zonder registratie vooraf loopt een onderzoek spaak. Allereerst is het via meditatie noodzakelijk om te zien wat er allemaal in ons omgaat, analyseren kan daarna altijd nog volgen. Het volgende citaat verwoordt mooi hoe een zoekende het Boeddhisme verkeerd kan begrijpen, door slechts te pochen met termen uit de leer zonder dat hij ze daadwerkelijk begrijpt:

“82. Niets Bestaat

Yamaoka Tesshu bezocht als jonge Zenstudent de ene meester na de andere, Zo deed hij ook een beroep op Dokuon van de Shokoku-tempel.
Omdat hij zijn aanleg wilde tonen, zei hij: ‘De geest, Boeddha en de voelende wezens, per slot van rekening bestaan zij niet. De ware aard der verschijnselen is ledigheid. Er is geen besef, geen waandenkbeeld, geen wijsheid, geen middelmatigheid. Er is niets te geven en er is niets te ontvangen.’
Dokuon rookte rustig zijn pijp en zei niets. Opeens gaf hij Yamaoka Tesshu een mep met zijn bamboepijp. Dit maakte de jongeman erg kwaad. ‘Als er niets bestaat,’ informeerde Dokuon, ‘waar komt die kwaadheid dan vandaan?’”

Citaat uit: Paul Reps: "Zen-zin, Zen-Onzin", Ankh Hermes Deventer 1979, blz. 72-73.

[Marcel]

..kom ik net deze tegen:

Extraordinary madness
De basis van het boek is de werkelijke ervaring van de psychose, de waan, het verblijf in een isoleercel en de (filosofische) beschouwingen daarop. De volgende vertelling komt rechtstreeks uit de (psychotische) ervaring van Sam Gerrits:

‘Ik stond op en liep naar mijn nieuwe kamerplant, een palmlelie. Ik legde mijn handen niet op het groen, maar ik hield ze ervoor, alsof ik de plant zegende. “Je geeft me teveel water.” Ik hoorde het niet, het was een gewaarwording ergens in mijn hersens. Ik ging op mijn hurken zitten voor de plant en pakte met beide handen de stam beet. Ik voelde groei. Spiesen schoten uit mijn oren en mijn neus, mijn voeten barstten open en ik schoot wortel. Het verbinden van de groeizones was prettig. Het was vredig. Ik moet zeker drie kwartier zo gezeten hebben. Toen liet ik de plant weer los en ging op de bank zitten. Het was tijd voor een dier. Ik kon alles zijn, alles worden.’


http://www.bodhitv.nl/articles/show-news/2011-05-30/jeroen-leest-alleen-berichten-uit-de-isoleercel/


ik ben natuurlijk op de eerste plaats een mens
en in de tweede plaats boedhist,of wat dan ook.
en dat boeddhist zijn dient om een beter
en gelukkiger mens te zijn/worden.

volgens mij is er niets mis met materie,
het aardse,de wereld van de zintuigen...

er is niks mis met genieten,blijdschap,geluk,

er onstaat pas een probleem ,
wanneer ik het mij toe wil eigenen.

daarvan is het dat we ons onthechten

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Een mens heeft drie kernrelaties

De relatie met zichzelf.
De relatie met de anderen, de levende wezens, het levende.
De relatie met de werkelijkheid zoals ze is.

Een mens  kan drie kernconflicten hebben.

Een mens kan in conflict zitten met zichzelf, het innerlijk conflict.
In conflict zijn met de anderen.
In conflict zijn met de werkelijkheid zoals ze is.

de conflicten kunnen zich op diverse wijzen uiten.
bv. teleurstellingen in zichzelf, of over de ander, of over de werkelijkheid zoals ze feitelijk is;
bv. boos zijn, kwaad zijn, ergernis, haat,

Tegenover het conflict staat de vrede of de harmonie.
In vrede met zichzelf,
in harmonie met de anderen, de natuur,
In vrede-harmonie met de werkelijkheid zoals ze is.

-------------------
Men kan niet zwart-wit kijken.
Zo van "een boeddhist, dat is afkeer van de wereld van de materie". Dat is een filosofische benadering die graag in vakjes plaatst. Die graag onder woorden probeert te vatten.

Wanneer het hart in vrede-harmonie zit dan is dit tegelijkertijd een toestand van magie, respect, bewondering en verwondering voor de wereld, de wezens en het levende, alsook voor zichzelf.

Toch is dit een andere wereldse gerichtheid dan wanneer het hart in conflict/onvrede zit.


Het boeddhisme behoort tot geestelijke levenswegen.
En stelt zich de vraag, hoe kom je tot die vrede ?

Wanneer de onvrede zich in hart en geest heeft genesteld gaat dit niet weg door te proberen om blind de wereld naar zijn hand te zetten, (wat in weze de materiële levensweg is, de weg van de macht) want hierdoor komt men juist nog meer in conflict met de werkelijkheid zoals ze is.

Het begrip "geestelijke levensweg" verwijst ook naar intelligent of wijs of verstandig.

Hoe dieper men gaat, hoe subtieler het allemaal gaat worden.
Oftewel de weg van het midden, wat niet zozeer in het midden ligt  maar wat nog eerder naar , juist en precies verwijst.

[frederik]

Door de teksten die ik lees, de interpretaties van de leer van Boeddha die ik daar dan ook veel in waarneem, krijg ik het beeld dat in het boeddhisme de mens in de onthechting van de wereld zich in wezen ook afkeert van die wereld. Dat schijnt dan niet zozeer plaats te vinden op het gebied van de psyche van de mens maar met name in de gerichtheid op de materie van de wereld.
In de verbinding aan het materiele (en natuurlijk ook aan het ego) wordt het lijden gezien.

Ik zie het toch iets genuanceerder dan dat, maar ik weet er dan ook niet zoveel van af. Ik denk dat het eerder gaat om het erkennen (en aanvaarden) van het feit dat we geen controle hebben over bepaalde dingen. Vele dingen buiten onszelf gaan hun eigen gangetje, of we dat nu willen of niet. Ze veranderen, sterven af, worden ons afgenomen etc. Door ons bewust te worden van het feit dat dit de aard is van deze dingen en we er geen controle over hebben, gaan we er vanzelf minder waarde aan toekennen (want is het niet nogal nutteloos en onverstandig om je druk te maken om iets wat toch buiten je controle ligt), of er toch minder van gaan wakker liggen.

Dit hoeft overigens niet noodzakelijk om materiële dingen gaan. Wanneer we ons bijvoorbeeld druk maken over wat anderen over ons denken, laten we ook iets waar we geen controle over hebben, macht over ons uitoefenen en dit is een nogal nutteloze houding...

Ik zou de nuance dus ietwat anders leggen: het gaat niet noodzakelijk om het afkeren van de wereld, alswel het erkennen van het feit dat vele dingen in die wereld buiten onze controle liggen. De houding die uit dit besef voortkomt is dan niet zozeer een afkeren van de wereld, maar gewoon het loslaten ervan... Het je ervan afkeren impliceert dat je je ervan wegdraait, ervan wegloopt. Het is net het tegenovergestelde: namelijk het dieper kijken naar die werkelijkheid, je bewust worden van de realiteit, de waarheid...

De onthechting is dan eerder een logisch gevolg van deze juiste visie (maar tevens is ze natuurlijk een voorwaarde om deze juiste visie nog scherper te stellen). Dus er is wel degelijk onthechting, en  hiermee wil ik me dan tot de post van A. richten:

Het is zéér de vraag of Boeddhisme zou moeten leiden tot ascetisme, omdat Boeddha zelf immers het ascetisme heeft uitgeprobeerd als weg op zijn spirituele zoektocht voorafgaande aan zijn Verlichting. En hij heeft deze extreme weg van de versterving afgewezen als zijnde een dwaalweg. Het ascetisme heeft hem zelfs bijna het leven gekost, als je zijn biografie leest. Vanaf die tijd en zijn Verlichting heeft hij de weg van het Midden gepredikt; dus in het extrem(is)me vervallen is niet de weg die we zouden moeten gaan. Het gaat er denk ik eerder om, dat we onze conditioneringen en persoonlijke illusies dienen leren te doorzien. En niet dat we kiezen voor een soort zichzelf afkeren van de wereld, omdat dit zoals gezegd een stap in de valkuil van het ascetisme is.

Ik denk dat we dit iets nader moeten verduidelijken: wat versta je onder ascetisme? De extreme vormen, zoals verhongering en zelfkastijding, werden afgekeurd door de Boeddha, maar ik dacht dat er toch wel sprake is van sterke zelfdiscipline en totale onthouding van zintuiglijk genot. Monniken werden toch echt gezien als 'wereldverzakers', die een thuisloos leven gingen leiden etc. Maar dit gaat waarschijnlijk nogal offtopic  

Om specifiek te antwoorden op je vraag: Ik zou dus zeggen dat een boeddhistische manier om naar de groei van die plant te kijken, is vanuit het besef dat ook dit tijdelijk is, en de plant uiteindelijk ook zal vergaan... Dit doet echter niets af aan de schoonheid van het groeiproces, misschien zelfs integendeel. Het is zoals je zegt: in de verbinding (ik zou eerder zeggen hechting) aan de wereld (en dus het niet kunnen aanvaarden van de realiteit van veranderlijkheid) ligt het lijden. Met de plant zelf is dus helemaal geen probleem

Denk ik toch...

[teksten.BA]

Ik denk dat we dit iets nader moeten verduidelijken: wat versta je onder ascetisme? De extreme vormen, zoals verhongering en zelfkastijding, werden afgekeurd door de Boeddha, maar ik dacht dat er toch wel sprake is van sterke zelfdiscipline en totale onthouding van zintuiglijk genot. Monniken werden toch echt gezien als 'wereldverzakers', die een thuisloos leven gingen leiden etc. Maar dit gaat waarschijnlijk nogal offtopic  

Om specifiek te antwoorden op je vraag: Ik zou dus zeggen dat een boeddhistische manier om naar de groei van die plant te kijken, is vanuit het besef dat ook dit tijdelijk is, en de plant uiteindelijk ook zal vergaan... Dit doet echter niets af aan de schoonheid van het groeiproces, misschien zelfs integendeel. Het is zoals je zegt: in de verbinding (ik zou eerder zeggen hechting) aan de wereld (en dus het niet kunnen aanvaarden van de realiteit van veranderlijkheid) ligt het lijden. Met de plant zelf is dus helemaal geen probleem

Denk ik toch...

Ik denk dat je goed verwoord hebt dat er immers zaken zijn waar we geen invloed op hebben. Vervolgens vraag je wat ik onder ascetisme versta, en dat is precies wat ik al zei: versterving. En versterving betekent verhongering en zelfkastijding. En dat werd afgekeurd door Boeddha. Daarover zijn we het dus eens en is het zo helder als glas.

Vervolgens schrijf je, ik citeer je: dat er toch wel sprake is van sterke zelfdiscipline en totale onthouding van zintuiglijk genot. Monniken werden toch echt gezien als ‘wereldverzakers’, die een thuisloos leven gingen leiden etc.

Ik heb geen enkel probleem met zelfdiscipline, het kan een baken zijn voor je verdere groei. Zelfdiscipline betekent mijns inziens dat je kiest voor waarachtigheid, eerlijkheid, ethische zuiverheid en het meer dan uitstekend zorgen voor je lichaam en de behoeften van je lichaam. Het betekent ook dat je zacht bent voor jezelf, dat je afziet van verwarrende situaties en bijvoorbeeld overmatig roddelen, alcoholgebruik, slaaptekort, en dergelijke vermijdt.

Wat ik – en vergeet niet dat ik een Zenboeddhist ben – verwerp is een ongenuanceerde en onberedeneerde totale onthouding van zintuiglijk genot, omdat het gewelddadig is voor je lichaam en geest. Dat is ook ascetisme, en ik houd me er verre van. Ik heb niets met wereldverzaking, omdat het ziek is. Ik ben van mening dat je volledig in TAO moet zijn, absoluut in de wereld moet staan en niets “verzaken”. Ik denk dat wereldverzaking hooguit zou kunnen betekenen dat je niet krampachtig “vast” probeert te houden aan wat dan ook, dat je los en natuurlijk blijft (zoals Tilopa dat verwoordde). Verzaking houdt in dat je je identificaties doorziet en ze los laat. Eigenlijk laat je zelf niks los, maar laten je identificaties en gehechtheden als vanzelf los als je hun slavernij eraan doorziet. Bewustzijn en gewaarzijn is alles, daardoor kun je gehechtheden en conditioneringen doorzien. Verzaken klinkt negatief, alsof je iets weg wilt duwen. Er hoeft niets te worden weggeduwd, alles moet mijns inziens worden aanvaard, totaal en zonder voorwaarden. Maar dat klinkt gevaarlijk, omdat het lijkt op zwelgen. Nee, dat bedoel ik dus niet. Het is exact zoals Lord Rainbow het hierboven verwoordt:

“volgens mij is er niets mis met materie,
het aardse,de wereld van de zintuigen...

er is niks mis met genieten,blijdschap,geluk,

er ontstaat pas een probleem ,
wanneer ik het mij toe wil eigenen.”

En zo is het. De mens wil alles vasthouden, grijpen wat hij prettig vindt en wegduwen wat hij niet prettig vindt. Maar of je nu (wat dan ook) actief naar je toe wilt halen of actief van je weg wilt duwen, het is allebei een hechting, een identificatie met dat wat je wenst en dat wat je verafschuwt. Het ligt dus mijns inziens altijd aan de gehechtheid waar het om draait. En wie hecht zich aan van alles en nog wat, en wie identificeert zich overal mee?

Er is niets mis met genieten. Er is niks mis met seks, er is niks mis met wat dan ook. Het enige criterium is dat de mens de neiging heeft om zich er aan vast te hechten, hij wil dat het nóóit meer anders zal worden, dat hij altijd en overal onafgebroken gelukkig zal zijn. En dat is gewoon onmogelijk, je lichaam zou het niet eens aankunnen om altijd een onafgebroken geluksgevoel te hebben. Soms voel je geluk, soms voel je je neutraal, soms voel je je ongelukkig en soms voel je je … (vul maar in). Dat is de dynamiek van het bestaan, het probleem is echter dat we actief in willen grijpen in dat natuurlijke proces, waardoor dit proces uiteraard volkomen verstoord raakt. Dan lijden we veel meer onder een tijdelijke frustratie, een tijdelijk ongelukkig zijn, dan feitelijk noodzakelijk is. Ik duw niks weg, ik aanvaard alle gevoelens. Ik weiger gewoon om welk gevoel dan ook te onderdrukken of weg te poetsen. Of ik alle gevoelens daadwerkelijk uit naar de wereld, dat is een ander verhaal. Sommige gevoelens zijn strikt privé, anderen wil ik wel met de wereld delen. En het maatschappelijke criterium wat betreft ons sociale gedrag blijft altijd: probeer geen onnodig lijden te veroorzaken, tracht ieder mens te beschouwen als jezelf (hoe moeilijk dat soms ook is), want elk mens wil tot op zekere hoogte gelukkig zijn. Dat mag echter nooit ten koste gaan van de ander.

[frederik]

Ik denk dat je goed verwoord hebt dat er immers zaken zijn waar we geen invloed op hebben. Vervolgens vraag je wat ik onder ascetisme versta, en dat is precies wat ik al zei: versterving. En versterving betekent verhongering en zelfkastijding. En dat werd afgekeurd door Boeddha. Daarover zijn we het dus eens en is het zo helder als glas.

Vervolgens schrijf je, ik citeer je: dat er toch wel sprake is van sterke zelfdiscipline en totale onthouding van zintuiglijk genot. Monniken werden toch echt gezien als ‘wereldverzakers’, die een thuisloos leven gingen leiden etc.

Ik heb geen enkel probleem met zelfdiscipline, het kan een baken zijn voor je verdere groei. Zelfdiscipline betekent mijns inziens dat je kiest voor waarachtigheid, eerlijkheid, ethische zuiverheid en het meer dan uitstekend zorgen voor je lichaam en de behoeften van je lichaam. Het betekent ook dat je zacht bent voor jezelf, dat je afziet van verwarrende situaties en bijvoorbeeld overmatig roddelen, alcoholgebruik, slaaptekort, en dergelijke vermijdt.

Wat ik – en vergeet niet dat ik een Zenboeddhist ben – verwerp is een ongenuanceerde en onberedeneerde totale onthouding van zintuiglijk genot, omdat het gewelddadig is voor je lichaam en geest. Dat is ook ascetisme, en ik houd me er verre van. Ik heb niets met wereldverzaking, omdat het ziek is. Ik ben van mening dat je volledig in TAO moet zijn, absoluut in de wereld moet staan en niets “verzaken”. Ik denk dat wereldverzaking hooguit zou kunnen betekenen dat je niet krampachtig “vast” probeert te houden aan wat dan ook, dat je los en natuurlijk blijft (zoals Tilopa dat verwoordde). Verzaking houdt in dat je je identificaties doorziet en ze los laat. Eigenlijk laat je zelf niks los, maar laten je identificaties en gehechtheden als vanzelf los als je hun slavernij eraan doorziet. Bewustzijn en gewaarzijn is alles, daardoor kun je gehechtheden en conditioneringen doorzien. Verzaken klinkt negatief, alsof je iets weg wilt duwen. Er hoeft niets te worden weggeduwd, alles moet mijns inziens worden aanvaard, totaal en zonder voorwaarden. Maar dat klinkt gevaarlijk, omdat het lijkt op zwelgen. Nee, dat bedoel ik dus niet. Het is exact zoals Lord Rainbow het hierboven verwoordt:

“volgens mij is er niets mis met materie,
het aardse,de wereld van de zintuigen...

er is niks mis met genieten,blijdschap,geluk,

er ontstaat pas een probleem ,
wanneer ik het mij toe wil eigenen.”

En zo is het. De mens wil alles vasthouden, grijpen wat hij prettig vindt en wegduwen wat hij niet prettig vindt. Maar of je nu (wat dan ook) actief naar je toe wilt halen of actief van je weg wilt duwen, het is allebei een hechting, een identificatie met dat wat je wenst en dat wat je verafschuwt. Het ligt dus mijns inziens altijd aan de gehechtheid waar het om draait. En wie hecht zich aan van alles en nog wat, en wie identificeert zich overal mee?

Er is niets mis met genieten. Er is niks mis met seks, er is niks mis met wat dan ook. Het enige criterium is dat de mens de neiging heeft om zich er aan vast te hechten, hij wil dat het nóóit meer anders zal worden, dat hij altijd en overal onafgebroken gelukkig zal zijn. En dat is gewoon onmogelijk, je lichaam zou het niet eens aankunnen om altijd een onafgebroken geluksgevoel te hebben. Soms voel je geluk, soms voel je je neutraal, soms voel je je ongelukkig en soms voel je je … (vul maar in). Dat is de dynamiek van het bestaan, het probleem is echter dat we actief in willen grijpen in dat natuurlijke proces, waardoor dit proces uiteraard volkomen verstoord raakt. Dan lijden we veel meer onder een tijdelijke frustratie, een tijdelijk ongelukkig zijn, dan feitelijk noodzakelijk is. Ik duw niks weg, ik aanvaard alle gevoelens. Ik weiger gewoon om welk gevoel dan ook te onderdrukken of weg te poetsen. Of ik alle gevoelens daadwerkelijk uit naar de wereld, dat is een ander verhaal. Sommige gevoelens zijn strikt privé, anderen wil ik wel met de wereld delen. En het maatschappelijke criterium wat betreft ons sociale gedrag blijft altijd: probeer geen onnodig lijden te veroorzaken, tracht ieder mens te beschouwen als jezelf (hoe moeilijk dat soms ook is), want elk mens wil tot op zekere hoogte gelukkig zijn. Dat mag echter nooit ten koste gaan van de ander.

Ok, ik heb geen enkel probleem met jouw houding en respecteer die volledig. Ik wilde enkel aangeven dat, voor zover ik kan zien, wat de Boeddha aanraadde aan zijn monniken, toch wel kan worden gezien als 'ascetisme' (dan wel niet in de extreme vormen). Er is dus wel degelijk sprake van een totale onthouding van zintuiglijk genot (maar dan inderdaad niet onberedeneerd) in het boeddhisme.

Overigens ben ik natuurlijk zelf geen asceet ik geniet ook wel eens zintuiglijk, bijvoorbeeld van het mooie weer nu   .

Het is, nu ik erover nadenk, wel een interessant onderwerp dat hier ter sprake komt. Is bijvoorbeeld het genieten van het mooie weer, of van fascinerende natuurlijke processen als de groei van een plant, een vorm van zintuiglijk genot, die dus bijgevolg zou worden afgeraden door de Boeddha? Waarschijnlijk zit het antwoord hem, zoals reeds aangehaald, in het bewust zijn van de vergankelijkheid, van onze eigen onvermijdelijke dood etc. Op die manier vermijd je onrealistische verwachtingen t.a.v. het leven...

[Gouden middenweg & de wilde natuur]

Ik wilde enkel aangeven dat, voor zover ik kan zien, wat de Boeddha aanraadde aan zijn monniken, toch wel kan worden gezien als 'ascetisme' (dan wel niet in de extreme vormen). Er is dus wel degelijk sprake van een totale onthouding van zintuiglijk genot (maar dan inderdaad niet onberedeneerd) in het boeddhisme.

Overigens ben ik natuurlijk zelf geen asceet ik geniet ook wel eens zintuiglijk, bijvoorbeeld van het mooie weer nu   .

Het ascetisme moet niet gezien worden als een eis, maar als een logisch gevolg van.

Zoiets als je  partner of kinderen liefhebben dan is het logisch en normaal dat je respect, liefde, warmte, aandacht hebt en toont tov je partner of kinderen.

-----------------------
Sommige boeddhisten spreken niet over meditatie maar over sereniteit.

Op een actieve manier de sereniteit behouden, bewaren veroorzaakt vanzelf een grotere afstand/onthechting tov het zintuiglijke of het najagen van genot.
Het najagen van het zintuigelijke genot doet men vanuit een honger toestand.
Maar wanneer de innerlijke toestand gekenmerkt is door een grotere vrede is dit tegelijkertijd ook de afwezigheid van die honger.

Het is dus niet zo dat ascetisme de gevraagde en gezochte vrede schenkt of de innerlijke honger verjaagt. Maar hoe groter de innerlijke vrede is, hoe meer de levenswijze een weerspiegeling is van die innerlijke vrede.

[chan]

Wat duidelijk wordt, in de verschillende antwoorden, is dat Boedhisme op zeer verschillende wijze wordt begrepen. Dit kun je bijvoorbeeld zien aan de gedachten over ascese.
En dan hebben we het nog niet over monniken (Thailand) die geen vrouw mogen aanraken en zelfs niet rechtstreeks iets -bijvoorbeeld eten - van een vrouw mogen aannemen.
Het  is dus bijvoorbeeld voor de een nog maar de vraag of Boeddha  met zijn leer op heeft geroepen tot bijvoorbeeld ascetisme terwijl dat voor een ander er op lijkt dat dat zo is.
Uit mijn ervaringen lijkt het zo te zijn dat het voor sommigen duidelijk wel zwart wit is, anderen vinden dat ze er heel genuanceerd tegen aan kunnen kijken.

Mediteren over een zaadje, over een ontwikkelende plant is als activiteit natuurlijk geen conflict, ook geen lijden,  het is mediteren aan de hand van materiele werkelijkheid.
Het is, als we mediteren met betrekking tot  het plantgebeuren, ook geen zaak van er controle over hebben, krijgen of over willen krijgen. De plant buiten onszelf gaat gewoon zijn eigen gangetje overeenkomstig haar innerlijke wetmatigheden. Wij staan buiten de plant.

(Overigens is het zo dat als men mediteert over een plant men kan vaststellen dat deze plant, anders als de mens, niet sterft. Het sterven van een plant is het sterven van een soort en dat komt nog niet zoveel voor en meestal zijn we daar niet mediterend bewust van maar lezen we dat in het nieuws)

Mediteren, werkelijk mediteren vraagt een voorbereiding van zelfdiscipline, zelfdiscipline in de zin dat men meester moet worden over de eigen gedachtewereld en de aandacht moet kunnen vasthouden in concentratie.

Wanneer men mediteert over het zaadje en de plant wil men niets vasthouden, men mediteert alleen maar. En het is niet zo dat men in de meditatie bijvoorbeeld alleen maar de schoonheid van een plant geniet. In de meditatie wordt zelfs het begrip schoonheid losgelaten. Als men mediteert over een zaadje dan is men onthecht en bewust met zijn of haar hele wezen in de plant. Dan word men in bewustzijn een met de plant. Dat een worden is een bijzondere beleving, de essentie plant, het wezen plant overstijgt daarin wellicht het begrip schoonheid.
Genieten van – schoonheid van – een plant is iets dat een mens er weer voor zichzelf uithaalt terwijl de mediterende  zichzelf juist terughoudt in de meditatie. Er is geen genot uit de plant te halen, geen geluk, dat is niet aanwezig in de plant, de gevoelens van genot en geluk zijn die van de mens die op een bepaalde wijze de plant waarneemt.
Als je mediteert over een plant dan is er geen afwisseling in gemoedsstemmingen, geen worden,  geen zaak van geluk of ongeluk.
Verder is het zo dat men in de meditatie, zoals beschreven, door de meditatie geen ander mens ongelukkig zal maken.

Het interessante van het voorbeeld waar ik mee begon is dat het als onderwerp ook iets anders zou kunnen zijn . Geen plant, maar het rottende kadaver van een hond, de psychose bij een kind, de motor van een auto.